IL PENSIEROSO -II-

..../...

 

Coa vista á fronte,

pois para olla-la terra non é preciso abaixala,

os Campos de Cirio,

os meus!

Si, os meus, e non os de Ciro,

pois ao centurión, ao Ciro, déronllos, asignáronllos,

en premio dunha matanza;

e a min, os actuais, déronmos sen darmos,

auto asignados,

para regalo dos meus ollos,

polo feito amoroso de cruzalos cen veces

camiño de Rois,

¡o meu xeito de ir ás mozas!
-.-

Pensar non é o mesmo que matinar:

Matina aquel parvo

que goza co lodo dos pensamentos impuros,

ou tráxicos, ou fatalistas, ou…,

torpes, en definitiva!

Pensar é sinónimo de voar,

de voar ao Ceo sen quita-los pes da terra,

sen aborrece-las realidades, sen desesperarse por elas,

estando con elas,

nelas.

Pensar é utilizar o corpo,

este cerebriño tan pesado que, por veces,

ata nos doe a cabeza de soportalo.

Pensar,

a capacidade de pensar,

é,

ante todo, por encima de todo,

esa facultade que nos deu o propio Creador,

por días de vida,

para que o imitemos creando,

elaborando,

aínda que só sexa coa imaxinación!

Pensar tamén é agradecemento,

pois aquel que non se digna pensar,

¡desagradecido!,

está repudiando unha facultade sobrenatural.

Os matinadores afúndense,

non nadan,

por iso, porque son…,

nada!
 

A Pondal emocionábao

o simple renxer de catro piñeiros,

de catro rumorosos;

¡que arpa tocaría se chega a ter as bóvedas inxentes

destes carballos da miña carballeira!

Daquela,

eu,

que non sei rimar, nin arpa teño para cantar,

limitareime a pensar,

a pensar na regalía que é ter

algo

no que se afanar.

Aos que non teñan carballeira,

préstolles a miña para que teñan onde rezar,

pois,

¡meus pobres!,

poucos hai que non teñan un eucaliptal,

pero,

¿carballeiras?

¡Só a teñen, só a temos, aqueles que, de corazón,
 amamos o rural!

  

Para ter carballeiras é preciso,

son indispensables,

uns avós que amasen a prole, que amasen o lugar,

que se molestasen en plantar futuro, en deixar herdanza;

é preciso ter druídas fundadores,

devotos,

cada quen de cadanseu lugar.

O presente é, simplemente,

un crisol

onde se funden e confunden os esforzos e mailos quereres

dos proxenitores.

¡Deu lle-lo pague, amén, que ben o merecen

pois,

o que educa un fillo, sexa propio ou alleo,

planta unha árbore, e deixa algo para ler,

non pasa polo mundo de baleiro,

que volo digo eu, que son un alma agradecida,

que é o menos que, nesta vida,

se pode ser!

-.-

Puxen unha argola no portalón

para que as visitas atasen a súa cabalgadura,

pero,

tantos cabalos traen axugados ao seu carro

que non os dan atado,

e coa mesma entran ao meu recinto sacro

simplemente tocando a bucina!

¿Pero non vedes que estaba en reflexión,

illado do mundo,

alleo á súa mecanización?

¡Ben se di que non hai peor noxo có de terse confianza!

A vida é, por encima de todo, intimidade;

convivencia si, por suposto,

pero sen prexuízo de que nos deixen vivir en paz,

en paz co ser,

pero tamén co noso estar!

Ben o dixo aquel veciño, e iso que era analfabeto,

ou precisamente por iso:

“¡Non hai mellor vida cá dun só…, levándose ben!”

¡Esa é a clave: Levarse ben, con todo deus,

comezando por un mesmo!

¡Que pobriños aqueles cabaleiros

dun só cabalo,

por máis que lle chamasen:

Águila, Auriga, Babieca, Balius, Bayardo, Bucéfalo…;

ou Blanco, comezando por Santiago e rematando polo de Napoleón.

Imperioso, Genitor…,

Palomo, Pegaso, Rocinante, Stratego…!

Pero o meu preferido é un que vin retratado,

esculpido, 
na calle Alcalá, fronte ao Retiro,

que se eu mandase daquela quitaríallo a Espartero
de entre as pernas,

para dárllelo ás eguas madrileñas!

-.-

¡Hai que vivir no deserto para darlles a súa  categoría ás árbores!

Teño unha receita especial

para aplicárllela aos incendiarios dos bosques:

Vendelos como escravos aos Polisarios do Sáhara

para que recollan os dromedarios extraviados,

e os abeiren debaixo

dos argáns.

¡Con iso aprenderán, dunha vez por todas,

o valor do que deixan queimado

aló atrás!

Pero,

de ben pensado,

penso que será mellor deixalos no país

para que lles recorden aos pecadores

a gravidade do inferno,

pois,

se inferno hai,

seguro que se parece ás súas piras infernais!

¿Vedes cómo, por ben que elaboremos os pensamentos,

sempre atopamos mellores solucións

se seguimos rumiando

un pouco máis,

que por algo, e para algo, os galegos inventamos esa filosofía do trasacordo, 
do trasacordo xenial!

-.-

Nunca direi que os carballos da miña carballeira

me tapan a vista do ceo:

Achéganme a visión do Ceo, 
iso si,

pois mirando para eles, debaixo deles,

e deténdome neses raios solares que se coan por entre as ramas,

é como mellor se comprenden os destelos da Gloria,

tan fortes e cegadores

que nos fan pensar que hai que deixa-la carne,

os ollos da carne,

para que o espírito admita esa luz especial,

para as pupilas, cegadora.

Con iso visto e sabido,

cómo pode haber persoas que lle teman á morte?

¡Ás lagañas do pecado, á cegueira carnal

é ao único que hai que temer

porque nos fan cambiar os ollos polo rabo,

polo de Satanás!

-.-

Aprender dos veciños nunca é malo,

salvo que sexa nocivo o seu exemplo;

por iso bendigo a envexa

cando fai de roldana do noso pozo

miserento.

 

Aí os tedes:

¡agradecidos do seu porco nutricio!

¿Onde?

¡No outro, no outro Castro Verde, no portugués!

¿No noso, qué?

¡No noso o único que lles facemos ás vacas

é muxilas,

e como premio soltalas polo monte arriba,

para que engorden,

para que rendan nas libras!

¿Qué sería de Galicia sen vacas, sen toxos, sen carballos?

¡Ben o sei, que xa o dixen: o deserto do Sáhara!

Para amar Galicia, para comparar,

nada como pasarse cinco campañas

na África Occidental…,

abanicándose!

Pero…, iso xa non é noso, quedou atrás!

¡Tedes, ho, tedes, tedes remedio,

que aquí están as miñas lembranzas…,

se é que me credes!

¡Mais, en vista diso, a calar, que é hora de sestear!

Si, pero non,

que xa non estamos naquela Hespéride,

unha “terra de ninfas e de coellos”.

Houbo mutacións,

e pasamos de coellos a leiróns:

¡dormentes, si, tanto ou máis cá rapaza do conto!

¿Culpa de quen?

¡Un pouco polo clima, e outro pola mestura racial,

pero máis, moito máis,

por culpa daqueles galeóns do ouro e da prata…,

arroubados, que non gañados!

Despois diso viñeron unhas riadas de emigrantes

emperrados en transferirnos divisas

para que os dormentes deste país seguisen…,

sesteando!

Ben o dixo Unamuno, 
¡outro pensieroso, mellor cá min,
cen veces!,

“¡Que inventen ellos!”,

pero faltoulle engadir:

¡Que inventen, que traballen, que exporten,

eles,

pois en España sobran  traballadores, sobran pensadores,

sobran exportadores,

que por iso o exportaron a onde mandaban daquela aos pensierosos,

¡a Fuerteventura!,

que alí tamén xogaban á Lotería Nacional,

esa fortuna dos vagos

esa fortuna dos que optan polo paro,

polo paro voluntario!

¡Señor,

apiádate desta España dos osos preguizosos.

Amén!

-.-

 

Os Quiroga-Unamuno, traballadores modélicos,

e por tanto, rara avis, bichos raros, nefastos:

perseguidos, desterrados, ámbolos dous, don Miguel e mailo xenro.

Este rapaciño, que tamén lle puxeron trabas na Universidade,

con dificultades pero deu chegado a médico,

e foi o meu doutor, e tamén o meu veciño;

un bo amigo,

¡tan escasos neste país da comenencia!

Convivimos, porta con porta, en Xixón, dez anos.

¡Victis honor!, honor aos vencidos, que dicían os romanos,

e niso tiñan razón!

-.-

Santa Festa do Santo

As parroquias son as netas dos castros,

medradas e cristianizadas.

¡Bendita Institución

na que bebeu a miña alma!

Os concellos son entidades políticas,

artificiosas,

pero as parroquias teñen un sentido familiar,

marcadamente relixioso.

¿A quen se invita nas festas parroquiais?

Con preferencia á parentela,

que é a mellor forma de mantela unida,

adherida.

¡Só deixan de facelo, só deixan de invitar,

aqueles morgados do corazón axeado!

Saca-los Santos é a forma que temos de invitalos

a participar nas talladas festeiras,

e iso con preferencia,

xa de mañá,

dándolles a dianteira aos demais invitados.

¿Cabe un ritual máis cristián?

-.-

In Memoriam

dos que se me anticiparon no transo:

Avoíños,

Tanto os meus coma os dos meus fillos,

que matabades un carneiro ritual

pola festa do patrón,

tal e como facían aqueles hebreos do rito pascual,

para celebra-las festas con santidade,

en paz e grata harmonía,

aquí me tedes, pois, en reciprocidade,

inmolando verbas

nesta ara da fraternidade,

dun xeito parecido a como faciades co voso carneiro,

para que participedes da miña festa,

da miña conmemoración,

desde aquí abaixo, desde a terra,

pero co espírito alzado ao Ceo,

ao voso,

a esa residencia na que residides de presente,

no presente, pero tamén no eterno.

Chámovos, invítovos á festa,

á miña, á vosa,

a esta patronal que me ensinastes a celebrar

en reunión familiar.

¡Se vides,

 se me vides visitar,

penso devolvervos a visita…,

cando Deus me permita transitar,

subir,

saír deste correccional!

-.-

¡Deus, qué difícil é vivir sen contaminarse

nun mundo de inmundicias,

tantas e tan variadas!

Isto si que dá que pensar, e nin así se lle dá atopado

solución,

que despois da confesión volvemos a caer...,

nos mesmos pecados!

E digo eu,

que,

se confesasen as mulleres,

pois as de agora son máis listas e máis precavidas cós homes,

igual daban coa receita vacinadora,

en particular de escarmentadas, como se supón que están,

daquela experiencia da mazá.

¡Cave ne cadas!,

lles advertían aos Césares,

pero,

aínda así, desmandábanse!

Os confesores adoitan dicir que é conveniente

facer exame de conciencia ao deitarse,

pero,

¿e se o diabro nos manda o sono en forma de arrolo,

como facéndonos un favor?

¡Que o diabro me coma se o sei responder!

Daquela seguirei pensando,

pensando e rezando;

pedindo axuda,

ante todo ao meu anxo da garda, pois teño para min que,

de tanto ignoralo, igual se durmiu nos loureiros,

¡el tamén!

Veña falar da contaminación ambiental,

así,

en singular, pero son dúas, sendo a principal a social.

A do ambiente ataca ao nariz, pero a social podrece a alma,

así que,

¿cómo podemos aspirar a unha eternidade gloriosa levando,

deste curral,

o espírito sucio, sucio e contaminado?

¡Xa llelo preguntei aos Curas,

xa,

pero eles tampouco deben estar limpos,

impolutos

pois ningún me tirou pedras…,

e iso que os provoquei!

-.-

Pasa a 

IL PENSIEROSO -III-