.../...
A conciencia vai de lui même, ou tamén precisa educación, e por tanto, control?
¡Pregunta terrible, responsabilidade estarrecedora! Meditemos:
A conciencia é un espello, un espello
interior, no que vemos a alma propia, pero…! Como todo espello, de non estar
limpo non di a verdade. Require unha limpeza cotiá para evitarlle as
deformacións producidas, sexa por nós mesmos ou polas condutas nefastas que nos
vaian contaxiando, afumando. Este espello, como lle pasa á nosa alma, ¡en
realidade de verdade é o seu reflector!, está en creación continua,
ininterrompida, ao longo da nosa vida. Non en tamaño, non en continente, pero
si en contido.
Dun xeito similar a cando lle ensinamos
mentiras a unha criatura, que a imos deformando, coa conciencia pasa o mesmo,
así que: ¡coidado con dicirnos mentiras a nós mesmos, pois acabaremos créndoas!
Por veces oímos: Ese Tal non ten conciencia! ¡Témola todos, máis ou menos
brunida, pero todos! De aí a importancia de nutrila con pensamentos limpos,
axeitados, obxectivos. Nada hai tan subxectivo como unha mala conciencia, unha
conciencia deformada, pero o caso é que non resulta frecuente oír o consello de
que a debemos purificar, esmerilar, para facela veraz, para que nos vaia
servindo de compás neste piago escuro ao que chamamos vida.
O noso peor inimigo, o peor diabro, é unha
conciencia deformada; por iso non sobra, de cando en vez, pararnos a observala,
consultándolle se o noso obrar vai paralelo coas ensinanzas dese Deus que nos
quere perfectos, ou por mellor dicir, con tendencia á perfección. Deus danos as
ferramentas, por suposto que si, pero temos que labrar a nosa efixie día a día,
para ser merecentes do altar que nos agarda. ¡E vaia que somos torpes se
tiramos pedras ao propio tellado! Por outra parte, a consigna témola clara: Ama
a Deus sobre tódalas cousas, correspondéndolle tal e como se merece, e ao
próximo coma a ti mesmo! A conciencia que así non obra é que vai desnortada,
tendo que corrixi-lo seu rumbo, nós mesmos!
Aquí no xardín de diante desta miña / vosa
casa vexo acotío os esforzos que fan eses das mascotas por educa-los seus
canciños, que incluso lles din que non deben morder aos nenos, pero, de
educa-la propia conciencia, que? ¡Pois témolo que facer, nós, en por nós, que
non todo vai ser abusar do anxo da garda!
Por se alguén me le, para poñer unha
testemuña destas reflexións acudo a Lucas, ¡un bo médico das conciencias!, que
no seu 6, 37, 38 díxonos, de parte
do propio Xefe: Non xulguedes, e non vos
xulgarán; non condenedes, e non vos condenarán; perdoade, e hanvos perdoar.
Dade, e darásevos a vós: unha boa medida –acugulada, rebordada, apertada- seravos
botada no voso regazo, pois coa medida que midades hanvos medir a vós! E
digo eu, pobriño pensador, aprendiz de cristián: ¿Como se pode cumprir este
mandamento cando unha conciencia egoísta nos di o contrario?
-.-
Xa sei, Xefe, xa o sei, que non debo
meterme en fonduras teolóxicas porque non sei, non quero nin podo, predicar
alén do meu exemplo persoal. Á miña idade, e coa cantidade e variedade de
oficios nos que me iniciei, que me esgotaron, xa non terei forzas nin tempo
para avanzar no coñecemento da túa doutrina, pero como doutores non che faltan,
a min dáme o papel de simple apuntador, aquí, neste furadiño do ordenador, cos
Evanxeos na man, sempre á man e na man, para non errar nos apuntamentos!
Nunca lle agradecerei bastante ao teu
crego Julio, da parroquia de San Lorenzo, Gijón, que no Bacharelato nocturno
nos ensinase, nos afeccionase, a le-la Biblia. ¡Meu pobre, que ata o censuraban
dicindo del, por iso, que era protestante! Os que tiñamos que protestar éramos
os outros, os católicos, aínda que só fose por ternos tantísimos anos en
minoría de idade!
O meu, que cho teño dito, a estas alturas
da vida é imita-lo Cireneo; ¡no posible, claro, pois de cumpridos os oitenta,
cada un pesa por oitenta! Por iso, e para iso, che pido luces, acertos, para
que a miña vida, o que dela quede, sexa útil; útil, ou polo menos que non
escandalice, máxime nestes tempos tan confusos, tan heterodoxos, pragados de
deidades: soberbia, avaricia, luxuria, hedonismo…; ¡cada persoa, un deus, e
para iso, un deus de mala uva!
-.-
Señor, con estas ou con outras verbas,
pero xa temos falado da conveniencia de poñerlle boa cara ao vento, veña de
onde veña. ¿Que sería dos toxos se ti non lles deses chorimas? ¡Aínda así
condenámolos por culpa das súas espiñas! Unha mala cara, haxa ou non causa,
cansa.
Os toxos choran por culpa das súas
espiñas, que así se lles forman esas bágoas, pero teñen a habilidade de facelas
brillar, que non é pouco. As bagoas do próximo poden molestarnos, pero máis o
farían unhas espiñas sen bagoas, sen chorimas, pois as tales retrátannos un
sufrimento tenro, suave, pinchos á parte. Se as chorimas son sinceras, o
próximo sincero compadecerase de nós, e incluso cabe unha condolencia, un
axudarnos a levar a cruz, pero aquel que só mostra un cabreo impoñente, por
xustificado que estea, ou llo pareza, ese dificilmente atopará un cireneo.
A receita é simple: Por fondas que estean,
ou sexan, as nosas espiñas, nosas son, así que non llas cravemos ao próximo,
non busquemos vinganzas contra terceiros; os nosos males nosos son, e se
coñecemos ao malfeitor, disimulemos, pois as vinganzas sempre son satánicas.
Lembrémonos daquela maldición xitana: Preitos teñas, e que os gañes! Unha cousa
é defende-la nosa dignidade, que iso sempre é lícito, e outra botar man da
estaca contra tódolos que nos rodeen, sexan amigos ou inimigos.
Por suposto que sei que a vida nos dá
tragos amargos, e por veces sorrir é moito pedir, pero menos gañaremos
cuspíndolle ao próximo a nosa bile, a nosa ira. Se a cousa é para chorar, choremos,
pero con dignidade; e se merece un sorriso, non o escatimemos. O próximo, por
ingrato que sexa, sempre agradece que se lle faga a vida grata, que lle
axudemos a leva-la súa cruz. Devolver ben por mal ben sei, Señor, que é un
auténtico calvario, pero sen calvarios, sen cruces, nulla est redemptio! Por outra parte, o sorriso falso, cínico,
cómico, tampouco resulta satisfactorio; ¡daquela teremos que sorrir por
convencemento, co convencemento de que as chorimas, por moito que así lles
chamemos, son as flores dos toxos, as flores das espiñas!
-.-
Señor, falando de espiñas: A que máis me
doe a tal momento é esa da liberdade de expresión, a liberdade máis falaz de
cantas pasaron por este mundo. Máis que por min, que vou curado de espantos, e
nada, ou case nada, me escandaliza, polas criaturas das seguintes xeracións: Se
tiramos ás papeleiras as páxinas impresas, se apagamos a radio ou lles damos
unha patada as pantallas, ¿non correremos o perigo de tornar ás cavernas?
Tentacións sempre houbo, que tamén as padeceu Xesús, pero estas de agora, estas
fochancas da nosa civilización, semellan abismos do anticristo. A Lot
quitáchelo das inmundicias de Sodoma, pero, a nós, cando nos librarás deste
aquelarre?
Por outra parte, xa non valen frades
descalzos que prediquen disciplinas… ¡Si, si, disciplinas, pois as xeracións
actuais só admiten a disciplina dos partidos de fútbol, e para iso adoitan
pitarlles aos árbitros, e non á viceversa! O problema é tan grave, a febre tan
intensa, que nin nos decatamos deste precipicio que nos atrae cal imán
monstruoso. Señor, sópralle á humanidade, a humanidade enteira xa que estamos
engulidos nunha globalización absoluta, universal; sópranos un remedio, unha
vacina. Para que os cabalos non se desbocasen daquela que lles ensinamos a
trotar, o home inventou o freo; e cando pasou do cabalo singular ao cabalo
múltiple, outro tipo de freo lles puxemos ás rodas; de presente, neste presente
no que nos volvemos cabalar, tanto homes como mulleres, qué freo teríamos que
inventar para poñérllelo a esas persoas desbocadas, desbocadas de boca e de
feitos?
Ao de hoxe non vale retirarse a ermida da
Valga do Santo Estevo pois hai carteiros que levan os papeis, e radios a pilas,
e ordenadores con batería… Para a choiva inventamos o paraugas, mais para esta
merda que nos cae das ondas, onde nos podemos abeirar? Señor, apiádate destes
nenos que estamos mantendo a base de mazás podres, precisamente daquelas do
Paraíso, aquelas que tanto dano lles fixeron aos nosos avós! Vouche confesar
unha debilidade, un soño, que me asalta a tal momento: Por esta vez, como nunca
tal me pasou, estou que rabio por non ser millonario. Ti ben sabes para qué:
¡simplemente para establecer uns premios literarios que enxalcen as
publicacións decentes, que ata deben ser poucas, pero se algunha queda, sería
bo que servise de lévedo das outras!
Nesta impotencia só se me ocorre repetir,
implorar, o teu, Et ne nos indúcas in
tentationem, que tanta falta nos fai. ¡Amén!
-.-
Hai unha sinatura, ¡outra, outra máis!,
que moi costa arriba se me fai: a de ser feliz co pouco! Non me consola a
certeza de que niso non son o único; daquela, ou non son bobo, ou é que non é
certo aquel refrán que di, Mal de moitos, consolo de bobos.
Mal de moitos, si, pero gravísimo; pecado
de avaricia, que nos leva a esixirche máis, e máis, pois, ao non gozar do moito
que nos dás, que nos levas dado, queremos máis, e máis, e máis… Facemos coma o
lobo, que tendo por onde, mata máis do que pode comer. Estas cousas que tan
escasas nos parecen a algúns, quen llelas dera a Deus sabe cantos! ¡Perdón,
Señor, por esta avaricia; e perdón tamén pola miña miopía, que me representa
como minucias as túas grandezas!
Teño que admitir que sen unha certa
egolatría estes humanos non plantaríamos unha árbore, limitándonos a souta-las
castañas dos veciños, pero diso a plantar no terreo dos outros media un abismo.
¡Quero máis, e máis, sen importarme adora-lo diabro con tal de conseguilo! Non,
Señor, non, que isto non cho digo eu, senón o meu ego, ese ego de onde arrincan
os egoísmos; o que che pido, o que de verdade che pido, é unha vara de medir
correcta, coa que poda apreciar a magnitude dos teus dons, que será a mellor
maneira de ser feliz, valorando as cousas no seu correcto valor, pois vindo de
Ti altísimas serán, incluso as malas, incluso as espiñas, que ao picarme
faranme entender que a túa coroa padecíchela por min, así que, ¡mira por onde
lles temos que estar agradecidos ás espiñas, tamén ás espiñas!
Neste mundo das abreviaturas e das
velocidades, cando damos as grazas xa non chas damos a ti, Señor; xa non dicimos, Grazas a Deus. Unha
reverencia que deixou de selo para converterse en moca, en fórmula de cortesía,
que é igual a dicir, en teatro! Da Divina Comedia pasamos á Humana Comedia… E
logo que sempre damos para que nos dean, ¡maldito Do ut des! Con isto visto e sabido, vou encabezar un libro de
Zooloxía con esta afirmación: O home é o animal máis voraz de tódalas especies.
Neptuno seica devoraba aos seus fillos, pero o home gánalle, que se devora a si
mesmo. ¡Insaciable! Etcétera, etcétera.
-.-
Señor, desculpa,
que estiven a punto de soltar unha mentira pois ía poñer que onte rematei coa
Biblia, e non é exacto. O que rematei foi o Apocalipse, e precisamente coas verbas de Xoán: “Si, vou axiña.
¡Amén! ¡Vén, Señor Xesús! ¡E que a graza do Señor Xesús vos acompañe a todos!
¡Amén!”.
Isto é o que está
recollido pola Igrexa, pero non é todo, ¡en absoluto!, porque esta mesma Igrexa
segue fervendo, cocendo, estendéndose, e así seguirá ata que ti, Señor, apagues
o seu lume, ou retires o teu lévedo. A cristiandade camiña seguíndoche os
pasos, seguindo a Biblia, e como ti, Señor, non paras de actuar, non paras de
atraernos, a Historia da Salvación é unha historia inconclusa. Daquela, mentres
haxa vida, vida humana, escríbase ou non, a Biblia seguirá aberta, incorporando
milagres e revelacións. Puxeron o Apocalipse ao final, e mal feito, pois detrás
de Xoán, e así ata a consumación dos séculos, están, e estarán, os Feitos dos
Apóstolos. ¿Que apóstolos, se foron martirizados, imitando ao Mestre?, dirán os
ateos, ou mellor dito, eses mentireiros que se xactan de ser o que non son,
pois ateos, o que se di ateos, non os consentes no teu Exército; algún desertor
si que hai, pero por moito que deserten seguen sendo fillos teus, soldados
teus. Foron martirizados os primeiros comunicadores, e detrás deles uns cantos
máis, pero segue habendo apóstolos; mellores ou peores pero apóstolos, que iso
somos, ou deberamos ser, cada un dos bautizados.
Despois deste
repasiño escritural díxenlle á miña Andoriña: -Propóñoche que botemos unha
ollada ao noso redor para ver de darlle un repasiño a este mundo circundante, e
daquela, co que ambos apreciemos, fagamos un balance da situación. Ti e máis
eu, que vimos a ser un só ser do compenetrados que sempre vivimos, ollando
desde aquí mesmo, desde o noso niño, desde o noso pisiño, ¿que che parece quen
faría máis labor positiva, o mundo en nós, ou nós no mundo?
Estivo conforme, e
puxémonos á espreita; aos poucos xa me estaba buscando para dicirme:
-¿Sabes que che
digo? De canto observei, deduzo que este mundo aínda está verde, en plena
primavera, así que Deus terá que seguir regando nel as súas grazas para lograr
froitos satisfactorios, que por agora máis ben son promesas. Iso no obxectivo,
que no subxectivo a miña conclusión é que, aqueles que lle dan ao mundo máis do
que reciben, sacarán matrícula de honor nos exames do Ceo; e á viceversa,
choverán suspensos. O que non son capaz é de autoexaminarme, de
autoexaminarnos, pois iso incúmbelle ao Mestre dos mestres, ao Gran Director
desta Normal dos anormales, pois se fósemos normaliños, tal que de nós se
espera, o mundo xa tería acabado! ¿Que fai Deus co pan na artesa, tantos
séculos? Teño a intuición de que, se nos tivese ben levedados, mandaría á terra
fundirse de novo co sol…, porque estaría finiquitada a súa obra! Seguimos
rotando, e trasladándonos, xeración tras xeración, porque aínda nos falta un
punto de cocción.
¡Deus, estas
Mestras de Lugo cómo son: dignas de Ti, por suposto; dignas do seu Mestre!
-.-
Xefe, se non te
enfadas, se me permites unha broma cativa, vouche gastar unha desas de mal
gusto: ¿Sabes de onde veño? ¡Si que o sabes, pois acabamos de ter un encontro
ao pé do altar, presentados polo celebrante, que o fixo cun solemne, sacrosanto:
Corpus Dómini nostri Iesu Christi
custódiat ánimam tuam in vitam aetérnam. Amén. Daquela, aí vai: ¡Veño da feira dos queixos!
Si, si, tal cal,
coa única diferenza de que na Misa houbo silencio, e nas feiras dos queixos
daba igual falar que calar, pois con tanto barullo nin te oían, nin querían
oírte cando preguntabas: ¿Estes queixos son da facenda, da facenda miúda, dos
bos, dos do Berducedo? Naquelas feiras só había mulleres, ¡un milleiro delas!,
pois os homes reservábanse para a do gando. Entón sabíase onde atopalos, que
non todas eran viúvas no curro dos queixos, pero, ¿nesta igrexa, nesta de San
Pablo da Coruña, qué pasou cos homes?
Nin homes, nin
rapaces… ¿Quen os xebrou, por qué non viñeron, dálles vergoña falar contigo,
Señor, e por iso se esconden? Para min que o causante foi este século XXI, un
século verde, e por iso, pobre; pobre no económico, pero máis aínda no
sociolóxico. Cando lles din a “Paz” ás dúas mulleres, unha de cada lado, a miña
e mais outra vella, pregunteille á miña..., ¡á miña dona! ¿Oes, non hai homes,
non viñeron, e tamén quero estar en paz con eles, cos meus conxéneres, que non
é xusto isto de cheira-los perfumes das súas mulleres, eu só; onde irán? Ela,
ocorrente coma sempre: ¿Onde van, onde queres que vaian: no fútbol!
Isto tamén é
broma, unha das da miña rapaza, que son máis sutís cás miñas. ¿No fútbol, ás
doce da mañá? ¡Ne pas possible!, que
diría un francés. ¡Así veñen os divorcios, que os deixan libres a todas horas,
e despois eles…, divagan!
Falando en serio:
¡Como me gustaría dicirlle ao teu Vicario que mentres Pedro se negaba a
recoñecerlo, Verónica secáballe a suor ao teu Fillo; e mentres os seus discípulos
se agochaban coma coellos, as mulleres acudían devotamente ao Santo Sepulcro! Colexio
Cardinalicio, fai algo, decídete a ordena-las mulleres…, que esas son
perseverantes, non deixaron de ir á Misa…, aínda, pero témo-lo risco de que
dean en elixir o bar da esquina para tomarse un vermouth…, en lícita
competencia, para emula-los homes, agora que substituíron as saias polos
calzóns rabelos!
-.-
Seguimos rotando,
nós tamén; seguimos revoando, observando ao noso redor, e nalgunhas cousas,
Señor, vémonos obrigados a recoñecer que non ía tan descamiñado Curros Enríquez
cando che atribuíu aquela expresión de que, Se este é o mundo que eu fixen, que
o demo me leve! Se acaso faltoulle precisar, explicar, que é precisamente o
diabro, e co diabro media humanidade, a causa de que che desfagamos o mundo.
Por de pronto, segue estando de moda entre os mal chamados sapiens esa tendencia a borrar o bo para entronizar o malo. Para
comezar: aqueles ditos sapienciais, aquel pragmatismo, aquelas experiencias dos
nosos vellos, que tan noxentas lles resultan a estes do século XXI que as están
borrando da súa bagaxe, da súa herdanza cultural. ¡Só importa herdar diñeiro, e
se é negro, mellor que branco!
Na nosa crianza
tiñan baúis para garda-las lembranzas, para conservar as reliquias familiares.
Despois viñeron os bolsos das señoras, onde gardaban, segundo dicía a canción,
“Una carta y un retrato, un pañuelo sin lavar…”. ¡Hoxe, nin carteira, pois os
rapaces só gardan, só meten neses calzóns da cueira caída unha tarxeta de
crédito…, os que a teñen! Rastrexando polo chan, por xunto dos cubos do lixo,
vimos un libro de refráns que cheiraba a mexos, seguramente por obra e graza
deses noctámbulos do botellón. Collémolo co pico, e despois de poñelo ao clareo
no noso niño, xa está lexible. Vouno abrir ao chou:
“O que lonxe vai
casar, tacha leva ou a vai buscar”. ¿Como serían capaces de tirar ao lixo un
libro que estes consellos dá? Entre tanto, a miña dona, que estaba lendo o
periódico do día, pregouno en cuarto e pasoumo: -Olla o que pon aquí. “Chica de
bo ver, busca un rapaz de parné”. E a continuación dá o seu móbil.
Eu contesteille
amosándolle o libro dos refráns, e ambos nos fixemos de cruces. ¡Ai Curros,
Curros, que se vivises hoxe nin verbas terías para retratar o mundo actual!
Daqueles tempos nos que os mozos se valían dos esculcadores para localizar unha
muller de ben, unha muller vestida de cada día, que era a forma de coñecelas,
pasamos aos anuncios…, ¡delas!, “Chica de bo ver…”. ¡Estas evas de hoxe en día
son máis pícaras cá Eva do Paraíso! A estas non as tenta a serpe: ¡tentan elas!
¡Que ben saben que os rapaciños se pirran polas mazás prohibidas; non polas do
regazo, senón polas de debaixo do refaixo! ¿Un rapaz de parné? ¿Un…? ¡Dous,
tres, catro, os que sexan…, en previsión dos relevos! E despois poñemos
Nacementos, en cada Nadal? Ese espello tamén quedou obsoleto, coa velocidade
que levamos: Do matrimonio perfecto, vitalicio, pasouse ao divorcio
instantáneo; e do divorcio, o xuntoiro indocumentado. ¿Cal será o paso
seguinte, volveremos ao curro, tornaremos á casa paterna, aos hábitos
patriarcais, ou converterase este mundo nun bordel absoluto? ¡Curas,
fabriquemos Curas, célibes ou casados, que todos farán falta para predicar,
para actualizar o Evanxeo, que se está esquecendo!
-.-
Comuñón = común +
unión. Ou é que non existen as matemáticas, ou as descoñecían os inquisidores.
¿E Xesús, o Fillo de Deus, cría nas igualdades? ¡Demostrouno, que incluso
compartiu o seu corpo e mailo sangue co propio Xudas, nada menos que na Última
Cea!
Pero esa comuñón
ten unha sombra, unha sombra que non acabo de atopar onde veña aclarada:
“Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoéde-los pecados, quedaranlles
perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos”, (Xoán 20, 19-23). ¿Que poderes son eses,
Xefe, uns poderes de Capitán Xeral, que igualan contigo aos teus discípulos?
¿Onde están eses doutores da Igrexa que non explican isto dun xeito
clarificador e definitivo, tantas dúbidas que vimos arrastrando os segrares?
¡Se eu fose Papa engadiríalle á Misa un colofón de “Rogos e preguntas”!
¿E se o confesor
está equivocado, ou mal formado, ou lle ten xenreira ao pecador? Os propios
sacerdotes do templo de Xerusalén participaron na paixón do Gran
Inocente…; ¿e se algún dos actuais cae
en fraquezas semellantes? ¡Por se acaso, eu apelo ao Supremo! Só me tranquiliza
o pensamento de que naqueles poderes había, ou podía haber, algo metafórico,
algo circunstancial, mal traducido ou mal interpretado. De tomarse isto ao pé
da letra, ¿por qué algún pecado é de reserva especial? No Evanxeo non vexo que
se diga cales son de Pedro, e cales do resto, pois onde os poderes non limitan,
aquí na terra, desde os romanos, considerámolos irrevogables, ilimitados,
séxase, plenos!
Estas son algunha
das consecuencias de estudar por libre, pois se estivese nun Seminario, tal que
naquel de Herbón, arestora xa tiña consultado co meu profesor. Mentres non teña
ocasión de facelo, prefiro crer, aínda que sexa a título persoal e provisional,
que aqueles poderes eran absolutos, si, pero coa reserva mental, por parte do
propio Xesús, de que Deus, Xuíz Supremo, arquivará as sentenzas inxustas, mal
fundadas. ¡É imposible que Deus non se teña reservado o privilexio da Graza
Real, atribución da que non renuncian ni sequera os reis da terra, para canto
máis o Rei e Señor do Ceo e da Terra! Iso de que Deus “os reterá”, ata que se
me demostre o contrario vouno tomar no senso de que Deus os reterá para si,
para xulgalos el mesmo, en por si.
Onte mesmo
cruceime na rúa, aquí en Coruña, co teólogo Torres Queiruga, pero non me
atrevín a preguntarlle; e fixen mal, que por algo se nos ten dito iso de que
“Doutores ten a Igrexa…”, pero, ¿e se me di que tranquilo, dada a súa notoria
bondade? Tampouco é cousa de fiarse dos excesivamente bos, pois eses, coa súa
bondade, poden facernos caer, aínda que sen querer, nunha lasitude de
conciencia. Para comezar, vouno consultar coa miña dona…, ¡por se llelo
explicaron na Normal de Lugo!
-.-
Mateo
23, 1-34.-
Na cátedra de Moisés sentáronse os
letrados e mailos fariseos. Facede, logo, e cumpride canto vos digan, (¡esas leis por eles fabricadas!), pero
non imitéde-la súa conduta porque falan pero non cumpren. ... ¡Ai de vós,
letrados e fariseos, hipócritas, que percorredes mar e terra para conseguir un
prosélito, (Léase, ¡un voto!). ¡Ai
de vós, letrados e fariseos hipócritas, que limpades por fóra a copa e mailo
prato, e por dentro estades ateigados de roubos e de vicio!
¿Señor, temos que vivir con eles; non
terás un país decente, incorrupto, ao que emigrar, aínda que sexa de vellos,
onde non soen os micros dos seus mitins? Aclároche: Eu suspiro por un país con
listas abertas, onde non se escondan e acubillen, nin escribas nin fariseos;
unhas listas abertas onde podamos separar un Lot, rescatalo, elixilo, por burro
que sexa, pero incontaminado, pois o resto…, o resto, Señor, teñen cidadanía
recoñecida, uns en Sodoma e outros en Gomorra, iso ademais dos seus paraísos
fiscais! Neste país non me sinto seguro, pois non sería a primeira vez que fagas
chover xofre e lume desde o ceo; mira que acabo de ler o capítulo 19 do Xénese, e deste tiro a consecuencia do
moito que te molesta a corrupción, ata o extremo de mostrarte aniquilador, se
falta fixese.
¿Cando será o día que completes esta
fusión de razas, tantas que levan mexado nesta pelica da pel dun touro, e
depures no noso ADN a negatividade de boa parte delas? Dóete de nós, Señor, que
xa ves que herdamos o peor de cada raza: insolidarios aqueles celtas, ladróns
os romanos, taifeños os magrebís… Nada, que renuncio á miña herdanza…, ¿somo se
di? ¡Xa o teño: a beneficio de inventario!
No ínterim, seguirei neste Xetsemaní
hispano, lembrando a resignación do teu Fillo unixénito: Meu pai, se é posible,
arreda de min este cáliz, pero non se faga o que eu quero, senón o que queres
Ti!
-.-
Señor, nesta prórroga octoxenaria que me
estás concedendo, esta semana fun obxecto dunhas atencións especiais que non
podo pasar sen agradecerchas: ¡Estiven na antesala do Ceo! O médico non foi
Lucas senón unha afillada de San Paulo, Paula Portela Pereira, para a que che
pido, Señor, Señor das Grazas, unha vida longa e feliz. ¡Ela, esta samaritana,
que tanto fai pola saúde do próximo, ben merece, en correspondencia, que non a
perdas de vista, que a leves da túa man, para que siga por moitos anos nesta
loita contra o Mal, por ti encabezada! No quirófano tamén estaba outro Médico,
para o que che pido as mesmas grazas; non lles oín o seu nome, pero ti, Señor,
Señor da Sabedoría, non precisas máis datos.
Por alí andaba unha anestesista, de
apelido toponímico nada menos que Rois. Rois, xunqueira, en lingua sueva,
xermánica. ¡Outro anxo, Señor, outro emisario teu! Das enfermeiras nin che
conto, tan boíñas, tan atentas, e competentes, que non acertei a distinguir as
Martas das Marías. Este Complexo das Prórrogas debe ter anoxado, como pouco, ao
Ministerio da Facenda…, tan desexoso que debe estar de reduci-lo seu capítulo
das Pensións.
Este beneficio, Señor, este enésimo
beneficio, ten que servirme, e así cho prometo, para dúas cousas: Ad intra,
para purificarme algo máis, que boa falta me fará para que San Pedro non me
pase pola porta cativa, pola dos desagradecidos. E ad externus, para tentar
unha mellora na miña pequena exemplaridade, particularmente co meu próximo máis
próximo, cal é a miña familia.
Como só me anestesiaron do embigo para
abaixo, mentres a ciencia varría ou queimaba, depuraba, os restrollos da miña
vexiga, esta imaxinación da que os meus din que me sobra, que a teño excesiva
para vivir neste mundo prosaico, deu en recorre-los tempos, e fun parar ás
intervencións daquel Sinuhé exipcio, especialista en trepanacións. ¡Que razón
tivo aquel que se asombrou de que as ciencias avanzasen tanto que xa era unha
barbaridade! Pero eu engadiría: Barbaridade é a dos folgazáns, Señor, que tan
pouco fan, ou facemos, para contribuír á evolución deste mundo que nos
encomendaches, en usufruto!
-.-
Así como a antesala do confesionario é un
bo exame de conciencia, o quirófano é a mellor sala de espera para
entrevistarse co Xefe. Non sempre nos recibe de primeiras, persoalmente quero
dicir, pero en todo caso nada como agardar por unha audiencia para asearnos,
para tensarnos, para repasar un pouquiño os argumentos en que pretendemos
apoiar e lograr a graza do ascenso ambicionado.
Todos comezamos de soldados, homes e
mulleres, pero algúns chegan a santos, aínda que tamén os haxa en perigo de
pasar polo calabozo, digo, polo purgatorio, ese cuarto das duchas, das duchas
quentes, onde nos lavan as reliquias da mala vida pasada. Señor, che dixen en
tal momento, non me recibas antes tempo, que aínda estou co exame de
conciencia. Señor, pequei, que iso é certo, e foi pola miña culpa, pola miña
gravísima culpa, pero tamén che pido que me admitas este prego de descargos
onde expoño que algunha atenuante debo ter xa que nacín e me criei nun mundo de
lobos, neste mundo onde o home é para o home o peor dos lobos.
Aquí abaixo abundan as baixezas, así que,
cada vez que levantei os ollos ao Ceo, estas verduras da terra facíanme
agachar, cheira-las súas flores, ¡pragadas de espiñas encubertas, disimuladas!
A miña vida, e coido que a de todo mortal, é/foi unha loita continua entre o
ben e o mal, entre os bos e os malos exemplos; e así como hai soldados
covardes, tamén existimos os cristiáns apoucados, comodóns, submisos ao que
dirán de nós os borrachos, eses que nos invitan a cambalearnos coma eles, a
caer con eles.
Na antesala do quirófano lembreime
daquelas botellas de coñac das “Tres cepas” que lles daban en África aos lexionarios
e aos paracaidistas para anestesialos nos seus enfrontamentos coas gumías dos
nativos. ¡Que máis dá dicir gumías que bisturís, posto que as dúas teñen gume!
Pero non hai cloroformo que adormente unha conciencia, por lasa que sexa, cando
fai antesala no despacho do Xefe. Por iso os quirófanos son confesionarios
auténticos, aínda que teñan a capela lonxe, na outra esquina do hospital.
Confesionarios, pois, que invitan á confesión xeral.
De pasada esta experiencia física, a cousa
que máis me urxe é redactarlles unha carta colectiva aos meus netos,
transmitíndolles, pretendendo transmitirlles, as miñas experiencias anímicas,
as experiencias da miña propia alma, da miña conciencia:
Queridos
Miguel, Andrés e Paula, miña segunda xeración: Xa sei que non vou chegar a Cura;
sóubeno sempre, pero aínda así fíxome ilusión facerme a ilusión de que, nos
meus finais, estudaba para Cura, aínda que fose por libre. Pois ben, en todo
caso un Cura debe selo de si mesmo; e a continuación, do próximo. ¿Quen é o meu
próximo? De cerca, de moi cerca, a miña dona, vosa avoa, pero dáse a
circunstancia de que me supera en bondade, así que pouco poderei predicarlle.
Despois veñen os fillos, ámbolos dous a cal mellor; fixéronse así, resultaron
así, máis pola exemplaridade de súa nai que pola miña propia; téñoos por
mellores có pai, así que só me cómpre pregar a Deus por eles para que sigan no
seu perfeccionamento progresivo. E con isto, paso aos netos:
De presente, só vexo en vosoutros
intelixencia e bondade; ¡bos principios, afellas que si, pero estades
somerxidos nun mundo depravado, temible, onde vexo máis diabros que anxos! Por
isto vos teño que recordar aquel exhorto dos romanos: “¡Cave ne cadas!”.
¡Coidado con caer, e de caídos, levantádevos ao instante coas grúas do
arrepentimento e dos propósitos da emenda! Con esta finalidade, con este
desexo, un mandamento vos deixo, ou por mellor dicir, dous: ao longo do día, un
esforzo para ser mellores có anterior; e pola noite, un exame de conciencia, a
fondo, sincero, para que vos durmades, vosoutros, o voso corpo, pero nunca as
vosas almas, pois elas deben estar, debémolas ter, en vela constante, sempre
dispostas á chamada de Deus.
Cómpre estudar e traballar, en formación
ininterrompida, para ganar con dignidade o voso pan de cada día; e compre amar
a Deus sobre tódalas cousas, e ao próximo coma a vosoutros mesmos. Non é doado,
pero imposible, tampouco. O premio de todo isto é sublime, definitivo: ¡A vida
eterna! ¡Que así sexa!
Xosé
María Gómez Vilabella
No hay comentarios:
Publicar un comentario