QUERIDO MESTRE -I-

QUERIDO MESTRE,

QUE OBRIGADO CHE ESTOU!

Grazas polas túas leccións,

pero,

serei capaz de transmitilas?

Xosé María Gómez Vilabella

  

Porque me redimiches coa túa Paixón, Morte e Resurrección,

pero tamén,

¡tamén!,

porque, en Xoán, déchesme en adopción a túa nai,

¡que agora tamén é miña!

Dáme, Señor, meu querido Mestre, unha gota de elocuencia para que che faga algo de apostolado,

que é o mínimo ao que estou obrigado!

Xoán, 19, 25-27: “Ó pe da cruz de Xesús estaban súa nai e a irmá de súa nai (curmá, diríamos hoxe), María de Cleofás, e mais María a Magdalena. Xesús, vendo a súa nai e, onda ela, o discípulo a quen amaba, díxolle á nai: -Muller, velaí o teu fillo. Despois díxolle ó discípulo: Velaí  túa nai. Desde aquela hora o discípulo acolleuna con el”.

Na Biblia, de Sept, 19-26: “A escena da cruz representa o cume da obra de Cristo, cun marcado senso eclesiolóxico. Xesús chámalle muller á súa nai, por relacionala con Eva, nomeada no Xénese como “a muller” e “a nai dos que viven”. A María vénlle encomendada unha misión que pertence á obra mesiánica de Xesús. Por iso, a misión de María ten un senso eclesiolóxico: en María témolo prototipo da Igrexa. Xoán acolle a María na súa misión, e así nace a nova comunidade mesiánica”.

As obrigas

A principal, a primordial, xenérica, de todo cristián é..., ¡ser agradecidos! Esta inspiración, esta devoción, xa a tivemos antes de vir Cristo, pero El, ¡como en tantas outras cousas!, remachounos a lección, transmitida polos Evanxelistas, aos que lles debemos os testemuños presenciais, inspirados e animados polo Espírito Santo.

Para comezar estas reflexións mirémonos no espello da vida: ¿Quen somos, e como somos; a que estamos? Vou acudir ao gran teólogo, Juán Manuel del Río Lerga, que no seu libro “¿Yo...? ¡Con Jesús de Nazaret!”, ábrenos os ollos:

“El cristiano, seguidor tuyo (Jesús) por vocación, está llamado a trabajar para hacer posible un humanismo pleno. El salmo 8 dice del hombre: -“Lo hiciste apenas inferior a un dios” (Sal 8, 4)

“Su meta es la divinización. No en el sentido de que el hombre se vaya a convertir en Dios, sino en el sentido de la gloria que el mismo Dios le tiene reservada, al convertirlo e imagen y semejanza suyas.

“Individual y socialmente el hombre tiene que impulsar un humanismo tal que todo adquiera una transcendencia que revalorice no sólo al mismo hombre sino a toda la creación.

“La creación está sometida al hombre. Esto es un gran honor para la persona humana, pero también su responsabilidad, y su peligro. No llevar a cabo esta misión sería lo mismo que frustrar el plan de Dios sobre la creación. ¿No es así, Jesús? De ahí que siempre habrá que mirarte a ti como el modelo perfecto de hombre. Hombre-puente que ha unido a Dios con toda la creación. Tú, Jesús, eres la síntesis de la Creación. De ahí que el cristiano no puede salirse del modelo único, que eres tú, si de verdad quiere cumplir con su cometido de ser y dar sentido al mundo.

“En ti, Jesús, reside la plenitud del Espíritu. En ti se une lo divino con lo humano bajo la soberanía y fuerza del amor de Dios. El cristiano, unido a ti, es un comunicador y dador de vida. La misma que Dios le ha dado, para que, a su vez, la comunique a los demás. El cristiano sabe que sin santidad de vida no se es cristiano.

“La santidad no consiste en andarse vegetando y flotando por encima de alguna nube, sino en imitarte y seguirte a ti, Jesús. No hay verdadera santidad si el hombre no lucha por salir del subdesarrollo, o sacar a los demás del mismo. Porque el hombre es el responsable de llevar las riendas de la creación y conducirla a buen término. Para eso Dios le ha dotado de inteligencia, de libertad y de voluntad.

“Cuanto más plenamente humano sea el hombre más cerca estará de Dios. El cristiano está llamado a mantener viva la esperanza, y trabajar por un mundo más humano, donde todos puedan vivir, al menos, mínimamente bien. El cristiano es un testigo de la Verdad. Dios es la verdad. Está llamado a tener encendida la luz de la fe, a pesar de vivir en un mundo atormentado por los conflictos y la violencia. Precisamente por eso, porque hay tanto desorden, se necesita un esfuerzo mayor. A la agresividad se responde con la paz. Y al odio con el amor. Sin amor no puede haber verdadera amistad. Y tú, Jesús, eres el amigo insustituible”.

(Ademais dos seus libros, que é unha gozada lelos, débolle ao P. Del Río, a título persoal, que fose predicar á miña parroquia, Montecubeiro).

-.-

San Mateo.

1.20-25. (e tamén Lucas, no 2, 1-7). “Tal era a súa resolución, cando o anxo do Señor se lle apareceu en soños, dicíndolle: -Xosé, fillo de David (descendente del), non repares en levar contigo a María, a túa prometida; que o que nela se concibiu é obra do Espírito Santo. Dará a luz un fillo, e ti poñeraslle de nome Xesús, porque salvará ó seu pobo de tódolos seus pecados.

“Todo isto aconteceu para que se cumprise o que dixera o Señor por boca do profeta: Mirade: a virxe concibirá e dará a luz un fillo, e poñeranlle de nome Emmanuel. (que quere dicir “Deus connosco”).

“Acordou Xosé do seu soño, e fixo tal como lle mandara o anxo do Señor, levando consigo a súa prometida; e sen que a tocase, ela deu a luz un fillo. E el púxolle de nome Xesús”.

Aclaracións nominais: Segundo algúns teólogos, significa o mesmo Xesús que Emmanuel, non ao oído senón ao sentido. Cristo, ou Mesías, non son nomes senón títulos; outros opinan que sería máis correcto dicir Cristo Xesús, ou Xesús o Cristo, que nomealo Xesucristo.

¡Salvará ao seu pobo; e salvounos! ¿Cabe un obsequio de xenerosidade meirande cá de perdoar, cá de salvar á descendencia daqueles soberbios da soberbia do Paraíso que, blasfemando do libre albedrío que lles concedera o Creador, alzáronse contra Deus pretendendo endeusarse, pasándose ao bando do único inimigo que tiña o seu Creador? ¡Señor, póñome de xeonllos, que aínda así é pouco!

Entendámolo: Os anxos tamén teñen o seu libre albedrío. Son seres espirituais cunha personalidade que inclúe emocións (Lucas 2: 13-14), intelixencia (2 Corintios 11: 3, 14), e vontade (2 Timoteo 2: 26). Satanás, e con el uns cantos que lle foron adictos, elixiron pecar (2 Pedro 2: 4). Envexosos dos privilexiados daquel Paraíso..., ¡o que xa sabemos, pero con Deus non puideron, que nos mostrou o Camiño da nosa rexeneración!

 

Abundando no tema das tentacións:

Cristo, en cando home, tamén foi tentado (Hebreos 4:15) pero El non cometeu pecado. Xesús tiña a capacidade de elixir o que quería (Xoán 10: 17-18). Porén, a primeira prioridade de Xesús sempre foi compracer a Seu Pai, e iso foi o que sempre elixiu (Xoán 4: 34). De igual xeito, os anxos escollidos alaban e serven a Deus ¡porque eles o elixen!

Daquela, os seres humanos temos libre albedrío, pero non nos libramos da loita porque a natureza humana foi danada polo pecado. Esta é a razón pola que nos resulta máis difícil ser bos que ser malos (Romanos 5: 12). Os santos anxos no teñen esta natureza pecaminosa, non están inclinados ao pecado, e por iso fan, sen vacilación, todo o que lle agrada a Deus. Gozan a perpetuidade do Ceo, ese Ceo do que di o Apocalipse (21: 4 e 27) que alí non hai choros, nin clamor nin dolor; que non se permite a entrada a quen faga cousas malas..., ¡salvo que as levemos perdoadas!

Parémonos a considerar todo isto, pois nisto está, nisto estriba, a nosa salvación. ¡De xeonllos che pido, Señor, que me tires desde o Ceo un balde de auga bendita, pois é moito o que teño que lavar, e de limpo, déixame entrar..., para xunto dos anxos, dos bos, do limpos, dos que nin pecan nin pecaron!

Entrando no Ceo

O bautismo

Mt.3, 1-3; Mc 1, 2-8; Lc 3, 1-18). ¡Aleluia; ábrensenos as portas do Ceo! Xoán Bautista. “Naqueles días apareceu Xoán Bautista no deserto proclamando: -Convertédevos. que xa chega o Reino do Ceo. El era de quen dixera o profeta Isaías: “Unha voz clama no deserto: Preparade o Camiño do Señor, endereitade os seus vieiros”.

Bautismo de Xesús

Non tiña que facelo; El, non. Veu a este mundo, manifestouse, tomando forma humana, pero, como Fillo de Deus, e por tanto, igualmente Deus, Segunda Persoa da Santísima Trindade, non tiña nada que lavar, ¡absolutamente!, pero quixo ser Mestre en todo, darnos exemplaridade en todo. ¡Grazas, Señor; grazas; mais direino na forma antiga, na completa: “Grazas a Deus”, que así foi, que así é, e así debe ser!

 non era máis que un xeito externo de manifesta-lo arrepentimento, un símbolo de purificación, ós que tan afeitos estaban os xudeus. Específico de Xoán é, con todo, que era el ou os seus discípulos quen bautizaba (nos demais casos era o mesmo suxeito quen se mergullaba na auga). O bautismo cristián, en troques, é un xeito de comuñón de Deus co home, “no Espírito Santo”, lume purificador” (Mt 3, 2). Dito en termos vulgares, mundanos: O Bautismo é a nosa afiliación ao Partido de Deus!

Daquela, o noso Credo, o Credo do noso Partido, é este:

Credo in unum Deum, Patrem omnipoténtem, factórem caeli et terrae; visibílium ómnium et invisibílium. Et in unum Dóminum Iesum Christum, Fílium Dei unigénitum. Et ex Patre natum ante ómnia saecula. Deum de Deo, lumen de lúmine, Deum verum de Deu vero. Génitum, non factum, consubstantiálem Patri: per quem ómnia facta sunt. Qui propter nos hómines et propter nostram salútem descéndit de caelis. (Xenuflexión). Et incarnátus est de Spíritu Sancto ex María Vírgine et homo factus est. Crucifíxus étiam pro nobis: sub Póntio Piláto passus et sepúltus est. Et resurréxit tértia die, secúndum Scripturas. Et ascéndit in caelum: sedet ad déxteram Patris. Et íterum ventúrus est cum gloria iudicáre vivos et mórtuos: cuius regni non erit finis. Et in Spíritum Sanctum, Dóminum et vivificántem: qui ex Patre Filióque procédit. Qui cum  Patre et Filio simul adorátur et conglorificátur: qui locútus est per Prophétas. Et unam, sanctam, cathólicam et apostólicam Ecclésiam. Confíteor unum baptísma in remissiónem peccatórum . Et exspécto resurrectiónem mortuórum. Et vitam ventúri saeculi. Amén.  

-.-

 Bautismo de Cristo. (Mt 3, 13-17; Mc 1, 9-15; Lc 3, 21-22) “Entón apareceu Xesús, que viña desde Galilea ó Xordán, para que Xoán o bautizase. Xoán trataba de impedilo dicindo: -¿Como vés ti onda min, se es ti quen me tes que bautizar a min? Xesús respondeulle: -Deixa, que agora convén que cumprámo-la vontade de Deus. Xoán accedeu. Tan pronto como foi bautizado, Xesús saíu da auga. E velaí que se abriron os ceos, e viu o Espírito de Deus baixar como unha pomba ata pousarse enriba del. E oíuse desde o ceo unha voz que dicía: Este é o meu fillo benquerido, o predilecto”.

¡Ai, Deus, que así, actuando o teu Fillo, instituíches o Bautismo cristián, o Sacramento polo que renunciamos (ou renuncian por nós) a adir a herdanza maldita, a que traemos incrustada na alma de cada quen! Señor, mentalmente, que non podo facelo doutro xeito por culpa de atenderlle ao ordenador, aquí me tes, de xeonllos, e sen paraugas diabólicos, agardando que me laves a sucidade que fun recollendo dende aquel día do meu bautismo para acó; faino, Señor, que xa recei o Credo!

Agora abramos o Catecismo da Igrexa Católica. 1223 “Tódalas prefiguracións da Antiga Alianza culminan en Cristo Xesús. Comeza a súa vida pública despois de facerse bautizar por San Xoán o Bautista no Xordán (Mt 3,13 ) e, despois da súa Resurrección, confire esta misión aos seus Apóstolos: "Ide, pois, e facede discípulos a toda a xente, bautizándoos no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo, ensinándolles a gardar todo o que eu vos mandei" (Mt 28,19-20; Mc 16,15)”.

Advertencia, porque se está esquecendo, e coa falta de cregos, pode darse ocasión de perigo nos nenos:  1284 En caso de necesidade, toda persoa pode bautizar, con tal que teña a intención de facer o que fai a Igrexa, e que derrame auga sobre a cabeza do candidato dicindo: "Bautízote no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo". (Non se di Amén, porque sería como unha dúbida, como pedir que así fose).

Tamén é bo lembrar que, desde o día de Pentecoste, a Igrexa vén celebrando e administrando o santo Bautismo. San Pedro declarou á multitude conmovida pola súa predicación: “Convertédevos... e que cada un de vosoutros se faga bautizar no nome de Xesús Cristo para remisión dos vosos pecados; e recibiredes o don do Espírito Santo”. (Feitos 2,38).

Curiosidade. San Hixinio, pontífice entre os anos 138 ao 142, instituíu o padriño e maila madriña no bautismo dos recén nados para que guíen aos cativos na súa vida cristiá.

De posto a aconsellar..., pero non vos escandalicedes pois aconsellar é propio dos vellos, ¡e non só dos Apóstolos! Fáiseme que nos bautizos actuais estamos entrando nunha desviación, que consiste en darlle máis importancia á festa que ao Sacramento. E tamén que se buscan padriños que podan ser útiles ao neófito no seu devir económico. ¡Útiles, si, pero no seu devir relixioso! Facédeme caso, e detédevos un anaco en meditar na importancia deste apadriñamento; se non vos entra esa xenerosidade, deixade o sitio, que volo agradecerá Deus, pero tamén a alma do bautizado!

Bautizo da miña filla Stella, na igrexa da Nova, en Lugo.

¿Os outros, que? ¡Señor, é un tema moi importante, no que se me fai que pensamos pouco! Daquela, botándolle algo de lóxica:

Lucas 23, 34: “Xesús (na cruz) dixo: -Meu Pai, perdóaos que eles non saben o que fan”.

Quen está disposto a perdoar “aos que non saben o que fan”, ¿como non vai perdoar aos que morreron cunha vida de bondade pero sen chegar a coñecer a relixión de Cristo? ¡Temos máis culpa, cá eles, os bautizados, que por facer un apostolado cutre, egoísta, pasota, non divulgamos como é debido as ensinanzas salvíficas! Van XX séculos de cristianismo, e aínda estamos así, coas misións esmorecidas. ¿É, ou non é, para pensar niso, para emendarnos? ¡Nós si sabemos o que facemos, pero non o cumprimos, non lle botamos coraxe á nosa labor, á nosa esixencia, de apostolado! ¿Como? ¡Transixindo cos incrédulos que nos rodean, cortándonos de predicar, polo menos, co exemplo; o Domund, etc.! 

Vexamos, ao pé da letra, o que opinan uns cantos teólogos:

¿Puede alguien salvarse
fuera de la Iglesia Católica?

“¿Existe salvación fuera de Cristo, existe salvación fuera de la Iglesia fundada por Jesucristo? Este tema es siempre de actualidad.

“Y el Papa Juan Pablo II lo trató con gran claridad y precisión para enfrentar “ideas y opiniones erróneas y confusas, presentes en la discusión teológica y entre grupos y asociaciones eclesiales”, ideas que tienden a desconocer a Cristo como Salvador único y universal, y a disminuir la necesidad de la Iglesia de Cristo para la salvación.

“Tal es el caso, comentaba el Papa, de algunos que piensan y predican un supuesto “carácter limitado de la revelación de Cristo, que encontraría un complemento en las demás religiones”, como si la verdad sobre Dios no pudiera ser captada y manifestada en su totalidad por ninguna religión, tampoco por el cristianismo y, ni siquiera, por el mismo Jesucristo.

“Nos decía que es erróneo considerar a la Iglesia como un camino de salvación más, junto con otras religiones que serían complementarias a la Iglesia. Y pide que se excluya una cierta mentalidad que piensa que “una religión vale por otra”.

“El Papa nos dio seguridad sobre la “unicidad y universalidad salvífica de Cristo y de la Iglesia que El fundó. En efecto, el Señor Jesús constituyó su Iglesia como realidad salvífica: como su Cuerpo, mediante el cual El mismo actúa en la historia de la salvación ... El Concilio Vaticano II dice al respecto: ‘El santo Concilio, basado en la Sagrada Escritura y en la Tradición, enseña que esta Iglesia peregrina es necesaria para la salvación’ (LG, 14)”.

“El Catecismo de la Iglesia Católica (#774-776), siguiendo la enseñanza milenaria de la Iglesia y citando al Concilio Vaticano II, nos recuerda que la Iglesia Católica es “instrumento de salvación universal” (LG 9). Y añade el Catecismo en su resumen de este tema: “La Iglesia es, en este mundo, el sacramento de la salvación, el signo y el instrumento de la comunión con Dios y entre los hombres” (Catecismo de la Iglesia Católica #780).

“Esta ha sido la posición de la Iglesia desde sus comienzos y durante sus dos milenios de existencia. Sin embargo, si bien en forma general se dice que es necesaria la pertenencia a la Iglesia Católica para la salvación, el Catecismo explica lo siguiente en un capítulo que titula “Fuera de la Iglesia no hay salvación”:

“Entendida esta afirmación “de modo positivo significa que toda salvación viene de Cristo-Cabeza por la Iglesia que es su Cuerpo”. Es decir, quien se salve, dentro o fuera de la Iglesia, se salva por la gracia de Cristo y a través de su Iglesia.

La afirmación de que no hay salvación fuera de la Iglesia no se refiere a los que, sin culpa suya no conocen a Cristo y a la Iglesia por El fundada.

“Y, citando nuevamente al Concilio, nos dice el Catecismo que si éstos “buscan a Dios con sincero corazón e intentan en su vida, con la ayuda de la gracia, hacer la voluntad de Dios, conocida a través de lo que les dice su conciencia, pueden conseguir la salvación eterna (Vat.II, LG 16)”. (Catecismo de la Iglesia Católica #847)

“Pero –advertía el Papa- que “en su búsqueda sincera de la verdad de Dios están de hecho ‘ordenados’ a Cristo y a su Cuerpo, la Iglesia.

“Añadió el Papa un dato importante de considerar: “De todos modos, se encuentran en una situación deficitaria si se compara con la de los que en la Iglesia tienen la plenitud de los medios salvíficos” (JP II, 28-1-2000).

“Sabemos que Cristo dejó bien especificada la necesidad de la fe y el bautismo para la salvación: “El que crea y se bautice se salvará. El que se resista a creer se condenará” (Mr. 16, 16). Además, instituyó su Iglesia como instrumento de salvación, en la que entramos a formar parte desde el momento de nuestro Bautismo.

“De allí que no podrían salvarse aquéllos que, sabiendo que Cristo (Dios) fundó su Iglesia como necesaria para la salvación, sin embargo no hubieran querido entrar a ella o hubieran escogido separarse de la misma. (cf. Catecismo de la Iglesia Católica #846)

“Aclaremos un poco más: para todos aquéllos que rechazan la doctrina de Cristo, que evaden la pertenencia a la Iglesia, o que se separan formalmente o informalmente de ella, que es el instrumento de salvación que Dios mismo nos ha dejado, y esto lo hacen con pleno conocimiento y con pleno consentimiento, ponen en grave peligro su salvación eterna.

“Pero existe la posibilidad de salvación para muchas personas fuera de la Iglesia de Cristo. Por ejemplo, aquéllos que vivieron antes de Cristo y que no formaron parte del pueblo de Israel, que era la prefiguración de la Iglesia en el Antiguo Testamento. Igualmente también tenían y tienen posibilidad de salvación los que no conocieron o no conocen de Cristo y de su Iglesia. ¿Qué decir, por ejemplo de los aborígenes de América que vivieron antes de la evangelización?

“Y ¿qué sucede con las personas que pertenecen a otras religiones? Un documento emitido por la Iglesia Católica sobre este tema, la Declaración “Dominus Iesus” (2000), dice al respecto:

“Ante todo debe ser firmemente creído que la ‘Iglesia peregrinante es necesaria para la salvación, pues Cristo es el único Mediador y el camino de salvación presente a nosotros en su Cuerpo, que es la Iglesia’ (Vat.II, LG #14). Esta doctrina no se contrapone a la voluntad salvífica universal de Dios; por tanto, ‘es necesario mantener unidas estas dos verdades, o sea, la posibilidad real de la salvación en Cristo para todos los hombres y la necesidad de la Iglesia en orden a esta misma salvación’ (RM #9)”.

“Para aquéllos que no son formal y visiblemente miembros de la Iglesia, ‘la salvación de Cristo es accesible en virtud de la gracia, que, aun teniendo una misteriosa relación con la Iglesia, no les introduce formalmente en ella, sino que los ilumina de manera adecuada en su situación interior y ambiental. Esta gracia proviene de Cristo; es fruto de su sacrifico y es comunicada por el Espíritu Santo’ (RM # 10).”

“Sobre el modo en que la gracia salvífica de Dios llega a los individuos no cristianos, el Concilio Vaticano II se limitó a afirmar que Dios la dona ‘por caminos que El Sabe’ (Vat. II, Ad gentes #7)”. La teología está tratando de profundizar este argumento. Sin embargo, queda claro que sería contrario a la fe católica considerar que la Iglesia Católica sería un camino más de salvación que vendría a ser complementado por otras religiones”.

“En relación a la existencia de numerosos elementos de santificación y de verdad fuera de la estructura visible de la Iglesia Católica, es necesario afirmar que la eficacia de esos elementos de verdad, de bondad y de santificación que existen fuera de la Iglesia “deriva de la misma plenitud de gracia y verdad que fue confiada a la Iglesia Católica (Vat. II, Unitatis et redintegratio # 3)”.

“El Espíritu Santo, que es el Espíritu de Cristo enviado por el Padre, actúa en modo salvífico tanto en los cristianos como en los no-cristianos y lo hace de manera misteriosa. Pero sabemos que todo aquél que se salva, se salva por los méritos y por la gracia de Cristo, no por sus propios medios, ya que la voluntad de Dios de que todos los hombres se salven, se nos ofrece y de hecho se cumple, por la encarnación de Dios en la persona de Jesucristo y por los méritos de su pasión, muerte y resurrección.

“No significa todo esto que los que pertenecemos a la Iglesia Católica estamos automáticamente salvados por el hecho de pertenecer a ella. Es necesaria nuestra cooperación a las gracias que nos vienen de Cristo a través de su Iglesia.

“Tampoco significa todo esto que porque algunos puedan salvarse fuera de la Iglesia de Cristo, los católicos estamos excusados de cumplir el mandato de Jesucristo de evangelizar, pues todos los seres humanos, pertenecientes o no a otras religiones, están llamados a formar parte de la Iglesia Católica, instrumento de salvación universal que el mismo Cristo nos dejó”.

-.-

Por favor, reléase todo isto, este espigoteo de diversas colleitas, para entendelo ben, ata sabelo de memoria. Medítese, e de ter dúbidas, consulten con un sacerdote que lles mereza confianza. ¡Pola miña parte, queridos irmáns, queridos lectores, grazas!

-.-

VOLVO A ESPIGAR EN MATEO

Isto de espigar, de apañar as espigas salteadas, venme da infancia, daquelas miserias do meu Montecubeiro; ¡eran poucas, pero..., de trigo!

Rut nos campos de Boaz

Nós, como crentes, sabemos que o Espírito está detrás destes traballos (os Evanxeos) de tan decidida e decisiva importancia para mante-la vida cristiá da comunidade. ¡Son inspirados, así que, non o esquezamos, nin o discutamos!

Espigando:

Mt 4, 17: “Desde aquela empezou Xesús a predicar, dicindo: -Arrepentídevos, que xa está aquí o Reino de Deus”.

¿Así que a primeira de todas é arrepentirse? ¡Lóxico! Pois nesas estou, querido Mestre; así que, voume poñer o traxe  novo, o das festas de gardar, e coa mesma..., a ver que Evanxeo nos predican hoxe! Se aprendo a lección, a obriga seguinte, a inmediata, será transmitir a boa Nova, non si?

Dicía a miña paisana Enriqueta Otero Blanco, ¡Comunista verdadeira, quere dicirse, amiga do común!, que, “É moito o que temos recibido, así que a nosa obriga é conservalo, perfeccionalo, e..., transmitilo!”. Se isto opinaba referíndose ao meramente cultural, agora, que estará no Ceo, -mal que lle pese ao entón Cura de Miranda, pois o día do seu enterro deixou a igrexa aberta..., ¡por se acaso alguén quería rezar!, pero el ausentouse-, con ou sen purgatorio pero no Ceo, seguro que opina comigo: ¡Moito lle debemos ao Mestre; cumpride, pois, o seu mandato: Transmitide o seu legado!  

Mt 4, 23-25: “Xesús percorría a Galilea enteira ensinando nas sinagogas e anunciando a Boa Nova do Reino, curando canta doenza padecía o pobo. Falábase del en toda Siria e traíanlle enfermos con toda clase de doenzas e de padecementos, endemoñados, epilépticos, tolleitos; e a todos curaba. Eran moitos os que o seguían, un mundo de xente chegada de Galilea, Decápolis, Xerusalén, Xudea e da outra banda do Xordán”.

¡Incrible nun home, por profeta que sexa; iso só o poder facer Deus, sexa na persoa do Pai, do Fillo, ou do Espírito Santo! Tenme abraiado o feito de que tivésemos falsos profetas, falsos predicadores, que inventasen, ou modificasen, relixións, sen outra sapiencia e sen outros méritos que a súa presunción; con todo, tiveron crentes, tiveron seguidores! Só cabe unha explicación: Chamamos burros a certos animais, cando, de feito, sómolo nós! ¡Canto nos queda que facer para desasna-lo mundo; cantos mestres, alumnos do Mestre, se precisan para contrarrestar aos falsarios..., e por engado, de presente, os seminarios baleiros!

¿Nas sinagogas, que? Tamén o explicou Xesús, tamén, que El non viñera para derrogar a Lei senón a perfeccionala. Está en Mt. 5, 17: “Non pensedes que vin derroga-la Lei e os Profetas; non vin para derrogar senón para dar cumprimento”. ¡Oh, Deus, que favor nos fixeches ao permitirnos nacer no cristianismo, contigo de Mestre, pois os anteriores, demostrado quedou, era simples substitutos, embaixadores mínimos, coa única misión de iniciar as leccións, de anunciar que, cando os tempos fosen chegados, oportunos, teríamos un Plenipotenciario celestial, concretamente na segunda persoa da Santísima Trindade! ¿Daquela, por que non veu antes? Esta pregunta téñoma feito xa de neno, pero agora, con algo máis de coñecementos históricos, comprendo que só había un pobo, e unha cultura, que medio o entendese; os outros estaban, seguían, adorando naqueles ídolos da súa imaxinación diabólica.

Amor ós inimigos. (Mt 5, 43-48; Lc 6, 27-28. 32-36). “Tedes oído que se vos dixo: Amarás ó teu próximo e aborrecerás ó teu inimigo. Pero eu dígovos: amade ós vosos inimigos, e pregade polos que vos perseguen. Así seredes fillos de voso Pai que está no Ceo, que fai saí-lo seu sol sobre malos e bos, e chover sobre xustos e inxustos. Porque, se amades ós que vos aman, ¿que recompensa ides ter? ¿Non fan o mesmo os recadadores de impostos? E se saudades soamente a vosos irmáns, ¿que facedes de máis? ¿Non fan outro tanto os pagáns? Daquela sede bos sen exclusivismos, como o voso Pai Celestial é totalmente bo”.

Señor, a miña experiencia persoal, ¡e xa pasei dos oitenta!, coido que ten algo de evanxélica: ¡Débolles moitísimo aos inimigos, e sería un desagradecido se non llelo recoñecese! Débolles máis que aos amigos, pois os inimigos, resaltando os meus defectos, puxéronme en garda, estimuláronme para capacitarme, para emendarme, para espelirme; en definitiva, para ser prudente, cousa que, aínda que non a vexo no Catecismo, non deixa de ser unha virtude!

Cando recedes... (Mt 6, 5; e Lc 11, 2-24) “Cando recedes non fagades coma os hipócritas, que gustan de rezar moi ergueitos nas sinagogas e nos recantos das rúas..., para que os vexa a xente!”. (Cando lin esta advertencia, non sei se foi Deus ou o diabro, non me librei da lembranza de don Hermenegildo entrando e saíndo das catedrais, ¡baixo palio!).

¡Oh, Deus, Santísimo Pai, que nos permites invocarte de “ti” no Noso Pai; non cabe un paternalismo meirande, non Señor! ¿E con iso e con todo, hai blasfemos? ¡Só nos falta levar unha albarda!

¿Meu querido Mestre, son o teu morgado, teño mellora? ¡Pobriño! ¿Apéate da soberbia e mira ao redor: ti es un de tantos, un dos netos daquela Eva, así que, xa volo dixen, que así o recolle Mateo, en 7, 1-5, (pero tamén Lc 6, 37-38. 41.42)! “Non xulguedes para que nos vos xulguen a vós. Porque co xuízo que xulguedes hanvos xulgar a vós, e coa medida coa que midades hanvos medir a vós. ¿Por que reparas no lixo que hai no ollo de teu irmán e non te decatas da trabe que hai no teu? E, ¿como lle vas dicir a teu irmán: “Deixa que che quite o lixo que tes no ollo”, tendo ti unha trabe no teu? ¡Hipócrita! Quita primeiro a trabe do teu ollo e logo verás mellor para quita-lo lixo do ollo de teu irmán”.

¡Señor, volvo a poñerme de xeonllos porque..., porque non reparara niso! Houbo, aquí en España, unha obra de teatro que se titulaba, “Mecachis, que guapo soy”, e daquela, eu, na micha soberbia, cheguei a pensar que ía por min. ¡Guapo quedei co bautizo, no bautizo, pero despois diso vaguei polas cortes da vida; polas cortes do esterco, pero tamén estiven en Madrid, que xa daquela era contaminante! Señor, o que me reste de vida quero vivilo no mundo real, e non no teatral. Tres agradecementos teño, debo, entre outros que sería prolixo enumerar: A Ti, meu Cristo, Mestre perfecto, non sempre atendido, nin entendido; á Nai que me adoptou daquela no Calvario; e tamén, ¡tamén!, a nai que me pariu, pois, en colaboración co resto da familia, ben que se esmerou en educarme na humildade, pero..., ¡a miña xordeira, que só oía a quen non debía!

Dicían na miña aldeíña que, “O falar non ten cancelas”; pois convén poñerllas pois a lingua é coma o gatillo das pistolas, doado de darlle, pero con consecuencias que poden chegar a ser mortais. Difamar é como tirar pedras no mar, que se expanden os círculos!

De aquí en diante heille facer máis caso á miña dona, que ela ven dos Sanxurxo, e con iso, ou por iso, ten saberes de santidade.

-.-

Hai unha cita en Mateo, (7, 15-16), pero tamén en Lucas, (6, 43-44), que tampouco nos debera pasar desapercibida, maiormente aos que nos criamos nas leiras: A árbore coñecese polos froitos. “¡Gardádevos dos falsos profetas que veñen onda vós con aparencia de ovelliñas, pero no fondo non son máis que lobos rapineiros! Polos seus froitos coñecerédelos”.

¡Canto hai que aprender para aprender a coñecer a xente que nos rodea, que nos aconsella, que nos empurra por barrancos satánicos! Os de daquela atrevéronse a crucificar a Cristo, pero estes diabros actuais, de ter ocasión, farían outro tanto; ¡atentos aos seus froitos se queremos coñecelos, se queremos manternos en garda permanente!

¿A quen temer? (Mt 10, 26-28), e (Lc 12, 2-7). “Pero non lles teñades medo, que non hai cousa encuberta que non se acabe descubrindo, nin cousa oculta que non se acabe sabendo... Non lles teñades medo ós que matan o corpo pero non poden mata-la alma; temede máis ben a aquel que pode arruina-lo corpo e a alma no inferno”. ¿Quen dixo que non hai inferno se o di o propio Xesús? ¡Pero é igualmente certo que só vai ao inferno o que quere ir! ¿Ti queres ir? ¡Pois eu, non; non o quero, nin para min, nin para a miña xente!

Podemos identificar a un falso mestre ou a un falso profeta ao examinar primeiramente as súas ensinanzas, e posteriormente a súa conducta á luz das Escrituras. Se o que eles están ensinando non é conforme co que o Espírito Santo ten revelado claramente nas Escrituras, é que son falsos mestres, e deberán ser ignorados, aínda que vivan vidas extraordinarias, incluso se parecen ter visións sobrenaturais, ou aínda que parezan realizar milagres. ¿Por que admiramos os trucos do circo? ¡Simplemente porque o noso cerebro é lento, e non dá procesadas as secuencias das visións recibidas!

É difícil ser un pobo de verdades nun mundo de falsidades, e é correcto que un home se preocupe, no só por si mesmo, senón tamén pola súa esposa/o e fillos. Porén, a Biblia non nos deixa quedar na escuridade. Existen algúns pasos fundamentais que podemos tomar para protexer á nosa xente na súa xuventude e preparalos para que permanezan firmes na madurez na medida en que medran e deixan os nosos fogares. ¡Como sentinelas que somos das sucesivas xeracións, “ollo ao parche”, que dicía aquel “noivo da morte”, Millán Astray!

Outro máis sensato e máis práctico que Millán Astray, Henry Ford, dixo: “Ninguén logra unha reputación polo que vai facer (polo que promete facer)”. ¡Isto si que é acertado: Aternos aos feitos, ao pretérito, pois no futuro pode haber esquecementos, esquecementos e/ou imposibilidades!

-.-

 Señor, somos uns alumnos tan cerrís, agora coma daquela, que precisamos de bos mestres, de bos teólogos, pero...! (Mt 9, 37-38). Entón díxolles ós discípulos: -A anada é boa, pero os xornaleiros son poucos, así que rogádelle ó dono da sega que mande xornaleiros á súa ceifa”. Señor, eu, ao de hoxe, de boa gana, pero, ¡vou vello, e ademais estou casado; non che sirvo para o Seminario!

Xa o teño referido máis veces: Na miña infancia o noso párroco adoitaba levar predicadores de cando en vez. Aquel ano foi un Franciscano, dos de Herbón. O “Pepiño”, que é como me chamaban daquela, sóubolle o Catecismo do P. Astete do dereito, pero tamén do revés; todo, a feito. ¡Aquela memoria que ti me deras, Señor, e..., agora que me lembro: aínda non che din as grazas por aquel don! O Franciscano chamou a meu pai e ofreceulle levarme para Herbón, sen gastos. Pero díxolle que non, e despois, a min, deume as súas razóns: -Ti es o morgado; de casa pobre, pero, morgado; e a maiores está que os frades tampouco se poden casar; ¡o que é poder poden, pero, non lles deixan..., por agora!

Señor, tal e como está España a tal momento non chega con saberse o Catecismo; ¡precísanse teólogos, e eu, diso, un analfabeto! O único que podo facer é isto que ves: expresar os meus sentimentos..., baseado no que aprendín da Biblia de Sept!

¡Virxe Milagrosa, de Montecubeiro, imaxe que doamos á parroquia a miña dona e mais eu, de recén casados, igual que aquel día te seguimos na procesión, concédenos seguirte no teu exemplo, no que nos reste de vida, para ter a graza de verte e de seguirte en persoa no Ceo do teu Fillo! ¡Amén!

Virxe Milagrosa, que connosco fixeches milagres, ¡moitos!, concédeme estoutro, o máis importante de todos: o de ser exemplar no arrepentimento das miñas faltas, que estou en vésperas de ser chamado a xuízo e non quixese deixar un mal rastro, un mal exemplo, unha mala lembranza. Xa que non puiden ser frade, que polo menos me pareza aos frades na súa exemplaridade. Ben sei que é moito pedir, pero apelo ás verbas do teu Fillo Xesús: “Con toda verdade volo aseguro: o que lle pidades ó Pai no meu nome, El hávolo dar. Ata agora non pedistes nada no meu nome. Pedide e recibiredes, de xeito que a vosa alegría sexa plena”. (Xoán 16, 23-24).

A importancia e maila transcendencia da exemplaridade descubrinas en Sidi Ifni observando que os musulmáns, pero dun xeito máis apreciable os seus fillos, gozaban falando cos franciscanos, bicándolles o cordón, sempre atentos e correspondendo á súa cordialidade. ¿Cal era o misterio? Non había outro máis que a súa exemplaridade, tan distinta dos nosos militares, que os trataban como cousas máis que como persoas, chamándolles invariablemente “Mohamed”, que nin se molestaban en saberse o nome de cada quen. Botáronos porque o P. Santiago, seguindo, acatando, as instrucións, do bispo de Canarias, Pildain, negoulle a comuñón a unha cuñada do entón Secretario General; uns dicían que por ir escotada, e outros que por ir escandalosamente pintada. ¡A través do Nuncio, os nosos gobernadores frustraron a mellor das colonizacións, a mellor das evanxelizacións: humanidade, cordialidade, exemplaridade!

Coa miña dona, e cos franciscanos de Ifni.

Falando de teólogos: ¡que aínda queda algún! “El tentador intentará apartarte de esa condición, de esa verdad, de ese mundo que fue el de Jesús y es tuyo; intentará seducirte con la idolatría del éxito, de la riqueza, del poder. No olvides que tu forma de vida es el evangelio de Cristo pobre y crucificado”. Fr. Santiago Agrelo, Bispo de Tánger.

-.-

Pasa a

QUERIDO MESTRE

-II-

Xosé María Gómez Vilabella