miércoles, 6 de junio de 2012

CRIARSE, VIVIR, É UNHA GOZADA -I-

 

CRIARSE,

VIVIR,

 É UNHA GOZADA

 

 

Convento dos Dominicos. Montecubeiro.


 ¡E máis que o sería se nos deixasen vivir en paz!

Xa que logo cómpre seguir,

e tirar do folgo con entusiasmo,

sen folgar;

de subidos á torre, por vella que sexa, outear!

Xosé María Gómez Vilabella

 

O Avó, reflexionando.

 

 


 

Dedico este “estímulo” ao meu neto Andrés,

no día da súa primeira comuñón.

 

 

¿Quen dixo desta vida que é un val de bágoas? ¡Iso será para os pesimistas, para os incrédulos, para os odiosos, para os tediosos, para os devotos do cansazo!

 

Nosas nais foron felices paríndonos, non si? Daquela, podemos decepcionalas? ¡Non, que sería pecado mortal! Vivir non é unha aventura senón unha ventura, a ventura de que sexamos capaces de discorrer, e por tanto, de medrar, de colaborar con Deus na inxente tarefa de perfecciona-lo mundo…, perfeccionándonos nós, nós mesmos, a nós mesmos!

 

Todo ser vido ao mundo é un herdeiro da gloria celestial, pero iso será se non renunciamos á filiación divina, pois aquí non cabe aceptación a beneficio de inventario. ¡Se o balance é positivo, o saldo será positivo! ¿Que hai pasivo? ¡Por suposto que o hai, que por iso a vida é unha empresa, unha empresa magna, a empresa dos activos perdurables, indisolubles, eternos! ¿Que hai que pagar aos acredores? ¡Claro, como en toda empresa solvente, pero temos con que, aportando méritos, con tal de que non nos neguemos a facelo!

 

¿Que algúns son curtos de entendemento, ou frouxos de saúde, ou criados na miseria dunhas pallas? ¡Iso non é óbice nin atranco, pois o noso Señor tamén nelas se criou, e logo que é tan señor que ten por norma, á final de cada viaxe, premiar, con creces, aos seus fieis, aos  seguidores, cento por un! Con tal premio, quén será tan necio de volverse atrás, por pedregoso que resulte o noso camiñar? ¡Levántate, e anda, que esa é a consigna; lávate, e non volvas a pecar! ¡Meu Deus, qué Deus, qué Señor tan bo, tan xeneroso, e tan perfecto, teño! Con isto sabido, con isto revelado, ¿quen se atreve a dicir que son pesados os Teus mandatos? E logo que nisto da salvación non hai competidores, pois o premio será xeral, que no Ceo todos son Xenerais, homes e mulleres; estrelados, condecorados!

 

Hai algo moi sinxelo, que non por iso deixa de ser importantísimo, incluso tráxico, terriblemente tráxico, e non obstante pásanos desapercibido, particularmente aos abortistas: ¡O pecado orixinal pasou de pais a fillos porque…, porque Adán e Eva xeraron os fillos despois da súa rebelión, simplemente por iso! Se acerto a explicalo será doado de entender: Dun xeito parecido a como non temos molécula á que non chegue o noso sangue, tampouco a temos que non estea saturada de espírito; pois ben, cando se desprenden, os gametos viaxan con toda a súa substancia, así que neles vai a vida, esa vida transcendente, infundida por Deus ao ser humano no intre da Creación. Aqueles espíritos, aquelas almas, aqueles anacos de almas, aquel fermento, no caso dos avós edénicos xa ía sucio, e por ende, contaminado, contaminante. ¡Que burros, que irresponsables, Adán e Eva, que puideron face-los fillos antes da súa rebelión, antes daquel experimento temerario, antes daquela insubordinación, pero…, chamounos Lucifer ao seu partido, e non cavilaron nas consecuencias dunha mala elección! Mais, o que foi, foi! Agora, de presente, unha, por escarmentados, e outra, porque tivemos un bo Mestre, o mellor de todos, ¡que ese si que foi ben xerado, polo propio Deus!, aquel que se volva atrás, xa o sabe: estatua de sal!

 


Desta reflexión hai que tira-la seguinte: que hai vida, vida plena, un novo ser, incipiente pero completo, desde o momento da conxunga, e por tanto, quen anule ese feto, matando está!

 

As molestias, e incluso as bágoas, que atopemos polo camiño, se ben se mira, nada son, nada en comparanza co premio que nos reserva Deus: Unha eternidade no reino eterno, no reino da luz! Chamámoslle “dar á luz” ao paso da primeira vida á segunda; e dicímoslle “morte” ao segundo, á separación do lastre carnal, imprescindible para que a ánima teña vida propia, independente, etérea, eterna. O noso verbo, o verbo carnal, o oral, certamente é pobre, raquítico, pois a luz, a nítida, a perfecta, vennos despois, no segundo parto. No primeiro dos nacementos abandonamos a placenta, e no segundo abandonamos o resto da materia. ¡Ese, este último, é o nacemento definitivo, o espiritual, o paso da penumbra á luz eterna! ¿Cabe unha marabilla meirande? ¡Pois tranquilos, que así será! Onde podemos ter certas dúbidas é neste parto último, no definitivo, xa que…, tamén pode ser doloroso! ¿Cómo así? ¡O corpo esfarélase, pero a alma, ao sobrevivir, terá un bo parto se vai coidada, se vai lavada, se vai arrepentida! ¿Deus sería Deus se tratase por igual aos bos e aos malos? ¡El é bo, boísimo, pero xusto, tamén, e igual que castigou aos adáns do paraíso, cómo vai cometer a inxustiza de darlles igual premio aos desertores que aos heroes, aos seus heroes, aos que se tomaron certas molestias nesta guerra terreal, inacabada e inacabable, entre Deus e Lucifer?

-.-

 

¿Nacemos perfectos? ¡Non, en ningún aspecto; pero, perfectibles, si! Esta perfección, este perfeccionamento non é automático pois require unha infinidade de estímulos externos. Comeza nas contraccións da nai, que a pobriña bo esforzo fai para que non sufra a criatura, para que estree a liberdade de saír ao mundo sen atrancos, ou cos menos posibles. Collidos nos seus brazos, se fai frío danos calor, e se sobra, abánanos con canto de axeitado teña ao seu redor. Non sabemos do seu peito, que aínda non o vemos, pero ela, ¡elas!, ben cariñosas son achegándonos a mamila. A todo isto o pai axuda, protexe, colabora, pero en segundo plano; o tradicional é que o “Xosé” busque aloxamento, e co aloxamento, toda a asistencia posible. ¿Como lles pagamos? ¡De momento con un sorriso, un sorriso anxelical, un sorriso de anxo que pide, que reclama, cómo mínimo, auga de socorro, mentres non chega a oportunidade de lavarse no Xordán da pía bautismal!

 

Non lle damos grazas a Deus por traernos a este mundo, por admitirnos nel, porque…, porque a nosa lingua aínda non sabe falar, que terá que aprender; iso tamén! A lingua comeza por balbucir, que as verbas virán despois, pero a alma…, a alma, si; a alma vén afeita a estar con Deus, e só se apartará cando aprenda a pecar! Xesús, coa parábola do Fillo Pródigo, ensinounos a volver, mostrounos o retorno, e no retorno, o perdón paternal; daquela, se iso fixo aquel pai, ¿que non fará o pai de tódolos pais, o Pai Eterno, bondade suma, bondade perfecta, bondade exemplar? ¡Non hai que temerlle a Deus; hai que temernos a nós, a nós mesmos, tan traidores que somos que nos traizoamos con aleivosía, facéndonos crer que Deus é tan rufián coma nosoutros, tan vingativo coma nós mesmos! ¿Non se di que o ladrón pensa que todos son da súa condición? ¡Este é o caso, un deles! De propósito: ¿Por qué non lle declaramos a guerra a Lucifer, toda a humanidade armada coa caridade, con fe, e con esperanza? Se fose para cousa mala seguro que nos uniríamos, sen distinción de credos nin razas. ¡Retamos a Deus, ao Deus da bondade, e fincamos os xeonllos, abatemos a espada, ante o anxo rebelde, e iso que coñecemos a súa traizón! Daquela, qué somos? ¡Está claro: desertores; outros anxos desertores!

 

¡Naceu o neno, e renaceron os pais pois agora teñen ocasión para coñecer aquilo que non lembraban, aquilo que non sabían dos seus; agora tócalles coller de modelo a María e a Xosé! ¿Que o teñen nunhas pallas…? ¡E qué; tamén naceu en pobreza o Fillo de Deus! A pobreza non é demérito; só é demérito ser pobre, pasar calamidades, e facérllelas pasar aos seus cando, podendo, non queremos poder! ¿Quén, cómo e cándo? ¡Quen vai ser, aquel que, podendo traballar, prefire folgar! Xosé traballou, Xosé carpintexou, e cando coidou que perigaba o porvir daquel neno, e iso que non era seu, emigrou! 


 

Non precisou educalo, pois, vindo de quen viña, educaba El, aínda que só fose coa impresión que causaba, desde o propio portal, desde aquel presebe das pallas: Pastores, Magos…; ¡só quedaron fóra os malos, encabezados por Herodes, aquel matador de Inocentes! Calquera dos pais, diante dun neno recén parido, recén saído, recén nado, está, séntese, no Portal de Belén; e tamén o adoran, pois adorando na súa criatura están adorando ao propio Xesús, que lles concedeu unha imitación súa.

 

Deus puido baixar, presentarse, estar, permanecer, e incluso salvar, de mil maneiras, pero, no seu perfeccionismo, optou por magnificar, por glorificar a nacenza, o feito de nacer. ¿Que despois dos gozos veñen os sufrimentos? ¡Si; e qué? O Calvario seguiu á gozada dos Ramos, certo é, previsible era, anunciado estaba, pero todo fixo falta para que nós, carnais que somos, frouxos que somos, tivésemos o coñecemento, a certeza de que, se a encarnadura é débil ante os sufrimentos, o espírito de sacrificio e de entrega á obra de Deus acabará vencendo! “Meu Pai, se queres, arreda de min este cáliz”. Foi o clamor da carne, mais sobrepúxose o espírito para aceptar rotundamente: “Pero non se faga a miña vontade, senón a túa”. ¿Aínda non o temos claro? ¡Pero se foi unha lección do Mestre, unha de tantas leccións, súas, e todas exemplares, maxistrais! Atención incrédulos: ¡No exame final non hai setembro! Daquela, ¿que facemos? ¡O único posible: aproveita-lo tempo, e non latar as clases de Deus, que nos puxo en camiño, que nos mandou, no Evanxeo, co Evanxeo, á escola do Mestre dos mestres, seu propio Fillo!

-.-

 

O neno, nos seus desazos, por veces irrítase, e outras chora, desconsolado; ¡non pode, non sabe falar, así que dalgún xeito se ten que expresar!, pero as nais sempre atinan coa receita: darlle amor, querelo máis, e máis; a máis necesidade, máis amor…, que niso imitan a Deus, ao Deus consolador, ao Deus salvador! Deus é Pai? ¡Iso din os machistas, na linguaxe humana, pero a verdade é que Deus é único, único en Tres Persoas, aínda que, en tenrura, teña máis de nai que de pai!

 

¿Haberá grandeza meirande que criar un neno, sexa propio ou alleo? ¡Aquí abaixo, na terra, non! Sendo isto verdade, verdade absoluta, tamén hai que chamarlle afouteza, temeridade, inconsciencia, ao feito de traer ao mundo un número alto, desproporcionado cos saberes e cos poderes dos proxenitores. Xerar pode ser un goce, incluso un goce carnal, pero xerar o que non se pode criar, sempre, e de sempre, é pecado mortal…, porque se mata de antemán ao mal criado, ao mal educado! Daquela é cousa seria iso de fecundar, tan á lixeira, tan inconscientemente que se adoita practicar!

 

Deus é o Creador universal, que ninguén con sentido común o pode dubidar! A especie humana, por delegación si, pero algo de deuses temos xa que podemos multiplicar as almas, incorporalas cos propios gametos. Os animais tamén xeran, iso é certo, pero fano en precario: reproducen corpos, corpos con instintos, pero sen alma. Entón, se tan distintos somos, ¿por qué nos empeñamos en ser, tantas veces, máis animais cós propios animais? ¡Envexamos a retrocesión, imitamos a retrocesión, e de paso, con iso, desprezamos o importante, esa alma, ese espírito que nos foi concedido para gozar de Deus por toda unha eternidade! ¡Amén! Deus nos colla confesados, que falta nos fai de tan animais que somos; e o peor é que non escarmentamos!

 

A vida, o vivir, por ser un manancial de novidades, improvisadora de espontaneidades, estreadora de orixinalidades e transportadora de transcendentalidades, crea, inventa, realiza transfinitadores, e insíraos en obras novas, espontáneas, orixinais e transcendentes. ¡Sendo uns nada, dominamos e superamos aos animais..., cando razoamos, so cando razoamos!

 

A todo isto, na nosa especie, para qué nos serven os corpos se o importante é o espiritual? ¡Animal, pois esas burradas só as poden dicir os animais, entre eles o burro, que o temos por un paspán! A carne é un instrumento, un mero instrumento, un soporte, do que está dotada a nosa alma para axudarlle a medrar, a colaborar con Deus na obra excelsa da Creación continua, ininterrompida. Non queiramos saber tanto coma Deus, que tampouco nos fai falta; ¡deunos un cargo, unha encomenda, e con iso basta, que é moito, pois é, de seu, graciable!

-.-

 

¿Eran nais, nais auténticas, aquelas recén paridas dos séculos XIX e XX, que nada máis dar a luz íanse para Madrid, ¡un día de tren!, para compartir as súas tetas con un descoñecido/a, fillo/a doutro/a descoñecido/a, xeralmente moi ricos, pero que non recibían esa atención maternal? ¡Si que o eran; tan nais e tan meritorias que merecen un monumento, polo menos literario! As miserias deste país, deste país tan rico de xente tan pobre, obrigábaas a eses desprazamentos, co seu neno/nena envoltos na aba dun mandil de lá, caseiro, da tea, ou deixárllelos na casa, encomendados á vaca teixa, para ganar as catro cadelas que lle permitisen vestir aos seus, calzar aos seus, ¿nutrir? aos seus!

 

As madrileñas, emperradas en seguir delgadas e atractivas, pirradas por asistir a saraos e demais convivencias sociais, encomendaban ás nosas, ás galegas, a vivencia dos seus cachorros…, por catro cadelas, por catro cobres! ¡Ben lles pintou a aqueles madrileños mexidos en blondas, que así incorporaron algo do sangue galego, do sangue suevo! Falando do sangue, do sangue usurpado: Drama, drama e abuso, foi criar aquel infantiño hemofílico, de orde XIII, con transfusións procedentes dos nenos galegos, que así lle constaba, que así mo contou, con detalles horripilantes, a propia cociñeira dos Romanones, miña avoa materna por máis datos. ¡Veña embutir sangue a quen pasaría o resto da súa vida xactándose de sangue puro, azul! ¡Pois non, e poño de testemuña á súa, á súa avoa, e tamén á propia nai; se minto, que mo veñan dicir, aínda que sexa en inglés!

 

Ama de cría, lles chamaban. O malo era que á volta, o seu compañeiro, esquecido, ou máis ben ignorante dos traballos padecidos, poñía á súa dona en estado de seguir aleitando, a pares! Se aquelas non eran nais sacrificadas, dobremente nais, onde están as verdadeiras, as meritorias? ¿Eran sufrimentos, non si? Non, no fondo non o eran pois as dores deste mundo están por debaixo dos goces cando se asumen co pracer e coa intención de ser útiles, sexa a un mesmo ou ao próximo. ¡É a filosofía dos mártires! Ensinóunolo o propio Xesús, nada menos que desde a cruz!   

-.-

 

Cando sorrí un neno non é mortal, é anxo; ¡xa o é! “Deixade que os nenos se acheguen a min; non llelo impidades, porque deles é o Reino do Ceo. Asegúrovos que aquel que non reciba coma un neno o Reino de Deus, non entrará nel”.

 

¡Aí é nada: polo feito de nacer, xa herdamos! Pero non un reino calquera, pois iso pode herdalo un calquera, por simple tradición, por unha causa calquera. O Reino importante é o maiúsculo, o anunciado polo propio Xesús: ¡o do Ceo! Daquela tratade ben aos nenos, pois eles son herdeiros, son señores;  aínda o son, pero de maiores, se están extraviados e non retornan ao bo camiño, ao camiño real, adeus herdanza!

 

¡Ai daquel que escandalice a unha criatura, que máis lle vale atarse unha roda de muíño, e tirarse ao banzado! Pecado sutil, pouco visible e demasiado frecuente, que abunda máis cás serpes! Algo así fixo Lucifer coa Eva, e con Adan, que os apartou do bo camiño. ¡É tan fácil enganar un neno, mandalo polo carreiro dos toxos! Pero aqueles do paraíso sabían o que facían, que esa agravante tiveron; os nenos, de momento, non; os nenos son materia fráxil, quebradiza, así que, deformables, ¿e quén endereza unha árbore que se criou torcida? Desde que nos volvemos pecadores, veña facer proselitismo, como se lle tivésemos envexa á inocencia, e realmente é certo que lla temos.

 

O neno que se torce porque lle gusten as tebras, porque lle guste esconderse do sol, esconderse da luz divina, camiñar pola silveira, se o fai motu propio, de propia iniciativa, vai listo, que non sempre terá a sorte de atopa-lo carreiro bloqueado, protexido por un gardián que lle ordene: ¡Volve para atrás, e non peques máis!

 

Un neno ben formado, educado por uns pais responsables, levará consigo, de por vida, un “detente” para o diabro. ¡Por penalidades que lle saian, gozará; gozará na seguridade de coñece-lo camiño, de coñecer, de antemán, o premio que lle agarda. Sacará nota, ou non, pois iso dirao o Xuíz Eterno, pero, un aprobado…? ¡Iso sempre, sen dúbida! ¿Agradecemos a educación recibida, os esteos paterno-filiais? ¡Por desgraza, non sempre! Pero neste mundo convulso o de menos son os desagradecementos xa que, Aló Adiante, Aló Arriba, dos axustes ninguén se libra, e se moito aguantamos, máis recibiremos, a Deus grazas!

-.-

 

O neno tarda moito en falar, pero pouco en sorrir, que é a mellor das falas; co seu sorriso, cativa. ¿A todos? ¡A todos, menos aos brutáns, aos que se pasaron ás filas dos animais, dos inhumanos!

 

Aló por dentro algo lle di que ten a obriga de participar ao mundo a súa tenrura, e daquela comeza a balbucir. ¡Antes de falar xa é un apóstolo da bondade! Pero, ¡meu pobre!, está tan encalecida a humanidade que pouco caso se lle fará. Con iso e con todo, ¡ai de nós se non houbese sorrisos anxelicais!

 

¿Por qué choran se non os mexemos? ¡É a súa forma de chama-la atención, e iso por dúas cousas: A principal, para lembrarnos que, de vidos ao mundo, de igual xeito e de igual procedencia, somos irmáns, e como irmáns debemos tratarnos, e coidarnos, e amarnos, maiormente sen abandonar aos desvalidos. A seguinte, que non segunda, é que, nada máis nacer, e nalgún caso xa os trae da matriz, de dores non se libra, e atención precisa. ¡É un favor que nos fai, pois quen coida dun neno, do Neno Xesús está coidando, e iso é unha gozada; ou non é gozada acumular méritos para o Ceo?

 

Un bo día rompemos a gatear. Aínda nos pesa moito a cabeza, e témo-lo centro de gravidade nela, desprazado…, pero co tempo entramos nese refrán que sostén que, o que non ten cabeza ten que ter pés! Canto máis lixeiros somos, máis nos apegamos á terra. Para levanta-la cabeza arrimámonos ás cousas, pero o mellor de todo é contar cunha man que nos sosteña amorosamente…, principio psicofísico que non tardamos en esquecer! ¿Isto é afirma-la personalidade? ¡Non exactamente, pois a personalidade vai por dentro, xa veu con nós, e os pasos seguintes o que fan é complica-las tendencias, ou afianza-las, que iso tamén se dá! Afirmamos o físico máis ben, pois ao mundo impórtalle o material, e somos tan dados a imitar!

 

Unha nai que tal sexa, nunca esquecerá o primeiro dos “ma-má” da súa criatura. ¿Dino porque lles é máis doado de pronunciar, máis que o de “pa-pá”? En parte, só en parte, pero entendo que máis ben o facemos…, por agradecemento, nove meses de albergue, e outros tantos de fonda co leite maternal! A tendencia ao desagradecemento virá despois, por…, por contaminación ambiental!

-.-

 

¿Os nenos, ademais de chorar, cantan? ¡Xa o creo que o fan, pois, sorrindo, só con sorrir, xa o fan, xa cantan!

 

Cántolle ao amencer,

mexido nos brazos de miña nai;

canto ao amencer,

para que non poña mala cara

meu pai,

celoso que está dos agarimos que recibo;

pero el tamén foi neno,

e coma min, mexido,

mexido por súa nai,

outra santa,

á que avoa chamo.

Canto ao amencer,

anticipándome ao galo;

canto ao amencer,

polo feito de que estou nado!

-.-

 

O neno amado, coidado, comprendido, séntese o centro do mundo, un mundo xigantesco, enorme, desproporcionado, pero el domínao desde o seu barreliño, e demostrámosllo cando nos inclinamos con reverencia, cativados polo imperio do seu sorriso. ¡Un neno manda máis que Deus, pois ante Deus non sempre nos inclinamos coa reverencia debida! Daquela, por qué vai perdendo ese mando? Véñoo dicindo: ¡porque o reino da terra é dos malos! O do Ceo, o reino do Ceo, que tamén o veño dicindo, é daqueles que conservaron, ou recuperaron, esa bondade inicial, a dos nenos.

 

Despois do gateo vén o correteo; ¡arriba e abaixo, en tódalas direccións, e tanto se arredan que por veces ata se perden. ¿Que fan, por qué o fan, qué queren demostrarnos coas súas andanzas? O neno admira a obra de Deus, goza nela, e con ela, que por iso lle tarda abarcala, descubrila, coñecela, retratala nos seus ollos. Non o di pois aínda lle custa facerse entender, pero pénsao: ¡Isto de vivir é unha gozada, verdade que si?

 

Seguirá sendo unha gozada, por suposto, pero desde que colgamos ante os seus ollos a cortina da soberbia, esa luz, ese goce, atenúanse, e pasamos a darlle máis importancia ao corpo que á alma; o corpo está encima, á vista, tocámolo, e a alma acurrúnchase no noso almario, por tras desas cortinas escuras do vivir materialista. Con iso as gozadas, por veces, quedan disimuladas, eclipsadas.

 

Hai nenos ilusos, fillos de nais ilusas, que lle oíron opinar á súa nai que, eles, son guapos, guapos e listos; por certo que sexa, ¡ollo!, pois os camiños anchos adoitan levar á soberbia, ao exceso de velocidade..., suicida!  A soberbia é un hándicap para aprender; sen humildade, ao darse un por sabio, por ilustrado, péchanse as portas ao saber, ao aprender. A soberbia, o orgullo, a vaidade e maila obstinación, veñen a ser unha comida salgada en exceso: desgraza o mellor dos estómagos!

 

¿Qué pasaría se os primitivos, Adán e Eva, lle dixesen humildemente ao diabro tentador: ¡Vivir neste paraíso é unha gozada, así que xa está ben de tentacións pois sería unha soberbia pedir, esixir, algo máis! O diabro tentador, ante unha afirmación rotunda, nesa enteireza, igual pasaba de tentador a tentado, a tentado de volver á luz da verdade, que ata puido acabar de xeonllos pedindo perdón. ¡É unha probabilidade moi certa, pero, desprezada! Na escola, tempo adiante, diranlle ao neno que os números positivos suman, e os negativos, restan. ¡Os negativos foron outro invento de Satanás!

 

 


Logo comeza a época dos porqués: “Papá, po que se tiran os pacaidistas?” Etapa difícil, comprometida, na crianza dun neno, pois a verdade é que os pais non sempre atopan, non sempre damos coa resposta axeitada. O neno está desconcertado con ese espectáculo de tirarse do ceo embaixo cando el vén con ansias de subir, de elevarse…, se tal fose posible nun neno, nun neno que xa vén das alturas, das alturas da inocencia. Hai que prestarlle atención, cómpre facelo, pois nos “por ques” insatisfeitos comézanlle as primeiras decepcións. O rapaciño, que vén de Deus, vén coa idea de que seus pais, en particular seus pais, son delegados do propio Deus, anxos de Deus, e resúltalle abraiante, desconcertante, que non o saiban todo de todo. Esa limpeza interior, anímica, escandalízaos terriblemente cando comproban que lles menten, que os bañan nun xurro de mentiras; por iso as cousas escabrosas, ou prematuras, deben dicírselles con suavidade, con discreción, paulatinamente. Se o neno descubre que lle menten, e para iso vén dotado dun sexto sentido, ¡adeus confianza! De alí en diante sempre haberá, sempre quedará, unha fronteira, un cercado meirande cá eses do arame de espiños.

-.-

 

¿Que leva moitos anos criar un neno, que se perde a paciencia? ¡E qué, pois non estamos regalando nada; todo o que lle facemos facémolo por nós mesmos, para nós mesmos, pois os nenos son a nosa prolongación, a nosa meritación, a nosa continuación en propio corpo; si, no noso, xa que gromos son!

 

Eu tamén son Adán, un neto de Adán, herdeiro de Adán, malicias incluídas. E se fose un bo herdeiro trataría de labrar as súas terras, de facer un paraíso nelas rozándolles as malezas herdadas. ¿Cando se producirá a redención final, a perfección final, a restauración final? Tamén está claro: O día que podamos dicirlle ao noso Señor: ¡Veño de Adán, igual que meus pais, igual que meus avós…, e entre todos pagámosche a débeda, labramos o Edén, e xa volvemos a ter, grandiñas, aquelas árbores do ben e do mal, tan grandes que xa as podemos distinguir! Ao de hoxe sabemos escoller, así que escollemos o ben, o froito do teu agrado! Nese intre, Deus esfarelará a terra para que a súa endeblez non volva a enxurra-lo Ceo, e comezará o goce eterno unha vez superada esta redención foral, ¡a redención dos foros diabólicos! É incluso posible que, de fracasado Satanás, se arrepinta, e sirvamos nós, nós mesmos, de intermediarios para que Deus, perdoados nós, sexa indulxente co diabro…, se tamén se arrepinte, a imitación nosa!

 

Se puidésemos ver a cara de Deus cando poñemos corpo e alma en sandar ao neno enfermo, doente, daquela moito gozaríamos vendo que nolo está agradecendo o Altísimo, o propio Rei dos Nenos. Lembremos, pois iso entenderao a nosa propia avaricia, que Deus sempre paga o cento por un…, mentres os Bancos adoitan pagar o un por cen, e para iso con retención fiscal; non obstante, sómoslles devotos! ¡Que mal medimos, qué mal comparamos!

 

¿Facemos preescolar na casa, ou pospoñemos, delegamos esta función nos mestres, nos titulares do ensino, sexa público ou privado? ¡Son compatibles, ou máis exactamente, imprescindibles, ambas funcións! Se damos cariño ao recén, xa lle estamos ensinando, ensinando a amar ao próximo coma a nós mesmos, que xa non é pouco, pois a heroicidade non sempre é esixible! O que quere, educa, instrúe, en todo canto saiba, en todo; en todo o bo, se entende! ¿Ou tampouco é gozada o ensino? ¡Si que o é, unha das mellores; ademais de gratificante, gozada, unha gozada infinita!

 

Cando se teñen entregos ilustres, ben que se presume deles; ¿e se os ilustres son os descendentes? ¡Daquela con máis motivo, pola parte que nos toca, pola parte que nós puxemos no seu alzamento!

-.-


 

 

Neno asomado á ventá, de Bartolomé E. Murillo

 

Dicía aquel aviso da RENFE que é perigoso asomarse ao exterior. ¡Certo, certísimo, pero inevitable! Tarde ou cedo, o neno terá que facelo; e dos seus primeiros contactos co mundo exterior dependerá gran parte da súa formación, do seu enfoque vital, mundial. Tamén nisto lle hai que axudar, tamén; comezando por mostrarlle as estrelas, o ceo, para que mida e entenda a grandeza do Creador; e despois diso o mundo circundante: as flores, coa súa beleza e co seu cheiro; as herbas, frescas e suaves; as árbores, cos seus brazos abrazando o ceo; os ríos, sempre cantando, sempre musicais; os montes, cortándonos os ventos airados; e por último, as nubes, esas cortiñas que, de cando en vez, nos  tapan a visión do ceo, pero neste caso tamén hai que explicarlle ao neno que non todo é malo no que aparenta ser malo, pois é precisamente cando se enfurruñan as nubes cando mellor o fan, aparentando chorar cando en definitiva o que fan é derreterse, fecundar a terra.

 

No “Neno” de Murillo, na súa expresión, nótase que foi ben ensinado, que lle ensinaron a gozar da vida, e aínda que está só, e aínda que parece meditabundo, hai na súa face un ricto de compracencia, de satisfacción, de confianza e de agrado no que ve, e iso que o fondo da súa habitación, da súa vida, non é precisamente do máis alegre. Non se ve rico, pero séntese rico: ¡está contento co que ten, e iso pasa porque lle ensinaron a ser feliz, que é a materia máis difícil de ensinar!

 

Coma o “Neno” de Murillo, daquela, habíaos a centos; e hoxe, seguro que a millóns. Non van ben vestidos; e acaso non puideron, nin poden, nin podemos, vestirnos mellor hoxe en día, pero se, de cativos, nos mostraron as flores, agora, de grandiños, temos a satisfacción de que Aquel que vestiu os prados de herbas e de flores, tamén nos viste a nós! Fixádevos na afirmación do seu Unixénito: “Ollade para os corvos: nin sementan nin segan, e tampouco teñen tullas, pero Deus mantenos. ¡Pois, cánto máis valedes vosoutros cós paxaros!”. Isto non é unha invitación á preguiza, que tampouco a teñen os corvos, pero si unha confianza en que Deus, con tal de poñer algo da nosa parte, non nos abandonará no deserto da vida!

 

O neno está compracido e conforme; ¡vese ás leguas! ¡Imitémolo, sexamos agradecidos do pouco, e se moito temos, repartamos, pois, se o pouco ben repartido chega para moitos, qué non será o moito! Para comezar, borremos da nosa pizarra aquela consigna, aquela constatación de que, o que parte e reparte, quédase coa mellor parte! ¡Iso que o fagan outros, eses que non lle temen ao reparto celestial, que daquela estarán na fila, estarán, pero…, a xustiza de Deus será distributiva, e non demagóxica, pois El non precisa votos, pero si premiar, premiar e castigar, ou non sería xusto, non sería Deus!    

-.-

 

O vivir do modernismo xa é outro vivir, un vivir trepidante, pero segue sendo unha gozada, aínda que unha gozada máis sofisticada: gañou en mecánica o que perdeu en filosofía. O neno anticipou as saídas á rúa, pero conducido, mecanizado, rodado que non encolado! Quedouse sen aqueles bocexos ansiolíticos que lle acurtaban a espera agardando que seus irmáns, os maiores, tornasen da escola para xogar co bebé, para facerlle as primeiras cóxegas; agora tamén el, o cativín, ten escola, unha mini escola que deron en chamar gardería; ¡iso si, eses gardas, esas gardas, esas coidadoras, non teñen tricorne nin bigote, nin bigote nin rizos pois usan depiladores e xampús alisadores! Os pais, nai incluída, mentres, traballan; ou traballan ou buscan traballo: se o teñen, gozan; e se o atopan, daquela gozan todo xunto o que tiñan atrasado.

 

As garderías para nenos adoitan estar na beiravía oposta, na mesma ou na próxima, que as dos “chivanis”, as dos vellos, que tamén se mecanizaron, pois o que non entra en sela de rodas faino nunha ambulancia. Se ben se mira, ou se mal se mira, pois iso non está claro, o modernismo estirou a vida, fixo ese simulacro: Os nenos deixan de ser bebés antes, moito antes, e pasan a colexiais antes de saber balbucir; e os vellos pasan a momias, a momias viventes, nunha idade na que adoitaban estar gozando da Gloria, Aló Arriba, na Eternidade! ¿É, ou non é, discutible, isto do modernismo? O indubidable é que cómpre agarrarse á filosofía para entende-las gozadas modernas; hainas, abundan en tódolos estadios da vida, e algúns incluso din que se multiplicaron, pero…, ¡hai que tomarse a molestia de entendelas!

 

Volvendo aos nenos, pois, por moito modernismo que lles inxectemos, os nenos de agora tamén son nenos, que non por mecanizados deixan de selo.

 

Esta mecanización trouxo consigo máis mecanización, pois, de presente, con iso do transporte escolar, xa non hai nenos afundíndose na neve, ou nos trollos das corredoiras, para ir ao colexio: Se neva, non hai escola; o que non se di é se esa forma de latar se fai para favorece-las criaturas ou para que o mestre/a non teñan que poñerlles cadeas aos seus autos. ¡Que lonxe quedan aqueles días nos que o profesor/a paraba na casa do veciño máis próximo á escola! Cunhas cousas e con outras, ¡adeus rural! Hoxe en día, ¿en qué se diferenza a crianza do neno rural da do urbano? ¡Xa non hai zocas; o microbús do transporte escolar recólleos na porta da casa, ou diante do depósito do leite refrixerado; os mestres non se rin do neno aínda que fale galego…! Se nos paramos nesta análise, ata será cousa de dar como gañador ao rural, pois o urbanícola, salvo que estude en colexios privados de altura, deses que constrúen nas aforas para darlles xardín, e piscina, e pavillón de deportes…, carece de transporte para salva-lo interregno casa-escola!

 

O traballo das nais, como é cousa de onte, ¡de onte logralo, pero de séculos desexalo!, aínda non está ben estudado no que fai á crianza dos rapaces. Primeiro foron as incubadoras dos pitos, criando pitiños sen pitas, e agora as incubadoras dos nenos, que suplen a calor maternal pola calefacción das garderías. ¿Chegará un día no que a prosperidade material, (¡da outra non falemos!), lles faga, ás nais, adoecer pola súa función íntima, destetando ao ano, e mexendo catro? Isto non é historia senón futurismo, así que lles incumbe o tema aos futurólogos.

 

En canto á momificación paulatina, progresiva, dos vellos ten de bo que nos devolve á caneta, que nos abalan nas garderías dos ídem, ¡e resulta un choio para as empresas de telefonía por iso de preguntar polos vellos a distancia! Se os médicos seguen alargando vidas, día chegará en que alguén chamará á Residencia: -¡Oia, dígame, un señor/unha señora, que se chama, ou chamaba…, Tal e Cal, que vén a ser meu bisavó/miña bisavoa, segue vivo/a? … -¿Que xa o enterraron en vista de que ninguén reclamaba o seu cadáver…? ¡Pois mal feito, que na ficha debían ter o enderezo dos seus fillos, e tamén o dos netos…; precisamente por iso, por estar domiciliados noutras residencias de anciáns, lonxe desa, lonxe de seus avós! A contestación, máis ou menos, será: -¡Desculpe a nosa omisión, pero…, como levaba tantos anos sen falar, nada nos tiña advertido aos efectos mortis causa! -¡Vale, vale; e grazas! -¿Grazas…; por que? -¡Precisamente por iso, polas molestias que lle evitaron á familia! ¡Puñetas, colgáronme, e non lles preguntei se conservan os seus efectos persoais, a cartilla do Banco e todo iso, así como a data do seu falecemento para acudir ao Rexistro de Últimas Vontades, así que, en saíndo do traballo, terei que coller un taxi para achegarme a esa Residencia das Quimbambas, nese monte que primeiro foi dunha Zapateira, despois Club de Golf de Franco, e agora…, agora é un Almacén de Momias, tamén chamado, Residencias de Sinué o Exipcio!

-.-

 

 


  

Mirade se é precocidade, cultura precoz,

que na Coruña teñamos sheriffs,

¡de seis anos!

 

(A de diante é a miña neta, Paula Gómez Castro)

 

Que mandemos os críos ás garderías non nos libra de comunicarnos con eles en cada instante de aproximación, de presenza, de contacto; máis é, pois esta limitación obríganos a aproveitar mellor os minutos, segundo a segundo. Ante todo hai que comunicarlle ao neno, con agarimo, con xestos e con actitudes, tanto ou máis que con verbas posto que o seu vocabulario aínda capta mal algúns conceptos, que os seus coidadores non son apoderados nosos senón amigables colaboradores do fogar, nos que depositamos, provisional e transitoriamente, o noso tesouro máis querido, pero, -subliñemos-, temporalmente, de ida por volta. Animémonos a acatar as súas advertencias precisamente por iso, porque confiamos neles, na súa colaboración intelixente, porque co neno/a dámoslles a gardar o noso afecto, que o terán sempre a disposición do gromo, aínda que sen plenos poderes, como lles evidenciaremos ás nosas criaturas, prestadas, depositadas, encargadas, pero nunca cedidas. Para a comprobación disto é imprescindible que o neno/a capte a nosa permanente mellor disposición a escoitar as súas queixas; se son fundadas, trasladando a matrícula, ipso facto, e de non selo, procuraremos deixarlle ben claro que os caprichos requiren auto disciplina.

 

Quen lea estas reflexións, e as tome en serio, pode verse tentado pola comodidade do celibato, pero iso, a pouco que o pense, cheiraralle a covardía, e o mundo é dos valentes! As derrotas non se gozan, e as vitorias, si! Se isto pasa nas contendas bélicas, nas pacíficas, nas íntimas, máis aínda, con fruición meirande. Deus creounos varón e femia, así que, ¿quen somos as criaturas para emendarlle a plana ao Creador? ¡Salvo impedimentos, ou continxencia insalvable, os individualismos…, nin para os lobos, que ben feros se poñen en xaneiro, precisamente cando buscan noiva!

 

Ao neno tamén lle hai que ensinar a gozar, a ser feliz; iso tamén. ¿Como se fai? Cando se lle quere, axúdaselle a formar a súa personalidade; e cando se lle respecta esta, a normativa pedagóxica brota de nós mesmos, caso a caso, circunstancia a circunstancia; é algo así como a música, que nos pon en disposición de bailar tan pronto como sona. ¿Vemos a música? Non, por suposto que non, pero hai, temos, outros sentidos, un para cada tipo de impresión, pois iso dos cinco, esa limitación, refírese ás rutinas vulgares. Hai, temos, unha infinidade de percepcións extrasensoriais, chamadas así porque están radicadas, emanan, de máis alá dos sentidos corporais. O que non debemos facer, nunca, é garda-la alma no almario, que se debe levar sempre connosco, e facerlle caso, en boa conciencia, pois a alma, aínda que non emite sons, sopra, inspíranos, indícanos a receita aplicable para todas e cada unha das situacións humanas.

 

¿De onde sacaremos tempo para este luxo de actividades? ¡Sacaremos tempo do tempo, do propio, dese que temos en aluguer! Canto máis o utilicemos en cousas gratas, ¡que as boas sempre o son!, menos desperdiciaremos en estupideces. Non hai persoas máis odiosas que eses vagos que che contestan: -“¡Xa ves, aquí estou, matando o tempo!”. Ata será cousa de volver ao Código Penal Internacional, pois ese delito non debe quedar impune en ningunha cultura que se prece de tal!

-.-

 

¿Por qué os maiores se rin das nosas trasnadas e non coas nosas trasnadas? Teremos que explicarlles a diferenza, unha diferenza non tan sutil como poda parecer a simple vista: Rirse coas trasnadas é algo natural sempre que sexan de seu inocuas, divertidas, orixinais… Caso distinto é rirse das trasnadas en si pois son fotografías, instantáneas, do nivel formativo, mental, do neno, e iso é cousa seria, moito, digna de atención, e, segundo os casos, merecente dunha disección, dunha análise profunda. Esta análise permítea a transparencia e maila sinceridade do rapaz, pois se outro tanto vísemos nunha persoa maior, nalgún caso nin sequera un profesional da Psicoloxía sería capaz de calibrar tales reaccións, por complexas e por intencionadas.

 

¿Qué dixo, qué fixo, ou qué cara puxo? ¡Infalible coma un termómetro, pero hai que miralo ao tras luz para estar seguros da nosa apreciación! A partires diso, felicitalo ou corrixilo, segundo os casos, segundo o nivel das súas febres íntimas. Vou referir un caso certo, que igual vale como exemplo: Había unha vez un neno que se preparaba para a primeira comuñón; estaba previsto que a celebrase cos seus compañeiros de colexio, pero chegou carta dos avós dicindo que, lamentablemente, non asistirían, porque aos seus aniños, nos seus achaques presentes, resultáballes dificultosa aquela viaxe, aquel desprazamento. ¿Reacción dos pais? ¡A duns bos fillos pero malos pais: dicirlle ao neno que, nese caso, por esas circunstancias, levaríano a face-la comuñón á parroquia dos avós! ¿Reacción do neno? ¡Inmediata: meteuse no cuarto de baño e deuse un corte no pelo, desfigurando o floco frontal! ¿Houbo rifa, censura ou castigo? ¡En absoluto! Os pais, de inmediato, e de consuno, amañaron a desfeita: -Non te desgustes, neno, e menos, chorar, que nesta vida, agás a morte, todo ten remedio. Esta tarde lévate teu pai á perruquería para que che dean un arranxo do pelo, discreto e axeitado, que como hai mil modas ata parecerá iso, unha moda. De arranxado, fas a comuñón aquí, segundo o previsto, co teu colexio, e na nosa parroquia, cos mesmos invitados, agás os avós; incluso a fotografía conmemorativa. Para a semana seguinte viaxamos nós, que estamos áxiles e sans, e fas alí a segunda comuñón, cos avós diante, que así dáslles ese goce, e non se senten desgraciados nin desprazados. Vas coa mesma roupa, devocionario, rosario branco, e todo iso. –Pero será segunda… -Preocupouse o neno dese detalle. –Estás equivocado, meu ben, -díxolle a nai consoladora-, pois aquí será a primeira vez, pero na parroquia dos avoíños será a primeira túa nesa parroquia, e como a orde dos factores non altera o produto….! ¡Que cho digo eu, que por algo son Profesora de Matemáticas!

 

Dunha circunstancia imprevista, pero natural, aquel neno fixo un drama, que non pasou a máis, nin lle deixou trauma, porque…, porque tivo uns pais comprensivos que atinaron coa receita!

-.-

 

Dun tempo a esta parte deulles aos teólogos por investigar, e por explicar, exhaustivamente, a natureza do mal, a súa procedencia… En cambio pasan por alto o feito de que as roseiras teñen espiñas. ¡E qué, se dan rosas! A existencia do mal é un feito irreversible, e o propio Fillo de Deus padeceu, aínda que voluntariamente, as súas consecuencias. Se fose posible, ou oportuno, baixa-lo mal ao fondo do mar, tal que dándolles a volta ás olas, xa o houbese feito o propio Xesús, pero en Galilea optou por camiñar encima delas, que incluso invitou aos discípulos a imitalo. De subido á barca, seguírono; pero de súpeto levantouse tal temporal que as ondas tapábanos. El durmía. Aterrados, os discípulos espertárono, exclamando: -¡Señor, sálvanos, que afogamos! El díxolles: -¿Por qué vos acovardades, homes de pouca fe? E poñéndose de pé increpou aos ventos e mais ao mar, e veu unha calma grande. Os homes, abraiados, despois diso dicían: -¿Quen será este que mesmo os ventos e mailo mar lle fan caso?

 

¿Aínda non está claro? Deus, cando quere, pode; puido e pode; daquela, se nalgunha cousa non quere, ¿a qué vén o noso importunar? ¡Se non quere corrixir certas cosas, illar certos males, é, será,  para poñernos a proba, ou porque así convén á súa planificación omnipotente, omnipotente e omnisciente! Aqueles profetas, laicos por suposto, das liberdades individuais en cuestión económica non se cansaban de exclamar: Laisser faire, laisser passer! ¿E nós, qué; aquí abaixo, microbios que somos, atrancando, intentando atrancar a planificación do Creador, do Sumo Facedor? ¡Moita soberbia pola nosa parte!

 

Nun editorial da revista Biosophia, dixeron algo así como que a maneira máis efectiva de loitar contra o Mal non é enfrontándose senón xerando as condicións contrarias. Ante a grosería e a vulgaridade, altura de miras, pureza de móbiles e de acción. Ante o sufrimento doente da humanidade, esforzo pola creación de condicións favorables ao desenrolo integral do ser humano. Ante a desesperanza e a frustración, transmisión do entusiasmo que nace do convencemento de que non todo acaba coa morte, senón que a vida eterna é un grillón máis do itinerario evolutivo do ser humano. Acaban resumindo, ou concretando, recomendando, que: “Despreocupémonos do Mal, e alistémonos nas filas do Ben, que así teremos asegurada a vitoria!”.  Non sei quen son os desa revista, nin se o seu credo é ortodoxo en boa teoloxía, mais para min isto que antecede vai á Misa, á miña, ao cento por cen!

 

Señores teólogos, por min non se deteñan, que o tema meréceo, pero teñan coidado de non sementar dúbidas, pois son peores as cousas mal sabidas que as ignoradas; e despois de todo, nada máis chegar, nada máis subir, coa luz celeste xa seremos capaces de ler uns cantos misterios dos que hoxe están reservados para a nosa miopía terreal. Tampouco estaría mal lembrarnos, de cando en vez, daquilo que se conta de que, paseando San Agustín pola praia, observou un neno que estaba emperrado en transvasar a auga do mar, cunha cunca, ao furadiño que fixera na area. Agustín advertiuno da imposibilidade física da súa pretensión, ao que o Neno lle aclarou que máis difícil lle sería a el, ao propio Agostiño, entende-lo misterio da Santísima Trindade. ¡Se non foi vero, está ben trovato! Daquela tomemos nota, e non queiramos pasarlle diante ao Mestre, que iso tamén é soberbia, máis ou menos coma aquela que nos fixo perder o Paraíso.

-.-

 

Deixamos ao neno / á nena, recluídos, resgardados do mal pero na friaxe mercenaria da gardería do barrio, así que será cousa de rescatalos, devolvéndoos á calor incomparable do fogar, o antes posible.

 


 

Por suposto que a gardería elixida é, debe ser, un xoieiro: sitio alegre, local alegre, coidadoras alegres; ledas que non lixeiras, pois iso é outro concepto. O contrario sería un inferno. Recibilos cos brazos abertos, que é a forma cordial. Cos brazos hai tres posicións: en alto, rendición, covardía; coas mans xuntas, petición ou egoísmo; e con elas abertas, o dito.

 

De volta á casa, paz, paz e ledicia. Se tiñamos pendente algún contencioso co/coa cónxuxe, iso hai que resolvelo antes, aclaralo antes, pois, ¡Ai daquel que escandalice a unha destas criaturas!

  

A casa familiar ten que ser iso, e máxime habendo criaturas: un fogar, unha lareira…; con brasas ou sen elas, pero quente, quente ou quentado. ¿Desavinzas no fogar? ¡Iso é un suspenso matrimonial! Cóntase que a represión de Franco a Fraga, naquela cacería na que o eterno precipitado disparou ás perdices antes de que se levantasen, precisamente cando se estaba levantando, alí adiante, a súa princesa, Carmencita, de detrás duns fentos onde estivera evacuando a súa evacuación, e con iso recibiu unha chea de perdigóns nas propias nádegas…, foi: “El que no sepa cazar que no venga”. ¡E non volveu! Pois no matrimonio outro tanto: ¡O que non saiba convivir, que non se case! Os casamentos nunca fallan a posteriori, senón a priori, por vencellar trigo con xoio, ou tamén xoio con xoio, elementos que nunca darán boa fariña, por moito que se peneiren.

 

O neno ten que sentirse rei da casa, pero nunca permitirlle que sexa o tirano dela. ¡Hai que respectar a lei natural, a orde convivencial, ou estaremos construíndo un manicomio! A casa tamén é para gozala, e iso require que vaia ben cimentada; a casa é para convivir, non para mal vivir. A casa ten dúas clases de tabiques: Os que separan as habitacións, que son os visibles; e tamén hai outros, pero estes, por veces invisibles, que separan ás persoas dentro da mesma construción. No material, artístico ou non, a casa foi pensada, as actuais, por un arquitecto; pero no interior, no orde convivencial, é unha construción inacabada e inacabable, na que os deseñadores son o propio matrimonio, e resultará confortable se unen esforzos, esforzos e ideas construtivas, tirando ao lixo, mesmo segundo xerminen, as ideas disociativas, as repugnantes, as que repugnen á razón.

 

Para goce convivencial o dos paxaros: fan o niño a tempo, e precisamente no mal tempo, mentres son noivos, mentres non teñen familia que lles impida traballar; na nosa linguaxe, traballan, forman e aforran! Despois vén a cría, coa única excepción do cuco, un paxaro folgazán e vicioso que pon os ovos nos niños alleos, ¡fillos sen pai!…, para que llos críe a muller do próximo! Nadas as crianzas, todo é cántico…, para ensinarlles a cantar, a gozar da vida, a dar grazas ao Deus da vida!

 

As horas sen goce non merece a pena vivilas; as horas de goce familiar, ademais de ser satisfactorias, son formativas: ensínanlles, móstranlles, ás criaturas onde está o porvir!

-.-

 

O neno comeza facendo versos; despois diso, uns conservan a facultade e outros non. Non precisan métrica porque lles saen rimados. O seu sentido do ritmo e da beleza é innato; a prosa vennos despois…, por contaxio dos depravados!

 

¿Nunca vos fixastes cómo lle brillan os ollos ao neno cando contempla, desde o berce ou desde a súa sela de rodas, a cute dunha nena, sexa roiba ou morena? Son olladas de piropo, sorrisos de auténtica declaración. As nenas, pola súa parte, non precisan declararse, pois xa son, xa nacen, harmoniosas, atractivas; ¡música, en definitiva! ¿Qué é a poesía máis que o goce de gozar da beleza que nos circunda?

 

O neno, e co neno, a nena, só están equivocados nunha cousa: Coidan que o mundo segue sendo paradisíaco, así que sofren unha terrible decepción, que non se lles quitará no resto das súas vidas, cando descobren, ¡e menos mal que o fan pouco a pouco!, que o mundo, a natureza, segue sendo a mesma que elaborou Deus, que por iso é tan atractiva, ¡pero cambiaron os habitantes, os moradores, os devastadores!

 

O neno, e co neno, a nena, críanse cantándolles ás flores, ás herbas, ás árbores…, pero deixan de facelo cando descobren que os adultos usan as flores para ornar os locais das súas goldradas; as herbas para mante-las vacas, e así venderlles, incluso, as crías; e as árbores para facer ese papel no que escriben as súas mentiras.

 

O neno, e co neno, a nena, críanse admirados do saber dos seus maiores, pero decepciónanse ao descubrir que uns cantos dos seus adultos admirados son, realmente, adúlteros!

 

Aos nenos convíñalles deter o tempo, pero está fóra do seu alcance; o único que poden facer, e para iso pouco a pouco, a base de escola e de xebrar nos exemplos, nos exemplos e nos consellos, é irse formando, madurando, apañando as rosas e desbotando as espiñas.

 

Os recitais que dan os nenos son gratuítos; só hai que observalos, estar atentos. A súa poesía é contaxiosa, pero só se nos pega se estamos limpos de egos, de levidades. A poesía dos nenos, como propia de anxos que é, non admite escritura, nin á man nin coa máquina, pero sempre estará aí, adozándonos a vida. É tan antiga coma a vida mesma, e perdurará eternamente pois na, prometida, e por tanto, segura, resurrección, cando volvamos ao estado de inocencia infantil, volveremos a vivila, volveremos a sentila. ¿E se daquela xa non hai natureza, apagadas, extintas, as flores, as herbas, as árbores…? ¡Haxa o que haxa, e consérvese o que se conserve, sempre haberá beleza, ou en qué consiste o Ceo senón en beleza, en beleza inocente, definitiva?

-.-

 

Seguimos funcionando, seguimos medrando, seguímonos ilustrando, así que, da gardería á primaria, un pasiño e nada máis. Outros profesores, outra metodoloxía, e séculos de civilización para madura-la raza humana.

 

¿Maduramos, de verdade maduramos? ¡Nalgún aspecto, si, pero máis ben no aspecto, na talla física! O neno cadora é menos neno, pero, de aquí a ser home…? Dióxenes, que saíu do seu barril portando unha lucerna, foi interpelado polos seus veciños, que o tomaban por louco: -¿Que buscas, Dióxenes, a estas horas, fóra do teu barril habitual? -¿Qué busco? ¡Algo difícil, moito! Busco un home, un home que o sexa de verdade, un ser que viva por si mesmo, en si mesmo, fóra do rabaño!. -¿Atopáchelo? -¡Aínda non; debe ser que escasean…!

 

 


 

Dióxenes no seu barril

 

Aos nenos fanos seus pais, con tal de que sexan macho e femia; pero aos homes fainos a vida, comezando pola escola, comezando pola de seus pais. ¡E leva o seu tempo facelos! Debe ser unha especie escasa para que Dióxenes buscase neles día e noite, incluso con un farol; claro que agora temos luz eléctrica, pero, aínda así!

 

Facer un home, facer unha muller, o que se di un home, o que se di unha muller, é un proceso no que a materia actúa de cooperante: se a materia non é de lei, se non se deixa traballar, tempo perdido o de moldeala! Esa é outra gozada, a dos mestres, pois, a diferenza dos escultores, que dun home fan un obxecto, unha imaxe, os mestres, dun obxecto, dun tarugo humano, aínda que non sempre, logran un home, unha muller, unha persoa! “¿A ver cando comezas a ser persoa…?”, era un dito moi redito de certos pais aos fillos difíciles, pero, ao parecer, vaise perdendo. ¡É tan difícil ser mestre dos propios fillos! Así se explica que algún canse, que se quede no camiño.

 

O camiño de facerse home, de facerse adulto, en anos é curto, pero en dedicación, en esforzos…, a tira! Se non fose polo que se goza gozando dos progresos, sería unha desgraza! E logo que é tan perigoso caerse da virtude, do carromato da virtude, tramos de día, tramos de noite, cuns barrancos sinistros que chaman por nós, que tiran de nós!

 

Os pais que son pais, os que real e sinceramente queren selo, aínda que non acompañen ao neno á escola, fisicamente, que iso pode facelo, substituílos, un coidador/unha coidadora, viven con el, de consún, acotío, a súa escolarización, os seus temas, as dúbidas, as aclaracións pertinentes. ¡Os que non o fan non saben, de paso, a gozada e mailo proveito que se perden!

-.-

 

 


 

 

¿Quen dixo que a vida é unha competición? ¡Si, e non, pero dito así, a secas, é unha contradición! Aquí abaixo afixémonos a competir fronte a…, cando o importante é competir en…, en nós mesmos! Si, ho, si, en nós mesmos, comigo mesmo, e non cabe vacilar, que nolo explicou o propio Xesús; iso si, con parábolas, como fai o bo Mestre, que vai tirando dos alumnos á súa altura pouco a pouco, con exemplos, con frases sinxelas, na lingua de cada época…, para que o podan, para que o podamos, entender!

 

Tédelo, témolo, en Mateo, 25, 14-30, e tamén en Lucas, 19, 11-27. “Ó cabo de moito tempo chegou o Señor daqueles criados, pedíndolles contas. Chegou o que recibira cinco talentos e presentoulle outros cinco dicindo: Señor, cinco talentos me entregaches, velaquí outros cinco que gañei. Entón díxolle o Señor: Ben, criado fiel e cumpridor, xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito: pasa a gozar, ¡a gozar!, da festa do teu Señor”. ¿Qué; aínda non está claro?

 

Para os xudeus, como pobo avanzado da antigüidade, xa pasaran os tempos cambiarios, os do “pecus”, os do pago en especie, e estaban entrando nos dos talentos, ¡no dos talentos moeda! Pero aínda non chegaran aos “tests”, aos tests intelectuais, así que, daquela, moito non entenderon, que se algo máis entendesen entenderían que aquelas ensinanzas eran propias dun mestre, ¡do Mestre do mestres!, e por tanto, Verbo, palabra divina. Por iso o mataron, tamén por iso, polo seu complexo de alumnos envexosos e torpes; ¡mataron ao mensaxeiro da Boa Nova! ¿Criminais? ¡Sen dúbida, pero tamén, burros, autodidactas da propia burremia, enterradores dos propios talentos! Pero Xesús non falou só, e tan só, para os seus coetáneos: ¡Falou, explicou, máis ben para os seus apóstolos, para os seus divulgadores, para os seus portavoces, para os seus misioneiros! Daquela, para todos, presentes e futuros, ¿ou é que non somos, ou debemos ser, nós mesmos, apóstolos, sucesores, retransmisores, daqueles, primeiros, alumnos do Gran Mestre?

 

A todo isto, Deus ampare aos superdotados, ricos ou pobres, pois, se máis recibiron, máis contas terán que render, máis alto o listón, máis difícil terán o seu exame. Pero non nos ateñamos ás fotos do próximo, sexan guapos ou feos, ricos ou pobres, listos ou torpes, porque o único que nos importa é mirarnos no propio espello: ¿Qué, medramos, imos perfeccionándonos, cómo nos vai a nosa, intra, competencia, esa loita que temos en nós mesmos, con nós mesmos, ese dilema entre vexetar ou razoar? ¡Se nos houbese creado Deus para vexetais, daquela teríamos raíces, e tronco, e ramas, e follas…, pero temos alma, un alma perfectible, que ten a obriga de restaurarse a si mesma, lavándose, día a día, as propias culpas; a parte herdada, pero tamén a incrementada!

 

¿É, ou non é, unha gozada, coñecer que somos capaces, por concesión divina, de auto rexeneración, de auto purificación? ¡Xa, pero, de pasotas que somos, preferimos pasear en auto, e de apearnos, facémolo para competir co próximo e non con nos mesmos! Abafounos o Mestre con ensinanzas, ¡demasiadas para alumnos vagos!, e ata se nos esqueceu, ou pasou desapercibida, aquela promesa enaltecedora: “Todo o que volva por min diante dos homes tamén hei volver por el diante de meu Pai celestial. Pero a quen me negue diante dos homes, negareino a el diante de meu Pai celestial”. ¡Non foi promesa de político, senón promesa divina, e aínda así afiliámonos ao pelotón dos torpes! O bo desta carreira, o bo desta competición Terra-Ceo, é que temos o diploma, o premio, asegurado, e aínda así fraqueamos, dubidamos? ¡É a única carreira, a única competición, á que podemos dedicarnos en corpo e alma sen menoscabo das outras! ¿Non se di que, estudar e traballar, asemade, ten o seu mérito? ¡Si, é certo, pero máis mérito, máis mérito e máis proveito ten, estudar, traballar e, de paso…, salvarse!

-.-

 

A única equipaxe coa que vimos a este mundo é precisamente a bolsa dos talentos, as potencias da alma. Primeiro abrimos os ollos, ¡dannos á luz!, e aos poucos comezamos a gatear; ¡pésanos demasiado a cabeza, e desprázasenos o centro da nosa gravidade! Pero tan pronto conseguimos tomar posesión da terra, botamos a andar, a camiñar: Cos pés no chan, dominándoo, e os ollos erguidos ao Ceo, obedientes, atentos ás ordes do noso Creador. ¡Os talentos comezan a funcionar!

 

As potencias da alma, obviamente son da alma, pero adminístraas o corpo. Aquí teño unha dificultade expresiva: como a miña lingua forma parte deste corpo, e por tanto é ruda, inexpresiva, teño dificultades para expresar, para compartir o que entendo bastante ben; ¡é tan íntimo que non é transmisible, así que, cada quen debe poñerse en acto reflexivo se o quere entender por si mesmo, ditado polo propio entendemento. Se comezamos co amor, ¿houbo alguén capaz de explicalo? ¡Somos capaces de sentilo, si, todos, a feito, pero se nos poñemos a retratalo, nin xuntando tódolos poetas do parnaso! Niso xa se demostra, per se, que é algo baixado do Alto, divino, un don do propio Deus; por iso o odio, a contraposición, o seu antagonismo, o seu baleiro, é satánico. ¿Qué hai amores que fan sufrir? ¡Só se sufre de amores cando non se poden conseguir, cando os vemos inalcanzables! ¿Qué hai odios cos que estamos tan a gusto? ¡Tamén é certo, pero iso só pasa cando amamos demasiado o inalcanzable, cando nos sentimos frustrados, impotentes, e daquela traspasamos o amor ao odio, sublimando no noso caletre as decepcións! No fondo o odio é unha covardía, unha covardía atroz ao sentirnos incapaces de amar todo aquilo que é amable de seu, pero que o temos tan alto, ou o poñemos, que nos resulta inalcanzable!

 

Para San Xoán da Cruz as potencias da alma son tres, fundamentalmente: vontade, memoria e entendemento. O xerme delas nace co individuo, pero as tres son cultivables, mellorables en grado sumo; para iso hai que mandalas á escola, á nosa, á propia, esa que ten, de local, o corazón, e de profesor o entendemento. ¡Vaia confianza que puxo Deus en nós, en nós mesmos, que ata nos fixo profesores da propia intelixencia!

 

A vontade tamén se fabrica, tamén se cultiva. Anda cerca da bondade pois para o mal pouca vontade se precisa: chega con deixarse ir…, ao precipicio! De nados, o primeiro que mostramos é a vontade de vivir, que por iso mamamos, pero, pouco a pouco, segundo tomamos conciencia do noso existir, desenrolamos outras ansias, outros afáns: ¡fabricamos vontades, vontades e bondades, pois as maldades son espurias, non precisan fabricación, veñen á nosa imaxinación disfrazadas de goces, pero non son tales, senón as antípodas do goce. Os nosos vellos, onte mesmo, dicían aquilo de, “Hai que botarlle vontade á vida, que é dura de roer”. Foise perdendo o costume; xa non se oe iso. ¿Por qué será? ¡Ou é que a vida deixou de ser dura, cousa inexacta, ou é que nos cansamos de roela! Vivimos nun hedonismo atroz, un hedonismo que confunde os goces coa anestesia, do que temos que estar alerta…, para non caer na molicie, para non confundir os gozos cos baleiros, coas sombras! Cultivar a vontade require moita sacha, e pouco herbicida; require acción e non autosuxestión, autocompracencia; ¡ora et labora, en definitiva, que non chega con durmirse nos loureiros, por altos que nolos poñan! A persoa sen vontade, sen acción, non vive, vexeta!

 

Grazas á memoria utilizamos as experiencias, pero tampouco podemos durmirnos nisto xa que casos e situacións idénticas poucas veces se producen, se repiten. O fundamental da memoria, desde que veu Cristo, é ter presentes as ensinanzas do Mestre: ¡Díxoo todo, todo o necesario, e ademais, rubricouno, con unha tinta indeleble, co seu sangue, coa propia paixón…, voluntariamente aceptada! ¡Iso, voluntariamente aceptada, que aí está o mérito! Os sacrificios involuntarios, aínda que lles chamemos así, sacrificios, non son meritorios.

 

¿Do entendemento, qué? ¡Canto máis matinemos máis entenderemos, así que cómpre espelirse, darlles aos miolos, que para algo están, e de non usalos, atrófianse! Por iso é tan importante facerse entender para que o neno aprenda, de nós, a discernir.

 

¿Discernir? ¿Distinguir o verdadeiro do falso? ¡Non sempre é doado, e para logralo, o primeiro é educar a conciencia, outra cousa difícil!

 

Discernir: comprender, entender, xulgar, aclarar, apreciar, distinguir... Antónimos do discernimento: confundir, embrollar, ignorar..., especialidades, todas elas, de Satanás e dos seus afillados.

 

Daquela, vivir é complicado? ¡En absoluto: o único que require é adestrarnos, comezando por renegar de Satanás e das súas picardías! Despois diso vén a victoria, gloria pura!

 

-.-

 

 


 

Outro que foi neno: Pedro Paulo, en Ifni,

tío de Andrés.

 

¡Párvulo, si, pero xa tocaba a gaita; e cando sopraba, soaba! Oirá dicir que a vida é un tango, e aquel que non a baila, un parvo! Como tal párvulo, os seus arredores estaban baleiros; ¡e menos mal que tiña quen o vestise, aínda que naquela ocasión non estaban á vista! Está no baleiro, si, pero naceu coa obriga de encher os baleiros, ¡que por algo se sentou nun cesto! Non é moi agradable o que ve, e por iso engurra o cello, pero, igual que ten folgos para darlle á gaita, Deus mediante tamén os terá para bailar ese tango, xa que tan vital é! Máis que a vida en si mesma, asústao esa máquina que lle puxeron enfronte; fotográfica lle chaman… ¡Serviu para decatarse de que naceu na era das máquinas, na do maquinismo, así que terá coidado, debe telo, para non acabar robotizado, feito unha máquina, outra! ¡Tanta máquina, tanta máquina…; non estaremos volvendo á traxedia grega, co seu resolutorio Deux est machina?

 

Segundo vai medrando, daralle por pensar…; ¿nacín con esta facultade, ou inculcáronma? A pouco que o pense, terao claro: ¡veu consigo, coa súa alma, pero bo será que abra os ollos, que deixe de engurralos, para mirar ao lonxe, pois, sen pensar, mal poderá decidir, elixir, e aprenderá que hai moito para gozar…, se aprende a escoller!

 

Con sandalias nos pés xa se pode andar, facer camiño; o seu propio, o seu, o seu camiño! A vida é camiño, e ninguén pode facelo por nós, pois, aínda que nos collan en brazos, camiño será! ¿Qué hai no camiño? Ata o presente, só atopou amor, só lle deron amor; ¡debe ser lei de vida amar a Deus, e de paso, ao próximo por Deus! ¿Ao próximo, só ao próximo? … ¿E logo, aquel que non estea cerca, ou se poña lonxe, ou non tan próximo, polos motivos que sexan? Algo nos di aló por dentro que, como parentes que somos, todos, sen excepción, con filiación divina, o distanciamento é máis ben óptico, pois a todos nos corresponde a mesma meta, aínda que fagamos o recorrido por camiños distintos, máis ou menos separados! ¿Qué algún se extravía? ¡Sempre será responsabilidade súa, del, pero tamén dos que lle foron indicando direccións, orientacións erróneas! ¡Vaia se hai que pensar, de cabeza propia, aínda que só sexa para non deixarnos enganar!

No parvulario comeza o goce escolar. O goce, si, pero tamén, de cando en vez, algunha perrencha, sexa propia ou allea. Os maiores, ¡os maiores en idade, aínda que non sempre en dignidade e goberno!, adoitan dicir, Non as fagas, non as temas! Iso non é de todo exacto, pois o diabro, que sempre anda por tras dos cruceiros, tamén a ten tomada cos nenos…, que os asocia cos anxos! Algunha figuración, algún mal entendido, celos do ego infantil…; o que sexa, pois falsas motivacións non lle faltan a todo aquel que, equivocándose de camiño, goce coa camorra, sexa acendéndoa, provocándoa, ou atizando cada vez que ve ocasión de facer lume nos arredores. O mestre, a mestra, nestes casos, adoitan utilizar a balanza da xustiza, pero, como tamén é humana, non sempre acerta, así que hai que ter dó deles, dos nenos, ¡meus pobres!, que non todos naceron para Salomón. As trafulcas teñen de bo que nos ensinan a ser cautos, precavidos…, psicólogos en definitiva, pois é unha das sinaturas vitais, capitais; sen libro, pero aínda así das máis importantes esta de coñecer ás persoas; o que, en linguaxe vulgar, se define como, velas vir!

 

No parvulario non se dan notas específicas, concretas, pero é moito o que se aprende, o que se deduce, o que se entrevé. Un parvulario ben complementado con unha familia entregada ao neno, é a primeira e principal das universidades! ¡Que volo digo eu, o que aquí fai de retratista, pois neste momento, se non son un neno, neno me sento…, de tanto que lles quero! Tanto, que ben quixese retratar a súa inocencia para mostrárllela aos incrédulos, pero é tan branca, a súa inocencia, que o seu contraste resúltanos, aos retratistas afeccionados, moi difícil de captar!

-.-


 

Se collemos un parvuliño nado e criado no campo e o levamos á gran cidade para que se asombre vendo aos paxaros engaiolados, os touros lidados, e os cans encadeados, qué? ¡Pois iso, que se vai asombrar; tanto, que o deixaremos traumatizado, de por vida! Se para daquela tivese lido a Curros Enríquez, aló nos seus adentros tamén se escandalizaría: “¡Se este é o mundo que eu fixen, que o demo me leve!”. Metémolo nun bo dilema pois, de alí en diante, no máis fondo da súa alma tenra, impresionable, ou se pasa aos torturadores, se é débil de carácter, ou dá en aborrecer iso que chamamos civilización, cando a idea coa que se estaba criando era a da súa vida a un mundo evolucionado, que non en retrocesión. Se alguén lle di, O home ten que comer, daquela, el, no seu interior, aínda que non o exprese, o natural é que pense: Comer, si; matar para comer, si; martirizar para divertirse á costa dos seres vivos, non, nunca!

 

¿É unha gozada levarlle a contraria ao Deus das liberdades naturais? ¡Para os parvos, si! O goce natural, o perfecto, sempre está, e sempre estará, en aceptarlle a Deus a súa Creación tal e como a fixo, ao natural, valéndonos dos medios que puxo ao noso alcance para perfecciona-la vida, pero nunca para destruíla, para entorpecer a marcha natural das cousas. ¡Tiñamos un paraíso, e quixemos pasarlle diante ao Deus que o fixo! Neste aspecto do vivir cotián seguimos con Adán e con Eva: ¡Non hai historia, non hai pasado, pois seguimos nun presente perpetuo, o presente do home insatisfeito, insaciable!

 

Isto pasa, ou pode pasar, no exército dos malos, pero tamén existen os bos, e cos bos, os xenerosos. ¿Cal fronte eliximos? De equivocarnos, sempre estaremos en oportunidade de rompe-la fronte, de pasarnos ao outro bando; iso si, coa bandeira branca, coa lavada na pía dos arrepentimentos.

 

¿É tan difícil ser humano? ¡Que va; o difícil é ser malo, e máxime desde que sabemos, desde Adán, que no pecado vai a penitencia! Co molesto e desagradable que é obrar contra natura, e nin así!

-.-

 

 ¿Por qué se murcha o sorriso dos parvuliños? Levo anos preguntándomo, observando as medras de cantos medraron ao meu redor; e tamén o teño comentado. Non faltou quen me dixese que iso era natural, unha simple evolución fisiolóxica. ¡Laranxas da China! O sorriso dos nenos apágao o medio; apágase co xeo dun entorno frívolo, irresponsable, tan universal, tan xeneralizado, que é imposible librarse desta contaminación.

 

¡Que se lle vai facer! Pois non, que algo podemos facer: ¡Prolongar o illamento, igual que lle cambiamos os cueiros, para mantelo limpo o máis posible, para facerlle agradable o entorno, para inmunizalo, ata onde nos sexa posible, fronte aos cheiros mundanos! ¿Envolvelo en celofán? ¡Tampouco é iso! Envolvelo nun cariño sincero para afiuzarlle a súa confianza nos brazos que o sosteñen; que cando perciba esas friaxes se refuxie nos íntimos, nos que nunca lle fallan, nos que nunca lle deben fallar. ¡Con abrazos afectuosos, vivir é unha gozada! ¿Abrazos, de quen? Ninguén dubida de que os abrazos parentais son os mellores; e complementados cos do próximo máis inmediato, un pracer infinito. Cando nos fallan os parentes, ditoso aquel que ten amigos, con tal de que sexan amigos-amigos!

 

¿Cales fallan antes? O natural é que a familia faga honor aos vínculos parentais, pero a experiencia tamén nos di que hai amigos insuperables, eses que enchen os baleiros familiares, e por veces, con menos egoísmo. Dos inimigos non falemos pois eses son puro negocio, séxase, a negación do ocio. ¡O problema está en distinguilos! ¿Cando se inventará un sistema, un mecanismo, que nos indique, a priori, cales son as persoas que se nos achegan con malas intencións, para que lles apliquemos un “detente”, xa de lonxe, lonxe da lanza de Longinus, que se caracterizou precisamente por pinchar na agonía do Crucificado? A resposta non pode ser optimista; isto, non, pero hai que conformarse pois non se coñecen luces sen sombras neste mundo da materia.

 

Pecado horrible, de lesa humanidade, ¡non me cansarei de dicilo!, iso de amargarlle a vida a un neno, a calquera deles. E bendito aquel que lles ensina a gozar da vida, esa sinatura tan difícil, pero, posible! Non esquezamos –repito- que a vida é unha gozada, se sabemos gozala…, ou se nos deixan gozar dela!

-.-

 

Entre párvulos e primaria pasámo-la primavera da vida pois o bacharelato ten moito de estiaxe. Todo brota, todo comeza; e o sol non se priva de asistir á festa. De cando en vez pasa unha nube, pero vai alta, non nos asusta. Os paxariños asoman no seu niño, e os pequerrechos, no barrelo. As flores cheiran a gloria. As nais non se van sen bica-lo neno, sexa para a oficina ou para o campo labrego. O pai faino de lonxe, para non rascalo coas barbas. O diabro, entre tanto, foxe, atravesando as paredes, asustado da inocencia. ¡O Ceo volve a ser terra, e a terra, Ceo!

 

Se nos fose dado falar con un meniño, con calquera deles, de tu por tu, a conversa podía ser esta:

 

-¿Onde pasaches a noite?

 

-¿Qué noite, se para min sempre é día? Mamá corre as cortinas para que non me moleste a luz da lúa, e para iso sempre o fai dicíndome: ¡Felices sonos, meu sol! Como ves, déixame co sol; e ti debes ser a lúa, a súa lúa, a súa lúa de mel, posto que contigo durme!

 

-Túa nai e mais eu, de tanto querernos, quixemos fundirnos nun só, e naciches ti, meu ben, que  es o sol desta casa, desta familia, deste país…

 

-¿Así que veño do sol? ¿En definitiva, de quén son fillo: voso, ou do sol!

 

-Mentres sigas inocente, serás un sol; pero cando os soles perden brillo, tórnanse lúas. ¡Non o queira Deus!

 

-¿Daquela, non son un deus? ¡Pois tratádesme como tal!

 

-A verdade é que nós fixemos o experimento, a petición…, pero ti es unha criatura de Deus, así que, algo parecido ao Neno de Belén…, só que eu, aínda que me chame Xosé, non son aquel, aínda que me gustaría selo!

 

-Isto resúltame complexo, pero, se Deus así o quixo, ¿qué outra me queda máis que estar agradecido!

 

Se neste punto vén a coidadora, daquela toca punto e á parte; ¡Deus faga que o final, o punto final, quede lonxe, para deixa-lo neno criado, estudado, colocado…, que é a meta de tódolos pais, nais incluídas, ou elas aínda máis!

-.-

 

¿Qué pensa o neno? O neno non pensa, divaga; vaga coa imaxinación polos espazos etéreos, que os domina todos, e todos están ao seu dispor. ¡É o que ten que facer! As moscas confúndeas coas papoulas; o run-run dos autos coa música dos querubíns. Cando se cansa de divagar, recita, recita os seus poemas, os propios da súa idade: -Son unha criatura de Deus, que o dixo meu pai; daquela, Gloria in excelsis Deo!

 

Cando ten colexio, deletrea, pinta letras, eses debuxos que inventaron os adultos para comunicarse cos ausentes; ¡unha falacia, pois ausentes tamén son os presentes cando nin falando se entenden! O que máis lle gusta é o “o”, porque pode ser redondo ou ovalado; se é redondo, representa ao sol; se oval, ao ovo desas tortillas que lle fai súa nai. ¿Por qué lles chamarán “francesas” –se pregunta o neno; -será para non facerse responsables dunha eliminación, dunha frustración ovípara?

De volta á casa, cando non durme, come; e cando non come, soña, imaxina. Un bo día púxose a contemplar as lámpadas do seu dormitorio, e matinou: -Ese sol que vai e vén, cómo pode saír, e volver a entrar, e volver a saír, no vidro das lámpadas, sen darlle a ningún picaporte, como se fai coas portas desta casa? As luces, o seu ir e vir, téñeno preocupado, e iso que descoñece a existencia das facturas!

 

A luz é a súa obsesión, seguramente a principal. Un día oíu como súa nai lle dicía por teléfono a unha amiga súa, ¡unha de tantas que ten, e tanto que lles fala por ese aparello que trae e leva os recados!

 

-Querida Luz, acabo de saber que deches á luz…, unha nena preciosa, e todo felizmente! ¡Os meus cordiais parabéns…! … Teño que pasar a verte, e de paso levarlle á criatura un detalliño, como símbolo da amizade que me une con súa nai…! … ¡Claro que levarei o meu mocoso, así que bo será que a fixeses guapa..., para apuntarte na listas das consogras potenciais!

 

Por timidez, que aínda conserva unha parte dela, o neno non preguntou, pero a súa cabeciña deu en xogar con aqueles conceptos: “dar á luz”, “nena preciosa”, “símbolo de amizade”, “consogra”… ¡Estes adultos, qué complicados son! E despois diso, que teñen tantos libros nos seus estantes… ¡Teñen libros, pero len periódicos! ¿Será porque os periódicos teñen máis santos, máis debuxos, máis fotos…? ¿Ou porque os periódicos non estorban na casa, que os pasan, inmediatamente, das mans á bulsa do lixo? O día que rompa a preguntar voume quedar seco, sen saliva…, ¡de tanto que terei que falar! Mentres tanto: Bla, bla… Son un neno que xa sabe falar…, pero teño tanto qué dicir que me será mellor calar…, para descansar! En lugar diso, vou pensar, que fatiga menos!

 

Os pensamentos, canto máis inconexos máis lles agradan aos nenos; ¡pásalles coma aos poetas! Por certo, ¿qué é un poeta? ¡Un poeta é un neno que non deixou de selo, dende o berce ao crematorio, tivese ou non matrimonio!

 

Este do barrelo non se cansa do seu bla, bla, nin de ollar cara á ventá, que incluso a increpa ordenándolle: -¡Ábrete, e deixa pasa-lo vento, que preciso amigos para xogar! Deixa entrar as auras, que me gustan as vibracións do seu falar. No colo das auras vou recitar o que me ensinaron na gardería, precisamente onte, onte á mañá: Mi mamá me mima, e meu pai abala con bríos a miña caneta…, para que me dispoña a durmir! ¡Pois non, non quero, que prefiro xogar! Que durma o meu anxo, que xa está ben de tanto vixiar! Anxo meu, ¿por qué non chamas polos teus, por eses compañeiros alados aos que querubíns chamas, e daquela, entre todos, ao ser moitos, facemos un corro, e debuxamos letras no aire, que esas non se poden borrar, nin falta que fai, pois cando se cansan de estar xuntas, póñense a bailar: o “m” baila co “a”, e cando coinciden dous pares, sae “mamá”, que é o meu berro habitual!

 

A todo isto, veu a prosa, volveu a coidadora, ese elemento cotián:

 

-Meu anxo, esperta para vestirte, que é hora de erguerse para almorzar, e despois diso, á gardería voute levar…!

 

Aquel neno, coma todos, tiña un anxo gardián, e a maiores, por culpa do traballo de seus pais, unha coidadora, coma todas, anxelical! Ela estaba ensaiando para cando, co tempo, se chegase a casar, e por consecuencias, os seus criar! Igual era bo que tódalas noivas fixesen un cursiño de “coidadoras”…, previo ao seu casar!

-.-


 

 

A casa para a amada. Tizoc. Drama romántico, que en película foi interpretado por Pedro Infante e por María Félix. (Do ano 1956). A súa ofrenda era construír, construír unha casa para a súa amada. Salvadas as infinitas distancias, isto é o que espera Deus de nosoutros: Que construamos, solidamente, con amor, o noso edificio, a nosa personalidade; cos materiais que nos vaia proporcionando a vida, pero, ¡sempre, sempre!, con un inmenso afán de superación.

 

De superación positiva, se entende, pois o que é costa abaixo báixase sen esforzo, a roulón. ¿Para quén? ¡Construíndo para nós, para Deus estamos construíndo! A nosa amada é a Igrexa, que nos recibiu co bautismo, no bautismo, da que participamos, e por tanto, compartimos. Se a nosa construción é sólida, tamén será bela, xa que belos son os materiais nela empregados. Solidez e beleza, espirituais, será o obsequio que de nós recibirá o noso próximo, pois, se ben construímos, exemplo damos.

 

A vida é, debe ser, unha construción ininterrompida: ¡desde a caneta! Así, cando Deus a dea por acabada, ao recibirnos recibe a nosa edificación. ¡Daquela emitirá o seu Certificado: se fomos exemplares, daranos o seu aprobado! ¡Se fomos útiles, útiles nos declarará para o Servizo Celeste! ¡De ser vagos, ata pode ocorrer que nos negue o descanso eterno, xa que o levamos trocado, adiantado, pola molicie térrea!

 

Daquela, ¿a qué esperamos? ¡Veña, a construír, a construír en positivo, sen desánimo, e con agrado, que ese é o mandato do noso Xefe, do Supremo; se o facemos ben, superando desalentos, a Certificación de Obra será inexorable: Vinde, benditos do meu Pai; recibide a herdanza do Reino preparado para vós desde a creación do mundo. Porque tiven fame e déstesme de comer; tiven sede, e déstesme de beber; fun forasteiro e acolléstesme; estiven en coiro, e vestístesme; enfermo, e visitástesme; na cadea, e viñéstesme ver” … Asegúrovos que canto deixastes de facerlle a un destes pequenos, deixastes de mo facer a min. Eses tales irán ao castigo eterno, e os xustos á vida eterna”. ¿Á vida eterna? ¡Pois si, exactamente iso: Da nosa chabola, directamente, ao Gran Pazo do Gran Arquitecto, que prometeu compartilo con nós…, pero a cambio de que, aquí abaixo, compartamos co próximo, tal e como se o fixésemos co propio Xesús!

-.-

 

¿Mentres os nenos divagan, os grandes, qué? ¡O propio deles: vagar, errabundear! Os grandes, ou tidos por tales, tiveron, tivemos, unha reválida consistente en pasar do calzón curto ao bombacho, e deste, ao largo. Pero iso foi…, ¡in illo tempore! Os grandes de hoxe teñen a súa transición, a súa iniciación, no botellón; ¡máis que na barbeira, que non todos a usan!

 

¿Iso do botellón qué é, vivir ou beber? Se é beber, cae fóra do noso tema, pois aquí fálase, trátase, de vivir, ou máis exactamente, de saber vivir; a cousa do botellón, en todo caso, é un vivir falso, escuro, adulterado; unha anestesia dos rapaces que non se atreven a vivir a vida á luz do sol, de día. A noite fíxose para durmir, para recuperar esa enerxía que nos esixe, e nos consume, o vivir normal, cotián. ¿Non será que os rapaces de hoxe en día, en vista de que as mulleres tamén deron en vestirse por abaixo, non se atreven a declararse, e optan por facelo borrachos, de noite? ¡Nese caso é que aínda non valen para casar: andan a gatas, e menos mal que non o fan polos tellados!

 

Co botellón, as drogas, menciñas de covardes! O mellor dos estímulos está na suor diúrna: botar, excrementar as intoxicacións, e non inxerilas. Así ocorre que aqueles que máis presumen de entende-la vida, de darse á boa vida, son precisamente os que a enlodan, os que a encobren, ignorando, ou querendo ignorar, que nin os toxos viven á sombra!

 

Pola contra, a gozada de madrugar para traballar non ten parangón no mundo civilizado. ¿Qué non hai onde traballar? ¡E cómo o vai haber, se o terreo dispoñible está cagado por eses cagóns que todo o cagan, de abaixo arriba, incluíndo o sacrosanto nome de Deus! Certamente escasea, o traballo, pois, inmundicias á parte, canto menos traballemos máis campo teremos a monte, improdutivo. Dicía aquel caseiro do Brais de Bergland, un tal Isidro, ¡un filósofo do rural, o home máis observador e máis ocorrente de cantos levo coñecidos!, referíndose ás peripecias dos vagos e dos perversos: “¡Meus pobres, cánto teñen que traballar, e precisamente por iso, por non querer traballar!”.

 

¿O traballo é unha maldición, ten algo qué ver coa expulsión paradisíaca? ¡En absoluto! O traballo é unha bendición, pero non abarca aos que viven, ou pretenden vivir, coa suor dos de enfronte! A suor propia, limpa; pero o que intente lavarse coa suor allea, ese tal non só enxurra o corpo senón que soterra a alma na lama eterna da cova dos ladróns, ese antro que ten entrada pero carece de saída. Deus autorizounos para pedirlle “o noso pan de cada día”, pero en canto ao traballo temos que conseguilo por nós mesmos, que por algo nos deu a liberdade de querelo ou aborrecelo, e despois, que nos ateñamos ás consecuencias!

-.-

 

¡Moito predicar e pouco trigo, é o noso problema, o máis complexo de todos! Os meus, moitos, dilatados e intensos, anos de convivencia cos novos nestorianos, cos admiradores daquel Sergius, daquel ¿monxe? Bahira, convencéronme de que fallamos ostensiblemente na nosa exemplaridade. Debo esta observación, esta experiencia, en particular ao P. franciscano, Santiago Uberuaga, natural do Bierzo e párroco na igrexa de Santa Cruz de Ifni polos anos Cincuenta: Pasmoume observar que non había neno musulmán que non lle bicase o cordón, que non o seguise a todas partes, e que non pechasen a boca mentres Uberuaga lles falase. ¿Vían nel un Profeta, outro? ¡O que vían era un Santo, un cristián exemplar, afectuoso, comprensivo, e por encima de todo, sinxelo, nas antípodas da militarada que acudía ás súas Misas!

 

Moito ritual e pouca exemplaridade: ¡Esta é a roupaxe da nosa soberbia de sabernos en posesión da verdade evanxélica! ¿Vinte séculos de cristianismo e aínda estamos así, rodeados de incrédulos? ¡Os primeiros incrédulos somos nós, nós mesmos, que non lle cremos a Cristo o seu mandato de predicar co exemplo! Ou si llo cremos, pero do revés, que por iso predicamos co mal exemplo! Chamámoslle Xefe ao xefe pero abrímoslles ás portas aos inimigos, de par en par; ¡iso, nin aquel Bellido Dolfos! Estámoslle demostrando ao propio Redentor, a Cristo, Deus e home verdadeiro, que non merecíamos, nin merecemos, o don do Bautismo. ¡Isto é terrible, estarrecedor!

 

Non vén día a este mundo que non teñamos novas dun escándalo, dunha desviación…, e con poucas trazas de ir a mellor! Vinte séculos…, e se cadra nin con outros vinte damos chegado á catolicidade absoluta, plena! ¡Deus nos ampare!

 

¿Cómo nos van crer cando lles dicimos que o noso camiño vén de Deus, e vai a Deus, directamente, e que os outros son simples carreiros; de igual meta, si, pero máis difíciles, con peor asfalto? Só teñen que ollarnos para os pés, e ao vernos enlodados, ben se decatan de que non sempre camiñamos pola autovía do Ceo. Chamámonos irmáns, pero apelidámonos Caín. Dámonos a man na igrexa, e nada máis traspasa-la porta, saímonos da Igrexa, da outra, da grande, da fraterna. Aqueles de Xerusalén tiñan os negocios na soleira do templo, pero nós xa os facemos dentro, no altar maior que sexa. ¡E despois escandalizámonos dos lategazos que lle dan os infieis á nosa relixión!

 

Claro que houbo santos, santos e santas, exemplares; houbo e segue habendo, pero son poucos, son elites, tendo, como temos, todos, absolutamente todos, a obriga de predicar co exemplo. Santo é aquel que predica co exemplo, co bo exemplo… ¡Xa; pero, onde están, ou é que son, de seu, invisibles? ¡Busquémolos…, para imitalos!

-.-

 

¿De onde vimos, e cara a onde imos? Entre as mil preguntas que se fan os nenos, unhas veces a si mesmos, outras aos pais ou achegados, e non tantas aos mestres por aquilo de terlles vergoña, ¡algúns!, seguro que está esta. As respostas poden sumar outro milleiro, segundo quén, cómo, e tamén a ocasión en que se contesten. Unha das máis sinxelas podería ser a seguinte: Vimos da Babel, aquel país da torre das discordias, e levamos anos de peregrinación, camiñando na súa procura!

 

Con isto dos medios de comunicación, de par dos de transporte, xa non quedan lugares ignotos aos que emigrar; nin lugares ignotos, nin razas puras, nin relixións de clausura, nin idiomas prístinos: ¡isto é un mix, vivimos mixtificados, estamos no retorno a Babel! O século XX foi unha cocteleira para a Humanidade; houbo de todo, e todo axitado: Caín resucitou, e os holocaustos xeneralizáronse. As colonias independizáronse…, para someterse aos seus propios tiranos, aos internos. O comercio globalizouse. E a mestizaxe fíxose galopante. ¿Quen queda que poda xactarse de sangue puro? ¡Nin os Reis…, se lles fixésemos un simple ADN! Pois no XXI peor aínda, porque a progresión está pasando da aritmética á xeometría…, exponencial!

 

Aínda non coñecín a ninguén que conceptuase aburrido o XX; acelerado, si. Polo que fai ao XXI…, viaxamos en foguetes, así que o retorno a Babel está próximo! Daquela, a este ritmo, se nos dá por elucubrar acerca de cómo será esta terra no XXII, coa metade da imaxinación de Verne chéganos, a sobrar: Non haberá roibos nin morenos, nin negros nin cobreados, que todos serán híbridos, coas sete cores do arcos iris. ¿Idioma? ¡Con tanta incorporación haberá que volver a expresarse coa mímica! ¿Relixión? A parte incómoda de todas e de cada unha delas, esquecerase, acantoarase, e para enunciar a Deus bastará con esgrimir o índice de calquera das mans, pois xa se está deixando aos nenos que utilicen a man que mellor se lles acomode. Vivirase e xoldarase de noite, e durmirase de día. Para non molestarse en cria-los nenos fabricaranse robots… ¿E que máis? ¡Non é previsible que haxa nada máis que facer, nin que dicir, pois, ao non haber xeracións, a torre volverá a desmocharse! Daquela será a ocasión para que os marcianos ocupen a terra, que nin precisarán invocar ese dereito da “terra nullius” porque ata os Rexistros da Propiedade desaparecerán!

 

(Despois de escritas estas reflexións apocalípticas estiven dubidando se borralas ou non, para non asustar aos nenos do XXI, pero, despois de moito matinar, cheguei á conclusión de que non é preciso: Nacen con tanta euforia que non hai cousa que os deteña!)

-.-

 

Pasa a

CRIARSE, VIVIR, É UNHA GOZADA

-II-

Xosé María Gómez Vilabella

 

No hay comentarios: