SOLILOQUIOS

SOLILOQUIOS

Todos somos pensadores; todos podemos, queremos, e sabemos,

pensar.

-.-

Dedicados a ASPNAIS de Lugo,

que van cumprir os 50 anos

da súa fundación,

por se serven de estímulo aos seus nenos.

Coido que todos valemos para algo,

e que somos útiles á humanidade...,

con tal de querer,

xa que,

¡querer é poder!

Xosé María Gómez Vilabella

O amencer da Coruña vén de Lugo

Son as sete...

¡Teño outro día de prórroga!

Daquela..., a pensar,

e despois, teclear!

Deus, que digo hoxe,

que me digo?

Para iso,

para ben dicir,

dáme verbas axeitadas,

das que axudan a medrar,

das que axudan a rezar!

No que de min dependa,

quixera ser mestre,

para ensinar verdades;

para ensinar a ser persoas...,

ás persoas;

máis para iso cómpre

comezar por min mesmo,

puírme, ilustrarme.

¿Fontes para beber?

¡Xa que sei ler,

téñoas na Biblia,

e de Mestre,

Xesús de Nazareth!

-.-

Nas cartas antigas...

Onte, onte mesmo,

firmábase así:

“Este que lo es...”

¿Sono, estou seguro de ser quen penso ser?

Do único que estou é

de que este traxe,

este do meu galán,

foi o que quitei onte, onte mesmo.

¿Do resto?

¡Eu que sei!

Conta a miña muller que,

de noivos,

despedinme nunha carta poñéndolle:

“Eu son ese a quen dis amar,

e que, á súa vez,

tamén te ama”.

Aquilo era certo xa que...,

¡casamos!

¿O resto?

¡Co que levo andado pola vida,

co que levo decidido,

feito e/ou omitido,

como diantres vou saber quen é,

nin como é,

este que vai entrar no meu traxe,

no de onte,

no de onte mesmo!

Daquela,

¿de que vou falar, de que vou tratar,

se nin a min mesmo me coñezo!

-.-

Mais,

para que me teñades por amigo,

que iso quero ser,

presentareime:

Que saibades quen son e de onde veño,

para que non vos asustedes,

pois estades lendo

outro que tamén foi neno.

E case de neno,

Zoqueiro,

que moita honra diso teño.

As primeiras zocas non as gardei,

que as ía levando

á feira de

Castroverde,

onde as vendía para mercar

libros,

libros e paxelos.

Estas que aquí vedes,

xunto cos meus libros

de Agricultura e de Botánica,

son as últimas

que fixen,

e consérvoas

porque son os brasóns

da miña historia

persoal,

da miña nobreza,

e tamén,

da miña pobreza!

-.-

O reloxo dos vagos

A clepsidra dos vagos

non se dá baleirado,

pero

cando os traballadores se sentan enriba,

aceleran a caída.

Para os vagos non existe

a vida,

non dan por sabido

que chegan oito horas

para a durmida.

Inventáronse os reloxos

pero deles non tiñamos falta,

que xa nos avisa o sol

pola ventá:

“Arriba, lacazán, que xa cheguei

e non saes a recibirme!”.

¡Que gran amigo é o sol,

que nos esperta

amoroso

alargándonos a vida!

-.-

Prosa / poesía?

Prosa / poesía,

equilibrio corporal.

Corpo / espírito,

sensibilidade e fortaleza.

Corpo e alma,

vida en definitiva,

que nós, coma as abellas,

libando,

¡coñecemos e aprendemos!

-.-

O corpo pide flexións,

e a alma reflexións.

Non son contrarios, non son contraditorios;

 é simplemente

unha cuestión semántica:

¡cada quen mantense

pola súa man!

As verbas saen do corpo

pero fabrícanse na alma;

do que se infire que,

desalmados,

son os homes sen palabra.

O gaiteiro sopra,

e fai notas,

pero a música sae de dentro,

de dentro do fol.

¡Meu Deus; canta harmonía

levamos no peito,

que complexos nos fixo!

¿Para que?

¡Para sobrevivirlle á morte,

nada menos!

-.-

O corpo mantense con alimentos,

e o espírito con pensamentos.

Os alimentos poden ser crús,

pero os pensamentos,

nunca,

nin crús nin verdes,

e mellor aínda

se están remoídos

no propio caletre!

-.-

Para caletre o da miña dona,

que baixou do Ceo,

¡era unha estrela!,

para casar comigo,

un martes trece,

e a maiores,

¡por poderes!

Ela di que se namorou dos meus versos...,

pero a min cativoume

a bondade

dos seus sorrisos abertos;

e logo que os seus ollos,

nunca choran para fóra,

aínda que o fagan por dentro.

O casamento e maila mortalla

seica baixan do Ceo,

pero, no meu caso,

¡palabra!,

fun eu o que subiu

a do as estrelas estaban.

Daquela decidín:

¡Esta, a que mellor rutila,

para min;

polos séculos dos séculos,

Amén!

-.-

Quero pensamentos limpos,

que me baixen directamente do espírito,

pois,

para enlodalos xa teño

a saliva bucal,

esa que molla e remolla

os alimentos manexados.

Quero pensar con pensamentos de Adán,

con aqueles que tiña,

con aqueles que utilizaba,

antes de aprender a pecar.

Quero mazás limpas,

do alto do pomar;

quéroas das ramas altas,

desas ás que a serpe

non puido chegar.

-.-

¿Somos agradecidos cós cireneos?

Se preguntásemos,

diríannos que si,

pero eu,

que levo moitas leguas percorridas,

deses marcos pouco atopei.

¿Onde están esas leiras,

esas ofrendas,

esas paisaxes idílicas?

¿Tódolos favores son desinteresados,

ninguén os fai

agardando polos réditos?

Daquela,

¿por que serei malpensado,

e iso a pesares de que vivo

nun mundo idílico

rodeado de

santos?

¿Rodeado de Santos?

¡Si, cando estou na igrexa,

que os hai en tódalas paredes,

pero aínda non vin ningún

dedicado a San Cireneo!

-.- 

Eloí, Eloí, lamá sabactaní

Non foi Teu Pai,

Noso Pai,

o que te abandonou,

que fomos nós, teus irmáns adoptivos,

e Ti ben o sabes,

mais,

naquel intre de angustia total,

abafado coa carga do nosos pecados,

tan infinita que mesmo che pareceu,

como home,

que teu Pai te abandonara,

cando precisamente

máis amor che demostraba,

nos demostraba,

utilizando ao seu predilecto,

para cargar en Ti a infinidade

das nosas faltas,

para que nolas redimise

o único que facelo podía,

o único que para iso valía:

Nada máis e nada menos que o

seu propio Fillo,

coma El, Deus,

Segunda Persoa Trinitaria!

Grazas, Señor,

por esa angustia incomparable,

miña,

miña e de meus irmáns,

netos de Adán,

que aceptaches cargala

nos teus ombros

humanos.

O Cireneo fuches Ti,

Ti, e non para ti mesmo,

que viñas de Deus,

que eras Deus,

que seguías séndoo,

só que sufrindo e padecendo polos homes,

na túa carne de home:

Cireneo dos meus pecados,

que mos redimiches padecendo por min,

o indicible,

así que,

en vista de que non cho sei agradecer,

só che pido una cousa:

¡Que me perdoes…,

outra vez!

-.-

Teño a mente vagando.

Téñoa en branco,

que ata non sei que pensar:

Non me gustan os meus pensamentos

cando cheiran a vago;

non me gustan estas vaguidades

dos que falan, dos que falamos,

por non estar calados!

Quero ser profundo,

quero profundar,

e para iso,

de broca,

só atopo un verbo:

¡Amar!

-.-

Meus padriños

Naquela pía de San Cibrao

a auga estaba fría,

e iso que era agosto...

¡Auga limpa!

Tan limpa que limpo me deixou,

pero...,

¡non durou!

Ensucieime eu mesmo,

facendo diabruras;

ensucieime facendo o que non debía,

facéndolles caso ás tentacións,

ata que descubrín

que a segunda lavadura

faise...,

 con xabón penitencial!

¿Para que me porían

Xosé e María,

antes de estar seguros

de que os imitaría?

Padriños, de todos modos, grazas,

pois a culpa foi miña...,

por non imitarvos!

¿Volveredes a bautizarme na Porta do Ceo,

para entrar tan limpo coma aquel día

de Montecubeiro?

-.-

Os poetas

Os poetas son uns seres débiles

que non poden cos seus pensamentos,

e por iso os descargan,

a brazados,

rimando,

facendo medeiros,

asentando espigas e ordenando letras!

¿Daquela, a palla?

¡Déixanllela aos prosaicos,

para estra-las cortes

do seu gando!

Os prosaicos somos esterco,

que por algo nos dedicamos ás hortas,

¡ás hortas das verzas,

ás hortas da prosa!

¿Onde se viu un prosaico

abonando nas roseiras?

-.-

Xa que de roseiras falo...

¿Por que terán espiñas as roseiras,

e por que serán tan pillas as mulleres,

que esa sona teñen?

En vista deses perigos

inminentes

cómpre tratalas ben,

e cheiralas de lonxe,

non abusar delas.

Compre achegarse soamente,

suavemente,

cando están de boas,

que daquela

vólvense cara a nós

tentadoras,

pedindo que as recollamos,

que as libremos das espiñas que as rodean.

Ofrécennos a súa beleza;

daquela, si.

¡Deus, como se parecen as mulleres

ás roseiras!

-.-

As cousas miúdas

Cousas miúdas chámaselles ás que non se contan,

ás que non queremos contar,

pero,

en verdade de verdade,

miúdas son as cousas grandes,

os segredos da alma,

as peripecias da vida,

os tormentos que nos avergoñan.

Cando hai confianza

dá noxo,

pois daquela referimos

o que nos sobra,

deixando o que nos desacouga

e falando por falar.

Nestes casos,

¡que ben nos faría vomitar!

-.-

Coa mente na lúa

Na de San Martiño,

¡non pensedes mal!,

acordeime daquelas mozas

que ían a Lugo

no coche de Trigo:

Todas na dianteira,

xunto dos cregos,

cunha espeteira

que lle impedía ao chofer

olla-la cuneta.

Nunha daquelas viaxes

pregunteilles

se era de mel a lúa delas:

Dixéronme:

As nosas lúas témolas en Meira,

e se queres casar,

vémonos na feira!

-.-

  

Como queda de baleira unha casa...

cando se ausenta a familia,

por temporalmente que sexa.

Ata o aire se vai con eles

e so queda,

acariñado nos mobles,

a pátina dos tempos.

Non hai afogo semellante,

non hai baleiro máis completo;

e non che digo nada

cando se van para non volver!

A familia é o máis perfecto,

e desfacela un crime,

dos de lesa Patria.

A familia é un anticipo do Ceo,

e desfacela un favor do inferno!

A familia é,

en definitiva,

o único que é;

a familia é o único que nos fai gozar do Ceo

estando na terra.

-.-

  

Hoxe vin un milagre

Si, a cheminea dos veciños,

esa da calefacción,

co fume subindo dereitiño,

para perderse no ceo.

Isto quere dicir que non corría o vento...

¡Ai se pasase o mesmo

cos falares da xente,

cos chismes

saídos de aló por dentro!

¡E menos mal que a voz

pérdese

coa distancia,

que así non oímos a maledicencia

da nosa veciñanza!

-.-

  

Silencios elocuentes

¿Que lle digo á miña rapaza cando,

estando ao seu lado,

 non lle digo nada?

Daquela é cando llo digo todo,

absolutamente,

porque,

de levarnos ben,

con ollarnos chega!

Tamén é que non atopo verbas

suficientes

para expresarlle o moito

que a quero;

por outra parte,

se estamos enfadados,

o silencio é a cousa

máis elocuente!

-.-

Señardades, que non e igual a soidades.

Disto sabemos os emigrantes;

disto, si.

Señardades son certos capítulos,

íntimos,

das soidades,

uns baleiros acentuados

que adoitamos encher

coas lembranzas do irrecuperable.

Esas sinais

parécense ás cicatrices mal curadas,

e tanto avultan

que ata se notan na cara.

Un detalliño calquera

que teña algo que ver co pasado

ráscanos na memoria

e tráenos ao presente

eses desgarros da alma.

¡Pero non busquedes a tradución

nos dicionarios,

que non está:

non é unha verba,

é una ferida atroz,

sanguenta!

-.-

Maldito racismo

¿Verdade, Shakina,

que te entendes con nós?

¡Quen nolo ía dicir,

que nos coidaría de vellos

unha rapaza

da raza

daqueles que,

no cincuenta e sete,

atentaron contra nós

na estrada de Safí!

A Historia é o que ten,

que,

cos anos,

pon o mundo patas arriba,

séxase,

do revés!

-.-

¡Fóra complexos!

Que non hai por que telos,

xa que son froitos,

espurios,

de cando nos fracasa a autoestima.

Algúns véñennos da soberbia

do próximo,

que nos trata de inferiores,

pero outros son

de elaboración propia.

¿Como se cambia o produto?

Enxertándonos a nós mesmos

pugas rotundas,

dignas:

¡Autoestima!

-.-

  

A soa das persoas de soa.

As persoas son, somos,

coma as campás,

que soamos ao lonxe

a pouco que nos

lembren.

Pero hai dous sons,

ademais do neutro:

Aqueles feitos

que daríamos a vida

por non telos feito;

e logo están eses acertos

que corren coma o vento...,

só porque a xente pensa

que teñen

merecemento.

-.-

Nostalxia do paraíso

Os coches deixaron de pasar,

apagouse o seu bruído,

pero os farois seguen acesos

para que a xente non poida

durmir.

Nesta durme vela

a mente non para de transitar,

e a tan lonxe vai,

que a miña,

ata o paraíso,

non quixo parar.

Eva, miña avoa, deitada co seu Adán

nun colchón de herbas brandiñas

e collidos da man.

Noutro curro do xardín,

Lucifer,

¡un farol apagado, ese si!,

enroscouse coma unha serpe

para pasar desapercibido.

Agarda que Eva esperte do seu idilio

para violala,

para meterlle palla en albarda.

¿Que, vaivos ben?

¡Do mellor!

Iso é porque vos ten enganados o Señor,

ese que é un e trino,

que seica non admite cuartos,

pero esqueceuse de arrincar a maceira

das mazás poderosas;

¡esta!

¿E, saben ben?

¡Próbaas ti mesma, pois ese Adán,

de gusto pouco, que te ten virxe,

e os fillos sen nacer!

¿Muller, que fixeches,

sen contar comigo,

que son o teu socio vitalicio?

¡A culpa foi de Lucifer,

envexoso de que me deitase contigo!

-.-

O cerebro non é o importante

A Deus achéganos o corazón,

¡se é que no corazón está

o amor!

A cabeza é tanto máis perigosa

canto meirande é a intelixencia

que abeira.

Daquela,

¿onde está o perigo,

ese temoeiro que nos leva por mal camiño?

¡Nas mentes retortas,

sobradas de intelixencia;

complexas,

complexas e mal cultivadas!

Cultivemos o corazón,

pois,

téndoo,

pouca cabeza precisamos

para salvarnos.

-.-

  

¿En que somos máis cá vosoutros?

Deberan preguntarse

eses que se teñen

por preclaros!

Máis sodes na soberbia

alardeada

se non tedes a humildade

de recoñecer

que a grandeza non é vosa:

Recibístela de Deus,

¡prestada!

-.-

Deus naceu nun portal

E eu nun feixe de pallas,

na cociña vella

de Bergland.

Grazas, meu Señor,

Xesús,

por darme esta ocasión

de presumir,

que me parezo a vos,

aínda que só sexa

pola compañía

daqueles pastores do meu lugar.

Mais con iso e con todo,

moito me custa

erguerme

coa dignidade que corresponde

a un berce tan alto.

-.-

Se ollades ao voso redor,

¿que vedes?

Brazos tendidos,

apertas,

mesturados con algún que outro

pillabán.

Dos pillos non falemos,

que xa o fará Deus

no día do Xuízo.

Cómpre falar das apertas

dos irmáns,

deses que demostran selo...,

cos feitos!

Nesta ignorancia do mal,

do mal veciño,

eu só vexo o que quero ver:

¡Fraternidade!

E daquela acórdome de

“Grândola, vila morena,

terra da fraternidade”,

que así,

con esta cantiga,

comezou a

revolución dos caraveis,

en Portugal.

¿Non si, “Zeca” Afonso,

poeta lusitano?

Daquela fágoa miña:

Grândola, Vila Morena
Terra da Fraternidade
O povo é quem mais ordena
Dentro de ti, ó cidade!

Dentro de ti ó cidade,
O povo é quem mais ordena
Terra da fraternidade
Grândola, Vila Morena

Em cada esquina, um amigo
Em cada rosto, igualdade
Grândola, Vila Morena
Terra da fraternidade!

Terra da fraternidade,
Grândola, Vila Morena
Em cada rosto igualdade
O povo é quem mais ordena!

Á sombra de uma azinheira
Que já não sabia a idade
Jurei ter por companheira
Grândola,a tua vontade!

Grândula,a tua vontade,
Jurei ter por companheira
À sombra de uma azinheira
Que já nao sabia a idade!
Que já não sabia a idade!

-.-

Subir polas escaleiras da vida

Non é igual

subir as escaleiras que subir por elas;

pero na vida, si:

Subimos a vida,

a propia,

a particular de cada quen,

pedra a pedra,

esforzándonos por acomodalas

ben.

Subimos as escaleiras da vida

xeralmente sen varanda;

como moito arrimándonos

á parede contigua,

ao apoio dos nosos protectores.

En definitiva,

que a vida é unha escaleira

feita por nós mesmos!

¿As pedras?

As pedras, igual que na vida,

saen das penas!

-.- 

Aquel carpinteiro...

Aquel carpinteiro chamábase José,

e non houbo outro

con mellores clientes:

Xesús e María.

Por se isto fose pouco,

adoptou por fillo

ao Fillo de Deus,

e criouno a corpo de Rei.

Traballando,

iso si,

para darnos exemplo

de que non hai oficio humilde

se o aprendemos ben.

-.-

Contra desánimos..., ánimos!

Iso de tirar forzas da fraqueza

é barato de dicir,

pero caro de facer.

Non obstante,

estamos chamados a vencer,

a subir,

a medrar coma unha hedra

enroscados en nós mesmos,

carballos auténticos.

Sempre podemos máis,

moito máis

do que aparentamos,

do que estamos dispostos a ofertar

no altar da propia vida.

¿Demostración?

Como estou seguro diso,

para o ano que vén

volvo,

e preguntarei!

-.-

  

A responsabilidade nas decisións

Pasamos a vida decidindo cousas,

así que,

nunca sobra a preparación,

a formación,

o criterio persoal.

¡Daquela merece ser cultivado!

Cómpre aprender para saber,

e saber para decidir

co máximo acerto posible.

¡Ximnasia mental,

amigos,

do fácil ao difícil,

do elemental ao complicado!

Pensemos;

pensemos que hai decisións

sen marcha atrás,

así que procede ir amodo,

Suai, suai,

que di o moro,

para te-la posibilidade de variar de rumbo

se o camiño

se pon escuro.

-.-

Primeiro, pensar, e despois, falar.

¿Facémolo así?

Do que non,

cantas bobadas diremos,

e cantas malicias faremos,

deformándonos!

Nós, só somos nós,

cando facemos o que pensamos,

despois de madurar

as ideas.

A froita deixámola na árbore

ata poñerse en sazón, non si?

¡Daquela copiemos da natureza,

xa que natureza somos!

-.-

PUÍDO DE DIAMANTES

Desde que vin aqueles rapaces

do Caravel de Bergondo

tallando diamantes,

descubrín

que todo é posible

botándolle a paciencia necesaria;

¡iso si, coa ferramenta apropiada!

Todos valemos para algo,

todos somos axeitados

se temos xeito

no que facemos.

Todos somos necesarios

para puír o mundo,

que é tan duro

coma os diamantes.

Se eu mandase,

mandaría

clasificar a humanidade

non polo seu talento

e si pola súa utilidade,

pola paciencia que lle boten

ao traballo encomendado.

-.-

A dignidade é irrenunciable

Non está de máis recordalo

pois

nos intres de desalento,

máis que unha virtude

é un peso.

A dignidade é persoal e intransferible,

vennos do Deus que nos fixo,

así que,

forma parte da herdanza

divina.

Non cabe renunciar

a beneficio de inventario,

que iso só é admisible nos herdos dubidosos.

O noso está garantido,

salvo que lle hipotequemos ao diabro

 os dez mandamentos...,

e para iso,

con pacto de retro!

-.-

Os complexos,

enfermidade con vacina.

Para sentirme acomplexado

terei que compararme,

pero,

¿con quen o fago

se todos están enfermos de algo?

O que estea limpo,

que tire a primeira pedra...,

¡e con iso, fóronse!

A mellor vacina

é sentirme alguén, xa que alguén son,

 a moita honra.

¡Que cada quen se mida a si mesmo:

os baixos, que se estiren,

e para os altos, humildade,

pois as desigualdades non se miden

co sistema métrico decimal!

-.-

Respecto non é submisión

O respecto merécese,

e a submisión imponse.

Submisión ás leis xustas,

e para de contar,

pois a que lle debemos a Deus

máis ben se debe chamar

respecto absoluto,

de fillo a pai, a Pai celestial,

que non é igual.

O lema do respecto ben sabedes cal é:

“Respecta se queres ser respectado”.

Pois,

con isto dito,

todo nos queda aclarado!

-.-

A ledicia do amencer

Cada amencer é

como volver a nacer,

outra oportunidade

baixada do Ceo,

que nos serve para recoñecer

que o día pode coa noite,

e despois do letargo

teremos outra vida,

un renacer,

forzas anovadas

para seguir loitando,

para mellora de feitos e de ideas.

As néboas,

¡que tamén as hai!,

son cortinas nas ventás dos nosos ollos,

pero hai que confiar

pois o sol sempre pode con elas.

Se non é hoxe, mañá será

e poderemos ver,

sorrirlle,

a un novo amencer!

-.-

  

Esta vida é un carreiro...

montaraz

que nos leva á autopista

celestial.

Agonía é a espera

pola chegada do bus

que nos leva á capital;

pode ser larga e lenta

pero sempre chega,

e de chegado

todo o esforzo se dá

por ben empregado.

¡Seino porque isto me pasaba a min,

pero,

 de chegado...,

son feliz,

e iso que Lugo non é eterno,

que foi fundado

por aqueles romanos.

-.-

Na hora da balanza

Non importa o peso natal,

senón o final,

aquel que sinale

a báscula celestial.

¿Pesarannos, si, de verdade?

¡Como hai Deus que si,

¿ou é que esperamos enganar a Deus

no peso das virtudes aportadas?

É de esperar que os tendeiros do Ceo

pesen por separado

vicios e virtudes,

resultando diso o pagamento,

se a balanza desequilibramos

para mal.

¡Daquela é cousa de ir preparados,

coa man na bulsa dos padecementos

soportados...,

para así equilibrar!

-.-

A satisfacción da obra ben feita

enche o peito,

e ninguén nos preguntará

canto tempo levou facela.

Cando no saian ben á primeira,

cambiar de moldes, cambia-los feitos,

pero antes de romper a ola

estudarlle os defectos,

pois,

¡non vaia ser o diaño

que repitamos o deseño!

-.-

Os desagradecementos

¿Queremos pertencer ao mundo

dos desagradecidos,

deses seres inmundos

que todo o dan por maldito?

¡Eu, non, e ti?

Todo o que recibamos sen obriga do dador

sexa agradecido,

e poñámonos á recíproca

agradecendo as atencións

con todo o corazón,

que é o mellor regalo

que esperan de nós!

-.-

Unha horta mal coidada

 desacredita ao seu dono;

daquela mírate no espello,

no espello dos teus actos,

e se algo podes puír,

non o deixes para mañá!

Non consiste en ser guapo ou feo

por fóra,

senón na pulcritude da alma:

¡Se me porto ben,

boa fama merecerei,

e os demais,

se non ma dan...,

ao nabo de Lugo!

-.-

Os materialistas

Os materialistas son precisamente iso:

¡materia,

materia corrupta,

moita cousa e pouca persoa.

Daquela mírate ás persoas, pois as cousas

pódense perder ou destruír.

Todos necesitamos delas

para sobrevivir,

pero hai que pensar que é o máis importante,

Deus, ou os ídolos?

Pois,

xa que son fillo de Deus,

para qué namorarme do que vale

menos cá min!

-.-

Aprendamos a decidir

para facernos respectar!

Aprendamos en por nós,

para que non nos leven

polo cabezal,

pois,

se ben razoamos, e se ben decidimos,

homo sapiens seremos,

e por tales nos terán!

-.-

O optimista

O optimista sempre ten o sol

por diante,

por diante dos ollos;

e se chove que chova

pois o seu paraugas do optimismo

tíralle a auga fóra.

O optimista sempre se atopa

con persoas

que precisan da súa axuda,

e non vacila en dárllela,

camisa incluída!

O optimista desbota

os pensamentos negativos:

Enfróntase aos problemas de fronte,

conseguindo

que os obstáculos se aparten,

per se,

do seu camiño!

-.-

  

Non hai galegos pobres

Non pode habelos,

pois os outros,

aínda que se teñan por ricos,

non teñen de alfombra

os prados verdes,

da verde Gallaecia!

Pobres, non, pero...,

verdes?

¡Refírome aos prados;

non sexades mal pensados!

-.-

Análises e propostas

Os meus análises fágoos nocturnos,

coa almofada de fiscal,

acusándome dos tropezos

diúrnos.

¿Vou a mellor?

¡Iso é o que pretendo,

pero tódolos días teñen as súas tentacións,

os seus desalentos!

En consonancia,

déixolle ao sono facer de depurativo,

e á mañá seguinte

esperto,

decidido a emendarme.

¿Consígoo?

¡Polo menos, inténtoo,

que xa é algo positivo!

-.-

Non é cómodo aprender...,

cando non se quere saber.

¡Pero deses non hai,

pois todos nacemos

coa ansia de chegar,

de chegar a reinar,

en nós mesmos,

sen escravitude,

sen sometementos inxustos.

A dignidade que dá o aprender

é algo celestial,

así que merece o esforzo

de erguernos

sobre nosoutros mesmos.

¡Upa, arriba,

que non é difícil!

-.-

Destacar en algo

Non é doado

con tantos competidores ao redor,

pero sempre se ten algo

que lle falta ao meu veciño:

¡ser eu, que xa non é pouco!

Deus fíxome así,

así como son,

para que o mundo sexa variado,

e deixemos de envexarnos

sen razón.

Non hai envexa posible

sendo irmáns,

séxase,

herdeiros universais

da mesma gloria,

da celestial!

-.-

¿Que lles fago aos erros?

Os do xiz pódense borrar cun trapo,

pero as trapisondas da vida

requiren humildade:

Recoñecer as caídas,

e pedir axuda,

se é preciso,

para erguerse e repoñerse,

para recuperar o perdido.

Son tantos os erros posibles

que error sería

definilos;

quedémonos conque só son punibles

aqueles que dimanan de accións,

ou de omisións,

voluntarias.

¿Como se borran?

¡Coa marcha atrás, desandando o andado!

-.-

A importancia das cousas miúdas

¡Pero se non as vemos,

nin as vemos nin as coñecemos;

e non obstante, existen,

como existen as moléculas e mailos átomos!

Non hai cousas miúdas,

nin depreciables,

que todo é útil, todo ten un fin,

pois por algo foron creadas.

Para min só son miúdas

as ruindades.

¿Por que?

¡Porque as facemos os torpes,

os miúdos,

os recalcitrantes!

-.-

Recrear a vista

Recrea-la vista nas cousas belas,

tantas que hai, tantas que temos,

é coma as abellas

libando no mel.

A miña gran pregunta,

que na Biblia non lle atopo resposta,

é:

¿No Ceo debe haber rosas,

a sobrar,

pois cando se levan ao cemiterio

en lugar de subilas

déixanas murchar!

Gustándonos as cousas belas,

¿por que insistimos en facer

cousas feas,

tal que recrearnos no pecado

infernal?

Gocemos coa beleza,

tanta que hai!

-.-

O pracer de estudiar

Só se pode comparar

o daquel que rega

na roseira

para ve-las flores brotar.

Comezan por gromos,

¡agroman!,

e acaban perfumando

as propias mans do regante,

agradecidas que son.

¿Que as rosas teñen espiñas?

¡As rosas, si,

pero o estudio, non,

que sempre deixa bo corpo

se se fai con amor.

-.-

O cariño

O cariño é unha luz suave

que entra e sae polos ollos:

con só ver como nos miran

xa queda acreditado.

¡Non hai outra forma de medilo,

nin de pesalo!

¿Se me miran mal,

que é?

¡Está claro:

desamor que me teñen!

Ser cariñoso é algo así

como ser embaixador de Deus,

que nos utiliza para transmitir

o seu querer.

O afecto brota da alma,

e por iso fai brillar a cara.

O odio tamén sae polos ollos,

pero doutra maneira:

¡botando chispas!,

que por algo vén do inferno,

dese inferno que os malos

levan dentro.

-.-

  

Coas cousas de comer

non se xoga;

e coas do querer,

menos aínda!

Son ditos dos vellos

que valen para os novos;

son ditos da prudencia,

que non ten idade.

¡Canto saber se bota a perder

por non prestarlles

atención

aos vellos de cada lugar,

de cada familia,

de cada país,

nosos en definitiva!

Son os mesmos que dicían:

Non botedes no prato

máis do que podades comer,

que outros hai esperando

polo que aquí estea

sobrando;

e se non hai famentos,

para o gato!

-.-

Botarlle peito á vida

non é valentía

senón imperativo vital,

que para algo estamos aquí!

Os pais..., que van ao traballo

cada día,

chova, neve, ou queime o sol,

para asegura-lo pan dos seus fillos.

A nai..., da que nada direi

porque

non hai palabras axeitadas,

de tanto que fai.

O empresario..., que xa leva pensado

a tarefa de cada día.

O deportista..., que se rebenta,

de tanto ensaiar.

Os rapaces..., que o son todo menos rapaces,

porque

nada rouban, pois todo o merecen,

aínda que só sexa pola súa inocencia.

¡Nesta vida

cada quen ten o seu papel!

-.-

A información como materia prima

¡Estaríamos bos

se todo dependese de nós!

Ben mirado,

non é moito o que aportamos,

que todo nolo dan,

coma quen di,

posto no encerado;

e despois diso,

¡veña copiar!

-.-

Vantaxes de nacer, ou de vivir,

en Lugo.

Lugo é a terra máis galega

de toda Galicia.

Os asturianos chámannos

“primos”,

pero iso sae de que somos

pacíficos,

sen deixar de ser valentes.

¡Que lle pregunten a don Silo,

das Ásturies Rex!

Polo Norte confinamos con Inglaterra,

augas no medio;

polo Sur témolo Sil;

e de Poñente,

a Coruña do Finisterre.

¿Temos ou non boa parentela?

Somos bos veciños

porque...,

lles ensinamos a selo!

En definitiva,

que non hai nada como vivir

dando e recibindo

respecto!

-.-

   

Baixar o ritmo

Este consello non vale

para traballadores...,

¡porque non son capaces de aceptalo!

Baixar o ritmo

é saudable,

sempre que non conduza ao parasitismo.

Baixar o ritmo significa

descanso.

¿Descanso merecido?

¡Para os activos, si!

Baixar o ritmo non é quedarse sen música

senón,

e máis ben,

concentrarse en oíla

ben.

A vida actual é acelerada,

mais,

se queremos un novo impulso,

compre apagar,

e despois, de novo,

acelerar,

se o motor non queremos

queimar.

Isto non vai cos folgazáns,

eses lunáticos que copian da lúa

o seu resplandor...,

reflexado!

-.-

 

O mérito está

no uso que fagamos dos materiais recibidos.

Se nacín labrego,

a miña obriga será sementar;

se nacín Dalí,

¿como podo inhibirme de pintar?

O mérito está en transformar,

iso de engadir valores,

mellorar

coas ferramentas que teñamos á man.

Comezando, por onde?

¡Por min mesmo, obviamente,

pois cada quen responde

do seu material!

-.-

Facer algo polos demais

Algo, non, moito,

que tamén eles o fan, ou fixeron, por min.

Nacemos, criámonos, e vivimos

en sociedade,

relacionándonos e axudándonos,

¡que é lei divina!

¿Podo dicir, con propiedade,

que todo o meu é meu?

¡Iso sería se vivise só,

tal que no alto dun monte,

sen roupa e comendo arandos!

¿Verdade que non é o caso?

¡Pois, daquela, que haxa reciprocidade!

-.-

A beleza está nos feitos

Iso que premian nos concursos

son as formas

externas,

pero a beleza real é a interna,

a espiritual.

A que é válida ante Deus,

está na alma,

e por iso non sae nas fotos:

¡non é fotoxénica!

Vémola, e apreciámola,

con outro flash,

con ese que chaman

amor,

amor aos demais!.

-.-

Disquisicións sobre a autoestima

Principio xeral, fundamental,

o de aceptarnos

tal e como somos,

pois todos valemos

se valía nos damos.

Con isto sabido,

esforcémonos por saber, por aprender,

por mellorar,

xa que,

por curtos que sexamos,

todos temos capacidade de medrar,

¡por dentro,

que é onde temos a grandeza

espiritual!

Pasos que terei que dar:

Imaxinar metas,

e para cumprilas establecer tarefas

que sexan posibles,

factibles.

Onde non poida ou careza,

solicitar axuda,

que teñen obriga de dárnola,

de compartir,

aqueles que máis medios teñan recibido.

E por último,

poñer en orde de execución

as tarefas,

das fáciles ás difíciles,

das importantes ás puerís,

que así,

os logros, non tardarán en vir!

-.-

¡Xa está ben de matinar pola miña cabeza, así que pasemos á de Gandhi

con quen non me podo comparar!

 

Así é a vida, segundo Gandhi:

1. ¿Cal é o día máis belo?

R. Hoxe

2. A cousa máis fácil?

R. Equivocarse

3. O obstáculo máis grande?

R. O medo

4. O erro meirande?

R. Abandonarse

5. A raíz de tódolos males?

R. O egoísmo

6. A distracción máis fermosa?

R. O traballo

7. A peor derrota?

R. O desalento

8. Os mellores profesores?

R. Os nenos (Si, os nenos, porque din e fan as cousas sen malicia)

9. A primeira das necesidades?

R. Comunicarse

10. O que nos fai máis felices?

R. Ser útiles aos demais.

11. O misterio máis grande?

R. A morte (Para os incrédulos)

12. O peor defecto?

R. O mal humor

13. A persoa máis perigosa?

R. Os mentireiros

14 O sentimento máis ruín?

R. A envexa

15. O regalo máis fermoso?

R. O perdón

16 O máis imprescindible?

R. O fogar (Ou todo aquilo que o supla)

17. A ruta máis rápida?

R. O camiño recto, a rectitude

18. A sensación máis grande?

R. A paz interior

19. O resgardo máis eficaz?

R. O optimismo

20. A mellor satisfacción?

R. A que nos proporciona o deber cumprido

21. a forza máis potente?

R. A fe

22. As persoas máis necesarias?

R. Os pais, ou que faga de tais

23. A cousa máis fermosa da vida?

R. O amor (que se non é desinteresado xa non é amor)

24. O mellor dos refuxios?

R. Deus

-oOo-

¡Que aproveite!

Xosé María Gómez Vilabella

-.-

Este vello que aquí vedes,

tamén foi neno:

Xosé María Gómez Vilabella

-oOo-