Señor, esta Semana Santa
vou contigo,
así sexa ao Monte Calvario!
Xosé María Gómez Vilabella
(Co Evanxeo de San
Xoán nas mans; Biblia de SEPT do ano 1989)
Señor, vou
contigo,
déixame ir
á túa cruz de
pedra,
esa da Fonte de
Matahomes,
aquel holocausto
do Rei Silo,
esa do meu monte,
Montecubeiro,
outro Calvario
dos nosos galegos!
¿Non che sirvo de
cireneo?
Expliqueime mal:
O que quero é
aprender a selo,
aprender a levar a
cruz,
a cruz das miñas
culpas,
¡a das miñas!,
compartida
contigo,
co inocente.
Tamén eu te conducín
á morte,
á morte do monte
Calvario,
cando o morto, o
crucificado,
debera ser eu!
¡Morto ao pecado,
sacrificado en vida!
Señor, devólveme
ao bautizo,
devólveme á
inocencia
se con iso alivio
a túa cruz,
e coa túa, a miña!
-.-
Bénedict, quaesumus, Dómine,
os laurus nobilis,
que os plantei
para Ti,
pensando
dedicarchos no teu
Domingo de Ramos,
ese día glorioso
no que entraches,
ledo e humilde,
no teu Xerusalén,
para sacrificarte
por min!
¡Xa fai falta ser
Deus,
un Deus
trinitario,
capaz de subir ao
Calvario
por min,
por esta piltrafa
humana!
Saímos rebeldes,
pecadores,
e encima diso,
quixeches
redimirnos!
¡Hosanna a Ti,
Señor,
Deus Todopoderoso,
que te abaixaches
a dicirnos a fórmula
de pedirche perdón,
humildemente,
de xeonllos
diante da Santa
Cruz,
ese signo infalible
da nosa,
cruenta,
redención!
-.-
Tomáronte por Rei
de Israel,
e iso que montabas
nunha burra...
¡Era o Señor, en
persoa,
e coidaron que
aquel fillo de David
aspiraba ao trono
de seu avó!
O da burriña foi
por humildade,
e de David por
parte de Nai,
Nosa Señora, Santa
María.
¡Que gozo, Señora,
ver ao teu fillo
recoñecido,
aínda que fose
parcialmente,
pero, á vez,
o teu corazón sangraba
presentindo o que
lle esperaba!
Gozo foi parilo,
e gozo tamén foi
crialo,
sabendo,
como sabías,
que de El dependía
a salvación do mundo
enteiro!
Pero a túa dor ía
por dentro
e non podías
expresala
naquel momento
para non anticipar
a hora do tormento.
¡Virxe, Sagrada,
María,
tres títulos
que che
corresponden por contribuír,
por participar na salvación
do mundo,
daquela, agora e
sempre:
Virxe, Sagrada,
María!
-.-
Hosánna in
excélsis,
e aquí abaixo,
tamén!
Señor, achégase a
hora
da nosa redención,
a mesma da túa
crucifixión.
¿Que fago eu,
mentres?
¿Sego irreflexivo,
dándome á boa vida,
voando,
viaxando polo
mundo adiante,
que turismo lle
chaman?
¡Necesito
descansar!
Si, pero máis
aínda reflexionar,
acompañarte con
ramos,
dispoñerme a confesar.
Señor, xa que me
gusta viaxar,
lévame contigo
a Xerusalén
para contribuír á
miña redención,
acompañándote,
desde Ramos ao
Calvario.
-.-
Ascéndit Deus cum exsultatióne,
Dóminus cum voce tubae.
Sube Deus entre
voces de xúbilo,
Señor ao son das trompetas.
¡Como non se me
ocorrería antes
isto de recibir ao
Señor
cos honores
pertinentes!
O Señor vén a min,
vén por min,
vén para animarme
ao retorno
glorioso.
Daquela,
aquí me tes,
Señor,
con ramos e
palmas,
de portas abertas,
e o corazón agradecido
de que o fagas
por min,
¡cousa que non teño
merecido!
Mea culpa, Señor,
mea culpa,
que ben grande
debe ser,
iso, a culpa,
para que necesite,
de Deus,
semellante cura!
-.-
Quóniam rex omnis terrae
est Deus,
psállite hymnum.
Porque Deus é o
Rei de toda a terra,
entoádelle himnos.
Señor, que máis
quixese,
pero estou afónico
de palabrotas dicir,
así que as notas
non me saen
por grande que
sexa
o meu sentir.
Á falta delas,
¿sérvenche as
bágoas do meu arrepentir?
¡Sendo así lévame
contigo
a Xerusalén,
e ponme nun curro
do cenáculo;
ponme nun curro,
Señor,
pero non me deixes
sen Cea
Eucarística,
que tampouco
deixaches a Xudas,
sendo que era,
coma min,
un traidor!
-.-
Glória Patri, et Filio, et Spirítui Sancto.
sicut era in principio, et nunc,
et semper,
et in saecula saeculórum.
Amén.
¡Polos séculos dos
séculos reinarás,
e eu, aquí abaixo,
criatura túa,
polas miñas culpas
suspirando!
¡Xa sei, xa, que o
teño ben doado:
De xeonllos
petarme,
mais,
de nada serve
se non fago promesa,
definitiva,
de emendarme!
-.-
“Pero os fariseos
dixeron
entre eles:
Vedes que non
conseguides nada;
mirade para aí:
todo o mundo foi
detrás del”.
¡Todo o mundo,
non,
que eu non fun,
pero aínda estou a
tempo
pedíndoche perdón!
Señor, eu estaba
no seo de Eva,
xa daquela que
pecou,
que por iso
así me xerou:
coma ela, pecador!
Miña nai compartiu
comigo
a súa alma
pecadenta,
que de aí me vén
aquel pecado da
descendencia,
pero fun
bautizado,
¡como está
mandado!,
así que che pido,
aquí e agora,
que me volvas ao
estado
inicial:
¡Ti, que lles
lavaches os pés aos teus discípulos,
lávame de novo a
alma
para que poda
loarte
co meu ramo,
limpo eu, e limpo
o ramo,!
-.-
“Foi Felipe e
díxollo a Andrés;
Andrés e mais
Felipe foron dicirllo a Xesús.
Xesús
respondeulles:
¡Chegou a hora de
que se manifeste a gloria do Fillo do Home!”
Chegou a hora, Señor;
chegou a hora de
que deixásemos de ver en ti un home
para pasar a verte
como o que tamén es,
Segunda Persoa
Trinitaria!
¡E eu, mentres,
abobado!
Tantos milagres
que levabas feito,
tantos sermóns que
levo escoitado,
e o meu
entendemento
seguía cerrado!
Dura cerviz a nosa,
con milagres dez mil,
e aínda así seguíamos
pensando
que só che
importaba
recuperar o trono
de David!
-.-
“Se algún quere
seguirme,
que me siga,
que alí onde estou
eu
estará tamén o meu
servidor.
Se alguén me
serve,
hao honrar o Pai”.
¡Claro que te
quero seguir,
Señor;
seguir e servir,
pero o meu corpo é
cansino:
tanto me pesan as
culpas,
que me desanimo!
¡A ver se rezando
un pouco
recobro forzas,
e dou aberto os
ollos,
para ve-lo Camiño!
O que me asusta é
que conduce ao
Calvario,
e aínda que non
vexa a cruz,
sei que debo
levala,
pois,
Ti,
antes o fixeches por
min!
-.-
“Agora o meu espírito
está turbado.
¿E que hei de dicir:
Pai, sálvame desta
hora?
¡Pero se para isto
cheguei aquí,
Pai, glorifica o
teu Nome”!
Aínda que Xesús viñera para dá-la súa vida
polos demais, o feito de ser, tamén, un home lévao a sentir repulsa da morte.
De tódolos xeitos, a vontade do Pai é a súa norma suprema, a que vai acatar!
Eu, o menor dos
teus fillos,
tamén lle temo á
morte.
¡Temíalle Xesús en
canto home;
non vou tremer eu,
miserable de min,
que son todo podremia,
causa remota da
súa causa;
causante, en definitiva!
Xesús resucitou...
¡Ah, que bo é
sabelo,
xa que por min o
fixo,
pois,
por min cargou coa
cruz;
coa súa, non, coa
miña!
¡Que alivio é
sabelo,
grazas aos
Evanxeos!
Agora só queda
agardar,
e pedirlle a Deus
que,
aínda que indigno,
me abra as portas
do Ceo
precisamente con
esas chaves,
coas do Calvario,
cos cravos de
Cristo.
-.-
“Chegou entón unha
voz do Ceo:
Xa o glorifiquei,
e glorificareino
aínda de novo.
Xesús interveu
dicindo:
Esa voz non foi por
min,
senón por vos!”
Señor, se iso fas
por min,
sen merecelo,
¿que non sería se
me portase ben?
Probas me tes dado
por medio do teu
Fillo
da miña adopción,
do meu perdón,
da miña redención,
gratuíta;
e eu, a todo iso,
sen mostrarme
agradecido!
-.-
“Agora é o xuízo deste
mundo;
agora ó príncipe
deste mundo
vano botar fóra”.
A expresión “príncipe deste mundo”
semellante ás utilizadas polos esenios de Qumrâm, refírese a Satanás, por ser
este o inspirador das accións dos que seguen os criterios mundanos. Coa glorificación
de Xesús na cruz vén a condenación do malo, e tamén dos seus fillos, ao vencelos
Xesús.
¿Ao vencelos
Xesús?
¡Pois claro,
que non quedan
dúbidas!
Fíxoo por nós, en
nós, e para nós,
salvándonos do
tentador!
¡Ai, Deus, que xa
son,
que xa somos,
que estamos,
definitivamente
salvos,
salvados
polo propio Fillo
de Deus!
¡Vaia prezo máis
alto,
e eu sen
decatarme,
sempre atido ás
falacias do malvado
Satanás!
-.-
“Cando me ergan da
terra,
atraerei a todos
cara a min”.
Dicía isto indicando de que morte había de
morrer. Ser ergueito da terra é unha expresión aramea, con dobre senso simultáneo:
Ser levantado e ser crucificado. Pola fe en Xesús fórmase o novo pobo de Deus.
Señor, Ti,
levantado,
e eu,
avergoñado
de ser causa e motivo,
desa crueldade
salvadora.
¿Por que elixiu
teu Pai
esta Vía Dolorosa?
¿Tiña que ser
proporcionada,
axeitada,
á miña, á nosa,
infamia?
Se tal fixeches,
se tal deixaches facer,
en Ti,
é que outra vía
non había
para abrirnos os
ollos,
e cos ollos, o Ceo,
para así renacer,
para, por nós,
merecer!
¿Un Xuíz que se
inmola
no sitio do reo?
¡Señor, iso foi o
nunca visto,
e non volverá a
suceder!
¡Ai, Deus, que bondade
tan sublime;
mentres,
eu,
e comigo a
humanidade,
toda, enteira,
uns seres depreciables,
adoptados,
afiliados,
polo Señor dos
señores,
sublimado nunha
cruz,
na dos malfeitores!
¡Cústame entendelo,
pero,
esíxemo a fe!
-.-
“Xesús
contestoulles:
Aínda que por un
pouco, estará a luz
entre vosoutros.
Camiñade mentres
téde-la luz,
para que a tebra non
vos atrape,
pois,
quen camiña na
tebra
non sabe para onde
vai”.
Os contemporáneos de Xesús decatáronse do
senso da expresión “ser ergueito”. O que non comprendían era como podía ser
crucificado aquel Mesías que Deus mandara precisamente para salva-lo pobo. Á
diferencia dos xudeus, que pensaban nun Mesías político, Xesús exprésase nun
mesianismo inspirado no Servo de Iavé.
¿Camiñar na tebra?
¡Pero iso é o que
vin facendo,
o que seguimos
facendo
media Humanidade!
¡Ai, Deus, que
falta temos de sacerdotes,
bos e xenerosos,
que se expresen
con claridade,
para que coñeza a Paixón
de Cristo
media
Humanidade!
¿Que culpa teño eu
de ser vello e
casado
para que así non
me poda
ordenar?
¡Afellas que se
fose mozo,
aínda que casado,
de permitilo a
Igrexa...,
iría correndo para
Herbón,
Teoloxía estudiar!
¿Que cerraron o
convento,
e que só se
dedican ao pemento?
¡Claro: queríanos
solteiros!
Pois,
solteiro ou
casado,
laico ou clérigo,
o que aínda podo
facer,
Señor,
é rezar para que
se amplíen
as vocacións,
¡tanto falta que
temos
das súas explicacións!
-.-
“Mentres teñades a
luz, crede na luz,
para que vos
volvades fillos da luz!”
Para ser fillo da luz hai que crer na luz
e camiñar na luz. O senso desta expresións vén ser vivir a nosa existencia no
ámbito de Xesús, que é a verdadeira luz.
Eu, que me criei
coa luz dos tizóns,
con algunha vela
de cando en vez,
e de luxo
a de carburo,
teño a especial
obriga
de distinguir
entre luces:
Á da terra chamámoslle
lúa,
que é un simple
reflexo do sol;
¿como terei que
chamarlle
á luz divina,
esa que nos vén
dos Evanxeos?
¡Xa o dixen:
Divina!
Os meus ollos,
Señor,
cegos polas
malicias do noso común inimigo,
Satán,
quérenme levar ao precipicio,
nunha caída sen retorno,
pero,
se non me solto da
man de Xesús,
non terei esa
desgraza!
¡Xesús, Fillo de
María,
e con vosoutros,
Xosé,
tede dó de min,
pois,
aínda que pecador,
arrepentido estou,
listo para participar na Paixón
do Señor!
-.-
Mesmo facendo
Xesús tantos signos
diante deles
non creron nel,
de xeito que se
cumprise
a palabra que dixo
o
profeta Isaías:
Señor,
¿quen creu na nosa
predicación?
¿E a quen se
manifestou
o brazo do Señor?
Eu, servidor,
por veces si, e
outras non,
que me parecía
imposible
tanta bondade cos
pecadores,
tendo en conta o esixente
que fun,
sempre,
con aqueles
que de min
desconfiaron,
con aqueles que da
miña honra
dubidaron!
¿Como pode ser tan
benévolo
o Señor dos
Señores?
¡Por iso teño
chegado
a dubidar
que Deus non podía
ser Deus
xa que nin os
homes
perdoamos
un infinitésimo do
seu perdoar!
-.-
“Sen embargo,
moitos,
tamén de entre as
autoridades,
creran nel,
mais por causa dos
fariseos
non o confesaban
para que non os
apartasen da sinagoga,
pois preferiron a
gloria dos homes
antes cá de Deus”.
... antes cá
gloria de Deus?
¡Ai que isto tamén
vai por min,
tanto que me
entretiven nos antollos mundanos,
malos e perversos!
Señor,
borra as miñas
pegadas,
para que non quede
sinal delas
no meu camiñar,
no presente!
Eu non podo facelo,
pero Ti.,
Señor,
agora que vas
camiño
da Cruz;
agora que é a miña
ocasión
de cambiar de
partido,
concédemo,
Señor
-.-
“Xesús, alzando a
voz:
(para que non
quedase ninguén sen oílo,
alto e claro).
Quen cre en min,
realmente non cre
en nin,
senón naquel que
me mandou.
Eu son luz que veu
ao mundo,
para que todo o
que cre en min
non permaneza nas
tebras”.
¡Ai, Deus, que felicidade,
que ledicia, facerte
visible,
deixarte ver,
e nós,
aquí abaixo, nas
tebras,
agardando polo
Mesías!
¡Albízaras, que xa
chegou,
e veu a tempo de
coñecelo
nós,
que para iso nos deixou
a súa verba
nos Evanxeos!
-.-
“Eu son a luz
que veu ao mundo,
para que todo o
que cree
en min
non permaneza nas
tebras”.
Si que creo en Ti,
Señor;
se cadra menos do
que debera,
pois
xa sabes que a
cabeza
dos humanos
é
algo inestable,
pero vou coller a
miña
coas dúas mans
para que non se
desvíe
das túas olladas,
Señor,
que así, sen
perderte de vista,
mando as tebras
ao inferno
e quédome contigo,
definitivo!
-.-
“Se alguén escoita
as miñas palabras e non as garda,
eu non o xulgo,
pois non vin para
xulga-lo mundo,
senón para o
salvar”.
A misión de Cristo é salvadora, pois é a
mesma misión do Pai. Pero o home pode aceptar, ou non, a palabra de Xesús. Se a
acepta, será un fillo da luz, e a salvación de Cristo farase realidade nel;
pola contra, se non a acepta, será un fillo da tebra, e a palabra rexeitada
será un argumento contra el.
¡Esta si que é
luz,
luz divina,
que nos clarifica
a salvación!
¡Ah, pero non podo
esquecer
que tamén existe a
sombra,
a sombra absoluta,
infernal,
do meu maldicir!
Se a escoito,
non;
se a acepto,
si,
pois escoitala e
non aceptala
rebeldía é.
¡Que máis quero
eu,
que máis se pode
pedir
que salva-la alma,
para toda a eternidade,
gozando de Deus,
en compañía dos
meus entregos,
tan queridos que
me foron,
que me son;
e no mesmo sitio
agardando
pola miña descendencia,
para compartir
mesa
novamente,
na Cea celestial,
na definitiva!
¡Señor,
máis che pido:
tódolos meus xuntos,
todos fillos da
luz;
e sempre xunto a
Ti,
polos séculos dos
séculos.
Amén!
-.-
“Quen me despreza
e non recibe as
miñas
palabras,
ten quen o xulgue:
a palabra que eu
falei hao xulgar
no derradeiro
día”.
Señor,
no meu caso
non o deixes para daquela:
Xúlgame hoxe,
que así aínda
estou a tempo
de pedirche
perdón.
Xúlgame hoxe
que teño posto en
Ti
o meu corazón!
-.-
“Porque non falei
pola miña conta,
senón que o mesmo
Pai,
que me mandou,
deume a encomenda
do que debo dicir,
e de como debo
falar.
E eu sei que a súa
encomenda
é vida eterna.
Por iso,
as cousas que eu
falo,
fáloas como mas
dixo o Pai”.
¡Foi o Pai,
por boca do Fillo,
vinculados,
ambos,
polo Santo Espírito!
Deus,
un só Deus
verdadeiro
nas tres persoas
do misterio.
Daquela,
Código completo:
o Código, a Receita,
da Salvación;
e eu,
mentres,
atusmándolle ao
vento,
do meu Miradoiro.
Señor,
que a túa semente
alimente
a miña mente,
desde hoxe para
sempre!
-.-
Agora
que o sei todo,
imperdoable sería
equivocarme de
Camiño:
Pola vía dos
Evanxeos,
todo dereito,
Camiño do Ceo,
que esa é a nosa
Guía!
-.-
A DERRADEIRA CEA
Faltan as
mulleres,
pero é que non lle
cabían ao pintor neste cadro!
“Antes da festa da
Pascua
sabía Xesús que
lle chegara a hora
de pasar deste
mundo para onda o Pai;
e xa que amara aos
seus
que estaban no
mundo,
amounos ata a fin”.
O evanxelista (Juan) insiste aquí no
coñecemento que tiña Xesús do que lle ía pasar, e na súa liberdade para
entrega-la propia vida como testemuño de amor. O amor que Xesús ten “ata a fin”
quere significar “a plenitude de amor”, e mais “a continuidade do seu amor ata
a fin da súa vida”.
Meu Deus,
que feliz me sinto
de ser cristián,
tan amado, tan
querido
de Xesús!
Se nos parásemos a
pensalo,
pena debíamos ter
de todos aqueles
que aínda
non chegaron a
coñecer
as verdades
evanxélicas.
¿De quen é esta
culpa?
¡De quen vai ser,
nosa,
dos malos
cristiáns,
pasotas, apáticos,
que tan pouco
facemos
para o Evanxeo
divulgar!
-.-
¡Que si,
que todos somos
apóstolos,
pois esta obriga
temos:
Predicar co
exemplo,
pero tamén coa
verba,
e se non sabemos
traducir
outros o farán por
nós,
se é que tal
merecemos!
O verbo Predicar,
xunto con Amar,
son da primeira,
así que por eles
temos que comezar,
¡se queremos
aprobar!
-.-
“E mentres ceaban
-xa Satán lle
movera o corazón
a Xudas,
o de Simón
Iscariote,
para que o
entregara-,
sabendo que o Pai
lle puxera todo nas mans,
e que saíra de
Deus e ía onda Deus...”
¡Pobre Xudas,
que pena me dá!
¿Perdoaríalle Deus
esa fraqueza
de acatar a Satán
traizoando,
vendendo,
nada máis e nada
menos,
que ao seu Mestre,
despois de tantos
milagres que lle vira facer?
¡Tan grave é a
felonía
que arrepía
con só nomeala!
Señor Xesús,
que na cruz
perdoaches,
¡tantas cousas e
tan graves!,
dóete de Xudas,
que non che foi o
único blasfemo,
o único traidor, o
único Xudas,
e ti sábelo ben!
-.-
“Ergueuse da mesa,
deixando a túnica;
e collendo unha
toalla,
cinguiuse con ela.
Despois botou auga
nunha almofía
e comezou a
lavárlle-los pés
aos discípulos
e a secárllelos
coa toalla que levaba cinguida”.
O lavatorio dos pés ten aquí un valor
simbólico, relacionado coa morte de Xesús, pois 1) faino despois de reparar en
que, tanto o lavado dos pés como a súa morte, eran para ben deles, e 2) porque
se relaciona coa afirmación de que Xesús ía pasar deste mundo ao Pai. Isto de
lava-los pés era símbolo de hospitalidade. Facíano os escravos, ou tamén os
discípulos ao seu mestre, como mostra de respecto e delicadeza. O feito de
facelo Xesús, sendo el o Mestre, ten a finalidade de animalos a facerse entre
eles outro tanto. ¡Unha lección de humildade, sublime!
Señor,
eu, coma Pedro:
os pés, as mans, a
cabeza...,
pero,
sobre todo,
a alma.
¡Iso, a alma!
¡Ai, se me lavases
a alma,
que feliz me ía
sentir,
que xa me sinto
coa esperanza
de volver
á auga do Bautizo!
Esa lección foi
boa,
pero fai falta
humildade para levala
á práctica!
No meu historial
só teño unha
lembranza remota:
Daquela que,
entre varios veciños,
lle lavamos o
corpo
ao defunto Pepe do
Pacio!
Non foi un trago
doado,
pero tería que
facelo mil veces
para ser aprobado
nese Tribunal da
Caridade!
-.-
¿Samaritano, eu?
Na procedencia
pode ser,
pero o meu camiñar
é,
máis ben,
arredado,
apartándome, a ser
posible,
dos obstáculos,
que freen o meu
avanzar!
¿Levo présa?
¡Quixera coller o
Ceo coas mans,
mais para iso
estórbanme os
doentes
que vou atopando
no meu camiñar!
Pero
se Xesús me dixese
que o mellor dos
motores
está no palpitar
dos corazón
caritativos,
participativos,
que?
¡Xa cho dixo,
que nos Evanxeos
está,
pero é cousa de
ler,
e despois diso,
practicar!
-.-
“¿Comprendéde-lo
que fixen convosco?
Vos chamádesme
“Mestre” e “Señor”,
e dicides ben
porque o son.
Logo, se eu,
o Señor e o
Mestre,
vos lavei os pés,
tamén vos debedes
lavárvolos pés uns
aos outros”
A lección é boa,
rotunda,
humana e sinxela,
pero fai falta ser
bo
para cumprila!
¿Neste mundo,
quen é servidor de
quen?
¡Debéramos selo
todos,
a porfía,
tanto que
porfiamos
cando se trata
de...,
diso, de fode-lo
próximo!
Hai que falar
claro,
claro e con
verdade,
por moito que doa.
¡Prometo facelo,
Señor,
de aquí en diante!
-.-
“Douvos un
mandamento novo:
Amádevos uns a
outros;
como eu vos amei,
amádevos tamén
entre vós.
Nisto coñecerán,
todos,
que sóde-los meus
discípulos:
se vos tedes amor
uns aos outros”.
Dise “mandamento novo” porque é o
mandamento da Nova Alianza, non porque non existise este mandamento no antigo
pobo de Deus. Sinálao como necesario para cumprir co mandamento de amor a
Deus...
A ver se o
entendín:
Non se pode, non
vale, non existe,
iso de amar a Deus
se tal non facemos
co noso próximo,
por lonxe, por
separado,
que estea,
e por mal que nos
caia!
Sendo os homes,
como somos,
criaturas de Deus,
todos,
sen excepción,
que nos fixo
daquela que nos puxo no Paraíso,
¡é que somos
irmáns,
fillos
do mesmo Pai
espiritual!
Con isto sabido,
con este vínculo,
aquel que odie ao
irmán,
a Deus odiando
está!
¿E se o irmán non
nos quere a nós?
Neste caso
tampouco hai dúbida:
queirámolo nós,
e queirámolo ben,
aínda que sexa na
distancia;
pidamos para el
un doce amencer;
iso si,
con remorsos
que lle fagan ver
a gloria
do Señor,
pai del e pai meu!
-.-
“Simón Pedro
preguntoulle:
-Señor, ¿onde vas?
Xesús
respondeulle:
-Onde eu vou non
podes ti seguirme agora;
seguirasme
despois.
Pedro replicoulle:
-¿Por que non podo
seguirte agora?
Estou disposto a
dá-la miña vida por ti.
Xesús
respondeulle:
-¿Que ti dara-la
túa vida por min?
Con toda verdade
che aseguro:
que non cantará o
galo
sen que ti digas
tres veces
que non me
coñeces”.
Xesús quéixase da excesiva seguridade de
Pedro, e aproveita a ocasión para anunciarlle que caerá. Contra esa excesiva
seguranza, unha autosuficiencia que é froito do orgullo, tamén nos prevé S.
Paulo: ”Quen pense estar seguro, mire ben, non caia”.
Se o meritísimo
Pedro
negou,
caeu,
tres veces,
de que infamias
non serei capaz,
eu,
mísero de min,
entre as
debilidades
e mailas
tentacións?
A primeira delas
xa é
esconde-la miña fe
cristiá;
avergoñarme dela!
Se os outros
gastan en vicios,
eu tamén;
non se diga que
son un mexa pías,
podendo facelo de
alcol,
de drogas,
e doutros vicios
sociais,
tan divertidos que
son!
¿Que me toman por aburrido
e por beato?
¡Pois é verdade,
que aí está a miña
covardía:
Esconderme cos que
xogan a partida
de madrugada,
en lugar de ir á
Misa!
-.-
“¡Recordare, Iesu pie,
Quod sum causa tuae viae:
Ne me perdas illa die!”
Cantas veces
cho levo dito, na
Consagración:
Non permitas,
Señor,
que sangue de
tanto valor
sexa derramada
inutilmente
por min!
E pola miña parte,
que;
cal é a miña neste
trato?
Doado mo pos,
sempre e de
sempre:
¡Persignarme,
pedirche axuda
cada vez que se me
achegue
a tentación;
ou se me poñan por
diante
ledicias falsas,
obxectos malditos
de desexo
inconfesable!
-.-
“Non vos
agoniedes:
Crede en Deus,
e tamén en min.
Na casa de meu Pai
hai moitas moradas;
doutro xeito,
¿teríavos dito que
vos ía amañar un lugar?
E cando vaia e vos
amañe ese lugar,
volverei e
collereivos comigo,
para que,
onde estea eu,
esteades vos tamén.
E a onde vou,
vos ben sabéde-lo
camiño”.
A segunda vinda de Cristo será gloriosa e
terá como finalidade recoller a tódolos que o amaron, para que participen da
súa gloria, estando con El sempre, e para sempre, séxase, eternamente.
¡Amén!
Que así sexa,
que se cumpra
comigo,
que pouco lugar
ocuparei
porque a miña alma
é pequerrechiña,
e caberá
nun curruncho
calquera
dese Ceo grandioso
prometido,
aínda que sexa, pola
miña parte,
lamentablemente,
ao de hoxe pouco merecido.
Pero fago
propósito de emenda,
Señor,
que por iso che
pido
apartes de min
o anxo malo,
ese que non me
quere ver
da túa parte,
envexoso que está,
pois,
por malo, perdeu o
Ceo,
e a min quéreme do
seu lado,
da parte dos
derrotados;
ben sei que
contigo non puido,
aínda que o
intentou!
Con esta axuda,
con esta forza,
coa Túa,
Señor,
venceremos os bos,
os xenerosos!
-.-
“Xesús
respondeulle,
(a Tomé):
Eu son o camiño,
a verdade
e a vida:
Ninguén chega onda
o Pai
mais que por min.
Se me coñecésedes,
coñeceriades tamén
a meu Pai;
aínda que xa desde
agora
o coñecedes,
e o tedes visto”
É o Camiño, como é a Porta, porque non se
pode chegar ao Pai prescindindo de Xesús. É verdade, porque nos revela
fielmente ao Pai. Xesús é a vida, porque pode dar a súa e recollela; dar vida
eterna a quen quere, e porque quixo o Pai que teña vida pola súa conta. Quen
ten verdadeira fe en Cristo, coñece ao Pai. Os discípulos de Xesús tiñan aínda
unha fe moi débil. Pero desde a chegada da “hora” –o momento da glorificación
de Cristo-, a revelación será plena, e percibirán claramente a Verdade, pois
coñecerán ben a Xesús e mais ao Pai.
Para fe débil a
miña,
profeso e confeso,
pois,
con tanto como
levo escoitado
Verbas Divinas,
e sigo
feito un marulo,
sen apenas
dixerilas!
¡San Xoán
Evanxelista,
o do verbo claro:
Tanta teoloxía
na túa pluma,
e tanta burremia
de parte miña!
¡Déixame seguir na
túa escola,
por días de vida!
Se non o merezo
para Xuño,
Señor,
dáme un pouco de
Purgatorio,
pero que non pase de Setembro;
quítame das
calores do inferno,
non me volvas ao
deserto,
que xa o tiven,
¡dez anos!,
e diso entendo.
-.-
A Felipe:
“Pero, Felipe,
¿levo tanto tempo
convosco
e aínda non me
coñeces?
Quen me viu a min,
viu ao Pai.
¿Como dis, entón,
“móstrano-lo Pai”?
¿Non cres que eu
estou no Pai,
e o Pai en min?
As palabras que eu
vos digo
non as falo pola
miña conta;
é o Pai,
que permanece en
nin,
quen fai as súas
obras.
Crédeme que eu
estou no Pai
e o Pai en min.
Se non,
polo menos crede
por esas mesmas
obras.
Con toda verdade
volo aseguro:
quen cre en min,
fará el tamén as
obras que eu fago,
e faraas meirandes
aínda,
pois estou para
irme onda o Pai;
e o que pidades no
meu nome,
heino facer,
para que o Pai
sexa glorificado no Fillo.
Se algo me pedides
no meu nome, fareino”
Así como no A.T. se lle pedía algo ao Pai
“polo seu nome”, “pola súa gloria”, así agora pódeselle pedir a Cristo, “no meu
nome”. E, ao escoitarnos Cristo, o mesmo Pai será glorificado no Fillo”.
De postos a pedir,
sexa no nome do
Pai, do Fillo,
ou do Espírito
Santo,
tantas cousas
quero,
e tan poucas
merezo,
mais,
merecida ou non,
só unha quero con paixón:
que pola Paixón de
Cristo
a Santísima
Trindade
me abra as portas
do Ceo,
que todo o demais xa
o terei Aló,
pero,
aló dentro,
no país dos anxos,
xunto con meus
pais,
que con esa
intención me fixeron,
coidaron e amaron,
precedéndome no
seu ascenso,
tal que para que
os imitase
eu!
-.-
“Se me amades,
gardaréde-los meus
mandamentos,
e eu rogareille ao
Pai,
e daravos outro
Paráclito
(Espírito Santo)
para que decote estea
convosco:
o Espírito da
verdade”.
O PARÁCLITO:
Palabra do grego "parakletos", que literalmente significa "aquel
que é invocado"; é por tanto o avogado, o mediador, o defensor, o
consolador. Xesús preséntanos ao Espírito Santo dicindo: "O Pai daravos outro
Paráclito" (Xoán 14,16). O avogado defensor é aquel que, poñéndose de
parte dos que son culpables debido aos seus pecados, deféndeos do castigo
merecido, sálvanos do perigo de perder a vida e a salvación eterna. Isto é o
que realizou Cristo, e o Espírito Santo é chamado "outro paráclito"
porque continúa facendo operante a redención coa que Cristo nos liberou do
pecado e da morte eterna.
Señor,
por
falta de medios e de avogados
a
cousa non queda, non creba;
¡en
todo caso, de haber algún fallo,
algún
esquecido,
serei
eu,
pecador,
que
así me confeso,
e
así invoco a asistencia
do
Paráclito ofertado,
da
Terceira Persoa desa Trindade
Santísima,
que
se me ofrece de oficio,
para
salvarme...,
sen
cargas e con gratuidade!
¡Señor,
moi
agradecido che estou;
sálvame
para que poda,
no
Ceo,
cos
anxos adorarte!
-.-
“O
mundo non o pode acoller,
pois
non o ve nin o coñece;
mais
vos coñecédelo,
pois
permanece onda vos
e
está en vós.
Nos
vos deixarei orfos;
logo
volvo onda vós.
Un
pouquiño máis e o mundo xa non me verá;
pero
vós habédesme ver,
que
eu vivo
e
tamén vós habedes vivir.
Naquel
día coñeceredes que estou en meu Pai,
e
vós en min, e eu en vós.
Quen
ten os meus mandamentos e os garda,
ese
ámame;
o
que me ama será amado
por
meu pai,
e
eu amareino e manifestareime a el”.
¡Pero
que Mestre este Xesús de Nazaré,
Deus
Fillo, Fillo de Deus,
que
vaia lección
maxistral
a
que aquí nos deixou
para
entender
á
Santísima Trindade.
Todos
a favor noso,
de
consún,
dándonos
a man,
e
nós...?
¿Nós?
¡Nós
correndo polo monte
tras
das lebres,
tras
da cruz,
bordeando
ese abismo
que
traga aos pecadores!
-.-
“Non vos deixarei
orfos;
logo volvo onda
vós.
Un pouquiño máis
e o mundo xa non
me verá;
pero vós habédesme
ver,
que eu vivo,
e tamén vós
habedes vivir.
Naquel día
coñeceredes
que estou en meu
Pai,
vós en min, e eu
en vós.
Quen ten os meus
mandamentos e os garda,
ese ámame;
o que me ama será
amado
por meu Pai,
e eu amareino e
manifestareime a el”.
Fáiseme incrible
que,
cos milagres de
Xesús
e mailas súas
verbas
recollidas nos
Evanxeos,
siga habendo
profanos,
mesmo ao redor de
nós.
¿Non será por
culpa
do mal exemplo que
damos
estes que nos
chamamos crentes?
¡Pois vaia
categoría de cristiáns;
un nome e pouco
máis!
-.-
“Se alguén me ama,
gardará a miña
palabra,
e meu Pai amarao,
e viremos onda el,
e faremos vida con
el.
O que non me ama,
non garda as miñas
palabras;
e a palabra que
escoitades de min
non é miña,
é do Pai que me
mandou.
Díxenvos estas
cousas mentres estaba convosco,
pero o Paracleto,
o Espírito Santo,
que meu pai
mandará no meu nome,
ese havos ensinar
todo
e traeravos a
lembranza
de canto vos
dixen”.
-.-
O Paráclito, ou Paracleto, que aquí se
chama Espírito Santo, ten, tamén, a misión de confirmar aos discípulos de Xesús,
iluminando a súa mente para que comprendan o mundo da verdade e dean testemuño
da Verdade, da verdade absoluta.
¡Mira que nolo
deixou dito,
dito e repetido,
pero somos así de
cacholáns;
cústanos crer
na Santísima Trindade,
“Tres persoas
distintas nun só Deus”,
ese dogma de fe
que se nos
aclarará cando subamos
e vexamos
cos ollos da gracia
celestial!
No ínterim,
fe,
que pouca fai
falta
cos milagres
que Xesús deixou
feitos,
propios de Deus,
do Deus auténtico,
aquí mesmo,
na terra!
Pero xa non
está...
¿Como que non
está?
¿E logo, non
fuches comungar?
-.-
“Déixovo-la paz,
dóuvo-lo a miña
paz:
Eu non a dou como
o mundo a dá.
Non vos agoniedes,
nin teñades medo.
Oístes que vos
dixen
“voume, e logo
volvo onda vós”.
Se me amásedes
alegrariádesvos
de que eu vai onda
o Pai,
xa que o Pai é
máis cá min”.
Xesús é o “príncipe da paz”, e por iso nos
deixa a paz. Con todo, unha paz distinta da que promete o mundo: Xesús non nos
evita as tribulacións, pero ao final participaremos da vitoria de Cristo sobre
o espírito mundano: a paz de Cristo refírese á salvación. Esta afirmación “o
Pai é máis cá min” haina que entender no seu senso, de distinta misión entre o
mandado e o que manda, aquel que o mandou para redimir, para perdoarlle á
Humanidade.
¡A paz de Cristo
é a Salvación...!
Daquela, ¿que máis
queremos
se nesa paz xa o
temos todo,
todo o importante?
¡Catro
tribulacións neste mundo,
catro,
catro ou cinco,
pero iso non é
nada
agora que temos asegurada
a redención,
agora que Cristo
padeceu e morreu
pola nosa
Salvación.
Morreu, pero,
resucitou,
abríndonos
coas súas chagas
a eterna
Liberación
-.-
¡Este calvario de
vida...!,
adoitamos dicir
cando nos cansamos
de leva-la cruz,
a pequeniña,
a das nosas dores.
¡Pois vaia que
somos egoístas:
Co pecado que traemos
enriba
e só temos,
de cando en vez,
algunha penuria, algún
malestar!
Daquela,
ofrezámoslle a
Deus,
como penitencia,
estas cruces
merecidas,
que El,
a cambio,
vainos levar ao Ceo
sen purgar.
¡Se fose cousa de
homes...
quen o podería
pagar!
-.-
Señor,
cámbiame a
covardía de Pedro
pola afouteza da
Verónica;
¡e logo din que as
mulleres
non están chamadas
ao presbiterio!
Señor,
a falta de lenzo,
que non se me
borre o teu retrato
do meu cerebro,
así,
cando a
inconsciencia me pida pecar,
a conciencia
levarame ao
Calvario,
que será o meu
espertar!
-.-
“Oístes que vos
dixen
“voume e logo
volvo onda vós”.
Se me amásedes,
alegrariádesvos de
que eu vaia onda o Pai”
Esta afirmación,
Señor,
nunca a
repetiremos abondo.
¿Se me amásedes?
Algo, si,
pero menos do que
mereces,
do que fixeches
por nós.
Nestas
pasividades,
Señor,
danos calor
espiritual
para zafarnos
desta friaxe
tan...,
¡terei que dicilo:
animal!
-.-
“Se alguén non
permanece en min,
é coma os ramos
arrincados fóra,
que secan;
apáñanos, bótanos
no lume e arden.
Se permanecedes en
min
e as miñas
palabras permanecen en vós,
pedide o que
queirades,
e hásevos facer.
Nisto é
glorificado meu Pai:
en que levedes
froito abondoso
e vos mostredes
como
discípulos meus”.
Señor,
no que a min
atinxe,
por pedir non vai
quedar;
distinto tema será
o de merecer!
Iso:
¿Que teño que facer
para a Túa gracia
divina
acadar?
¡Ben llelo
dixeches aos teus apóstolos,
que deles son
herdeiro,
herdeiro e alumno
tamén:
outra cousa será
que me entre na
chencha,
tan ofuscado que
estou
coas tentacións
mundanas,
malas e perversas!
-.-
“Se o mundo vos
aborrece,
sabede que me
aborreceu a min
antes que a vós.
Se fósedes do mundo,
o mundo amaríavos
como cousa propia:
pero,
como eu vos
escollín do mundo,
por iso o mundo
vos aborrece.
Lembrádevos da
palabra
que vos dixen:
Non hai servo
maior có seu señor;
se a min me
perseguiron,
hanvos perseguir
tamén a vós”.
Os discípulos non poden comparti-los
criterios do mundo. Xesús segregaos da maldade, e transmítelle-los seus
criterios. Por tanto, se seguen fielmente as orientacións do Mestre, non poden
menos que ser perseguidos, como el o foi.
¡Que me importa
ser perseguido,
esquecido,
odiado incluso,
se estou da parte
boa,
da túa,
da certa,
da verdadeira!
O que preciso son
ánimos,
ánimos para no
decaer,
e cos ánimos a
vara de San Xosé,
para terme en pé!
-.-
“Quen me aborrece
a min,
aborrece tamén a
meu Pai.
Se non fixese
entre eles as obras
que ningún outro
fixo,
non terían pecado;
mais agora
víronas,
e aborrecéronme a
min e a meu Pai;
de xeito que se
cumpra a palabra
que está escrita
na súa Lei:
Aborrecéronme sen
razón”.
O senso destes versículos é que, facendo
Xesús as obras que fixo, non teñen desculpa aqueles que non o recoñeceron. Por
outra parte, ao non recoñecer a Cristo naquel Xesús que facía aquelas obras,
equivale a non recoñecer ao Pai.
¿Aborrecer a Deus?
Iso é o colmo
da maldade;
e coa maldade, a
estupidez!
Fai falta ser
imbécil
para preferir o
pecado
á graza de Deus;
pero a realidade é
esta:
¡Vimos tan malvados,
tan mal
aconsellados,
do maligno,
que pasamos á
preparación
coresmal
en carnaval, divertíndonos!
-.-
“Díxenvos estas
cousas
en comparanzas.
Vai chega-la hora
en que xa non vos falarei
nelas,
senón que vos
falarei do Pai abertamente.
Naquel día
pediredes no meu nome.
E non vos digo que
rogarei por vós ao
Pai,
xa que o propio
Pai vos ama,
pois vós amástesme
a min,
e crestes que eu
saín de Deus.
Saín do Pai e vin
ao mundo;
de novo deixo o
mundo
e vou onda o Pai”.
...
“Díxenvos estas
cousas
para que teñades
paz grazas a min.
No mundo haberedes
ter apertos,
pero tede ánimo.
Eu vencín ao
mundo”.
...
¡E tanto que o
venciches,
Señor;
agora, co teu
ensino,
tócame a min
vencerme a min
mesmo;
si,
vencerme a min
mesmo,
Señor;
vencer a miña
maldade
para seguir ás
túas leccións,
exemplares!
-.-
“Logo,
erguendo os ollos
ao Ceo, dixo:
Pai, chegou a
hora:
Glorifica ao teu
Fillo
de xeito que o
Fillo te glorifique a Ti;
conforme lle
deches poder
sobre todo home,
para que dea vida
eterna
aos que ti lle
deches”.
A chegada da hora marca o momento máis
importante da existencia terrea do Fillo de Deus. ¡Xa estamos en presencia da
Redención!
Santísima
Trindade,
aquí me poño de
xeonllos:
Humíllame,
Deus,
para que poda ser
enxalzado
na túa presenza!
-.-
“En dicindo isto,
saíu cos seus
discípulos
para a outra banda
do regueiro Cedrón,
onde había unha
horta,
na que entrou el e
mailos seus discípulos.
Tamén Xudas,
o que o había
entregar,
coñecía aquela
horta,
pois en moitas
ocasións estivera alí Xesús
cos seus
discípulos”
Señor,
eu tamén teño unha
horta,
cunha oliveira por
min plantada;
non para que dea
olivas
a seiscentos de
altitude,
senón
para que os meus netos
utilicen as súas
ramas no teu,
triunfal,
Domingo de Ramos.
Cerquiña da oliva
as miñas cinsas
repousarán;
aínda que só sexa
simbolicamente,
déixame, así,
participar
da túa Paixón
mortal.
“Xudas,
que levaba a
patrulla e a garda
dos sumos pontífices
e dos fariseos,
chegou alí con
farois, fachos e armas.
Entón Xesús,
sabendo todo o que
lle viña enriba,
adiantouse e
preguntoulles:
-¿A quen
buscades?”
Xoán, recollendo palabras de Xesús, dinos
que a salvación vénnos polo coñecemento de Deus, un coñecemento que non só é
intelectual, senón toda unha comunidade de vida con Deus. Esta vida eterna,
para Xoán, comeza aquí abaixo, pois aquí xa son salvados os que honran a Deus
crendo en Xesús Cristo.
Hai dúas formas de
buscar:
para ben e para
mal;
como tamén hai
bicos traidores...
Ben ofuscado tiña
que estar
Xudas
para atreverse á
súa traizón.
¿Xudas, soamente
Xudas?
¿E logo, o resto dos
pecadores,
que viñemos
facendo
ao longo da vida,
en tantas
ocasións?
¡Pois o mesmo, ou
parecido:
Traizoar a quen
foi crucificado
por nós,
nunha paixón
voluntariamente aceptada;
¡si, por e para
nós!
Morreu para
resucitar,
para abrirnos a
porta da
Salvación!
-.-
¡Meu Deus,
agora quero
buscarte doutro xeito:
para, de xeonllos,
ofrecéndoche os meus padecementos,
pedirche perdón!
As miñas traizóns
son terribles,
seino,
pero tamén creo na
túa bondade,
que é infinita,
e non só para min!
Xudas, ¿verdade
que che perdoou o Fillo de Deus?
¡Se te arrepentiches,
seguro que si!
-.-
“Entón Simón
Pedro,
que tiña unha
espada,
desenvaiñouna
e feriu ao garda
do Sumo Sacerdote,
rabenándolle a
orella dereita.
O nome do garda
era Malco.
Pero Xesús díxolle
a Pedro:
Mete a espada na
vaíña;
¿ou acaso non hei
bebe-lo cáliz
que me deu o Pai?
Entón a patrulla,
o tribuno e mailos gardas
dos xudeus,
agarraron a Xesús
e prendérono”.
Bebe-lo cáliz significa aquí apandar co
sufrimento, asumi-la acción dolorosa, rexeitable desde o punto de vista humano.
¡Ai, Deus, eu,
merecendo tantos
castigos por desoír os teus mandatos,
os teus
Mandamentos,
e pouco me falta
para blasfemar
cando me toca a
mala sorte
dos padecementos!
Acéptamos, Señor,
como remisión,
como penitencia,
tan pequeniños que
son
os meus sufrimentos,
cos teus
comparados.
Os meus son de
penitencia,
mínima penitencia,
mentres que os teus
foron
de
Salvación eterna!
-.-
“A porteira
preguntoulle a Pedro:
¿Non es tamén ti
dos discípulos
dese home?
El contestou:
-Non son.
E así tres veces”
¿Soamente tres?
Señor,
cantas te levarei negado;
e con iso e con
todo,
de arrepentido,
seguro que chorei
menos
que Pedro!
¡Dáme bágoas,
Señor,
para cumprir
coa penitencia
merecida!
-.-
“Xesús
respondeulle
(ao Sumo
Sacerdote):
-Eu falei á vista
do mundo, publicamente;
sempre ensinei na sinagoga e no templo,
sempre ensinei na sinagoga e no templo,
onde se xuntan
tódolos xudeus,
e non falei nada
ás agachadas.
¿Por que me
preguntas a min?
Pregúntalles aos
que me oíron
de que lles falei,
que eles saben ben
o que dixen”.
¡Sabíano todos,
pero a todos
estorbaba,
cada un segundo as
súas circunstancias,
os seus egoísmos,
as súas soberbias;
en xeral,
as súas malicias,
que eran,
coma as miñas,
infinitas,
imperdoables!
Isto de que nos
estorbe Deus
é para tolear;
ou,
por mellor dicir,
cousa de tolos:
¡de tolos
malvados!
-.-
“Ao dicir isto,
un dos gardas alí
presentes,
deulle unha
labazada a Xesús,
dicindo:
¿Así lle respondes
ao Sumo Sacerdote?
Xesús replicoulle:
Se falei mal,
demóstrame en que;
e se falei ben,
¿por que me
pegas?”
Aquilo foi unha
bacanal de tódolos diabros,
todos xuntos e
todos en acción;
reunidos,
dispostos a acabar
con Deus,
con propio Fillo
de Deus,
pero os moi
soberbios,
cegados pola súa
maldade,
non se decataban
de que
estaban elaborando
a propia derrota,
a derrota do mal!
-.-
“Levaron entón a
Xesús
de onda Caifás ao
Pretorio.
Era a amañecida”
A constatación de que era entón “a
amañecida” ten neste Evanxeo un senso teolóxico, dirixido a facer ver que
comezaba a vitoria de Xesús para a salvación dos homes.
Ti, Señor, a
padecer,
e eu, a liberarme,
pagando por min o
propio Xesús!
A redención dos
escravos tamén se facía
pagando por eles,
mais,
neste caso,
eu,
escravo do pecado,
fun liberado
polo Calvario dun
Home Santo,
Deus e Home,
á vez!
¡Bendito milagre;
bendito, impagable,
este da nosa
Salvación,
gratuíta;
gratuíta para nós,
pois por nós pagou
Xesús!
Grazas, Señor;
un millón!
-.-
De feito,
a miña Salvación
depende da miña relación con Deus.
¡Así de rotundo!
A Salvación non é
un asunto familiar,
nin colectivo.
A Salvación
compártese pero non se transfire.
A Salvación non se
herda;
o feito de que meus
pais sexan, estean, salvos,
non significa
automaticamente que eu vaia salvarme.
Aínda que toda a
familia sexa salva,
eu non o serei a
menos que acepte a
Jesucristo
como Señor e
Salvador,
e teña unha
Relación Íntima, Real e Verdadeira
con Deus.
-.-
“Xesús
contestoulle:
(A Pilatos)
O meu reino non é
deste mundo;
se deste mundo
fose,
os meus oficiais
loitarían
para que ninguén
me entregase aos xudeus;
pero o meu reino
non é de aquí”
Xesús afirma a súa realeza, pero unha
realeza distinta da humana: ten como finalidade o dar testemuño da verdade,
revelar a Deus na súa persoa.
Tampouco nós somos
deste mundo,
aínda que por
tales nos teñamos.
Estamos neste
mundo
a título escolar,
preparándonos para
a Revalida
Celestial!
-.-
“Eu non atopo nel
culpa ningunha.
Hai entre vós o
costume
de que vos solte
algún pola Pascua.
¿Queredes, logo,
que vos solte
ao Rei dos Xudeus?
Pero berraron
outra vez,
dicindo:
Non. A ese non; a
Barrabás!
Xoán fainos ver como se deixan libres os
que tiñan que ser condenados, e se condena aos que traballan pola verdade.
Alí estaba eu;
eu mesmo,
que tantas veces
levo preferido
a Barrabás.
Señor,
ábreme os ollos
para que dunha vez
por todas
distinga a
verdade,
e defenda aos
verdadeiros,
e deixe de
traizoar a Deus,
ao propio Deus,
pois isto si que é
blasfemar;
isto é,
pecado mortal!
-.-
¿Emperador?
¡Si, eu;
emperador de min
mesmo,
e por tanto,
egoísta e altivo,
aínda que baixo
de estatura moral:
un falsario!
Por iso me coroo
de loureiros,
a miúdo,
na intimidade.
¡Si, eu, a min
mesmo!
Pero esta semana,
xa que é Santa,
apéome do cabalo
imperial,
para coroarme coa
cruz,
Señor,
coa túa, coa de
espiñas,
con esa que che
puxeron,
erroneamente,
na túa Santa Faz!
¡Non hai dereito
para que a leves
por min,
tan miña que é,
esa!
A confusión estivo
en que Barrabás son
eu;
os pecados son
meus,
e túas as virtudes!
¡Pilato, que te
estás equivocando:
dálle a cada un
a súa,
pois o rei falso
son eu!
E se ti non o fas,
xa o farán as
andoriñas,
as miñas!
-.-
Maldita / bendita
sentenza
¿Non habería outra
forma de redimirnos?
¡Iso só Deus o
sabe!
“Os xudeus
replicaron:
-Nós temos unha
lei,
e conforme a esa
lei debe morrer,
por facerse fillo
de Deus!”
¡Si, si, si;
mil veces si,
Fillo de Deus,
que ben o levaba
demostrado,
con palabras que
se correspondían cos feitos,
con milagres,
e incluso con
resucitados,
pero vosoutros,
meus irmáns no
pecado,
cegos coma as
toupas,
ou máis!
“Cando Pilatos oíu
estas palabras,
colleu medo,
entrou outra vez
no Pretorio
e preguntoulle a
Xesús:
-¿De onde es ti?
Pero Xesús non lle
deu unha fala.
Entón Pilato
insistiu:
¿Comigo non falas?
¿Comigo non falas?
¿Non sabes que
teño poder para soltarte
e poder para
crucificarte?
Xesús
respondeulle:
-Non terías ningún
poder sobre min
se non cho desen de
riba.
Por iso,
o que me entregou
a ti
ten maior pecado.
Despois disto
Pilato procuraba liberalo
pero os xudeus
(¡Cabróns, fillos
da cabra,
os de daquela,
pois os de hoxe
pagan por herdanza!)
berraban:
-Se soltas a ese
non es amigo do César:
Todo o que se fai
rei, oponse ao César”.
Xesús non lle está pedindo a Pilato a súa
liberdade, senón que conserva toda a súa serenidade. Máis aínda, Xesús ve aí a
man do Pai que goberna a historia.
(¡Cabróns, falsos,
traidores,
que non teño epítetos
axeitados,
do voso nivel,
propios para desalmados!)
Pero,
que estou dicindo,
se tamén
participei cos meus,
cos meus pecados,
alí presentes!
¿Arrepentíronse os
xudeus?
¡Señor, pídocho
por min,
pero tamén por
eles!
-.-
“Pilato, oídas
estas palabras,
levou para fóra a
Xesús e sentouno no tribunal,
no sitio nomeado
“O enlousado”,
en hebreo
“Gábaza”.
(Era o día da
preparación da Pascua,
alá sobre as doce
do día)
Díxolles aos
xudeus:
Velaquí o voso
rei.
Pero eles
berraban:
¡Fóra, fóra!
¡Crucifícao!”
¿Eles berraban?
¡Era Satanás, que
o facía pola súa boca,
e eles sen
decatarse
do seu deicidio
salvaxe!
-.-
¡Pola miña parte
non sei se maldicilos
ou doerme deles,
que ambas cousas
merecen!
Xesús, agónico,
perdooulles;
daquela,
eu...,
na lista dos
penitentes!
-.-
“Pilato
preguntoulles:
Pero ¿como vou
crucifica-lo voso rei?
Os sumos
sacerdotes insistiron:
Non temos máis rei
có César.
Daquela
entregóullelo
para que o
crucificasen”
O paradigma é
absoluto:
¿Eliminar ao propio
Redentor?
Ten habido xuízos
falsos
falsos acusadores,
pero o de Xesús
é...,
inenarrable!
Señor,
nin case me atrevo
a pedirche perdón
pois
nas que che
fixeron tamén estaba eu
presente:
¡Eran os meus
pecados en acción,
sentenciando ao propio
Redentor!
-.-
“Entón prenderon a
Xesús.
Cargando el mesmo
coa cruz,
saíu para o lugar
chamado da Caveira,
que se di Gólgota
en hebreo.
Alí crucificárono,
xunto con outros
dous,
un a cada lado,
e
Xesús no medio”.
Señor,
deses dous quero
ser o bo ladrón,
o arrepentido;
roubéille-la fe a
todos aqueles
aos que
escandalicei con meus feitos
impíos,
mais agora, na
miña cruz,
quero ir contigo,
ao teu Reino!
Non é cuestión de
merecelo,
senón,
misericordia túa,
Señor,
Señor da clemencia
infinita,
Señor do Perdón!
-.-
“Escribiu Pilato
un título
e púxoo na cruz.
O escrito era:
Xesús de Nazaret,
o Rei dos Xudeus”
(Estaba en hebreo,
latín e grego)
Pilato,
querendo
xustificarse, quedouse curto.
¡Claro que era
Rei,
pero
non só de xudeus,
senón do mundo
enteiro!
Meu Señor, meu
Deus,
Rei Universal,
Perpetuo, Divino,
eu,
humilde vasallo,
eu, si,
ao pé da Cruz,
quero servir de
letreiro,
outro:
¡Mataron ao Rei do
Universo,
que deu a súa vida
para salvar a miña!
Agnus Dei
qui tollis peccata mundi.
Miserere nobis
-.-
Tamén nisto se
cumpriu a Escritura:
“Repartiron entre
eles a miña roupa
e sortearon a miña
túnica”
Señor,
a túa roupa xa
está repartida,
pero queda o manto
da Virxe María,
que por algo lle
rezo,
ao deitarme,
cada día:
“Cúbreme co teu
mando,
Virxe Sagrada
María,
nesta cama e
sempre,
que o conservas
bendito
de abeira-lo teu
Fillo!”
-.-
“Ao pé da cruz de
Xesús
estaban súa nai,
María de Cleofás
e mais María a
Magdalena.
Xesús, vendo a súa
nai,
e onda ela
ao discípulo a
quen amaba,
díxolle á nai:
-Muller, velaí o
teu fillo.
Despois díxolle ao
discípulo;
Velaí a túa nai.
A escena da cruz representa o cume da obra
de Cristo, cun marcado senso eclesiolóxico. Xesús chámalle muller á súa nai,
por relacionala con Eva, nomeada no Xénese como “a muller” e “a nai dos que viven”.
A María venlle encomendada unha misión que pertence á obra mesiánica de Xesús.
Por iso, a misión de María ten un senso eclesiolóxico: en María témo-lo
prototipo da Igrexa. Xoán acolle a María na súa misión, e así nace a nova
comunidade mesiánica.
No Calvario,
Xesús,
Notario Maior do
Reino,
do Reino de Deus,
cambioume a
filiación:
¡Xa non son fillo
de Eva,
da Eva pecadora,
senón de María,
da propia María,
da propia Nai do
propio Redentor,
que así o fixo
constar
naquela Acta da súa
Cruz!
-.-
“Despois disto,
Xesús,
sabendo que xa
todo estaba acabado,
para que se cumprise
plenamente
a Escritura,
dixo:
Teño sede.
Había alí un xerro
cheo de vinagre.
Entón,
atando unha
esponxa empapada de vinagre
a unha cana de
hisopo,
achegáronlla á
boca.
Cando probou Xesús
o vinagre
dixo:
Está cumprido.
E inclinando a
cabeza
entregou o
espírito.
¡Entregouno á Igrexa!
Señor,
estou tremendo,
pero máis aínda o
tería que estar
para,
coas miñas dores,
atrición e contrición,
non atreverme, de
novo, a pecar!
-.-
Tiñas sede,
Señor,
sede de Salvación,
e nós,
¿que che demos
para beber?
¡O propio en nós:
Vinagre, viño
agre!
¡Estaba escrito
que así tiña que ser,
para máis padecer!
-.-
“Viñeron, logo, os
soldados,
e rompéronlle-las
pernas ao primeiro
e mais ao outro
que crucificaran
con el.
Pero o chegaren
onda
Xesús.
como o viron xa
morto,
non lle romperon
as pernas,
senón que un dos
soldados
traspasoulle o
costado
cunha lanza,
e no instante saíu
sangue e auga”.
Amais do senso natural de deitar sangue e
auga, o evanxelista percibe un senso teolóxico: a morte de Cristo, simbolizada
no sangue, trae consigo a eficacia espiritual, representada pola auga, que
simboliza o don do Espírito Santo. Secundariamente pode ter un senso
sacramental: moitos Santos Padres viron na auga e no sangue a proclamación dos
sacramentos do Bautismo e da Eucaristía.
¡Por se o outro
fose pouco,
a lanzada...!
Señor,
alancéame a min
para que do meu
corazón
broten,
manen,
renazan,
os zumes do meu
bautismo,
e co bautismo
a túa, Sacrosanta,
Eucaristía!
Corazón dolorosísimo de Xesús, que tanto
sufriches por min, e queredes representar as túas penas e dores na Cruz, coroa
de espiñas e ferida da lanza, co que vos manifestastes, paciente e amante ao
mesmo tempo, dáme a graza de resarcir as inxurias e ingratitudes feitas contra
Vós, e maila gracia de amarvos no tempo e tamén na eternidade. Amén!
-.-
“Despois disto,
Xosé de Arimatea,
que era discípulo
de Xesús,
-aínda que ás
agachadas,
por medo aos xudeus-,
rogoulle a Pilatos
que lle deixase
retira-lo corpo de Xesús.
Pilato accedeu.
Foi e retirou o
corpo”.
“Foi tamén
Nicodemo
-aquel que
primeiramente viñera
onda Xesús de
noite-,
levando unha mestura
de mirra e áloe
de case cen libras”.
Faltei eu,
Señor,
que aínda no
estaba neste mundo;
Agora que nacín,
e pecador que son,
déixame acudir á
Cruz,
para,
de xeonllos,
bendicirte;
para adorarte,
embalsamándote
coas miñas bágoas,
que che pido as
consideres
mirra e áloe,
unción de arrepentido!
-.-
“Colleron o corpo
de Xesús e,
segundo é costume
sepultar entre os xudeus,
enfaixárono en panos,
con aromas.
no sitio onde
crucificaron a Xesús
había un xardín,
e no xardín un
sepulcro novo,
do que aínda non
usara ninguén.
Puxeron alí a Xesús,
por mor da preparación
dos Xudeus,
pois o sepulcro
estaba cerca”.
Tracto:
Absólve, Dómine,
ánimas ómium fidélium defunctórum
ab omni vínculo delictórum.
Et grátia tua illis succurrénte,
Mereántur evádere iudícium ultiónis.
Et lucis aetérnae beatitúdine pérfrui.
-.-
Primeiro ás
mulleres.
¡Resucitou!
“O día primeiro da
semana
María, a
Magdalena,
foi ao sepulcro
moi cedo,
cando aínda era escuro,
e viu que a pedra
do sepulcro
estaba quitada.
Botou a correr e,
chegando onda Simón Pedro
e onda o outro
discípulo
a quen amaba
Xesús,
(Xoán),
díxolles:
Colleron do
sepulcro ao Señor,
e non sabemos onde
o puxeron”.
¿Que onde o
puxeron?
¡Non puideron con
El,
que puido El con
todos,
vivos e defuntos!
Aleluia, aleluia.
Scimus Christus
Surrexísse a mórtuis vere:
tu nobis, victor Rex,
miserére.
Amén.
Allelúia.
-.-
“Pedro e mailo
outro discípulo
saíron correndo
cara ao sepulcro.
Corrían os dous á
par.
pero o outro
discípulo
correu máis
lixeiro que Pedro,
e chegou primeiro
ao sepulcro.
Abaixándose,
viu que estaban os
lenzos,
pero non entrou.
Entón chegou tamén
Simón Pedro,
que o seguía,
e entrou no sepulcro.
Viu os lenzos
pousados alí.
pero o sudario que
envolvera a súa cabeza,
non estaba cos
panos,
senón á parte,
enrolado noutro
lugar.
Entón entrou tamén
o outro discípulo,
que chegara
primeiro,
ao sepulcro.
viu e creu,
pois aínda non
entenderan que,
conforme á Escritura,
era preciso que
resucitase de entre os mortos.
Entón os
discípulos volveron para a casa”.
¡Xa esqueceran,
ou non entenderan,
a Escritura!
¡Pásame a min,
que,
toda unha vida
lendo a Biblia,
e sigo con vendas!
¡É ben certo
que non hai peor
cego
que aquel que non
quere ver!
-.-
Así as imaxinou
Rubens
AS MULLERES NO
SEPULCRO
¡É de sentido
común
que non podían
faltar;
o que carece de
sentido
é que non as
deixen misar!
“Mentres tanto,
María quedara ao
pé do sepulcro,
na parte de fóra,
chorando.
Sen deixar de
chorar,
abaixouse a ollar
no sepulcro.
Viu dous anxos de
branco,
sentados,
un á cabeceira
e outro aos pés
do sitio onde
xacera
o corpo de Xesús.
Eles
preguntáronlle:
Muller, ¿por que
choras?
Ela respondeulle:
¡Porque colleron
ao meu Señor
e non sei onde o
puxeron!
Dito isto,
virouse cara atrás
e viu a Xesús alí
de pé,
pero sen decatarse
de que o era.
Xesús
preguntoulle:
Muller, ¿por que
choras?
¿A quen buscas?
Ela,
coidando que era o
xardineiro,
díxolle:
Señor,
se o levaches ti,
dime onde o puxeches,
que eu o collerei.
Xesús díxolle:
¡María!
Ela,
virándose,
exclamou en hebreo:
¡Rabbuni!
(Mestre)
Xesús díxolle:
Sóltame,
que aínda non
subín onda o Pai;
máis ben,
vai onda os meus
irmáns
e dilles:
Subo onda meu Pai
e voso Pai,
o meu Deus e o
voso Deus.
María Magdalena
foilles contar aos
discípulos
que vira ao Señor,
e que lle dixera estas
cousas”.
Grazas, María,
María de Magdala,
polo teu
comportamento exemplar.
Ti estabas
agradecida
de que os teus
pecados
che fosen
perdoados!
Daquela,
axúdame a buscar a
Deus,
a Cristo
resucitado,
para pregarlle
polos meus...,
que tanto me
estorban,
e quixera borralos!
-.-
¿Pechadas as
portas?
¡Si; iso
facemos,
a miúdo,
pero con Deus
non vale!
“Naquel día,
o primeiro da
semana,
ao serán,
estando
pechadas as portas
onde estaban os
discípulos,
por medo aos
xudeus,
chegou Xesús,
e poñéndose no medio,
díxolles:
-Paz convosco.
Dito isto,
mostróulle-las
mans e mailo costado.
Os discípulos
alegráronse,
vendo ao Señor.
El díxolles
outra vez:
Paz convosco:
Como o Pai me
mandou,
tamén eu vos
mando a vós.
Dito isto
alentou sobre eles,
e díxolles:
Recibide o
Espírito Santo:
A quen lles perdoedes os pecados,
quedaranlles perdoados;
a quen llelos reteñades,
quedaranlles retidos”.
¡Grazas, Señor,
infinitas,
que xa temos
Sacramento da Penitencia;
a Deus grazas!
¡Agora o que nos
falta
é
ser penitentes,
cousa que
adoita facérsenos
insoportable,
pesada!
A misión dos discípulos ten como
base e fundamento a de Cristo. O Espírito Santo aparece como un don persoal de
Deus, que virá aos discípulos cando Xesús volva ao Pai, que ensinará aos
cristiáns conducíndonos á verdade, e que dará testemuño do Mestre. Este
Espírito é o que nomeamos Espírito Santo, a terceira das divinas persoas.
Despois da
penitencia
gozaremos da
gloria
eterna;
despois do
Calvario,
coa chave da
cruz
abrirásenos o
Ceo.
Aleluia,
que xa estamos
redimidos,
pola
misericordia
de Xesús,
Rei dos xudeus,
e noso tamén!
-.-
Tomé, o meu
colega.
“Pero Tomé, un dos doce,
o chamado Xemeo,
non estaba con eles cando chegou
Xesús.
Dicíanlle entón os outros discípulos:
-Vímo-lo Señor.
Pero el contestoulles:
Como non vexa nas súas mans
as furas dos cravos,
e non meta
nelas o meu dedo;
como non meta a miña man no seu costado,
non crerei.
Oito días despois
estaban outra vez dentro os discípulos,
e Tomás con eles.
Chegou Xesús,
estando pechadas as portas,
e poñéndose no medio,
dixo:
Paz convosco.
Despois díxolle a Tomé:
-Trae aquí o teu dedo
e mira as miñas mans;
trae a túa man e métea no meu costado.
Non sexa incrédulo, senón home de fe.
Tomé respondeulle:
-¡Meu Señor e meu Deus!
Eu tamén, con Tomé:
¡Meu Deus, meu Señor!
Eu, tamén,
home de pouca fe;
tamén quero crer,
pois, tendo a Biblia,
non me fai falta ver o que outros
viron por min!
-.-
Señor,
a propósito da Biblia:
¡Bendito sexa o teu pobo, o elixido
que fixo posible
as
escrituras,
e nelas palpamos
as túas feridas
profundas,
suficientes para alumarnos
con luz divina!
-.-
PENSANDO NA PAIXÓN
¿Por que
non veu antes o Mesías?
Pero,
se aínda así,
anunciado por ducias de profetas,
nun pobo con escritura,
con cultura herdada,
ampliada,
de Exipto, de Grecia, de Persia,
de tantos pobos antigos,
custoulles traballo
recibilo,
e máis aínda entendelo!
Sorte foi a nosa,
que temos a Biblia
traducida,
un Cristo redivivo,
pero,
nin con esas,
polo menos,
eu,
duro de molleira que son!
¡Apiádate de min, Señor,
pois,
nin coa Biblia en galego
esperto
do meu sono terreo!
-.-
A Ascensión, de
Giotto.
Fóisenos,
pero,
na súa doutrina
deixounos
as chaves do
Ceo;
e se o queremos
recibir,
na Eucaristía
témolo,
sempre,
ao noso dispor!
-.-
Conclusión:
(Xoán 21, 24-25)
“Este é o
discípulo que dá testemuño destas cousas
e o que as
escribiu:
Sabemos que o
seu testemuño é verdadeiro.
Hai aínda
moitas máis cousas
que fixo Xesús,
que,
se se escriben unha por unha,
coido que o propio mundo
non podería conte-los libros
que habería que escribir”
Xoán
-.-
Sacando, con
Trabada, o Ecce Homo,
en Montecubeiro,
na Semana Santa
de 1948.
-.-
Sesenta
anos despois:
¡Señor,
vou contigo;
admíteme
na túa procesión,
que
te acompaño para pedirche,
humildemente,
perdón!
Nas nosas Vodas
de Ouro, en San Cibrao, diante da nosa Virxe.
Ano 2.003
Son
reflexións de Xosé María Gómez Vilabella
na
Semana Santa do ano 2008.
-.-
No hay comentarios:
Publicar un comentario