ESPALLANDO IDEAS -II-

.../...

Veño da igrexa de San Pablo, de Misa Maior, e veño abraiado: ¡Só había vellos, vellos decrépitos! ¡Ai, Deus, que se acaba Coruña, e haberá que repoboala! Volverán os romanos; tras deles, os suevos; despois os bretóns, e acaso algún que outro normando…¡Xa non volva Mizzián, que agora ten moitos paisanos, outra vez, aquén do Estreito, Coruña incluída!

Capitán General de la VIII, Mohammed Ben Mizzián Ben Kasen.

Nesta fotografía, de Teniente coronel.

O problema meirande será que, neste XXI, o apóstolo Santiago está entretido en facer de Capelán dos políticos, labor inxente, vive Deus! Daquela, quen cristianizará ás próximas xeracións? Meu Santiago, vas ter que tornar a Zaragoza para que a Virxe, desde o seu Pilar, che renove os azos; iso, ou converter as igrexas en museos, pois o que é arte teñen, pero, do demais?

-.-

Dun tempo acá, quen máis quen menos, sabemos conducir..., autos! Todos temos carné, pero, sabemos conducirnos? ¡Ah, iso é máis difícil! Unha vida, por curta que sexa, ten infinidade de curvas, derrapes, distraccións, sinais inadvertidas, aceleróns intempestivos e freadas a destempo; ¡menos mal se nos colle bautizados, que iso imprime carácter: é un carné, aínda que provisional, pois, a quen máis recibe, máis se lle esixe!

Ditoso aquel que tivo uns pais responsables, que é o mellor dos principios, aínda que tamén encerra unha responsabilidade, polo antedito, pola obriga de conservar, ampliar e transmitir, que dixo Enriqueta Otero, e máis tíñana por roja! Ditoso, tamén, aquel que tivo bos mestres, e bos irmáns, e bos veciños, e bos…; ¡bo próximo! Ditoso, en definitiva, aquel que se molestou en asimilar os nutrientes recibidos. E malditos sexan os desagradecidos, eses que tiraron a casa pola ventá, eses que se fixeron xordos para non ir ao servizo, ao servizo do seu próximo!

O de conducir dano en Tráfico, pero o persoal, o individual, o de boa conduta…, ese dámolo nós, a nós mesmos! ¿Que nos pitan os outros condutores? ¡Se o fan con razón, grazas; de facelo sen ela, vista á fronte, e cabeza alta, sen soberbia pero con dignidade!

-.-

¡Ai Mateo, Mateo, que con nós, explicándonos a parábola dos talentos, perdiches o tempo, que xa a temos esquecida, así que dille ao teu colega Santiago que nola repita, que se apee do seu cabalo pois as nosas batallas, de momento, son outras: unha crise socio – económica máis galopante cá súa montura!

Ao propio Santiago poño de testemuña, e se minto que me corte o garneato coa de mata-los mouros, que Deus, daquela que repartiu as terras, aos nosos celtas deulles un retallo do Paraíso, exactamente o que del quedaba: A media distancia entre o Ecuador e mailo polo Norte, séxase, con un clima benigno, axeitado ao corpo humano; uns montes que lle superan ao Tabor; vales que só compiten cos de Mesopotamia; a maiores, ¡e non te rías!, as mellores rías do mundo, tanto en produción ictícola como en beleza. ¿Démoslle as grazas? ¡Á parte dalgún poeta, os prosaicos, non!

¿Que fixeron os celtas, daquela? Acocháronse nuns fortíns cativeiros, tribais, moi confortables pero pouco defensivos, así que viñeron as cohortes romanas, e…, coartáronos! ¡Individualismo atroz, e por ende, fráxil! Co ouro fixeron fibelas e axorcas para as súas mulleres, para telas felices, en lugar de vendérllelo ou trocárllelo aos fenicios, pero, ¡non eran exportadores!, así que, tan pronto se decataron diso os romanos, ¡a polo ouro galego!, de balde…, para as súas sabinas! De armas, case nada, que todo se lles volvía darlle á palleta da súa gaita, mentres as donas lles tocaban o pandeiro. Nesta indefensión, adeus celtiñas!

Viñeron os romanos, e fomentaron a exportación; eles si, pero, gratuíta: De Galicia para Roma, cos trirremes abarrotados! De primeiras, almacenaban na súa caixa forte de Lugo, tamén chamada Muralla, utilizándoa de container; para seguidamente, aproveitando o bo tempo, Vía Roma! Os romanos, ¡latinos, en definitiva!, déronse ao vicio, e tras dos vicios, viñeron as barbaridades, os emigrantes norteños, aqueles dos países pobres; viñeron os suevos, coas vaquiñas teixas, para apacentalas nos mellores prados do mundo entón coñecido! Viñeron os bretóns, tan amantes da natureza que aquí sentíronse na gloria, e…, quedáronse! Os Normandos, envexosos eles, tamén viñeron ao saldo, pero, como quedaba pouco, desistiron de apañar o rebo. Máis tarde os de alá, iso, os de Alá, intentaron permutar o seu Sáhara pola nosa Terra Chá, pero atopáronse con esa fronteira natural, asignada polo noso Deus, á que chamamos Cebreiro, cando máis ben lle correspondía o nome de Xebreiro, porque nos xebrou, porque nos separa e nos illa ddca meseta mesetaria.

Con estas riquezas, e con estes herdos, cal foi a nosa pretensión? ¡Axudarlle a Santiago a tomar Granada, para quedarnos todo por alí, esquiando na neve de Sierra Nevada, e de paso, fundando algún que outro lugarciño alpuxarreño: Bubión, Capileira, Pampaneira…, esquecidas as nosas rías, as nosas leiras, estes hortos galaicos, tan bos como desprezados.

Tempo adiante, esta vez traizoando ao propio Santiago, non só lle axudamos a don Hermenegildo, ¡San Hermenexildo era, foi, outro, ben distinto por certo!, a devolverlles Covadonga aos mouros, senón que: Démoslle soldadiños, para iso, para axudarlle a destruí-la obra de don Pelaio; démoslle as nosas mulas, aquelas crías que lles vendíamos antano aos castelán para arar os seus trigais, coa finalidade de que lle arrastrasen as cureñas dos canóns alemáns; démoslle as teixas, requisadas, para mante-los Regulares, que se negaban a xantar das perolas de jalufo. En definitiva, que ata traizoamos ao noso Patrón.

Na posguerra, os nosos emigrantes, que ían de pasar fame neste país seguiron de Coresma en América para remesar divisas fortes, ¡e tan fortes, que se utilizaron desde Madrid, polo Goberno do noso ilustre paisano, para fortalecer, para robustecer, para engrandecer, as Regiones  Devastadas, mentres as nosas nenas se vestían con sacos dos do azucre, procedentes de Cuba. O colmo foi cando Eva Perón nos mandou aqueles barcos cargadiños de trigo, e os deixamos reexpedir, desde os portos galegos, para o resto de Europa, de estraperlo! Foi unha ocasión perdida: abordalos, e descargar, mesmo a fortiori, pero, o de sempre, cando mexan por nós, dicimos que chove!

Deu en ir mal América e pasámonos a Europa, máis cerca, con menos nostalxia, pero o conto foi o mesmo, ou similar: Con aquelas divisas, como nesta Gallaecia dos nosos pecados non había industria, nin ganas de asociarse para creala, as divisas, de convertidas, upa, arriba, a elevar veciños, ou non tan veciños, eses mesmos que, tempo adiante, arramplaron co mellor do país, acazapado o Valente…, polo medo que lles tiña, polo medo que lles colleu! ¡Agora din que os arroubamos…! ¿Sería co noso arroubo? ¡Tanto estabamos fóra de nós, de nós e do noso país, que só faltou darlles o noso sangue!

¡Ai de nós cando volva o Señor, e nos pida conta do uso, do mal uso, que fixemos cos seus talentos! Imos ter que emigrar de novo, mais agora, que, para onde, que non temos terra na Habana, e a nosa puxémola a eucaliptos, a eucaliptos australianos! ¡Xa o teño: con esta afinidade, para Australia, de “canguros” que sexa, agora que estamos afeitos á súa flora!

-.-

Sabemos, polo menos ata certo punto, auditar empresas, tomarlle o pulso a un enfermo, discutir o estado dunha nación…, pero, que sabemos do que se perde, e do que se gana, en cada relevo xeracional? No paso das xeracións tamén hai perdas e ganancias, de verdade que si, pero fáltanos un aparello para medilas; ¿a que esperan eses sabios distraídos, para inventalo?

O ser humano vén a este mundo en mantillas, e hai que darlle a teta. No polo oposto están os vellos, que adoitan facer testamento dos bens materiais, pero, dos outros, dos intelectivos, que? Ou estou errado, ou grande é a evaporación cultural que acompaña ao féretro. Pero non tódolos casos son iguais, por suposto, que tamén houbo, e segue habendo, mestres bos e xenerosos, desinteresados, que nos foron transmitindo as súas impresións, as súas experiencias, os seus saberes. ¿Desinteresados? ¡Ao contrario: interesados en que non se perda algo que tanto custa adquirir como é a civilización, a civilización positiva!

Estoume lembrando que, cando ingresei no Banco, e noutros asuntos coido que pasaría algo parecido, os xefes tiñan a ¿prudente? costume de ensinar aos novatos o menos posible…, para que non chegásemos a competir con eles nos seus carguiños! Cantos máis erros, cantos máis tropezos do principiante, máis resaltaba a autoridade do veterano. A iso, en linguaxe actual, chamariámoslle, con toda razón, unha putada, unha putada dobre: fronte ao novato, pero tamén fronte á empresa, á natural evolución da empresa. Na mesma época tamén se contaba que, tanto xastres como costureiras, dábanlles o traseiro aos/ás aprendices cando cortaban…, para telos/para telas máis tempo cobrándolles pola aprendizaxe. De todo isto dedúcese que non tódolos pecados están reflectidos no Catecismo.

De tanto segredo como nos rodea, resulta que avanzamos lentos, suai-suai que di o moro, así que, entre o que tardamos en aprender e mailo que nos esconden, este homo sapiens vai máis lento cás tartarugas. ¿Que non? ¡Canto tempo pasou desde aquilo das cavernas, e segue habendo cavernícolas!

A propósito: ¿Por qué vai tan lenta a cristianización do mundo; terá algo qué ver coa persistencia do triángulo católicos-ortodoxos-protestantes? Non o sei, e o Papa Francisco quédame lonxe, en tódolos aspectos, así que non podo preguntarlle; en todo caso, de haber culpas, súas non son!

-.-

Acabo de escoitar un programa, na tele…; de escoitar, non, de oír, pois farfallaron tanto eses tertulianos, eses ”faladores”, interrompéndose a cada frase, ¡como adoitan facer, sempre, ou case sempre, en tódolos programas de tódalas emisoras, que xa é un mal endémico!, así que pouco aprendín. O antedito versaba, tentaba versar, sobre a felicidade. ¿Quen lles ensinará a respecta-las quendas; quen lles ensinará a respectar aos oíntes, para que podamos sacar proveito…, e que non todo sexan anuncios, anuncios con mulleres estilo Eva, ou menos aínda pois Eva utilizou as follas da súa parra?

¿Que dixeron da felicidade? O que mellor se lles entendeu foi que a felicidade, a felicidade plena, non existe neste mundo. ¡Niso estou conforme, pero, do resto, servidor, engadiría, modestamente, que iso da felicidade hai que explicalo con fórmulas, con fórmulas obxectivas, didácticas:

+, ou, - f =  (c1 + / - c2 + / - c3 + / - ... +/ - cn)  Ko : Ks

Que en prosa quere dicir: Máis, ou menos, f, felicidade, (o -F- maiúsculo non existe a estes efectos), é igual a unha suma alxébrica de circunstancias concorrentes nun momento dado, presentes, pero tamén pretéritas, multiplicado todo pola casuística obxectiva (Ko), e partido por casuística subxectiva (Ks). ¿Difícil? ¡Que va!

Non só contan as circunstancias presentes senón que temos as que nos veñen de atrás, do que nos pasou, ou daquela sorte que tivemos en que non nos pasasen, ou se desviasen, certos perigos, certos abismos dos que nos fomos librando. O principal denominador común está na fe do suxeito pois, sen fe, ou con pouca, sen o convencemento de que este calvario conduce á resurrección gloriosa, leva-la cruz, ¡as cruces!, é, ou debe ser, horrible.

Despois dun mesmo, despois do propio razoamento, está o detente da familia; ¡o mellor de todos, despois da fe por suposto! Tamén cabe ponderar o apoio e maila comprensión do noso próximo, amparo e colaboración que non sempre agradecemos, e iso é outro pecado. En canto a nós mesmos: temos que distinguir entre resignación activa e resignación pasiva. ¡Ora et labora! Iso de agacha-la cabeza, estilo avestruz, ¡nin no deserto! ¿Que nos pechan unha porta? ¡Busquemos outra, pois, máis arriba, ou máis abaixo, hainas, ten que habelas!

A ecuación antedita, prolongada no tempo, lévamos a unha liña oscilante, séxase, con altibaixos, máis ou menos fugaces, pero sucesivos. Non está de máis botar man daquel adaxio tan elocuente, e tan certo, de que, Nunca choveu que non escampase. Mais isto non significa acoller a tormenta sen paraugas, sen previsións, sen precaucións.

A casuística obxectiva (Ko) consiste en que o mal, o mal que nos vén de fóra, non sempre é evitable, e por iso cabréanos de mala maneira, multiplica os desánimos; mais para iso está a división, a partición, relar a casuística subxectiva (Ks), que consiste en estar preparados, animosamente preparados, para non caer, para non decaer. Como dicían os romanos: ¡Cave ne cadas! E de caídos, buscar apoios: Ante todo, no propio razoamento; e no paraugas da fe, mellor que mellor. De inmediato, na familia. ¿Que ganamos ocultándolle á familia as nosas cuítas, ese pudor mal entendido, esa falta de franqueza, cando é posible, posible e probable, que, algún deles, nos poda dar un consello axeitado para recuperar as forzas perdidas, perdidas ou diminuídas? Por outra parte, apoiarse no próximo non é mendigar enchufes, pois nada hai máis indigno que elevarse artificialmente; apoiarse no próximo é, debe ser, ante todo, confiar en que a xente é humana, uns máis e outros menos, pero ata os inhumanos nos fan favores poñéndonos trabas…, se sabemos utilizalas como trabes!

¿Receitas para lograr a felicidade? ¡De certo, non as hai, pero si algún que outro reconstituínte! Para iso, o mellor médico? ¡Eu, eu mesmo; cada un para si, con tal de que non apaguemos a luz, ás luces: ¡Ante todo, a da fe en Deus, e a continuación, a fe en nós mesmos, que por algo e para algo nos fixo Deus sapiens! 

¿A felicidade segue unha liña recta? ¡Queda demostrado que non, pero, polo menos, aprendamos a recuperar niveis aceptables cada vez que baixamos ao abismo da desesperación! Os ateos din que costa abaixo axudan tódolos santos, pero non é certo: Os que tiran de abaixo para facernos caer na desesperación, incluso no suicidio, esa abominación que só favorece aos enterradores, é Satanás, de folgado e de envexoso que está!

Tamén están folgados os parados… ¡Sempre hai, e sempre teremos algún tipo de traballo, con tal de que nos abaixemos do cabalo do orgullo! ¿Qué son indignos, que só abunda o que ninguén quere? ¡Máis indigno é caer na desesperación, nesa infelicidade do pasota!

-.-

Se certo é que, por veces, as árbores non deixan ve-lo bosque, non o é menos que as anécdotas presentes, as do presente, tapan, esconden, impiden a reflexión que nos compre cada vez que pensamos e/ou actuamos sobre as consecuencias que traerá o noso comportamento actual, sexa para nós mesmos e/ou para terceiros, próximos ou remotos.

¿Un galimatías? ¡Que va: é unha lei física, pois tódalas cousas teñen causas, e por veces, remotas! Este é un tema, para min, apaixonante, que se me vén á cabeza con frecuencia, así que ben raro debo ser xa que pouco diso vexo na literatura actual. Desde que alguén inventou aquilo de, La imaginación al poder, todo é imaxinación, fantasmas, explosións, efectos especiais…, de tanto poder, que moito me temo que sexan capaces de trastornar ás criaturas…, antes tempo!

¿La imaginación al poder? Oubliez tout ce que vous avez appris. Commencez par rêver.
Olvídense de todo lo que han aprendido. Comiencen a soñar. Dá igual dicilo en francés que en castelán, ou en galego, pois o poder da imaxinación…, xera monstros! ¿Non si, amigo Goya? A imaxinación é boa, indispensable, pero…, se vai de brazo co razoamento, co cálculo, coa sensatez! Por moito que imaxinemos, a realidade só se cambia co autocontrol, co raciocinio.

Imaxinemos un porvir, un futuro perfecto, ideal, incluso utópico… Pois ben, para conseguilo, para facelo posible, hai que camiñar apoiándonos no físico, na realidade do presente, e a partires diso, co compás na man, aderezar rumbos, forzar a máquina, ou poñela a ralentí, segundo o estado da mar, da mar circundante; ¡en definitiva, tomar medidas, elixir medidas, sopesar as consecuencias, non sempre previsibles, de cada fórmula! Así que, ademais de imaxinación, física, un anaco de física!

Non é nauta calquera, pois, de primeiras, hai que baixar á auga, ao medio natural, aprender a nadar; e se aprendemos a nadar e, de paso, a garda-la roupa, mellor que mellor! ¿Que lle pasou á Armada Invencible, vencérona os elementos? ¡En parte, si, pero tamén se debeu a certas imprevisións, entre elas a de que o seu Almirante…, non era mariño, senón de terra a dentro! Estaba previsto que a mandase un experto, Don Álvaro de Bazán, marqués de Santa Cruz, mais, por irse prematuramente de viaxe, coa súa querida, con dona Parca, foi substituído, improvisadamente, por un tal Alonso Pérez de Guzmán, á sazón VII duque de Medina-Sidonia, Grande de España, e todo iso, pero confundía a mar cos campos de trigo, así que mandou segar, ¡segar olas!, con 127 barcos, coma quen lanza 127 segadores polas searas adiante. ¡Meu pobre, tiña imaxinación, pero faltáballe sabenza, experiencia! Pois, na vida, na vida cotiá, outro tanto, que mal se pode dirixir un a si mesmo, canto máis un país, se primeiro non se aprende a nadar, a elixir tempos e lugares. ¿Verdade que si?

-.-

Sorrisos e bágoas. Os sorrisos están ben en todas partes, en tódalas ocasións, mentres que das bágoas o mellor que se pode facer é gardalas nun paniño, no delas, cadaquén as súas, e mellor aínda se non ten iniciais, que non se precisan, pois eses non os rouba ninguén!

Na actualidade trátase dun ben escaso, iso dos sorrisos, razón de máis para que os valoremos como é debido. Se serán escasos, que xa pouco máis se ven que nas cariñas xuvenís das caixeiras dos supermercados…, e son tan xenerosas que non as inclúen no ticket! ¿Nas outras tendas, nas pequerrechas? ¡Miñaxoias; as outras son das do paniño…, polo pouco que venden!

Estoume referindo aos sorrisos horizontais, por suposto, pois os outros, os verticais, se é que os teñen, son da súa intimidade.

Nesta Galicia dos meus pecados tiñamos o mellor sorriso vertical do mundo nestas rías tan húmidas e tan profundas, pero botáronse a elas os narcotraficantes, coas súas violacións, coas intromisións, amén da cinsa dos incendios, así que, requiescat in pace!

Rías de Galicia, vistas de lonxe.

Terra a dentro algo queda, aínda que escaso: Para gozar dunha fervenza, hai que levar unha fouz; e no resto do río, un escafandro…, por culpa dese purín impuro; quere dicirse, cando non lle pasan o arado! En canto á flora, tamén pouco, e para iso hai que poñerse de costas para os eucaliptos…, se non queremos descompoñer o retrato! ¡Ai Galicia, Galicia, quen te viu, e quen te ve! Negocio para as mercerías..., por iso dos paniños das bágoas!

¿Haberá cousa máis sa, máis limpa, máis pura, máis reconfortante, máis caritativa, que un sorriso, pero deses, dos horizontais? Cando me atope con un psicólogo, á vez que con un sociólogo, heilles preguntar, pero tamén conviña que estivese presente un psiquiatra…, para completar a terna!

-.-

España, un país de gastadores.

O Gran Capitán gastaba, devastaba, cos seus gastadores, as asperezas do terreo de vangarda; e para iso escollía, claro está, os mellores, rexos, altos, barís... Despois do traballo pasouse ao luxo, á exhibición: vestimenta, adornos dourados, presenza física, aires marciais, imperiais! Copiando, copiando, estes políticos da pseudo democracia quixeron imitalos, e déronse ao gasto, que así erosionaron a vangarda, a economía, deste país. Que Deus lles perdoe, amén, polo mal que copiaron pois o gastar do Exército é/era doutra conxugación.

Pero hai, consérvase, unha cousa común: Aqueles gastadores, aqueles batidores, marcaban o paso; os políticos actuais, tamén! ¿Que isto de agora non son pasos, senón…, malos pasos? ¡Esa é a diferenza, aí está o chiste!

Con iso de marca-lo ritmo, aqueles que non o seguisen…, ao pelotón dos torpes! En linguaxe actual, ao pelotón dos contribuíntes! De propósito: ¿cantos contribuíntes fan falta para dar abasto, para seguir a cada un dos nosos gastadores, dos nosos prepotentes? ¡É fácil: basta con dividir o censo polo número de mandantes e de golfantes da nosa dianteira! Pero, se o denominador tende a infinitivo? Neste caso non hai problema, pois o resultado tenderá a cero, evapórase a operación, saldamos o país! Daquela, as glorias imperiais? ¡Ao museo, ao da Fantasía!

-.-

Non o oín, pero lino: Que a Viceconsejera de Sanidad, de Madrid, afirmou, “¿Tiene sentido que un enfermo crónico viva gratis del sistema?”. Tampouco o oín, pero lino nun libro: Que Luís de Camôes, no seu Os Lusiadas, exclamou: “Alta xeraçao, ínclitos infantes…!”. ¿Que diría dos nosos, hoxe, se vivise? Segundo Diogo do Couto, Camôes, nos últimos anos, estaba “tan pobre que vivía de amigos”. ¡Ira de Deus, que sería da súa vida se vivise agora, tal que en Madrid, por máis que houbese cotizado Seguridade Social en toda a súa mocidade? ¡Estaríalle ben empregado, por cantar glorias en vez de cantar mañás, ou…, por meterse en política elitista!

-.-

Apelando á maldición xitana, que tódolos pobos, e tódalas razas, teñen algo de bo que ensinar: ¡Preitos teñas, e que os ganes! Eu aplicaríallela a certos políticos, a certos administradores da nosa actualidade: Que larga vida lles dea Deus…, para que cheguen a vellos, con tódalas consecuencias, coas boas e coas malas!

Pero, en definitiva, ¿para que molestarme se eses tais, mentres len a Niccolò di Bernardo dei Machiavelli, de min non se lembran? Se tivese acceso ao Papa Francisco, o primeiro que lle diría, o primeiro que lle pediría, é que declare a España territorio de misión, e nos mande outro Santiago, se é que quedan dispoñibles, pero con un cabalo mouro. ¿Por onde tería que empezar? Eu opinaría que pola Carrera de San Jerónimo, pola rúa daquel Santo de Estridón, especialista en traducións, en correccións, e non só nas gramaticais.

Corre presa, ¡moita!, explicarlles aos do Congreso quen foi aquel Santo, aquel sabio, que deu nome á rúa deles. En poucas verbas:

Pasou a Biblia do grego e do hebreo ao latín, facéndoa axeitada para o mundo occidental. Pai da Igrexa, e por tanto Pai da Constitución, pero da auténtica, da perfecta, da de Cristo, e non eses zapateiros remendóns, amañadores de zapatos vellos con subela de pico e verbas escorregadizas, do 78, que os deixo no meu tinteiro…, por limpeza étnica! Á su tradución chamóuselle “Vulgata”; ¡iso, tradución para o vulgo, para o pobo, co pobo, e non como dixo o outro, Todo para o pobo pero sen o pobo! A diferenza está en que Xerónimo era Santo, e o francés, Rei!

O que non me crea, só ten que ir á Wikipedia, onde se explica con probas que San Jerónimo foi un estudoso do latín nunha época na que iso implicaba dominar o grego. Sabía algo de hebreo cando comezou o seu proxecto de tradución, e mudouse a Belén para perfecciona-los seus coñecementos do idioma. Comezou a tradución no ano 382, corrixindo a versión latina daquela existente do Novo Testamento. Polo ano 390 pasou ao Antigo en hebreo. Completou a súa obra no 405. Por algo mereceu o cualificativo de “Pai da teoloxía latina”!

¿Paralelo cos Pais do 78? Uns non querían, outros non podían, e o resto, non sabía, non tiñan experiencia, así que fixeron do pan unhas tortas, para librarse das outras, das que lles viñan encima se daquela non transixen, uns e mailos outros. Señores especialistas, un consello: Agora que a masa está levedada, madura, experimentada, volvamos ao forno; e se non saben, ou saben pouco, vaian a Belén, aprendan e pensen, rectifiquen os erros, aproveiten as experiencias, e lexislen en condicións perdurables, para que o pan non teña furados, polo menos no que resta de século, que  non é pouco! ¡Ah, pero con Listas Abertas, con cruces, sen contas offshore!

-.-

A radio anima e acompaña a quen teña que traballar de noite; a tele, pola súa parte, é unha promotora de ansiolíticos para os que traballen de día…, se é que queda algún que tal faga, ou lle deixen facer!

Por min, e ante min, ábrolle un Tribunal de Honor á Tele. ¡Á tele nocturna, se entende, pois da outra, emérita ela, estou namorado! Refírome á prostituta, esa de altas horas, inmoral, escandalosa, dexenerativa…, furcia en definitiva!

Ábrese a sesión, pero só con Fiscais, pois no meu Tribunal sobra a defensa do indefendible. Como Testemuña de cargo chamo, en primeiro lugar, á virtuosa Suíza, onde se van á cama precisamente a esa hora, ás dez da noite, que así están frescos para traballar, para discorrer, ao día seguinte. Xa que vai de reloxos, a continuación que pase un reloxeiro, ao que penso preguntarlle: ¿Que merda de economía iso do cambio de hora se pasamos a noite coa luz acesa, tanto na rúa coma nos fogares? Despois recibirei aos médicos… ¿Que ten de sa deitarse ás tantas para ir cedo ao traballo; será por iso, pola somnolencia matutina que os rapaces saen da casa sen afeitar, ou afeitados a raxos?

¿Opio dos pobos, na actualidade? ¡O fútbol e maila tele nocturna, pero o deporte aínda ten a atenuante diso, de ser deporte, polo menos para quen o exercita, pois o que é para os miróns, como non sexa deporte iso de volver para as casas cansos, nerviosos, excitados, e…, somnolentos?

Coa radio aínda é posible que un dos cónxuxes durma mentres o outro escoita, pero, coa tela? Para logralo fai falta duplicar: dúas vidas, días camas, dúas teles…, e daquela, adeus prole!

Non sigo, que me expoño a que me deporten desta España tan…, puritana? ¿Puritana? ¡Si, si, puritana, pois o concepto de “pura” ten outro significado, un significado demodé, tan demodé que arestora está putrefacto!

-.-

Da mar, o mero; da terra, o cordeiro; e do meu souto, o castiñeiro! ¡Carthago delenda est, e a miseria, tamén! Máis para iso hai que agacharse, humillarse, abaixarse á terra, que despois diso, coas castañas, de sequiñas e ben peladas, as donas que o son, tal que a miña, fannos chupar os dedos con estas cremas, amais doutras mil receitas! ¡Velaí o maná galego, que non tódalas rexións o teñen!

A maiores tamén plantamos fantasmas cheirentos, esas árbores nefandas, que de bonito só teñen o nome, eucalyptus globulus labill, ¡iso, lábiles!, e serven para facerlles tortas de papel aos países ilustrados, pero nós, os economistas, os economizadores, os prosaicos, preferimos o lustre, o manduco, das castañas, non si? ¡Díganmo a min, que quitei as luvas capitalinas para planta-los meus castiros, estirando as costelas para darlle ao eixado, para fondar o suficiente, e despois destas molestias, poñerlles bufandas no seu tronco tenriño para que non os roesen esas mascotas, eses xoguetes dos cazadores, chamadas corzos! Por último, as podas de formación, seguidas dunha curta espera, pois Deus, por medio da súa Natureza, nunca defrauda ao plantador; ¡ao dos castiros, se entende!

E dos eucalytus nitens, tamén chamados brillantes, ou shining gum? Destes prefiro non falar; ¡que falen os compradores, que xa o están facendo!

¿Que hai fame nesta Gallaecia dos meus pecados? ¡Pecador, si, pero máis o son eses que soltan corzos para a súa diversión outonal, precisamente na época de recoller as castañas, o que eles non sementaron, o que eles puxeron en perigo! ¡Deu-los colla confesados; amén!

-.-

Nunca se me deu iso de facer crítica literaria, nin literaria nin do pensamento, pois cada un é igual a si mesmo, e por tanto diferente dos demais; daquela, quen son eu para reclamar dos outros que se parezan a min, ao meu criterio, á miña idiosincrasia? Somos obra de Deus, non si? ¿Acaso son Deus, o cuarto Deus, para corrixir ao Trinitario? O único admisible é que, se considero que a miña obra é boa, se creo que ten algo de exemplar, debo expoñela para que tiren zume dela aqueles aos que lles pareza boa, ou, polo menos, aceptable. Pero vou facer unha excepción, sen que sirva de precedente: Acabo de resolver un Dameiro no que se le que, “A vida é bela nos libros pero ten o inconveniente de ter que vivila!” Ao parecer é do lema, “O peor deste mundo”, dun tal J. Annouilch. ¡Pois ben, nego a maior: Non hai libro, non hai escritor nacido de muller que sexa capaz de retratar a vida, nin sequera a humana, e xa non digamos a divina! O único foi Xesús, e iso porque era Deus, Deus e home!

¿Retratar a vida? ¡Só os fotógrafos conseguiron retratar un instante, un intre, dela, dalgunha, e para iso sáelles fea, coa excepción dos retratos das mulleres e dos nenos!

Non pensen mal: ¡Unha muller por un fillo é capaz de andar de cabeza!

A vida é marabillosa; na realidade, xa digo, máis que nos libros, infinitamente máis pois aínda non naceu pintor, escultor ou literato capaz de representala, de presentala, na súa complexidade, sendo que complexidade é sinónimo de beleza, pois nada nos resulta belo se é sinxelo, se se limita a catro raias; este complexo sumo, só é, só pode ser, cousa de Deus, e por tanto, portentosa, excelsamente bela!

¿Que, entre dous, con tal de ser de distinto sexo, somos capaces de facer un neno? ¡Xa, por delegación, con facultades herdadas, recibidas! O principal misterio da vida é que é prestada, e por tanto, reintegrable; pero non en balde, nin de balde, pois o mesmo Creador nos ten prometido permutala, trocala por outra infinitamente mellor, definitiva, coa única condición de que lle devolvamos a provisional, a terrea, limpa, ben usada, e de non ser limpa, que a levemos lavada, penitencialmente lavada.

¿Que vivila é un inconveniente? Pero, quen considera que isto de vivir catro días, por amargos que sexan, non é, non se trata, dun esforzo mínimo, ridículo, se o comparamos coa coroa dos mártires? Por poñer un exemplo: Cando prestamos un  diñeiro é certo que aí vai un cúmulo de privacións polas que tivemos que pasar, ¡algúns!, para reunilo, pero, se nolo devolvesen aos poucos, tal que ao cento por un, non saltaríamos de ledos, non daríamos por ben empregadas aquelas privacións? ¡Pois iso é a vida, máis ou menos, así que, en canto a inconvenientes, amigo pensador, amigo J. Annouilch, pensaches mal, e neste caso, non acertas! ¡Non cho digo eu, que foi precisamente o noso Xefe común, o teu e mailo meu, quen nolo advertiu, no propio Calvario!

.../..

Pasa a

ESPALLANDO IDEAS

-III-