IL PENSIEROSO -III-

..../...
 

Solpor en Fisterra

Volvín á ventá para face-la miña despedida 
crepuscular,

cousa que non omito cando me atopo cerca dela…;

¡iso, me atopo,

pois é daquela cando realmente me encontro

a min mesmo!

O sol, un pouco máis á dereita, ou á esquerda,

segundo a estación do ano,

pero dos Campos de Cirio non se sae,

¡que ben sabe cal é o meu camiño, e co meu, o seu!

Deixando Cirio, deixando o balcón da miña “Ximena”,

avanza en dirección á Coruña,

para morrer, cada día, no seu Fisterre,
no meu!

¿Qué máis aló está América?

¡Xa o sei, pero iso é outro continente, outro contido!

O sol despídese para darlle paso á noite,

que é a miña conselleira honorífica.

Cando vén pecha, a miña alma recíbea no salón do cerebro,

que así, nada, ninguén, nos molesta.

Eu achícome, e a noite crece:

¿E logo, qué fas, cómo che foi; segues matinando na materia,

tío materialista?

¡Pois fódeste, que na noite pecha só podes palpar…,

tebras!

Ten razón, que niso non caera,

¡nin con tantas noites enloitándome vida!

Nas tebras a alma encóllese, recóllese na confusión,

treme...

¡Ai, Deus, qué cativo son, qué encollido me vexo!

¿Non será, noite tenebrosa, que queres a miña destrución,

a miña evaporación?

¡Neste transo só me aviva, só me reconforta,

a esperanza, a confianza,

de que Deus nunca anula o creado:

¡simplemente o transforma!

A noite é o elemento perfecto para aluma-las conciencias,

para abaixa-los fumes,

que o fai para que podamos vernos no propio espello,

no das sombras,

e con iso decatarnos de que en nós, por nós mesmos,

nada somos, nada valemos, que todo nos vén da luz, séxase, de Deus.

Se non fago exame de conciencia

nesta atomización  do meu ser, é que moi soberbio debo ser!

¿Soberbio?

¡Ou logo, qué esperabas valer!

O home caído é coma a folla outonal, que podrece se non a levantan do chan.

¿E quén tal poder ten?

¡Só hai un poder, o poder do único Deus, do único Omnipotente!

Daquela a noite tamén ten o seu valer, a súa luz:

¡que nos serve de humillación!

Xa o dixo o Mestre, xa, que por iso está ben dito:

“¡O que se humille será enxalzado!”.

Eu respóndolle, desde a miña humildade:

¡Así sexa!

De cando en vez, a noite alza o pano mouro,

para mostrarnos as estrelas.

Eu xa tiña unha,

¡de Cirio precisamente!,

unha que orna o meu trono,

o meu trono de Rei de min mesmo,

pero esas do espazo, do espazo infinitivo, chatolan o trono do Infinito.

¡E qué infinito non debe ser, tanto o Rei coma o seu trono,

alumando sen parar, sen parar e por doquier!

¡Ai, Deus, que me estou mareando con tanta grandeza,

proba evidente de dúas cousas, a cal máis importante:

Que eu son grande porque me fixeches partícipe da túa Gloria 
Inmortal,

e iso a título gratuíto

pois as penalidades desta vida non son prezo teu senón carga,
miña,

a propia dos propios pecados, dos herdados de Lucifer.

Por parte,

que só son cativos os mesquiños,

tal que eu cando me deixo atemorizar polas tebras da noite escura,

esquecéndome de que elas son así, precisamente así,

para que se me ilumine o cerebro,

se é que o teño, se é que o uso!

-.-  

 

Un testamento abraiante: o de Enriqueta

 Enriqueta Otero, primeiro Mestra, e despois Guerrileira;

sempre dando exemplo.

Deixou dito que:

“É moito e moi importante o recibido dos nosos entregos,

así que a nosa obriga, a nosa responsabilidade,

consiste en,

 conservalo, melloralo, e transmitilo,

como Deus manda”.

¡E dicían que era atea;

pois,

para min,

despois do Cardeal Gil foi o mellor teólogo de

Castroverde!

-.-

¿Conservar..., mellorar..., transmitir...?
¡Deus, qué responsabilidade a nosa,
a de todo cristián:
abraiante;
iso, abraiante, 
tanto no moral coma no material!
-.-

Ante todo, e por encima de todo,

o Libro de Familia,

ese libro onde están contidos os meus títulos nobiliarios:

A Santa Biblia.

Esa é a única nobreza que ten prohibida a soberbia;

daquela, a miña é a única nobreza correcta…,

se eu fose capaz de ser nobre,

cousa que intento,

pero,

logralo, para min, non é doado;

debe ser porque non teño madeira de santo.

De carballo si que a teño,

pero…,

é de carballo!

¿Cabe herdanza meirande, patrimonio máis absoluto,

có de ser fillo de María, irmán de Xoán?

¿Títulos, rexistro…?

“Xesús, vendo a súa nai e, onda ela,

o discípulo amado,

díxolle á nai:

-Muller, velaí o teu fillo!

Despois díxolle ao discípulo,

e nel, con el, a todos nós, nun legado xeral:

-Velaí a túa nai!”.

¿Notario?

¡O propio evanxeo do propio Xoán!

¿Cabe un legado, unha herdanza meirande

que unha filiación divina,

ese feito de ser proclamados fillos de María,

aquela Virxe Inmaculada que xa ascendeu,

a mesma que pariu, aleitou e criou nada menos que

ao Fillo de Deus?

A fe venme, vennos, do Libro Santo,

pero as obras son miñas, creación miña, responsabilidade miña,

¿non si meu señor Santiago,

ou logo para que comentaches, para qué explicaches,

aquela aseveración túa, tan certa e tan filosófica,

de que,

“¿Qué proveito lle trae a un dicir que ten fe, se non ten feitos?”

Non,

desde logo que non,

pois ben concluíches naquela carta dirixida aos emigrantes,

¿aos emigrantes?,

¡entón vai por min, para min tamén!,

que,

“Meus irmáns,

se alguén se arreda da verdade e outro o trae ao bo camiño,

tede seguro que quen fai que un pecador volva

dos seus camiños trabucados,

-¡daquela eu, eu tamén, eu entre eses tales!-,

salvará a súa alma da morte,

e soterrará unha chea de pecados”.

¡Grazas, un milleiro delas, meu señor Santiago,

por apearme do meu cabalo,

do cabalo do orgullo,

 e iso que,

levados precisamente dese orgullo,

vímoste representando nunha montura xigante,

galopante…,

por iso, precisamente por iso,

porque queremos facer de ti o noso modelo,

cando debera ser ao revés,

pero coidamos que os nosos mestres teñen que ser,

tan altivos e tan torpes coma nós,

coma os alumnos,

que por iso te representamos cabalgando,

espada en man,

como para matar mouros,

e,

de ser posible,

uns cantos cristiáns, sexan ou non sexan irmáns,

que por algo procedemos daquela escola inhumana

de Caín,

noso modelo na carreira do mal!

-.-

Entre os meus, múltiples, arrepentimentos,

a tal momento estou tendo un especial, que o vou considerar de maior contía:

Pasei medio século renegando da Historia do meu país,

das súas cruentas e estúpidas realidades,

para concluír, arestora,

que sen eses erros dramáticos non daríamos chegado á etapa presente,

a esta, acaso, relativa madurez.

A caída, a soberbia do ser humano

foi tan brutal

que precisamos eses milenios de traxedias para reflexionar,

para ir entrando en sazón, en razón.

¡Iso, en razón!

Daquela foi, é, un herdo positivo; lento, pero positivo.

O quid está en que a humanidade,

cos seus dous pasos adiante e un para atrás, como ben observou Lenin,

seguimos e sigamos á procura dun perfeccionamento razoablemente bo,

momento ese no que Deus dará por aceptable a remisión da pena, e…,

acabarase este mundo, o terráqueo!

Antes diso, imposible, que non sería lóxico,

pois Deus non permite, non pode permitir, chafalladas, cousas mal feitas.

¡Non é que o home lle saíse mal feito senón que nos concedeu de máis, e…,

suxestionados por Lucifer, sublevámonos!

Daquela,

nesta reconsideración,

dareille as grazas porque me situou nunha andaina avanzada.

¿No medio do Camiño?

No medio do Primitivo si, tamén; no medio do de Santiago, igualmente.

O outro, a outra traxectoria,

é demasiado longa para medila co meu metro,

co meu, curto, entendemento!

-.- 

 

Non fai falta ser astronauta

para decatarse, para asombrarse,

da obra de Deus.

Na finca,

na miña coma en todas,

teño e temos de sobra onde escoller,

desde os trevos trinitarios ás sequoias, pasando polas roseiras,

mouras ou brancas, pero todas de bo ver.

Eu podo plantar, transplantar, regar ou matar,

cortar,

pero o que é a semente, a Creación, o primordial,

 é de Deus,

ese Ser Supremo que todo o fai ben.

Daquela é de imbéciles negalo,

escondelo, esquecelo,

ignoralo.

¡Xa fai falta ser rebelde para rebelarse

contra quen tal autoridade ten!

Nesa carreira da rebeldía

a meirande é a de quen, sabendo,

se nega, ou se abstén,

de ensinar.

¿De ensinar, qué, ou a quén?

Para comezar,

aos nenos da rama familiar, aos próximos máis próximos,

que nolos poñen ao redor para…

¿Para qué vai ser, querido mestre?

¡Para ensinarlles, ante todo, a apiadarse dos ateos,

pois eses son tales porque non tiveron ao seu redor

quen lles ensinase o verbo amar!

Ninguén que ame, desde os trevos ás roseiras,

e xa non digamos as sequoias,

pode ignorar ao Deus que fixo a semente!

-.-

 

Seguimos, e sigamos, facendo Camiño;

Sigamos conservando, mellorando, e…,

transmitindo!

Iso de conservar é bastante difícil

pois o tempo destrúe, erosiona, podrece,

pero o home…, aínda máis!

¡Deus, cántas cousas boto en falta,

pero, entre elas, dúas que me parten a alma:

a destrución dos hórreos e o respecto aos maiores!

Os hórreos viñan da prehistoria,

e con iso e con todo,

onte,

onte mesmo,

eran a mellor despensa do mundo rural.

A pretexto de que estorbaban,

derruíronos,

sen esperar a que eles mesmos se derruísen:

nalgún caso para facer cortes, e noutros para os autos gardar,

coa adicional de que a palla comezou a escasear,

os hórreos…,

leña para o lume, que así estaba carretada!

Diso tan só se aledou a ratume,

que lles puxeron o queixo ao alcance

do seu padal.

En canto ao respecto, algo facía falta avanzar,

pois aínda no XX

a tiranía paterno-filial foi, era, medieval;

pero desde que demos estudios aos fillos,

estes subíronselles ás barbas aos iletrados de seus pais.

¡Burros, os fillos,

ignorantes de que ningunha universidade

supera aquela ciencia familiar das lareiras cálidas e cordiais!

-.-

En vista do visto, querida e admirada Enriqueta,

eu,

fiel ás túas consignas, ordeno e mando:

¡Avante, a toda máquina!

 

Xosé María Gómez Vilabella