.../...
-E-
Elección…
Nesta baralla, cales
son as feas?
¡Constantemente
eleximos, e non só diante das urnas!
Nada
practicamos tantas veces ao día,
acertadamente
ou non,
coma o rosario
das eleccións.
A primeira xa
é abrir os ollos,
ou non;
darlle grazas
a Deus polo novo amencer,
ou non;
poñe-la radio,
ou non;
e así
sucesivamente, mil cousas máis,
nada máis
espertar!
No único en
que non dubidamos
é…,
en almorzar!
-.-
¿Encrucillada?
¡Encrucilladas!
Xa que son
tantas,
en plural;
tantas como
eleccións,
pois,
nos guste ou
non,
de parados
igual nos convertemos
en estatuas de
sal,
e iso aínda
que non sexamos,
nin esteamos,
salgados!
¡Pónnolas a
vida,
acotío,
aínda que non as
busquemos, nin as desexemos!
¿O compás?
¡Bah, ese
instrumento non serve
nos camiños da
vida,
pois a dirección
exacta, a correcta,
márcanola,
o noso pasado,
séxase, o noso pensar,
utilizando
datos,
pois a
intelixencia pouco orienta
se non a temos
documentada!
A intelixencia
vén a ser coma un ordenador
que ordena
se está programado.
Levounos
milleiros, ¡de anos!, aprender a pensar,
e aínda así
facémolo mal.
-.-
Entregos
¡Uf, tenden a
infinito!
Iso quixera
saber, iso quixera coñecer,
pero día
chegará,
cando os meus deixen
de estar
no calendario.
Córreme présa,
pero primeiro,
que se non mo
ofrecen quero pedilo,
é pasar polo
Purgatorio,
que mo pide o
corpo,
pois non
quero,
nin debo,
¡aínda que me
deixasen facelo!,
traspasa-la
porta de San Pedro
coa roupa
vella,
co corpo
cheirando,
pois,
aínda que do
confesionario saíse perdoado
está, queda,
a ferruxe do
pecado.
Despois desa
limpeza,
que na
Eternidade nunca é tarde,
virán as
preguntas, as presentacións:
¿A ver onde
están os meus,
comezando por Adán,
sen esquecer aqueles suevos,
aqueles Gomá,
dos que Gómez
é derivado,
patronímico
patricial.
A min
gustaríame que teñan a súa procedencia
na Schwarzwald
pois,
canto estiven
nela, tiven a impresión
emocionante
de que esa
parte da Alemaña
érame
familiar,
e non só polos
hórreos, deles herdados.
¡Queridos Gomá,
desde aquí vos
anticipo os meus saúdos,
os máis cálidos,
os máis suados!
-.-
¿España?
¡Uf, miúdo
cóctel de razas,
de crenzas,
de pretensións!
¿De
pretensións, tamén de pretensións?
¡Pois, logo,
que niso somos únicos;
só niso…, ao
de agora!
Para ver
España, para entendela, o mellor é
irse lonxe,
comparala con
outras civilizacións,
e daquela,
sen árbores
diante do bosque,
entenderémola
mellor.
¿Que ten
cousas boas?
¡Claro que as
ten, pero eu, que a quero moito,
deséxollas
mellores!
¡Haberá que
ter paciencia,
pois esta pel
do touro colgárona do mapa
cando aínda
estaba...,
sen curtir!
-.-
-F-
¡Familia!
Nas vodas de ouro,
diante da nosa Virxe..., e tan felices!
Se hai algo
neste mundo que sexa sublime,
insuperable,
é o concepto
familia,
pero só o
sabe, só o recoñece,
aquel que,
por unha ou
por outra causa,
a ten, ou a
dá, por perdida,
cousa
lamentable.
Lamentable é
non tela, certamente, pero aínda é peor
perdela,
ou tela
extraviada,
que vén a ser
o mesmo!
Aquel que nace
no seo dunha familia que o é,
ou que saben
selo, de palabra e de feitos,
dea grazas a
Deus
que bo regalo
lle fixo!
Para ser
familia non chega coa consanguinidade
que tamén hai
afinidades boas,
perfectas,
sen coincidencia
do
ADN,
e incluso sen
case convivencia.
Por iso,
polo dito,
pero tamén polo indicible,
poñamos á
familia no altar dos lares
¡que é onde
debe estar!
-.-
Fillos de puta
Esta verba,
esta expresión,
sempre me puxo
os pelos de punta:
¿Por que non
dicimos
fillos de puto
posto que pai
tiveron, e golfo era,
pois,
sen un cabrón,
elas,
¡miñas
pobres!,
outra cousa
farían,
así tivesen
que comer papas de fariña,
pois,
que para
austeras, as mulleres!
Aínda nos
queda moito machismo,
demasiado,
atribuíndolle
a inmoralidade ao sexo contrario,
sendo que así
non se comportarían,
elas,
de ser, nolos
homes, exemplares.
¡Encima diso,
difamamos
nelas,
que xa é o
máximo!
-.-
¡Fornicación?
¡É a única
ciencia que non precisa experiencia,
que a copiamos
dos animais,
tan animais
que somos,
ou que,
como tales nos
comporamos!
A reprodución
é outra cousa, outro concepto,
outra función!
Hai un
mandamento que a prohibe…,
iso, a
fornicación.
¡Xa, e o
sentido común, tamén,
pero,
con iso de que
se inventaron os profilácticos,
e maila ruda no
pucheiro,
ninguén lles
ten medo
ás
consecuencias!
¡Nin ás
consecuencias,
nin ao
inventor dos Mandamentos,
que son
moitos,
para sabelos
de memoria,
dez!
-.-
Frialdade
Haina de dous
tipos:
A externa pode
apaga-lo corpo,
pero a interna
oprime a alma,
¡máis có
xustillo dunha vella presumida!
En canto á interna,
tamén a temos
de dúas clases:
a buscada,
e maila que
nos fan!
Da friaxe
buscada,
que Deus me
perdoe, pero alédome ben:
Téñena
merecida por…,
por folgazáns,
por insolidarios,
que ninguén
está só salvo que o queira estar,
que o mundo é
grande,
sendo cousa de
buscar, sendo cousa de elixir,
amigos,
aínda que sexa
no barullo desta feira globalizada.
Da que nos
fagan, do illamento que nos fagan,
aínda que non
estea xustificado,
nin merecido,
a receita é
máis difícil:
¡Deixar a
corredoira por onde estabamos indo,
e meterse polo
atallo,
buscando,
que non todo é
lameira neste lameirón terráqueo!
Hai unha
terceira soidade,
que en España
a dabamos por extinguida,
superada,
pensando que
da emigración xa pasáramos á inmigración,
pero,
foi un sono estival,
nunha noite
tinguida de branco!
-.-
Frío
O frío do
frigorífico
é conservante,
pero
o do corazón é
enervante:
debilita e
quita forzas,
excita os
nervios
e pon
nerviosos aos desagradecidos.
¿Haberá frío
meirande
co
desagradecemento?
O corazón dun desagradecido
é un corazón
morto,
apagado,
que precisa
moito do inferno
para ser
reactivado.
A pouco que o
pensemos
é doado de
adiviñar
a onde van os
desagradecidos:
¡Ao polo
oposto...,
para ser derretidos,
que o teñen
merecido!
-.-
Freixós
Con mel e
azucre, qué delicia!
Pero eran
mellores cando o leite viña directamente
da nosa
Cachorra,
mantida con
nabos de Lugo,
cós
auténticos,
cos da horta
de abaixo das Casas de Abaixo.
¿Cociña
galega?
Vén dos
celtas, que, de metidos no recinto dos seus castros,
aburríanse
coma ostras,
¡case sempre no
monte, lonxe do mar!,
así que non
lles quedaba outra que esmerarse
no seu
cociñar.
-.-
¿Fume?
Pasamos do da
lareira
ao dos tubos
de escape, nun santiamén.
¿Cal é, ou cal
era, peor?
Os dous son
malos,
pero,
aínda é peor
vivir afumado,
pois,
neste caso,
as propias
nafres
non son
apropiadas;
detéctaos
mellor o noso próximo,
pero,
como os
divirte a nosa fachenda,
comenenciudos
que son,
calan!
-.-
Fanfurriñeiro
¡Perdón!
Quería
escribir “Español”
e saíume
fanfurriñeiro.
¡Está visto
que a min nunca me admitirán
na Galega,
e na Española,
menos!
É o problema
dos que nacemos, e nos criamos,
na aldea,
que de tanto
chapurreo,
nin somos o
que parecemos.
Estoume
lembrando de que os señoritos da vila
xa falaban doutro
xeito, e vestían doutra maneira;
ríanse a
gargalladas…
¿De quen, de
nós, ou deles mesmos?
A dúbida
ofende, pois en España,
en Galicia
algo menos,
sempre tivo máis
mérito,
máis
categoría,
o que cagaba
na cama que o que lavaba a manta.
Se non me credes,
preguntádelles
a vosos avós,
se é que aínda
os tedes.
-.-
-G-
O burro diante, para que non se espante.
Gómez é un patronímico
derivado
de
Gomá,
un nome
xermánico bastante común
entre os
nosos suevos.
Suevos, que
non godos,
pois os das godalladas foron os outros,
que,
aínda que
primos dos primeiros,
tiñan a
Palencia no medio.
Os romanos
déronlles un terzo,
¡só un
terzo!,
pero foi o
de mellora,
nas mellores
terras.
¿Por que se
fala tan pouco dos suevos,
que case os
limitan
a Braga,
e iso que
eran de calzón largo,
con botas de
polaina?
Cando os
godos aínda servían aos romanos
de escolta
na garda imperial
os nosos xa
tiñan un rei,
un rei que
se pasou de ambicioso,
e por iso o
cearon
cando
ambicionou do Mondego para abaixo!
Hermerico de
nome,
e galego de
adopción, aínda que non de crianza,
asinante
daquel foedus,
¡histórico!
do ano
catrocentos dez,
de ti por ti
con Roma, coa Roma cesárea,
nada menos.
¡Un hurra
por Hermerico,
noso emérito
antepasado,
gloria
daquela Gallaecia gloriosa,
pero non
sempre vitoriosa!
-.-
Gloria
Isto que
antecede, este precedente,
lévanos á
crenza de que,
xa na terra,
é posible abarcar
o ceo coas mans,
haxa ou non
extraterrestres
nese espazo
infinito.
¿Somos, ou non
somos, finitos?
¡Algúns son finolis,
pero o que é finitos,
todos,
mal que nos
pese, pouco que nos agrade!
-.-
Gozar
é anticiparse
á gloria, ou polo menos
intentalo!
Un erro, pois
o goce virá despois,
que o de aquí
é, tan só,
un ensaio,
e para iso con
gasosa,
unha bebida
espiritual máis ben sosa;
claro que é
mellor cá sosa…,
cáustica!
Hai mil xeitos
de gozar,
de
experimentar,
pero o mellor
de todos é contempla-la natureza
cando comeza a
espertar:
Sentarse
debaixo dun carballo,
dun
castiñeiro, ou dun bidueiro,
tempo abondo
para ve-las
herbas medrar,
que iso é incomparable!
Sendo así,
¿por que nos
afumamos vendo os coches pasar?
Crédeme:
¡Non hai nada
como respirar
ese osíxeno
que sae das follas
na madrugada!
-.-
Guitarra
Cando a miña
rapaza
aínda me era descoñecida,
eu,
de lonxe,
xa a oía,
e bailaba ao
seu son,
coa emoción de
presentir
que aquela
alma sensible
íase axustar
coa miña,
e delas
nacerían dúas criaturas,
tanto dela
coma miñas!
¡Bendita
guitarra que tan ben soaba
que a oín
desde aquelas
roseiras
que plantaba a
tal momento,
para
ofrecerlle una rosa
á outra rosa,
miña tamén.
¡Para sempre
miña!
Daquela, desde
aquel intre,
dinlle a chave
do meu corazón,
e ela
respondeu, nas ondas do vento,
resgando na
súa guitarra.
¡Dese xeito tan
harmonioso
deume o seu
consentimento
expreso!
¿Que oportuna,
non si?
-.-
-H-
¡Aproveitémonos,
que o hoxe témolo entre mans,
pero, do mañá,
Deus dirá!
Aproveitémonos,
pero,
con mesura,
con tempero,
que Deus, e
iso que era o dono,
multiplicou os peces e mailo pan
prudentemente,
que só lle
sobraron doce cestos,
e para iso
mandou recollelos!
-.-
Hostias
Andou moito e
aínda queda
esta
blasfemia;
pero o que non
saben os blasfemos
é que as
hostias de dar na cara,
esoutras, as
non consagradas,
veñen do latín
hostis,
que significa estranxeiros,
ou inimigos,
e por iso se
lles daba na cara,
nas súas fazulas,
sopramocos en
lugar de beixos!
-.-
Horribilis annus, annus horribilis.
¡Cos que van,
e cos que nos
esperan,
polo menos
sete,
igual cás
pragas de Exipto;
pero o malo, o
peor, aínda é que non temos
un Xosé
que nos
almacene trigo!
-I-
Aos inimigos póñolles a letra grande
con todo
pracer,
polo moito que
lles debo,
¡polo moito
que me deron que tecer!
Diante miña xa
se foron uns cantos,
pero aínda
queda,
e quedará,
un fatado
deles.
Algún,
¡que ben os
coñezo!,
daralles o seu
máis sentido pésame aos meus fillos.
Iranme ao enterro,
¡ao funeral non
o teño tan claro!,
e chufarame,
tamén,
¡iso por
descontado!
Falarán da
miña bonhomía,
a destro e a
sinistro,
¡se cadra ata
nos periódicos!
¡Señor,
grazas,
un milleiro
delas,
polo favor que
lles fagas
levándome,
pois os meus inimigos
teñen moitas ganas
diso,
de verme
partir cos pes por diante,
pero vounos
foder,
que de min só
lles quedarán as cinsas,
e para iso
nun lugar reservado,
privado…,
para que non
mas pisen!
¡Señor,
falando en serio:
Que cousa tan
boa son os inimigos,
pois,
se non te
cravasen naquela cruz
tiñas que
idear outra forma de redimirnos,
e non todas
servirían
para o que
tiñamos merecido!
¿Verdade que
lles debo dedicar
un I maiúsculo,
tan maiúsculo
coma aquel que che dedicou
Pilatos,
para coroa-la
túa Cruz?
¡Señor,
ensínanos a dá-la paz,
pero de
verdade,
e non na punta
dos dedos,
aínda que nos
manchen,
aínda que nos
manquen,
aínda que non o
fagan de verdade,
pero que nós, si,
o noso, si,
aínda que nos
estean pisando no pé,
asemade!
-.-
Domine Iesu Christe,
qui dixísti
Apóstolis tuis:
Pacem relínquo
vobis,
pacem meam do
vobis;
ne respícias
pecáta mea,
sed fidem
Ecclésiae tuae!
Señor, dáme
forzas para dá-la paz
de todo
corazón, que non é doado,
e necesitarei
unha forza especial,
a que nos vén
da túa man
xenerosa e santificante!
Se algunha
cousa importante
aprendín neste
mundo terráqueo
foi a
disimular diante dos meus inimigos:
¡Crieime en
Montecubeiro,
naqueles días
criminais,
nos que só os
fuxidos se podían salvar!
Os fuxidos, ou
os discretos,
aqueles que
coñecían ben aos veciños,
aos delatores,
tantos que
había,
por diante e
por tras do palleiro!
Rapaciños do
meu lugar,
¿vedes a comenencia
de espelirse,
de disimular as
fraquezas do próximo…,
maiormente se
o temos próximo,
tal que na
casa de enfronte?
¡E nunha aldea
todas o están!
Xesús díxonos
que puxésemos a outra meixela,
pero o diabro
recomenda
agochala
dándolle para
adiante ao sombreiro!
O diabro nunca
foi bo amigo,
pero nesta
ocasión
igual si…,
porque tamén é
tramposo para o meu veciño!
-.-
Inmiscirse
en asuntos que
non nos son propios,
e por tanto, impropios,
é outra boa
aplicación do “i”,
pero diso,
Líbera me, Dómine!
¡Tanto que
temos que facer,
na nosa casa,
na propia,
e non obstante
dedicámonos a varrer
a corte do
próximo,
incluída a da súa cocha de cría!
¿Que lle
quiten os aneis á cocha,
eses que a
prevén para que non foce,
pasándoos ás
propias narices?
¡Deixémoslles
facer,
pois,
en definitiva,
dos porcos son
irmáns,
e se así
gozan,
focen ou non
focen, coa súa fozan!
-.-
¿Indiferenza?
¡Non, iso
tampouco,
pero a
diferenza móstrase,
constrúese,
co propio
exemplo,
depurados!
En todo caso
témo-lo “i”
para
chamarlles aos desencarreirados
polo seu nome,
polo propio,
¡imbéciles!
-.-
-J-
Como non a
temos nosa,
os
estranxeirismos, para os estranxeiros,
que nós, de
momento,
coa muiñeira
imos servidos,
e a Jota, con
Agustina, para os baturros,
que nós xa
temos,
na mesmísima
entraña,
a María
Castaña!
María Castaña
(Cadro de María
Presas)
-.-
-K-
Deixarei o kiosco
para os estranxeiros,
pois eu,
co meu quiosco,
de abarrotado
que está,
teño abondo,
que nin lido dou
a prensa que
me ofertan
cada mañá!
-.-
-L-
¡Ai Luguiño, Lugo,
que pouco te
coñecen, que ata pensan
que esas
murallas
nolas fixeron aqueles
romanos,
para coroarnos,
cando, de
feito, foron os nosos, seus escravos,
a lategazos,
para pechar o
ouro que nos ían roubando!
-.-
Larapeteiros
¡Non os
coñezo, que de aquí non son,
pois,
se de algo
pecamos os galegos
é do noso
silencio,
da nosa
discreción, case sempre excesiva,
pois nunca
abrimos a boca,
nin sequera
para maldicir cando nos pisan,
cando nos
atropelan eses cabalos do poder.
Tan discretos
e tan sufridos
somos,
que ata facemos bo aquel dito de Castelao:
¡Mexan por
nós, e dicimos que chove!
Aquela Isabel
de Castela,
vencidos os
beltranexos,
ordenoulle ao
seu Gobernador,
¡por escrito!,
que non “cejase”
na castra e doma de Galicia.
¡Vaia se o
fixo, que ás probas me remito!
-.-
Lembranzas
Da señora Emilia de Brañas, de Millares;
máis exactamente: Santa Emilia.
Señor,
certo é que
nos botaches do teu Paraíso
con causa
xustificada,
que os teus
motivos sempre foron,
e serán,
xustos;
con todo
mandaches a Moisés,
de Profeta,
pero
rompémoslle aquelas táboas dunha Lei
doada de
cumprir,
mais,
como a túa
paciencia é infinita,
á terceira
mandáche-lo Fillo!
Por se isto
fose pouco,
mandáchesnos á
túa Santa
Emilia
para que nos
mostrase, para que nos lembrase,
o teu
Nacemento.
¿En Belén?
Si, pero
reproducido en Millares,
no Millares da
Valeira.
¡Tan só falta
que nos abras o Ceo,
e nos deixes
celebrar un perpetuo Nadal
nesas Alturas,
da man de tan
ilustre veciña,
e con ela,
todos aqueles
que nos deches por veciños
e por amigos,
que foron
moitos e bos,
exemplares,
¡como que eran
de Millares!
-.-
Libre albedrío
¿Chegarán a
telo os ordenadores?
¡Era o que nos
faltaba,
que as urnas
falasen en por si,
elas mesmas,
pechando con
chave informática
o resultado
electoral!
En definitiva,
non tería nada de particular,
pois,
¿que máis dá
un pucheirazo de barro,
que outro
informático?
As listas,
polas trazas, non se abren,
pero as olas
escáchanse
en mil anacos.
¡Daquela,
viva o libre
albedrío dos escravos!
-.-
Licántropos
¡Non, non é
delirio: é que o somos!
O home sempre
foi un lobo
para os seus
conxéneres;
xa non vivimos
no monte,
nin no monte
nin nas cavernas,
pero…,
seguimos
ouveando,
aló por
dentro!
As nosas
dentadas non van ao corpo,
que xa deixamos
a antropofaxia,
pero,
o que é á
alma…!
Se non
devoramos a do próximo
é
porque non se
deixa.
Canis lupus signatus versus homo sapiens?
Homo sapiens versus canis lupus signatus?
¡Tanto me dá
que me dá igual,
pois
ambos conceptos
son unívocos e recíprocos,
asemade!
Daquela, que Deus
nos colla confesados.
¡Amén!
-.-
-M-
¿Maceiras?
Para maceiras,
as miñas!
A diferenza
está en que a miña dona
non se chama
Eva, senón Estrela,
a Deus grazas!
No viveiro,
cando as plantei,
ben lles
porfiei
que non me
desen daquelas da
Nai,
pero os
irresponsables desas me deron,
todas, a
feito,
que todas
saben a pecado,
mellor cás
noces!
Señor,
pasácheste un pouquiño,
pois iso de
prohibi-las mazás…;
pecado foi o
teu!
¡Oh, Deus, que
estou pecando,
eu si, eu
tamén, tanto ou máis cá Eva,
por pura
burremia, por pura soberbia;
perdóame,
que estou
borracho de sidra, e xa non sei
o que me digo,
pero,
meditándoo un
pouco chego á conclusión
de que,
tal e como o
di o Xénese,
foi unha
metáfora para menores,
para cavernícolas,
pois,
dito doutro
xeito,
coa burremia
que lles entrou,
daquela,
a gravidade
daquel pecado ignominioso,
¡de mazás,
non, por suposto!,
non a
entenderían,
e menos por
escrito!
-.-
Malas / boas intencións
Das malas está
empedrado o Ceo,
e das boas o
inferno!
¿Non será iso
unha contradictio in termis?
Daquela,
vexamos:
As malas
axudaron aos bos a ser mellores;
unha, para
diferenciarse,
e outra,
porque vendo o mal, vendo os seus efectos,
aprenderon a
cultivar o ben,
e como Deus
ten prometido o cento por un…!
En canto ás
boas,
dando o Ceo
por seguro botámonos á bartola,
cansamos de
ser bos
observando os
gaños inmediatos da maldade;
os inmediatos!
O contraste
está en que as ganancias
da ruindade
locen moito
pero duran pouco:
¡son
terráqueas!
-.-
Malo
Malo será
que non chegue
a desaparecer
esta verba.
¿Como se fará,
como se pode predicar?
De momento
utilizando un antídoto
chamado
verdade.
Malo será
que cando
sexan máis os bos cós malos
estes non se
sintan acurralados,
desprezados,
illados.
¿Que é
acurralar?
¡Acurralar é
meter no curral,
como se fai
coas cabras,
como se fai
cos porcos,
bichos,
todos eles,
de boa carne;
de boa carne,
pero, sen alma!
Malo será
que non
podamos logralo,
pois,
co escaso que
anda o combustible,
¿de onde
sacaremos tanto carbón
como se
precisa
para
atizarlles as caldeiras do inferno?
¿Ás caldeiras
do inferno?
Si, porque
esas almas frías
é o que
precisan:
un pouco de
calor,
pois
non teñen corazón
sensible,
para que os
quente!
-.-
Mestizaxe
¡Ai, Colón,
Colón, como te colaches!
Mandáronte a
buscar especias, e…, que atopaches?
¡Amerindias!
¿Que
trouxeches?
¡Ouro, para
Sevilla; se non me credes
preguntádelle
á Torre, que non me deixará mentir…,
mentres lle
sigan o nome!
¿Predicaron os
teus, segundo mandado tiñan?
¡Pouco,
que todo o
tempo se lles foi en…,
trebellar;
tanto
trebellaron, que ata a mestizaxe
inventaron!
Que era
galego,
polos seus
dicires,
e polas verbas
que utilizaba…,
a min non me caben
dúbidas,
e a vosoutros
tampouco?
-.-
-N-
¿Ninguén, ningures?
¿Que serán na
outra
os que pasan
por ser alguén
na presente?
Teño para min,
de certo,
que os grandes
ataúdes
non caven, non
entran,
polas portas
do Ceo.
Se isto é
certo,
que non metan
na caixa os meus libros...,
polo vulto,
polo peso!
¡Que os deixen
estar no meu trasteiro,
polo menos
ata o Xuízo
Final...;
e se vos
estorban,
dádellos á
Santa Inquisición...,
para que
acendan o lume
cando o volvan
facer,
pois,
queimaron os santos
e deixaron os
malos!
¡A ver se
desta vez acertan...,
na súa torpe escollenza!
-.-
Noraboa,
que xa non se
di así,
senón,
parabéns!
¡Pois son cousas
distintas:
Cando as
mulleres paren desexámoslles que teñan unha hora boa,
que sexa curtiña,
de poucas dores;
os parabéns
son para a criatura, desexándolle unha vida feliz,
sen aperturas!
¡En definitiva,
realidade fronte a unha utopía!
-.-
-Ñ-
Os ordenadores
non as queren;
daquela eu
tampouco,
pero témolas
en Espa ñ a,
que non é
pouco!
.../...
Pasa a
AS VERBAS
-III-
-E-
Elección…
Nesta baralla, cales
son as feas?
¡Constantemente
eleximos, e non só diante das urnas!
Nada
practicamos tantas veces ao día,
acertadamente
ou non,
coma o rosario
das eleccións.
A primeira xa
é abrir os ollos,
ou non;
darlle grazas
a Deus polo novo amencer,
ou non;
poñe-la radio,
ou non;
e así
sucesivamente, mil cousas máis,
nada máis
espertar!
No único en
que non dubidamos
é…,
en almorzar!
-.-
¿Encrucillada?
¡Encrucilladas!
Xa que son
tantas,
en plural;
tantas como
eleccións,
pois,
nos guste ou
non,
de parados
igual nos convertemos
en estatuas de
sal,
e iso aínda
que non sexamos,
nin esteamos,
salgados!
¡Pónnolas a
vida,
acotío,
aínda que non as
busquemos, nin as desexemos!
¿O compás?
¡Bah, ese
instrumento non serve
nos camiños da
vida,
pois a dirección
exacta, a correcta,
márcanola,
o noso pasado,
séxase, o noso pensar,
utilizando
datos,
pois a
intelixencia pouco orienta
se non a temos
documentada!
A intelixencia
vén a ser coma un ordenador
que ordena
se está programado.
Levounos
milleiros, ¡de anos!, aprender a pensar,
e aínda así
facémolo mal.
-.-
Entregos
¡Uf, tenden a
infinito!
Iso quixera
saber, iso quixera coñecer,
pero día
chegará,
cando os meus deixen
de estar
no calendario.
Córreme présa,
pero primeiro,
que se non mo
ofrecen quero pedilo,
é pasar polo
Purgatorio,
que mo pide o
corpo,
pois non
quero,
nin debo,
¡aínda que me
deixasen facelo!,
traspasa-la
porta de San Pedro
coa roupa
vella,
co corpo
cheirando,
pois,
aínda que do
confesionario saíse perdoado
está, queda,
a ferruxe do
pecado.
Despois desa
limpeza,
que na
Eternidade nunca é tarde,
virán as
preguntas, as presentacións:
¿A ver onde
están os meus,
comezando por Adán,
sen esquecer aqueles suevos,
aqueles Gomá,
dos que Gómez
é derivado,
patronímico
patricial.
A min
gustaríame que teñan a súa procedencia
na Schwarzwald
pois,
canto estiven
nela, tiven a impresión
emocionante
de que esa
parte da Alemaña
érame
familiar,
e non só polos
hórreos, deles herdados.
¡Queridos Gomá,
desde aquí vos
anticipo os meus saúdos,
os máis cálidos,
os máis suados!
-.-
¿España?
¡Uf, miúdo
cóctel de razas,
de crenzas,
de pretensións!
¿De
pretensións, tamén de pretensións?
¡Pois, logo,
que niso somos únicos;
só niso…, ao
de agora!
Para ver
España, para entendela, o mellor é
irse lonxe,
comparala con
outras civilizacións,
e daquela,
sen árbores
diante do bosque,
entenderémola
mellor.
¿Que ten
cousas boas?
¡Claro que as
ten, pero eu, que a quero moito,
deséxollas
mellores!
¡Haberá que
ter paciencia,
pois esta pel
do touro colgárona do mapa
cando aínda
estaba...,
sen curtir!
-.-
-F-
¡Familia!
Nas vodas de ouro,
diante da nosa Virxe..., e tan felices!
Se hai algo
neste mundo que sexa sublime,
insuperable,
é o concepto
familia,
pero só o
sabe, só o recoñece,
aquel que,
por unha ou
por outra causa,
a ten, ou a
dá, por perdida,
cousa
lamentable.
Lamentable é
non tela, certamente, pero aínda é peor
perdela,
ou tela
extraviada,
que vén a ser
o mesmo!
Aquel que nace
no seo dunha familia que o é,
ou que saben
selo, de palabra e de feitos,
dea grazas a
Deus
que bo regalo
lle fixo!
Para ser
familia non chega coa consanguinidade
que tamén hai
afinidades boas,
perfectas,
sen coincidencia
do
ADN,
e incluso sen
case convivencia.
Por iso,
polo dito,
pero tamén polo indicible,
poñamos á
familia no altar dos lares
¡que é onde
debe estar!
-.-
Fillos de puta
Esta verba,
esta expresión,
sempre me puxo
os pelos de punta:
¿Por que non
dicimos
fillos de puto
posto que pai
tiveron, e golfo era,
pois,
sen un cabrón,
elas,
¡miñas
pobres!,
outra cousa
farían,
así tivesen
que comer papas de fariña,
pois,
que para
austeras, as mulleres!
Aínda nos
queda moito machismo,
demasiado,
atribuíndolle
a inmoralidade ao sexo contrario,
sendo que así
non se comportarían,
elas,
de ser, nolos
homes, exemplares.
¡Encima diso,
difamamos
nelas,
que xa é o
máximo!
-.-
¡Fornicación?
¡É a única
ciencia que non precisa experiencia,
que a copiamos
dos animais,
tan animais
que somos,
ou que,
como tales nos
comporamos!
A reprodución
é outra cousa, outro concepto,
outra función!
Hai un
mandamento que a prohibe…,
iso, a
fornicación.
¡Xa, e o
sentido común, tamén,
pero,
con iso de que
se inventaron os profilácticos,
e maila ruda no
pucheiro,
ninguén lles
ten medo
ás
consecuencias!
¡Nin ás
consecuencias,
nin ao
inventor dos Mandamentos,
que son
moitos,
para sabelos
de memoria,
dez!
-.-
Frialdade
Haina de dous
tipos:
A externa pode
apaga-lo corpo,
pero a interna
oprime a alma,
¡máis có
xustillo dunha vella presumida!
En canto á interna,
tamén a temos
de dúas clases:
a buscada,
e maila que
nos fan!
Da friaxe
buscada,
que Deus me
perdoe, pero alédome ben:
Téñena
merecida por…,
por folgazáns,
por insolidarios,
que ninguén
está só salvo que o queira estar,
que o mundo é
grande,
sendo cousa de
buscar, sendo cousa de elixir,
amigos,
aínda que sexa
no barullo desta feira globalizada.
Da que nos
fagan, do illamento que nos fagan,
aínda que non
estea xustificado,
nin merecido,
a receita é
máis difícil:
¡Deixar a
corredoira por onde estabamos indo,
e meterse polo
atallo,
buscando,
que non todo é
lameira neste lameirón terráqueo!
Hai unha
terceira soidade,
que en España
a dabamos por extinguida,
superada,
pensando que
da emigración xa pasáramos á inmigración,
pero,
foi un sono estival,
nunha noite
tinguida de branco!
-.-
Frío
O frío do
frigorífico
é conservante,
pero
o do corazón é
enervante:
debilita e
quita forzas,
excita os
nervios
e pon
nerviosos aos desagradecidos.
¿Haberá frío
meirande
co
desagradecemento?
O corazón dun desagradecido
é un corazón
morto,
apagado,
que precisa
moito do inferno
para ser
reactivado.
A pouco que o
pensemos
é doado de
adiviñar
a onde van os
desagradecidos:
¡Ao polo
oposto...,
para ser derretidos,
que o teñen
merecido!
-.-
Freixós
Con mel e
azucre, qué delicia!
Pero eran
mellores cando o leite viña directamente
da nosa
Cachorra,
mantida con
nabos de Lugo,
cós
auténticos,
cos da horta
de abaixo das Casas de Abaixo.
¿Cociña
galega?
Vén dos
celtas, que, de metidos no recinto dos seus castros,
aburríanse
coma ostras,
¡case sempre no
monte, lonxe do mar!,
así que non
lles quedaba outra que esmerarse
no seu
cociñar.
-.-
¿Fume?
Pasamos do da
lareira
ao dos tubos
de escape, nun santiamén.
¿Cal é, ou cal
era, peor?
Os dous son
malos,
pero,
aínda é peor
vivir afumado,
pois,
neste caso,
as propias
nafres
non son
apropiadas;
detéctaos
mellor o noso próximo,
pero,
como os
divirte a nosa fachenda,
comenenciudos
que son,
calan!
-.-
Fanfurriñeiro
¡Perdón!
Quería
escribir “Español”
e saíume
fanfurriñeiro.
¡Está visto
que a min nunca me admitirán
na Galega,
e na Española,
menos!
É o problema
dos que nacemos, e nos criamos,
na aldea,
que de tanto
chapurreo,
nin somos o
que parecemos.
Estoume
lembrando de que os señoritos da vila
xa falaban doutro
xeito, e vestían doutra maneira;
ríanse a
gargalladas…
¿De quen, de
nós, ou deles mesmos?
A dúbida
ofende, pois en España,
en Galicia
algo menos,
sempre tivo máis
mérito,
máis
categoría,
o que cagaba
na cama que o que lavaba a manta.
Se non me credes,
preguntádelles
a vosos avós,
se é que aínda
os tedes.
-.-
-G-
O burro diante, para que non se espante.
Gómez é un patronímico
derivado
de
Gomá,
un nome
xermánico bastante común
entre os
nosos suevos.
Suevos, que
non godos,
pois os das godalladas foron os outros,
que,
aínda que
primos dos primeiros,
tiñan a
Palencia no medio.
Os romanos
déronlles un terzo,
¡só un
terzo!,
pero foi o
de mellora,
nas mellores
terras.
¿Por que se
fala tan pouco dos suevos,
que case os
limitan
a Braga,
e iso que
eran de calzón largo,
con botas de
polaina?
Cando os
godos aínda servían aos romanos
de escolta
na garda imperial
os nosos xa
tiñan un rei,
un rei que
se pasou de ambicioso,
e por iso o
cearon
cando
ambicionou do Mondego para abaixo!
Hermerico de
nome,
e galego de
adopción, aínda que non de crianza,
asinante
daquel foedus,
¡histórico!
do ano
catrocentos dez,
de ti por ti
con Roma, coa Roma cesárea,
nada menos.
nada menos.
¡Un hurra
por Hermerico,
noso emérito
antepasado,
gloria
daquela Gallaecia gloriosa,
pero non
sempre vitoriosa!
-.-
Gloria
Isto que
antecede, este precedente,
lévanos á
crenza de que,
xa na terra,
é posible abarcar
o ceo coas mans,
haxa ou non
extraterrestres
nese espazo
infinito.
¿Somos, ou non
somos, finitos?
¡Algúns son finolis,
pero o que é finitos,
todos,
mal que nos
pese, pouco que nos agrade!
-.-
Gozar
é anticiparse
á gloria, ou polo menos
intentalo!
Un erro, pois
o goce virá despois,
que o de aquí
é, tan só,
un ensaio,
e para iso con
gasosa,
unha bebida
espiritual máis ben sosa;
claro que é
mellor cá sosa…,
cáustica!
Hai mil xeitos
de gozar,
de
experimentar,
pero o mellor
de todos é contempla-la natureza
cando comeza a
espertar:
Sentarse
debaixo dun carballo,
dun
castiñeiro, ou dun bidueiro,
tempo abondo
para ve-las
herbas medrar,
que iso é incomparable!
Sendo así,
¿por que nos
afumamos vendo os coches pasar?
Crédeme:
¡Non hai nada
como respirar
ese osíxeno
que sae das follas
na madrugada!
-.-
Guitarra
Cando a miña
rapaza
aínda me era descoñecida,
eu,
de lonxe,
xa a oía,
e bailaba ao
seu son,
coa emoción de
presentir
que aquela
alma sensible
íase axustar
coa miña,
e delas
nacerían dúas criaturas,
tanto dela
coma miñas!
¡Bendita
guitarra que tan ben soaba
que a oín
desde aquelas
roseiras
que plantaba a
tal momento,
para
ofrecerlle una rosa
á outra rosa,
miña tamén.
¡Para sempre
miña!
Daquela, desde
aquel intre,
dinlle a chave
do meu corazón,
e ela
respondeu, nas ondas do vento,
resgando na
súa guitarra.
¡Dese xeito tan
harmonioso
deume o seu
consentimento
expreso!
¿Que oportuna,
non si?
-.-
-H-
¡Aproveitémonos,
que o hoxe témolo entre mans,
pero, do mañá,
Deus dirá!
Aproveitémonos,
pero,
con mesura,
con tempero,
que Deus, e
iso que era o dono,
multiplicou os peces e mailo pan
prudentemente,
que só lle
sobraron doce cestos,
e para iso
mandou recollelos!
-.-
Hostias
Andou moito e
aínda queda
esta
blasfemia;
pero o que non
saben os blasfemos
é que as
hostias de dar na cara,
esoutras, as
non consagradas,
veñen do latín
hostis,
que significa estranxeiros,
ou inimigos,
e por iso se
lles daba na cara,
nas súas fazulas,
sopramocos en
lugar de beixos!
-.-
Horribilis annus, annus horribilis.
¡Cos que van,
e cos que nos
esperan,
polo menos
sete,
igual cás
pragas de Exipto;
pero o malo, o
peor, aínda é que non temos
un Xosé
que nos
almacene trigo!
-I-
Aos inimigos póñolles a letra grande
con todo
pracer,
polo moito que
lles debo,
¡polo moito
que me deron que tecer!
Diante miña xa
se foron uns cantos,
pero aínda
queda,
e quedará,
un fatado
deles.
Algún,
¡que ben os
coñezo!,
daralles o seu
máis sentido pésame aos meus fillos.
Iranme ao enterro,
¡ao funeral non
o teño tan claro!,
e chufarame,
tamén,
¡iso por
descontado!
Falarán da
miña bonhomía,
a destro e a
sinistro,
¡se cadra ata
nos periódicos!
¡Señor,
grazas,
un milleiro
delas,
polo favor que
lles fagas
levándome,
pois os meus inimigos
teñen moitas ganas
diso,
de verme
partir cos pes por diante,
pero vounos
foder,
que de min só
lles quedarán as cinsas,
e para iso
nun lugar reservado,
privado…,
para que non
mas pisen!
¡Señor,
falando en serio:
Que cousa tan
boa son os inimigos,
pois,
se non te
cravasen naquela cruz
tiñas que
idear outra forma de redimirnos,
e non todas
servirían
para o que
tiñamos merecido!
¿Verdade que
lles debo dedicar
un I maiúsculo,
tan maiúsculo
coma aquel que che dedicou
Pilatos,
para coroa-la
túa Cruz?
¡Señor,
ensínanos a dá-la paz,
pero de
verdade,
e non na punta
dos dedos,
aínda que nos
manchen,
aínda que nos
manquen,
aínda que non o
fagan de verdade,
pero que nós, si,
o noso, si,
aínda que nos
estean pisando no pé,
asemade!
-.-
Domine Iesu Christe,
qui dixísti
Apóstolis tuis:
Pacem relínquo
vobis,
pacem meam do
vobis;
ne respícias
pecáta mea,
sed fidem
Ecclésiae tuae!
Señor, dáme
forzas para dá-la paz
de todo
corazón, que non é doado,
e necesitarei
unha forza especial,
a que nos vén
da túa man
xenerosa e santificante!
Se algunha
cousa importante
aprendín neste
mundo terráqueo
foi a
disimular diante dos meus inimigos:
¡Crieime en
Montecubeiro,
naqueles días
criminais,
nos que só os
fuxidos se podían salvar!
Os fuxidos, ou
os discretos,
aqueles que
coñecían ben aos veciños,
aos delatores,
tantos que
había,
por diante e
por tras do palleiro!
Rapaciños do
meu lugar,
¿vedes a comenencia
de espelirse,
de disimular as
fraquezas do próximo…,
maiormente se
o temos próximo,
tal que na
casa de enfronte?
¡E nunha aldea
todas o están!
Xesús díxonos
que puxésemos a outra meixela,
pero o diabro
recomenda
agochala
dándolle para
adiante ao sombreiro!
O diabro nunca
foi bo amigo,
pero nesta
ocasión
igual si…,
porque tamén é
tramposo para o meu veciño!
-.-
Inmiscirse
en asuntos que
non nos son propios,
e por tanto, impropios,
é outra boa
aplicación do “i”,
pero diso,
Líbera me, Dómine!
¡Tanto que
temos que facer,
na nosa casa,
na propia,
e non obstante
dedicámonos a varrer
a corte do
próximo,
incluída a da súa cocha de cría!
¿Que lle
quiten os aneis á cocha,
eses que a
prevén para que non foce,
pasándoos ás
propias narices?
¡Deixémoslles
facer,
pois,
en definitiva,
dos porcos son
irmáns,
e se así
gozan,
focen ou non
focen, coa súa fozan!
-.-
¿Indiferenza?
¡Non, iso
tampouco,
pero a
diferenza móstrase,
constrúese,
co propio
exemplo,
depurados!
En todo caso
témo-lo “i”
para
chamarlles aos desencarreirados
polo seu nome,
polo propio,
¡imbéciles!
-.-
-J-
Como non a
temos nosa,
os
estranxeirismos, para os estranxeiros,
que nós, de
momento,
coa muiñeira
imos servidos,
e a Jota, con
Agustina, para os baturros,
que nós xa
temos,
na mesmísima
entraña,
a María
Castaña!
María Castaña
(Cadro de María
Presas)
-.-
-K-
Deixarei o kiosco
para os estranxeiros,
pois eu,
co meu quiosco,
de abarrotado
que está,
teño abondo,
que nin lido dou
a prensa que
me ofertan
cada mañá!
-.-
-L-
¡Ai Luguiño, Lugo,
que pouco te
coñecen, que ata pensan
que esas
murallas
nolas fixeron aqueles
romanos,
para coroarnos,
cando, de
feito, foron os nosos, seus escravos,
a lategazos,
para pechar o
ouro que nos ían roubando!
-.-
Larapeteiros
¡Non os
coñezo, que de aquí non son,
pois,
se de algo
pecamos os galegos
é do noso
silencio,
da nosa
discreción, case sempre excesiva,
pois nunca
abrimos a boca,
nin sequera
para maldicir cando nos pisan,
cando nos
atropelan eses cabalos do poder.
Tan discretos
e tan sufridos
somos,
que ata facemos bo aquel dito de Castelao:
¡Mexan por
nós, e dicimos que chove!
Aquela Isabel
de Castela,
vencidos os
beltranexos,
ordenoulle ao
seu Gobernador,
¡por escrito!,
que non “cejase”
na castra e doma de Galicia.
¡Vaia se o
fixo, que ás probas me remito!
-.-
Lembranzas
Da señora Emilia de Brañas, de Millares;
máis exactamente: Santa Emilia.
Señor,
certo é que
nos botaches do teu Paraíso
con causa
xustificada,
que os teus
motivos sempre foron,
e serán,
xustos;
con todo
mandaches a Moisés,
de Profeta,
pero
rompémoslle aquelas táboas dunha Lei
doada de
cumprir,
mais,
como a túa
paciencia é infinita,
á terceira
mandáche-lo Fillo!
Por se isto
fose pouco,
mandáchesnos á
túa Santa
Emilia
para que nos
mostrase, para que nos lembrase,
o teu
Nacemento.
¿En Belén?
Si, pero
reproducido en Millares,
no Millares da
Valeira.
¡Tan só falta
que nos abras o Ceo,
e nos deixes
celebrar un perpetuo Nadal
nesas Alturas,
da man de tan
ilustre veciña,
e con ela,
todos aqueles
que nos deches por veciños
e por amigos,
que foron
moitos e bos,
exemplares,
¡como que eran
de Millares!
-.-
Libre albedrío
¿Chegarán a
telo os ordenadores?
¡Era o que nos
faltaba,
que as urnas
falasen en por si,
elas mesmas,
pechando con
chave informática
o resultado
electoral!
En definitiva,
non tería nada de particular,
pois,
¿que máis dá
un pucheirazo de barro,
que outro
informático?
As listas,
polas trazas, non se abren,
pero as olas
escáchanse
en mil anacos.
¡Daquela,
viva o libre
albedrío dos escravos!
-.-
Licántropos
¡Non, non é
delirio: é que o somos!
O home sempre
foi un lobo
para os seus
conxéneres;
xa non vivimos
no monte,
nin no monte
nin nas cavernas,
pero…,
seguimos
ouveando,
aló por
dentro!
As nosas
dentadas non van ao corpo,
que xa deixamos
a antropofaxia,
pero,
o que é á
alma…!
Se non
devoramos a do próximo
é
porque non se
deixa.
Canis lupus signatus versus homo sapiens?
Homo sapiens versus canis lupus signatus?
¡Tanto me dá
que me dá igual,
pois
ambos conceptos
son unívocos e recíprocos,
asemade!
Daquela, que Deus
nos colla confesados.
¡Amén!
-.-
-M-
¿Maceiras?
Para maceiras,
as miñas!
A diferenza
está en que a miña dona
non se chama
Eva, senón Estrela,
a Deus grazas!
No viveiro,
cando as plantei,
ben lles
porfiei
que non me
desen daquelas da
Nai,
pero os
irresponsables desas me deron,
todas, a
feito,
que todas
saben a pecado,
mellor cás
noces!
Señor,
pasácheste un pouquiño,
pois iso de
prohibi-las mazás…;
pecado foi o
teu!
¡Oh, Deus, que
estou pecando,
eu si, eu
tamén, tanto ou máis cá Eva,
por pura
burremia, por pura soberbia;
perdóame,
que estou
borracho de sidra, e xa non sei
o que me digo,
pero,
meditándoo un
pouco chego á conclusión
de que,
tal e como o
di o Xénese,
foi unha
metáfora para menores,
para cavernícolas,
pois,
dito doutro
xeito,
coa burremia
que lles entrou,
daquela,
a gravidade
daquel pecado ignominioso,
¡de mazás,
non, por suposto!,
non a
entenderían,
e menos por
escrito!
-.-
Malas / boas intencións
Das malas está
empedrado o Ceo,
e das boas o
inferno!
¿Non será iso
unha contradictio in termis?
Daquela,
vexamos:
As malas
axudaron aos bos a ser mellores;
unha, para
diferenciarse,
e outra,
porque vendo o mal, vendo os seus efectos,
aprenderon a
cultivar o ben,
e como Deus
ten prometido o cento por un…!
En canto ás
boas,
dando o Ceo
por seguro botámonos á bartola,
cansamos de
ser bos
observando os
gaños inmediatos da maldade;
os inmediatos!
O contraste
está en que as ganancias
da ruindade
locen moito
pero duran pouco:
¡son
terráqueas!
-.-
Malo
Malo será
que non chegue
a desaparecer
esta verba.
¿Como se fará,
como se pode predicar?
De momento
utilizando un antídoto
chamado
verdade.
Malo será
que cando
sexan máis os bos cós malos
estes non se
sintan acurralados,
desprezados,
illados.
¿Que é
acurralar?
¡Acurralar é
meter no curral,
como se fai
coas cabras,
como se fai
cos porcos,
bichos,
todos eles,
de boa carne;
de boa carne,
pero, sen alma!
Malo será
que non
podamos logralo,
pois,
co escaso que
anda o combustible,
¿de onde
sacaremos tanto carbón
como se
precisa
para
atizarlles as caldeiras do inferno?
¿Ás caldeiras
do inferno?
Si, porque
esas almas frías
é o que
precisan:
un pouco de
calor,
pois
non teñen corazón
sensible,
para que os
quente!
-.-
Mestizaxe
¡Ai, Colón,
Colón, como te colaches!
Mandáronte a
buscar especias, e…, que atopaches?
¡Amerindias!
¿Que
trouxeches?
¡Ouro, para
Sevilla; se non me credes
preguntádelle
á Torre, que non me deixará mentir…,
mentres lle
sigan o nome!
¿Predicaron os
teus, segundo mandado tiñan?
¡Pouco,
que todo o
tempo se lles foi en…,
trebellar;
tanto
trebellaron, que ata a mestizaxe
inventaron!
Que era
galego,
polos seus
dicires,
e polas verbas
que utilizaba…,
a min non me caben
dúbidas,
e a vosoutros
tampouco?
-.-
-N-
¿Ninguén, ningures?
¿Que serán na
outra
os que pasan
por ser alguén
na presente?
Teño para min,
de certo,
que os grandes
ataúdes
non caven, non
entran,
polas portas
do Ceo.
Se isto é
certo,
que non metan
na caixa os meus libros...,
polo vulto,
polo peso!
¡Que os deixen
estar no meu trasteiro,
polo menos
ata o Xuízo
Final...;
e se vos
estorban,
dádellos á
Santa Inquisición...,
para que
acendan o lume
cando o volvan
facer,
pois,
queimaron os santos
e deixaron os
malos!
¡A ver se
desta vez acertan...,
na súa torpe escollenza!
-.-
Noraboa,
que xa non se
di así,
senón,
parabéns!
¡Pois son cousas
distintas:
Cando as
mulleres paren desexámoslles que teñan unha hora boa,
que sexa curtiña,
de poucas dores;
os parabéns
son para a criatura, desexándolle unha vida feliz,
sen aperturas!
¡En definitiva,
realidade fronte a unha utopía!
-.-
-Ñ-
Os ordenadores
non as queren;
daquela eu
tampouco,
pero témolas
en Espa ñ a,
que non é
pouco!
.../...
Pasa a
AS VERBAS
-III-
No hay comentarios:
Publicar un comentario