AS VERBAS
As verbas abren o
mundo, e as mans péchano.
Ao comezo existía a Palabra,
e a Palabra estaba onda Deus,
e a palabra era Deus.
Ela estaba ao comezo onda Deus.
Todo foi feito por ela,
e sen ela non se fixo
nada do que foi feito.
Nela estaba a vida,
e a vida era a luz dos homes;
a luz aluma na tebra,
e a terra non a deu apagado!
Xoán, 1, 1-5
XOSÉ MARÍA GÓMEZ VILABELLA
A
¡Alfa, bendita letra, chave dos nosos
falares!
Con esta chave
podo abrir o meu corazón,
e dicirlle á
xente,
comezando
polos meus,
polo próximo,
canto vos amo,
canto vos quero,
de verdade,
co corazón na
man,
que así o
teño,
para
ensinárvolo,
para que
vexades que así é como falo,
como quero
falar,
sen coirazas,
por máis que
os meus inimigos
mo craven!
Foi o primeiro
que me ensinaron,
a letra “A”,
que niso
estiveron conformes
pais e avós,
todos, de
consuno!
Mesmo segundo
saín ao mundo
seica abrín a
boca
e din en
berrar:
¡Aaaaah!
Meus padriños,
que tal viron e oíron,
acalaron en
min
referíndome,
que esa era a letra
A,
e que despois
viría a B,
a do Bautizo,
no que
volvería a romper augas,
¡as augas da
outra matriz!
Un segundo
parto, un segundo nacemento,
no que me
lavarían a alma,
precisamente
con esas augas simbólicas
nas que me
cambiarían de nome,
pasando o
neófito
a,
Xosé María.
Grazas,
padriños,
grazas por
abrirme as portas do Ceo,
que tamén
llelas abren
aos que morren
sen lavar,
pero os
lavados temos a vantaxe
de que levamos
connosco unha chave
da marca “A”,
¡e con ela
entramos sen chamar!
Bendita alfa que moito se usou,
que moito se
multiplicou,
tanto, que
logo enche un tomo
dos mellores
dicionarios!
-.-
Xa os arameos
lle chamaban
¡abba!,
a seu pai,
un palíndromo
perfecto,
usando tan só
a primeira coa segunda.
¡Este milagre
das letras,
que grande é!
Así, pois, de
milagre en milagre,
¡avante toda!,
que é a orde
do capitán
cando o mar
está en calma.
-.-
Albízaras
danse nos
nacementos, nos descubrimentos,
nos acontecementos
iniciais,
aínda que
mellor irían nos finais,
¡tendo a
seguridade de entrar,
directamente,
no Ceo,
que iso é para
celebralo!
¿Entraremos así,
certamente?
¡A resposta
tena cada quen,
pois a chave
déunola Deus,
que as de San
Pedro son simbólicas!
¿Porteime ben?
¡Nese caso nin
San Pedro nos pode impedir
entrar co pé
dereito!
Daquela as
albízaras daránolas
a Virxe María,
agradecida por
haber obedecido,
reverenciado e
acatado,
ao seu Fillo,
Cristo!
-.-
Amaño
Por denunciar
e demostrar
os
“chanchullos”
dunha certa,
incerta,
Cooperativa,
negáronme os
meus dereitos.
¡Estívome ben
empregado
por usar unha
verba
que non está
impresa!
-.-
Amar
Con todo
poñelo na primeira,
de primeiras,
que difícil é
de conxugar,
particularmente
nos suxeitos libres,
libres de
conciencia;
neses que non
a teñen.
Eu, ou nós,
sempre!
Só nos resulta
doado
nas outras
persoas,
sexan ou non
gramaticais:
¡Vosoutros,
si; eles, tamén!
O que todos
adoramos,
de afeitos que
estamos a mandar,
a ser servidos
en vez de servir,
¡de servir
para algo!,
é ese
Imperativo clamoroso,
de:
¡Que nos amen,
que nos adoren,
que o demostren
traballando para nós!
Tivemos un bo
Mestre,
é certo, pero,
esquecémolo,
pois,
ademais de bo
pedagogo, era boa persoa;
¡mellor,
imposible!
Aquel non se
cansaba de poñer consignas
na súa pizarra
maxistral,
indeleble:
¡Amádevos uns
aos outros;
amádevos como
eu vos amo!
¡Xa, pero
aquel Fillo de Deus,
e iso que tiña
dúas naturezas,
de anatomía,
pouco!
Esquecíase de
que seu Pai,
o Gran
Arquitecto do Universo,
construíunos
con dúas orellas,
comunicadas
entre si co cerebro,
co salón da
casa,
e así pasa
que se nos
forman correntes de aire,
vehículos da
friaxe exterior.
Disto, quen
sabe máis cá Deus
é aquel alumno
expulsado
da cátedra
celeste,
Satanás,
que agora
ensina por libre,
aló abaixo,
aló atrás,
na trastenda
escura dos humanos,
e faino
baixo o lema
da súa traizón:
¡Predícame
frade,
que por un
oído me entra,
e por outro me
sae!
-.-
¿Amidón?
¡Fóra daquelas
fames da guerra,
o único que
non boto en falta
son
os colos amidonados!
Para, coño,
que minto,
como dicía Ramón
do Escouredo
cando relataba
antes de pensar:
¡Seguimos de
amidón,
pero,
na alma,
tan dura que a
ten algún!
¿Algún?
¡Que va, a
maior parte destes poboadores
do terráqueo,
e non só en
España!
-.-
Apacenta as miñas ovellas…,
foi un dos
encargos, un dos últimos, irrevogables,
de Xesús
ao seu apoderado
Simón.
¡Irrevogable!
Ovellas, hai,
quedamos,
que como tales
nos portamos,
pero,
¿pastores?
Como din na
Arxentina,
¡Te van en las
liebres!
¿Todos?
Todos, non,
que de alí veu un
que vale por
cen:
¡Viva
Francisco,
pois ese,
ademais de
arxentino,
é,
como pouco,
dourado;
máis que arxentífero!
-.-
¡Ábrete sésamo!
Entrando na urna, digo, na cova!
Era a clave
para entrar no cova de Alí Babá.
Agora, de
presente, na cova do tesouro
éntrase
con listas bloqueadas
e pechadas,
que só se
abren
para os amigos
do patrón.
¿Cando será o
día en que as abran
para o común
dos mortais,
no que podamos
elixir,
coa aspa de
San Andrés,
se non ao
mellor,
¡que seica
escasean!,
ao menos
pecador
entre os deste
puñeteiro país dos puñetes,
tan torpe que
é,
e mal educado
que está,
pois así nolo
deixaron,
descantiá,
aqueles fariseos
do Imperio cara a Deus!
-.-
Admaniare = amañar
Estoume
amañando para saír;
Isto de agora
non ten amaño;
Mellor que
amañar, renovar;
Vaite amañando
como podas.
...
¡Vas vella,
miña verba,
cansa de
prestar servizos
á nosa lingua!
¿Será de tanto
que te usou miña avoa?
De postos a
escoller, escollería o de,
“Isto de agora
non ten amaño”,
pero,
se atopásemos
alguén que o amañase,
o meu voto lle
daría,
e daquela,
aos outros,
coa zoca os botaría…,
para que
volvan á escola,
pero non á
miña!
¡Que vaian
cheirar ás Canfurnas,
ou as
Chafarinas,
pero antes,
que deixen abertas,
e limpas,
as listas,
as listas e
mailas urnas
ou...,
rompo o
pucheiro!
Pucheirazo = Romper
as urnas (que eran de barro)
-.-
¡Adeus!
¡Seremos
miserentos que ata nas verbas
regateamos!
¿Onde está,
onde deixamos
aquel
¡A Deus
te encomendo!,
dos nosos galegos?
¿Será que
Santiago, Santiago ou Prisciliano,
quédannos
lonxe,
esquecéndonos
a súa exemplaridade?
¿Será cousa de
propoñerlle á RAG
que nos
actualice aquelas expresións?
¡Non, non o
creo,
pois están de
economías,
verbas
incluídas!
-.-
B
Coa B do bautismo
xa podo falar do
mundo espiritual.
Coa B de benvido fun recibido
no mundo
familiar.
¡Ai, Deus, que
terra tan guapa
esta que teño
diante de min!
Grazas, Señor,
que ata me
permitiches imitarte
dándome un barrelo de pallas,
á beira dun portal:
e na corte,
unha egua,
xunto da egua,
un boi,
cos pastores
aí arriba, no monte da Ferrería!
Dúas terras
natais,
dúas,
que ambas
comezan por B:
Belén e Bergland,
que xa é
casualidade!
-.-
Barbeira
Comecei cunha
Solinger…,
e menos mal
que se acabaron
antes de que rematase
coa cara
desfeita!
Tiñan sona de
cortar ben,
pero iso sería
nas barbas dos
caradura,
cousa que eu
non era…,
daquela!
Ás zocas
facíalles o repenico
cunha variña
de paraugas recortada e afiada…
¡Eses debuxos,
tan de moda
hoxe en día
nos…,
neses que non
teñen nome,
para os que
non teño cualificativo,
de orixinais
que son;
eses recortes
que adoitan facerse na cara
imitando…;
si, imitando,
as zocas,
¿con que os farán,
volverían á Solinger?
Non llelo
pregunto,
aínda que
tampouco os felicito,
pois fan ben facer así…,
para que non
desapareza o circo!
-.-
¿Bona fide?
Lémbrome diso,
de Dereito…
¿Onde está,
agora;
en que museo
se conserva?
¿Que non se
localiza?
¡Ai, Deus,
moito me temo que estea secuestrada,
pero,
onde, como, e
por que?
Os romanos
elevaron esta expresión
ao seu
vocabulario,
pero de
consumo interno,
para as súas
relacións, para as internas,
e por ende,
vedadas ao
mundo colonizado,
tal que
Hispania,
así que,
soubemos diso,
pero,
non o
exercitamos, non o gardamos!
Para bona fide a da miña muller,
comigo,
e á viceversa.
¡Que burros eses
que non casan pola Igrexa,
pois non hai
mellor cincha
para cincha-los
cabalos,
e ás eguas, tamén!
-.-
Barrenar
Iso de barrenar pasou de moda:
¡xa non se di,
pero faise, cadora máis!
Esqueceuse a
verba
precisamente
cando máis abunda o concepto,
a tristura,
o falar cara a
dentro,
que iso era, iso
é,
barrenar.
Barrenaban os rapaces
ensaiando o
que conviña dicirlles ás mozas
para
namoralas;
agora xa non,
que se fala sen pensar,
que os aceptan
igual.
Barrenaban as mozas ensaiando
dicires
ambiguos...,
para non
perder os mozos…,
por se mellores non viñan!
Barrenaban os pecadores
para non
pasarse na confesión,
para non
soltar veniais,
que nolos
castigaban coma se fosen mortais
a pouco que o
Cura se excedese
na pastoral.
Dos vellos non
digamos,
preocupados
polos fillos, e tamén polos netos:
Antes da
guerra, porque se vía vir;
e despois,
polo porvir,
polo retorno dunha
emigración
que non sempre
o tiña!
¡Deus bendito,
que isto de barrenar
é coma a tiña,
que ninguén se
libra neste mundo de tiñosos,
de vellos e de
leprosos.
¿Que non hai
lepra, que non hai tiña?
¡Pero hai
outros contaxios,
máis danosos,
máis!
-.-
Beleza
¡Oh, Deus, a
beleza,
onde está,
onde a tes secuestrada?,
que gastamos a
vida,
co efémera que
é,
buscando nela,
cando,
de feito,
témola cerca:
na casa de
cada quen, na familia dun mesmo!
Comezando polo
lar, sexa ou non lareira,
que é o sitio
máis cálido deste mundo terráqueo;
o máis
axeitado para compartir ledicias e tristezas,
afáns e
afectos, esperanzas e logros.
A beleza da intimidade
familiar
é tan esplendorosa
de seu que xa nos cega:
¡non nos deixa
ver realidades,
por palpables
que sexan!
Por iso
buscamos nas tebras
deste mundo
exterior
onde moran os
fantasmas,
e,
¿que atopamos?
Xeralmente,
fantasías fantásticas,
imaxinativas,
tan efémeras
de seu que,
ao achegarnos,
foxen,
esvaradías,
coma faíscas.
A beleza é
perfección,
que sempre se
dixo así;
daquela,
se somos
perfectos,
ou se
aspiramos á perfección,
comecemos por
adora-lo perfecto;
comecemos por
Deus,
e sigamos polo
próximo de nós máis próximo:
¡A familia!
Nesta
reflexión,
¿como poden
vivir, seguir vivos,
sen morrer de
friaxe,
eses que
disolven en xeo os seus,
de seu,
cálidos
matrimonios;
o xineceo,
a orixe
dos propios
fillos?
Os seus, pero
tamén, por veces,
os alleos,
esquecéndose
daquel mandato divino,
e como tal,
imperativo:
¡O que Deus
xuntou,
que non o
separen os homes!
Así, en
plural: homes, humanidade,
e por ende,
mulleres incluídas,
recluídas
neste mandato xeral.
¡Deus, como Bo
Pastor que es,
pídoche,
que separes as
cabras dos ovellas,
a tempo,
antes de que
entren xuntas no cortello,
antes de que
se batan, antes de que perxuren,
antes de que
xuren en falso
fidelidade recíproca...,
no propio
altar!
-.-
Benaventuranzas
¡Esta si que
é, esta si que merece
unha loanza!
¡Vaia letra, e
vaia verba!
¡Como que as
predicou un bo Mestre,
aquel Xesús de
Nazaret!
Son moitas,
son oito…
¿Oito?
¡Ai, ho, deben
ser cativiñas,
ou moito se
esconden,
que eu saio á
rúa tódolos días,
a Deus grazas;
escoito a
radio, vexo a tele, e leo os periódicos,
¡todo pragado
de anuncios pagados!,
pero,
de benaventuranzas,
pouco,
pouco, ou
nada!
¿Non será que
non se anuncian?
¡Ou iso, ou é
que andan escasas!
-.-
¡Bay, bay, ou, bai, bai,
que é como se
din, agora, os rapaces
a xeito de
despedida.
Está de moda,
que seica vén
dun “song”
tirado dos
rappers Hurricane Chris.
¡Que burremia
a miña, Señor,
que
desactualizado estou,
pois estiven
interpretando que o tal dito era un Adeus,
algo así como,
Vai en paz,
meu amigo da alma,
con música e
todo!
¿Isto da
globalización, a onde nos vai levar,
se o mesmo
“vai” é doutro lugar?
-.-
Bandar, andar a bandazos,
xa no é unha
consecuencia dos golpes de mar;
andar a
bandazos é,
tan só,
deixarse
levar, irse cos tempos!
Antes, na miña
idade,
¡outros
tempos!,
un home serio
era aquel que tiña criterio,
que tiña
personalidade,
que non se ía
cos da feira para volver cos do mercado.
Hoxe en día,
como todo é feira,
como todo é
mercado,
só ten
personalidade aquel que,
se se pon de
moda,
tanto se anela
o nariz coma a orella;
a lingua, non,
que a precisa libre
para farfallar!
-.-
Baixamán e beixamán,
dous
conceptos, dous xeitos de obrar
polos que non
imos chorar.
¡Ben idos
sexan!
O baixamán era un xeito de contribuír
á Igrexa
que non levaba
xeito:
No intre das
ofrendas o sancristán…,
alargaba a
man!
Cunha fardela,
non, cunha cesta,
para que
estivese ben ás claras o que se poñía nela,
para que lle
entrase vergoña ao pobre
se menos có
rico daba.
Certo é que
daquela non había
IPeeFe…,
nin con cruz
nin sen ela,
pero iso da
cesta aberta…?
¡Aqueles Curas
sabían latín,
sabían levar a
parroquia con man feudal,
que por iso
nola facían baixar!
Sabían latín
pero esquecéranse de que
o propio Xesús
botou a
patadas aos mercadores do templo!
Soster a Igrexa,
si,
antes, agora e
sempre,
aínda que só
sexa pola propia comenencia
de que nos
axuda a vivir
santamente.
Soster a
Igrexa, si, indubidablemente,
pero coa
cabeza alta e a man aberta,
que por algo e
para algo somos socios dela,
e non aquel
feudalismo
dun sometemento
mal entendido.
Co Cura de cu,
adorabamos no
crego,
que se
interpoñía diante do Sagrario,
diante de Deus;
ai, pero non
se poñía así
cando lle
cumpría espiar
aos que subían
pola igrexa arriba,
para abaixar a
man!
-.-
¿Beixamán?
¡A meirande
hipocrisía deste mundo,
en particular
cando llela beixabamos
ás que tiñamos
de escravas!
A proba diso
son os séculos
que tardaron
en liberarse
do noso machismo imperial.
¿De onde vén
iso da violencia de xénero?
En parte,
aínda que só en parte,
porque elas
non son tan listas
como nos
fixeron crer:
¡Tiñan que
poñerse de calzón,
ao igual có
seu home,
si,
pero…,
no vestiario!
¡Fixérono tan
as claras
que irritaron
ao seu domador!
-.-
C
Caridade
Teresa de Calcuta
A caridade é
un termo
anfibolóxico:
Está a dos que
opinan que a caridade
ben entendida
comeza por un
mesmo.
En paralelo…,
en paralelo,
non, en oposición,
os da segunda
acepción:
Caridade é un
sentimento altruísta
que induce a
prestar axuda
a quen a
precise.
Esta última é
a clara,
a de Santa
Clara,
pero tamén a
de Clara Campoamor,
patroa das
mulleres españolas.
Mentres, a
anterior,
medio irmá
súa,
é a escura,
tanto coma a
propia alma
de quen nela
se escuda!
Aos da
primeira hai que dicirlles,
hai que
explicarlles,
¡meus pobres!,
que non hai
pobreza meirande
cá soidade do
seu egoísmo,
e que,
de postos nese
plan,
utilicen a súa
caridade, a egocéntrica,
a propia,
en facerse ben
a si mesmos,
xa que por iso
comezaron.
O primeiro dos
favores que lles conveñen
é non
expoñerse a que outros
os imiten,
pois daquela
non terán con quen falar…,
nin sequera
iso,
no inferno, no
averno,
que lles
espera,
que seica está
cheo de egoístas,
e como todos o
son,
sendo moitos,
están
incomunicados,
porque ningún
regala verbas aos colegas.
¡É o seu lema!
¡De tanto
odiarse, de tanto illarse,
nin o demo os
fai falar!
¿E Deus?
Con Deus non
quixeron tratos,
nin con Deus
nin cos irmáns,
e así lles
vai!
-.-
Confirmación
Para confirmarme, escolleron Luaces,
a onde me levaron
cando nin case
sabía andar,
así que
cheguei canso,
canso de levar
ao lombo
o C de cansado.
Cando lle vin
ao Bispo
aquela capa pluvial,
tamén co C de casualidade,
¡perdóame
Señor!,
o primeiro que
se me veu ao entendemento
foi unha mala
tentación:
¡Se lla puidese
roubar…;
que ben lle
viría a meu pai
para abeirarse
nela
con ela,
cando sae co cesto
a soutar!
En Luaces non
debían ter castiñeiros,
pois,
as castañas que nos deron
ao baixar do
altar,
foron…,
carambelos, envoltos en papel!
Hostias tamén
houbo,
pero aquel Bispo
debía ser un aforrador,
que só llelas
deu…
a meus pais,
e para iso, na
boca,
aforrándolles
o traballo de collelas na man.
¡Pero que aleuto
aquel Confirmante,
un firmante,
un notario,
que ata nos dixo
que,
se non
pecabamos,
coa confirmación quedábanos o Ceo
gañado!
-.-
Cada quen con cadansúa,
e á viceversa,
que así tiña
que ser,
e así era
cando os cristiáns
se casaban en Caná de Galilea,
que agora
cásanse,
algúns,
por tras da
palleira!
¿Será para que
non os vexa Deus,
para que non
se enfade cando cambien de parella,
tan a miúdo
que o fan,
algúns?
¡Así non teñen
problema co viño,
e por iso non
invitan ao Xesús de Nazaret,
que nin falta lles
fai!
Os que se
casen pola Igrexa
de aquí en
diante,
os que se
casen como Deus manda,
que leven
fotógrafo
para que lles
faga unha foto ben grande,
que a non tardar
será peza de museo;
daquela diranlles
os netos aos deles:
¡Mirade se
eran carrozas
aqueles avós,
que ata vestían
de branco ás noivas…,
en signo de
virxindade!
A este paso,
para o século
vindeiro,
se é que antes
non cambian as tornas,
só haberá
virxes no Ceo!
¿Quen se
acorda das tornavodas,
na outra casa,
na outra,
para
devolve-las visitas, para que houbese reciprocidade?
¿Ninguén?
¡Lóxico, as
vodas ben feitas pasaron á Historia:
Busquen eses
datos, búsquenos en Madrid,
no Archivo
Historico Nacional,
que estarán en
pergameo!
¡Ai, Deus, que
mundo tan feo
este que vos deixamos
en herdanza,
pragado de
ateos!
-.-
Cogito,
ergo sum!
¡Si, e non,
meu admirado Descartes,
pois o meu
descarte é outro,
feas fóra!
Je pense, donc je suis…
¿E logo, os
que non pensan,
tanto que
abundan,
que nin son,
nin están, aquí nin acolá?
¡Estar, están,
que lugar ocupan…,
acaso
estorbando!
Como dicía meu
avó, que ese si que sabía descartar,
“O que non
pensa, o que non sabe pensar,
mellor faría
deitándose no curral,
a rumiar coas
vacas,
para que aprenda
a meditar!”
O certo é que
hai quen pensa de máis,
que ata
pensan,
e logran,
manipular;
aprenden a
vivir sen traballar!
¿Cando
volveremos,
neste mundo,
a filósofos
atopar,
ou é que agora
non se dan?
¿Filosofía é
amor á sabedoría?
¡Carajo, sabores
hai, e sabores perseguimos,
que nunca
tantos cociñeiros profesionais
ten habido,
pero o que é
saberes…,
voume ir sen velos,
sen coñecelos!
-.-
Coruña/ A Coruña
¡Vaia preito
estúpido,
cando,
con só
suprimirlle ese artigo innecesario,
superfluo,
paz firmada / asunto
arranxado!
En vez diso,
por que non
discutimos
aquí,
a prevaleza,
tan necesaria,
entre,
Importación /
Exportación?
-.-
Cruz
¡Levámola
todos,
pero non todos
de igual maneira!
Señor,
a grande, a
global, leváchela ti,
por min;
daquela, de
que vou queixarme
se a teño
merecida,
desde Adán?
¡Barato é o
prezo
que veño
pagando
para gaña-lo
Ceo!
-.-
Dacabalo do meu cabalo,
que tamén era branco,
¡coma o de
Santiago!,
pero non era
meu, senón prestado,
de meu sogro,
Casanova de Rois,
para máis
trazas!
Dacabalo
daquel cabalo
sentíame un
rei,
e tan rei fun
que levei a
súa lembranza
para o
Marrocos africano,
pero sen
lanza,
que nunca un
mouro alanceei;
antes ben os
biquei en fraterna amizade!
Aló merquei
vinte, vinte cabalos,
todos xuntos,
na mesma reata,
pero eran, ao
freo!
Vindo para
España, con aqueles cabalos,
no Cincuenta e
sete,
os mozos do
Istiqlal,
lembráronse de Santiago,
e tanto me
alancearon co seu camión
Berliet
que os meus
deron tres voltas,
de campá
que non de
campanario,
así que estou,
estamos,
vivos,
de milagre!
Eu
perdoeilles, pero eles,
que ás trazas
me remito,
¡nin a
Santiago!
-.-
Daltonismo
Non fai falta
ser oculista para saber,
para coñecer,
que este defecto
humano
é predominante.
¡Cada quen ve
as cousas da súa maneira,
e logo que non
hai gafas,
nin gafas nin lentixas
que nos
remedien desta cegueira!
Daquela, o
verbo
ver,
de que
conxugación é?
Eu vexo negros
os meus problemas,
e azuis os
teus.
Os do próximo,
que me caen lonxe,
nin case os
vexo.
Os nosos,
se son
familiares, e por ende inmediatos,
véxoos de cor
verde,
verde
esperanza,
coa esperanza de
que un milagre os arranxe,
que por eses
si que estou rezando!
En canto aos
vosos,
¡por min que
vos parta un raio,
que me estades
estorbando,
que me
quitades a luz do meu candelabro!
¿Eles?
¿Quen son
eles, que desde aquí non os vexo,
acaso un
espellismo na distancia?
Nese caso, se
nada hai,
¿para que
facerse ilusións que non conducen
a nada?
¿Vedes como
ninguén conxuga ben
o verbo ver?
¡Daltonismo
puro,
xeneralizado...,
para o que non
hai gafas!
-.-
Deo
gratias
Na Misa, si,
pero, fóra dela?
Moi xordo debo
estar para non oílo,
¡descantiá!
Matinando niso:
Se nin as
grazas lle damos ao amigo
pola
tolerancia que teña con nós,
e iso que
estamos diante,
polo menos de
cando en vez,
¿como se nos
pode pedir
que nos
mostremos agradecidos
con Deus
se ata na
Hostia está escondido?
¿A fe, os
evanxeos,
o martirio
dos primeiros
apóstolos,
precisamente
polo seu testemuño,
que?
¡Ai, iso,
nada, pois tamén nos presentan
os políticos
os seus programas
electorais,
con xuramentos
sacros,
e a
continuación escóndense
nos coches
blindados!
Por outra
banda,
o noso xuízo
está adiado,
aprazado ata o
día da morte,
e iso,
no meu caso particular,
non chegará…,
¡porque son
inmortal!,
que seica o
dixo o propio Cristo.
Eu non te
verei morrer,
pero
tras miña
quedará alguén
que te leve á
foxa,
e daquela,
coa lingua,
coa da túa propia alma,
coa podre xa
non,
clamarás:
¡Ne recorderis peccata mea!
Créalo, ou non, Deus é bo,
pero parvo,
tampouco,
pois,
para parvos e
para bobos chegamos nós,
que nos deu
Cristo,
aló arriba,
na cruz,
e despois na
súa resurrección,
a proba
definitiva,
irrebatible,
de que nos
estaba regalando a salvación,
e,
non obstante,
tan pouca
importancia lle demos,
que nin un
simple Deo gratias
formulamos.
¿Daquela,
somos, ou non somos,
desagradecidos;
somos, ou non
somos,
estúpidos,
ademais de
malnacidos?
Aínda que
tarde, Señor,
que o debera
ter feito,
antes,
coa lingua
pero tamén co corazón,
eu,
¡Deo gratias!
-.-
Deus
Para
confianzudos,
nós,
os cristiáns,
que atuamos ao
mesmísimo Deus!
Daquela igual
foi por iso
aquilo de que
os perseguisen os romanos,
temendo que
atuasen
ao seu Nerón,
un emperador
que se situaba
por riba de
Deus!
É o malo que
ten dar confianza excesiva,
que nos
ofrecen un dedo
e quedámonos
coa man.
Sempre me
gustou chamar de ti
aos pais,
e iso que esa
herdanza non tiven,
pois daquela
non se estilaba.
Atuar,
se con amor se
fai,
non está mal,
nunca!
O mal está en
abusar da confianza,
unha moda
arraigada,
que deixou de
selo
pasando a
ritual!
-.-
¿Dispendios?
¡Hai tantos,
que renuncio a enumeralos!
¿Sabedes cal é
un crime atroz,
o meirande dos
dispendios,
que ata se
pode cometer sen armas,
tomando por
inimigo a un mesmo?
A resposta é
doada, pero, aínda así, merece un dez:
¡Matar o
tempo!
Non está no
Código Penal,
no de ningún
país,
pero está en
nós mesmos,
no Código Persoal.
-.-
¿Desinterese?
Aínda que
comece por “des” e non por “dis”,
é parente do
anterior.
Desinteresado
é outra idea, outro concepto,
sempre con
referencia ao próximo,
pois no noso desinterese
agraviamos a
un próximo aínda máis próximo:
¡nós, en por
nós, e para nós!
¿Por que me
vou interesar na auto perfección
se en
definitiva vivirei catro días,
e para iso a
metade do horario
é noite,
noite escura,
que só serve
para darlle ao botellón?
Eses tales,
eses que así pensan,
están
negándose a recibir, a percibir, a gozar,
a transmitir,
a herdanza dos
seus entregos,
que algo lles
entregaron,
algo fixeron
por quitarnos
daquela indixencia
das cavernas.
-.-
Dúbidas
En relixión
non debería habelas
se fósemos
imitables, que non o somos…,
aínda!
¿Temos dúbidas
con catro Evanxeos,
non sei cantas
Epístolas,
os Feitos dos
apóstolos,
o Apocalipse…,
e por engado,
este Papa,
que prefire
obedecer a mandar?
¡Pois si, e
seguimos,
por máis que
teñamos os dedos
metidos
de Xesús no
costelar!
A estas
alturas do cristianismo
non é lóxico
que queden convertibles,
que todos
deberan ser conversos
en posesión da
verdade,
pero,
¡non somos
imitables,
non se ve no
noso comportamento
un selo
diferencial!
Coma eles,
adoramos ídolos falsos,
deuses
efémeros:
o diñeiro, a
droga, o mangoneo,
os pecados da
carne...,
sexa ou non
Carnaval!
Coma eles
tiranizamos ao débil,
enganamos ao
débil,
e poñémolo de
alfombra
debaixo dos pés,
sexa do
dereito ou do revés!
¡Ah, perdón,
que me quedaba
sen teclear:
Somos tan
machistas coma o que máis,
con sotana ou
sen ela!
Con este
panorama, nesta eclipse,
¿para que
cambiar de bando,
-din eles-,
se todos andan
sen o paraugas
da fe?
E logo
engaden:
Din que Deus
lles manda amar,
e ben que o
fan,
que se aman a
si mesmos,
desde a noite
á mañá!
¡Polo día
disimulan…,
a veces!
Pero nisto do
disimulo
os cristiáns
non temos dúbidas,
nisto non,
que as
herdamos dos fariseos,
e iso que
Xesús nos mandou aceptar,
do herdo,
a parte íntegra!
.../...
Pasa a
AS VERBAS
-II-
