CON DEUS NON HAI SOIDADE

Son, representan, a Xosefina e a Xosé María?

¡Foron os seus plantadores!

Xosé María Gómez Vilabella

As arbores da portada na finca “As Andoriñas”: A da esquerda é, representa, a Xosefina: Compacta e suave, como é o seu carácter; a da dereita, Xosé María, ¡que abarca moito e aperta pouco!

¡Con Cristo resucitado a humanidade xa non ten soidades! ¡Nin as árbores están soas cando o plantador ten ansia de darlles compañía! ¿Non dixo o propio Creador aquilo de que non era bo que o home estivese só, e fabricoulle unha Eva? Só houbo unha soidade importante, pero foi necesaria: ¡padecer en solitario, Xesús e María, no Calvario, para redimirnos!

A angustia no Calvario

Mateo 27, 46. “E nesa hora Xesús berrou moi forte dicindo: -Elí, Elí, ¿lemá sabactaní?” Isto é: “Meu Deus, meu Deus, ¿por que me abandonaches?”. Xesús, home, superou a crise do “abandono de Deus” poñéndose nas mans do Pai. (Que non era propiamente abandono senón a mortificación causada, necesaria, pola redención dunha humanidade xerada en pecado, xeración tras xeración, a partir daqueles avós, e encima daquela herdanza maldita, nós, empecatados polas nosas, sucesivas, dexeneracións).

Lucas 24, 46: “Entón Xesús pegou un berro moi alto e dixo: -¡Meu Pai! Nas túas mans entrego o meu espírito”. E dicindo isto, morreu”. ¡Foise co Pai!

Grazas á súa Paixón, a ese infinito obsequio da súa Paixón, tamén lle entregaremos o noso espírito, así que lle pedimos, desde xa, que nos permita, na nosa agonía, facerlle o noso berro, a nosa súplica persoal: Señor meu, e Deus meu, meu Redentor, na túa misericordia, acolléndome á túa benevolencia, entrégoche a miña alma, que é túa, xa que ti ma deches! Vai sucia, que se volveu a manchar despois do bautizo, así que che pido humildemente que ma laves, en lembranza daquel lavatorio de pés que lles fixeches aos teus discípulos. Amén.

2ª Corintios 5, 21, que di: “A aquel que non tiña nada que ver co pecado, Deus fíxoo pecado por nós, para que nós, gracias a El, nos volvésemos, nel, xustiza de Deus”. É posible, parece atinado, que no momento da crucifixión, cando Xesús se fixo pecado por nós, o Pai, en certo modo, aparentemente, lle dese as costas ao Fillo. É lóxico, pois, que cando Xesús levou, cargou, cos nosos pecados no seu corpo, na cruz, o Pai, aparentemente, nun sentido espiritual, lle dese as costas, xa digo, razón para que Xesús exclamase aquelas palabras, aquela expresión dos Salmos, feita por nós, polas nosas culpas, polas herdadas pero tamén polas nosas, polas propias, polas individuais.

Con Deus non hai, non temos, soidade, que se nos deixa sos de cando en vez é, realmente, unicamente, porque, previamente, lle damos nós as costas, porque o abandonamos, tanto física como espiritualmente, situándonos detrás da súa cruz, séxase, nese terreo invadido polo Satán, polo anxo rebelde.

Non temos capacidade para entender a terrible experiencia de ver tódolos pecados da humanidade colocados, cargados, sobre o Señor Xesús mentres estaba colgado, agonizando, soportando unhas dores terribles. A súa dor física foi inmensa, tal e como foi tratado, maltratado, e para Deus Pai, nun senso espiritual, aínda tivo que ser meirande. Disto hai que deducir canto nos quere Deus, o grande, infinita, que é a súa misericordia.

Naquel intre de soidade estaba comprendida a soidade do home, do Home que, sendo Deus, ía agonizar como home, ¡dunha morte voluntariamente aceptada!, pola redención do home, de todos nós, cargando, con inmensa dor, a infinitude dos pecados humanos. ¿Por que se retirou Deus, o Pai do Fillo, deixando só ao home naquel intre supremo? Como Deus Fillo, El aceptou para os fillos do home, voluntariamente, aquela Paixón terrible, chea de dores e de vexacións; ¡só Deus sabe explicalo, pero igual nolo di cando nos suba á súa Gloria! Mentres non nolo di, teñamos fe, fe e agradecemento, que é o noso, o que compre facer!

A partires daquel momento nunca Deus deixou só ao home, PERO..., sempre o fai cunha condición: Que nesta guerra permanente entre Deus e Satán esteamos, poñámonos, da súa parte; por algo, e para algo, nos ensinou o propio Xesús a pedirlle á Santísima Trindade, que, “¡Non nos deixes caer na tentación!”. Se nos pasamos ao inimigo, e con el seguimos, acolléndonos, como fixo Eva, ao noso libre albedrío, isto implica un cambio de Compañía, un cambio de Exército, ¡con armas e bagaxes! Só os necios, os necios e mailos malignos, apostan a perdedor. ¿Queremos ser deses? ¡Daquela, ateñámonos ás consecuencias!

-.-

¡Avante, toda; e que Deus sexa connosco, pois da súa man, ao seu temón, non hai tormenta nin soidades definitivas!

Mateo 14, 24. 33: “E, xa a moitos metros (traducido por metros) no mar, as ondas batían na barca, pois levaban o vento en contra. Ó risca-lo día, Xesús foi cara a eles, camiñando polo mar. Os discípulos, véndoo camiñar polo mar, asustáronse dicindo: “é unha pantasma”, e, cheos de medo, empezaron a berrar. De seguida faloulles Xesús dicindo: -Tranquilos, que son eu. Respondeulle Pedro: -Señor, se es ti, mándame que vaia onda ti, camiñando pola auga. El díxolle: -Ven. Baixou Pedro da barca, dirixíndose a Xesús. Pero, ó senti-lo vento forte, colleu medo, empezou a afundirse e púxose a berrar: -¡Señor, sálvame! Axiña Xesús, dándolle a man, agarrouno e díxolle: -Home de pouca fe, ¿por que dubidas? E ó subiren eles á barca, o vento quedouse quedo. Os que estaban na barca prostráronse ante el dicindo: -Realmente ti es Fillo de Deus”.

-.-

Eu crieime na soidade dunha aldeíña, no meu Bergland, aló arriba, no monte de Montecubeiro, no monte dos cubeiros, e aínda así nunca me sentín só. ¡Os meus ensináronme a estar con Deus, a falarlle, fose na oral ou na mental, así que, con esa Compañía, na compañía de Deus, a soidade non existe! Por iso invito a eses que se xactan de ser ateos, para que se apeen da súa soberbia, e que se metan unha hora, ¡en boa hora!, debaixo dun carballo ; con solo contemplar a grandeza, o milagre da natureza, acabarán de xeonllos, invocando con reverencia ao Creador, e dicíndolle: “¡Deo agimus gratias, meu Deus, meu Señor!”.

Esta é a foto dun outono no meu Bergland (berg, para os suevos fundadores, montaña; e land, terras de), o lugar onde nacín e me criei. ¿Verdade que é un retallo do paraíso? Como é un lugar alto, 600 m. sobre o nivel do mar, ata aquí non subiu o diluvio universal, así que, cando o poboaron os suevos, mantíñase, e conservábase, tal e como Deus o criou. A súa labranza fixérona aqueles suevos (eu son Gómez, que vén do suevo “fillo de Gomá”), arando coas vacas marelas (esas que agora chamamos “do país”), que as trouxeran de aló do interior da actual Alemaña. Na sacha destes hortos participei eu, así que, se me queda algo de humildade, débolla, e agradézolla, a esta bendita terra. ¡Deu gratias!

Para rezar, para orar, serven todos e cada un dos lugares onde podamos ter recollemento, quietude, limpeza (tanto física como mental), pois, se para dirixirnos a calquera dos nosos xefes e/ou personalidades, nos quitamos a pucha, ¡nos franqueamos!, con Deus e cos seus santos todo respecto é pouco. De propósito: Nos Evanxeos tamén temos instrucións:

Nas comidas:

Mateo 15, 36: “... despois colleu os sete bolos e mailos peixes, rezou a acción de gracias, partiunos e déullelos ós seus discípulos; e os discípulos dábanllos á xente”.

Marcos 8, 6: Tamén di que: “... rezou a acción de gracias...”

Feitos 27, 33. 35: “Paulo... Dito isto, tomou pan, deu gracias a Deus diante de todos e partíndoo, comezou a comer...”

1 Corintios 10, 30: “E, se eu cando participo nunha comida llo agradezo a Deus, ¿por que me teñen que criticar por algo que como dándolle as gracias?”.

Rezar sempre:

Lucas 18, 1: “Propúxolles tamén unha parábola acerca da necesidade de orar sempre, sen cansar:...”

Rezar sen lugar determinado:

Marcos, 1, 35: “Erguéndose moi cedo, aínda de noite, saíu para un lugar arredado, onde se puxo a orar”.

De EDWARD J. MALATESTA, Xesuíta:

“É altamente significativo que tanto a agonía de Xesús no horto, como os seus últimos momentos na cruz, estean narrados no contexto dunha pregaria en soidade. Precisamente por esta pregaria, a súa única comuñón co Pai no Espírito, que acompañou sempre a ofrenda de toda a su vida e sobre todo o final, a morte de Xesús converteuse na fonte desta vida que é a comuñón da Nueva alianza dos crentes coas Persoas divinas, e entre eles mesmos. Pola súa soidade fomos salvados, feitos un.

“Pero, tamén pola súa soidade, a nosa propia soidade pode, á súa vez, ser mediadora de comuñón. Se a paixón de Xesús continúa ata a fin do mundo nos que sofren nesta terra, a soidade de Xesús continúa en todos os que están sos. Na medida en que Xesús habita en nós e nós nel, na fe e no amor da pregaria contemplativa, poderemos amar coma El nos ten amado (Juán 13, 34; 15, 12). A nosa soidade, coma a súa, e gracias á súa, será para nosoutros unha forza unitiva neste mundo, xa que expresará a nosa dación total, sen importarnos que sexamos recibidos ou non, ou as consecuencias da nosa doazón. A soidade, para que non resulte estéril, debemos aceptala con fe, esperanza e amor. Unicamente entón a soidade poderá axudar a que xermine e medre a fe, a esperanza e o amor nas vidas dos outros”.

Isto da “soidade” é un dicir, pois -insisto- onde está a obra de Deus, que está en todas partes xa que todo é seu!, e nós, por benevolencia súa, seguimos con El, gozando da súa obra e do seu perdón, tan reiterado. ¡Gozando da súa obra, que é igual a dicir, gozando de Deus, con El, e nel! ¡Soamente están solos os que se apartan de Deus, pois El nunca se aparta de nós!

-.-

As soidades e mailos padecementos de Cristo non se limitaron á súa Paixón.

Botémoslles unha ollada aos Evanxeos e recapitulemos:

Naceu na miseria dun presebe.

Persecución de Herodes. A fuxida para Exipto.

A tentación diabólica.

Constante oposición, en particular por parte dos escribas e dos fariseos.

Ingratitude xeneralizada, incluso a daqueles que curaba milagrosamente.

Incomprensión de parentes e veciños.

Sempre viviu de prestado.

Traizoado por un dos seus discípulos.

Negado por Pedro, e abandonado polos demais.

Para colmo, a súa Paixón, ¡voluntariamente aceptada, que isto hai que subliñalo!

¡E nós, que ata maldicimos da nosa sorte se nos pica unha pulga, que? ¡Cantos méritos e cantos goces perdemos, canto podiamos lograr ofrecéndolle a Deus as nosas cuitas, a nosa soidade circunstancial, e por tanto, transitoria, pois á final do noso camiño ábrensenos as portas celestiais da mesma gloria, da que nos prometeu Xesús no seu Testamento, aberto, definitivo, séxase, irrevogable!

-.-

A xenerosidade de Deus

En Xoán 3:13, 21, temos a meirande das mostras de amor, e tamén o ofrecemento máis marabilloso e transcendente que exista: “E ninguén subiu ao Ceo, fóra do que baixou do Ceo, o Fillo do Home. Como Moisés alzou a serpe no deserto, así debe ser alzado o Fillo do Home, para que todo o que cre nel, teña vida eterna. Pois, de tal xeito amou Deus ó mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna. Non mandou Deus o Fillo ó mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel, non é xulgado; mais o que non cre, xa está xulgado, porque non creu no Fillo Unixénito de Deus. Niso consiste o xuízo: en que, vindo a luz ó mundo, os homes escolleron a tebra en vez da luz, pois as súas obras eran ruíns. Todo o que fai o mal, odia a luz e non vén cara á luz, para que non o delaten as súas obras. Polo contrario, o que obra a verdade vén cara á luz, para que se vexan as súas obras porque están feitas como Deus quere”.

Abramos os ollos, e leamos os Evanxeos, -agora que no noso país non quedan analfabetos, que xa ía sendo hora diso, de escolarnos, con tanto diñeiro, ¡ouro e prata roubada aos americanos, non si Torre del Oro, de Sevilla?, que levamos gastado en guerras estúpidas, coa seguridade de que, neles, todo é verdade, ¡unha verdade necesaria, a máis importante!, inspirados polo Espírito Santo, e firmados, rubricados, co sangue dos evanxelistas, que morreron sacrificados na súa defensa do Credo no que participaran! ¿Onde tal se viu, tantos heroes, e todo por soster e por comunicar as verdades eternas do seu, ¡do noso, común!, Mestre?

-.-

Na catequese parroquial ensináronme a recitar, pero non a rezar; non me importou porque, -penso eu-, xa o levaba apreso, do fogar, daquela, de paso que quentaba as mans na lareira.

Poñerse en oración é illarse de canto nos sexa Deus, a Virxe, e mailos Santos. ¡Entregarse; máis ou menos como o fixo o fillo de Abraham!

Cabe da lareira, rezando o rosario, o único que estaba permitido era atizarlle ao lume..., ¡para que non se apagase! Así que, dous lumes: No corpo, pero tamén na alma! Neses intres alma e corpo teñen que estar, deben estar, máis unidos cá nunca: Esquecer todo o humano para achegarnos a Deus, para volver a Deus, para pedirlle que nos reciba en audiencia. Naquela debilidade, ¿ou foi soberbia?, a Avoa pasouse a Lucifer; pero nós, os seus netos, e mellor aínda se xa estamos bautizados, queremos, e pedimos, volver ao Deus que nos criou, ao Deus que nos ensinou a rezar, ao Deus que nos redimiu!

¿Cando Xesús nos ensinou a rezar? ¡Sempre; co seu exemplo, pero dun xeito maxistral cando lle preguntaron ao Mestre (en Lucas 11): “Mestre, apréndenos a rezar, como lles aprendeu Xoán ós seus discípulos. Respondeulles: -Cando recedes, dicide: Pai, ¡Veña o teu Reino! Dános cada día o noso pan. E perdoa os nosos pecados, como tamén perdoamos nós a todo o que nos debe; e non nos sometas á tentación... Por iso dígovos: “Pedide e recibiredes, buscade e atoparedes, petade e abrirásevos. Que todo o que pide, recibe; o que busca, atopa; e a quen peta, abriráselle. Ou logo, ¿que pai hai entre vós que, se o fillo lle pide un peixe, lle dá unha cobra? ¿Ou se lle pide un ovo, dálle un alacrán? Porque se vós, sendo ruíns, ben lles sabedes dar caousas boas ós vosos fillos, ¡cánto máis o Pai Celestial dará o Espírito Santo ós que llo pidan!”.

¡Ai, Deus, canto nos ensinaches poñendo ao teu propio Fillo de Mestre noso, pero nós, qué tardos somos en aprender!

Mirade se somos parvos, ¡lelos!, que nas igrexas, a pouco que levantemos a vista todo o que vemos é un espectáculo teatral: xente que olla a todas partes, e tamén algún cuchicheo cos que están ao lado, pero se entra un impedido maldito se o ven, que nin o sitio lle ceden! ¿Están rezando? ¡Que va; están no seu teatro!

Cando dous ou tres...

Xesusiño, me parece que isto era máis ben nos teus días misionais, porque, o que é hoxe, cando se reunen dous ou tres máis que rezar o que fan é discutir, sexa de política ou do futbol local.

Non obstante, teñámolo presente: Mateo, 18, 19-20: “Asegúrovos tamén que se dous de vós se poñen de acordo na terra para pedir calquera cousa, conseguirano de meu Pai Celestial. Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome , alí no medio estou eu”.

Unha anécdota, da que en parte fun testemuña. O agradecemento humano:

Novembro do ao 1946; tiña eu daquela 16 anos:

Na agra de Santadrao (Montecubeiro), aquel ano a nabos. Caeu, ¡ou aterrou, pois as causas verdadeiras, como todo no franquismo, ocultáronse!, un avión Dornier, que ía para Rozas. Casualmente diante de onde tiña o carro, cargado de feixes de nabos, unha filla do Ireno de Santadrao.

Para levar aqueles feridos a Castroverde, ao médico, a Irena descargou os nabos e cargou o carro cos aviadores. A caridade saíulle recompensada pois aqueles aviadores, de inmedianto, encargaron, e mandáronllo, ¡un abrigo de astracán!

A Irena, toda orgullosa daquel obsequio, deu en ir á Misa, na nosa parroquia, en San Cibrao,

lucindo aquel abrigo señorial, PERO, cunhas zocas de empeña, ben ferradas por certo, ¡para que lle durasen máis!

Nin que dicir ten que logo parecía un lexionario desfilando, pola igrexa arriba, para máis espectáculo. ¡Daquela non se facían fotos, pero aquí está a miña testemuña!

Unha persoa agradecida, non si? ¡Pero o pecado está en que somos, en que estamos, sentímonos, máis agraciados, máis agradecidos, dos favores humanos que dos divinos. ¡Non merecemos o perdón, a suma de favores que lle debemos a Deus! Daquela, afeccionémonos a rezar..., para que non nos deixe sós!

Contra a soidade, ler na Biblia.

Agora que a temos en galego, (eu teño, e repaso, a de SEPT, edición de 1989, moi ben traducida, que ata é un bo execicio filolóxico; por certo, non teño verbas dabondo para eloxiar o traballo dos que colaboraron nesta edición, cuns comentarios e/ou aclaracións teolóxicas encomiables. De propósito: coido que sería bo que os sacerdotes, ¡cando volvan a abundar!, ao final das súas Misas teñan un coloquio público para ilustrar a aqueles oíntes que non entendésemos, ou entendésemos mal, algo das homilias por eles explicadas.

Tampouco me cansarei de agradecérlles aos teólogos do Vaticano II que lle quitasen ao catolicismo o seu medo á intrerpretación que da súa lectura puidésemos facer os leigos.

Mata-la tristeza?

Xa desde neno, polas circunstancias concorrentes, souben distinguir a tristeza persoal, individual, da colectiva: Na individual acumulei a ausencia, e/ou morte, algunha morte, de seres que me eran moi queridos; logo viñeron certos amores infantís, que me resultaron imposibles polas circunstancas concorrentes; non poder acceder, daquela, á segunda enseñanza; amén doutros desalentos e doutras perdas, doutras impotencias, polas que pasei na miña crianza, décadas dos 30/40. No colectivo, o ambiente xeneralizado de tristura, extensivo a cantos ía coñecendo, que se lle notaba á xente, grandes e cativos, nos ollos, en todos e cada un dos seus actos; aquelas referencias a como era a súa vida “antes da Guerra” contribuiu á miña crianza anodina, sen expectativas optimistas. ¡Que se lle vai facer, loitos, avatares, da Historia nesta Patria aloucada na que me tocou vivir!

A tristeza, no externo, acobarda, avergoña, invita a esconde-la cara, a pasar desapercibidos; pero no interno, no interior do individuo, aviva a intelixencia; é un acicate que nos impulsa a buscar solucións, vías que nos leven a novas solucións. Segundo o medo cumpre a función de proporcionarnos seguridade, a tristeza lánzanos, desenrola iniciativas, vai detectando o que facer; utiliza a selección, clasificación, actualización e discriminación das vivencias para buscar, e por ende atopar, novas opcións.

Óese dicir que onde hai amor non hai tristeza e que onde hai tristeza non hai amor. As definicións son boas, pero hai que analizalas, adaptalas á casuística, e non ao revés. O que fai o amor, en particular o amor propio, é darlle forzas á fraqueza, á tristura, para que non nos leve ao abismo; nisto é onde opera maxistralmente a Biblia, coas súas ensinanzas, co seu conforto: lela xa é rezar, xa é oración; achegarnos a Deus, pedirlle que “non nos deixe caer na tentación, no desánimo”. ¡E funciona; vaia se funciona! A oración quítanos o agoiro da tristura, pero deixa os seus efectos vitais, ese empuxe ao que antes me referín.

Tamén se pode dicir así: O amor é un estado de pertenza, que tende á plenitude, mentres que tristeza é a toma de conciencia dunha carencia. Non queda outra máis que corporeizar as emocións, darlles corpo, e poñer conciencia nas decisións a tomar. Pensar, si, pero non deprimirse cos pensamentos senón darlles canle para ben, para as solucións, ou compensacións, positivas. Só aceptando e vivindo as emocións conectadas con cada situación acádase unha liberdade verdadeira, confortante. ¡Non sexas avestruz!, dicíame meu avó cando me vía covarde. Tivera un irmán naquelas guerras de África, e por aló dixéronlle, ou viu, que as avestruces esconden a cabeza cando se ven en perigo. ¡Ben captado, si señor: nas dificultades é precisamente cando hai que sacar peito, sacar peito e levantar a cabeza..., mirando ao Ceo, que é onde temos a esperanza, ou máis exactamente, a seguranza!

Lin isto nalgunha parte, e gustoume tanto que o anosei: Que, como seres vivos, os humanos temos formas moi diferentes de percibir a vida. Desde o nivel físico, emocional, mental e espiritual. Catro niveles que conforman a nosa experiencia terreal facéndoa máis fonda, cun sentido meirande. A tristura a nivel físico podemos estala percibindo no corpo, tal que co cansazo ou co dolor corporal cando temos problemas; sentir que non temos enerxías para movernos con soltura é outro síntoma físico. Outra forma de sentir a tristeza témola no noso nivel emocional; sentir depresión, ver todo gris ao noso redor. A tristeza mental vívese desde o punto analítico das nosas vidas; pensar que non podemos superar un problema ou un evento difícil; non saber que camiño tomar; estar confundidos e perdidos ou desorganizados. A tristeza espiritual lévase na alma: non conectar coa razón de ser, ou co por que das nosas vidas. En definitiva: buscar solucións, pois, o que non busca, se atopa algo, é, será, por casualidade!

Na tristeza é bo chorar, pero mellor aínda se convertemos en perlas as bágoas, séxase, se aprendemos algo delas, se tratamos de aprender. A experiencia é coma a argamasa na construción: afirma a mampostería, unifica e dálles resistencia aos.... aos tixolos, aos ladrillos do noso edificio persoal, individual.

Consolar ao aflixido é unha obra de misericordia, pero hai que saber facelo para non aumentarlle o sufrimento en vez de mitigarllo. As prañideiras, aquelas mulleres do pranto a domicilio, chorando daban risa; pero tampouco é iso: consolar é máis ben facer ver o lado positivo das circunstancias, das penalidades, o conforto que dá ofrecerllas a Deus como penitencia das nosas faltas; ¡isto si que consola, á vez que redime!

“Los duelos con pan, son menos”. (El Quijote II, 13). Afirma que calquera dor pode aliviarse con pan; que a adversidade é máis levadeira, máis soportable, se hai, se temos, se nos ofrecen, bens materiais. Querido paisano, don Miguel, iso que afirmas no teu libro é relativo; ¡un duplex! ¡Suspenso en matemáticas, pois: adversidades + fame = 2. ¡As penas incluso quitan o apetito!

Vou pasar de Cervantes a Okairy Zuñiga, que non coñezo a ninguén que mellor analizase o tema da tristura. Titulouno: Efectos de la tristeza en tu cuerpo. E di:

“Aunque nos pueda parecer que la tristeza es la antesala del fin del mundo, lo cierto es que a veces es necesaria y llorar nos ayuda a liberar tensiones.

“¿Ha habido momentos en los que te has sentido decaído y sufrido la tristeza? ¿Alguna vez has sentido el dolor de ser rechazado? Es difícil decidir si la tristeza realmente te hará más fuerte o si terminará debilitándote de manera progresiva. Lo que si es cierto es que las emociones pueden hacer hincapié en nuestra salud, tal y como afirma un estudio realizado por la Universidad Central “Las Villas” (Cuba), que afirma que los desajustes emocionales pueden afectar negativamente a nuestra tensión. Aquí te explicaremos cuales son los efectos de la tristeza, y la manera de combatirla y seguir adelante.

“La tristeza, del cerebro al cuerpo. Cuando te sientes decaído, los circuitos cerebrales del dolor físico y emocional se solapan. Esto no sólo ocurre en las áreas cerebrales relacionadas con el componente puramente afectivo del dolor, sino también en las zonas relacionadas con la percepción somática del mismo. En consecuencia genera un impacto negativo sobre tu cuerpo, sobre todo en el sistema inmunitario que aumentará potencialmente el riesgo de sufrir alguna enfermedad, sobre todo, inflamatoria, según afirma un estudio realizado por la Universidad Politécnica de Valencia.

“¿Afecta la percepción de la temperatura? Se cree que la tristeza puede aumentar la sensibilidad al frío, mientras que la compañía te hace sentir calidez.

“¿Afecta el apetito? Según un informe de la Consejería de Salud del Gobierno de la Rioja, la tristeza también afectará tu apetito, de modo que aumentará el riesgo de sufrir alteraciones de peso nada sanas.

“El resultado directo es que puedes acarrearte problemas relacionados con la tensión (mareos por falta de ingesta, tal y como afirma un estudio publicado por la Revista Médica de Chile, o aumento de colesterol por comer demasiadas comidas basura, según asegura otro estudio llevado a cabo por la Universidad King Saud), e incluso problemas cardíacos a largo plazo.

“¿Aumenta el estrés? La tristeza también afectará a la hormona cortisol. Esta es importante para el control de los niveles de azúcar en la sangre, la presión sanguínea y la calidad del sueño. Todo esto hace que la tristeza sea el estado psicológico más dañino para la salud.

“Está relacionado con:

. Cardiopatías. Así lo afirma un estudio realizado por la Universidad de Caldas (Colombia). Tanto el estrés como la depresión pueden favorecer la precipitación de una enfermedad y agravarla. Cuando estás estresado o extremadamente triste, puedes observar cómo nada funciona con regularidad.

“Tus defensas bajan y el riesgo de caer enfermo aumenta considerablemente, según afirma una investigación publicada por la Revista Chilena de Neuro-Psiquiatría. ¿Cuál es la solución? No es el estrés el que causa los problemas del sistema inmunitario, sino la percepción de que no se puede hacer nada para impedirlo.

“¿El cerebro necesita más energía? Suele parecer un poco inusual pensar que el cerebro esté más activo cuando estás triste. Según el Instituto Nacional de Salud Mental de Estados Unidos, sentir fatiga es algo muy común en los procesos depresivos. Sin embargo, esto se debe a la necesidad de buscar soluciones a aquello que nos está pasando o estamos sintiendo. No obstante, no existen estudios que avalen que nuestro cerebro trabaje más durante un proceso depresivo.

“¿Necesitarás llorar? Llorar quizás te haga sentir mejor. Cuando te sientes triste, tu cerebro acumula demasiada tensión y necesita expulsar esa ansiedad de alguna forma. El llanto es perfecto para relajarte y liberar todo lo que sientes. Después de hacerlo, empezarás a segregar endorfinas que te harán sentir más relajado, según afirma un estudio de la Universidad de Tilburg, en Holanda. Por ello, es importante que cuando sientas ganas de llorar, no te resistas.

“Los efectos de la tristeza en tu salud pueden ser muy negativos. No siempre puedes sentirte bien, pero si puedes buscar alternativas para aliviar esas tensiones”.

En definitiva: Que a alegría, a felicidade, de vivir no Reino de Deus, acollidos á súa sombra, ao seu abeiro, incluso é bo para a saúde. ¡Que o saiban eses que presumen de ¿ser? ateos!

-.-

A ignorancia

Nunca me esquecerei daquel veciño ao que lle preguntei por que non viña connosco ao Catecismo: “Díxome meu irmán que no Exército non piden a doutrina, que máis ben estorba...”. Volvín a acordarme do caso cando vin que os “noivos da morte” recollían nun “todo terreo” aos borrachos e drogados, e que non lles pasaba nada, que non tiñan castigo. ¡Igual tiñan premio, pois tamén me dixeron, daquela, alí en Ifni, que lles daban un botella de coñac, do barato, cada día, como unha ración para cada dous!

Despois, en Dereito, lin que, ignorantia legis neminem excusat! Témolo rotundo no noso Código Civil, Capítulo III. Eficacia general de las normas jurídicas. Art. 6º. 1. “La ignorancia de las leyes no excusa de su cumplimiento. El error de derecho producirá únicamente aquellos efectos que las leyes determinen, etc., etc.”

Isto é, isto pasa, coas leis corpóreas, terreais, pero, coas espirituais? Señor, dáme a gracia de coñecerte profundamente, axúdame a sentirte dunha maneira máis próxima, particularmente na Coresma. Xesús, fai, concédeme, a facultade de tomar unha conciencia meirande da miña condición de criatura e da túa grandeza como Redentor. Aumenta a miña fe para recoñecerte plenamente como Deus e Señor único da miña vida.

En Joseph Ratzinger, Benedicto XVI, Jesús de Nazaret, segunda parte, p. 80, podemos ler isto, que non o vou traducir do castelán no que o lin, para asimilalo ao pé da letra:

“Es obvio que esta coexistencia entre saber e ignorancia, de conocimiento material y profunda incomprensión, existe en todos los tiempos. Por eso la palabra de Jesús sobre la ignorancia, con sus aplicaciones en las distintas situaciones de la Escritura, debe sacudir también, precisamente hoy, a los presuntos sabios. ¿Acaso no somos ciegos precisamente en cuanto sabios? ¿No somos quizás, justo por nuestro saber, incapaces de reconocer la verdad misma, que quiere venir a nuestro encuentro en aquello mismo que sabemos? ¿Acaso no esquivamos el dolor provocado por la verdad que traspasa el corazón, esa verdad de la que habló Pedro en su discurso de Pentecostés? La ignorancia atenúa la culpa, deja abierta la vía hacia la conversión. Pero no es simplemente una causa eximente, porque revela al mismo tiempo una dureza de corazón, una torpeza que resiste a la llamada de la verdad. Por eso es más consolador aún para todos los hombres y en todos los tiempos que el Señor, tanto respecto a los que verdaderamente no sabían -los verdugos- como a los que sabían y lo condenaron, haya puesto la ignorancia como motivo para pedir que se les perdone: la ve como una puerta que puede llevarnos a la conversión”.

Non se me ocorre que poda dicirse nada máis axeitado aos tempos presentes, que todo o queremos saber..., menos, se acaso, o que máis nos importa, as demostracións bíblicas! Tan só que,

Xesús é verdadeiro Deus e verdadeiro home. O Fillo de Deus fíxose carne para redimirnos dos nosos pecados. Deste xeito, Cristo mostrounos o rostro do Pai, unha cara, a súa, de amor e de misericordia. Tan só no amor de Deus e na persoa de Cristo encontramos a clave de lectura de toda a Escritura. É necesario achegarnos con fe e con humildade á oración, aos sacramentos, e á escoita da palabra de Deus. Como cristiáns estamos chamados a coñecer as verdades da nosa fe, e por ende, a dar razón da nosa, fundada, rotunda, esperanza.

E o que non estea conforme, aló el, que eu non sei predicar doutro xeito; o meu libro é a Biblia, pero é tan Grande, con maiúscula, que apenas son un iniciado. Como dicía o Catecismo, ese libriño do que non preguntaban no Exército, e iso que o Caudillo entraba debaixo do palio, “¡Doutores ten a Igrexa...!”.

A falta de doutores, a falta de cregos, -escaseza-, os leigos temos máis obrigas, entre elas, a de predicar: co exemplo, pero tamén coa palabra, que non todos tiveron a sorte de criarse nun ambiente relixioso, así que..., ¡mestres, todos, por obrigación natural, substitutos dos profesionais! Por séculos, España “exportou” misioneiros, pois aquí, aquí e agora, estamos á recíproca: ¡terán que vir os curas estranxeiros, e seremos, nós, a terra das misións! ¿Que pasaría se deixasen casar aos curas? Tal e como vexo que pensa a xuventude actual, ¡tódolos parados iríanse ao Seminario, fosen cristiáns ou ateos!

Recibimos; daquela temos a obriga de repartir, de compartir, en boa fraternidade. ¡Ouh logo, o apostolado, non é unha obriga? Hai dúas formas de repartir: a tácita, e maila expresa. De propósito, unha anécdota: Un día destes, nun correo co P. Agrelo, Bispo de Tánger, comenteille a miña admiración por aqueles franciscanos de Ifni, que tiñan prohibido (polo franquismo entón ¿reinante?) predicar aos musulmáns, PERO era tal o seu catolicismo, a súa bondade, a súa xenerosidade, que os cativos, os mouriños, non se cansaban de bicarlles o cordón, con tal afecto e devoción que superaban aos nenos cristiáns. ¡Predicaban pola tácita, co exemplo! Monseñor Agrelo amplioume o comentario informándome que en Marruecos tamén o facían, PERO NON SÓ OS NENOS, SENÓN QUE OS VENERABAN TODOS, NOVOS E VELLOS! ¡Iso é apostolado, eficaz, exemplar, e por tanto, imitable!

Os Franciscanos de Ifni, rodeados de terciarios. ¡Todo ao redor, musulmáns!

-.-

Paz. Harmonía e bo entendemento.

Isto, para a alma, é aire puro. ¿Non o queremos puro, con un alto grado de osíxeno, para o corpo? ¡Pois a alma nútrese, respira mellor, coa paz!

Segundo Pedro Mendes, Presidente da Sociedade Internacional de Arboricultura, “La elección de los árboles más adecuados para cada ciudad puede ayudar a reducir los niveles de contaminación del aire durante más tiempo...” ¿Vedes como hai que atenderlle á respiración do corpo? Pero aquí vou falar da alma:

Ben llelo dicía Xesús aos seus discípulos: “Déixovo-la paz, dóuvo-la miña paz: eu non vola dou como o mundo a dá. Non vos agoniedes, nin teñades medo”. (Xoán 14, 27)

Marcos, no seu 9, 50: “O sal é bo, pero se o sal (o saleiro, a simpatía, a harmonía, a fidelidade) se volve insulso, ¿con que o salvaredes? Que non falte o sal entre vós, e vivide en paz”.

Feitos 7,26: “Para o outro día presentouse cando uns estaban a berrar e tratou de poñelos a ben, dicíndolles: “¡Sodes irmáns! ¿Por que pelexades un co outro?”.

Romanos 12, 17. 19: “Non volvades mal por mal a ninguén: que todo o mundo vexa que procuráde-lo ben. No posible, en canto dependa de vós, mantede a paz con tódolos homes. Meus queridos amigos, non tomedes por vós mesmos a vinganza; deixade máis ben que actúe a ira de Deus, pois está escrito: “miña é a vinganza, eu darei o merecido”, di o Señor.

Efesios 4, 1. 3: “Por tanto, eu, preso polo Señor, pídovos que camiñedes segundo a dignidade da chamada que recibistes, con total humildade, sinxeleza e paciencia, aturándovos uns a outros con amor, esforzándovos por mante-la unidade do espírito no vencello da paz”.

O noso Santiago, no seu 3, 18: “O froito da xustiza seméntana coa paz os que van facendo a paz”.

-.-

A pobreza

A pobreza ten dous ou tres culpables:

O principal son os avaros -léase, multimillonarios-, que prefiren ter os seus tesouros “exiliados”, escondidos neses países dos disfraces, antes que darlles movemento, vida produtiva, engadindo valores, séxase, traballo, no país da súa xeración. ¿Que benefician aos países “secretarios”? ¡Pouco, case nada, pois ao no ser deles esa talega tampouco lles dan brío ás súas inversións!

En segundo lugar, eu, economista experimentado, ou que teño a obriga de selo, con corenta anos de bancario, ¡que xa dan, ou poden dar, experiencia!, opino que neste país dos coellos, na nosa “Hesperia”, hai, e sempre houbo, máis vagos, máis pasotas, dos que pensamos .¿Iso, por que? Porque ás persoas laboriosas véselles o seu labor, o seu actuar, mentres os vagos..., como pasan media vida no colchón, que dormen de día e xoldan de noite, así que pouco se lles ve. Nesta experiencia podo afirmar que poucos clientes tivemos, netos de ricos e/ou de laboriosos, que servisen para “¿produtores? Os netos dos ricos, xeralmente, serven para dilapidar o que suaron os seus entregos; ¡prefiren comer coa suor do de enfronte antes que coa da súa fronte!

En terceiro, pero só en terceiro, están os nados e criados en terreos pobres, aínda que isto é discutible pois con pouca materia prima, de ben traballada, moitas cousas se fixeron, e poden facer; ¡facer, e vender! (Igual nos serven de exemplo Suíza, Xapón, China, etc).

En definitiva, analizando: Que os responsables, senón culpables, da pobreza xeneralizada son os políticos (sexan pacíficos ou ditadores) porque..., ¡porque son, e foron sempre, en xeral, uns vagos e uns incompetentes, que dedicaron o seu vigor aos antollos propios en vez de cavilar na prosperidade xeral, facendo unha recta utilización dos recursos dispoñibles en cada país! En Grecia dicían: ¡Que rexan o país os mellores! Pero no resto das nacións dicimos, máis ben: Os votos para os máis pícaros, e as botas..., para o fútbol! Claro que non se debe ser ácrata, porque, se malo é telos, peor sería unha anarquía gubernativa.

-.-

A ansiedade

¡Si, apértanos moito, pero é a outra, a das cousas materiais! Para a nosa lingua, ansiedade é un estado de inquietude e de preocupación do ánimo; tamén pode ser angustia ante a presencia de certas enfermidades.

Hai quen distingue entre ansiedade adaptativa e ansiedades patolóxicas. A primeira vén a ser un mecanismo de adaptación natural que nos permite estar alerta ante certos sucesos que nos causan tensión; se aumenta, provocando un malestar significativo, damos en chamarlle patolóxica.

Sentir medo e ter ansiedade é parte da vida, ou seríamos vexetais! Estas sensacións son útiles para estar alerta, para ser cautelosos en certas situacións. Aquilo que lle dixo Napoleón ao soldado de garda na Porta de Alcalá: ¡Soldat, vous tremblez! Pero o soldado, que era español, pero pasado ao inimigo: ¡Mi General, tiemblo, pero estoy en mi puesto; le soy fiel, igual que mi Rey!

Na miña terra, nesta Galicia dos meus pecados, dicimos: ¡O que ten ansia non durme! Ansia dos leiros, ansia do gando, ansia de facer o traballo de cada día! Pero a ansiedade, levada ao extremo, desfai os nervios. A puntualidade é un tipo de ansiedade que lle reina á miña xente, aos meus paisanos: ¡O que vai tarde, nin oe Misa, nin come carne!

Unha das ansiedades por min experimentada foi a de chegar tarde a toparme cunha rapaza de xeito..., despois de que me ían desprezando aquelas que considerei perfectas! Un erro, pois daquela ignoraba que, Casamento e mortalla, do Ceo baixan! A miña baixou do Ceo, ¿ou foi do altar? ¡Sendo, como é, sobriña-neta dun mártir, santa tiña que ser!

A ansiedade nosa, a dos cristiáns, ten que ser, debe ser, debemos facer por tela, é, a da salvación: a nosa, a dos nosos, e, ata onde sexa posible, a de toda a humanidade. Esta ansiedade frutifica gardando os mandamentos: Dez, e a maiores, o 11, que é o de puír a nosa conciencia, ¡para que non nos engane, para que non engane en canto digamos, en canto fagamos!

Nestas ansiedades a principal debe ser, ten que ser, pedirlle a Deus que non se nos durma o anxo da garda, que seguro que non o fai, pero Satán é moi pillo e pode quitarlle a nosa visión interpoñéndose, poñéndose no medio.

¿Por que nos levan máis ansias as cousas materiais que as espirituais? Díxonolo ben claro o Mestre naquela escena de Marta e María. Lucas 10, 38:42: “Marta, Marta, preocúpaste e desacóugaste con tantas cousas, pero soamente unha é a necesaria. María escolleu a mellor parte, e esa nunca se lle vai quitar”.

-.-

O medo

¡Cos que levo pasado, xa estou afeito a eles! Todos me deixaron cicatrices, pero o principal de todos é o meu temor a non ser tan bo cristián como de min esperaban aqueles padriños que me levaron á pía bautismal!

No lugar de Foxos (Montecubeiro) facíanlle estas trampas ao lobo para cando nevase no Miradoiro, que de alí pasaban por Foxos para a Granda da Amurín, en busca de caza.

Tanto que se andaba daquela pola noite, incluso para coller o coche da Liña, que pasaba de noite e volvía de noite; de ve-las mozas tamén se volvía de noite...; e a todo isto, os lobos, ¡que en Xaneiro andaban á noiva!, cruzándose con nós nas corredoiras!

Os medos, os temores, lévannos a valorar a nosa vida, a preocuparnos dela, e así resulta máis interesante, pero cando medran, cando nos atenazan, fréannos e fannos sufrir, fannos desistir ata das empresas máis cativas. Teñen de bo que daquela precisamos compañía, apoio, garda e custodia; ¡o medo fainos máis sociais! Outra que ten de boa é que nos fai chamar pola prudencia, ¡que nunca sobra!

No espiritual, sempre me preocupou o medo a que non me esperen, na Porta de San Pedro, aqueles a quen tanto quixen aquí Abaixo; por iso, tamén por iso, me arrepinto das miñas faltas, que son un salvoconduto negativo, para iso, para entrar glorioso na Gloria.

Con todo o bo que teña o medo, tanto nos acovarda que nos fai volver ao berce, ou iso quixésemos, que ben o dixo o Mestre referíndose aos nenos:

Mateo 19, 13. 14: “Leváronlle entón uns nenos, para que lles impuxese as mans, e rezase por eles. Pero os discípulos rifábanlles. Mais Xesús díxolles: -Deixade que os nenos se acheguen a min, non llelo privedes, porque deles é o Reino do Ceo”.

Marcos 10, 15. 16: “... Asegúrovos que aquel que non reciba coma un neno o Reino de Deus, non entrará nel. E abrazounos e bendíxoos e impúxolle-las mans”

Lucas 18, 15. 17, que concorda literalmente cos anteditos.

-.-

A angustia

Tamén levo coñecido moitas, ¡unhas cantas!, pero as únicas guapas eran aquelas mulleres dese nome, todas maiores, pois, de presente, neste XXI, ningunha madriña se atreve a cargar ese sambenito nas rapazas que van nacendo.

Como nin o seu nome me gusta, desde que sei algo de latín prefiro dicir: Angor = Opresión, tormento, angustia, pesadume... A angustia preséntase cando anhelamos moitísimo algunha cousa..., e non espera por nós! A min pasábame cando vía unha rapaza guapa, pero, ¡de tacóns! (Súbense aos tacóns para quitarnos a esperanza de acadalas, de namoralas, e con eles postos tratan de superar, ¿en altura?, aos machistas; ¡pero se as mulleres xa nos superan, en moitas cousas, con ou sen tacóns, así que perden o tempo, e de paso perden a rixidez da súa columna vertebral, tan bo que é tela sa para a súa vellez!).

Tanto a ansiedade como a angustia son da familia do medo, pero diferéncianse no sentido de que o medo maniféstase ante estímulos presentes, mentres que estoutras son, preséntanse, como anticipación de perigos futuros, indefinibles, imprevisibles e incluso, por veces, irracionais.

Din os psicólogos que a angustia pode ser adaptativa, útil, no senso de que é, ou se presenta, como unha reacción normal, que incluso chega a ser beneficiosa nalgún contexto, tal que, cando imos cruzar co semáforo en roxo, esa angustia que nos entra daquela vale para que aceleremos; para que aceleremos, e mellor aínda, para non decidirnos a pasar. ¡En definitiva, que é un pecar sen castigo! Se aparece, se se presenta, sen imperio da realidade, daquela os especialistas denomínana angustia psicopatolóxica.

En definitiva, que a angustia non sempre é mala; ¡angustioso, desesperante, ten que ser o de querer vivir sos, sen a compañía de Deus; así que, Deus nos libre de tal!

Angustia grave, terrible, tivo que ser a de Cristo na Cruz véndonos de parte dos que preferían a Barrabás. ¡Menos mal que tivo o consolo de que se arrepentise un daqueles ladróns!

-.-

O desespero

Tíveno, entroume, cando tiven que renunciar á beca do Instituto de Lugo; naquel intre, se non fose por algo de prudencia, mesmo collía un lastro e llelo tiraba ás irmáns Hermida López (Clementina e Amalia), pois elas conservarían aquelas becas do mesmo exame. ¡Maldita envexa, pois elas non tiñan culpa de vir, e de vivir, dunha casa rica, mentres eu, os meus, non tiñan para paga-la fonda, e a beca para iso non alcanzaba! O desespero, ademais de inoportuno, ¡unha freada en seco!, só conduce a decisións positivas cando lle botamos...; iso que os homes chamamos c., e as mulleres, o.!

Cáusano: Problemas laborais ou familiares, enfermidades, perdas ou cambios na vida, que xulgamos importantes, poden causar estrés. Na maioría das veces, en particular nos crentes, as persoas adáptanse aos cambios, pero se continúa o sentimento de desánimo, ao psiquiatra; ¡ao suicidio, nunca, que iso foi un privilexio de Xudas, ben merecido por certo!

Non hai desespero sen ansiedade previa; desespéranos que se malogre aquilo que anelábamos, aquilo polo que traballamos e sufrimos ou nos esforzamos. Este trastorno psicolóxico é máis habitual nos países desenrolados, e por ende, competitivos. Caracterízase por un estado anímico de nerviosismo permanente que afecta negativamente a vida dos que o padecen, chegando a ser incapacitante, e a requirir a atención dos especialistas.

¡Que o desespero agudiza o enxeño! Aquel meu foi positivo, que me deu azos para loitar nos avatares da vida máis aló do que crin ser capaz. Outros din: Non hai mal que por ben non veña! ¡Pode, pode ser!

Cando o desespero leva ao suicidio é que fallou o cerebro pois ningún sensato se quita a vida, por amargada que a teña; nin a súa nin a do próximo. O Señor da vida é Deus, e como tal, deunos a capacidade de crealas, pero..., ¡de prestado! O neno, desde o intre da súa xeración, é de Deus, ten alma, que vai, que vén, depositada nun corpo, así que ninguén, fóra de Deus é deus para separa-las almas dos corpos, que iso é patrimonio, facultade de Deus; ¡tan só de Deus!

-.-

A soidade

¡Canto máis grandes son as cidades, meirande é a soidade da súa xente!

¿Por que falan todos polo móbil? ¡Porque se senten sos, desesperadamente sos!

A miña soidade de cando gardaba as vacas ou as ovellas foime moi útil: co meu dicionario ITER debaixo da camisa, e co gando ao redor, ¡o anxo da garda tamén ía pero a garda divina é secreta!, repaseino, o dicionario, da A á Z. Só tivo de malo que, despois, na escola, os compañeiros deron en dicir que eu falaba “de dicionario”, e, polas trazas, colléronme unha certa tirria.

Hai dous tipos de soidade: A que buscamos nós, nós mesmos, facéndonos insociables, desprezando aos que nos rodean; e tamén o baleiro que nos fan, que sentimos, cando somos repudiados, unhas veces pola envexa que provocan as nosas virtudes, pero outras, tamén, polos nosos defectos, que nos fan incompatibles coa xente de ben.

Parece contraditorio pero é certo: Na aldea había menos soidade, sentíase un menos só que na capital. Cando a aldea era aldea, que agora son ¡zonas residenciais!, o trato cos veciños, ¡salvo os preitos da auga!, era comunicativo, cotián, de pleno apego. Preguntábase por todo, polos enfermos e polo gando; ¡Esa vaca tiñas que vendela, que non dá empreñado! Ascender á capital foi algo así como baixar a un pozo sen fondo; ¡nin perdón che piden se te paran no teu andar pola rúa! ¿Onde está tal comercio, ou tal oficina? Pero, ¡animal!, ¿non ves que vou andando, aos meus asuntos, así que, xa que me molestas, faino con cortesía, pedíndome perdón pola detención! Isto de hoxe en día vai acabar coma a torre de Babel; e se non me credes, ao tempo!

Gústanos falar coa xente, pero..., ¡á distancia! ¡Isto non é humano; isto é..., mecánico!

A soidade, repito, só existe, só a temos, se nos divorciamos de Deus; o que se divorcia da muller/ou do marido, tamén se divorcia de Deus, porque o matrimonio vén de Deus, que xa o dicían os nosos avós, listos e prudentes que eran: “Casamento e mortalla, do Ceo baixan”. Se fracasa un matrimonio sempre é por torpeza ou por malicia dos contratantes, ¡que non souberon, ou non quixeron, molestarse en escoller ben, co grande e co variada que é a humanidade! Un matrimonio meramente carnívoro non é casamento, ¡é achegamento, un achegamento de animais en celo!

-.-

¿Que ler a Biblia tamén mata a falta de amor?

¡Pois claro! Non chega con vivir cen anos para compenetrarse coa Biblia, cos seus consellos e cos seus mandatos. Ler a Biblia debaixo dun carballo, ¡gloria bendita!

Carballo de Pacios. ¿É, ou non é, un altar?

¡Que razón tiña Prisciliano cando rezaba debaixo dos carballos! Tivéronlle envexa, e por iso o mataron. Os da miña carballeira, por culpa de que os podaron, ¡culto á lareira!, non son tan místicos, pero teño un que resistiu a caída dun raio; ¡fendeuno, pero, aguantou!

¡Ai carballos da miña carballeira, que vos penso manter coas miñas cinsas, para que, entre eu e vós, adoremos a Deus na espera da resurrección!

A miña Galicia, antes de ser eucalipteira era tripartita: carballos, para as landras da ceba; castiñeiros, para castañas, para vigas (trabes), e tamén para face-los barrelos; de terceira, os bidueiros, que nos nutrían de zocas, ¡para neutralizar as pandemias catarrais!

O altar das miñas zocas; as últimas que fixen, que as conservo como un relicario.

¡Miúdo paraíso este que nos anticipou Deus; por algo Noé elixiu Noia para o seu desembarco definitivo! Noé fundou Noia, e Colón ampliou a Gallaecia fundando, descubrindo, América, ese continente que lle roubo o Amerigo Vespuccci.

-.-

Se viñese, por poñer un exemplo, unha pandemia, outro diluvio universal, ou algo así, que nos obrigase a permanecer días, ou semanas, nas casas, ou nun barco, hoxe en día temos teles, radios, teléfonos, correo electrónico, etc.

Deus queira que non, pero ata sería bo para sentirnos sos, que así buscaríamos a compañía permanente de Deus; tería algo de comenencia, ou moito, pois pediriámoslle conforto, alento, alivio, etc., etc., pero tamén tería de bo, ¡perfecto!, que nos faría lembrar a nosa procedencia, e coa procedencia, a dependencia, do noso Señor, do noso Creador.

Moitas veces, naquela soidade tan perigosa da guerra de Ifni, defendendo o Banco Exterior de España desde as súas azoteas, e coa muller evacuada,

Os sacos con terra daquelas azoteas, no 1957/58...? ¡Pasaron á Historia!

O Ejército, no Cincuentenario da Guerra de Ifni, agora en Canarias, recoñeceulle os seus méritos, a súa aportación á causa española. Estou orgulloso dela, do seu comportamento humanitario, singular e sincero.

acordeime da soidade de certas ordes relixiosas, desas de clausura rigorosa, sexan de homes ou de mulleres, pero, ao de hoxe, á forza de matinar niso, cheguei ao convencemento de que só hai soidade, ¡soidade absoluta!, cando nos divorciamos, cando desertamos, de Deus.

¡Dios mío, qué solos se quedan los muertos!, (Rima LXXIII, de Bécquer). Pero tamén os hai tirados polas cunetas, uns con sartegos, pero outros, nin iso.

Bécquer, hoxe, desde Arriba, non diría isto: ¡Os mortos están vivos, pois viven na Vida Eterna; os malos, rodeados de diantres; pero os bos, cos anxos, no Coro Celestial, onde xa nin sei como caben, de tantos que serán, de tantos que estarán. Claro que como Deus é infinito, o seu Ceo tamén ten que selo; ¡sen dúbida! Por iso non teñamos temor a non caber; o medo será, ten que ser, non ir, non merece-la entrada. ¡Que Deus se apiade de nós na hora do noso xuízo!

-.-

“Virgen Santísima, Señora Nuestra de la Soledad: míranos Tú también a nosotros y muéstranos a Jesús, fruto bendito de tu vientre. Muéstranos sus clavos y sus heridas. Muéstranos su corazón traspasado por la lanza. Muéstranos su amor. Y muéstranos también a nuestros hermanos heridos por la droga, por el alcoholismo, por el paro, por la pobreza, por la ancianidad, por la enfermedad, por los fenómenos migratorios. Muéstranos a nuestros pequeños hermanos ya engendrados y aun no nacidos, a quienes el hedonismo, el materialismo, el secularismo, el relativismo y las leyes injustas no han permitido nacer y los han condenado a la más miserable de las muertes, sin defensa y sin justicia algunas”. (Jesús de las Heras Muela. Catedral de Sigüenza, Viernes Santo 2010).

-.-

A Biblia, código de conducta.

A Biblia, como Palabra de Deus, pois iso é, para os cristiáns o noso Código de Conducta; unha guía primaria, básica, ineludible, para calquera situación concernente á moral; pero como tamén é a historia do pobo escollido, cos seus abusos e coas súas faltas, compre ler esa parte situándose na época cultural que vai describindo.

As leis da súa primeira parte puxéronse porque a xente desviábase dos camiños do Señor; ¡necesitábase un Mesías, un Mestre; en certo modo, un Ditador! Cando Deus fixo ao home fíxoo á súa imaxe e semellanza (puros e santos), pero cando chegou o pecado Deus tivo que cubrir a nosa nudez, inspirando regulamentos e leis. Cando a cultura xa ía avanzada e temperada, Deus xerou un Fillo, nunha Virxe, o seu Unixénito, que xa o tiña previsto desde a Eternidade, e nós tivemos un Mestre, o Definitivo. Sen a moralidade de Deus, inspirada e recibida de diversas formas, segundo as relixións, teríamos unha anarquía total, e nada nos detería de matar, roubar, fornicar, e demais pecados; ¡daquela o trunfo de Satanás sería total!

A todo isto, ¿cal é o Mandamento principal? (Mc 12, 28-34; Lc 10, 25-28). San Mateo dános unha transcrición rotunda no seu 22, 35-40: “... e un deles, que era xurista, preguntoulle para poñelo a proba: -Mestre, ¿cal é o mandamento máis importante da Lei? El respondeulle: “Amarás ó Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma e con todo o teu entendemento”. Este é o mandamento primeiro e máis grande. O segundo é semellante a el: “Amarás ó teu próximo como a ti mesmo”. Destes dous mandamentos dependen a Lei enteira e mailos profetas”.

Fagámolo, pois, así, e teremos aprobada a sinatura da nosa conducta. ¡Non é para dubidalo: Prometéuno-lo o propio Mesías! Daquela, ¡Glória in excélsis Deo!