lunes, 20 de agosto de 2012

E AGORA, QUE? -II-

.../...


Cuestión dual




A señora Emilia de Brañas, de Millares,
montando o Nacemento cos nenos.

¡Que inoportuno é o Nadal,
qué ben se estaba ignorando aos amigos,
esquecendo as débedas,
e sen testemuñas
que nos lembren as íntimas ruindades!
¡Amola tanto pregoa-las verdades,
iso de comparti-las noces e mailos figos!
¡Tanto desexárlle-la paz aos inimigos,
e á vez disimula-las súas maldades!
¡Que pícaros aqueles anxos de Belén,
ao impoñer, de condicio, no seu Portal,
que só a gozasen os homes de ben!
Neste plan...,
¡ou quedarse sen Nadal,
ou dicirlles aos nosos inimigos, Amén!
A cuestión évos matemática,
¡mesmo dual!
-o-

Estou anoxado cos días curtos

De veras que si,
porque nunca dou chegado ao remate da tarefa proxectada,
nin sequera polos días de San Xoán!
Tanto me queda sen dicir, que a xente logo vai pensar,
con iso de que vivín nun deserto,
que a miña vida, o meu pasar, foi un simple oasis,
catro palmeiras nun areal!
A verdade é que todo o fago, e falo, cunha certa parsimonia,
amodo,
tal e como me ensinou meu padriño, que por algo era coxo,
coa reuma de tantas molleiras,
pero nunca coxeaba no seu prudente falar!
Tamén está iso de que os ordenadores viñeron tarde
a por min;
tardaron en axudarme, en socorrerme,
con tanto que tiña desordenado no meu cerebrín!
Por iso estou disposto a face-lo meu resume testamentario,
aquí mesmo que sexa, sen máis requisito:
Nacín no país dos pradairos,
e por tanto,
son un montañés de crianza;
algo xoto, case tirando a miñato.
De saúde, bastante ben, que din que a teño cernal,
pero,
de talla e de ideas algo curto,
moi curto,
sen deixar por iso de ser abondoso;
ou máis que abondoso,
bondadoso,
que por tal me teño, e ninguén de conciencia recta me contradixo,
¡aínda!
O malo é que teño enramalladas
as ideas,
penduradas dunha gramalleira de afectos...,
¡con moito fume e pouco rescaldo!
Xa que de afectos falo, séxase, de quereres dados,
doados,
tantos que tiven que aínda me queiman no peito,
¡coa presión que me fan!,
explicarei que foron correspondidos,
algúns,
e frustrados, deles, os máis...
¿Ou é que non véde-la crise do meu pelo, pois onde non cae,
branquea,
coa neve daquelas xeadas?
Tantos foron os que de xunta a min se foron,
precisamente aqueles cos que tanto me prodiguei,
que non caben nestas estrofas,
nas dun cantar tráxico,
¡neste!,
así que os deixarei fóra, sen ritmo e sen numerar.
Cando me vaia para onde me sei, para onde teño encargado,
¡con reserva de praza, por suposto!,
daquelas poreinos por escrito,
para ludibrio seu
nos días plenos da eternidade pletórica,
que aló terán papel dabondo,
supoño,
¡posto e suposto que os pirómanos acaban noutro lugar!
En tal ocasión, se me deixan, se algo teño de vagar,
¡pois todo depende do oficio que me dean!,
rememorarei estas matinacións,
e coa lira, se dou apreso a tocala, revisarei as edicións chapuceiras,
meténdolles, daquela, unha rima perfecta,
¡consonada!
Por materia non vai quedar,
pois a miña peregrinaxe foi longa, e sempre polas corredoiras,
fosen de barro ou de asfalto,
que estas últimas son máis fondas, e dan que matinar!
Coa lira, para empezar, cantareille ao sol que me madurou,
aló en África,
sen esquecer esa lúa clara que tanto alumou o meu camiñar,
precisamente naquelas noites morriñosas…
Tamén farei coro coas andoriñas,
esas compañeiras da miña fuga colonial,
saiban ou non a miña graza...,
que iso é unha cuestión becqueriana,
¡subxectiva!
Eu coñezo a delas,
que por algo bauticei co seu nome aquela leira,
aquela carballeira,
naquel día sollío, esperanzado...,
¡nada máis retornar!
Cantareilles ás roseiras, que iso non me pode faltar;
tanto cheiro agradable, recibido, que aínda recenden as miñas mans,
¡de sacharlles o seu entornal!
¿Que se teñen espiñas...?
¡Máis espiñoso é velas arrincar,
sen que podas, nin sequera,
protestar!
-o-

¡Eiladrán, Eiladrán!




Senteime, outra vez,
¡e van cen!,
na propia terra,
¡na miña!,
cara ao Nacente,
nunha daquelas medorras do Campo da Eiladrán,
canso das miñas andainas,
¡tantas que aló van!
Medorras son esas tetas gastadas,
que de mámoas pouco lles queda á forza de aleitar,
roza tras roza,
un imperio de toxeiras arnais.
Pero aló embaixo,
no seo deses seos seus,
permanece oculto todo o seu enxoval:
as frechas e mailos ósos,
petrificados,
daqueles entregos que nos abriron estes camiños
coas súas pegadas,
limpas,
pois do alcatreado emporcámolos nós,
máis tarde,
¡así que nosa é a responsabilidade dunha desfeita tal!
Nesas glándulas íntimas, megalíticas,
pétreas
ou petrificadas,
tal que as da miña parroquia,
seguro que descansa do seu trasfego algún daqueles avós,
¡certos, directos, meus!
Eles, aqueles, tiveron azos para seguir cazando,
cazando e loitando,
vivindo,
a pesar dos seus pesares,
a pesar daquelas molleiras e de tantas carencias,
que nos resultarían, hoxe, abraiantes.
¡Eiladrán, Eiladrán,
meu Mato Grande, miña Campa dos Toxos Outos,
unha Terra Santa, tres veces Campo Santo
xa que nela se esfarelaron os meus antepasados,
os que nela están,
exactamente debaixo desa toxeira infinda,
co Cepo Mundín daqueles frades xurisdicionais cortándovos,
ocultándovos,
estas poñentes do vello sol, tan reconfortantes;
un luceiro que vai e que volve, con permiso de Galileo,
facendo, acotío,
esa ruta dos Campos de Cirio,
a mesma pola que fun buscar, a mesma na que atopei,
esta gran muller,
a mesma que me aceptou darvos os vosos netos,
tal que se fose unha ofrenda floral!
¡Eiladrán, Eiladrán,
cánto verde divisas cara ao teu Mediodía;
tanto, que se cadra, se se terza, pedireilles aos meus testamenteiros
que me soterren nunha mámoa destas,
na mellor, na máis conservada,
séxase,
na máis toxeira, que será a máis sobranceira!
¿Que para qué?
¡Oh desleigados, incrédulos, para qué vai ser se non é
para ve-las teixas nese Val de Bolaño pacer,
e de paso, para ve-lo sol, nada máis saír por tras das penas,
e a pesar delas!
Daquela quero ter, por amigo e por veciño,
este sol que namora, este que amosa,
friorento aínda, aí arriba, nas costas do noso Pradairo,
mil e vinte e nove metros de alto
dende o mar,
que iso ten a miña montaña, a montaña da miña mortalla;
¡case nada!
Así, con esta altura de miras, o sol vai ollando, pouco a pouco,
todo o país,
¡do Miradoiro embaixo!
E como sei, pola miña pouca ciencia,
que estes amenceres se repiten,
acotío, tódolos días,
polo tempo que lle quede de vida ao noso mundiño,
eu, que son un vaidoso,
quero inmortalizarme co meu soterro neste Campo Santo
do Verde Castro,
dándolles, en pasto, aos toxos, meus conxéneres espiñosos,
estes ósos retortos, outrora ben articulados,
que a tan lonxe me levaron por ese mundo da miña emigración errante,
¡que o son todas!
¿Que por qué, ou para qué?
¡Choscos, ignorantes;
si, vosoutros, que depreciades os toxos!
¿Para qué vai ser se non é para que os meus ósos
sirvan de abono ás súas chorimas,
tan guapas que son, maiormente vistas en alfombra,
desde arriba, moi arriba,
desde ese ceo dos avións?
¡Eiladrán, Eiladrán,
terra santa, terra vella, bendita terra do meu monte,
deste Monte dos Cubeiros,
qué ben estaría vivir en ti, contigo, sempre,
se non fose polos lobos desa lobeira
do meu lugar!
-o-

Enterros absolutos

Hai enterros aos que imos apresurados,
apenas lida a necrolóxica,
coma un resorte,
tras do ido,
case que afeándolle a súa partida,
¡sen despedirse dos amigos!

En tales casos o noso responso é monótono:
¡Ai, ho, que te tiña por bo compañeiro, e fúcheste sen min,
cómate nunca o diabro,
de xolda,
ti só, de contado, ao teu Paraíso,
ao que tes merecido,
nada menos que por unha eternidade...!
¡Iso non se fai,
que ben tiñamos ido ás mozas, xuntos, e había para todos;
ámbolos dous sempre xuntos,
facendo,
a pé ou dacabalo, aqueles camiños, en cordial parcería,
e sempre ávidos de repetición!

Hai as súas excepcións,
que noutros acontecementos similares, ou de igual aparencia,
ben que ollamos para a caixa funeral,
ledos coma cucos,
despois de asegurarnos de que a leva pechada,
¡cos catro ferrollos á vista, ben comprobables,
pola máxima seguridade!
¡Máis lle poñeriamos,
nós...,
de telos á man!
Despois diso, despois desa comprobación exhaustiva,
ocular,
no máis teatral dos nosos desgarres,
dos nosos lamentos,
coa voz transida polas emocións da feliz noite pasada,
¡con tan excelente noticia!,
dámoslle o noso sentido pésame á familia odiada:

¡Que se lle vai facer, cousas da vida, que para iso nacemos,
mais,
por se en algo podo servir, aquí me tedes...,
coa tarxeta por diante,
pero disto da mágoa..., non se fale máis,
pois coas penas non o imos resucitar!

¿Cousas da vida iso de sentarnos ás portas dun inimigo defunto,
amortallado, defenestrado,
pasado;
un cadáver aborrecible, cheirento,
¡corpo presente!,
para verlle se leva, ben présas,
xa que non as mans,
cando menos esas cintas do seu ataúde.
¡Non me fagades rir, que estamos de enterro...,
aínda que non o pareza,
ou precisamente por iso, por un exceso de verismo!
Con andrómenas anódinas, máis ou menos afinadas,
pero ben ensaiadas,
eles, todos eles, tódolos deudos,
por unha vez cegos, e sen que sirva de precedente,
quedan satisfeitos,
a pracer,
agradecidos e compracidos coa nosa aperta,
que ata nos din na súa cordial despedida:

¡Grazas, ho, grazas mil, polo pésame, e tamén por vir,
descoidando, por un día, a túa facenda...,
co amor que un lles ten!

¡Non hai de que, rapaces, que outro tanto,
ou máis aínda,
vosoutros fariades por min...,
se nunha caixa destas me visedes saír,
coma el, de viaxe,
nesta xira irreversible da que non se volve...,
nin Deus o queira!

Eles, ao carrete:
De todos modos, queridiño,
boa cousa é ter amigos,
maiormente para honrarnos nestas ocasións dolorosas;
sequera sexa para levar estas cintas penduradas,
¡connosco!
Vostedes moito se amaban, todo corazón, todo sentimento,
afellas que moito,
que ben se nota nesa tristura tan fonda,
nese cariz citrino que se lle puxo...,
aquí,
¡mentres gardaba no seu cadáver!

Mais, no ínterim, ¡qué cariz nin qué puñetas!, tornamos ao auto,
automaticamente,
a cen, nós, pois o coche, máis frío e máis sensato,
quedo estaba e quedo segue,
no mesmo sitio onde o deixamos,
¡freado!

Se chove, porque chove,
e se fai sol, para non derrete-lo unto,
coa chave de fóra, xa na man, e co pé do acelerador a punto,
¡ufamos!,
satisfeitos da comprobación efectuada e do rito cumprido,
coa felicidade íntima de habelos enganado,
por esta vez, definitivamente,
¡mortis causa!

Se no coche tivésemos posta unha gravadora,
desas dos pensamentos furtivos,
mesmo botaría chispas por culpa da nosa, estridente,
ledicia:
¡Largo de aquí, que me vou, veloz, aos meus asuntos,
aos propios, aos importantes,
que o resto desta mexericada,
liturxia pura, ou impura, que tanto me dá,
incúmbelle ao cura,
e do que non, para iso está Lucifer, compadre deste compadre,
compadre de pías,
que este, este tipo que se daba de amigo,
o que é ás andadas...,
nin no auto nin dacabalo,
que hoxe montou a súa última montada...,
e para iso, axudado!
-o-

Falando de miudezas...!

En miúda lea se mete un
cando lles leva a contraria aos resabidos deste mundo,
tantos farfalláns que hai, en tódolos curros!
Como a vida é así, tan fofa e tan curta,
¡un sopro, que din!,
non dá tempo para diatribas,
e por ende, o mellor será dicirlles aos tales,
¡amén!,
tal e como fai o tolo do piso de enriba:

-Fulano, déixame en paz,
que diso que dis tamén che quero contar:
Agarda pola miña resposta, aí mesmo, de vagariño,
ou mellor aínda,
estirado debaixo dun carballo;
mentres,
bótalle un pito á vida, ou mexa ao redor dunha árbore,
que as trolas vanse soas,
de seu,
¡xunto cos ouriños!

¡Que congruentes e qué listos son eses tolos de comenencia!
Co tempo que levo vivindo entre eles,
neste manicomio terráqueo,
só atopei bobos de nacemento nos países imaxinarios,
¡nos da literatura!
-o-

Falando só

En monólogo só se lles fala aos nenos,
e iso é porque non poden entendernos,
exclusivamente por iso.
¡Naturalmente!
Facémolo para que noten a urxencia vital que nos entra,
¡agardando por eles!
Solos falan os vellos
porque falan consigo mesmos
cando non teñen netos ao seu redor,
ou cando se senten impacientes por abrir o corazón,
que así liberan os sentimentos,
os cinsentos,
rescaldo desa combustión que lles arde no peito,
na pira das súas lembranzas,
¡sempre ígneas!

Liberamos as verbas sentidas,
ou as presentidas,
antes de que o pasamento nolas amole,
ou, de fermentadas, nolas ensile,
aló dentro,
na artesa das nostalxias, na hucha das vivencias murchas,
tantas que son, tantas que temos,
tantas que gardamos
atesouradas!

¿Nunca víste-las verbas axeadas nos beizos inexpresivos,
vítreos e silentes, exánimes, dos defuntos?
Pois évos a cousa máis seria,
a máis triste dos dous mundos, do de acó pero tamén do de acolá,
do aquén e do alén,
de ámbolos dous, pois, coa ponte da morte,
fan un só,
¡un só!

O que é para nada, tal que para o vento, ninguén fala;
¡nin os tolos!
Cos nenos si que falamos, moito e con todo sentido,
¡con agarimo!,
porque eles son a nosa esperanza posta en Deus,
¡no Deus que os fixo!
E fíxoos Deus para levar adiante todo aquilo que nós,
nós solos,
non podemos, ou non queremos, ou nos privan de poder,
que por algo lles encargamos ás crianzas un fato de cousas,
¡confiándolles a nosa, imposible, continuidade!

Con nós mesmos tamén discutimos,
iso si,
ás veces,
e sempre con teimosía.
Facémolo cando queremos convence-lo propio ego
para que nos deixe dici-los secretos,
as reflexións fondas,
afondadas á forza de profundar nos nosos amores,
¡maiormente nos errados, que son os máis!
Este é o rosario das impotencias de cada quen;
emporiso,
se me oídes falar só, polos camiños da vida, daquela disimulade,
rapaces;
facédeo por caridade, e deixádeme estar quediño,
a soas cos meus amores,
¡cos íntimos!
Pero tamén a soas cos meus temores,
¡cos íntimos!
Tamén cos íntimos, tamén, de tantos que teño,
malogrados,
que o fago polo moito que teño que temerme
a min mesmo,
¡cos temores a non discorrer como é debido!
Neste caso,
¡que Deus me leve antes, de vésperas!

En definitiva, cando falo comigo, comigo mesmo,
das miñas cousiñas,
é que lle estou falando a Deus,
¡pero ás veces ese Gran Pícaro faise o Gran Xordo!
Non é que discutamos, non, iso non, que El a tanto non se abaixa,
pero escóitame en silencio,
ao caladiño,
e despois fai comigo o que quere,
¡o que mellor me convén, o que máis lle presta!
-o-

Fentos


Chamámoslles fentos a esas árbores tan altivas
e tan soberbias coma a nobreza medieval,
pois, coma ela,
viñeron a menos co arrefriamento, co cambio dos tempos,
¡tanto, que logo parecen herbas!
Nas idades pretéritas estirábanse por riba das xirafas,
cara ao ceo,
fuxindo do altivo diplodoco, que as quería núas,
¡engulíndolles as follas!

Naquela porfía máis perderon elas,
que é un vello costume crucifica-los inocentes,
así que, acto seguido,
engurráronse,
nun estremecemento meristémico,
¡dispostas a pasar desapercibidas!

Valeulles de pouco, de pouco ou de nada, desflora-las flores
reducíndoas a simples esporas,
pois,
¡nin con esas!,
que agora abeiran nos lagartos,
outros folgazáns,
fillos daqueles larpeiros,
que se encovan acotío,
cando no rochedo, cando nas raiceiras,
¡faga sol ou non o faga!

Consella para quen se deixe aconsellar,
¡se é que algún queda!
Grandes ou cativas, altas e baixas, escuras ou verdes,
as árbores naceron para dar cobertura aos animais,
¡tantos que hai!,
que diso non as libra ninguén.
-o-

A subxectividade das varas de medir



Hai que verse nelas
para entendelas.
Hai que chegar a vello
para entende-los nenos.
¡Hai que ser obxectivos,
que é un mandato divino!
En definitiva:
Hai que ser o que realmente se é,
cada quen nas súas circunstancias,
caretas á parte,
e medirse con humildade,
¡coa vara do veciño!

¿Que faríamos, como seríamos,
de vernos no seu cabalo?
¡Só medidos deste xeito
comprenderemos
a nosa dimensión
humana,
a verdadeira,
a real!

-.-

A Fonte Grande

Xa que non podo facelo cos meus ollos,
de cando en vez viaxo coa imaxinación,
así que as miñas lembranzas poñen a foto para as novidades
que me aporta
algún que outro veraneante cos que me cruzo en Riazor,
que ata non sei se me fan ben ou mal!
Un deles díxome:

Pasei por xunto da fonte grande do teu lugar,
pero xa non é grande
que a está minguando unha silveira;
pero non hai perda,
pois,
cabe da silveira plantaron un eucalipto
que serve para sinalar o lugar
de tanto que medra con aquelas augas tan boas
hoxe desprezadas.

¡Oh, Deus, qué horrible descubrimento!
¡Resulta que xa non é verdade aquilo de que
quen non escribe un libro,
ou fai un fillo,
ou planta unha árbore,
non merece vivir!

Quen tal nova me trouxo descoñecía a miña fobia polos eucaliptos,
esas árbores que parecen prateadas
e son nefastas,
forasteiras, roubadoras,
malfolladas,
pois canto delas se diga pouco é;
e máxime por xunto dos prados, na cabeceira da nosa rega,
mesmo ao pé da Fonte Grande,
orgullo do meu lugar, quente de inverno e fría no verán.

O caso é que, por culpa desa menciña,
que eucaliptol lle chaman,
agora só mana catro gotiñas de nada,
-ampliou o mesmo informante-.
agres, miúdas, escasas;
¡miña pobre, de absorbida que está!
Catro grolos, catro bágoas,
que logo parecen os suspiros dunha dama triste,
¡triste e amolada!,
impropios dunha Fonte Boa, dunha Fonte Grande.


Aos plantadores de eucaliptos,
a todos eles, sen excepción,
deséxolles que no purgatorio nunca a auga lles falte,
pero que llela dean en bafos do mesmo eucaliptol
para que lles lave, para que lles desinfecte,
esa alma
sucia,
inimiga das fontes!
-o-

Fonte de Rois



Rois (Pol)

Camiñante, agarda, para aquí, un pouco,
xa,
que os tempos son chegados,
pois volvemos a estar no paraíso terreal,
no que quedou das súas larganzas,
daquela,
daquela que viñeron as glaciacións polares,
nesa morena do Irimia freadas.

Detente, xa que vai de fontes, para que bebamos nesta de Rois;
párate,
e olla, todo por aquí, ao redor dela,
que outro lugar coma este
non se atopa polo mundo adiante,
¡por moito que andes, por moitos que vagues, por moito que bebas!

Esta é a Fonte de Rois,
tres canos, tres bicarelos, tres fervenzas, que tres ríos fan,
¡dos grandes!,
e aínda sobra un grolo para que refresquen os camiñantes
sedentos,
¡sedentos de auga, ávidos de beleza!

Tés que saber que este é o manancial do que tanto se fala,
en Galicia, ou fóra,
na Habana, en Bos Aires..., e incluso en Suíza,
¡que xa é o colmo da auga!
Tamén podía chamarse Fonte das Escorras,
ou do Zume,
¡porque corre, porque mana, da que lles sobra aos castiros
do seu Canaveiro!
Para mellor valorala, para darlle o seu valor económico,
a máis do ecolóxico,
olla que rega,
graciosa e riseira, barulleira,
un cento de prados xunqueiros
¡como mínimo!

Se dela non tiñades oído versos
a pesar do seu valer,
é que aínda non lle cantaron unha canción sonora,
e ben que o sinto, pero eu non son quen de facerlla axeitada,
mais,
¡por algo se empeza!
Cando chegaron aqueles suevos, aqueles das vacas marelas,
aqueles entregos da miña muller,
e viron esta croa de Rois libre de romanos,
que fuxiran diante deles, cara ao seu Lucus ben murado,
¡témeros das aguilladas xermánicas!,
aquí descansaron, e beberon, co alivio de non ter que loitar.
Achantáronse todo por aquí,
nesta xunqueira,
á sombra dos castiros, ou dos avós deles,
dándose por mellorados,
con este terzo,
do foedus recibido.
Con iso déronse, tamén, por asentados,
definitivamente afincados,
polos fillos dos seus fillos e polos séculos dos séculos,
que así naceu o Rois suevo,
¡nunha Xunqueira!
Augas divinas son estas, que dan vigor á xente e matan a sede;
algunha, só algunha,
algunha das sedes, pois o que é outras, auméntanas...
¡Seino eu!
”¡Che, esta parte..., lo más lindo de Pol, desde Carazo á Lúa!”
Quen o dixo, tiña mundo, tiña alma de errabundo...,
¡desde Lugo á Patagonia!
Á fonte grande, á principal, Silvestre Díaz, Señor do Café Varela,
¡un título dos grandes de Madrid!,
fíxolle este monumento,
o que aquí vedes,
e os veciños asentáronlle un banco de pedra nas súas inmediacións;
¡cadeiras de parrafeo, que iso son!
Xosefina da Casanova,
que por aquí naceu, que aquí bebeu, que aquí se criou,
para que nada lle faltase ao cadro do seu rueiro,
plantoulle
un salgueiro chorón,
deses que abaixan as pólas, mansiñas, para beber das salpicaduras
da fonte,
¡cos beizos das follas!
Como vedes, que doado é de apalpar, por aquí todo é bo,
axeitado para que o camiñante descanse,
se o ten a ben;
se o ten preciso, se lle for mester;
e tamén para que remollen a palabra os mozos,
tódolos mozos,
cantos veñan de esculca a Rois,
¡tal que eu!
Este prodixio acontece en Pol, por xunto da estrada de Lugo,
para que ninguén que pase se esqueza deste lugar,
tan inesquecible e tan bo,
¡por apurado que vaia!

Así é Rois,
que non me cansarei de repetilo,
un anaco de paraíso, un retallo feraz, o que quedou daquel outro...,
liberado da glaciación miñá,
que volo digo eu, que son de fiar, xuíz e parte,
bromas á parte,
¡por dereitos de consorte!
-o-

A Fontiña do Bicarelo

Esta noite, ¡esta tamén, e van cen!, soñei coa miña fontiña fontela,
coa Fonte das Casas de Abaixo
do meu Bergland.
Rebentaba de noite, supoño que de noite, pois nunca a vin agromar,
e sempre no outoniño, mes das ánimas,
tal e como se elas,
providenciais,
nos desen a beber daquelas augas milagrosas,
calmantes e redentoras.
Secaba ao vi-lo verán, substituída polo zume das cereixas,
¡que xa é ventura, que xa é casualidade!

¡Ai, canto te boto en falta,
miña fontiña fontela,
miña fontiña do bicarelo, cun bicarelo de verzas,
que era do máis axeitado para bebe-la auga fresca
por debaixo daquela árbore,
aquela nogueira que pingaba unhas noces tan doces
coma a auga da miña fontanela!

Esta noite foi das peores,
que soñei que ma arroubaban, que ma secaban,
sete veciños bébedos e mailo seu can de palleiro,
insaciables,
bebe que te beberás nela.
¡Supoño que o facían para coce-lo seu viño
o acedo,
de mala uva feito!
-o-

Unha gota de auga

Unha pinga de H2O
ou é moito, ou é pouco, ou é nada,
¡segundo para quen, ou como, ou cando se esprema!



Para que naden as troitas,
unha soa gota é unha nadería, insignificante, definitiva;
¡nada, que nela non nadan!
Non obstante,
aos paxaros sóbralles con iso para voar legua e media,
¡incluso por riba das montañas!
Como non sabemos o cómo, nin o qué, nin o cándo,
¡deixémo-la auga en paz!
Deixémola que corra, libre, absolutamente libre,
gota a gota ou a callón, a grolos ou en fervenzas,
tal e como veña polo río abaixo,
desde o carambelo da goteira, ou do pichoco do prado da fouciña,
á crespura do mar.
-o-

A infinidade dos meus insomnios

Tinta, por favor, máis tinta;
toda a negrura deste mundo tedes que darme
se queredes que poña por escrito
as reiteradas matinacións dos meus insomnios reiterados,
abraiantes!



Sempre empezan nun baleiro, no baleiro dun ollo de escuma,
e despois diso, medran, e medran, e medran...,
ata o infinito!
Mentres, eu, rebo, e rebo, e rebo..., ao tamaño dun micron,
para acabar no mesmísimo rebo,
para perderme, para desaparecer no baleiro da noite escura,
un suspiro feito.
Daquela os meus azos, pávidos, trémulos, abáixanse;
¡tenden a cero!
Pola contra, as miñas angustias, os meus problemas,
preñados de incógnitas, medran e medran,
¡opándose ao ceo!

Nese intre, covarde e inquedo, dóeme seguir esperto,
e sinto mágoa de min mesmo, e máncanme as sabas,
tanto,
que nin forzas teño para sacudi-las tebras,
nin para acende-las candeas deste vivir tristeiro.
Agónico, chamo polo sono, así sexa eterno,
ao calado, nun murmurio, que nin ouso eleva-la voz;
pero ese fillo de Orfeo non da aparecido,
¡non vén!
Daquela, eu só, envolto nestas soidades,
derrotado,
impotente neste fracaso existencial
que vos estou narrando,
pídolle á noite, pídolle ao abismo, que me derretan,
que me deixen esvaer, que me fagan desaparecer,
que me deixen fuxir de min mesmo,
xa que son o meu peor inimigo,
¡o máis esixente de todos!
¡Oh, Deus, canto non suspiro pola miña disolución,
polo meu eclipse,
para fuxir dos disolutos,
no baleiro dunha burbulla que sexa,
pero..., nin así!
-o-

Lume Novo en San Paulo



Aquí, na mesma praza, diante da igrexa,
cen rapaces,
¡todo o porvir desta parroquia!
A gaita soa, a noite ferve, e os farois relocen,
de secos,
co betume da fogueirada.
Por se isto fose pouco, os paxaros están que trilan,
pero calan,
¡que para eles, e para min, xa hai moito que non é de día!
As muxicas, ardentes, inquedas,
comezan a subir,
pero eu sigo na mesma ventá, que para min non hai lume
que me derreta máis do que estou
¡á forza de sufrir!

Escoito, medito, lembro...,
botando en falta aquel soprón de meu avó,
feito do canón dunha escopeta,
co que eu avivaba o remol da nosa cociña
naqueles tempos felices,
que aquelas guerras, fose a de España ou a Mundial,
para min eran cativas se as comparo
co meigallo subseguinte!
-o-

¡Maldito calendario!



Sempre lle tiven teima ao calendario:
¿Para qué diaños o inventarían,
Señor,
para qué, co molesto que é?
¿Acaso para que os idiotas maculen con eses colgarexos
pintarraxados
as paredes albas do seu fogar?
¡Se cadra foi por iso, se cadra, si!
Cando as horas resultan doces e gratas,
gratas de seu,
daquela ninguén lle atusma ao día, así zarzalle, chova, ou neve,
quente ou axee;
¡e ao calendario, menos aínda!
Cando atrona na eira, no curral, ou no oficina,
cando temos présa,
ese colgarexo amárganos a existencia
porque nos fai tremer que non volva a saír o sol por onde
de costume o tiña;
daquela éntranos o canguelo,
de que morra esa esperanza de voar en espírito
polos espazos abertos.
Un tremor, outro, de que non podamos fuxir de nós mesmos,
do propio enterro,
da tormenta interior de cada quen!
¿Calendas?
¡Iso será no inferno, para calcula-la nosa saída...,
se é que a ten!
Por iso, máis ben por iso, arelo irme á eternidade
sen esperar polo veciño,
que aló non hai almanaques,
seica,
nin reloxos nin horarios,
e con esa anarquía, con ese relaxo, xa poderei amosar,
e bracear,
e nadar por entre nubes,
¡cando nubes me apetezan para almorzar!
-o-

¿Que di o mar cando se encrespa?



O mar,
cando se enfurruña, ou cando se encrespa,
que vén a ser o mesmo,
ben que o di, ben que o demostra, abafándonos co seu salseiro,
toneladas de escuma,
que nola bota enriba sen piedade!

O que é aquí na Coruña sempre parla de igual xeito,
así que eu, con iso sabido, relata réfero:
Veño da Habana farto de lambe-la cana,
pero traio os cabalos desbocados,
mortos de fame,
que a eles non lles gusta o ron, nin o ron ni o guarapo,
así que,
vounos manter coa area de Riazor,
se é que lles prace!

Descubrino, fai anos, de neno, xogando coas cascas das noces,
no meu portal.
Coas baleiras, claro, que eu nacín listo e vou morrer torpe,
para variar,
pois o contrario, o normal, non ten graza,
que iso faino un pailán calquera,
tódolos pailáns!
Facíame graza argallar coas pucharcas do meu rueiro:
unha,
para estoupalas coas zocas;
e outra,
por iso da solemne botadura daquelas noces,
que as mandaba para adiante
cos dedos do guá;
ata que un día me dixo meu avó,
de paso que sacudía na súa caxata a cinsa daquela cachimba
moura,
que tamén parecía unha noz, pero coa boca para arriba,
afumada!
Mal te vexo, rapaz, que ese xogo é perigoso,
¡bastante!,
que se empeza así, cunha noz, e remátase anozcado,
quere dicirse, embarcado,
¡tal vez de polisón!

¿Para onde, avoíño, se mo queres dicir,
que o quero escribir con este pizarrín na propia pizarra?
É para saber volver...,
contigo,
antes de que se che acaben os contos,
ou deixe, eu, de crer neles, como lle pasa á avoíña!

Neno, esa pregunta éche dura de roer, que ma fixeches anticipada:
Como pouco, para a Lexión, pasando por Melilla,
polo cemiterio daqueles vinte mil do Annual;
ou por Ceuta,
que foi outro Barranco do Lobo,
¡do lobo mouro!

¿Así que os papan eses mouros, e daquela hai que substituílos
cunha quinta nova, do trinque?

Eu algo oíra, pero faltaba máis, aínda máis:
Si, fillo, si:
unhas veces, paqueados, e outras, destripados,
que eses mouros teñen as gumías acanaladas,
listas para gangrenar;
pero aínda é peor morrer na cama,
que por aló,
no seu botiquín cuarteleiro, nin a curan nin llela amputan.

¿O qué, a gangrena?

Rapaciño,
xa sabía que era unha lección prematura:
a causa é do gálico, que o levaron os franceses incubado,
así que,
dos galos pasou ás pitas!

Avoíño, iso ten remedio..., purgándose con salfumán!

¿E ti mocoso, cómo é que sabes tantas picardías?

¿Eu?
Oínllo comentar ao Coxo do Podriqueiro,
que ben sabe que non é que coxee das traseiras, que anda así,
escarranchado,
por culpa da bragueta!
Seica lle pediu cartos ao señor Cura, para iso, para o tal fumán,
pero o Crego mandouno rezar...,
e do que non, que fose ao capador, que llo fai de balde,
que vai incluído na iguala de seus irmáns,
na dos porcos...

¡Daquela hai que librarte de África, xa que desa lección non precisas,
que a tes ben sabida...!

Avoíño, se me libro de África,
pagarasme a pasaxe..., para ir a por prata, unha cuba dela,
a esa Cuba dos cubanos?

¿A Cuba, por qué e para qué...?

¡Para qué vai ser, avoíño, para mercar terra na Habana!
Sempre dis deses da Viladonga, deses que paran de fonda en Lugo
coa Maragata,
que teñen moita terra antillana...,
¡todos!

¿Rapaz, queres ir a Cuba para cortárlle-la cana aos americanos?
Se agardasen, daquela cortáballes eu o cano,
o seu, o deles,
e tamén de balde!

Que lles cortabas, avoíño, o cano ou a cana?

O cano dos gringos,
burro,
para deixalos sen mulatas, sen mulatas e sen galegas!
¿Sabes que nesas zafras do azucre, por todo o Caribe,
fanos traballar coma negros...,
ou no sitio deles?

Desde entón,
cada vez que baixo ao mar, particularmente ao de Riazor,
que ese vén dereitiño da Habana
polo Gulf Stream adiante,
abaixo a miña testa co peso daquelas lembranzas,
pois agora enténdoas todas,
perfectamente,
o que dixo meu avó, pero tamén o que calou,
que foi a parte máis grave!
-o-


A maxia das verbas ben ditas

Poesía:
¡Sinfonía vibrante, modulada, perfecta,
que non cabe no peito, e por iso habita na alma,
nalgunhas!
Houbo unha batalla das flores, houbo rimas becquerianas,
houbo...;
¡total, nada!,
que aínda ninguén rimou as verbas dos anxos.
Se me espilo, co tempo, fóra do tempo, igual o fago eu
desde que vaia a escola do Alén,
á dos Anxos,
que estou afeito de ir á escola tardía,
á dos analfabetos!

Dime, poeta ou poetisa:
¿Por qué ese trascadeo, ese comodín das verbas,
ese encadeamento multiforme, tan sonoro;
ese brillo..., case betumeiro,
que as facedes relustrar alén do iris?
¿Por qué esa divinización, tan airosa, mesmo etérea, dos poemas?
¿Por qué o facedes, cómo o facedes;
cómo é que logrades esa metamorfose,
esa transfiguración,
esas voces estelares, fuxidías, que emanan dos vosos poemas?

¡Ai, Deus, qué poder tan milagreiro lles deches aos poetas,
uns seres incribles que levitan en espírito
co espírito;
que se elevan da terra, do chan, do asfalto,
por si mesmos,
e aínda así seguen connosco,
aparentes,
acotío desapercibidos neste orbe da prosa e dos prosaicos!

Entendo que se se escollen as palabras dun xeito material e groseiro,
sae un discurso fusco, tal que,
Economía,
mais, con tal de poñerlles algo de música,
¡moita!,
iso que chaman ritmo e galanura,
as verbas,
tódalas verbas, sen excepción, calquera que sexa a súa natura,
danse ao baile, excitadas, case todas tolas.

Nestas conxuncións dicimos que o mundo é poético,
pura poesía,
e que,
envolto nas verbas rimadas, nas conxugadas, nas ordenadas,
evádense do chan upándose por riba dos luceiros,
nun arroubo de tódolos seres,
englobados os rastreiros,
que son os máis deles, e con eles, servidor!

¿Quen dixo que non é milagreira a poesía,
que non é un milagre esta danza das ideas harmónicas,
este baile tolo, frenético, das verbas?
Teño para min que calquera que de Deus reciba esta vea,
pode mante-lo seu espírito cun tego de verbas,
e incluso subhastar na Bolsa
unha rima delas,
creándose, ipso facto, unha economía pura,
sen altibaixos e sen fisuras,
atemporal!
¿Non resulta excesivamente sinxelo para ser verdade?
Nós, os economistas,
fillos adoptivos daquela Marta,
e por ende, granxeiros de tódalas granxeirías materiais,
estercamos nas roseiras,
tamén acotío,
mentres vosoutros, os divos da palabra,
os poetas,
igual que María, libades e libades, liberando o extracto,
a parte final,
esa do perfume floral!

Como queira que neste mundo ninguén sobramos,
ou iso nos din,
daquela,
¡grazas, Señor, pola variedade!
Tes de todo na túa viña,
Señor,
Señor dos cambistas, dos mecánicos, dos matasáns...;
pero os mellores se cadra son os carpinteiros,
os do teu oficio,
que logran darlle vida á madeira, facela útil,
despois de morta!
Sen esquece-los pescadores, teus alumnos do Xenesaret,
aqueles aos que lles ensinaches a arrinca-lo peixe abisal,
e iso a pesares das brétemas mañanceiras!
E logo están os meus, os labregos, estes que escriben co arado,
estes que regan coa propia suor,
estes que fan a sementeira cos efluvios do teu verán!

Por de pronto, no meu caso particular,
levo unha vida enteira, completa, apegado ás verbas alleas,
¡de lector profesional!,
así que me teño por amigo delas, das letras,
pero...!,
¿será por culpa das musas, esas deusas vaidosas
que non se deixan, de min, ordenar?
O caso é que por máis que as saúdo cada vez que me cruzo con elas,
e iso que lles presento o mellor dos meus sorrisos,
nunca me levaron de par súa, nin sequera ata a Ponte das Cavozas,
que é a miña fronteira,
pois alí acaba o monte dos cubeiros e empeza a herba,
o verde,
poesía das vacas, pois, ademais de rimala,
rumíana,
que xa é o colmo en filosofía!
-o-

As mazás verdes




Que non, bobina, que non ye ningunha bobada canta-lo himno
de les Asturies,
ese das mazás, ese da raíña das reinetas,
cunha delas no papo!

As pombas e mailas pomas por aí que se van,
¡polas mensaxes que nos levan e polos sabores que nos traen!
Por algo picou Eva, aquela avoíña tan crédula,
se é que diso foi o seu pecado,
tan orixinal,
tanto,
que o compartiu co seu Adán,
a gananciais!

Daquela terei que subir á árbore, e coller da flor,
pois con iso dareiche das boas,
meu amor;
das mellores, maduras e tenras, tal que esas da verde doncela,
a xogo contigo, miña Pepa da Pereira,
¡miña Musa do Musel!
Fareino, así sexa pecado, outro, outro máis,
cousa que carece de lóxica,
xa que Deus,
bondade infinita, foi o inventor da sidrina,
¡segundo é notorio!
Un Deus así, tan amigo dos verxeis,
só pode vedarnos, das mazás, as verdes,
pero, sendo asturianas,
¡nin iso!
-o-

¡Mirádeme ben, que non son doado de coñecer!

Aos ollos,
se é que os teño limpos,
que o resto da cara está sucado polas mil aradas
desas arañeiras que me turban a alma,
¡descantiá!

Aló por dentro se cadra non son o que aparento,
pero o meu corazón segue sendo infantil,
crédulo e acolledor,
a pesar das lanzadas que me foi dando a vida,
¡a mala vida!,
unha vida pragada de inimigos,
especialidade na que son especialista,
¡pola forza das circunstancias!

Crieime co leite da vaca marela,
así que,
algo de vaca, algo do seu rumiar, me quedaría,
¡supoño!
Como aquela terra é tan boa, que non hai terrón malo se ortigas cría,
ortigado me vin, acotío.

De aí para adiante,
se o queredes comprender, a miña fatalidade foi total,
que sen libros e con angustia,
troquei unha vocación por un sacho,
e despois un sacho por un fusil,
para, seguidamente, agostarme, en marzo do cincuenta e tres,
¡nada menos que en Ifni!
Con estes malos principios, que ningún xitano pode mellorar,
nunca, xamais,
¿cal non sería a ruta da miña amargura,
cal?
De aí me viñeron as engurras, o mal xenio, a irritación,
este bramar leonino,
este fuxir da xente para asilarme, para esconderme
en min mesmo,
sempre adorando nos carballos,
¡meus amigos certos!
Se me vistes de mal carácter,
instinto de defensa foi;
o que non me vistes foi chorar,
que para daquela xa estaba seco,
sen bágoas!
-o-

A morena da Irimia


Tanto croio de tan lonxe arrastrou ese iceberg da Serra de Meira
que deixou os montes pelados ao longo do Terciario,
mais,
como todo se acaba,
cando por riba deste val meirego a temperanza deu chegado,
aquel xeo parouse, canso de roular.
Detido nesta perspectiva, nunha contemplación inanimada,
seica botou unha ollada polo medio
da meira,
¡espesa, fría, durísima, de xeo!,
e púxose a reflexionar:

¿Onde estarei, que non vexo ningún cartel?
Esta serra,
que é de Meira percíbese polo seu abafar,
o que se di unha mar, unha mer, unha mir, unha mur...
¡En definitiva, auga, simplemente auga;
e para máis amolar,
incolora!
¿Isto é unha bruma, ou unha broma etimolóxica?

De parado, de reflexionado, sobre si mesmo,
concluíu aquel iceberg,
que ben que se percibiu polo eco da propia
montaña:

¡Con iso e con todo,
e a pesares das meigas, que seguro que as ten,
mala terra non é!
Neste caso, aquí chegado,
algo farei por eles, que por eles mexarei,
tal que ao sopé da serra,
pois deste xeito terán, que así llelo darei, un manancial nutrinte,
¡para que lles regue as verzas do caldo!
Naquel intre de vagar reflexivo, pensei:
Cos pastos e con esta auga, esta xente darase ao vicio,
mal que lle pese ao seu Císter,
pois as terras boas é o que teñen,
perverten aos señoritos!

Naquelas pausas, naqueles trasacordos de nai,
da Nai Natureza,
o tal iceberg quentouse, pouco a pouco, por dentro e por fóra,
así que,
coa humidade das propias pousadeiras,
e sen outros amores,
xerou dúas cousas,
¡máis que xemelgas, complementarias!
Unha Fonte Minia, de sorriso vertical,
¡séxase, costa abaixo!
E unha Horta de Coles, para os frades,
¡digna dun refectorio fraternal!
O susodito Iceberg Derretido casou cunha Morena Croienta,
cunha dama brillante,
que lle pariu un meniño,
tan riseiro e tan parecido, que desde aquela chamáronlle,
¡Miño!

Esa morena foi unha morenaza coa testa dura,
mesmo pétrea,
¡tanto coma un seixo!
Pero outros opinan que esas penas, vistas de lonxe,
son guedellos vaporosos,
que así é como hai que ve-las, máxime as pesarosas,
e quen non as vise, que as vexa,
¡pola conta que lle ten!
-o-

O Nadal das andoriñas


Hai dous tipos de Nadal:
O daqueles que, se queren, poden volver,
achegarse ao seu portal, ao niño da súa nacenza,
aletando cos pálpitos da paz.

No segundo están as andoriñas,
esas emigrantes tristeiras, sempre de medio loito,
expulsadas do seu fogar, da súa caneta,
polas friaxes envexosas, implacables e criminais,
daqueles compañeiros da súa propia infancia;
¡precisamente deles e por eles!
Agora,
lonxe do noso curral,
suspiramos/sotelamos, de morriña e de lembranzas,
nestes días fogareños,
langreando polos eidos, polos nosos, polo ambiente familiar,
e soñamos co noso retorno
na primavera, coa primavera, nos días medradeiros,
arelando volver,
¡así sexa cunha pluma de menos!

Volven os corvos ás penas corveiras
nas que foron nados;
retornan os lobos á súa manada,
con seus irmáns.
Todo volve, todo torna, todo e todos, todo vai e todo vén,
por Nadal,
menos as andoriñas, miñas pobres,
que esas non teñen portal,
¡que llelo pechan cando máis falta lles fai!
-o-

Xa é Nadal no Monte dos Cubeiros



¡Alerta, meus veciños,
espertade,
que esta non é noite de durmidas,
e tampouco de pesares!
Vide á igrexa, prontiño, antes de que pase este Nadal,
pois os seguintes...,
¡só Deus sabe como serán, nin se os haberá!

Por de pronto, traede esas candeas, un feixe delas,
acesas,
para que vos alumen nas corredoiras;
e de paso vide afeitados, que se nos vexan as caras,
que se distingan os que a teñen,
os que veñen, de boa vontade.

¿Que onde naceu?
¡Vaia cousa que se vos ocorre preguntar!
Como o noso Deus, Pai, Fillo e máis Espírito,
un e trino,
de todas partes son, de todo lugar.
Tanto puido nacer no Vilar de Riba coma en Pumarín;
ou aí abaixo, nesa Valiña.
¡Naceu, e xa está!
¡Nace...,
onde queirades!
Vosoutros vide;
pero vide todos, novos e vellos,
incluso os de lonxe, de Maxide ao Vitureiro,
e de Castelo a Teixeda,
que nós, os cativos,
xa puxemos o berce no seu sitio,
no mellor,
no que queda do conventiño de San Cibrao,
no Miradoiro do Couto,
e por ende,
a maiores das boas vistas deste verxel tan regado
naquelas decrúas dos nosos avós,
hoxe esquecidas,
témolo abeirado, ao resgardo das chuvias e do vento,
¡lonxe do asfalto!
Desta maneira, con tantas costas ao noso redor,
faremos un camiño meritorio,
todos xuntos,
para ve-lo noso Meniño, para ve-lo Meniño Bo,
¡o Único Deus, o Único Bo!
-o-

Nenos ricos, nenos pobres.

O neno pobre,
pobre de todo, pobre absoluto, pobre de solemnidade,
por máis que o envolvan en gasas,
¡évos o da capital!
Vaise criar, ¡meu pobre!, sen ve-las estrelas,
que llo impedirá a luz artificial.
O que é por ter,
un avión terá, pero..., sen un campo, verde, de aterraxe,
¡que todo será alcatrán!
Por poñerlle, poranlle un Ama guapiña,
para que o acariñe…
¡Si, ás veces, de cando en vez, pero..., con luvas!
Criarase nunha caneta elegante,
de rafia,
que lla porán diante dun televexo
¡de cores!,
deses que fomentan a miopía,
deses nos que saen as girls a ducias, retocadas e medio núas,
¡pero nunca verá as teresiñas do prado da fouciña!

¡Para qué seguir se son experiencias comúns,
de todos coñecidas!
¿Si, ou non si?
Para ser rico, rico de veras, rico a pracer,
absolutamente rico,
non chega cun quilómetro de rúas asfálticas.
¡Que va!
Para ser rico, rico de veras, as veras son, teñen que ser,
un cómaro de flores,
¡húmidas e frescas, como para alinda-la vaca marela!
E por riba, unha cúpula azul,
grandísima,
chatolada de luceiros e coa lúa de por medio.
Ten que ter un prado na porta,
e nel,
un milleiro de bolboretas rebuldeiras, desas dos puntos mouros,
ou polo menos, unha, pero, pousada na súa man
cativeira.

¿Que máis habería que ter, que ter ou qué pedir?
Para que a riqueza sexa completa,
satisfactoria,
o neno precisa un cirichón de bieiteiro,
un paraugas de bieiteiro,
e durmi-la sexta debaixo doutro,
¡para que sexan tres!

O que tal riqueza tivo,
se é que a soubo gozar, se retivo estas lembranzas
no peito,
¡daquela, que por rico se teña!
Podedes crelo, á ciencia certa, que volo digo eu,
que nacín rico e acabarei pobre:
pobre en prados, en ríos, en fontes, en montes, en marelas,
en estrelas...
¡En estrelas, non, que as teño na casa,
a pares, dúas!
-o-

Noite de venres

¿Noite de venres, noite de paz, preludio dominical?
Non, que é mentira, puro anacronismo,
polo menos nesta rúa,
na...,
¡na vosa, pois eu, así, estragada, non a quero!

Arestora estou debruzado no peitoril da ventá,
pola que soben, pola que entran,
adoneirados,
ventos e cheiros, bucinazos e risos;
¡por veces, lamentos!
Non hai que darlle voltas,
que eu admiro os poderes destes mozos bullangueiros,
que tan listos son,
que van e veñen, e rebordan estas beiras,
sen saber que o fan,
¿ou sábeno?
¿Preguntámoslles?
Nin o Creador fixo outro tanto,
¡malditos folgazáns!,
pois aquel venres do Xénese, Deus aínda estaba creando,
que lle faltaba un sexto da súa xeira!
Agora,
á forza de matinar nestes rapaces doa miña veciñanza,
¡o que son as cousas!,
por ter,
terei que agradecerlles que me alarguen a vida...,
quitándolle unha noite, e ás veces, dúas,
á semana tradicional!
Oito horas durmía naquel deserto do Sáhara;
oito fóra da realidade;
oito horas, que aquí son de día, ou, polo menos, de candil,
grazas a esta mocidade errante.
¿Errante?
¡Si, en efecto, cada mozo, seu auto,
e iso porque aínda non se inventou a forma de levar dous xuntos,
asemade!
¿Un auto ou un camelo, por cada calzón, por cada pendente?
Desde aquí non os distingo, e de cerca, tampouco,
así que...,
Deu-los ampare!
¡Deus vos bendiga, rapaces, que a Deus herdastes,
e aínda o superastes,
en tantas cousas
que nin a El se lle ocorreu calcular!
¡Deus vos bendiga,
pasotas,
meus paseantes en cortes, ou fuxidos das outras,
das do gando,
polo moito que folgastes!
Esta noite, esta tamén, estiven tentado de pedirlles un vasete;
dos seus, deses de plástico,
tirándolles un cordel da miña ventá embaixo.
Meus pobres,
que ata sería unha caridade axudarlles a baleira-la litrona...;
¡a enésima, sempre a enésima!
A eles, coitadiños, sóbranlles esas frascas,
que onte, onte mesmo, ás doce da noite,
xa estaban tartaxas,
todos,
¡e co reloxo parado, tal que nas Cortes do Estado!
¡Hai que ver estes tíos, cómo se aproveitan da Democracia,
e maiormente da mísera pensión
de seus avós!
-o-

¡Ola, que tal!

Dicir, ¡Ola!, así, sen máis,
ao lacónico,
non é moito dicir;
non é interesarse pola saúde,
pola familia,
polos afáns de cada quen.
Dicir, ¡Ola!, así, de pasada,
evidencia que ese Tal só nos dá, de audiencia gratuíta,
¡un intre, un suspiro, un cachiño de nada!
Entón, impacientes, dicímoslle que si,
que pase,
que se achegue e que agarde por outra,
que nós, no entrementres,
a por outro,
a por outro amigo, a por outra experiencia,
a por outra comenencia,
¡a por outro paspán!
Para ter o pracer de silencialo,
soltariámo-lo noso,
¿Ola, que tal?,
que maldito se pregunta é;
e así para todos, igual para todos, co mesmo desaire,
¡co habitual!
Se os amigos nos invitasen a tomar un grolo,
a participar,
así sexa de cando en vez, daquela...,
¡uih daquela...!
Daquela soltaríamos a nosa facundia,
¡unha copa de labia!,
pero non teñen a habilidade de invitarnos ás súas esmorgas,
¡de parvos que son!
¿Parvos?
¡Si, de veras, parvos;
parvos desa parvidade que tanto administran,
parvos de toda parvidade!
-o-

Pasa a
E AGORA, QUE?
-III-

Xosé María Gómez Vilabella

No hay comentarios: