Esta noite soñei que…
¿Cambiamos de sitio?
Xosé María Gómez Vilabella
Esta
noite soñei que, ¡por fin!, reunidos en Conclave eses velliños de Roma,
e asistidos, naturalmente, polo Espírito Santo, en vista do mal que están
funcionando os casoiros, e como lle incumbe á Igrexa a obriga de dar exemplo,
primordialmente en materia de moral e bos costumes, despois de invocar a San
Pedro, aquel Apóstolo que tivo sogra, ¡e mais chegou ao que chegou, a Primado!,
decidiron levantar a veda; de momento, por vía de ensaio, e despois, o que Deus
dispoña, segundo funcione o novo sistema.
Neste entusiasmo,
estou pedindo as licencias correspondentes, e agora mesmo me poño a estudar
teoloxía, e canons, para ver se logro incorporarme á primeira das promocións, que
vai sendo hora de que un autodidacta coma min chegue o primeiro á máis
importante das carreiras, a de perdoa-los pecados!
Esperaba que fose
máis difícil, pero aquí estou, coas credencias na man, ¡e só pasaron tres anos!
Como nos terán a proba unha tempada, unha especie de noviciado, déronos a orde
de poñer por escrito as nosas experiencias, así que, como a máquina de escribir
quedouse obsoleta, aquí me tedes, dándolle á Internet. Para mante-lo secreto
das confesións, non podemos usar nomes propios, pero si pseudónimos, que iso
farei; ante todo, por precepto eclesiástico, pero aínda que tal non houbese,
aínda que preciso no fose, eu gardaría ese secreto en ben dos pecadores, pois,
¡meus pobres!, abondo teñen cos seus remorsos e coa penitencia que lles vaia
impoñendo. ¿Penitencia? Dúas: a miña, como pastor de almas, pero máis aínda a
de Deus pois establecido está desde a orixe da maldade que, No pecado sempre vai a penitencia. Isto
xa o sabía antes da ordenación, pero hoxe teño clarísimo que no hai pecado, por
venial que sexa, que non lle reporte ao pecador consecuencias nefastas.
…
Levo dous meses de
coadxutor na parroquia que me asignaron, e xa podo deixar constancia da
primeira experiencia: ¡Que as mulleres refusan confesar cos curas casados!
Coido que será polo que as prexudica a nosa experiencia matrimonial. En vista
diso, pedín permiso, e autorizóuseme a poñer un letreiro no meu confesionario,
que di: “Sacerdote célibe”. Trátase dunha mentira piadosa, así que isto non é
pecado, nin meu nin da Igrexa.
…
¡Boa a fixen, que
agora véñenme todas, así que, entre confesalas, e despois poñer por escrito
estas experiencias, voume ver apurado. Cunha
das primeiras:
-Padre, estou
pedida, pero aínda non lle dixen que si porque…, porque estou perdendo a fe no
matrimonio en vista do que lles pasou a unhas cantas das miñas amigas, e iso
que eran as máis guapas da panda, que por algo as escolleron de primeiras!
Agora saíume un divorciado, precisamente o que me gustaba a min, daquela… Veño
á igrexa, e pídolle consello ao meu anxo da garda, pero, ou non o entendo, ou
non merezo a súa contestación!
-Rapaciña, ¿segues
virxe?
-¡Señor Cura, a
dúbida ofende! ¿Non me ve de xeonllos, dubidando se aceptar ese divorciado, ou
meterme a monxa, que esas ampáranse unhas as outras, e logo que teñen de esposo
nada máis e nada menos que ao Señor do Ceo! Os homes, Padre, son a perdición das
mulleres, e encima diso, mentireiros: botándolle a culpa á Eva, ¡miña pobre!, e
todo por fiarse dun Adán, que se lle era fiel seguro que foi porque daquela non
había outras!
Tardei en
contestarlle porque iso non viña nos canons, pero acabei improvisando, como
Deus me deu a entender:
-Mira, muller, o
primeiro que me está soprando Deus é que che pregunte se ese separado ten
fillos coa primeira, pois nese caso non é cousa de facer sufrir aos nenos;
deixar nenos sen pai, ou cun pai compartido, logo é tanto como facer de
Herodes, e con aquel infanticida, martirizador dos nenos, chegou e sobrou,
polos séculos dos séculos.
-Non, fillos no
ten; polo menos, sabidos.
-Pero a segunda
tamén é digna de mención: Cando cheguedes ao Ceo, como alí todo é perdón, ¿resignaraste
a quedar sen compañeiro, no suposto caso de que recase Deus..., aos outros?
¡Lémbrate daquilo de que, o que Deus xuntou, que non o separe o home!
-Padre, agora si
que me puxo nun dilema: ¿Que fago, vou de monxa ao Ceo, ou caso para unha
tempada, exposta a telo presente, aguantalo e soportalo, só uns meses, ou como
moito, uns anos? Déame a absolución, que lle prometo non volver a desexar a
muller do meu próximo, que neste caso trataríase do home da miña próxima. ¡Se o
deixo libre, ao mellor teñen un arrepentimento, unha reconciliación! E tamén
sería devolverlle ben por mal á que foi rival miña.
-Muller, de
penitencia, nada; o que che dou son as miñas felicitacións máis cálidas, pois
se todas fosen coma ti, os divorcios non terían obxecto, e o mundo volvería ás
nupcias perpetuas. ¡Que Deus te bendiga, amén!
-.-
A
viúva alegre.
Veño directamente do confesionario… Non exactamente, pois se a verdade é
obrigatoria para todo cristián, tratándose dun Cura, incomparablemente máis. De
onde veño é do fondo da igrexa, de meter a man dereita na pía da auga bendita.
¿Pourquoi, que din os franceses? Elemental,
querido Watson! ¡Porque ma bicou, que ma atrapou por sobre da porta do
confesionario, unha viúva alegre, alegre en demasía!
¡Ai, Deus, cómo
está o mundo; tanto, e tal mal, que non sería de estrañar que calquera día o
noso Creador tome a decisión de pasa-la vasoira! Pero, indo ao caso, e non para
que non se me esqueza, pois o de hoxe é inesquecible:
-¡Ave María
Purísima; Padre, qué feliz son, qué contenta estou!
Sen coller folgos,
envorcouse, baleirando dun tirón a súa conciencia:
-¡E máis estaría
se me confesase por encima desa porta, como fan os homes…, que daquela a miña
aperta íao atafegar! Resulta que veño de enterra-lo meu home… Perdón, que dixen
mal, pois o que veño é de enterrar un animal, que ata nin sei se alma tería…
Eu quixen dicirlle
algo que moderase o seu entusiasmo, pero era tan grande, tan exultante, tan
emotivo, que, co fresco que eu son, e nin así, que me deixou atónito. Proseguía
lanzada, empalmando as verbas, máis ou
menos como fan esas locutoras que temos hoxe en día, sexan da radio ou da tele:
-Bruto, folgazán,
egoísta, bebedor, xogador, machista…; ¡tíñaas todas! E logo, para máis abuso,
un peso atroz, que me despezaba as costelas pois saltaba por riba de min como
fai a aguia encima dos coellos… ¡Bendito ese cáncer seu, que tanto se apiadou
de min!
Daquela si que non
puiden conterme, pois iso de que me confesen os pecados do próximo non o
tolero, así que, máis que dicirlle, berrei, que ata seguramente me oíron as
catro ou cinco beatas que estaban cumprindo as miñas penitencias:
-¡Xesús, apiádate
de min…, que non teño nin sequera un algodón para taparme os oídos; nin as
miñas orellas, nin a súa lingua!
A reixa do ventanuco
das mulleres impedíame darlle unha labazada; e abandonar o confesionario daría
moito que falar nesta parroquia. Pedinlle a Deus paciencia, e deuma posto que
aguantei ata o final daquela interminable e insólita confesión.
-Padre, se algún
pecado tiven neste asunto, nesta eutanasia, foi simplemente o de regalarlle no
Nadal un caixón grande, cunha ducia de caixas dentro, dos mellores habanos que
atopei por todo Coruña… Eu xa sabía que se lle declarara un cáncer de pulmón,
pero…; ¿non é certo que os curas esconxuran aos diabros para quitárllelos aos
endemoñados, para mandalos ao inferno? ¡Pois, Padre, máis ou menos iso é o que
fixen con aqueles puros tan impuros: afumarlle o cancro a ese maldito diabro,
para…, para que se fose cos outros, cos del! ¿Foi, ou non foi, unha xenerosidade
pola miña parte? ¡Preferín quedar viúva a cambio de que ese diabro volvese cos
seus, á porta inferi, que é como din
vostedes nos responsos!
Padre, a
absolución que lle pido é física, ademais da espiritual: ¡Que me cubra, e non
só coa súa sombra, para que o meu corpo se purifique das miasmas que deixase en
min o del, o dese mal home, mal esposo e mal…, mal macho, pois encima de ser un
brután, o alcohol non lle deixaba expulsar…, iso, iso dos homes!
Naquel intre, e a
pesares da miña paciencia, escapóuseme un,
-¡Maldita…!
-¡Padre, xa o ve,
que vostede mesmo se decatou de que estou maldita; maldita por aqueles
contaxios! Daquela teña a bondade de meterme debaixo da súa sotana para limpar
o meu corpo, e co corpo, a alma, pois eu…, ¿que quere que lle diga? ¡Quero ser
santa, pura e limpa! O de Virxe coido que non vai ser posible, ¡nin co
cirurxián!, pero santa, si. ¿Fun ou non fun unha mártir no meu casoiro?
Daquela, se os mártires non merecen a santidade…, ¡xa me dirá!
Nese intre foi
cando puxen a man na porta do confesionario para fuxir definitivamente, pero
ela bicouma, bicouma e babeoume. Non foi doado, pero conseguín deixala
plantada, non sei se arrepentida ou condenada, pero a min causoume un noxo
incompatible coa caridade sacerdotal, ¡así que terei que confesarme co
compañeiro, co meu párroco! Máis é, que con ese imprevisto entroume a dúbida de
se aquilo da noz envelenada que lle deu Eva ao seu Adán non sería precisamente
por iso, por ser un adán, tan adán e tan folgazán que nin se molestou en facerlle un abrigo de
peles de armiño, cómo lle correspondía á raíña dun paraíso!
-.-
Consellos
comprometedores.- A estas alturas do meu ministerio xa nin sei qué é
máis doado, confesar as impenitentes ou aconsellar ás inxenuas. Onte faltoume
paciencia para enloitar como é debido unha viúva, e hoxe sobroume para vestir
unha santa, para arroupar unha santa que se espiu, espiritualmente se entende,
diante de min, da miña autoridade. Se cadra debera mandala para xunto do señor
bispo, pero como é máis vello cá min, igual era comprometelo, pois nos seus
tempos eran outras leis, outros usos, outros costumes.
-Padre, non son
desta parroquia, pero aproveitando que é feira…, porque a miña coita esixe un
confesor imparcial…
-Muller, eu son de
ordenamento tardío, así que estou pouco versado en coitas… ¡Nin en coitas, nin
en coitos, pois antes non se lles chamaba así! E tratándose dunha rapaciña tan
nova como es ti, non quixera malograrte cun mal consello. Vaime dicindo, e
despois, se me sinto incompetente, heite desenganar para que vaias a outro,
mesmo á catedral, onde están os cóengos mellor formados…
-Padre, polos seus
anos…, coa experiencia dun vivir tan longo neste mundo tan contraditorio; e
logo que para o meu dilema non me valen as fogosidades xuvenís…
-Daquela faite á
idea de que llo estás consultando á túa nai… Por certo, ¿por qué non consultas
primeiro con ela, ou xa o fixeches?
-Non vale, porque
miña nai é sobriña dun cura, iso que antes se dicía, eufemisticamente, sobriña.
¡É parte interesada! Eu, que me parece que xa me coñece, estou de Ama dun cura
noviño, destes que imitan ao Rei Afonsus II, que son Castos, pero só ata que
decidan casarse…; pola Igrexa, se entende!
-Si que te
coñecía, de vista; e tamén teño oído que es do pouco san que queda neste mundo das
liberdades, quere dicirse, neste mundo libertino.
-Teño as miñas
faltas; e coas faltas, as dúbidas conseguintes. O meu Cura proponme sacramento,
pero…, ¡a miña dúbida está en que pode ser un rodeo pasar pola cama para subir
ao altar!
-¡Ai, muller, como
non te expliques mellor…!
-Mire, baséome
niso que din de que dous que dormen no mesmo colchón, rematan da mesma opinión.
Entre que me podo torcer eu, arrastrando así ao crego a unha situación
pecaminosa, ou que se torza el, e me leve a desvío, son dous perigos. Pola
contra, se cae un, estando solteiros, o outro sempre pode tirar para arriba,
polo camiño da virtude. ¡Élle un dilema!
-Eu vexo unha
situación intermedia: usar o mesmo colchón, pero que cada un mire para a relleira
respectiva, que así será medio colchón, e por tanto, media tentación.
-¡Ai, padre, Deu-lo
bendiga; pero que listo é vostede! Voullo propoñer ao meu amor, e se acepta…,
¡teremos o Ceo asegurado!
-Muller, o Ceo,
si, pero, ¿que me dis da prole?
-¿A prole? ¡A
prole, para os proletarios, pois a eses convenlles ter fillos…, xa que veñen
cun pan debaixo do brazo! ¡Deu-lo bendiga! !Amén!
-¡E a ti, tamén!
Cando sexa iso, é mellor que non me invites á voda, que eu si que teño fillos,
e como vosoutros non os ides ter, daquela preciso o pan, todo, o de cada día,
pero tamén o de mañá!
Quedamos en paz,
pero eu teño os meus escrúpulos. Por outra parte, se me confeso cun cóengo, co
vellos que son, Deus sabe se me aconsellarán ben, que é igual a dicir a tenor
dos tempos actuais!
-.-
Despois do último
conclave ordenáronos de presbíteros a uns cantos casados, pero está visto que
non foi suficiente pois os seminarios seguen baleiros, sen rapaces, ¡e iso co
paro que temos en tódolos países desta cultura occidental! Está visto, visto e
demostrado, que, Dum Romae consulitur,
Saguntum expugnatur! Locutan, locutan, pero as monxas seguen na súa
clausura, e nos seus locutorios, estando máis que preparadas, e máis
capacitadas que unha boa parte dos presbíteros actuais. Eu non podo facer máis
do que fixen, que foi mandar un escrito á Curia onde lles lembro as
exemplaridades da Madalena, da Verónica, das tres Marías que foron ao sepulcro
cos seus perfumes, etcétera, etcétera, pero, ¡nada! Igual que no evanxeo de San
Lucas, “… eles non lles daban creto: parecíalles un desatino das mulleres”.
¡Si, si, un desatino! Desatino o noso, o deles, un fato de incrédulos!
Suponse no
sacerdocio un mando, un ascendente, unha predominancia, así que preferimos
cargar coas molestias correspondentes a cambio de non comparti-la cruz de
Cristo. ¿Que El non lles deu poderes? Iso é mentira, pois no Cenáculo tamén
estiveron as mulleres, pero como daquela non había retratistas...! ¿Non lle
dixo Xesús a Marta que súa irmá, María, servíndoo, escoitándoo, escollera a
mellor parte? Esta porta pechámo-la os varóns, os machistas, desde as
mesmísimas orixes, pero xa a abrirá o propio Deus, de propia man, cando lle
pareza oportuno, ou se canse de agardar pola nosa iniciativa.
No ínterim, volvo
ao confesionario, pois entre o preguizosa que é a xuventude actual, e maila súa
impaciencia, só se achegan se me atopan dentro, e para iso sen apenas
molestarse en facer un detido, un bo exame, de conciencia. Segundo entrei aquel
día non me pasou desapercibida a única rapaza que agardaba por min: Unha mestiza, tan guapa, tanto, que me
recordou unha daquelas garotas de Ipanema, de cando eu me entusiasmaba co
carnaval da tele…, a falta doutro!
-¡Sen pecado
concibida! Decídete, non sexas tímida, que aquí non estou eu senón un Delegado
do propio Deus, así que, chámame de ti, como fas cos santos, por máis que eu
non o sexa! Tan pecador pode ser o confesor coma o confesado, así que eu non
fago de xuíz: simplemente cumpro aquilo do Evanxeo: Aos que perdoedes, perdoados
quedarán!
-Padre, é que…,
que me teño por unha deusa! Nin veño á Misa, nin rezo un rosario, nin confío no
próximo… Voulle dicir: Teño unha criada que só come do que sobra na nosa mesa,
dos restroballos da nosa mesa, e nin así deixo de revisarlle a nota do súper,
cotexando prezos e mercadorías…, por se lle dá por raspiñar un euro!
-Rapaza, para o
carro, que xa está ben. Presenteime con humildade, pero estasme tomando por
imbécil. Non te coñezo de nada, pero con só verte, maiormente a roupa de
segunda man que levas ao lombo, ti, máis que unha señorita, es unha fámula.
Daquela, isto que me levas contado, ¿son pecados teus, ou da túa ama? Se son
dela, como parecen ser, farías ben en propoñerlle que veña ela mesma a
confesarse, pois, aínda que te teña a ti de mandadeira única, as cousas do
espírito non son delegables. ¡A confesión é individual; non admite
apoderamentos!
-Padre, perdón;
por min, e por ela… Mire cómo é a cousa: a min faláronme da metempsicose, iso
de que as almas pasan duns aos outros, e van recollendo conxuntamente,
simultaneamente, tanto o mellor coma o peor das persoas nas que se agochan… A
miña intención, fiel que son, era facer algo por ela, contribuír a mellorar a
súa conduta, e non só polo que a min respecta! ¿Enténdeme, padre?
-¡Vaia se te
entendo, pois iso de traer aquí os pecados do próximo abunda máis do que cabe
esperar! E xa que estamos de sacramento, dime: ¿Algunha faltiña, pero, túa? ¿Á
parte da riqueza, cobizas o mozo, ou o marido, da túa señorita?
-Diso, Padre,
maldito cousa, que ten un noivo que é máis feo que Picio, e máis afectado que
un desviado deses que chaman gays en
Norteamérica!
-Daquela rezarás
un Noso Pai…, pedindo pola conversión da túa ama! Ego te absolvo pecatis tuis…
A garotiña volveu
a confesarme pecadiños dos seus, pero tan miúdos que nin penitencia lle dou,
cada dúas ou tres semanas, pero o que é a súa ama…, ¡como non se confese coa
almofada, ou nese iate que adoita amarrar na dársena da Coruña…!
-.-
O
calibre dos secretos.- Grande, terrible, angustiosa, é a obriga
de garda-los secretos das confesións, en particular cando nelas, ou ao traveso
delas, se descobren crimes e demais accións delituosas que, ademais de
noxentas, poden reflectir a traxedia de que as purguen uns imputados inocentes,
alleos as mesmas. ¡Que pracer sería, nesas ocasións, denunciar ao culpable,
librando, de paso, ao inocente! Pero o perdón de Deus está, e debe estar, por
riba das leis humanas; de policías e de xuíces terán que facer os outros, os
laicos. Vén isto a conto de que nin eu, que fun bancario, un bancario con
funcións directivas, en moitos sitios e por moitos anos, por conseguinte, un
especialista en pecados, ¡en pecados capitais, que tales adoitan ser os do
capital!, me librei, ao recibir as ordes relixiosas, desa gran sacudida, dese
terremoto impresionante dos pecados alleos.
Na Banca o que non
che din, intúelo, pois mal podes propoñer un crédito se non afondas na alma, na
alma, e por ende na solvencia, do cliente. Aquí cúmprese o aforismo de que o que
foi mal ganado non perdura, sexa en vida do ladrón ou na dos seus inmediatos
sucesores. ¡Son pecados xenealóxicos! Mais o bancario ten de común co crego
que, se acusa, destitúeno, á parte e ademais doutras consecuencias
circundantes, previsibles ou non tanto.
Pois ben, nesta
angustia profesional, por veces, tamén atopamos confesións satisfactorias,
edificantes, que nos levan a pensar que non todos son, ou somos, fillos,
descendentes, de Caín. A que vou relatar foi monumental, digna dun monumento.
Comezou por teléfono:
-Padre, son a esposa
que celebrará nesa igrexa, este sábado, as vodas de ouro matrimoniais…
-Xa me lembro de
vostede, e téñoo ben anotado, así que por min teñen a bendición asegurada. O
que lles pido é que non cheguen tarde, pois algunha noiva ten de costume deixar
esmorecer as flores do altar coa súa tardanza.
-Adoita pasar, si,
en efecto, pero élle máis ben por culpa das perruquerías, que non hai noiva
que, se dela dependese, nos chegase ao altar..., xa de vésperas!
-Diga, logo.
-Trátase de que
queremos pedirlle que nos reciba mañá, venres, á hora que nos sinale, pero aos
dous, xuntos, na sancristía, para facer unha confesión conxunta…
-¿Conxunta? ¡Nunca
tal me pediron…, e nin sei se podo facelas! Vostedes veñan, e mellor de mañá,
por se resulta larga…, que xa me terei consultado co meu Vicario de Pastoral!
Á media mañá do
venres presentáronse…, ¡tirando, ámbolos dous, dun carriño deses de levar as
maletas ao aeroporto!
-¿É que saen de
lúa de mel…, antes da celebración? ¡Con esa maleta…!
-Padre, vostede
ten sona de santiño, pero, de vate, pouco, que non adiviña, non vaticina o
porvir. –Díxome ela. E mentres falaba, o marido abriu a maleta, da que sacou…,
¡dez librotes, dez, deses das sociedades, con senllos letreiros na portada que
poñían, “Actas P.P.”!
-¡Deus me asista!
–Foi a miña exclamación. -¿Vostedes tomáronme polo cardeal Gomá, e con iso
queren que lles bendiga o programa electoral do Partido Popular? ¡Pois xa lles
anticipo que desde que me ordenei nin a votar vou, que sei distinguir e separar
a Igrexa da Política! ¡Faltaría máis!
O esposo, aquel
noivo das vodas de ouro, quitoume de dúbidas, ao momento, visiblemente doído da
miña hipótese:
-Non sexa
impaciente, non imite a Pedro tirando de espada antes tempo: O que aquí lle
traemos, para que os bendiga, igual que fai coas medallas e demais obxectos de
culto, son os dez libros, un por cada quinquenio, das nosas actas matrimoniais.
En canto ás letras da portada, que como ve están estampadas en ouro, queren
dicir, e din: Actas dos perdóns e das promesas; séxase, P. P.
Explicareime:
Casámonos un sábado, e aquí mesmo, nesta mesma sancristía, díxonos aquel
santiño de entón: “Dun xeito parecido a como se fai coa renovación das promesas
bautismais, sería boa cousa que tódolos sábados, preferiblemente antes de
metervos no tálamo, fagades o exame da semana, conxuntamente, perdoándoos as
faltas que puideran ferir a cada cónxuxe, e como remate, que poñades nun libro,
coas vosas sinaturas, os propósitos, as promesas de emenda que decidades facer
para a semana seguinte. Se as sociedades mercantís levan o seu libro de Actas,
os matrimonios, que son, ou deben ser, unha sociedade perfecta, aínda que
humana, ¿por qué non as imitan?”.
Así nolo propuxo e
así o fixemos, que aquí están, nestes libros, as actas semanais das nosas
culpas, erros e pecados. Ao sábado seguinte repasabamos o grado de cumprimento
das nosas promesas, actualizando os plans de vida en común… Non debe ser un mal
sistema posto que aquí nos ten, en vésperas de cumprirse os cincuenta anos
amatorios, ¡que non todos chegan a tanto!
Pola miña parte no
tiven verbas, e iso que me teño por falador, que falangueiro é outra cousa.
Canto se me ocorreu foi darlles unha boa aperta, aos dous, á vez, que ata me
fixeron chorar, non sei se de admiración ou de qué, pero o caso é que chorei
con bágoas de felicidade, cousa na que me acompañaron eles, que lles pasou algo
parecido.
-.-
Hoxe cachoume a
miña dona usando da súa colonia, cousa que por certo, ademais de sorprendela,
anoxouna:
-¡Estou vendo o
que nunca esperei de ti…! Que esteas facultado para levar sotana non implica
que teñas que efeminarte!
-¡Calma, muller,
que unha cousa son as aparencias, e outra as realidades! Ocorre e concorre que
veño cheirando a xofre, tanto ou más que se asistise no Miradoiro a unha sesión
daquelas bruxas…, e ocorréuseme que, tal vez, cun pouco da túa colonia, con
algo deste complemento tan marabilloso, con este olor de santidade…
-¡Vale, vale! Creo
iso de que non te efeminas, pero, ¿non será que compartiches o viño de misa co
sancristán, e pasástesvos na dose?
-A verdade, que
ben sabes que non minto, nin se me acaería facelo, é que tiven unha confesión
mesmo satánica, que cha vou contar, aínda que sen nomes nin outras referencias
cas imprescindibles para que entendas o caso. Sempre tiven por sabido e por
certo que o diabro adoita acazaparse tras da cruz para tenta-los incautos, pero
hoxe nin se molestou niso, en acazaparse, que se plantou no meu confesionario,
a cara descuberta!
-¡Será horrible;
un ser deforme, cornudo, feísimo…, ademais de cheirento!
-¡Que va, muller;
era, é, preciosa; un sol, un encanto, cun corpo cimbrante que esixe ter moita
virtude para non correr tras del; digo, dela!
-¡Deus me ampare,
que igual che apetece collela de Ama…!
-¡Antes morto que
pecador! Isto é o que lle dixen, pero xa noto que estás expectante, así que
terei que contarche a historia, desde a súa alfa á omega. Reparei nela cando
entrou pola igrexa arriba, feita unha loba, así que moito me sorprendeu que se
puxese de xeonllos no meu confesionario:
-E logo, muller, cómo
che vai? ¡Cóntamo todo, pero con laconismo, que che noto que ves con présa, e
non quixese que por culpa da mesma saias de aquí peor do que entraches!
-¡Así o farei!
Casada de moi noviña, e con dous fillos que xa van á escola…
-¡Ás veces, pasa:
apresurádesvos antes de madurar, e despois podrece o mellor dos trigos! Pola
túa actitude, xa vexo que se trata dun problema matrimonial, pero, segue, que
para iso viñeches, non si?
-Non me casei; foi
miña nai, tan pronto como soubo que aquel rapaz herdara catro hectáreas de
horta, mesmo no arrabalde da cidade. O plan era casar para seguidamente vender,
que así os seus parafernais pasarían a gananciais, e con iso poderíamos vivir
de puta madre, chalés, iates, e todo iso. Eu terminara Auxiliar de Clínica, e
aí me quedei, que xa non tiña obxecto subir a médico. ¡Médicos tíñaos ao meu
redor; cantos quixese! Nisto, que se presentou a crise da construción, e o meu
marulo optou por seguir cultivando patacas. ¡Os incultos é o que teñen, que só
saben sementar, e para iso, fano mal! Ese home, cheirando a patacas, no puido
competir co meu xefe, que cheira a éter que e un primor.
-¿Con eses
antecedentes, igual lle fuches infiel ao teu, e para máis agravante, seguro que
está casado, e que ten fillos, que se trata dun picaflor…, acaso un médico?
-¡Máis ou menos,
máis ou menos! O fondo da cuestión é que lle quero consultar se saberá de
alguén interesado en adoptar os meus fillos, pois agora, ao separarnos, o
marulo quere quedarse con eles…; ¿e para qué, para ensinarlles a sachar, que é
o único que sabe facer?
Nisto non puiden
conterme, que ata lle berrei:
-¡Vade retro,
satana, e déixaa arrepentirse, non
vaia ser que se ate a unha pedra de muíño por…, por escandalizar aos seus
propios fillos!
Ela non me
entendeu, pero deu en cheirar, en cheirar…, que nin que estivésemos derretendo
xofre!
-Muller, muller
pecadora, cos teus feitos, con esas decisións, non só estás asasinando a tu
alma senón que vas meter no inferno, no peor dos infernos, a todos aqueles que
te rodean. Reflexiona, muller, reflexiona, e pídelle a Deus axuda, que che fai
boa falta; pídelle luces ao Deus das luces, que estás nas peores tebras de cen
pecados. O meu consello é que demores
uns minutos, aí mesmo, diante do Santísimo, meditando, pois un minuto de
atrición vale por cen anos pecaminosos. Xa verás como o noso Señor sementa en
ti froitos de salvación, que os de perdición, polo que refires, xa chos
sementou ese médico, ese matasanos…; aínda que non precisaba ser iso, un
matasáns, pois ti, cando o coñeciches, xa estabas agónica, co peor dos cancros,
que é o da infidelidade. Agora non che dou a absolución, que aínda non estás
preparada para recibila. Ti reza, que a oración é o mellor regadío para a horta
da túa alma; despois terás flores, e cheirarás…, iso, a flores!
Levantouse tan á
présa como se achegou, e sen dicir palabra púxose diante da imaxe de Santa
Rita, que, como sabes, é a avogada dos imposibles. Eu tamén me marchei á présa,
non fose a interferir coa miña presenza nas súas reflexións. ¡Se non lle vale
Santa Rita, eu, pobre de min, que me sinto incapaz de abranda-las esposas
pecadentas! Xa sabes que as árbores hai que enderezalas de noviñas, que
despois, desde que botan roñas…, ¡pásanse ao partido do diabro!
-.-
-¡Ave María
Purísima…!
-Por favor, un
momento; non vaia ser o diabro que en vez de construtivo che resulte
destrutivo, pois isto de confesar unha monxa…, ten o seu aquel! Por iso che
debo anticipar que é a primeira vez que me vexo en semellante transo, e
daquela…, daquela igual é mellor que volvas co teu director espiritual, que
tódalas monxas o tedes! Mira, en resume, ¡que non me atrevo contigo!
-Padre, o meu
director espiritual era tan bo, que se foi ao Ceo, de mozo! Por iso quero
propoñerlle que me acepte, por filla…; no senso espiritual, por suposto!
Ante aquelas
circunstancias atrevinme a probar fortuna, pero non sen antes dicirlle:
-Mira, muller, por
santa que sexas non por iso deixas de ser muller, e comprenderás a curtidade
dos homes, que che somos algo brutos porque tentamos compensar en forza o que nos
falta en caletre, así que, vouche propoñer unha cousa, y non mo tomes a mal:
Ti, na túa madurez relixiosa, e eu, no meu noviciado, coido que será mellor que
me confeses primeiro a min; quere dicirse, mutuamente, a ver se deste xeito saímos
con ben desta experiencia.
-¡Padre, as
mulleres, para iso, aínda non temos licencias, nin sequera as monxas!
-Como se trata do
meu caso particular, douchas eu; ¿quen me pode privar de buscar a miña
perfección? Por outra parte, tampouco é propio dunha monxa desamparar aos
pecadores. ¡Pois iso! Daquela, empezo:
Pecados tívenche
moitos, de tódolos tipos e de tódolos tamaños, pero ando cos remorsos dun
especial, que nunca me atrevín a confesalo por se os curas se rían de min; iso
que chamamos no mundo, complexo de inferioridade.
-¿Inferioridade;
vostede…?
-¡Si, si, a
inferioridade de non ser tan pícaro coma a maioría dos meus colegas! Para ser
breve: Sempre tiven noxo de min mesmo porque nunca acertei a ser malo cos
malos, que ata creo que fun rin cos bos, e bo cos malos. Deume por querer á
xente, en particular aos do meu redor, e salvo a miña dona, os fillos, os
netos, e poucos máis, canto máis lles quixen, canto máis xeneroso fun con
eles…, ¡máis me foderon, con perdón!
-¡Está perdoado;
siga!
-A conclusión de
todo isto foi que me viña negando a cargar con esa cruz da miña idiosincrasia,
que ata lle teño pedido ao Señor que me dese picardía, que me deixase
perverter, para…, ¡para defenderme, para contraatacar! Pero, ¡nada!, que seguín
polo camiño de Calvario, ata agora que descubrín, ao estudar teoloxía, que, o
que queira imitar a Cristo non ten máis remedio que deixarse coroar, e non co
ouro senón coas espiñas!
-¡Meu pobre! ¿E
non tivo ningún cireneo…, en todos estes anos?
-Muller, que aínda
non rematei: Tiven; tiven cireneo, e tamén unha verónica: a miña dona, que,
como é máis santa cá min, deume o exemplo de sorrirlle á xente, así se risen de
nós! ¡Unha santa! Ela si que está capacitada para confesar unha monxa…, pero a
tal hora debe estar entretida cos cacharros, como seica facía Santa Teresa, aquela
de Ávila!
-Padre, en vista
do seu arrepentimento, e desexándolle que non volva a perder a humildade, eu,
unha simple pecadora, perdoo a este pecador tan sincero, que tivo comigo a
honradez de confesarme que quixo ser malo…, e non puido! Ego absolvo pecatis tuis… En penitencia, aguante agora as miñas.
Empezo invocando á Virxe: ¡Ave María Purísima…!
Mire cal foi a
miña principal soberbia, que por tal a teño: Ingresei no convento porque un
picha brava do lugar quería catarme antes de pasar polo sacramento; e como me
neguei en redondo, deixoume plantada, co traxe branco na cómoda! Casou cunha
fea feísima, tamén do lugar, que só era rica en cartos, pois do demais…, unha
bruxa pirula!
-Irse ao convento
tan só por un desengano non me parece que teña mérito, nin mérito nin fe nos
homes, pois, aínda que sexamos os seres máis brutos da creación, algún de nós
sae respectuoso coas mulleres, e máis rapaces estarían á espera dunha ollada
das túas…, eses ollos tan mouros e tan fondos, que aínda hoxe os tes de
arrebato! E logo que se dúas desas tiran máis que dúas carretas, as túas, ¡como
debían ser naqueles tempos, pois, aínda hoxe…, co que avultan...!
-Padre, agora que
o di, aínda me quedaba outro pecado: Xa de monxa, cada vez que me metía no
baño, e mas lavaba, o pensamento, a tentación, sempre era a mesma: ¡pensar que
había rapazas dando biberón aos nenos, e eu, con estas protuberancias dunha
arroba…!
-Muller, ata onde
sei, non me parece que sexa pecado carrexar uns bos atributos…
-Si que o é,
padre, pois aquela contemplación sempre me traía a idea de que, se dera cun
cura fortachón, a xogo comigo, poderíamos sacar unha segunda Rosalía…, ¡e iso
sería histórico! ¿Era, ou non era, un pecado de soberbia pola miña parte,
ademais da luxuria correspondente?
Quedámonos os dous
meditabundos por algún tempo, ata que se me ocorreu dicirlle:
-¡É ben certo que
a un pecador só o pode entender outro pecador! Daquela, demos grazas a Deus de
que aínda queden pecadores neste mundo…, para que sexan capaces de perdoarnos,
pois, de dar con un impoluto, mandaríanos ao inferno, de cabeza, directamente! Ego absolvo pecatis tuis…
-.-
-¡Sen pecado
concibida! ¡Ai, muller, madrugaches ben, que xa é milagre que se achegue ao
confesionario unha rapaciña da túa idade…, nestes tempos do trasnoite! ¡Esa
maldita televisión…; se de min dependese, ás dez apagón xeral!
-Padre, espero que
sexa mellor confesor que adiviño, pois comigo empeza equivocándose: ¡Non veño
da cama, aínda que tentaron levarme a ela, senón do botellón; ou máis
exactamente, primeiro do botellón, e despois do portal da casa onde teño o meu
apartamento de estudante, que estiven chorando ata que os meus ollos quedaron
resecos, pero como as igrexas estaban cerradas…!
-¿Chorando? ¡Eu
pensaba que o alcohol produce risa, pero o que é bágoas…!
-Si, padre; ou
non, padre, que xa non o sei. O alcohol en si mesmo creo que non, pero as
consecuencias de tomalo…, á vista están! Pero voulle contar o caso…, antes de
que nos durmamos: eu, por culpa do sono atrasado; e vostede, pola vulgaridade
do meu relato.
-Daquela,
rapaciña, bótalle valentía, e adiante!
-Estabamos na
Carballeira de Lugo, e andaba por alí, coa botella debaixo do brazo, ¡coma quen
leva un libro!, un mozo en camiseta, cuns bíceps que eran, ou son, dignos dunha
aperta fenomenal! A verdade é que non lle quitei os ollos de enriba, toda a
noite, ata que, de tanto miralo, el tamén cruzou olladas comigo, e daquela…
¡Padre, dáme vergoña confesalo!
-Tranquila,
muller, que tamén lle daba a Pedro confesar que negara tres veces a Xesús, pero
chorou amargamente, máis ou menos como dis que fixeches ti, e a continuación
arrepentiuse, tal, tanto, e de tal forma, que chegou a te-la máxima confianza
do Señor, pois acabou recibindo as chaves do Ceo!
-Grazas, padre;
que xa me decido: O caso foi que veu cara a min, todo aluspado, coma quen lle
bota o anzol ás troitas, e díxome, por todo saúdo: “Estudas, traballas, ou
puteas? ¡Neste caso, cando queiras!”. Aquela dúbida sublevoume, e como xa
estaba algo arrefriada do resío da noite, véuseme un esputo de campionato, que
llo lancei directamente aos seus fociños, anoxada coma unha gata á que lle
pisasen o rabo! O mozo soltoume unha labazada, sen máis; perdino de vista, ao
momento, que fuxiu de min, a cen!
-Rapaciña, teño
que dicirche que o propio Xesús, cando foi tentado no deserto, reaccionou con
palabras, dicíndolle a Satán que se largase para o seu inferno, pero o de
chuspirlle ao tentador…, é a primeira vez que tal cousa oio!
-Pois de aí veñen
os meus choros, da dúbida que me entrou por non ser capaz de reprendelo con
mellores modos, que lle puiden dicir que non era da familia das tales, que se
equivocaba, e se estaba borracho que se deitase a durmi-la mona por tras dun
carballo. Eu tamén fun culpable co meu atusmar tan descarado, pois a unha
muller sóbranlle ocasións de facerse a interesante dun xeito máis discreto, e
logo que primeiro debía pedir referencias do rapaz…, para non levarme este tipo
de desilusións!
-Rapaciña, aínda
que vou vello, como confesor non me sobra experiencia, así que me metes nun
apuro para aconsellarte nisto das faltas xuvenís, pero estáseme ocorrendo a
receita oportuna: Volve ao confesionario mañá ou pasado, que che vou ter aquí,
e regálocho con sumo gusto, o libro II das Confesións de San Agustín onde
relata que, precisamente aos dezaseis anos, apartado dos seus estudos, e estando
na súa casa, deixouse levar dos afagos das próximas, lascivia e todo iso,
entregándose a unha vida derramada e licenciosa, que lle custou…, algo parecido
ao teu, un río de bágoas! Mentres tanto, e como penitencia, reza un Noso Pai
dedicado ao propio San Agustín, que tamén o vou facer eu, eu mesmo, pedíndolle inspiración
para aconsellar axeitadamente se outra tal se me presenta, que non van faltar
tal e como ides os rapaces de hoxe en día. Ego
absolvo…
-.-
A
estas alturas do meu ministerio sacerdotal, entre as mil
experiencias obtidas, unha que me resulta singular é o caso dos homes, que son
tan brutos no confesionario coma no resto das súas vivencias: achéganse a toda
presa, coma se fosen perder o tren; nun minuto baleiran o saco dos pecados, de golpe,
coma quen descarga unhas caínzas de patacas; nunca piden consello, que xa
parece que os curas fosen eles; e logo
que escoitan a penitencia cun ollo en min e outro no que teñan detrás, como
dicíndolle, “¡Un momentiño, que xa lle deixo o sitio!”. Á miña dona, que ten
vocación de periodista, houbéselle
gustado lerme historias das confesións dos homes, pero…, ¿que máis podo dicir
delas, das súas, que todos pecan do mesmo, lascivia, soberbia e avaricia!
Nunha ocasión,
véndome ao ordenador con estes relatos das mulleres, díxome:
-¡Tamén son ganas
de meterte coas miñas conxéneres! ¿Dos teus, qué; son fillos de San Luís, ou do
patanexo?
-¡Muller, como
afeccionada ao periodismo deberas saber que a indiscreción nunca está na
pregunta senón na resposta! Pásalles coma a Adán, que xa se arrepinten coa noz
na glote, pero son tan brutos que, nin a tragan nin a chuspen!
Con esta saída ecléctica,
de pata de banco, fuxín do compromiso…; ¡de momento, que logo volverá a
preguntarme, por se hai novidades!
-.-
Hoxe dinme présa
en acender o ordenador, que nin me pasei ás zapatillas caseiras para que non se
me borrase da memoria unha confesión moi especial, tanto, que estou disposto a
utilizala como argumento nunha novela que pasará á historia do absurdo, sen por
iso deixar de ser pecaminoso. ¡Vou tentar reconstruíla, que non será doado!
-Padre, púxenme de
última nesta fila do confesionario pois a miña pode resultar longa, e quixese
que ma escoitase con atención porque me convén contarlle as cousas polas súas
causas…, para que me dea unha receita pragmática que me permita seguir no
catolicismo, sen escandalizar!
-Sexa, pois, pero
con eses preámbulos posme en tensión. Mírao ben, que se traes pecados dos
reservados, para que non perdas tempo, nin ti nin eu, vaite directamente ao
bispado, e alí preguntas polo confesor dos reservados.
-Padre, teño máis
fe na comprensión dos de abaixo, pois os de arriba adoitan ser máis
inquisitoriais, e igual me queiman! ¡Dígamo a min, que son avogada!
-¿Avogada? ¡Peor
mo pos, pero voute oír aínda que só sexa como penitencia polos meus! ¡Adiante,
pero non utilices metáforas nin circunloquios deses que enredan os preitos…!
-Intentareino: Meu
avó era vixiante xurado do Banco de España, e mandouno Negrín a Moscou como
encargado de custodiar aquel cargamento do ouro… Na descarga rompéronse as
táboas dunha das caixas, e meu avó, discretamente, a patadas, deulle para
debaixo dun camión que xa estaba descargado, de onde recolleu máis tarde
tódolos lingotes da mesma. Meteunos en sacos e, na primeira ocasión que se lle
presentou, alugou un taxi que o trasladou a París, onde converteu aquel ouro en
dólares americanos; desconfiado que era, cheiroulle que Petain acabaría
someténdose a Hitler, así que preparou a equipaxe e largouse para México, onde
o recibiu Cárdenas cos brazos abertos, tan abertos que lle deu inmediatamente a
dobre nacionalidade, sen admitirlle subornos!
-Rapaciña, esta
historia estaría mellor para un libro de Historia, así que avanza o posible,
que se me vai arrefriar a sopa…
-Perdoe, pero
insisto en que non verá toda a árbore sen arrincarlle as raíces… En México,
para afianza-lo seu arraigo, casou cunha mexicana, facendo caso omiso da
española, que seguía en zona roxa, pero como xa se cumpriran os seis meses
daquel casoiro de probas… Tiveron un único fillo, meu pai, que entrou de
contable nuns grandes almacéns, e tanto lle axudou a trampear ao dono do mesmo,
que lle concedeu, en premio, a man da súa filla, que tamén era única; non sei
se houbo namoro ou non, pero miña nai tenme contado que lla ofreceu seu pai por
medo…
-¿Por medo? ¿Tan
malo era teu pai…?
-Máis que malo,
perigoso, pois o avó ben sabía que o que fai un cesto fai un cento…, se lle dan
bringas e tempo! Quen fora capaz daquel rosario de trampas para enriquecer ao
amo, tamén o era, ou podía selo, para trampealo a el, de vez, deixando na
miseria á filla do xefe. Casándoos a gananciais, o vello podía ser arruinado,
pero a filla quedaría vinculada ao éxito do seu marido. ¿Vaime entendendo?
Nin lle contestei,
porque se digo que si, mentiría; e se lle digo que non, de posta ela a explicar
e a matizar, non acabaríamos antes da cea. Calei, e seguiu:
-Como meu pai
nunca foi partidario de poñer tódolos ovos nunha soa cesta, e logo que tamén
compartía os seus con dúas ou tres mulatas, ¡ou máis!, mandou á miña nai para
España, cargada de dólares, para que comprase na Coruña unhas cantas hectáreas
de solares, así que veu soa, e iso que estaba preñada…
Sentín
curiosidade, unha curiosidade malsá, pero tamén repugnancia pola natureza dos
pecados daquela herdanza, así que non me contiven sen preguntarlle:
-Nese caso, ¿por
qué non veu teu pai, só ou coa esposa…?
-¡Por culpa da
Brigada Político Social, aqueles sabuxos de Franco…, que se chega a vir, e
descobren de quen era fillo, e de onde procedía a nosa riqueza orixinal, o
menos que ían facer era capalo! Miña nai, para dar reunido tantos solares, e
todos de ocasión, aproveitando as angustias que aínda tiñan daquela os
coruñeses do arrabalde, pasou varios meses aquí en Galicia, acabando de parto:
¡dúas nenas, dúas xemelgas! Rexistrounos e bautizounos como fillas de moza, que
así escondía o nome do pai, incluso pola súa propia seguridade. A miña irmá
púxolle María, e a min, Manuela. Os solares comprounos, escriturounos, ao seu
único nome…, en vista de que ao noso pai quedáralle abondo en México para
enriquece-lo seu harén de mulatas!
-Muller respira, e
déixame respirar, a min tamén, que logo precisaría unha gravadora, e aquí non a
teño, que están prohibidas nos confesionarios.
-Tranquilo, Padre,
que xa queda pouco. Aquí nos criamos e aquí estudamos; ámbalas dúas Dereito,
adrede, por consello de nosa nai, que sempre nos dicía que non hai galego que
non sexa avogado, polo menos in pectore, e sen saber leis non hai rico
que poda seguir dacabalo deste país! De acababas as carreiras, e de morta nosa
nai, o pai arrepentiuse, e reclamounos, de últimas, testándonos o que tiña en
México, pois o de aquí xa o recibíramos da nosa nai. Aló nos fomos, pero como
as cousas de México se puxeron un tanto revoltas, botamos nun gánster
americano, para que nos gardase as costas. ¡As costas deumas el, o gánster, pois
de quen se puxo de cara foi con miña irmá, que se amancebaron…, xa na primeira
semana!
Como eses gánsters
teñen conexión en medio mundo, soubo que se disparara o prezo dos solares aquí
en España, e daquela convenceu a miña irmá para que me mandase para aquí, con
plenos poderes, e tamén coa súa documentación persoal, DNI, NIF, e todo iso,
para vender e transferir. Eu, que tampouco me chupo o dedo, collinlle as
intencións: ¡transvasar, para seguidamente embolsar! Aceptei, e viaxei. Pero
nas vendas, a metade, a que ía cobrando en diñeiro legal, ingresábaa nos Bancos
ao meu nome, e cos meus documentos, como Manuela que son. Coa outra metade
aluguei caixas de seguridade, a nome de miña irmá, María, onde gardei ouro e
diamantes en bruto, para que ela non puidese retirar cartos, ¡que as chaves das
caixas tíñaas eu!, que fun comprando co diñeiro negro, co mouro, co das vendas
escamoteadas ao fisco. ¡Todo a partes iguais, como boas irmás, por suposto!
Cando din ultimado
as vendas, nunha conferencia con miña irmá, que ben sabía eu que llas
controlaba meu cuñado, propúxenlles que me mandase polo consulado un documento
de apartación, correctamente legalizado, no que eu renunciase á miña herdanza
de México a cambio de que miña irmá me cedese a herdanza materna, quere
dicirse, a de España. Cruzamos os documentos, e así quedei por dona e señora de
todo o caudal aquí depositado: contas bancarias, caixas de aluguer, etcétera.
A todo isto, o
apoderado que me atendía no Banco onde teño as caixas a nome de miña irmá, como
sempre actuei facéndome pasar por ela, coa súa identidade e documentación,
sempre me tivo por María, ¡e para el María sigo sendo!, fíxome as beiras, pero
díxenlle que para cohabitar primeiro tiña que divorciarse da súa muller,
conseguir que lle desen a ela a garda e custodia dos dous fillos que teñen en
común, e seguidamente casaríamos polo Xulgado. Así foi, e así o fixemos, pero
agora cansei do fulano, que brinca menos que un cocho da ceba, así que lle
propuxen unha separación amigable. A verdade, toda, enteira, que por algo estou
nun confesionario, é que me pretende un conde arruinado, ¡precisamente o que
máis necesito, o que máis desexo, un título de nobreza para alternar coa
grandeza de España! O meu marulo dime que só accede á separación se lle paso a
metade do que conteñen as caixas que seguen a nome de miña irmá, ao de María,
que pensa que son eu. ¡E nesas estamos!
-¿Serás capaz de
negarllo, tendo como ten dous fillos, que así, de desenganado, libre da túa
persuasión, igual volve coa nai deles, coa primeira?
-Padre, vostede
non é tan listo como se di que son os curas: A miña chave está en que se vai
aos tribunais por culpa da separación, daquela acusareino de bígamo, pois está
casado con María, ¡e María segue sendo a muller lexítima dun gánster! ¡Se chega
a sabelo meu cuñado, plántase aquí no primeiro dos avións que veñan de México,
e vaino esfolar, como pouco!
Neste intre da súa
revelación, pois chamarlle confesión non sería exacto, boteime fóra do
confesionario e tirando da pecadora por un dos seus brazos mesmo a arrastrei
pola igrexa abaixo, pechando inmediatamente a porta por dentro, pero non sen
antes dicirlle:
-¿Ti, que
pretendes? ¿Que che dea o perdón da Igrexa, para seguir de preitos, e sen
remorsos? Daquela vaite ao nabo de Lugo, ou do que non, preséntate no bispado…,
se é que tes ovarios para facelo!
-.-
Este último caso
lévame e tráeme pola rúa da amargura. Esperábame a miña dona, como de costume,
co prato na mesa, pero non probei bocado. Inmediatamente pasei á sala onde
temos o televexo para que me servise de vasoira cerebral, pero nin con esas,
pois entre estupideces e dramas o meu cerebro foi a peor. Con iso metinme entre as sabas, pero despois de degustar unha
aspirina, que me resultou insolvente. ¡Ai, Deus, qué noite me espera!
Recei o rosario,
contei ovellas, tentei de rimar unha muiñeira, pero, ¡nada!, que só conseguín
durmir despois de non sei cantas horas, que ata me levantei para fixarlle o
péndulo ao reloxo de parede, que me dera por contarlle tódolos seus tic-tac. Á
media noite seica peguei un salto case mortal na cama, e daquela a miña compañeira
de fatigas acendeu a luz, por certo ben alarmada:
-¡Ai, Deus, que
che deu un infarto, ou cousa parecida!
-¿Que fas co
teléfono?
-Estou chamando a
Urxencias, ao 061, e vístome nun santiamén, mentres chegan! Ti, tranquiliño,
que che poño a almofada aos pés, e pecha os ollos!
Tireille do cordón
do teléfono para interromperlle a chamada:
-Tranquila,
muller, que non se trata do meu corazón; ou si, pero noutro sentido: ¡Foi o
sobresalto dun pesadelo que tiven…, outro, e van dez!
-¿Pesadelos? Por
veces téñoos eu, pero ti, que me contases, nunca.
-O de hoxe foi
diferente: Estaba soñando que veu ese gánster, o cuñado da fulana, cunha
pistola desas de silenciador, e disparounos, aos tres: á cuñada, a ese
apoderado do Banco, e por último, a min. No intre da miña agonía tanto me
asustei de ver a Deus pedíndome contas porque violei o secreto desa confesión,
que a miña alma tivo este sobresalto…
-O “sobresalto” foi
do teu corpo, e, claro, como a túa alma aniña nel…!
-Déixate de
bromas, que temos que falar, moi en serio. O que me pasou pode ser unha
premonición, un aviso do meu anxo da garda, así que…, poñámonos a razoar, máis
ben por se podemos evitar ese crime! Para empezar, ti só podes axudarme a
discorrer, pois, do contrario, se actúas, sería unha proba evidente de que
compartín contigo o meu secreto de confesión. Eu coñezo varias axencias de
informes comerciais, de cando estiven no Banco, que poderían levarme a coñecer
datos da persoa que vendeu tal cantidade de solares, ¡pero…! O pero está en que
despois, qué fago? ¡Canto faga vai ser inútil porque carezo de probas, pois as
confesións, ao ser secretas non son gravables, nin a min se me ocorrería
facelo! Se non aportas algunha idea, o único que podemos facer son dúas cousas:
ti, a rezar; e eu, ao bispado, para pedirlles que me admitan no Seminario, por
uns días, con ese cóengo que dá os exercicios espirituais dos cregos.
A ela pareceulle
ben, e polo que a min respecta, aquí me tedes, outra vez no Seminario, co meu
portátil, en espera de que chegue ese cóengo. No ínterim vou teclear unhas
cantas meditacións:
Para os que non
crean na confesión: ¿Ides vendo o reconfortante que é, incluso para os nervios,
para o corpo? ¡Para o penitente, pois o que é para o confesor…, un calvario! ¡É
a mellor medicina, que a inventou o propio Deus! ¿Hai ateos? ¿Onde, cómo, cándo,
cántos? Se os houbese, ateos terían que ser aqueles Atlantes, aqueles Atlas,
aqueles titáns inmorredoiros que fosen capaces de leva-lo universo encima dos
seus ombros, de darlle a volta ao mundo, de para-lo sol, de controlar ou
modificar a natureza das cousas, de facer fillos soprando, etcétera, etcétera;
pois ben, non coñecín a ninguén que tivese tales atributos, tales facultades;
¡por ende, non hai ateos!
Aínda que non fose
un mandato imperativo de Deus aquilo
de, “Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoéde-los pecados, quedaranlles
perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos”, (Xn, 20, 19-23), a confesión co irmán, co
correlixionario, non deixaría de ser o mellor signo de humildade, de
convivencia entrañable, de superación de soberbias e de ruindades.
¿Confesarse
directamente con Deus? ¡Iso non abaixaría a nosa soberbia, pois, ao velo, ao
sentilo distante, a nosa xenuflexión tería máis de formulario que de submisión!
¿Por medo…? A atrición está definida como suficiente, pero eu acóllome á
contrición, que é máis íntima, máis excelsa, e por ende, máis grata a Deus!
O que nunca
entendín é o por qué algúns eclesiásticos, ao longo da Historia, quixeron
compatibilizar dúas embaixadas, a de Deus e maila do César. ¡Iso foi porque non
alcanzaron a comprender que representar a Deus implica repudiar as baixezas e
mailas limitacións do César, por laureado que estea!
A parte gris, como
antes indiquei, está no confesor, que miúda coroa, ¡de espiñas!, a que levamos
enriba. Pero tamén é lóxico, pois, se representamos a Xesús, en algo teremos
que imitar a súa Paixón. Agora vou entendendo, e iso que aínda non lle preguntei
ao cóengo, que non chegou, que debe estar na catedral, misando: Non querían
deixar casar os curas por culpa deste secreto, pero víronse obrigados a facelo
cando deron en escasear as vocacións. ¿Que bo marido ten secretos coa cónxuxe?
¡Ningún! E logo que elas, incluída a
miña, adoitan ter vocación de periodistas! Pero corto, que xa vén, que o
oio falar…
-.-
Despois dos exercicios:
Estiven unha
semana, e a conclusión deles foi a seguinte:
-
Que o bispo me retire da parroquia, pois está
visto e demostrado que son demasiado sensible e demasiado timorato como para
temperar gaitas e gaiteiros, arpas e harpías.
-
Que me destine ao Seminario para darlles
clases de economía aos novicios pois, tal e como vai o mundo, tal e como vai a
globalización, tanto aquí como nas misións, o mellor que se pode facer polos
pobres é ensinarlles a ser ricos, ou polo menos, a defenderse dos ricos.
Pois ben, como as
miñas experiencias do futuro que me espera xa serán doutra natureza, o propio é
que as recolla noutro libro, que igual me dá por titulalo:
CÓMPRE SEMENTAR…, PARA
RECOLLER
Agora, de metido a
profesor, non cabe soñar: ¡é preciso espertar! ¿Serei, seremos capaces, co sono
que levamos enriba, vinte séculos, xa cumpridos, e aínda non espertamos á
realidade de que o que cómpre, o que urxe, é predicar co exemplo?
Xa sei, xa
sabemos, que temos, e que tivemos, santos, unha pléiade deles, tantos que xa
logo non caberán nos palcos proscenios do Ceo, pero…, ¡aínda son poucos! As
vacantes, agora, témolas na terra, onde eu pediría outro Concilio, un especial,
de común aceptación, que nos meta austeridade no corpo, e de paso, que reactive
aquela consigna dominicana, ¡Ora et labora!
Véñennos
preocupando certos tiquis miquis, certos tics, das igrexas desviadas, pero esas
volverán ao curro cando vexan en nós mellores feitos, aquela exemplaridade
primixenia. A min en particular o que me tira moito, o que me preocupa moito,
son estes dous baleiros de proximidade: A exemplaridade familiar, e maila
veciñal.
Familiar, para os
da propia casa, pois, desde que se substituíron as lareiras por televisores,
pouco predicamos, pouco aconsellamos, pouco exemplo damos. Polo que fai á
veciñanza, ¡ollo coas avantaxes e coas comodidades dos crentes musulmáns,
tantos e con tanto poder, tanto económico como militar, que non acaban de ver
nos cristiáns unha exemplaridade que os poda seducir e atraer! Vou comezar por
estes últimos, sequera sexa por aquilo de que os últimos serán os primeiros…
Para empezar coa
miña prédica:
Rendo a lembranza
máis entusiasta a Monseñor Dorrego Aldegunde, bispo que foi de Tánger, natural
do Corgo (Lugo). Pasou polo mundo musulmán facendo o ben e predicando co
exemplo: Culto e sinxelo, accesible, comunicativo…; ¡pero un mollo non fai
meda, nin unha palla, palleiro! Precisábanse máis, pero os outros, a maioría
dos africanistas, estabamos na Zona para facer carreira, para enche-lo peto,
para…, ¡para todo, menos para dar exemplo!
O Padre Pais,
Pedro Pais, franciscano en Safí, (no Marrocos francés), que acabou os seus días
en Lugo, no convento dos seus, por certo que abatido por un Parkinson, por uns
tembreques que colleu aló, seguramente pola desilusión de verse só ante o
perigo, ante a indiferenza dos seus. Choraron por el en Marrocos, maiormente os
infieis; en canto aos fieis, aos de Lugo, coido que algo, pero, ¿moito? ¡É
mellor pensar que si!
O Padre Santiago
Uberuaga, en Ifni, tan obediente que o expulsaron do Territorio por acatar ao
seu bispo, Pildain, que desde Canarias esixía aparencias, ¡o que non sei é se
tamén santidade!, para achegarse á comuñón. Negoulla á cuñada dun mandamáis, dun
futuro Ministro do Ejército, e… ¡o dito! O seu afecto, a súa fraternidade cos
musulmáns, atraíalle máis nenos da outra relixión que da súa propia. ¿Por qué?
Para min foi evidente: Os nosos, na súa maioría fillos de militares leais ao
Réxime, ensinábanlles nas casas que, ¡Por
el Imperio hacia Dios! En paralelo, aqueles colonizados esperaban, e
recibían, do P. Santiago, en especial del, a fraternidade suma, indiscriminada,
cordial; ¡era edificante ver aqueles rapaciños esfameados bicándolle o seu
cordón de francisco…, por famentos que estivesen! “Deixade que os nenos se
acheguen a min…” . O P. Santiago non só os deixaba, senón que os acariñaba,
incluso a risco de retira-la súa man cun puñado de piollos. Procedía do Bierzo,
así que, ¡outro galego!
O Padre Gonzalo,
Gonzalo García Gómez, aínda máis culto cós anteriores, un polifacético en
tódolos saberes, que tanto predicaba en castelán (era galego, de Ribadavia),
como en francés ou en árabe, pero, e sobre todo, predicaba co exemplo, que
sempre puxo os seus coñecementos, de arquitectura incluso, ao servizo dos
pobres, comesen ou non comesen jalufo.
Como o viron tan santo, os superiores da súa Orden mandárono para Xerusalén, ¡a
custodia-los Santos Lugares! Un erro, pois aquilo xa estaba santificado, polo
propio Cristo, pero, no resto…, ¡terras a folgado; ou a folgado, ou cultivadas
por folgazáns, por nós, por aqueles que nos damos golpes de peito en vez de
darlle a man ao próximo!
¿Destes, ou
parecidos…? ¡Levo coñecido un milleiro de predicadores, pero non todo vai ser
“orar”, que tamén cómpre “laborar”!
“Coñecerédelos
polos seus froitos…”. ¡Pois non vexo tantos, que a colleita é pobre, comezando
por min mesmo! Daquela, ¿cal é a receita, onde está? Para empezar, tódolos
oficios requiren estudo e aprendizaxe. ¿Todos…? ¡O de cristián parece que non,
xa que á vista está que, en particular os leigos, levamos estes vinte séculos
coa panza arriba, deitados ao sol que máis quente en cada momento! Como dixo
aquel rapaz de Bergland, aquel veciño meu cando lle dixen que preguntara por el
o noso Cura, na catequese: “¿Para qué teño que subir a costa de Ribón se
despois, no Servizo Militar, non nos toman o catecismo?”. Era unha razón
pragmática, si señor, pero…, ¡transitoria! No Servizo Militar, non, pero, ¿no
outro, no Servizo Social, nese ao que estamos obrigados tódolos bautizados, que
para iso non hai cotas nin excepcións?
Xa que somos
pecadores, aínda que por tales non nos teñamos, ¿cal é o pecado más gordo dos
cristiáns? Eu podo responder, xa que fun cociñeiro antes que frade: ¡A
soberbia! ¿Sodes cristián? ¡Si, pola graza de Deus! Son cristián, e teño a
graza de Deus, ese Deus que, de tanto que nos quere, permitiunos crucificar ao
seu fillo, que foi a liberdade máxima. ¡Máis non se lle pode pedir! Daquela, ¡a
gozala, que xa o temos gañado! Un bautizo, que ademais é unha boa ocasión para
dicirlle ao mundo que somos de lei, e a continuación, ¡a vivi-la vida! Esa, esa
é a soberbia: Somos os escolleitos, así que…, ¡que nos rendan culto!
Mentres, nas outras relixións, esquecido aquilo
que dicían dos primeiros cristiáns, aquilo de, “Mirade cómo se aman”, rinse
incluso dos nosos misioneiros: ¡Eses cristiáns páranse no “veña a nós”, así
que, ¡predícame frade, que por un oído me entra e por outro me sae! Se fosen
tan perfectos como nos piden que sexamos nós, non terían a súa historia chea de
borróns…, máis ou menos coma a nosa! Chámannos infieles…; ¡eles si que o son,
que non lle gardan fidelidade nin ao propio Fillo do seu Deus!
Está visto e
demostrado que é a soberbia, pois os demais, ¡pecata minuta! Non é que
non teñan a súa importancia, pero son polas, ramallada, nutridas coa saiba da
propia soberbia. Por outra banda, comprendo que isto é difícil de predicar,
pois, ¿que crego, ou qué frade, se atreve a dicirnos, a reprocharnos, a nosa
fachenda? ¡Sería tanto como arrincarnos a nosa coroa de loureiro para poñernos
a de espiñas do Mestre! O heroísmo, o martirio, é o summus da perfección, da entrega, pero, ¡como non é obrigatorio,
indispensable…!
¿Hai falta de
Curas…? ¡Razón de máis para que os leigos asumamos o rol de catequistas,
descargando, compartindo, colaborando…! Non se trata de ser santos, pois, con
imitalos, chega; pero, iso si, ¡ora et
labora, irmán! Daquela apeémonos da soberbia, esa besta luciferina que só
se frea con decisión, con humilde pero enérxica decisión! ¿Que me expoño a que
deixen de lerme os poucos lectores que teña? ¡Os lauros humanos, por nobilis que sexan, acaban secándose, así
que é preferible optar a unha cáthedra
celeste, que só son incómodas cando as vemos lonxe!
Con isto, e sen
propoñermo, volvín “ao tema” dos veciños, aquilo do próximo; mais primeiro unha
aclaración, para que se entenda, pois “próximos” non quedan. Desaparecidas as
lareiras, cerca de nós só están os fillos, e para iso, por veces, só co corpo,
pois a mente ándalles nos seus asuntos, séxanlles convenientes, ou non. Se me
apuran, as lareiras logo fixeron tanto pola doutrina e polas boas costumes coma
tódolos cregos deste país, xuntos!
“Ama ao teu
próximo coma a ti mesmo…”. ¡Xa, xa! Iso só o facemos, iso só o desexamos, cando
ollamos para o de enfronte esixíndolle que nos ame: ¡Irmán, lémbrate que son o
teu próximo, e daquela tes que ser tolerante e xeneroso comigo, que foi unha
orde do Xefe, do propio Xesús! Inventouse o espello, o dos corpos, pero precisamos
o da alma. Din os psicólogos que a cara é o espello da alma… Coido que non é
totalmente certo: A cara dos demais pode ser, e podemos utilizala como espello
da súa alma, pero…, ¡da súa!
¡Oia, que vostede
foi proposto para profesor de Economía, e suponse que esa é a súa
especialidade! Rapaces, ¿que mellor economía que ensinar aos pobres de espírito
a ser ricos en feitos, en obras? Economista é aquel que ensina aos pobres a ser
ricos, ou polo menos, a defenderse dos ricos, ¿non si? Aí tedes a cuestión:
cúmprenos ensinar a ser ricos aos ricos para que, apeados da súa soberbia,
contribúan a mellora-lo mundo, a uni-lo mundo, que así terán un mercado
perfecto, ¡gañarán o Ceo!
Xosé María
Gómez Vilabella
