viernes, 27 de diciembre de 2013

AS MIÑAS CONVERSAS CO XEFE -IV-

.../...



.../...
A conciencia vai de lui même, ou tamén precisa educación, e por tanto, control? ¡Pregunta terrible, responsabilidade estarrecedora! Meditemos:

A conciencia é un espello, un espello interior, no que vemos a alma propia, pero…! Como todo espello, de non estar limpo non di a verdade. Require unha limpeza cotiá para evitarlle as deformacións producidas, sexa por nós mesmos ou polas condutas nefastas que nos vaian contaxiando, afumando. Este espello, como lle pasa á nosa alma, ¡en realidade de verdade é o seu reflector!, está en creación continua, ininterrompida, ao longo da nosa vida. Non en tamaño, non en continente, pero si en contido.

Dun xeito similar a cando lle ensinamos mentiras a unha criatura, que a imos deformando, coa conciencia pasa o mesmo, así que: ¡coidado con dicirnos mentiras a nós mesmos, pois acabaremos créndoas! Por veces oímos: Ese Tal non ten conciencia! ¡Témola todos, máis ou menos brunida, pero todos! De aí a importancia de nutrila con pensamentos limpos, axeitados, obxectivos. Nada hai tan subxectivo como unha mala conciencia, unha conciencia deformada, pero o caso é que non resulta frecuente oír o consello de que a debemos purificar, esmerilar, para facela veraz, para que nos vaia servindo de compás neste piago escuro ao que chamamos vida.

O noso peor inimigo, o peor diabro, é unha conciencia deformada; por iso non sobra, de cando en vez, pararnos a observala, consultándolle se o noso obrar vai paralelo coas ensinanzas dese Deus que nos quere perfectos, ou por mellor dicir, con tendencia á perfección. Deus danos as ferramentas, por suposto que si, pero temos que labrar a nosa efixie día a día, para ser merecentes do altar que nos agarda. ¡E vaia que somos torpes se tiramos pedras ao propio tellado! Por outra parte, a consigna témola clara: Ama a Deus sobre tódalas cousas, correspondéndolle tal e como se merece, e ao próximo coma a ti mesmo! A conciencia que así non obra é que vai desnortada, tendo que corrixi-lo seu rumbo, nós mesmos!

Aquí no xardín de diante desta miña / vosa casa vexo acotío os esforzos que fan eses das mascotas por educa-los seus canciños, que incluso lles din que non deben morder aos nenos, pero, de educa-la propia conciencia, que? ¡Pois témolo que facer, nós, en por nós, que non todo vai ser abusar do anxo da garda!

Por se alguén me le, para poñer unha testemuña destas reflexións acudo a Lucas, ¡un bo médico das conciencias!, que no seu 6, 37, 38 díxonos, de parte do propio Xefe: Non xulguedes, e non vos xulgarán; non condenedes, e non vos condenarán; perdoade, e hanvos perdoar. Dade, e darásevos a vós: unha boa medida –acugulada, rebordada, apertada- seravos botada no voso regazo, pois coa medida que midades hanvos medir a vós! E digo eu, pobriño pensador, aprendiz de cristián: ¿Como se pode cumprir este mandamento cando unha conciencia egoísta nos di o contrario?
-.-

Xa sei, Xefe, xa o sei, que non debo meterme en fonduras teolóxicas porque non sei, non quero nin podo, predicar alén do meu exemplo persoal. Á miña idade, e coa cantidade e variedade de oficios nos que me iniciei, que me esgotaron, xa non terei forzas nin tempo para avanzar no coñecemento da túa doutrina, pero como doutores non che faltan, a min dáme o papel de simple apuntador, aquí, neste furadiño do ordenador, cos Evanxeos na man, sempre á man e na man, para non errar nos apuntamentos!

Nunca lle agradecerei bastante ao teu crego Julio, da parroquia de San Lorenzo, Gijón, que no Bacharelato nocturno nos ensinase, nos afeccionase, a le-la Biblia. ¡Meu pobre, que ata o censuraban dicindo del, por iso, que era protestante! Os que tiñamos que protestar éramos os outros, os católicos, aínda que só fose por ternos tantísimos anos en minoría de idade! 

O meu, que cho teño dito, a estas alturas da vida é imita-lo Cireneo; ¡no posible, claro, pois de cumpridos os oitenta, cada un pesa por oitenta! Por iso, e para iso, che pido luces, acertos, para que a miña vida, o que dela quede, sexa útil; útil, ou polo menos que non escandalice, máxime nestes tempos tan confusos, tan heterodoxos, pragados de deidades: soberbia, avaricia, luxuria, hedonismo…; ¡cada persoa, un deus, e para iso, un deus de mala uva!
-.-

Señor, con estas ou con outras verbas, pero xa temos falado da conveniencia de poñerlle boa cara ao vento, veña de onde veña. ¿Que sería dos toxos se ti non lles deses chorimas? ¡Aínda así condenámolos por culpa das súas espiñas! Unha mala cara, haxa ou non causa, cansa.

Os toxos choran por culpa das súas espiñas, que así se lles forman esas bágoas, pero teñen a habilidade de facelas brillar, que non é pouco. As bagoas do próximo poden molestarnos, pero máis o farían unhas espiñas sen bagoas, sen chorimas, pois as tales retrátannos un sufrimento tenro, suave, pinchos á parte. Se as chorimas son sinceras, o próximo sincero compadecerase de nós, e incluso cabe unha condolencia, un axudarnos a levar a cruz, pero aquel que só mostra un cabreo impoñente, por xustificado que estea, ou llo pareza, ese dificilmente atopará un cireneo.

A receita é simple: Por fondas que estean, ou sexan, as nosas espiñas, nosas son, así que non llas cravemos ao próximo, non busquemos vinganzas contra terceiros; os nosos males nosos son, e se coñecemos ao malfeitor, disimulemos, pois as vinganzas sempre son satánicas. Lembrémonos daquela maldición xitana: Preitos teñas, e que os gañes! Unha cousa é defende-la nosa dignidade, que iso sempre é lícito, e outra botar man da estaca contra tódolos que nos rodeen, sexan amigos ou inimigos.

Por suposto que sei que a vida nos dá tragos amargos, e por veces sorrir é moito pedir, pero menos gañaremos cuspíndolle ao próximo a nosa bile, a nosa ira. Se a cousa é para chorar, choremos, pero con dignidade; e se merece un sorriso, non o escatimemos. O próximo, por ingrato que sexa, sempre agradece que se lle faga a vida grata, que lle axudemos a leva-la súa cruz. Devolver ben por mal ben sei, Señor, que é un auténtico calvario, pero sen calvarios, sen cruces, nulla est redemptio! Por outra parte, o sorriso falso, cínico, cómico, tampouco resulta satisfactorio; ¡daquela teremos que sorrir por convencemento, co convencemento de que as chorimas, por moito que así lles chamemos, son as flores dos toxos, as flores das espiñas!
                                                                            -.-

Señor, falando de espiñas: A que máis me doe a tal momento é esa da liberdade de expresión, a liberdade máis falaz de cantas pasaron por este mundo. Máis que por min, que vou curado de espantos, e nada, ou case nada, me escandaliza, polas criaturas das seguintes xeracións: Se tiramos ás papeleiras as páxinas impresas, se apagamos a radio ou lles damos unha patada as pantallas, ¿non correremos o perigo de tornar ás cavernas? Tentacións sempre houbo, que tamén as padeceu Xesús, pero estas de agora, estas fochancas da nosa civilización, semellan abismos do anticristo. A Lot quitáchelo das inmundicias de Sodoma, pero, a nós, cando nos librarás deste aquelarre?

Por outra parte, xa non valen frades descalzos que prediquen disciplinas… ¡Si, si, disciplinas, pois as xeracións actuais só admiten a disciplina dos partidos de fútbol, e para iso adoitan pitarlles aos árbitros, e non á viceversa! O problema é tan grave, a febre tan intensa, que nin nos decatamos deste precipicio que nos atrae cal imán monstruoso. Señor, sópralle á humanidade, a humanidade enteira xa que estamos engulidos nunha globalización absoluta, universal; sópranos un remedio, unha vacina. Para que os cabalos non se desbocasen daquela que lles ensinamos a trotar, o home inventou o freo; e cando pasou do cabalo singular ao cabalo múltiple, outro tipo de freo lles puxemos ás rodas; de presente, neste presente no que nos volvemos cabalar, tanto homes como mulleres, qué freo teríamos que inventar para poñérllelo a esas persoas desbocadas, desbocadas de boca e de feitos?

Ao de hoxe non vale retirarse a ermida da Valga do Santo Estevo pois hai carteiros que levan os papeis, e radios a pilas, e ordenadores con batería… Para a choiva inventamos o paraugas, mais para esta merda que nos cae das ondas, onde nos podemos abeirar? Señor, apiádate destes nenos que estamos mantendo a base de mazás podres, precisamente daquelas do Paraíso, aquelas que tanto dano lles fixeron aos nosos avós! Vouche confesar unha debilidade, un soño, que me asalta a tal momento: Por esta vez, como nunca tal me pasou, estou que rabio por non ser millonario. Ti ben sabes para qué: ¡simplemente para establecer uns premios literarios que enxalcen as publicacións decentes, que ata deben ser poucas, pero se algunha queda, sería bo que servise de lévedo das outras!

Nesta impotencia só se me ocorre repetir, implorar, o teu, Et ne nos indúcas in tentationem, que tanta falta nos fai. ¡Amén!   
-.-

Hai unha sinatura, ¡outra, outra máis!, que moi costa arriba se me fai: a de ser feliz co pouco! Non me consola a certeza de que niso non son o único; daquela, ou non son bobo, ou é que non é certo aquel refrán que di, Mal de moitos, consolo de bobos.

Mal de moitos, si, pero gravísimo; pecado de avaricia, que nos leva a esixirche máis, e máis, pois, ao non gozar do moito que nos dás, que nos levas dado, queremos máis, e máis, e máis… Facemos coma o lobo, que tendo por onde, mata máis do que pode comer. Estas cousas que tan escasas nos parecen a algúns, quen llelas dera a Deus sabe cantos! ¡Perdón, Señor, por esta avaricia; e perdón tamén pola miña miopía, que me representa como minucias as túas grandezas!

Teño que admitir que sen unha certa egolatría estes humanos non plantaríamos unha árbore, limitándonos a souta-las castañas dos veciños, pero diso a plantar no terreo dos outros media un abismo. ¡Quero máis, e máis, sen importarme adora-lo diabro con tal de conseguilo! Non, Señor, non, que isto non cho digo eu, senón o meu ego, ese ego de onde arrincan os egoísmos; o que che pido, o que de verdade che pido, é unha vara de medir correcta, coa que poda apreciar a magnitude dos teus dons, que será a mellor maneira de ser feliz, valorando as cousas no seu correcto valor, pois vindo de Ti altísimas serán, incluso as malas, incluso as espiñas, que ao picarme faranme entender que a túa coroa padecíchela por min, así que, ¡mira por onde lles temos que estar agradecidos ás espiñas, tamén ás espiñas!

Neste mundo das abreviaturas e das velocidades, cando damos as grazas xa non chas damos a ti, Señor; xa non dicimos, Grazas a Deus. Unha reverencia que deixou de selo para converterse en moca, en fórmula de cortesía, que é igual a dicir, en teatro! Da Divina Comedia pasamos á Humana Comedia… E logo que sempre damos para que nos dean, ¡maldito Do ut des! Con isto visto e sabido, vou encabezar un libro de Zooloxía con esta afirmación: O home é o animal máis voraz de tódalas especies. Neptuno seica devoraba aos seus fillos, pero o home gánalle, que se devora a si mesmo. ¡Insaciable! Etcétera, etcétera.
-.-








Señor, desculpa, que estiven a punto de soltar unha mentira pois ía poñer que onte rematei coa Biblia, e non é exacto. O que rematei foi o Apocalipse, e precisamente coas verbas de Xoán: “Si, vou axiña. ¡Amén! ¡Vén, Señor Xesús! ¡E que a graza do Señor Xesús vos acompañe a todos! ¡Amén!”.

Isto é o que está recollido pola Igrexa, pero non é todo, ¡en absoluto!, porque esta mesma Igrexa segue fervendo, cocendo, estendéndose, e así seguirá ata que ti, Señor, apagues o seu lume, ou retires o teu lévedo. A cristiandade camiña seguíndoche os pasos, seguindo a Biblia, e como ti, Señor, non paras de actuar, non paras de atraernos, a Historia da Salvación é unha historia inconclusa. Daquela, mentres haxa vida, vida humana, escríbase ou non, a Biblia seguirá aberta, incorporando milagres e revelacións. Puxeron o Apocalipse ao final, e mal feito, pois detrás de Xoán, e así ata a consumación dos séculos, están, e estarán, os Feitos dos Apóstolos. ¿Que apóstolos, se foron martirizados, imitando ao Mestre?, dirán os ateos, ou mellor dito, eses mentireiros que se xactan de ser o que non son, pois ateos, o que se di ateos, non os consentes no teu Exército; algún desertor si que hai, pero por moito que deserten seguen sendo fillos teus, soldados teus. Foron martirizados os primeiros comunicadores, e detrás deles uns cantos máis, pero segue habendo apóstolos; mellores ou peores pero apóstolos, que iso somos, ou deberamos ser, cada un dos bautizados.



Despois deste repasiño escritural díxenlle á miña Andoriña: -Propóñoche que botemos unha ollada ao noso redor para ver de darlle un repasiño a este mundo circundante, e daquela, co que ambos apreciemos, fagamos un balance da situación. Ti e máis eu, que vimos a ser un só ser do compenetrados que sempre vivimos, ollando desde aquí mesmo, desde o noso niño, desde o noso pisiño, ¿que che parece quen faría máis labor positiva, o mundo en nós, ou nós no mundo?

Estivo conforme, e puxémonos á espreita; aos poucos xa me estaba buscando para dicirme:

-¿Sabes que che digo? De canto observei, deduzo que este mundo aínda está verde, en plena primavera, así que Deus terá que seguir regando nel as súas grazas para lograr froitos satisfactorios, que por agora máis ben son promesas. Iso no obxectivo, que no subxectivo a miña conclusión é que, aqueles que lle dan ao mundo máis do que reciben, sacarán matrícula de honor nos exames do Ceo; e á viceversa, choverán suspensos. O que non son capaz é de autoexaminarme, de autoexaminarnos, pois iso incúmbelle ao Mestre dos mestres, ao Gran Director desta Normal dos anormales, pois se fósemos normaliños, tal que de nós se espera, o mundo xa tería acabado! ¿Que fai Deus co pan na artesa, tantos séculos? Teño a intuición de que, se nos tivese ben levedados, mandaría á terra fundirse de novo co sol…, porque estaría finiquitada a súa obra! Seguimos rotando, e trasladándonos, xeración tras xeración, porque aínda nos falta un punto de cocción.

¡Deus, estas Mestras de Lugo cómo son: dignas de Ti, por suposto; dignas do seu Mestre!
-.-

Xefe, se non te enfadas, se me permites unha broma cativa, vouche gastar unha desas de mal gusto: ¿Sabes de onde veño? ¡Si que o sabes, pois acabamos de ter un encontro ao pé do altar, presentados polo celebrante, que o fixo cun solemne, sacrosanto: Corpus Dómini nostri Iesu Christi custódiat ánimam tuam in vitam aetérnam. Amén. Daquela, aí vai: ¡Veño da feira dos queixos!

Si, si, tal cal, coa única diferenza de que na Misa houbo silencio, e nas feiras dos queixos daba igual falar que calar, pois con tanto barullo nin te oían, nin querían oírte cando preguntabas: ¿Estes queixos son da facenda, da facenda miúda, dos bos, dos do Berducedo? Naquelas feiras só había mulleres, ¡un milleiro delas!, pois os homes reservábanse para a do gando. Entón sabíase onde atopalos, que non todas eran viúvas no curro dos queixos, pero, ¿nesta igrexa, nesta de San Pablo da Coruña, qué pasou cos homes?

Nin homes, nin rapaces… ¿Quen os xebrou, por qué non viñeron, dálles vergoña falar contigo, Señor, e por iso se esconden? Para min que o causante foi este século XXI, un século verde, e por iso, pobre; pobre no económico, pero máis aínda no sociolóxico. Cando lles din a “Paz” ás dúas mulleres, unha de cada lado, a miña e mais outra vella, pregunteille á miña..., ¡á miña dona! ¿Oes, non hai homes, non viñeron, e tamén quero estar en paz con eles, cos meus conxéneres, que non é xusto isto de cheira-los perfumes das súas mulleres, eu só; onde irán? Ela, ocorrente coma sempre: ¿Onde van, onde queres que vaian: no fútbol!

Isto tamén é broma, unha das da miña rapaza, que son máis sutís cás miñas. ¿No fútbol, ás doce da mañá? ¡Ne pas possible!, que diría un francés. ¡Así veñen os divorcios, que os deixan libres a todas horas, e despois eles…, divagan!

Falando en serio: ¡Como me gustaría dicirlle ao teu Vicario que mentres Pedro se negaba a recoñecerlo, Verónica secáballe a suor ao teu Fillo; e mentres os seus discípulos se agochaban coma coellos, as mulleres acudían devotamente ao Santo Sepulcro! Colexio Cardinalicio, fai algo, decídete a ordena-las mulleres…, que esas son perseverantes, non deixaron de ir á Misa…, aínda, pero témo-lo risco de que dean en elixir o bar da esquina para tomarse un vermouth…, en lícita competencia, para emula-los homes, agora que substituíron as saias polos calzóns rabelos! 
-.-

Seguimos rotando, nós tamén; seguimos revoando, observando ao noso redor, e nalgunhas cousas, Señor, vémonos obrigados a recoñecer que non ía tan descamiñado Curros Enríquez cando che atribuíu aquela expresión de que, Se este é o mundo que eu fixen, que o demo me leve! Se acaso faltoulle precisar, explicar, que é precisamente o diabro, e co diabro media humanidade, a causa de que che desfagamos o mundo. Por de pronto, segue estando de moda entre os mal chamados sapiens esa tendencia a borrar o bo para entronizar o malo. Para comezar: aqueles ditos sapienciais, aquel pragmatismo, aquelas experiencias dos nosos vellos, que tan noxentas lles resultan a estes do século XXI que as están borrando da súa bagaxe, da súa herdanza cultural. ¡Só importa herdar diñeiro, e se é negro, mellor que branco!

Na nosa crianza tiñan baúis para garda-las lembranzas, para conservar as reliquias familiares. Despois viñeron os bolsos das señoras, onde gardaban, segundo dicía a canción, “Una carta y un retrato, un pañuelo sin lavar…”. ¡Hoxe, nin carteira, pois os rapaces só gardan, só meten neses calzóns da cueira caída unha tarxeta de crédito…, os que a teñen! Rastrexando polo chan, por xunto dos cubos do lixo, vimos un libro de refráns que cheiraba a mexos, seguramente por obra e graza deses noctámbulos do botellón. Collémolo co pico, e despois de poñelo ao clareo no noso niño, xa está lexible. Vouno abrir ao chou:

“O que lonxe vai casar, tacha leva ou a vai buscar”. ¿Como serían capaces de tirar ao lixo un libro que estes consellos dá? Entre tanto, a miña dona, que estaba lendo o periódico do día, pregouno en cuarto e pasoumo: -Olla o que pon aquí. “Chica de bo ver, busca un rapaz de parné”. E a continuación dá o seu móbil.

Eu contesteille amosándolle o libro dos refráns, e ambos nos fixemos de cruces. ¡Ai Curros, Curros, que se vivises hoxe nin verbas terías para retratar o mundo actual! Daqueles tempos nos que os mozos se valían dos esculcadores para localizar unha muller de ben, unha muller vestida de cada día, que era a forma de coñecelas, pasamos aos anuncios…, ¡delas!, “Chica de bo ver…”. ¡Estas evas de hoxe en día son máis pícaras cá Eva do Paraíso! A estas non as tenta a serpe: ¡tentan elas! ¡Que ben saben que os rapaciños se pirran polas mazás prohibidas; non polas do regazo, senón polas de debaixo do refaixo! ¿Un rapaz de parné? ¿Un…? ¡Dous, tres, catro, os que sexan…, en previsión dos relevos! E despois poñemos Nacementos, en cada Nadal? Ese espello tamén quedou obsoleto, coa velocidade que levamos: Do matrimonio perfecto, vitalicio, pasouse ao divorcio instantáneo; e do divorcio, o xuntoiro indocumentado. ¿Cal será o paso seguinte, volveremos ao curro, tornaremos á casa paterna, aos hábitos patriarcais, ou converterase este mundo nun bordel absoluto? ¡Curas, fabriquemos Curas, célibes ou casados, que todos farán falta para predicar, para actualizar o Evanxeo, que se está esquecendo!
-.-

Comuñón = común + unión. Ou é que non existen as matemáticas, ou as descoñecían os inquisidores. ¿E Xesús, o Fillo de Deus, cría nas igualdades? ¡Demostrouno, que incluso compartiu o seu corpo e mailo sangue co propio Xudas, nada menos que na Última Cea!

Pero esa comuñón ten unha sombra, unha sombra que non acabo de atopar onde veña aclarada: “Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoéde-los pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos”, (Xoán 20, 19-23). ¿Que poderes son eses, Xefe, uns poderes de Capitán Xeral, que igualan contigo aos teus discípulos? ¿Onde están eses doutores da Igrexa que non explican isto dun xeito clarificador e definitivo, tantas dúbidas que vimos arrastrando os segrares? ¡Se eu fose Papa engadiríalle á Misa un colofón de “Rogos e preguntas”!

¿E se o confesor está equivocado, ou mal formado, ou lle ten xenreira ao pecador? Os propios sacerdotes do templo de Xerusalén participaron na paixón do Gran Inocente…;  ¿e se algún dos actuais cae en fraquezas semellantes? ¡Por se acaso, eu apelo ao Supremo! Só me tranquiliza o pensamento de que naqueles poderes había, ou podía haber, algo metafórico, algo circunstancial, mal traducido ou mal interpretado. De tomarse isto ao pé da letra, ¿por qué algún pecado é de reserva especial? No Evanxeo non vexo que se diga cales son de Pedro, e cales do resto, pois onde os poderes non limitan, aquí na terra, desde os romanos, considerámolos irrevogables, ilimitados, séxase, plenos!

Estas son algunha das consecuencias de estudar por libre, pois se estivese nun Seminario, tal que naquel de Herbón, arestora xa tiña consultado co meu profesor. Mentres non teña ocasión de facelo, prefiro crer, aínda que sexa a título persoal e provisional, que aqueles poderes eran absolutos, si, pero coa reserva mental, por parte do propio Xesús, de que Deus, Xuíz Supremo, arquivará as sentenzas inxustas, mal fundadas. ¡É imposible que Deus non se teña reservado o privilexio da Graza Real, atribución da que non renuncian ni sequera os reis da terra, para canto máis o Rei e Señor do Ceo e da Terra! Iso de que Deus “os reterá”, ata que se me demostre o contrario vouno tomar no senso de que Deus os reterá para si, para xulgalos el mesmo, en por si.

Onte mesmo cruceime na rúa, aquí en Coruña, co teólogo Torres Queiruga, pero non me atrevín a preguntarlle; e fixen mal, que por algo se nos ten dito iso de que “Doutores ten a Igrexa…”, pero, ¿e se me di que tranquilo, dada a súa notoria bondade? Tampouco é cousa de fiarse dos excesivamente bos, pois eses, coa súa bondade, poden facernos caer, aínda que sen querer, nunha lasitude de conciencia. Para comezar, vouno consultar coa miña dona…, ¡por se llelo explicaron na Normal de Lugo!
-.-






Mateo 23, 1-34.- Na cátedra de Moisés sentáronse os letrados e mailos fariseos. Facede, logo, e cumpride canto vos digan, (¡esas leis por eles fabricadas!), pero non imitéde-la súa conduta porque falan pero non cumpren. ... ¡Ai de vós, letrados e fariseos, hipócritas, que percorredes mar e terra para conseguir un prosélito, (Léase, ¡un voto!). ¡Ai de vós, letrados e fariseos hipócritas, que limpades por fóra a copa e mailo prato, e por dentro estades ateigados de roubos e de vicio!

¿Señor, temos que vivir con eles; non terás un país decente, incorrupto, ao que emigrar, aínda que sexa de vellos, onde non soen os micros dos seus mitins? Aclároche: Eu suspiro por un país con listas abertas, onde non se escondan e acubillen, nin escribas nin fariseos; unhas listas abertas onde podamos separar un Lot, rescatalo, elixilo, por burro que sexa, pero incontaminado, pois o resto…, o resto, Señor, teñen cidadanía recoñecida, uns en Sodoma e outros en Gomorra, iso ademais dos seus paraísos fiscais! Neste país non me sinto seguro, pois non sería a primeira vez que fagas chover xofre e lume desde o ceo; mira que acabo de ler o capítulo 19 do Xénese, e deste tiro a consecuencia do moito que te molesta a corrupción, ata o extremo de mostrarte aniquilador, se falta fixese.

¿Cando será o día que completes esta fusión de razas, tantas que levan mexado nesta pelica da pel dun touro, e depures no noso ADN a negatividade de boa parte delas? Dóete de nós, Señor, que xa ves que herdamos o peor de cada raza: insolidarios aqueles celtas, ladróns os romanos, taifeños os magrebís… Nada, que renuncio á miña herdanza…, ¿somo se di? ¡Xa o teño: a beneficio de inventario!

No ínterim, seguirei neste Xetsemaní hispano, lembrando a resignación do teu Fillo unixénito: Meu pai, se é posible, arreda de min este cáliz, pero non se faga o que eu quero, senón o que queres Ti!
-.-

Señor, nesta prórroga octoxenaria que me estás concedendo, esta semana fun obxecto dunhas atencións especiais que non podo pasar sen agradecerchas: ¡Estiven na antesala do Ceo! O médico non foi Lucas senón unha afillada de San Paulo, Paula Portela Pereira, para a que che pido, Señor, Señor das Grazas, unha vida longa e feliz. ¡Ela, esta samaritana, que tanto fai pola saúde do próximo, ben merece, en correspondencia, que non a perdas de vista, que a leves da túa man, para que siga por moitos anos nesta loita contra o Mal, por ti encabezada! No quirófano tamén estaba outro Médico, para o que che pido as mesmas grazas; non lles oín o seu nome, pero ti, Señor, Señor da Sabedoría, non precisas máis datos.

Por alí andaba unha anestesista, de apelido toponímico nada menos que Rois. Rois, xunqueira, en lingua sueva, xermánica. ¡Outro anxo, Señor, outro emisario teu! Das enfermeiras nin che conto, tan boíñas, tan atentas, e competentes, que non acertei a distinguir as Martas das Marías. Este Complexo das Prórrogas debe ter anoxado, como pouco, ao Ministerio da Facenda…, tan desexoso que debe estar de reduci-lo seu capítulo das Pensións.

Este beneficio, Señor, este enésimo beneficio, ten que servirme, e así cho prometo, para dúas cousas: Ad intra, para purificarme algo máis, que boa falta me fará para que San Pedro non me pase pola porta cativa, pola dos desagradecidos. E ad externus, para tentar unha mellora na miña pequena exemplaridade, particularmente co meu próximo máis próximo, cal é a miña familia.

Como só me anestesiaron do embigo para abaixo, mentres a ciencia varría ou queimaba, depuraba, os restrollos da miña vexiga, esta imaxinación da que os meus din que me sobra, que a teño excesiva para vivir neste mundo prosaico, deu en recorre-los tempos, e fun parar ás intervencións daquel Sinuhé exipcio, especialista en trepanacións. ¡Que razón tivo aquel que se asombrou de que as ciencias avanzasen tanto que xa era unha barbaridade! Pero eu engadiría: Barbaridade é a dos folgazáns, Señor, que tan pouco fan, ou facemos, para contribuír á evolución deste mundo que nos encomendaches, en usufruto!
-.-

Así como a antesala do confesionario é un bo exame de conciencia, o quirófano é a mellor sala de espera para entrevistarse co Xefe. Non sempre nos recibe de primeiras, persoalmente quero dicir, pero en todo caso nada como agardar por unha audiencia para asearnos, para tensarnos, para repasar un pouquiño os argumentos en que pretendemos apoiar e lograr a graza do ascenso ambicionado.

Todos comezamos de soldados, homes e mulleres, pero algúns chegan a santos, aínda que tamén os haxa en perigo de pasar polo calabozo, digo, polo purgatorio, ese cuarto das duchas, das duchas quentes, onde nos lavan as reliquias da mala vida pasada. Señor, che dixen en tal momento, non me recibas antes tempo, que aínda estou co exame de conciencia. Señor, pequei, que iso é certo, e foi pola miña culpa, pola miña gravísima culpa, pero tamén che pido que me admitas este prego de descargos onde expoño que algunha atenuante debo ter xa que nacín e me criei nun mundo de lobos, neste mundo onde o home é para o home o peor dos lobos.

Aquí abaixo abundan as baixezas, así que, cada vez que levantei os ollos ao Ceo, estas verduras da terra facíanme agachar, cheira-las súas flores, ¡pragadas de espiñas encubertas, disimuladas! A miña vida, e coido que a de todo mortal, é/foi unha loita continua entre o ben e o mal, entre os bos e os malos exemplos; e así como hai soldados covardes, tamén existimos os cristiáns apoucados, comodóns, submisos ao que dirán de nós os borrachos, eses que nos invitan a cambalearnos coma eles, a caer con eles.

Na antesala do quirófano lembreime daquelas botellas de coñac das “Tres cepas” que lles daban en África aos lexionarios e aos paracaidistas para anestesialos nos seus enfrontamentos coas gumías dos nativos. ¡Que máis dá dicir gumías que bisturís, posto que as dúas teñen gume! Pero non hai cloroformo que adormente unha conciencia, por lasa que sexa, cando fai antesala no despacho do Xefe. Por iso os quirófanos son confesionarios auténticos, aínda que teñan a capela lonxe, na outra esquina do hospital. Confesionarios, pois, que invitan á confesión xeral.

De pasada esta experiencia física, a cousa que máis me urxe é redactarlles unha carta colectiva aos meus netos, transmitíndolles, pretendendo transmitirlles, as miñas experiencias anímicas, as experiencias da miña propia alma, da miña conciencia:




Queridos Miguel, Andrés e Paula, miña segunda xeración: Xa sei que non vou chegar a Cura; sóubeno sempre, pero aínda así fíxome ilusión facerme a ilusión de que, nos meus finais, estudaba para Cura, aínda que fose por libre. Pois ben, en todo caso un Cura debe selo de si mesmo; e a continuación, do próximo. ¿Quen é o meu próximo? De cerca, de moi cerca, a miña dona, vosa avoa, pero dáse a circunstancia de que me supera en bondade, así que pouco poderei predicarlle. Despois veñen os fillos, ámbolos dous a cal mellor; fixéronse así, resultaron así, máis pola exemplaridade de súa nai que pola miña propia; téñoos por mellores có pai, así que só me cómpre pregar a Deus por eles para que sigan no seu perfeccionamento progresivo. E con isto, paso aos netos:

De presente, só vexo en vosoutros intelixencia e bondade; ¡bos principios, afellas que si, pero estades somerxidos nun mundo depravado, temible, onde vexo máis diabros que anxos! Por isto vos teño que recordar aquel exhorto dos romanos: “¡Cave ne cadas!”. ¡Coidado con caer, e de caídos, levantádevos ao instante coas grúas do arrepentimento e dos propósitos da emenda! Con esta finalidade, con este desexo, un mandamento vos deixo, ou por mellor dicir, dous: ao longo do día, un esforzo para ser mellores có anterior; e pola noite, un exame de conciencia, a fondo, sincero, para que vos durmades, vosoutros, o voso corpo, pero nunca as vosas almas, pois elas deben estar, debémolas ter, en vela constante, sempre dispostas á chamada de Deus.

Cómpre estudar e traballar, en formación ininterrompida, para ganar con dignidade o voso pan de cada día; e compre amar a Deus sobre tódalas cousas, e ao próximo coma a vosoutros mesmos. Non é doado, pero imposible, tampouco. O premio de todo isto é sublime, definitivo: ¡A vida eterna! ¡Que así sexa!

Xosé María Gómez Vilabella



No hay comentarios: