LIBANDO IDEAS, PROPIAS E ALLEAS. -I-

LIBANDO IDEAS,

PROPIAS E ALLEAS.

Xosé María Gómez Vilabella

VADEMÉCUM

Receita definitiva, infalible: Quitarlle o zume á vida, que o ten,

pero hai que buscalo, e sabelo atopar!

  

O tradicional era botarlle as culpas ao galo, pero seguíamos dándolle os votos ao cacique do lugar, de cada lugar.

-.-

Outra, pero esta na Meda, no ano 1948

Na primeira vez que falei en público,

meu pai, (o do abrigo), seguro que estivo ben preocupado por se dicía vacuidades.

Agora quen se preocupa son é, que sumo dúas preocupacións:

saber o que digo, e saber se o digo ben.

En todo caso, estas son as reflexións que tiro das miñas aventuras, pero tamén das miñas desventuras.

¡Rosas sen espiñas hainas, pero son escasas!

-.-

Ensináronme a falar, e de paso, a rezar;

mellor herdanza, imposible!

O resto é responsabilidade miña.

Xosé María e Irene

-.-

AS VERBAS,

lévaas o vento?

¡Pois eu quixera libar, seguir libando, aproveitarme, gozar do que outros me ensinaron! ¿Gozando? ¡Si, porque o meu gozo, o máis ambicioso, está, debe estar, quero que estea, en participar, e á vez, fomentar na cultura! “Nun principio estaba a palabra...” ¡Estaba, e segue! Se non tivésemos as palabras, que faríamos, acaso ornear?

As verbas, as limpas, véñennos de Deus; os tacos, do diabro. Despois de comer, ¡algúns!, lavamos a boca; pero, despois de eructar palabrotas, ¿que facemos? ¡Non o digo, que me dá noxo dicilo! A lingua hérdase; daquela, venerándoa, veneramos á nai que nos pariu, á nai que nos aleitou, á nai que nos instruíu. Dicía Chao Rego que el, falando galego, renacía, renacía galego. ¡Sabias palabras dun sabio; aprópiome delas!

As palabras son a música da alma, interpretada polos instrumentos do corpo, no corpo; esas vibracións, esas emocións, esas manifestacións, comunican os mundos, o interior co exterior. Só con Deus, ¡privilexio!, se pode comunicar sen verbas, ao caladiño, simplemente coa mente; coa lingua no seu lugar descanso; para tódolos demais, sen falar non pode haber entendemento, ¡non o hai!

Xa non se di, “A esa rapaza fálalle Fulano”. ¡Así van os matrimonios, por non ter falado a tempo, o suficiente; por non terse aberto á confianza, plena, recíproca!

¿Que as leva o vento? Segundo os casos, pois hai accións fuxidías, ocas, fronte a verbas permanentes; pensamentos que se quedan, que se aceptan, que se incorporan á nosa cultura. Pensar, e despois dicir, comunicar. ¿Con quen? ¡Con todo o mundo, que todos teñen o dereito de ser oídos, e por tanto, de oírnos!

Xeralmente oímos con pasividade, coma quen oe chover; ¡e así nos vai! Hai que darse por notificado, e a continuación coce-la resposta; estamos no mundo, somos socios, somos partícipes; temos voz, e por veces, voto; ergo, hai que contribuír á entente cordiale, pero, á universal!

Nos meus anos de África Occidental, entre as mil cousas que me molestaban, encabezaría a nosa pedantería de falarlles en castelán aos nativos, e nunca na súa lingua. Con iso chegarían a odiarnos, e así foi! España leváballes, entre outras positivas, unha lingua millonaria en falantes, pero a deles, o seu bérber, se non o era en falantes si que o era en milenios; por tanto, familia íntima, respectable. Merecían unha correspondencia que non tiñan, que non se lles daba; o noso era desprezo, outra verba maldita! Non, non era iso, non debía ser, pois colonizar é compartir; algo así como adoptar un fillo! ¿Fáiselles a cirurxía estética aos adoptivos? ¡Non coñezo ningún caso!

Gústame a poesía, que son as verbas floridas, con tal de que non se desvirtúen ao retorce-los conceptos. A música non está na consonancia senón na tenrura, no alambicado das ideas, na brillantez do pensamento. Daquela, ¿hai pensamentos brillantes? Si, pero nunca o son os improvisados; xa o dixo Shakespeare:  As improvisacións son mellores cando se preparan; iso, cando se preparan!

Por outra parte, non hai palabra mal dita se non é mal entendida; iso din. Mais, para entendela, para entendela ao dereito, ten que responder a pensamentos maduros, limpos, espirituais; séxase, de altura. O idioma é una sinfonía de palabras, e por tanto, non admite disonancias. E nós, que temos un galego, unha lingua madura, melodiosa, cálida, frondosa, alma pura, ¡malditos se non a respectamos, se non a veneramos! Malditos, logo, os dela renegados!

As verbas cálidas, íntimas, cordiais, brotan da felicidade, máis que da lingua. De propósito, postos a libar: Lin nalgunha parte, recentemente, iso si, que os países que se teñen por máis felices son: Finlandia, Noruega, Dinamarca, Islandia e Suíza. ¿Será cuestión de temperatura, de que teñan bos edredóns na cama? ¿Será que, por culpa do frío, quéntanse traballando, moito e ben traballado? ¿Non será cousa cerebral? Ao de hoxe non me quedan coñecidos deses países, así que non teño a quen preguntar... ¡Ah, si; estou eu, que me podo preguntar a min mesmo! Persoa feliz é aquela que se conforma co que ten, sempre que o adquirise por medios lícitos. Cando máis contra o Ecuador máis fantasiosos somos, máis cobizosos.

Para min, a clave da felicidade non está no que se nos explicaba cando estudiei Economía, senón na familia. ¡Unha familia ben avida, (que non ávida), é un anticipo do Ceo. Cando, daquela, a mediados do XX, se vivía máis tempo cos pais, entendo que se fomentaban eses lazos, que se afondaba no coñecemento e nas interioridades, aconsellando e axudando, do que resultaba un apego exponencial. (Pola miña parte, os días máis felices, e ata diría que os máis santos, son aqueles nos que nos visitan os fillos, sexan os propios ou os políticos, e con eles, os seus fillos; que Deu-llelo pague; amén!).

-.-

“A Palabra era a verdadeira luz que aluma a todo home que vén a este mundo”. Xoán 1, 9. ¡Grazas, Xoán, por prestarme os teus ollos, pois ao traveso deles enxergo a eternidade, o Camiño dela!

Para olla-la Biblia, antes do Vaticano II había que ser frade ou crego, e resulta que eu era, ¡morgado! Os morgados, daquela, tiñamos a obriga de ser mellorados, ¡casados! ¿Mellorados, sen a Biblia? ¡O problema de Eva foi que os profetas e mailos apóstolos viñeron despois, detrás, que por iso se atreveu Lucifer, ¡porque non estaba informada! ¿A que, de que? Ademais de grave, aquel pecado debeu ser feísimo para que nolo relate o Xénese con verbas metafóricas, con circunloquios.

Escribo isto o día da Purísima Concepción...; ¡despois da Misa, claro! ¡Grazas, María, que se aberrante foi aquel pecado, o inicial, sublime a túa corredención! Estámosche obrigados, moitísimo; así que, agora, dígome, ¡Cave ne cadas! Caer é doado, pero o de levantarse é difícil. ¡Que falta tiñamos dunha nai que nos levase da man!

(A primeira vez que un papa usou o termo “corredentora” ocorreu durante unha alocución que Pío XI (1922-1939) dirixiu aos peregrinos de Vicenza o 30 de novembro de 1933:
Pola natureza da súa obra, o Redentor debía asociar á súa Nai coa mesma. Por esta razón invocámola baixo o título de Corredentora. Ela deunos o Salvador, acompañouno na súa obra de redención ata a cruz, compartindo con Él os sufrimentos, a agonía e maila morte, cos que Xesús deu cumprimento cabal á redención humana.

O arcanxo Gabriel foi moi elocuente, un bo pedagogo, que moito nos ilustrou, e para iso con poucas verbas: Lucas, 1, 26,28:  “Entrando onde estaba ela (aquela mociña prometida a José, ¡tan só prometida!), díxolle: -Alégrate, chea de gracia, o Señor está contigo”. ¡Chea de gracia! Cando así se expresou o propio mensaxeiro do Altísimo, ¿cabe algunha dúbida acerca da súa pureza sobrenatural? ¡Concedeulla Deus, que por algo e para algo a ía utilizar como Nai do seu Fillo, “xerado, que non creado”, mal que lles pese aos nestorianos!

Adán e maila súa..., a súa Eva, estaban a gananciais; pero o contraste estivo no Carpinteiro de Nazaret, que só participou nas virtudes. Só boto en falta, na Biblia, que non se citen os diálogos da Virxe co seu compañeiro de glorias, de glorias e de fatigas: ¡Mira ti que criarlle un fillo a Deus foi o nunca visto, así que aquelas conversas, na intimidade, tiveron que ser tan puras coma as dos anxos, e por iso non pasaron aos pergameos: Para qué, se non as íamos entender! María ben que se entendeu co Anxo da Anunciación... ¡Claro, tiñan o mesmo idioma, o da pureza, o anxélico, celestial!

Matinando e matinando, o demo estame tentando coa sospeita de que os Curas deixaron de casarse..., para non caer na tentación, por se seguía habendo Evas! Adán caeu porque era un burro, un..., Adán! Claro que só foi a medias, que non tragou a mazá, que se lle quedou na gorxa!

(As mulleres tamén teñen noz, pero nelas non é tan visible coma na gorxa dos homes; apenas é perceptible polo tacto).

Iso de que o Xénese non tivese verbas axeitadas para describir, para explicar, o pecado orixinal faime pensar que a cousa, ademais de grave tivo que ser feísima, acaso porno, como corresponde ás tentacións dun anxo sublevado. A todo isto, dou por descartado que Adán era feo, ademais de inocente...; ¡barro, en definitiva! O propio Deus, que inspirou os libros sagrados, gardouse moi, moito, de permitir que se explicase aquilo do Paraíso: Tendo o propósito de utilizar outra muller para redimirnos, corredentora que se di, non quixo avergoñalas, nin dar pé para violencias de xénero, tan proclives que somos os sucesivos adáns!

A muller, no caso de Eva, certo é que quedou desacreditada, pero desde a Virxe María para acó ben inxustos somos se non as subimos ao altar, sen excepción, ¡como fago coa miña!

¡Aínda vive, a Deus grazas, pero eu venéroa como se xa estivese canonizada!

-.-

Falando de falar:

Eclesiástico 13: 23,24. “Un rico parola: faise silencio, e poñen polas nubes a súa discreción. Fala o pobre e din: “¿E quen será este?”. Se tropeza, aínda por riba o empuxan. É boa a riqueza cando é sen pecado, e a pobreza é ruín se a produce a soberbia”.

¡Coidado, que non son os máis sabios os máis faladores, os máis abundantes; eu prefiro os falangueiros, os cordiais, os de comunicación cordial, cordial e construtiva! ¿Construír con verbas?  ¡Así o fixo, así o está facendo, Deus: Co primeiro dos seus Testamentos resucitou, remozou, o home vello, preparouno para que entendésemos ao Herdeiro; no Novo o Herdeiro entregoulle a San Pedro as chaves do Ceo! ¿Palabra de Deus? ¡Por suposto!

O home primitivo, no seu afán de conserva-las verbas, tamén inventou a escritura: Símbolos para perpetua-las ideas! ¿Quen nos sacou das cavernas? ¡As verbas, as ideas transmitidas, aquel desexo de tombarse a cuberto pero cara ao sol! (Igual foi cousa das mulleres..., para poñerse morenas!). A propósito, ¿como sería Eva, roiba ou morena? ¡Vaidosa si, que por algo caeu na tentación!

¿E a Virxe, como sería? En Encrucillada (1991) 15,74, 383-384, dixen: “De cando Hermunde e Mailoc discutiron naquel Concilio de Lugo sobre se a Virxe era roxa ou morena, quedou constancia nunha acta que se conservaba na igrexa de Bretoña, pero cando retiraron para Lugo os pergameos do arquivo parroquial, ¡comérono os ratos! Hermunde seica sostiña que a Virxe é morena, co pelo castaño claro, pois nunca morena se viu que non fose graciosa, pero Mailoc, como era bretón, arrimaba máis ao Norte, e sostiña que debía ser roxa (rubia) pois nunca roxa, ou sexa, norteña, houbo, que non fose guapísima, anxelical. A resposta da Virxe foi: “Deus xa pensara en min antes da torre de Babel, así que me deu unha cute para cada fillo, pois segundo e como el me mire, así me verá”. Como na lenda, as cousas poden ser da cor do cristal co que se miren, e non obstante, igual de reais.  

Outra das verbas: O neno, cando di “mamá!”, é que quere mamar; despois engade, “papá!”, porque quere papas, ¡quere papar, pola súa man! ¿En que idioma coquetearía Eva? Para convencer a Adán seguro que lle falou cos ollos..., esa arma infalible das mulleres! ¿Os seus fillos? Como foron xerados en pecado, pecadores saíron / saímos, particularmente aquel Caín, aquel patrón dos envexosos!

-.-

Xa que tan importantes son as verbas, prestémoslles atención:

¡Vibremos con elas, dancemos ao seu son!

Verbas capturadas, libadas onde cadrou.

Verba vólant, scripta mánent. Desaparecen as palabras e permanecen os escritos. Unha palabra mal dita pode pasar desapercibida, pero, ao escribila, eternízase. ¡Daquela, coidado coa escrita, non manchemos a virxindade do papel!

Tendencia dos nenos á mentira, ou más exactamente, á fantasía: Sabido é que o neno mentireiro adoita coller o atallo de roubar a atención e mailo aprecio pola vía do engano, falsificando os feitos; é un síntoma de que se sente anano, por debaixo da súa ambición. Daquela corre presa, antes de que colla ese hábito, mostrarlle o xeito de ser valente, valente e responsable. Non hai mentiras piadosas; non fan falta!

Vir bonus dicendi peritus. O home honrado é hábil no dicir... ¡Claro que o é, porque envolvelas dá o seu traballo..., adicional!

Ad litteram. Á letra; citar un autor ao pé da letra. ¡Coidado coas traducións, cos anosamentos, pois as malas traducións tórnanse en boísimas falsificacións.

Ad úsum Delphini. Así se lles chamaron aos clásicos latinos, editados para uso do fillo de Luís XIV, que lles borraban os pasaxes crús. ¡Bis, bis! ¡Que se repita, que falta diso hai!

Alter ego. Outro eu. Persoa na que outra ten, deposita, confianza absoluta, así que pode facer as nosas veces sen restrición algunha. ¡Un momento, que deixo o ordenador e collo a lanterna para buscar ese tal! ... ¿Onde están, que non os vexo!

Amicus Plato, sed magis amica veritas. Platon é amigo meu, pero a verdade aínda me resulta máis querida. ¡Era, pero xa non é, porque os amigos de Plato, con iso da globalización, pasáronse ao prato!

Aquila non capit muscas. A aguia non caza moscas. O home superior debe desprezar as cativezas. ¡Claro, daquela non había euros!

Audi alteram parte. Para xulgar imparcialmente deben escoitarse as dúas partes! ¿Nos preitos de violencia de xénero, tamén? ¡Pois hai que retocar a Lei, que ten esa omisión!

Carpeant tua poma nepotes. Os teus netos aproveitarán os teus froitos. O home non debe traballar só para si, senón tamén para as futuras xeracións. ¡Virxilio, tomo nota; e tamén lles digo aos netos que repasen as miñas cousas, antes de tiralas ao baleiro do esquecemento..., por se algunha delas lles ten aplicación, sexa práctica ou espiritual! Nesa escolla, o que non sexa mel será cera, que servía para alumar cando eu me criei, en particular para ve-los santos da nosa especial devoción.

-.-

Tubal Caín

Tubal Caín, que na idade da pedra era mozo, prefería estar só, e defendíase a pedradas! Pero co tempo botou en falta as palabras, as compañías, os parladoiros; deu en ter frío naquela inmensa soidade, frío no corpo pero tamén na alma, así que se preocupou por arrastrar leña, boa, de carballo, -aínda non se carrexaba, que estaba sen inventar a roda-,  e con tanta leña fixo unha fogueira monstruosa; daquela achegáronselle os veciños, pero como viñan das glaciacións, tremendo, falaban pouco.

Nestas estaba Tubal Caín e mailos seus primos cando se decatou de que as pedras daquel país..., derretíanse! ¡Aleluia, aleluia, que se me funda a alma se isto non é ferro! Mazando en quente, con aqueles martelos de sílex, descubriu que aquela bola..., estirábase! ¡O ferro estírase, e de estirado, espadas! Desde que se quentaron os amigos, despediunos..., para que non lle visen mazar no ferro, que daquela non había Rexistro de Patentes e Marcas!

Coa espada de ferro na man, os amigos tornáronse inimigos, e volveu a quedar só, seco de palabras, que non tiña con quen falar, mais, para cortar a madeira, para facer chozas e barcas, precisaba colaboradores... ¡Ai, Deus, que fago? Como era pillo, deseguida pillaba novas ideas: ¡Viña da familia dos Caín...! Observou que a froita colgaba das árbores, e por iso era tentadora; a xente achegábase, e incluso se abrazaba a elas para trepar, para chegar á froita. ¡Albízaras, que xa o teño: Colgarei estas espadas, as de ferro, das ramas das árbores, que así veranas de lonxe, e interpretarán que me entrou o pacifismo! Dito e feito: ¡outro invento, fabricar amigos, atraelos..., para ter con quen falar!

¡Deus, a fala, que necesaria é! De pouco vale unha lareira se non temos a quen sentar nela, cabo dela!

-.-

Palabra de honor que non...

“Palabra de honor” chamábaselles a aqueles vestidos vaporosos... ¡Non, muller, non, que non che caerá..., nin te pisarei! De honor son tódalas verbas...; só deixan de selo cando son incumpribles! Eu cumprín, non si? Estaba a tres mil quilómetros, e con peste bubónica naquel país, en Ifni, prohibiron o traslado dos casados... ¡Non querían heroínas femininas, que chamarían a atención dos inimigos do Réxime! Pero ti insistías... ¿Poderes, para así cumpri-la palabra? ¡A meu pai, por suposto! ¿Data? Ao Cura víñalle ben aquel 13 de xuño, pero..., era martes! Marte, o deus da guerra, non si? ¡Eu tamén, eu tamén estaba en zona, potencial, de guerra, así que..., fedatario público, e despois diso, avión!

¿Arrepentícheste? ¡Non teño constancia de que así sexa, así que tamén digo, amén! Logo están para casar os netos, e nós, aquí, coma sempre, atidos á nosa palabra! A alianza perdina aí no outono, entre a folla, ao quita-los guantes traballando na nosa carballeira, pero, a palabra? A miña, querida Estrela, é vitalicia: ¡Palabra de honor!

Nunca tanto durmín coma aquela noite, aquela do 13, que ata me quedei sen cea..., porque espertei da sesta ás catro da mañá! ¡Palabra! Ela, mentres, en Lugo...; di que moito falaron de min, antes da Misa, na Misa, e despois, tamén! ¡Pois eu, deles, cero! Sen palabras pódese durmir; vivir, non!

-.-

No bico un cantar...,

e nos pés un bailar! ¡Que ben nos entendeu quen así se expresou! Comezou Curros, pero seguiron outros. ¿Ata cando existirá Galicia? Existirá mentres teñamos iso, no bico un cantar, un cantar rosaliano, e nos pés a muiñeira.

A nosa lingua foi recollendo, libando, século a século, celtas incluídos; os latinos aportáronlle sonoridade, pero os suevos, e con eles os bretóns, seriedade. ¡Foi unha pena que se divorciase de Portugal; ou Portugal de nós, que aí estivo o drama!

Alegoría da conquista de Portugal (un dragón) polo León Hispano.

 Medramos por separado pero as raiceiras lingüísticas son parentais; non habería incesto en que volvesen a xuntarse pois, en definitiva, trátase dun matrimonio rato: El emigrou; ela quedou na casa, apenas coñecidos, apenas integrados. Pero teñen a Santiago en común; por máis que os anglos apelen ao Sâo Jorge, a Santiago, alí en Ourique, non o esquecen. ¡Que lle pregunten ao Afonso I, que diga quen lle axudou naquel milagroso 25 de julho do ano 1139!

¿Se o cantar é un fado, que? Fados, fatalismos similares aos de Portugal témolos aquí, aquí arriba..., arriba no mapa! Daquela moito obrigado aos fados, que nos lembran unhas tristuras que teñen que desaparecer..., cando logremos erradicar as súas causas! ¿Entón, a que esperamos para alzar a cabeza con dignidade, dende o Eo ao Algarve!

-.-

Deus deulle a palabra ao Adán.

Con aquel don foi nomeando animais e plantas. Para Eva non lle fixo falta, que xa Deus lle dixo, ¡Compañeira!, e con iso quedou definida. Naqueles tempos a figueira tiña follas, ¡tíñaas todas, que aínda non se tapaban as vergoñas!

¿Que se dirían aqueles rapaciños, collidos de man, debaixo da figueira? Eu xuraría que nada, pois, na inocencia, con ollarse de cerca, basta!

-¡Quérote moito, pero, coidado con escoita-lo diabro, que por aí axexa, e algo me di que lle gustan as túas pernas! Calquera día faiche unha proposición deshonesta...

-¡Non sexas Adán, por máis que, pensa mal e acertarás! O diabro éche rico; príncipe de non sei que, que ata me parece que o é, ou foi, da luz...; iso antes de nacer o sol!

-Daquela que non te tente o diabro, pois, no código que nos deu Jehová, de divorcio..., nin palabra!

-¿Nin palabra? ¡Entón terás que inventala, pois eu, toda a vida aguantando un adán..., e encima diso, feo, é moito aguantar de Deus!

-¿Feo, eu?

-¡Deus fíxote de ensaio..., que contigo escarmentou!

Adán, un cornúpeta; un adán!

¡Así naceron os celos..., que de aí veñen os divorcios! Son palabras malditas porque foron mal ditas; quere dicirse, antes da tentación, chamando por ela..., debaixo da figueira!

-.-

Non o di o Xénese, pero...

Non, non o di, pero, despois de chorar, seguro que foi Eva, ¡as mulleres son periodistas natas!, a que rompeu o xeo:

-Querido, agora, que?

-¡Ben oíches a Deus: Comeredes o pan coa suor da vosa fronte!

-¡Claro, claro; aínda non temos a ninguén enfronte, así que, terei que amasarcho, e ti, cocelo!

-Primeiro hai que moelo, con dúas pedras..., ata que inventemos un muíño de vento!

Coido que, máis ou menos, así foi. ¿Que ían facer, meus pobres, naquela desesperación, senón cambiar impresións? Tocáballes empezar outra vida, unha vida maldita...; que ata é posible que cambiasen de idioma, coa emigración, deixando atrás o Paraíso da súa perdición! ¡E menos mal que non perderon a palabra; manchárona, iso si!

¿Reprocháronse algo? Non, non o creo, xa que ambos participaron, admitiron, roeron na mazá; certo é que a Adán quedóuselle atravesada no pescozo, pero da boca xa pasara!

O caso é que romperon a falar doutro xeito, con picardías; e así, ata os fariseos! ¿Entón, xa non hai fariseos? ¡Chámanse políticos, para disimular! O falar dos inocentes, coma o dos nenos, ¡que guapo é!, complétase nos ollos, cos ollos!

Daqueles avós non nos quedaron retratos, ¡nin rupestres, pois, de feos que eran, que se tornaron, abraiábaos retratarse! O home prehistórico andaba agachado, e non era para menos..., co peso dos remorsos! Eu, agora, cando sei dunha familia que se arruína por mala administración, ¡e levo coñecido tantas!, moito os comparo cos expulsados do Paraíso: ¡Pásalles máis ben aos que se especializaron en comer o pan coa suor dos de enfronte, pois a eses, vén o diabro, e prémiaos cunha mazá..., podre!

Aquelas mazás do Paraíso... ¡Se en vez de comelas, fixesen sidra...!

As miñas tamén son do Paraíso, pero, doutro, do meu, das maceiras que plantei, eu, eu mesmo, pola miña man, nesta finca das Andoriñas!

-.-

¿A morriña, morrinha, segue, consérvase indefinidamente; onde; na maleta? De día, cando traballo, xeralmente durme, pero á noite...; ¡á noite, ao pé dos meus cabezais torna facendo mofa, ríndose de min, do débil que son, que son ou que me sinto!

¿Será certa esa... ¿teoría?, dos chamados científicos que afirman que, como o gas radón, emitido polo granito, tan abundante nalgunhas partes de Galicia, inerte en condicións normais, de mesturado co p, ten características radioactivas, que crean unha especie de adición, ao irnos para zonas onde non o teñan, onde non haxa granito, prodúcese un síndrome de abstinencia que xera un malestar intenso, e xunto coa saudade pola terra perdida produce unha sensación de ansiedade atípica?

Ao respecto, sométome a criterios máis autorizados có meu, pero xa vos anticipo que eu son..., ¡Verde Pol! Séxase, de pizarra verde, e non só por parte de nai, senón, e tamén, como consorte. Coido que os meus síntomas coincidiron, sempre, cos da outra Galicia: tendencia á preocupación, ao temor; inseguridade, dificultade para decidir, medo, ¡si, medo, pois covardía é outra cousa!, pensamentos negativos sobre min mesmo, temor a que se desen conta das miñas dificultades, temor a perde-lo control propio, e algunha máis, que existen, pero a tal momento non me saen, que deben estar no fondo do meu tinteiro! O problema coido que non é o radón senón o verde, o verde da nosa Galicia verde, que o levamos tan dentro, tan incorporado, que non sabemos vivir cando nos empapamos coas outras cores!

-.-

Comer o pan...

Comer o pan coa suor da nosa fronte, que honroso é! Os castigos merecidos deben ser ben acollidos..., para escarmentar! Pero “non só de pan vive o home, senón que vive de todo o que sae da boca de Deus. (Quere dicirse, da súa Palabra e do seu Espírito)” Mt 4,4; Dt. 8,3.

Sendo o “pan” o alimento por antonomasia, chamámoslle así a todo aquilo que nos nutre, que nos fortalece, en corpo e alma. As debilidades véñennos cando nos falta o pan, o esencial, a Palabra divina.

Eu cheguei a comer pan saturado de patacas, naqueles tempos do Glorioso Alzamento. Alzamento, si, pero, Glorioso? ¡Deus, que pecado tan obsceno iso de facer mal uso das verbas; unha auténtica prostitución! Os mozos deixaran de cavar..., para o fusil empuñar! E as mulleres, con iso de cria-lo fillos, non daban arado as agras de pan levar. Por outra banda, o sangue dos caídos non é abono axeitado para a terra fertilizar. ¡Que don Hermenegildo fose galego, para máis inri! Non, que era franco...; ¡por algo se levaba tan mal con De Gaulle!

Dá gusto ve-los trigais flamexar; a sega, unha ocasión para cantar; e as mallas, un motivo para suar. O que vén a continuación ten aires de muiñeira. Largo proceso, un proceso redentor..., se o sabemos ofrendar!

-.-

As verbas son emanacións da mente, e por tanto, externas. Saen, vanse, deixan de ser nosas. Son obsequios que facemos; ou nos fan. ¡Obsequios; categoría! Son participacións do noso ser, do noso sentir, que as doamos, que as cedemos; ao natural, sen empaquetar. Por tanto, se teñen resposta debémolas agradecer.

Falar non é rifar; e tampouco berrar. Falar é abrirse ao natural, tal e como somos, tal e como sentimos. Falando hai irmandade; máis acentuada se o facemos con descoñecidos. Os descoñecidos deixan de selo cando nos falan; cando nos contestan. ¡Fulano fálalle a...! Daquela coñécense; non son inimigos, ou deixaron de selo. A palabra rompe os xeos illantes.

Como as palabras voan, levan e traen, ¡coidado ao falalas! De feito fan ben, pois ata curan feridas, ¡feridas morais!, pero, tamén, moito mal, cando son infundadas. Unha palabra ben dita, ¡bendita!, pode dar a volta ao mundo, abrazalo, facer de ecuador e de meridiano, á vez; porén hai verbas microbio, epidémicas, nefastas, que as usa o diabro para sementar discordias, malos entenderes e malos quereres. ¡Liberanos dómine! Por exemplo, nunha difamación de alguén tido por exemplar..., ¿quen é capaz de restaurarlle o seu lustre natural?

-.-

A palabras necias, audífonos fóra.

Pero o caso é que, cando os dou quitado, o meu interlocutor xa ten rematado. ¡Que se lle vai facer!

Xesús, na parábola da cizaña (xoio), Mt 13,24-30, recomendounos deixala para o final, non fósemos arrincar, con ela, o trigo. O peor do xoio é a súa multiplicación, que non hai Academia da Lingua que consiga depuralo. Agora que hai tantos parados, podería intentarse unha escolma? ¡Pero, igual nin así!

-.-

A FE FUNDAMENTADA NA PALABRA DE DEUS

¡Claro que si, porque os cristiáns podemos presentar evidencias, rotundas e indiscutibles, precisamente porque a fe cristiá é unha fe de evidencias! Cando defendemos a verdade da cosmovisión cristiá non estamos compartindo unha opinión. Hai un Deus, ou non o hai. Xesús é Deus, ou non o é. A salvación obtense unicamente a través de Cristo (como o mesmo Xesús declarou), ou non. Isto non é unha cuestión de opinión, preferencia persoal ou desexo ilusorio. A fe cristiá está baseada en evidencias que poden ser taxadas e avaliadas; por tanto, indiscutibles!

Coa palabra curou cegos e leprosos, resucitou mortos, multiplicou o pan... ¡Pouca fe fai falta para crer que iso, todo iso, só o podía facer, con seu Pai, o Fillo de Deus! Tres anos, consecutivos, de milagres, e aínda lle pedían máis, pero amolounos, que se resucitou a si mesmo!

Feitos dos Apóstolos. 1; 2-3. “... ata o día que foi levado ó Ceo, logo de ter dado instrucións polo Espírito Santo ós apóstolos que escollera. Aparicións de Xesús resucitado e a súa ascensión. Ós mesmos que tamén se lles amosara vivo, con moitas probas despois da súa paixón, aparecéuselles durante corenta días e faláballes das cousas referentes ó Reino de Deus”.

¿Que máis queremos se toda a Biblia está saturada de feitos históricos, certos, testemuñados co martirio, ¡voluntariamente aceptado!, daqueles que coñeceron, persoalmente, a Xesús, e que de El deron noticias fidedignas, directas e rotundas? ¡Non houbo contradición en ningún dos apóstolos pois o de Xudas non foi contradición senón traizón! ¿Acaso necesaria? ¡Non o sei!

-.-

Pasa a

LIBANDO IDEAS, PROPIAS E ALLEAS.

-II-

Xosé María Gómez Vilabella