AS PITAS E MAILO GALO

    

TEATRO PARA AFECCIONADOS

AS PITAS E MAILO GALO

Xosé María Gómez Vilabella

-.-

AS PITAS E MAILO GALO

  

¡Hai que atalo curto!

Desde Caín, a parte débil da sociedade, os sinxelos, xustos e prudentes, viron no galo a personificación, a imaxe, o símbolo, da afouteza, da tiranía, do mangoneo, e incluso, comparativamente, esa lacra á que chamamos, dun tempo a esta parte, “violencia de xénero”. Por todo iso, sempre se tivo ao galo como un mal necesario para o sostemento do poleiro, básico na cadea da alimentación humana, pero, no resto…, un ser odioso, un ser que cacarexa antes de asomar o sol para que se levanten os traballadores, para que deixen a cama, mentres el segue de fachenda no seu harén, co seu harén, diante do seu harén!

Por todo iso, nada máis asomar a democracia, naquel querer e non poder, máis concretamente na primeira metade do século XX, na comarca de Castroverde, Pol e Valeira, aínda que non só nesta, xurdiu unha literatura popular emblemática que deu teatralidade ás “Sentenzas”, tamén chamadas “Corridas” do galo, nas que o pobo raso, farto de humillacións, como escape, deu en atribuírllas ao galo, e ditada “sentenza”, o tirano purgaba aqueles excesos colgado dun trelo; etcétera, etcétera.

Redactor de innumerables “Sentenzas”, que se executaron na bisbarra antedita, foi meu pai, aquel incansable mestre de a ferrado que tanto se esforzou por fomentar, por cultivar a dignidade dos seus coetáneos, José María Gómez Lombardero. Vaia en memoria súa esta…, chamareille “actualización”, do simbolismo do galo.

Meu pai, o da esquerda, na corrida da Meda. Ano 1948.

-.-

Na taberna do lugar, de calquera lugar da nosa Galicia. Ao fondo unha foto da torre de Hércules, con outros souvenirs.

Xubilados xubilosos, evocando aquelas corridas do galo.

Nunha mesa auxiliar, catro ¿rapaces? Á vez que manducan, danlle un repaso á historia da súa bisbarra. O máis afoutado:

Afoutado 1.- O caso é que demos en chamarlle “Galo” …, por iso de que traballou en Francia, pero tamén o merece polo alborotadas que tivo ás pitas do lugar…, ¡e menos mal que cando el volveu, miña irmá xa casara!

Comensal 2.- Se te refires a ese que acaba de saír, eu discrepo: Non son as pitas as alborotadas, pois elas, miñas xoias, polas trazas ben que lle agardaban, que só lles faltaba poñerse en fila para que as atendese… ¡Os alborotados somos nós, os outros, polo medo que nos entraba de que non tivésemos onde escoller; todas, ou a maior parte, xa estaban galeadas, e eu, que por min falo, unha pita galeada non a levaba á casa de meu pai!

Xogador 3.- ¡Canta, canta, presume, que antes cá ti cantou ese galo, que din que durmía cada noite nun poleiro distinto, e que ao espertar íase das casas todo oufano, antes de que o descubrisen, pero nunca sen despedirse delas, que por iso cacarexaba ao amencer!

Un oufano.- Se eu me vise solteiro, daquela, e se ese competise comigo, xúrovos polo as de bastos que lle ía esperar na mesma porta do poleiro, cun trelo de pita, e con iso, colgándoo polas súas  patas das árbores de xunta a casa, ía izalo ben alto, para despois montarme no cabalo, como se facía antes, no século pasado, e coa espada que conservo de meu avó…, facía unha paella!

Un dos miróns, que se tiña por amigo do galo.- Vosoutros atendede ao condumio, e deixade ao galo por imposible, pois con el non puido…, nin o capitaine francés, aquel cornudo...!

Afoutado 1.- ¡Os franceses son…, franceses! ¡Quere dicirse, xente de braga, pero non da Braga portuguesa, que eses son caralludos! Eu son de brega, que non é o mesmo…, ou deixo de ser galego! De min non ía escapar…!

Afoutado 2.- Eu…, ¡eu, que sei! Pero volvendo ao tema: ¿A ese Fulano, non será que lle chaman “O Galo” por iso de que estivo en Francia, e non pola sona que lle atribúen de beneficia-las pitas?

O mirón de antes.- Esa  historia seina eu, que comigo tivo a franqueza de contarme a súa peripecia: En Perpignan dedicábase a repartir bombonas de butano, que alí seica hai grandes maisons de campagne, pero frías…; as mansións, non entendades mal! En certa ocasión, que de aí lle veu a presa do seu retorno, levoulle unha bombona á muller dun Capitán, que estaba…, bombón! ¡Iso, unha bombona para un bombón! Pero o Capitán, que se supoñía de manobras, volveu impensadamente para a casa, que llas suspenderan por culpa do mal tempo, atopándose…, coas manobras do noso “galo”, no propio leito conxugal!

Afoutado 3, que para de beber e de comer en vista do cru que se está poñendo o relato.- ¿Isto que dis…, dilo, ou cóntalo? ¡Un Capitán que volve de manobras…, non volve coa pistola!

O mirón.- Pistola tamén a tiña o galo, ¡montada!, pero non chegou a facer uso dela, que a devolveu, de inmediato, aos calzóns… Non, non o conto ben, pois el díxomo doutra maneira! Nin tempo tivo de garda-la súa arma nos propios calzóns, que saltou pola ventá…, sen eles! ¡E menos mal que, casualmente, a tal momento non había xente na maisón de enfronte, así que alí mesmo roubou roupa…, e coa mesma seguiu fuxindo, en busca da fronteira española!

Afoutado 3.- ¿Daquela…, onde lle visaron o pasaporte? ¡Se non llo visaron, é que segue en France…, oficialmente!

O Mirón.- ¡Que pasaporte nin que pasaporte! Cruzou polos montes, polos Perineos, roubando canto atopou, fose roupa ou comida. Pero non hai mal que por ben non veña, pois as pitas deste país ao parecer tamén precisaban do  galo, e débeno facer mellor cás francesas pois a min xuroume que nunca á France volve, nin que o leven atado, que é capaz de roe-la corda!

Afoutado 3.- Será mellor que sigamos bebendo, para aledarnos coa bebida, que non é cousa de estar aquí parados, ausentes, atendéndolle á xerra, mentres ese galo lles atusma aos nosos poleiros!

Afoutado 2.- Eu, a tal momento, co oído oído, non as teño todas comigo, pois teño dúas irmáns…, e polas trazas, virxes! Veña, dádelle ao vaso, que tamén quero irme, para a casa, por…, por se acaso!

Escena segunda

Seguen na taberna, pero sen o Afoutado 2, que non volveu, que se supón está gardando nas súas irmás.

Afoutado.- Seica seguimos todos menos ese Antón, así que cabe supoñer que segue gardando nas pitas, gardando en súas irmás!

Mirón 2.- ¡Eu teño a receita! Ao galo…; quero dicir, ao Narciso, hai que facerlle coma o lobo en xaneiro: ¡casalo! ¡É a mellor solución, así que teremos que pensar nunha argucia que o leve á trapela…, tal que…, tal que coa Casilda de Sarille, que esa seica é das que están namoradas do susodito Galo!

Neste intre, outro parroquiano, que estaba na barra apurando a súa cunca, ao oírlles iso da “argucia” achegouse aos de antes e díxolles: -¿Queredes unha receita de médico? ¡Dígoo por facer unha obra de caridade…, xa que estades nese plan!

O Afoutado.- Doutor, ben sabe que o temos por bo médico, pero nin Daniel, ese Capador de Silva, sabe capa-los galos, para canto máis vostede, así que, como non lles aplique a ruda ás pitas do lugar…, segundo se facía en tempos coas nosas avoas!

Médico.- ¡Que mal me coñecedes! ¿Cando receitei abortivos, por máis que algún dos presentes tenmos pedido? ¡Nin o fixen, nin o farei…, mentres Deus me dea cordura, pero teño outra menciña, que vola digo se me xurades gardar o secreto desta conversa…, polos vosos defuntos!

Todos a unha: -Xuramos, e que mortos nos vexamos o día que faltemos á nosa palabra!

Médico.- Neste caso…, diréivolo: Esa Casilda ten problema de ovarios, e visítame de cando en vez alarmada polos retrasos da súa regra. Eu fágolle a proba da ra, que sempre lle foi negativa, así que ela reincide, pois segue atendendo os requirimentos do galo, pero na próxima voulle mentir, ¡unha mentira piadosa, por suposto!, e cando me oia dicir que desta vez si, se non se me desmaia voulle propoñer falar eu mesmo con Galo, ameazándoo se falta fixese, para que case con ela, pois, de non facelo, aplicareille á criatura, no seu día, o correspondente ADN, co cal, o irmán da Casilda, que é un Tenente mutilado da Lexión…, etcétera, etcétera.

As verbas do galeno son acollidas cunha ovación unánime, e móstranselle agradecidos pois, quen máis quen menos, viña receando das accións do empoleirado, pero, ¡ouh casualidade!, naquel intre entrou o Galo pola porta, -¡de bo tipo, alto e forte, cheirando a colonia varonil!-, que se mostra sorprendido daquel conciliábulo co galeno do lugar. Un dos presentes, máis pícaro cás cobras, reacciona de inmediato, e para evitar suspicacias déixalle a súa sela ao Galo, de paso que lle dá unha palmada no ombreiro: -Vén para aquí, Narciso, que entras moi oportuno porque o Médico estábanos propoñendo quedarse no lugar, connosco, definitivamente, se lle axudamos nas obras desa casa que está facendo no Campo da Feira…; como non hai quen non lle estea agradecido, e por tanto, obrigado, acabamos de aplaudirlle a idea, porque así, poñendo nós algo da nosa parte, tamén el se acordará do favor cando…, cando precisemos das súas receitas!

O Galo, que se incorpora de boa fe ao acordo local: -Por min…, eu podo aporta-las trabes, que as teño de castaño, ben curadas por certo…, pois contaba con facer un poleiro cando volvese de Francia, pero…, as que quero non mas dan, e danme as que non quero, séxase, feas e pobres!

O Médico, en agradecemento, pide e paga unha rolda. Seguidamente cae o pano para pasar ao

ACTO II

Escena primeira

Nunha perruquería de señoras: Dúas ou tres cadeiras en plena función, e varias rapazas con revistas, ao redor, agardando pola súa quenda.

Clienta A.- Manuela, sinto ter que dicircho, pero esta vai ser a última vez que me tomes o pelo…, se non retiras da porta ese letreiro de “SALÓN DE PEITEADO AMBOS SEXOS”!

Perruqueira A.- ¿E logo, muller, se aínda o puxen onte, e ninguén o leu, que seguen sen entrar; non irás dicirme que ti es desas que repelen aos machos, ou si? ¡Faino a competencia, e neste oficio, coma en todos, hai que adaptarse aos tempos! ¡É, ou non é, propio de mulleres tomarlles o pelo aos homes? 

Clienta A.- Manuela, eu tíñate por máis lista! Os homes van vir, ¡claro que van vir!, pero a cambio diso irémonos as mulleres. Lémbrate que eles sempre dixeron, “Non busques muller na perruquería; búscaa tras do pote, vestida de cada día!”. Non viñan ás nosas perruquerías porque tiñan vedada a entrada, pero se lles abres a porta van querer vernos co xampú posto, e daquela, adeus conquista! Por se non o sabes, vou camiño dos trinta, así que non estou para perde-lo tempo; por máis que me declare, ao altar non me levan… ¿Que será de min de aquí en diante, trintena, e sen apeitar cos homes?

Perruqueira A.- Iso ten arranxo: poño un pano en medio, aquí diante, na entrada, que así resultan dúas salas.

Clienta A.- Non hai cousa máis fea que ver un home afeitándose, que iso vimos dicindo deles, así que o pano en medio non me serve, pois, sexa ao entrar ou ao saír, terei que velos no aseo, e tampouco me apetece!

Casilda, que está na quenda das que esperan.- O outro día vinte de ganchete co Narciso, e maldito se peiteada ías, que máis parecías recén levantada da cama…!

A clienta A, levantándose da cadeira e arrebolando o pano que tiña aos ombros, toda celosa, ¿ou sulfurada?.- ¡Mira quen vai falar, ti, unha folgazana, que vas para os corenta, e nin maña te deches para atrapar un mal polo, así que agora terás que cargar cun galo dos vellos, coa crista esmorecida, e para iso, se te quere!

Casilda.- Se non foses tan inculta saberías que o meu nome, Casilda, vén do árabe “qasida”, que quere dicir, “canción, ou poema”. Se eu non caso, sendo canción, ti menos, pois, con peiteado ou sen el, non pasas de ser unha burra peluda, unha burra orneando!

Póñense en plan de tirarse dos pelos, unha da outra, coma dous galos arrincándose as plumas, pero acaban por separalas as dúas perruqueiras. A clienta A, de anoxada, recolle o seu abrigo, e vaise; ¡vaise peiteada, pero sen pagar!

Escena segunda

Ao saír a airada, séntase unha das que estaban en espera, chamémoslle Clienta B.

Perruqueira A.- ¡Ai, muller, ti tamén estás de pluma caída, que vaia pelos que traes! ¿Ves directamente do poleiro…?

Clienta B.- Non é así, que lavei a cabeza na casa para que me saia máis barato, pois agora, de casada, hai que facer polo euro!

Perruqueira A.- ¡Boa pena me dás, agora, con dous ingresos: o teu, de coidadora de vellos, e despois, o do teu marido…!

Perruqueira B, que se lle viña notando que ardía en gañas de darlle á palleta: -¿E logo, casaches? ¡Hai tanto tempo que non vés por aquí…, que xa pensei que emigraras?

Contesta por ela unha das sentadas, chamémoslle Clienta C., que deixa a revista para participar no cacarexo: -¡A emigración da Felisa coñézoa eu, que me quitou o rapaz, e encima diso tivo a cara de invitarme á voda, pero díxenlle que estaba coa regra, que a min non se me quitan así como así, as regras, e de solteira, menos! Aí a tedes, casada cun lexionario, deses que atacan coa baioneta calada, segundo é público e notorio, pois esta non foi a súa única vítima!

Clienta B, que se levanta encarándose coa cismeira: -¡Segues tan parva como cando eras amiga miña! O meu é un simple Cabo, pero ataca como é debido, ¡coa baioneta!, mentres ese que te pretende, ese Tenente de Artillería, por referencias que teño, é deses dos canóns sen retroceso… ¡Para que vexades, un canón sen retroceso dispara unha vez e non volve, así que,  nin é canón nin é nada!

A Perruqueira B. -Estou vendo que ten razón aquí a miña Xefa niso de amplia-la perruquería, pois dou por seguro que cando comecen a vir homes, as vosas trafulcas acábanse. Para daquela ides estar caladiñas, co pico pechado, disimulando, para que non vos teñan por pitas chocas!

Prodúcese algo de silencio, pero dura pouco, porque unha das que están lendo alza a vista e comenta. Clienta 4. -Vén hoxe un caso parecido a aquel da Duquesa de Alba: unha vella de diñeiro que casa cun cigoló duns trinta, que o tiña de chofer! ¡Eses si que saben mete-la directa; a directa, e tamén, nas curvas, a marcha atrás!

A Clienta 5. -¡Nunca falta un roto para un descosido!

Clienta 4. -Aquí, nesta Vila, si, que xa me dixo o señor Cura que está disposto a cambiar de parroquia…

Clienta 5. -Pois non sei onde atopará mellores fregueses: ¡cobra o mesmo, e traballa pouco!

Clienta 4. -¡Diso se trata, de que traballa pouco! ¿Confesar; unha vez ao ano, como moito! ¿E casar; desde que casa o Alcalde, o Cura ten relevo: de cada dous, un, ou menos! Díxome que quere pedir misións, pois alí seguen casándose os homes coas mulleres, e sempre de por vida. Falando disto ata me fixo rir, pois afirma que chegou o día en que os infieis son máis fieis cós fieis, e que vai sendo hora de chamarlle á nosa España, Terra de Misión, e non de Crentes!

Nisto entra un home, así que hai cambio de escena.

Escena terceira

Home. -Boas. Aí fóra pon que xa non espantas aos contrarios, aos burros, que agora non sodes unisex…; iso que quere dicir, que non tedes sexo, un sexo definido, como lles pasa aos anxos, que seica teñen os dous, asemade?

Perruqueira A. -Déixese de bromas, que non están os tempos para trangalladas; e se quere que lle acariñemos a cabeza, daquela deu co sitio axeitado!

Home. -¡Iso está ben, que boa falta me fai, que estiven tres meses embarcado, e só vin rapazas na tele do barco!

Unha das que están agardando pola quenda. -Séntese comigo, que eu sonlle a última, e mentres aquí a Xefa non poña un pano, un separador, teremos que estar xuntos.

Home. -Muller, es ben amable, pero, se fas o favor, non te achegues tanto, ¡que estás que botas lume, e vasme incendiar!

Rapaza. -¡Pois vostede a gasolina non cheira, que máis ben o fai a…, a macho!

Home. -Por tal me teño, e para máis datos, viúvo. Agora que o sabes, se che intereso, comeza por facerme unha oferta. ¿Estás libre, tes piso…, pois, do que non, voume á outra perruquería, á das mulleres…, ricas! ¡Boh, é un dicir, pois ricas estades todas, pero non todas o sodes..., en euros!

Rapaza. -Xa noto que vén do barco, que trae ganas de falar, así que podíamos facer unha cousa: Como ve, teñen baleira esa cadeira, e eu, que en tempos, mentres viviu o meu home, corteille sempre o pelo, e ben fresquiño que o deixaba, se aquí me prestan unha máquina desas de pilas, eu rápoo, e vostede fálame, que neste trato o servizo vaille saír de balde!

O señor accede, e a Xefa alárgalle unha máquina. A muller comeza a pasarlla polo cocote, de abaixo arriba, pero o home, mirándose no espello de enfronte, asústase: -¿Que me estás facendo; ou queres deixarme calvo? ¡Non afondes tanto!

Rapaza. -¿E logo, que quere, que llo deixe a estilo punk? ¡Pois para iso váiase a unha perruquería do sexo contrario, que nesta de aquí as mulleres temos que saír máis mulleres, e os homes…, os homes teñen que saír máis homes!

Home. -Unha muller así é a que me convén; unha muller bragada, decidida, con criterio. Autorízote para seguir…, xa que é o teu gusto facelo desa maneira…, se con iso che demostro que, se casamos, voute deixar mandar!

Rapaza. -¡Ai, si; por cantos días...?

Home. -¡Muller, por días de vida, e dígocho diante de…, dez mulleres, que para testemuñar nun preito son abondas!

Fai que segue rapando nel, e aos poucos vanse, xuntos, sen agardar ela pola  súa quenda; o Home pregunta polo prezo e a Xefa dille que, como o rapou a compañeira, polo aluguer da máquina nada lle cobra. Quédanse comentando:

-Vedes como teñen unha función social as perruquerías pluri sex, pois grazas ao letreiro, un viúvo e unha viúva van entrar no Ceo, no Ceo dunha segunda experiencia…, por máis que dixese aquel Cervantes que, segundas partes nunca foron boas!

Cae o pano

ACTO III

Escena primeira

Consulta do Médico. Entra Casilda.

Casilda. -Boas tardes, Doutor, e alédome de velo tan forte; claro, sendo médico, ten que dar exemplo de boa saúde!

Médico, co fonendo colgado do pescozo. -¿E logo, muller, que novidade tés, aínda que non preciso preguntarche, que xa vexo que estás quitando da carteira un deses regaliños que lle traes á miña ra de cando en vez!

Casilda. -¡Que pronto se decatou do meu mal, por máis que, de ben pensado, igual é unha sorte, que vai sendo hora de que as teña! Vostede xa sabe o que lle deixo facer ao meu pretendente, sempre ao natural, sen protectores, para ver se o meto nun compromiso, e daquela me leva ao altar, antes de que seque, pero a súa ra parece que está na miña contra, que sempre me di que non!

Médico. -¡Muller, hai que ter paciencia, que París está lonxe, e os nenos tardan en vir, pero…, á forza de pedilos, acaban chegando! Dáme logo ese frasquiño, e mentres falo coa ra, ti reza un Paternóster, que volvo enseguida…

Aos poucos retorna o Médico refregándose as mans. -Querida Casilda, albízaras, que traio boas novas, pois te-lo ovo choco; o que non se pode, de momento, é sexalo, que tanto pode ser un polo como unha pola… ¿Ves como deu resultado a túa oración?

Casilda. -¡Ai, Deus, que leda me sinto, pero agora vén o seguinte paso! ¿Como llo digo ao meu rapaz?

O Médico tarda en contestar, como facéndose de rogar, e por fin, poñéndolle unha man no ombreiro, todo agarimoso: -Creo que cho podo arranxar! Vou chamar ao Narciso para pedirlle que se pase por aquí, que temos que falar dunhas vigas que me ten prometido, e despois, de paso…  -Colle un móbil, marca, e fai que fala co Narciso…

Casilda. -Daquela, vaillo dicir; atreverase a facelo?

Médico. -Muller, tamén el se atreveu contigo, e iso que á súa idade xa debería saber…, que nesta vida sacarás, o que metas e nada máis! Eu, por ti, unha muller tan decidida...; merécelo todo!

Casilda. -¡Ai, si, decidida si, que mire que ata lle dixen, a primeira vez que pasou por diante da miña casa para achegarse á dunha veciña: -Á volta, se con ela non preas, párate aquí, comigo, que te vou invitar…! El preguntoume: -¿A que? Eu respondinlle, de inmediato, -¡A gananciais, rapaz, que teño seis vacas, e nesta casa ninguén tivo que emigrar! Pero volvendo ao caso: Xa que Deus se ocupou das miñas preces, vou pedir por vostede, para…, para que lle saia unha moza de xeito, pois o que é merecer, merécea!

Médico. -Faino, Casildiña, que cho agradezo, pero non pidas unha médica, que non hai peor cuña cás da mesma madeira!

Bícanse amigablemente, e despídense.

Escena segunda deste Acto.

A pouco de irse Casilda, entra Narciso, e danse a man cun forte apertón de vellos amigos.

Narciso. -Aquí me ten, que esta mesma tarde lle levo as vigas, no remolque do tractor, pero ten que estar nas obras o seu contratista para indicarme onde as deixo.

Médico. -Terás que deixalas diante da de Casilda…, para cando arranxedes a casoa dela.

Narciso. -As vigas son para vostede, segundo quedáramos, e se despois llas quere regalar a outra persoa, alá vostede, pero eu á Casilda o único que lle regalo son os ollos!

Médico. -Algo máis lle regalaches, que o sei eu, eu e tamén unha ra que teño aí dentro, no laboratorio.

Narciso, botándose as mans á cabeza. -¡Cómame nunca o diabro, esa lingua de trapo…! Falas felices, e encima levántanche calumnias!

Médico. -De calumnias, nada, que a miña ra non minte, e máis che digo, agora que se demostrou que o ADN é infalible, tan pronto naza a criatura vou poñer no periódico que ti es o pai!

Narciso, ríndose do Médico. -Non pode, que está suxeito ao secreto profesional…; iso ademais do seu xuramento hipocrático!

O Médico, dando unha puñada na mesa. -¡Iso impórtame un carajo, pero máis che digo, que Casilda, unha moza que cose e que cociña canto quere, é a mellor Ama de chaves que podo atopar para a miña casa, para esa que estou facendo, e se ti canalleas, caso con ela, mañá mesmo!

Narciso, que o toma en serio, dá en pasear pola sala, coma un lobo engaiolado, coas mans á cabeza. -¡Xúreme que é capaz de facer iso!

O Médico colle un libro, e pon a man encima. -Xuro por esta Biblia que Casilda non vai quedar solteira.

Narciso, derrotado, dándolle a man ao Médico, en son de pacto. –Daquela, caso, pero coa condición de que vostede sexa o padriño da voda, e dentro de sete ou oito meses, apadriñará a criatura, que así teremos médico gratis, sen pagar iguala!

Médico. -Aceptado; e agora imos falar co Cura, agora mesmo, ti e mais eu, en precaución de que non te volvas atrás, pero…, ante o perigo de que se che vaian os ollos, de aquí á Reitoral, tras das rapazas coas que nos crucemos na rúa, que ti naciches con predisposición á poligamia, vouche vendar os ollos!

Narciso, resignado. -¡Imos logo!

Médico. -O dito: primeiro vouche poñer esta venda nos ollos…, por se torces a vista camiño da Reitoral!

Ponlle unha venda, e vanse, collidos do brazo.

Cae o pano ao son desta marcha nupcial

Xosé María Gómez Vilabella

-.-

O Autor non terá inconveniente en permitir que se represente calquera destas obras sempre e cando se faga co seu consentimento previo, del ou dos seus herdeiros, e, por suposto, con un mínimo de dignidade escénica. Se para entón estou reunido con San Pedro, que ninguén me interrompa; nese caso, falen cos meus herdeiros, que de seguro respectarán estas instrucións.

Xosé María Gómez Vilabella