Quentura. ¡Coma a da nosa
lareira..., nin en Aaiún, pois ata alí a botei en falta, pero foi pola
nostalxia da calor familiar!
A lareira da Olga, imaxinada por Augusto Trillo.
Aquela calor
non só viña das estelas de carballo, senón, e máis ben, do conforto, do agarimo
familiar. ¡Que pena teño dos nenos da capital, da miña xeración, criados sen
lareira; daquela tíñalles envexa, pero hoxe, co sabido sabido, dóome deles!
As lareiras
foron un altar, unha ara: O pote do caldo, o rosario en familia, as esperanzas
e mailas desilusións de cada día; as ausencias, o cuartel, a emigración...; os
retornos. ¡A felicidade dos retornos!
Dime en que
lareira te criaches, que eu che direi quen es ti! E non sigo, que xa me pican
os ollos coas bágoas.
-.-
Risco. ¡Iso, iso é a vida:
unha restra de riscos encadeados, pois antes de saír dun xa estamos presentindo
o seguinte. Presentindo, que non albiscando, pois a maior parte deles achéganse
sen anuncio previo.
Esta non é unha forma prudente de subir ao Ceo
Medir os
riscos, calculalos, é cousa de mentes sans e prudentes; os consellos para o
caso serven de pouco ou de nada pois, basta que nos dean un consello, para que
nos anoxemos. O outro día, saíndo do super, na mesma porta estaba unha das súas
caixeiras dándolle ao tabaco; pareime, mirei para ela, e díxenlle, de todo
corazón:
-Non teño de
costume irlles ao enterro aos suicidas, así que..., non contes comigo!
A rapaza:
-¡Nin eu ao
seu, pois, aos seus anos, xa está de sobra! Como non quedan cartos para as
xubilacións, se me vou, unha menos!
Rebatinlle:
-Se non fose
polos vellos, polo que consumimos, ti estarías no paro!
-Señor, vaia
calando, que non están de moda os consellos dos vellos.
Calei, si,
pero rompín o tusir..., do fume recibido! Quedoume por dicirlle: ¡Voume, si,
que non me gustan as rosas que cheiran a tabaco!
-.-
Saúde. Despois de Deus
debera ser o primeiro dos nosos amores, pero non é moito o que facemos por
conservala.
Hai dúas
clases de saúde, a da alma e maila do corpo. ¡Mens sana in corpore sano!, que para Juvenal era algo así como a
necesidade de rezar para contar con un espírito equilibrado nun corpo
equilibrado. Aqueles romanos, tan amigos da boa vida, tomábano como broma, pero
visto con seriedade máis ben é cousa seria.
O espírito
enfermizo é débil..., porque a fortaleza, como tódalas cousas boas, de Deus
vén, así que, ¡nin por comenencia nos debemos apartar de Deus! El sempre está
con nós; as súas criaturas somos os desertores, os fuxidos, os desertores.
Vimos de Deus,
da súa Creación, e queremos, coma o fillo pródigo, ser recibidos na Súa Casa;
daquela, ¡ollo con saír dela, porque nos expoñemos a non volver! ¡Señor,
consérvame a alma en saúde, limpa e sa, e para iso vaime dicindo como teño que
facer para vencer as tentacións, séxase, as enfermidades da alma!
Portarnos ben,
dentro da Lei, sen saírnos dos Dez, é a mellor vacina da alma. A alma tamén ten
vacinas, coa seguridade de que as temos todas descubertas. ¿Onde? ¡No Libro da
Vida, da Vida Sa, nos Evanxeos!
¿E para rezar,
onde; onde poñemos, ou nos poñen, esas vacinas? A Consulta, o Centro Médico,
témolo na Igrexa! E iso, onde cae? ¡Sempre está, en todas partes, na “Rúa da
igrexa”! Pero como Deus é espírito, espírito omnisciente, e por tanto omnipresente,
¡que ben o sabía Teresa de A Vila!, témolo incluso entre os potes. ¡Por algo na
miña casa sempre se rezaba o rosario na lareira, diante da pota do caldo!
-.-
Trasnos. Rapaces que fan
trasnadas. ¿Fun eu un deses? Rapaz fun, así que o máis probable é que algunha
fixese. A tal momento estoume lembrando daquela trasnadas do niño das avespas,
que aínda non a teño confesada, así que, como o prexudicado xa morreu, terei
que facer memoria dela cando me manden para o Purgatorio, e alí pedirlle perdón
ao señor Severino...
Eu volvía de
levar as vacas ao prado de Maxide, e ben vira, ao pasar, que o señor Severino
do Ferreiro quedaba cargando un carro de herba, pero esa circunstancia
esquecina cando, ao pasar polo camiño da Agra de Fóra, vin un niño de avespas.
Como meu avó me tiña dito que eran inimigas das avellas, e a min gustábame
tanto o mel, pois..., ¡coa aguillada, desfíxenlles o niño, botando a correr ao
instante!
O señor
Severino non tardou en chegar ao sitio, co seu carro de herba, así que se lle
pousaron nas vacas aquelas avespas enfurecidas! De enfadadas, as vacas que non
o Severino, deron en saltar e envorcaron o carro! Eu, por medo a que me roñase,
fuxín, en vez de axudarlle a recompoñer o cargamento do carro. Despois pasei
unha semana escondéndome daquel veciño, por medo a que me zurrase, ou lles dese
as queixas a meus pais. Nada diso pasou pois o señor foi comprensivo e
tolerante; ¡un santo!
¡Nenos, desde
a infancia, xa na infancia, na inocencia da infancia podemos facer moito dano
por..., por non pensar a tempo nas consecuencias dos nosos actos!
-.-
Ultreia. Confío que mo teña en
conta o noso señor Santiago, pois moito corazón lle levo dedicado, comezando
por aquel día no que din unha charla na Espalladoira de Castroverde, e cando
expuxen o por qué, a transcendencia, do topónimo da parroquia de San Miguel do
Camiño, ben me lembro que algún oínte, universitario por máis datos, e
posteriormente un bo devoto do Camiño, moito me preguntou, porque..., ¡nunca de
tal Camiño oíra falar! As cousas históricas, que de apagadas, de esquecidas,
hai que volver a acendelas.
Tempo despois,
xa rotulado o noso Camiño, a este servidor ocorréuselle montar unha parodia da
discusión, suposta, que debeu ter o Rei Silo co conde de Castroverde,
botándolle en cara aquela matanza da Fonte de Matahomes (Cepomundín), e aquí me
tedes, na escalinata da “Catedral” de Castroverde, feito un conde, ¡de
Castroverde, nada menos!
¿Por que fago
lembranza desta verba? Señor Santiago, ben sei que desde Aí Arriba a memoria é
indeleble, pero aquí abaixo hai persoas desmemoriadas, e igual lles fai ben
facerlles o favor de lembrarlles que os Camiños non só se fan, non só se
reconstrúen, andando!
-.-
Vir. ¡Veño; eu tamén! Pero
veño, estou neste intre da man do cura poeta Juán Manuel del Río,
(Redentorista; agora en Coruña), que lle roubei isto, do seu libro “Poemas para
andar por casa”. Non llo anoso porque a poesía nunca é, nunca debe ser,
traducida. El di, e eu aplaudo:
“Vengo
de tiempos pasados, vengo a salto de generaciones, vengo al compás del tan-tan
que retumba bajo la luz azul de la luna. Vengo de pintar sueños fabulados en
las márgenes del tiempo con el color opaco de la noche. / Vengo de la nada y la
existencia, vengo de almacenar experiencias en la memoria apócrifa del viento.
Vengo como librepensador y estudiante, vengo de ser perseguido por corazones
consumidos en amoríos fugaces de cenizas seculares. / Vengo de ser chamán
rezador en cementerios paganos donde reposan las cenizas de los inviernos
fenecidos antes de llegar la primavera. / Vengo de ser Poseidón en los mares
tenebrosos donde se hunden las pateras tan cargadas de ilusiones. / Vengo por
ver sonreír a los niños que juegan entre las flores al llegar la primavera, y
pastan los recentales que retozan campantes por los valles y los montes”.
Vir ao mundo
no seno dunha familia católica que grande é; por iso, xa que tivemos este
privilexio, tamén herdamos a obriga de misionar, polo menos no noso entorno!
-.-
Xaneiro.
¡O muíño está contento: neve por fóra, e fariña por dentro!
Sempre me
gustou Xaneiro, entre outros motivos pola cantidade de horas que pasei
abrazando aquelas sabas de liño, arroupando con elas os meus pensamentos.
¡Canto máis frío fora, máis quente a cachola, máis nos entregamos aos delirios
da mente, máis ollamos cara a dentro!
Da cama á
lareira, onde sempre me tiñan o pote da auga quente, inimigo das miñas lagañas.
Nun daqueles
días, unha veciña, ¡miña segunda madriña!, a señora Josefa Rielo (Unha
premonición pois acabei casando con outra Rielo), mandoume quitar uns
carambelos da súa ventá do vertedoiro, e coa mesma, destapando unha ola de
barro, díxome: “Gardemos aquí estes carambelos, ata o verán; xa verás, daquela,
coas calores, como che saben a gloria!”.
Unha muller
que perdera os tres fillos, xa de nenos, era a mellor mestra para mimar aos da
veciña. ¿Que traballo lle darían no Ceo? ¡Igual está de anxo da garda dos meus
netos, e eu sen sabelo..., para darlle as grazas!
-.-
Yuppie. Esta letra non a
temos en Galicia, e non obstante de min seica dixeron que ía para iso, para
“yuppie”, pero quedeime en “chupatintas”. ¡Non din talla para máis!
Daquela, a ver
se na próxima reencarnación! Mentres tanto, saúdos moi afectuosos deste rapaz,
hoxe octoxenario,
Xosé María
Zoqueiro. Das miñas carreiras,
a preferida: ¡Sacoume daquel abatemento de cando tiven que renunciar á beca do
Instituto de Lugo, do que tan desesperado saín que só o ripeiro me fixo
renacer, refacerme, volver a sentir que das miñas mans e da miña cabeza podía
saír un novo amencer!
O altar das miñas zocas. As últimas que fixen.
-.-
Xosé María
Gómez Vilabella
No hay comentarios:
Publicar un comentario