domingo, 29 de diciembre de 2013

AS MIÑAS CONVERSAS CO XEFE -III-




..../...






Sínite parvulos venire ad me.- Señor, chegounos este mandato nada menos que por tres dos catro evanxelistas: Mateo, 19, 14; Marcos, 10, 13-16; e Lucas 18, 15-17. Chegounos con insistencia, pero nós, fráxiles de memoria que somos, ¡ou que nos facemos!, pouca importancia lle vimos dando a esta cuestión tan delicada, tan profunda, tan importante e transcendente; antes ben, Señor, ¡e perdón polo que a min toque!, neste asunto preferimos afundi-los nenos con nós no barro inmundo do pecado; ¿será para non ir solos á lameira?

Neste mandamento pecamos por activa e por pasiva, polo que facemos e tamén polo que deixamos de facer; en definitiva, polo mal exemplo que damos pois as que hoxe son criaturas dentro de nada serán pais, outros pais encenagados, destrutivos. Ás criaturas pídelles o corazón achegarse a ti, ao seu Creador, pero somos os grandes, os deformados, máis das veces, os que os apartamos, os que os pervertemos, os que nos interpoñemos. “Deixade que os nenos se acheguen a min!”. ¡Xa, xa, para que os leves contigo, para que os leves ao Ceo, a ese Ceo ao que renunciamos os meirandes, estes que nos cremos grandes, obcecados que estamos polos chamamentos satánicos!

A tal intre estoume lembrando dunha circunstancia da que fun testemuña presencial: aqueles ¿veteranos? que volvían licenciados da guerra de España, da do 36, a falta de feitos honrosos e virtuosos dos que xactarse, iniciaban aos nenos nas técnicas do fornicio; contaban e non paraban non só o que fixeran senón, e tamén, como o fixeran, o felices que as deixaran, tanto ás prostitutas como ás violadas, subliñando que non había tales violacións pois a que máis e a que menos quedáralles agradecida. ¡Viva o nacional catolicismo! Non sei de ningún daqueles oíntes que relatase aqueles episodios, ¡aqueles Episodios Nacionais!, pero como, scríbitur ad narrandum, non ad probandum, como se escribe non para narrar senón para probar, coido que esta verdade, este secreto, debe constar por escrito en tanto en canto aquela ignominia poda valer de escarmento para as xeracións sucesivas.

Xeralmente botámoslle a culpa da nosa desidia ás ocupacións absorbentes dos tempos actuais, pero non é correcto pois con restarlles uns minutos ás diversións teremos tempo de sobra para endereza-los fillos, e cos fillos, os netos. ¡Co noso mal exemplo estámolos apartando de ti, Señor, e mira que nolo dixeches ben clariño: Deixade que os nenos se acheguen a min!
-.-


Neste imperio dos medios de comunicación de masas, Señor, que nos permiten coñecer as elites de cada país, na política, no deporte, nas artes e nas ciencias, e por tanto saturan os altares da nosa idolatría, de quen menos se fala é dos nenos, con todo ser os importantes. ¡Daquela haberá que volver ao Evanxeo, á fonte limpa!

“Preguntáronlle: -¿Quen é o máis importante no Reino do Ceo? El chamou por un meniño e púxoo no medio deles, e dixo: -Asegúrovolo: se non cambiades e non vos facedes coma nenos, non entraredes no Reino do Ceo. Quen se faga pequeno coma este cativo será o máis importante no Reino do Ceo. E quen acolla a un meniño coma este no meu nome, acólleme a min”. Dío ben claro Mateo no seu 18, 1-5; e por se fose pouco elocuente confírmao Marcos no seu 9, 33-37, seguido de Lucas, que lle dedica o 9, 46-48. Xoán dáo por sabido e por aceptado, así que pasa a outros temas menos manidos.

¡Ai, Deus, que tremenda responsabilidade a de desvia-los nenos! Non quero nin pensalo, pero é preciso facelo, reflexionar, matinar nisto, máxime nestes días, neste tempo das novas idolatrías. ¿Facerse neno, imitalos na súa inocencia? ¡Sequera non escandalizalos! Tan pouco nos preocupa isto que nin nos tomamos a molestia de disimular ante eles os nosos pecados, as nosas desviacións. Xa o dixen onte, pero a gravidade é tal que non deixo de matinar nisto, que é o menos que podo e que debo facer: matinar!

Xefe, que gran mérito teñen eses educadores que educan ben, que educan para ben, tal e como facía meu pai; que despois saíse vacilante non é culpa súa, senón miña, responsabilidade propia, e algo tamén por culpa daqueles que non me deron bo exemplo, o exemplo que lles correspondía dar. Eu, como fixen o servizo militar naquelas oficinas do Consejo Supremo, non teño experiencia de gardas, pero nisto dos nenos quixera collela, exercela…, no tempo que me quede! Dirasme que fun un dos últimos mestres “de a ferrado”, e que igual ensinei pouca ética, que a doutrina xa a daban os Párrocos; ¡seguramente, pero como o ensino non é retrospectivo, Señor, dáme luces agora, as que me faltasen daquela, sequera sexa para alumarlles aos meus netos!

 Tremo con só pensar o que che desagradará, Señor, que, tendo lido os Evanxeos non poña en práctica estoutro mandato. Asísteme para que sexa capaz, tamén aquí, na escrita destas reflexións, de expoñer este asunto, esta responsabilidade para cos nenos, coa debida claridade, coa pedagoxía exacta, aínda que só sexa para que, se alguén me le, se deteña a considerar que, con respecto aos nenos, todos somos educadores, e se non o somos, debéramos selo! ¡Amén!
                                                                                            -.-

Xefe, con tódolos respectos, permíteme dicirche que igual é preciso un novo Concilio para que a Católica, facendo honor ao seu nome, alume un pouco, algo máis, nas escuridades, nos erros tanxibles que a rodean. Pola miña parte, no caso, hoxe por hoxe utópico, de que chegase á ordenación, gustaríame especializarme en controversias. ¡É o que dixen: controversias!

Desacóugame, para comezar, o dos doce por doce, que fan cento corenta e catro mil capitáns; ¡e o resto, de cociña, non si? Daquela, sendo o número un o propio Xesús, por onde irá a tal momento esa lista dos aforados, como vai o "escalafón", quedan prazas neses números clausus? Listas cerradas e bloqueadas, tamén no Ceo? ¡Ai, logo, non sei que fai o Papa molestándose en facer canonizacións, aprobando doutores sen praza! ¿Será posible que no Ceo pase coma nos cuarteis cando chaman a formar, e berra o Cabo: Maricón o último! Se tal fixese Deus, eu apearíame en marcha, agora mesmo, pero non o fago porque ti non fas nin predicas exclusivismos, disparates en definitiva. Os disparates disparos son, así que compre mirar cara a onde se tira, que non saia o tiro pola culata!

¿Onde está a alma, o espírito, no sangue? Pois aínda que estivese no sangue, e non superposto ao corpo, envolvéndoo na plenitude do ser, pouco espírito sería se o perdésemos, total ou parcialmente, coa amputación dun membro, ou coa redución dun papado de fluxo sanguiño. ¡Tranquilos, pois a alma, dun xeito parecido a como o Espírito Santo envolvía o corpo de Xesús - home, fai acto de presenza no intre da concepción, e só se aparta do corpo despois do último suspiro, do último dos alentos! ¿Que se me fan unha transfusión vén ao meu corpo, para ben ou para mal, un cacho da alma do donante? ¡Discorre, home, discorre, que as almas non se venden por parcelas, poño por caso coma os solares!

¿Que foi un madeiro e non unha cruz porque a cruz era o suplicio dos exipcios e non o dos romanos? ¡Vaia, ho, así que a cruz non é un madeiro? ¡Polos cravos de Cristo, ide pedíndolle a Deus que non volos poña no cerebro, por..., cernís! Aínda que así fose, que máis vos dá que sexan galgos ou podencos? Houbo sacrificio, inmolación voluntaria, aceptada, no horto das oliveiras, de quen era capaz de abater exércitos cun simple sopro e non o fixo, non si? ¡Daquela basta de divagacións, e se queredes meter os dedos nas chagas das mans, cando subades preguntade por Tomé, que aquel era un especialista en anatomía! (Un madeiro tamén o había no meu Castroverde, diante do castelo, na que hoxe chamamos Praza do Rolo, pero aos condenados, fosen ou non malditos, atábanos! ¿Como se poden cravar as mans nun rolo de madeira? ¡Se alguén sabe facelo, déixolle cravar as miñas!).

¿Que é de mal gusto cargar coa imaxe do defunto...? ¡Ai, ho, nin con iso nos entran na cabeza as que pasou por nós, así que menos sería, menos agradecidos estaríamos se non tivésemos presente o Cristo, sexa cruz ou madeiro, do seu sacrificio! De mal gusto, e tamén de ingratos, é rexeitar as imaxes que dan testemuño da nosa Redención, e que nos axudan a difundi-la súa Doutrina. ¡Non hai peor cego có que non quere ver!

Tamén lles mostraría unhas magras de xamón aos do "jalufo" prohibido..., ¡para que se lles abra o apetito, para que lles entre envexa dos católicos! Pobriños, que aínda non saben que aquela triquinose que tanto preocupaba ao seu Muhammad desapareceu por culpa das vacinas do século XX! E logo está iso do harén das virxes do Séptimo... ¡Pasmóns; non vedes que no Ceo só hai instrumentos musicais, pois o aparello do fornicio evapórase aquí abaixo, sexa pola acción dos vermes ou pola incineración! As virxes do Ceo, virxes son; son, e serano, tanto antes da resurrección da carne como despois de efectuada; ou é que non vos chegou co fuchi fuchi terráqueo, e queredes facer do Ceo outra terra?

Tamén hai que insistir no de que Xesús foi xerado e non creado, que pouco levamos abundado nesta aclaración tan importante, mesmo fundamental para entender e recoñecer as desviacións nestorianas.




¡Consecuencias!

E máis, e máis..., ¡tanto que temos sen explicar, sen defender, sen aclarar! Pero eu, Señor, pouco máis podo dicir, pouco poderei facer, así que dilles aos bispos que boten unha ollada ao seu redor, que pastoreen, pois importan as ovellas perdidas, ¡moito!, que ben nolo dixo o propio Xesús.
-.-


¡Señor, volvo atrás, volvo aos nenos, ao eterno problema dos nenos, e máxime neste tempo de crise económico social, que tan desorientados nos ten! Pouco cireneo é aquel que non medita nas cruces dos relevos, tantas e tan diversas que son.

Este Deus, ti, Señor, que nos concedes a satisfacción de ter fillos, tamén nos obrigas a crialos para ti, e non para o teu inimigo; xa sabemos que Satán tira para atrás, pero nós, coa túa graza, temos a obriga de empuxar cara adiante e cara arriba. ¡Confírmanos na fe, Señor, confírmanos, que para esta tracción que nos encomendas intúo que se precisarán forzas especiais, moitas, as de toda a túa Santa Igrexa!

En tódalas xeracións fomos rebeldes, pero as tentacións do presente son monstruosas: saben máis cós pais, moito máis; viven mellor ca nós, especialmente polas privacións que pasamos para subilos aos autos; e logo que aquelas alianzas da Igrexa cos tiranos do século XX non foron precisamente edificantes, antes ben, promotoras, causantes, parcialmente causantes, destas rebeldías. ¡Señor, que poderíamos facer para volver ás liñas paralelas, que me teñen apesarado estas diverxencias? Cando os fillos admiran aos pais, cando os respectan, páranse nas súas virtudes, e tratan de imitalos, pero esta crise actual, xeral, esta crise dos valores positivos, borrou dos dicionarios a palabra “respecto” substituíndoa por “comenencia”, que é antitética, e incluso antiestética, fea e demoníaca.

Señor, do diabro fóxese simplemente co sinal da cruz, ¡In hoc signo vinces!, pero dos seus enredos, fuxir das súas desviacións, das súas incitacións, das zancadas que nos pon aos pais para desviarnos dos nosos deberes educativos? ¡Afellas que non o sei! O que si sei é que hai dous períodos educativos: o inicial, ou presencial, e despois o exemplar, o do noso exemplo, que debemos cultivar, exercer, por días de vida, por emancipados que os teñamos. En vista diso, Xefe, pídoche que deas instrucións aos teus capitáns, aos teus bispos, para que pousen o báculo e se metan no ordenador, para ordenar, para redactar pastorais que estimulen aos pais, que nos orienten nesta desorientación actual; con miras a adoutrinarnos na nosa responsabilidade paterno – filial, por suposto.

No XX había cursiños preparatorios para o matrimonio, pero como xa non hai matrimonios, ou poucos, que ese termo devalouse, ¡este, tamén!, haberá que buscar novas ideas, outros sistemas educativos, comezando por educa-los pais, por reeducalos, se preciso fose, que ata o será! ¡Mal mestre é aquel que non tivo a Xesús por Mestre! O materialismo, Señor, este materialismo que nos trae de embigo, sempre mirando ao noso embigo, que está abaixo, mentres o Ceo está, e seguirá estando, arriba, por moito que medre, fisicamente, o home!
-.-


¡Non podo educa-los fillos porque teño que traballar! ¿Ai, si; e logo túa nai non traballaba? ¡Vaia se traballaba, en mil oficios, que incluso fiaba e rezaba o rosario, asemade! Do pai, outro tanto. Pero ela non ía á oficina, nin ás aulas… Si que ía, a vinte sitios, ou máis, acotío, e con iso e con todo, así o quitase do sono, bos consellos che daba; a ti, e contigo, aos teus cinco irmáns, que seis era a media dos fillos, onte mesmo! O único que acaso non fixo foi axudarche nas tarefas do colexio, porque non sabía facelo, ¡miña pobre!, que do demais…, do demais millonaria, un millón de saberes e de faceres!

O tempo, de ben administrado, dá para todo; para todo ou para nada, segundo se utilice. Moito diso nos debe sobrar cando tanto nos molestamos en inventar, en buscar, en cultivar diversións extravagantes, a pretexto de mata-lo tempo. ¡Asasinos, que matamos o tempo en vez de darlle vida, vida útil, e non só para nós, que aí temos os nosos acredores, tódolos que teñen dereito a recibir atencións nosas, comezando pola la familia e seguindo polo próximo!

¡Que se divirtan, que para iso están en idade! É certo, que así o deben facer, pero iso é compatible coa formación continuada, perpetua, por días de vida, pois a vida non é unha carreira de x anos; en absoluto: ¡a vida é unha carreira, outra, persoal e intransferible, que vai desde a caneta á sepultura!

Cando imos de visita á casa de parentes ou de amigos gústanos levar un presente, un obsequio, non si? E á recíproca, recibilos! Pois eu, Señor, cando me chames á túa casa, a esa morada, eterna, definitiva, que me tes reservada, tamén quixera levar algún presente, en particular o presente de ter sido útil aquí abaixo, na terra; útil aos meus, os meus parentes, aos meus veciños, aos meus paisanos…; ¡a cantos máis, mellor! Perdoa esta ambición, Xefe, pero eu, que son o meu propio cacique, o meu propio conseguidor, aspiro a un cargo deses que das aos que ben te serviron, tal que de anxo da garda, suplente por suposto, dos meus descendentes, tanto que lles quero!
-.-

Abundando no tema dos nenos, Señor, observo unha variante da que non vexo que a Igrexa se estea ocupando coa preferencia que lle atribúo: A vacina contra os derrames do mal! Coido que non é unha casuística menor, pero eu só podo referir as miñas observacións.

¿Que é preferible, que o neno se críe nunha burbulla de felicidades, ou que vaia coñecendo, descubrindo, asimilando, pouco a pouco, os transos polos que terá que pasar, salvo que morra na súa fase de anxo? ¿Que é mellor, prepararse para as loitas da vida, ou tirarse do ceo infantil sen paracaídas? Comezarei estas reflexións dándolle un repasiño á miña infancia, por se vale como referente: O único segredo que tiveron comigo foi o daquelas peripecias, ¿políticas?, ¿caínicas?, as daquel levantamento militar – fascista, e iso non foi, non o fixeron, para taparme os ollos, senón para taponarme os oídos, por se na miña inocencia contestaba aos inquéritos daqueles matóns, tan afeccionados que se fixeran a interrogar, astuta e ladinamente, aos nenos, inocentes portavoces, descubridores, das súas casas e das súas familias, pois dos maiores, curtidos eles, vacinados da vida, pouco sonsacaban, e menos aínda a culatazos, que era a súa técnica inquisitorial. ¡Aqueles maiores estaban curtidos, vacinados contra a malicia circundante!

Do resto, nada se me ocultou: a matanza dos cochos, o parto das reses, as enfermidades de veciños e parentes, os accidentes fortuítos do traballo, os enterros… Foi cru ver todo isto, velo e aceptalo, pero eran manifestacións do mal existente neste mundo, e con el había que convivir, asumilo, sen por iso deixar de pedirche, meu Señor, que nos aliviases as penas conseguintes. Así preparado, cando viñeron as miñas, moitas e variadas que foron, eu xa sabía o que cumpría facer: defenderme delas no que diso fose capaz, e por encima de todo, a seguridade de que Deus cura, se llo pedimos…, aínda que eu non sexa digno de traelo á miña casa, como ben lle dixo a Xesús aquel Centurión!

Deixámoslles ver, e tamén ler, historias imposibles, terroríficas, absurdas, imaxinativas; incluso cun vocabulario groseiro que o invade todo, xa desde os debuxos animados, e polo contrario, o formativo, o real, o circundante, tal que os hospitais, deixámolo de lado: -Mamá, papá, que é ese edificio tan grande, con tantos coches diante, incluso ambulancias? –Meu neno…, iso é…, iso é…, unha fábrica de xoguetes! –Daquela cómprame un… -¡Iso será á volta, ou máis adiante, cando sexas grandiño, pois os desa fábrica son para…, persoas maiores!

Señor, eu, que quero o ben dos nenos, ábreme os ollos para seguir con eles unha pedagoxía correcta, a que máis os purifique, a que menos dor lles cause.
-.-

Cando redactei o meu, “E agora, que?”, puxen: Nesta hora de reflexión non boto en falta os gozos, nin renego das angustias, por intensas que mas deses, Señor, pois sería renegar da miña cruz. ¡Lémbrate do teu horto das oliveiras, lémbrate daqueles bicos traidores, e de paso lémbrate de min, do meu calvario, pequeniño en comparanza, pero…, calvario foi; e menos mal que tiven bos cireneos, moitos! ¡Págallelo, Señor, págallelo por min! ¡Amén!

Nisto tiven un esquecemento imperdoable xa que non pedín polos meus inimigos, e a quen debemos máis que aos inimigos? Os amigos, aínda que o sexan de veras, non solen estimularte, non tiran de ti, ou pouco; os inimigos fano, moito. Os inimigos crucifícante, fante penar, e nos penares está o sacrificio, a estimulación para pedirlle ao Ceo: “Perdóalles, que non saben o que fan!”. Sen inimigos non tería obxecto a petición “… perdóanos así como nosoutros perdoamos…”. Os inimigos estimulan a superación persoal: “¡Ai, si, písasme? Daquela teño que medrar máis para non caber debaixo das túas zocas!”. Rectifico e amplío: ¡Págallelo, señor, págallelo por min…, tanto aos amigos coma aos inimigos!

O ego lévanos a pensar que somos grandes, que somos superiores, que non debemos nada a ninguén, así que, de postos neste plan, por que imos ser agradecidos? O caso é que, desagradecidos do próximo, tamén o somos de ti, Señor, pois, quen non agradece o pouco, as grandes mercés menos, porque desbordan a nosa mesquindade, a nosa miopía, esa cegueira; innata non, cultivada, que nos impide mirar ao Ceo.
-.-

¿Señor, que me está pasando? Cando conduzo, atento á estrada, nunca penso noutras cousas, pero hoxe, que fomos a Cirio aos funerais de miña cuñada, no coche do meu xenro, e de alí, como aínda quedaba día, achegámonos ás Andoriñas, ao cruzar a Valga do San Estevo, entre Veiga e Maxide, sentín unha especie de calafríos, e unhas ganas tremendas de pedirlle a Ricardo que me deixase, polo menos ata que eles volvesen de retorno. Non o fixen simplemente para non darlles lugar a que pensen que estou tolo; ¿estareino realmente, ou foi un acceso de misticismo?



Estado actual da valga onde estivo o eremitorio do Santo Estevo

A Valga xa non é valga porque eses…, eses incualificables da Concentración Parcelaria achaiaron o seu rego, e se cadra incluso a fonte, como fixeron con outras da parroquia. Non o sei porque agora todo iso é unha braña impenetrable. Á volta, cara a Coruña, todo se me volveu matinar no feliz que me sentiría pescudando polo actual propietario desa parcela para mercarlla, para rozar aquelas inmundicias que substituíron o souto centenario, e afincarme nese lugar, para min sacro, por días de vida, nunha tenda de campaña que fose.

Fonte da Valga, da Valga do Santo Estevo, primeiro dos eremitorios, coñecidos, do meu Monte Cubeiro, qué misterio encerras para que sempre tires de min? Xa de neno, e cadora máis, que máis veneración teño por ese santo lugar, de ano en ano. Se me vexo sen familia, bendito Estevo, alí me ías ter, polo menos mentres me quedasen cartos para mercar comida. ¿Será por consecuencia de tanta auga que che levo bebido, cada vez que pasei pola túa Valga, pola túa fonte? ¿Será porque a visiten os espíritos daqueles eremitas, queixosos de que teñamos neste abandono un lugar sacro? ¡Ai, Deus, canto sinto o esquecemento dun lugar único, que ademais de fermoso, é santo, que para min sempre o será, por moito que o escondan as silvas!

A moita xente levo na miña axenda, para preguntar por eles tan pronto me dea paso o teu San Pedro, pero ben me gustaría que permitas aos santos da Valga, aos que nunca vin, que me esperen na entrada, pois levo a seguridade de que me fará feliz coñecelos. ¿Pola súa parte, caereilles ben? ¡Ti, que o sabes todo, sabes canto desexo que así sexa!
-.-


Xefe, sigo matinando naquel eremitorio da Valga, pero sen efecto xa que iso non me é posible, así que terei que militar noutro cuartel, noutro dos teus somaténs segrares. A voltas co tema, como agora se di, metinme noutro trollo: ¿Descristianízase a cidade?

¡Ai, Deus, que isto había que estudalo a fondo para, cos resultados á vista, propoñer solucións, ou polo menos, paliativos! Estoume lembrando daquilo da torre de Babel… ¿Non se di que diso viñeron as diverxencias idiomáticas? Se así foi, non che digo nada coa de torres que ten hoxe en día a menor das cidades, estas colmeas humanas ás que chamamos cidades!

É certo que a quietude do campo, a contemplación da natureza, sempre en auxe, sempre expansiva, invita a reflexionar, e quen reflexiona, se o fai de corazón, achégase ao Deus da Creación, pero aquí temos unha contradición: agora que tamén hai Misas no sábado, por qué a xente, tan motorizada que anda, non se achega ás igrexas do lugar, do lugar da segunda vivenda, que a teñen tantos, nas fins de semana? Non se cansan de dicir que lles gustan as excursións polo campo, e os Concellos, con algunha Asociación en paralelo, veña chantar sinais de sendeirismo, pero…, ou non sinalan a ruta da igrexa, ou o fan con letra miúda! Doutra banda, pouca xente queda que non leve gafas, mais o gran espectáculo deste mundo, a transformación do pan e do viño en corpo e sangue de Cristo, pásanos desapercibida. Pola miña parte estou tentado a pensar que é certo o vello refrán de que non hai peor cego có que non quere ver.

¿En paralelo, na cidade, que? ¡Por se non chegaba o fútbol nocturno, veu o botellón! Pero hai Misas de tarde… ¡Si, ho, pero a tarde precisámola para ir aos cafés, para despexarnos, para vence-lo sono atrasado, pois ao día seguinte hai que madrugar para volver ao tallo! Algúns, moitos, non teñen tallo… É certo, pero eses bótanlle a culpa a certo empresario chamado Deus, que, iso din, lles aconsellou plantar eucaliptos na horta a pretexto de que é máis cómodo mercar patacas exipcias no súper da cidade. En vista do visto, ¿que vos parecería se a Igrexa dá en celebra-las Misas debaixo dos eucaliptos, xa que tantos fregueses adoran neles?

Señor, perdóame que o tome a broma, pois a cuestión é tan seria que se o tomo en serio daranme ganas de coller a Rocinante para correr mundo, petando á porta de cada chalé para dicirlles que lles arden os eucaliptos, e cos eucaliptos, a alma, antes de baixar ao Purgatorio! ¿Que non dará resultado, que apagaron a televisión sobre do día, e teñen sono? ¡Daquela, para cando esperten, darlles eucaristías pola tele, pero con premio, coma nos concursos: o premio de que irán ao Ceo se aguantan unha Misa, sequera unha! Algo hai que facer, e pronto, pois do contrario en vez de Curas teremos Misioneiros, amarelos, negros, cobrizos, de tódalas cores, que España estase convertendo niso, en terra pagán, en país de Misión!
-.-

Señor, sabes que me gustaría facer, sabes como me gustaría ser? Pois, ao estilo daquel Jean Santeuil, que aconsellaba corrixi-las costumes ríndose, con humor e con graza: “Castigat ridendo mores!”. Coa miña longa experiencia levo comprendido, asimilado, que non por poñer mala cara son máis efectivas as corrixendas, senón todo o contrario. ¿Que che parece se facemos campaña neste senso para que a xente faga as cousas sen acritude, con algo de graza, para convencer sen irritar? ¡Non debe ser doado, pero podemos intentalo, pois neste tempo de tantas e tan graves desviacións non nos podemos permitir o luxo de predicarlles aos fentos!

Comezando por min mesmo: Nunca obedecín con ganas a quen me dixo algo impositivo, ou recriminatorio, e se tiña que facelo, facíao, pero en mínimos, sen botarlle alma. Daquela, pódese facer algo bo, algo que lle preste á alma sen poñer alma na súa feitura? Segundo a miña memoria, e iso que os tempos cambiaron, moito, ultimamente non abunda a graza persuasiva, convincente. A propósito: ¿por que a xente se achega tan pouco aos confesionarios, non será que nos quedou aversión daqueles tempos nos que sempre che profetizaban o inferno, incluso polos veniais?

Cada idade e cada situación require un tratamento específico, así que, coa altivez desta época endeusada, coido que bramar…, nin cos nenos da teta, canto máis cos meirandes! Afellas que a teño por sinatura pendente, frouxa, pouco sabida e menos exercida. O Cireneo non protestou, e iso que non era da súa incumbencia aquela colaboración, aquel esforzo; ¡aí está o seu mérito! A dignidade non está en ser ovella mansa, pelica de felpudo, pero tampouco no encabuxamento, que hai mil maneiras de mandar, e outras tantas de obedecer, cando así proceda. ¡Castigat ridendo mores, non si meu admirado Santeuil? ¡Xa o sei, xa, pero é máis doado predicar que dar trigo!

Pola rúa moito me fixo nas caras: predominan as engurras, incluso en xente nova, deformando, ¿ou formando?, fisionomías. ¿De que lles veñen, así, tan precoces? ¡De que vai ser, de poñerlle mala cara á vida! Collemos este hábito de vivir amargados polo desagradecemento que che temos, Señor, Señor e Creador, así que, como no pecado vai a penitencia, de amargados amargamos; amárgannos e amargamos! Sen dúbida é un plan estúpido, así que cómpre arrima-lo ombro, a ver se entre todos lle damos un pouco de graza á vida, sequera sexa pola comenencia que nos ten!
-.-

Señor, levo algún tempo coa pretensión de volver ao punto de partida, á pía bautismal de Montecubeiro. ¿Que para que? ¡Ti ben o sabes, pero queres facerme pasar pola proba da humildade facéndome recoñecelo en público! O caso é que esta idea do reciclamento non me veu dos teus Bispos; seguramente porque de minibus non curat praetor! Xa lera aquilo que Platon puxo nos beizos de Sócrates: Eu só sei que nada sei! Pero como, de tomada unha decisión, compre afondar na pedreira para, de ser posible, mellorar de pedra, baixei ata Confucio, onde a atopei de gran fino: Saber o que un sabe que sabe e saber o que un sabe que non sabe. ¡Velaí o comezo da sabedoría!

¡Eureka; penso que agora vou ben: Para comezar, para recomezar, quero quedarme co que teña ben sabido e ben entendido, limpo, sen adherencias nocivas! A partires disto, formarme, perfeccionarme. Non é que tivese malos mestres, pero ao longo da vida molleime con disolventes de toda clase, así que boa falta me fará volver ás augas puras, de montaña, da miña, precisamente aquelas coas que me bautizaron. Se cadra algo tarde…, pero penso aproveita-lo tempo, apropiarme dos bos exemplos, das leccións depuradas; deixa-los atallos e camiñar polas corredoiras da vida, por lamacentas e fondas que sexan; o barro non mancha, o barro non mancha no barro; o que ensucia son as silvas dos atallos, esas vereas polas que avanzamos dispostos a comernos o mundo, esquecidos de que hai flores espiñosas, desas que fan sangrar a alma, e despois chegamos ao día do Xuízo feitos unhas piltrafas!

¡Maldita présa! Présa por medrar, económica e socialmente; présa por aprender artimañas que nos disfracen de anxos, portándonos máis ben coma diabros. Con tanto aceleramento non hai freos efectivos, e só queda, só cabe, cambiar de marcha. ¡Isto é o que pretendo facer!

Comezarei pedíndoche unha bendición, querido Xefe, para todos aqueles que me ensinaron a camiñar dereito, con dignidade; e de paso, de parte miña, que lles deas unha purga, de rícino que sexa, se aínda están vivos, a todos aqueles que me deron orientacións falsas…, para limparlles as tragadeiras!

Dado este paso, Xefe, para o seguinte pídoche que me fornezas de armas defensivas pois, coa dignidade de ser criatura de Deus, non podo descoidar a miña propia dignidade, a defensa desta dignidade, prestada en custodia, en usufruto; dada a miña procedencia e maila miña militancia, o meu honor non é meu senón do Deus que me fixo. ¡Armas defensivas, si; agresivas, non! En canto ás agresivas que poidan quedarme no arsenal, desas, coa venia, encárgome eu, que penso soterralas no fondo do pozo do esquecemento; encima, para que podrezan, botareilles un feixe de toxos, elixindo aqueles que non teñan chorimas. ¡Así devólvolle ao diabro aquela coroa de espiñas que che puxeron os seus sicarios!
-.-
 


Bendito San Cipriano:

Para min, na parroquia natal, patrón; en África, colega de aventuras.
Agora, ¿acéptasme por alumno? ¡Quero que sexas o meu titor!
-.-

Parroquia, paroikía, concepto sacrosanto, e como tal, digno, merecente de ser cultivado e coidado. A parroquia fíxonos, e por tanto, parroquia somos: ¡Dende a pía bautismal, nada menos!

Neste país, as primeiras parroquias foron os castros, pero despois viñeron aqueles desafiuzamentos dos depredadores romanos, ¡7.000 libras de ouro arrincadas da nosa Gallaecia, nun ano, e transportadas a Roma, á Casa Grande, segundo Plinio! Non quedaron os castros baleiros, en xeral non, pero os que tiñan músculos pasaron a lucilos no Lucus de Augusto, ¿ou quén lles ía facer esa caixa redonda, xigantesca, esa cova de Alí Babá, tan urxente e tan necesaria que foi para evita-lo extravío daquel ouro tan…, tentador?

Seguro que no ínterim araron as mulleres, como pasou na do 36; ¡e de noite, fiaban, ademais doutras funcións propias do seu sexo! En paralelo, os druídas estudaron para crego, na escola de Santiago, ¡que xa daquela era universal, universitaria! Retornados aos núcleos de procedencia, agora cumpríalles bautizar, crear parroquia, encabezalas; fixeron moitas, ¡3.781 chegou a ter Galicia!, porque non todo o mundo dispoñía de cabalos para ir aos cultos, para visitar centros parroquiais illados. ¡Os cabalos, coma o ouro, criábanse en Lugo, pero acababan en Roma!
 
Os suevos inventaron os cultos de tarde, a segunda rolda, rotándose para muxi-la vaca, atende-lo xatiño, e face-lo caldo…, moda, costume, uso ou necesidade, que chegou a moitos de nós, onte mesmo. ¡A Misa de tarde, a da mocidade!

A todo isto, segundo a tradición, o meu Montecubeiro foi abandonado cando se esgotaron as minas, maiormente as do famoso Eiladrán, pero non definitivamente xa que reunía condicións excepcionais para acoller ermitáns. Igual comezaron pola Valga do Santo Estevo, fonte, soutos, etcétera, pois darlle o nome do protomártir indica que iso foi remotísimo, dos primeiros lugares con advocación, recollida acaso do propio Santiago.

Cando se foron facendo co terreo, segundo ampliaban as rozadas, decatáronse de que precisaban unha atalaia para controlar a tantos braceiros, así que achantaron un nome de categoría, outro, medio a medio do Couto: ¡San Cibrán!

Este nomeamento, esta elección, non foi gratuíta; nin gratuíta nin aleatoria; case me atrevería a dicir que foi unha reacción fronte ás tiranías romanas: ¡San Cibrán era cartaxinés! Nado en Cartago, no 200, Thaschus Caecilius Cyprianus abxurou do paganismo romano aos 35 anos, converténdose ao cristianismo tan pronto tivo oportunidade de coñecer a fondo a doutrina dos mártires. Foi ordenado bispo por aclamación popular, en mérito á súa sabenza e ás súas virtudes. Virtuoso e sabio, tiña que acabar como acabou: ¡mártir! Pero mentres o deixaron vivir, el non deixou de predicar, dándonos unhas leccións teolóxicas que aínda hoxe son dignas de tomar en consideración pola fondura do seu pensamento; en particular, a súa esexese do Noso Pai, a virtude da humildade, a conformidade coa vontade de Deus, os bens da paciencia, etcétera.

Con un patrón da maneira, podía ser outra a historia de Montecubeiro, a historia dos seus afillados?

¡Cobizoso como estou de virtudes, eu, servidor, que teño en común contigo, meu admirado Cyprianus, o meu africanismo, amén das miñas raiceiras nunha parroquia da túa inveterada protección, pídoche encarecidamente, humildemente, que te constitúas, se xa non o estabas, no meu titor predilecto…, por días de vida! ¡Amén!
-.-


Meu Santo querido, meu querido San Cibrao, que é máis ben como che din na miña parroquia, na nosa, qué facemos, por onde comezamos? Agora que me lembro: No teu día anual, no 16 de Setembro do último ano, observei que uns rapaciños de diante miña fixeron unhas mocas estrañas: ¿Tornaban das moscas co sinal da cruz, ou é que facían este sinal para tornalas? ¡A verdade é que acabei abraiado, desconcertado! Agora que tanto se cultiva a ximnasia, son tan difíciles de trazar as cruces da nosa identidade? Por se acaso, querido Mestre, querido Titor, propoño deternos un intre nestas cerimonias.

Non se poden descoidar os principios, pois quen ignora os principios mal fin terá. A nosa salvación débeselle á cruz, e por ende merece o meirande dos respectos. Todo comezou na cruz, pois o sacrificio de Cristo, e só o sacrificio de Cristo, foi a chave que nos retorna, que nos reabre o Paraíso; agora o eterno, o definitivo. ¡Non é un símbolo, é unha realidade!

Pero aséntate na túa peaña, que non rematou a festa. Tras da Misa, claro está, a procesión, coa túa venerada e venerable imaxe; ¡de seguido, os bafles, eses trebellos que lle poñen á orquestra, non sei se para disimular o mal que tocan, ou para que saiban en Cartago, desde Cartago, que che estamos ofertando unha celebración, outra! O Santo, ti, en su lugar descanso; e a deusa Thersicore no adro, soprando forte, pois con menos non se abanan esas fanguelas mini. Chámanlle sesión vermouth, ou algo así. O que me pasmou foi a contemplación daqueles mocetes dos xeroglíficos faciais: Alí fóra foron exactos e meticulosos coa interpretación dos ritmos musicais; ¡que ben lles saíron os puntos, as castañolas! Isto ten unha explicación: ¡Túrbanse diante de Deus, pero non lles pasa o mesmo diante das mozas!

Daquela, qué? Ti, que fuches bispo, vai ser necesario que lles propoñas aos teus colegas, a eses que aínda están en activo, que promovan concursos de danza, ¡tantos danzantes que hai!, dándolle un premio substancioso a quen o faga ben; ¡non hai outra neste mundo dos estímulos crematísticos!

Na mesma festa, lembrándome daquelas que che dedicaban a mediados do XX, acordeime da lanterna do teu / do meu párroco, aquel inefable don Benito, Inquisidor Xeral dos Amantes Festeiros. ¡Non quería que houbese fillos bravos, en particular que non lle fosen nacer en xuño do ano seguinte, e por tanto, afillados teus, pero castigouno Deus por aquela rigorosidade inquisitorial, pois agora, nesta parroquia, nin bravos nin enxertados! Xa non hai lanternas, pero puxeron a luz eléctrica, que é peor! Como non veñen de París, terás que mandalos ti, outra volta, coma daquela do 711, sexan de Cartago, do Rif, ou do Atlas. ¡A min gustábame ve-los cueiros postos a clarear nas roseiras da parroquia!
-.-

Querido San Cibrao, alerta, que nolo ordena o Xefe! Desaparecidas as nosas lareiras, e coas lareiras o rezo do Santo Rosario, a Sagrada Familia está en crise; ¡ela, non, nosoutros, que o estamos esquecendo! Daquela hai que facer algo que sexa livián, unha oratoria doada de cumprir neste tempo das angueiras; algo que distinga a familia cristiá da pagá.

Que sexa diferente o traballo do inverno ao verán, iso é irrecuperable. Que os vellos convivan cos netos para inicialos nas devocións familiares, ídem de lenzo. Que coincidan os horarios do pai e da nai, tamén pasou á historia. A situación actual é complexa; ¡e menos mal se hai reunións familiares un día á semana, tal que os sábados! Para bota-los fumes acumulados nas tarefas respectivas, eses inventeiros da política inventaron, subvencionaron, o fútbol. Con iso, o Rosario fai vida de clausura nos conventos, nos poucos que quedan!

Meu Ciprián, hai que buscar unha solución, unha substitución que sexa pragmática, admisible. Ti, que tan devoto fuches do Noso Pai, ¿que che parece se lle propoñemos a Roma que declaren obrigatorio o rezo en familia, cotián, dun Noso Pai, coa Ave María e co Gloria? ¡Honraríamos á Santísima Trindade, sen esquecernos de María! Algo hai que facer, e con urxencia, pois do contrario acabaremos cun televisor per capita, máis pagáns que aqueles que adoraban o becerro de ouro, pois os televexos nin de ouro son!

Mentres te decides a encabezar esta campaña misional, unha especie de Rosario simplificado, de circunstancias, eu acudirei aos teus escritos, sequera sexa para afianzar a  miña fe, e con iso servirche de sancristán. Comezarei polo teu, De unitate ecclesiae:

“A Pedro déuselle o primado para que se manifeste que é unha a Igrexa de Cristo… Quen non teña (quen non admita) esta unidade da Igrexa, ¿pode crer que ten fe?... O que se opón e resiste á Igrexa, ¿pode ter a confianza de atoparse dentro da Igrexa?... O episcopado é un só, cuxa parte está posuída por cada un, in solidum. A Igrexa tamén é unha, que se estende con prodixiosa fecundidade na multitude, á maneira que son moitos os raios do sol, e un só sol; moitas as ramas dunha árbore, pero un só tronco, fundado en raíz firme; e cando varios regatos proceden dun mesmo manancial, aínda que aumentase o seu número coa abundancia da auga, consérvase a unidade da súa orixe. Tentemos separar un raio do corpo do sol: a unidade non admite a división da luz. Cortemos un ramo da árbore: este ramo non pode vexetar. Atallemos a comunicación dun rego co seu manancial, e secarase. Así tamén a Igrexa, iluminada coa luz do Señor, estende os seus raios por todo o orbe; pero unha soa é la luz que se derrama por todas partes, sen separarse a unidade do corpo. Coa súa fecundidade e louzanía estende as ramas por toda a terra, dilata largamente as súas correntes, pero unha é a cabeza, unha soa a orixe, e unha a nai, abundante en resultados de fecundidade. Do su parto nacemos, co seu leite alimentámonos, e co seu espírito somos animados”.

¡Que acertado estiven elixíndote por Titor, pois ninguén entendeu mellor cá ti a unidade do noso Credo! En fe desta unidade, pídoche que intercedas ante o Xefe para que nos conceda volver ao rezo en familia, ao rezo unitario, pois, por breve que sexa, mellor consigna, mellor uniformidade, hoxe por hoxe, imposible!
-.-

Profesor, meu querido Titor, estoume decatando de que precisamos unha aclaración previa, urxente, por se acaso, pois no século XX aínda quedaba na nosa parroquia alguén que confundía os teus milagres coa maxia negra, co grimorio do chamado “Ciprianillo”, ou Libro de San Cipriano. ¿Quen nos di que aqueles fulanos da fulanería non deixaron herdeiros?

A malicia dos maliciosos fíxolles crer aos seus conveciños que aquela, suposta, maxia, era cousa túa, e ninguén se molestou en ilustrar aos tales coa evidencia de que ti vés do século III mentres os, supostos, pautos co diabro atribúense a San Cipriano ¡de Antioquía!, século IV, bruxo antes que converso, que inspirou a un tal Antonio Venitiana del Rabina, para perpetuar os seus pautos diabólicos. Fuches mártir dúas veces, incluso despois de morto, por obra e graza desa diabólica atribución. ¡Está claro que só estorban os santos, os verdadeiramente santos!

Eu mesmo, ¡pobre de min!, fun vítima desa maldita atribución. Contareicho, por se non o sabes: Estando na taberna de Celestino con ocasión das primeiras vacacións que tiven en África, chamoume á parte un señor moi aseñorado, ¡de bastón de prata!, e preguntoume se volvía para aló. Cando llo confirmei, levoume fóra da casa, á eira, e debaixo dunha figueira propúxome que lle conseguise o libro do San Ciprián, “…que o preciso para defenderme duns veciños que non queren venderme as súas leiras…; heicho pagar ben, pero tes que gardarme este secreto!”. ¡Nunca promesa, das de compromiso, fixen con menos ganas de cumprila, e sorte foi que na segunda Colonial o señor morrera, pois, do contrario, outro inimigo na parroquia!

O que queira milagres diabólicos que llos pida directamente a Satanás, e que deixe aos Santos en paz, non si meu Ciprián? ¡É boa verdade que o diabro sempre se agochou detrás da cruz!
-.-


De bautizado, precisarei, convenme, unha confirmación, unha ancoraxe. ¡Que non me leven os ventos! Xa sei que aquela de Luaces foi efectiva, pero…, aquel medo, aquela preocupación que me meteron no corpo, ¡no corpo e na alma!, os rapaces do meu Bergland avisándome de que o señor Bispo, para facerme obediente, me propinaría un par de “hostias”, deixoume abraiado. Na realidade foron caricias, pero a impresión feriume. ¡Esas non son bromas, e menos tratándose dun neno sensible!

Na sancristía houbo roscas e chocolate. ¡O chocolate do Cura, nada menos, compartido cos confirmados! ¿Sería para quedar ben co Bispo, co Bispo ou cos anxos confirmados? Gustaríame repeti-lo sacramento coa miña mentalidade actual. Aquilo foi terrorífico: primeiro, o anuncio das labazadas; e xa na igrexa, aquel predicote co que nos situaron ás portas do inferno se tal e se cal! ¡Canto nos confortarían aqueles presbíteros se tivesen a caridade de explicarnos que Deus é, foi, e seguirá sendo, ante todo, amor! Deus non é vingativo: en todo caso seremos nós, nós mesmos, os que nos auto xulguemos, fuxindo del, das súas grazas. ¿Quen nos ten culpa se en vez de buscar, de desexar, a luz perpetua, eliximos as tebras de Lucifer, as dese ex da luz?

Daquela non fagamos un segredo do camiño elixido: Deus, cuius misericórdiae non est númerus, súscipe propitius preces humilitátis nostrae: et animábus fratrum, propinquórum , et benefactórum nostrórum, quibus tui nóminis dedísti confessiónem, per haec sacraménta salútis nostrae, cunctórum remissiónem tríbue peccatórum. Per Dóminum…      

 Neste intre váiseme a imaxinación á doutrina de Torres Queiruga, e gusto de revivir a súa interrogante: ¿Canto tempo precisará a Teoloxía para comprender que as ameazas divinas que aparecen na Biblia non son máis que a preocupación do amor de Deus? Comezo a ter claro, e penso non equivocarme, se opino que Deus, o Gran Pedagogo, foinos dando as luces, as leccións, gradualmente, segundo nos xulgou capacitados para entendelas. Isto é o que pido na miña confirmación: ¡Luces, e non só para min, senón para aqueles de quen eu sexa responsable, para que camiñemos sen desvíos, sempre cara ao amencer, que iso é a Resurrección, exactamente iso, o Amencer Definitivo!

¿Que che parece, meu Bispo, meu Ciprián, se lles dedicamos unha lección, outra, que nunca serán bastantes, aos pecados de omisión, tan graves como recónditos? Descubrín a súa importancia precisamente cando lle oín a un dos párrocos do meu Montecubeiro aquilo tan ignominioso de, “Entre irmáns, non metas as mans”. Se fose hoxe, o primeiro que se me ocorrería sería pedirlle a súa credencial de Cura. ¿De parte de quen estaba, de Deus ou do diabro; o seu era facer paz, ou emborracharse cos diabros? Acudo aos Evanxeos: “Pater, dimítte illis: non enim sciunt quid fáciunt!”. ¿Pouco Seminario? ¡Pouco caletre, diría eu, pois facer curas non é facer lexionarios: Os curas son os noivos da vida, que para noivos da morte chegaron aqueles fillos de Millán Astray, aqueles que lle cantaban á morte, quitándose o medo a base de alcohol, quif, e cancións sinistras!

¡De sete, un samaritano! ¿E os outros? ¡Se aínda os vise Deus…! Se eu fose xuíz de almas, ¡Deus me libre de tal!, consideraría unha atenuante facelas en público. ¿Que por qué? ¡As que se fan en público, moito ou pouco, quedan castigadas pola opinión pública; as outras, só por nós mesmos, e iso se nos queda algo de conciencia! Por poñer un exemplo: Non é igual ter un fillo bravo coñecido, que telos descoñecidos. Cos coñecidos sempre pode haber, sempre cabe esperar, algún tipo de compensación e / ou de atención. Hai un vello dito, que igual vén do teu século, meu querido Titor, que afirma que no pecado sempre vai, implícita, a penitencia. Non adoitamos pararnos nisto, coa importancia que ten! O pecado consentido, ¡se non hai consentimento non hai pecado!, reiterado, e por veces, estimulado, aparentemente pode producirnos satisfaccións… ¡Porca mentira! O pecado, sexa íntimo ou público, desbarata as nosas defensas, ábrenos ao inimigo, derrúbanos! Tarde ou cedo, igual que dunha bacteria pode vir unha enfermidade, os pecados sempre corrompen algunha das moléculas da alma, e de aí para adiante, tristuras, cheiros, desilusión, incapacidade para ser felices, íntima e realmente felices!

Desde os púlpitos…, ¡todos temos un púlpito, un ascendente sobre alguén!, acaso polo qué dirán de nós se falamos de pecados ocultos, adoitamos oír, ver e calar. Pola contra, nos pecados vox populi sumámonos invariablemente ao rebumbio dos que tiran as pedras. ¿Estamos limpos para facelo? ¡Ai, Deus, canto escasean os espellos das almas! O máis necio, con vontade de facelo, pode axudar a lavar, pode aconsellar, pode amigar, pero non adoitamos facelo porque…, ¿será porque levamos présa, ou porque estamos igual de sucios, ou peor?
-.-

A acústica nos templos. Falando dos púlpitos...; si, que se usaban para que todos visen e escoitasen con atención as verbas, e coas verbas os acenos do Predicador. Viñeron os altofalantes, e coa mesma, o Predicador cambiou tribuna por micro. Craso erro, ou por mellor dicir, dous: a tribuna estaba no medio, e por tanto, máis xenérica, más familiar; cos micros, o que é para vellos..., foxen os ventos, non nos chegan!

Estivo ben iso de que os arquitectos deseñasen os templos para alzar a Deus, para mirar ao Ceo, pero..., a título individual, pois a colectividade recóllena mal, non lles funciona a acústica, esquecéndose de que a oración colectiva élle moi grata a Deus. Mateo 18: 19-20: Asegúrovos tamén que se dous de vós se poñen de acordo na terra para pedir calquera cousa, conseguirano do meu Pai Celestial. Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome, alí no medio estou eu. Reunirse, reunidos, non é un cheque en branco, ¡hai que interpretalo ben!, pero si unha afirmación de fe, de fe comunicativa: ¡axudamos e axúdannos!

Por outra parte, as igrexas, os edificios da Igrexa, constrúense por rapaces e para rapaces, ignorando ou esquecendo que os vellos imos perdendo oído, por moito audífono que se inventase. Daquela, ¿que nos compre? Hai dous remedios:

-Pedirlles aos párrocos que lles apliquen máis volume aos micros, aínda que sexa quitándolles luz ás paredes, á decoración, pois Deus, que é a Luz Divina, ben nos ve, incluso na penumbra.

-Xa desde a cama, participar nas Misas radiadas, cos auriculares postos, que as temos abundantes e boísimas, pois os celebrantes adoitan ser os mellores locutores: falan alto, claro, e amodo. Para comungar, a continuación, á igrexa do lugar. ¡Dúas misas son moi sans, e logo que, como adoitamos ter algunha omitida, pois iso, unha mínima recuperación!

Outra suxestión podería ser que os vellos nos reunísemos, tal que os sábados, a esa hora na que os mozos andan de xolda, tamén por dúas cousas:

-Pedirlle a Deus por eles, que os libre de caer nas tentacións;

-e de paso, darlle un repaso á Biblia, para ter ensaiado, para fallarlles dela aos rapaces, que, en xeral, están fartos de contos dos vellos, nin divertidos nin instrutivos.
-.-



¡Eureka; que xa o atopei, xa sei onde están os espellos da alma! Veume a luz daquel refrán que di que, da abundancia do corazón fala a lingua. Todo está na lingua, nas verbas que usamos cando falamos de corazón e co corazón; por iso soan a oco as expresións falsas, falsas ou falseadas.

Así, remexendo no meu vocabulario, decateime de que agora non se di “Campo Santo”, senón Cemiterio, para referirnos ao cuarto dos hóspedes, eses hóspedes que apousentamos con todo luxo marmóreo para que os nosos veciños non nos teñan por desagradecidos. ¡Cemiterio, qué verba tan fría! ¡Campo Santo, qué verba tan elocuente! Contrapoñéndoas, temos un termómetro, un instrumento que distingue o frío da calor: coa alma fría, decadente, somerxida na actual crise de valores, non somos capaces de imaxinar que nese sitio esperan os restos dos nosos santos. ¿Esperan, qué, e por qué? ¡Esperan con toda esperanza pois o Fillo de Deus, que é a verdade absoluta, prometeunos compartir con nós a súa Resurrección! Daquela, xa que imos resucitar, é que somos Santos! ¿E no ínterim? ¡No ínterim agardamos no Campo dos Santos, así chamado porque cremos que o son a inmensa maioría dos alí soterrados!

Nestas reflexións recorrín o noso ¿cemiterio? de Montecubeiro, afanoso por atopar ensinanzas nas súas laudas. Agora, de estudante, tódolos libros me valen. Pero acabei decepcionado porque só atopei un letreiro gratificante: “Pasou polo mundo facendo o ben”. Non pon se foi home ou muller, ningún dato, pero eu tiven bastante: ¡Se pasou facendo o ben, se pasou imitando a Cristo, aquí temos un Santo; innominado, pero, Santo!

Cando había frades en Montecubeiro, que igual o facían para ter consigo, cerca de si, aos seus propios fillos…, ¡naquela soidade, con ou sen prima noctis, algún escape terían!, tódolos bautizados, coa excepción dos suicidas e demais malignos acreditados, que eses tiñan a sala de espera no Zarro Novo, descansaban debaixo desas lousas furadas que lastran a igrexa actual. ¿Furadas, por qué; para que tivesen saída as ánimas chamadas ao Ceo? Non, que foi cousa do lego enterrador, pois utilizando eses furados para mete-la peta, arriba coa lousa!

Co tempo proliferaron os magnates, que sempre foron os pais dos mangantes, e ante esa eclosión propuxéronlle a El Rei, a pretexto de hixienizar o país, que se reservasen as igrexas para quen as merecese: ¡eles, por suposto!




Na Semana Santa, coa procesión por diante do  cemiterio vello de Montecubeiro. Este pedante levaba unha estilográfica no peto da chaqueta: ¡era o meu ordenador de daquela!

Cando lle chegou a hora a Montecubeiro puxéronse a cava-los alicerces da cerca sacra, co mal principio de que, por aqueles días, o Médico Reigosa envelenara ao seu criado por…, ¡digamos que por prestarlle excesivas atencións á muller do tal Reigosa!, así que aproveitou a oportunidade para soterrar aquel pecador na mesma gabia. Contaba meu padriño que lle dixo á muller: “¡E non te queixes, que máis lonxe o terías se o levase para o Zarro Novo!”.

No 37, ¡15 mortos, 15 fusilados! O pobre enterrador, Afonso da Cordeira, suou a gota gorda; ¡e menos mal que non lles tivo que toca-las campás! Con tantos hóspedes, avanzou a rea, demasiado, de tal xeito que aos dez anos tocaba airear aqueles ósos, ou…, irse do Campo Santo, inventar un cemiterio! Houbo de todo, incluso anónimos ameazantes, así que, entre o Párroco e catro falanxistas, deron en discutir cal sería a mellor leira para facerlles aos mortos un hotel definitivo! Así foi como o Campo Santo pasou do Freixo de Reigosa ao Freixo do Fato; ¡pasaron os enterramentos, que non a santidade!

¡É boa verdade que da abundancia do corazón fala a lingua, así que pouco corazón deben ter eses que refundiron nunha soa verba as dúas de, Campo Santo!
.../...
Pasa a
AS MIÑAS CONVERSAS CO XEFE
-IV-
Xosé María Gómez Vilabella

No hay comentarios: