sábado, 26 de julio de 2008

EU SEREI O MEU PROPIO XUÍZ -II-

 .../...
 

Motivacións para evanxelizar

-Porque esa é a Gran Comisión de Xesús. (Mateo 28, 19). “-Déuseme todo poder no Ceo e mais na terra. Ide, pois, e facede discípulos meus a tódolos pobos, bautizándoos no nome do Pai, e do Fillo, e do Espírito Santo; ensinándolles a gardar canto vos mandei. Asegúrovos que eu estarei  sempre convosco ata a fin do mundo”.

-Corintios 9, 16: “Porque o mero feito de predica-lo Evanxeo non é para min gloria ningunha: é unha necesidade que teño enriba de min!

-Etc.

Coñecer a Cristo é o máis marabilloso que nos pode suceder; daquela, seremos tan egoístas que non compartamos ese gozo, esta ventura?

Ben que a gozamos cando nos dan un cargo político que comporte popularidade; honra, que tamén se di. O cargo de Evanxelista ten por retiro un asento reservado na Gloria Celestial. ¿Cabe mellor honra, mellor gloria cá de ter servido ás ordes de Deus, Creador e Xefe Supremo da Humanidade?

-.-

 

Non hai Mandamento que non requira restitucións, pero non sempre se poden lograr, e menos aínda desde que pasamos a fronteira celestial.

No Código Penal son posibles, xeralmente, polo menos algunhas, pero..., no Código Divino? Aquí temos mil variantes e outras mil posibilidades: Está codificada a responsabilidade civil, a subsidiaria, a criminal, a persoal subsidiaria..., así que é cousa de axustar as gafas e de coller o Código! A Moral abarca máis terreo pois non sempre teremos claro iso de que, cando, como, a quen e onde, fixemos mal; a veces incluso cometemos erros de transcendencia universal, que nos pasan desapercibidos.

A miúdo queixámonos de que nos furtan, pero, ¿os nosos, os nosos feitos? Analizando, sequera sexa superficialmente: Son varios os nomes, pola diversidade das mesmas cousas roubadas; así, apropiarse inxustamente un ben privado, sen que o saiba o seu dono lexítimo, é furtar; subtraer algunha cousa do ben público é peculato; reducir á escravitude, é violencia; roubar unha cosa sagrada é sacrilexio; etc.

Como en todo pecado, está prohibido no furto non só o acto externo de roubar, senón, e tamén, a intención e mailo desexo de facelo. Toda lei divina é de natureza eminentemente espiritual, e foi imposta ao home para santificar a nosa alma, última e esencial fonte de tódolos pensamentos e propósitos. Do corazón -di Cristo en San Mateo- proveñen os malos pensamentos, os homicidios, os adulterios, as fornicacións, os roubos, os falsos testemuños, as blasfemias... (Mateo 15, 19.   

Non esquezamos que...

No supremo día do Xuízo final Deus condenará ao lume eterno aos que non tiveron misericordia con seus irmáns necesitados; mentres, os misericordiosos entrarán no Reino dos Ceos. As verbas de Cristo non poden ser máis explícitas: Vide, benditos de meu Pai, e tomade posesión do reino preparado para vosoutros desde a creación do mundo. Porque tiven fame, e déstesme de comer. (Mateo 25,34). Apartade de min, malditos, ao fogo eterno..., porque tiven fame e non me destes de comer. (Mateo 25, 41). Dade, e darásevos. (Lucas 6, 38).

¡Exercer de cristián non é doado, pois o seu máster non se pode falsificar, pero a carreira vale a pena: De entrados no Ceo non hai paro, non hai xubilación, non hai expulsión!

-.-

 

¡Canto ben fan os que ensinan a vivir ben, séxase, a progresar nas virtudes!

As virtudes traen, comportan, sempre, beneficios futuros; os vicios, como obra satánica que son, ¡ao estilo daquela árbore do Paraíso!, prometen goces, pero traen..., desgracias, séxase, bágoas!

¿Está doado de distinguir o vicio da virtude? Pois, nunha primeira aproximación, o vicio adoita ser doado de admitir, de consentir, mentres que as virtudes, coma os zapatos novos, de entrada poden ser incómodos, pero..., coma as roseiras, que por espiñas que teñan acaban en flor! Para distinguir: reflexionar, sopesar de antemán as consecuencias de todas e cada unha das nosas decisións. ¿Onde, e como? ¡A receita sempre está nos Evanxeos! Algún exemplo: Iso que chaman “face-lo amor cando non procede”, que se acaba en aborto é un crime. ¿Como matar un anxo? ¡Algo así!

 

¡Pasar por el mundo haciendo el bien!

Es tan gratificante encontrar gente buena en cada paso que damos, y compensa tanto avanzarse a la bondad aportando lo mejor de cada uno

23 febrero, 2016 - 

ESGLÉSIA DE BARCELONA


He sugerido muchas veces —porque lo creo firmemente— la necesidad de recurrir con frecuencia al Evangelio porque puede ayudarnos a crear entre todos un mejor clima de convivencia. Cuando los aparatos electrónicos no tienen acceso a una conexión diáfana decimos que no hay cobertura, lo cual nos impide dar vía de normalidad a la necesidad que tenemos de comunicación. Sin embargo, estamos satisfechos si conseguimos la cobertura deseada porque nos facilita entender mejor.

¿Y si esta cobertura fuera el esfuerzo de todos por crear un espacio de bondad que impregne todo el ambiente que nos rodea, tanto el que vamos construyendo cada día, allí donde estamos, como el que recibimos por pura gratuidad? ¡Es tan gratificante encontrar gente buena en cada paso que damos, y compensa tanto avanzarse a la bondad aportando lo mejor de cada uno! No puedo dejar de creer que en el corazón de cada persona, allí donde no podemos engañarnos ni engañar a nadie, encontramos esta fuente de bondad. El hombre bueno —dice el Evangelio— del tesoro de su corazón, extrae la bondad. La conciencia me dice que es necesario creer que así es.

Debe ser importante, pues, descubrir actitudes interiores que acompañan a la bondad: la lealtad, la rectitud de corazón, la ternura, la humildad, la sinceridad, la honradez, la misericordia y todas aquellas otras que con ella caminan juntas y están descritas como frutos del Espíritu: el amor, la alegría, la tolerancia, la paz, la benevolencia, la fe, la amabilidad, el dominio de uno mismo. Y aún más, la bondad también aparece en la descripción que hace san Pablo de quien ama: «Es paciente, es bondadoso, no tiene envidia, no es presumido ni orgulloso, no es mal educado ni egoísta; no se irrita; no lleva cuentas del mal; no se alegra de la injusticia sino que goza con la verdad. Todo lo excusa, todo lo cree, todo lo espera, todo lo soporta. El amor no pasa nunca.»

Querer pasar por el mundo haciendo el bien es más que una buena decisión, es una vocación. Es lo que se dice de Jesús y es el testimonio que de nosotros espera. Sin duda, en esta corriente de vida encontramos, junto con la belleza y la búsqueda de la verdad, aquella felicidad que la bondad espontáneamente contagia. 

Sebastià Taltavull Anglada. Obispo auxiliar de Barcelona.

-.-

 

Protocolo divino.

¿Podo chamarlle “papá” a Deus?

A Dios podemos llamarle Papá

Es el Dios que se hace pequeño, y que en su pequeñez no deja de ser grande.


Por: Redacción | Fuente: ACI Prensa/ 14 Diciembre 2017




En la homilía de la Misa celebrada en la mañana del jueves 14 de diciembre en la Casa Santa Marta, en el Vaticano, el Papa Francisco recordó que Dios es Padre, e invitó a llamarle “papá”.

 

El Santo Padre destacó que la ternura es el rasgo principal que caracteriza la relación de Dios con la humanidad. “Parece como si nuestro Dios quisiera cantarnos una canción de cuna. Nuestro Dios es capaz de esto. Su ternura es así: es padre y madre. Muchas veces dice: ‘Si una madre se olvida del hijo, yo no te olvidaré’. Él nos lleva en sus entrañas”.

 

Mediante esa ternura, Dios establece un diálogo para el cual “se hace pequeño para hacernos comprender, para hacer que tengamos fe en Él y que podamos decirle con la valentía de Pablo que cambia las palabras y dice: ‘Padre, papá’. Papá… Es la ternura de Dios”.

 

Pero non hai pai que aguante que o chamemos a berros, ou sen pensar o que lle estamos dicindo; iso de falar coma unha locomotora é propio dos locutores, sexan da radio ou da tele. ¿Si; e por que o fan así? Eles explican que é por ter os tempos taxados, pero a min paréceme máis certo que llelo mandan facer para que non podamos discutirlles tantas trolas que nos dan como certas.

 

En Lucas 11, 1-13: Dunha vez despois de estar el orando en certo lugar, un dos discípulos pediulle: -Mestre, apréndenos a rezar, como lles aprendeu Xoán ós seus discípulos. Respondeulles: Cando recedes, dicide: Pai, ¡sexa santificado o teu nome! Pai, ¡Veña o teu Reino! Dános cada día o noso pan. E perdoa os nosos pecados, como tamén perdoamos nós a todo o que nos debe; e non nos sometas á tentación.

 

A min só me queda engadir: Non quero escandalizar, nin cos ditos nin cos feitos, así que, meu querido Pai, ¡non me deixes sen herdanza, e sóprame como teño que facer para merecer a entrada nese Ceo que nos prometeu o teu Fillo Xesús!

 

-.-

 

 ¿Esta sentenza é de Antonio Guterres, ou copiouna dalgún filósofo, dalgún colega? ¡O caso é que resulta moi certa e moi oportuna!

“¡Aprobamos en Ciencias, pero suspendemos en Ética!”

¡Así foi o salto do XX ao XXI: Moita torre de Babel, moitos rañaceos, e na Corte cadora máis animais! Se na Corte é onde se fai a política, ¿por que lles chamaría así meu Avó ás do noso gando? Bromas á parte, eu tamén teño responsabilidade no que axudei a malear o mundo cos meus pecados, entre outros, que pasei dez anos cos musulmáns e nunca lles falei, nunca lles expliquei, que o seu mestre, o seu punto de inflexión, foi aquel maligno, ¡torpe e maligno!, nestorianismo no que se inspirou Mahoma para lograr a súa campaña electoral.

-.-

As nosas carencias: Estamos urxidos de compaixón.

Un gran predicador dos nosos días, ao que lle debo leccións insuperables: Juán Manuel del Río Lerga, Misioneiro Redentorista, que tanto leva predicado que incluso predicou na miña parroquia, Montecubeiro. Súas son estas reflexións:

El dolor moral, o teológico: Nadie mejor que Jesús conoce lo que es y significa, por experiencia personal. El abandono y soledad que sintió en Getsemaní, primero, y luego en la cruz, es un dolor que rebasa al mismo dolor físico al ser crucificado. “Dios mío, Dios mío, ¿por qué me has abandonado”? (Mateo 27, 46).

En ese dolor Jesús está asumiendo, no un abandono de Dios, Dios no abandona a nadie, sino el abandono que la humanidad ha hecho de Dios. Una humanidad abocada así a un final irredento, catastrófico. Por eso eleva a continuación la más ferviente, patética y filial súplica de perdón, para toda la humanidad: “Padre, perdónalos, porque no saben lo que hacen” (Lucas 23, 34).

Jesús conocía muy bien la realidad humana. Y en aras de su infinito amor, perdonaba a los pecadores. Sabía perfectamente que es el pecado lo que produce el verdadero dolor, que es el moral. El dolor físico, por ejemplo, una pierna que se nos rompe, puede ser muy fuerte, pero se cura. Para eso está la medicina. Por el contrario, el dolor moral sólo con el perdón se cura. Por eso perdonaba los pecados de quienes acudían a él. Y porque era compasivo y misericordioso, de paso, curaba también a los enfermos físicos: leprosos, paralíticos, etc.

La compasión, la misericordia, es una manera de parecernos a Dios. Nos dijo: “Sed compasivos como vuestro Padre Dios es compasivo”. (Lucas 6, 36). La compasión es una actitud que ha de configurar tanto al creyente como al  no creyente. No es cuestión de religión sino de humanismo.

Estamos urgidos de compasión. Si por algo se distinguió Jesús fue, sobre todo, por su infinita misericordia. De ahí su sentencia: “No tienen necesidad de médico los sanos, sino los enfermos”. (Mateo 9, 12).

Despois de exposto, de lembrado, todo isto, Del Río interróganos con estes puntos de reflexión e de catequese:

¿Nos apoyamos en el Evangelio para vencer envidias y desplantes?

¿Imitamos a Jesús, compasivo y misericordioso?

¿Sabemos distinguir entre el mal físico y el mal moral?

Querido Del Río, os predicadores da túa talla non debían morrer: A humanidade, no seu estado actual, necesita, necesitamos, un millón de colegas teus!  

-.-

 

O escándalo

Mateo 13, 41; 18, 7. Marcos 9, 42-48. Lucas 7, 2. Romanos 14, 13

Hoxe en día, por este século arriba, o escándalo non está de moda; ¡ignórase! ¿Para que preocuparnos diso se xa estamos de volta e media de tódolos vicios, de tódolos desmáns?

Mateo 13, 41: (A parábola do xoio). “... Mandará o Fillo do Home os seus anxos, e quitarán do seu Reino tódolos escándalos e a tódolos que fan o mal; e botaranos no forno do lume, onde será o pranto e o renxer dos dentes. Entón, os xustos resplandecerán coma o sol no Reino de seu Pai. Quen teña oídos que escoite”. (E o que saiba ler que o repase).

Mateo 18, 7: “... ¡Hai do mundo polos seus escándalos! É irremediable que haxa escándalos, pero, ¡ai do home que provoca escándalos!

Marcos 9, 42-48: “... E a quen escandalice a un destes pequeniños que creen en min, éralle mellor que lle colgasen do pescozo unha pedra de muíño, e o largasen ó mar”.

Lucas 7, 2. (A fe do Centurión).

Romanos 14, 13: “... Non nos xulguemos uns a outros , máis ben coidade de non lle pór ó irmán nin tropezo nin escándalo”.

Agora, lonxe que xa estamos da Guerra Incivil, os periodistas atrévense a mostrar algún que outro dos seus trapos sucios..., pero non todos! Queda unha bosta que moito leva cheirado; das dúas partes, pero máis no franquismo, pois eran os que tiñan bula para todo, incluso para escandalizar. Abreviando:

A tropa, maiormente a tropa, afeitos á ferocidade experimentada pola pel de touro adiante e abaixo, e cos mouros de mestres, ¡que ata lles fixeron unha mesquita en Guitiriz, apeando, de paso, a Santiago, do seu cabalo, (retornáronos a Covadonga, e despois entregáronlles a Capitanía da 8ª, Santiago de Compostela incluída), de licenciada non vacilou en expoñer, en presumir das súas licencias, violacións incluídas.

Os nenos tomaron todo aquilo a valentía, e como por engado tiñamos nas escolas aos dous “cabecillas”, Franco e José Antonio, rendéndolle honores ao Crucificado, pois..., ¡que Satanás gozouna sementando daquel xoio!


¡Vai sendo hora de citar isto nos libros de Historia..., para que sirva de escarmento!

-.-

 

Quen lle ten medo á morte, o corpo ou a alma?

É unha pregunta que, xeralmente, non nos atrevemos a facer. Pero especulemos un pouco:

Os médicos din que a agonía, como toda despedida, sempre é algo dolorosa: o corpo quédase sen o importante, que é a alma, que lle deu a súa vitalidade por días de vida; e logo que Memento, homo, quia pulvis es, et in pulverem reverteris. ¿Que resucitaremos co mesmo copo...? Non exactamente, pois aínda que os nosos corpos, os futuros, se parezan aos da terra, aos que foron parar á terra, aos que volveron á terra, o corpo da resurrección será, terá que ser, un corpo glorioso, máis..., espiritual!

O medo témolo na alma. ¿Quen non sentiu medo na véspera dun exame por preparados que tivese os temas? Tamén hai un medo lateral, secundario, que consiste no sobresalto que nos poda producir o reencontro con aqueles que foron os nosos inimigos aquí abaixo, no temporal, pero este medo, de telo, é infundado porque no Ceo só estarán os purgados, séxase, os santificados.

No que seguramente pensamos pouco é na recepción que nos podan dar os amigos, amigos e parentes, que nos estean esperando na porta coeli. Esta matinación tráeme á memoria aquel episodio nupcial, aló en Ifni:


Foi un 13 de xullo. Casamos, por poderes, un 13 e martes, pero de xuño; a miña Estrela non puido subir ao ceo ata o mes seguinte. Daquela os avións escaseaban. Eu, en Sidi Ifni, agardando por ela coma quen agarda pola auga de maio. Era costume que os íntimos baixasen ata o avión..., por iso, por intimidade, ¡pero!, tan pronto puxen o pé dereito no primeiro dos chanzos, o Garda colleume do brazo: -“Síntoo moito, pero está aí a S.E., o Gobernador, e díxome que non baixase ninguén..., por razóns de seguridade persoal!”. Non me tragou a terra, pero faltoulle pouco, co cabreo que collín. Ela subiu á terraza e, ¡bicámonos!, claro está. Despois diso achegóusenos a muller do Mestre Cruz Conceso San Pablo San Pablo, unha atrevida, ¡que por algo, e para algo, de solteira, fora Secretaria de Pilar Primo de Rivera, e díxonos: -“Non lle botedes a culpa ao Gobernador, que fomos nós, estas futuras amigas vosas, que lle pedimos que dese esa orde de illamento..., para gozar do espectáculo de vervos bicar, que non sempre hai teatro gratis!”. ¡Maldita!

No Ceo, ¿estarán presentes os coñecidos, agardando pola nosa sentenza? ¡É outra dúbida que levamos! Por se acaso, cando rezo polos defuntos, sempre lles pido que agarden por min, que así terán ocasión de avogar na miña defensa! Dóulle-las gracias anticipadas!

-.-

Ignorancia iuris non excusat?

Con respecto ás leis civís en España (1) isto é o que ocorre, pero…, ¿nas divinas; aquelas táboas de Moisés, explicadas e perfeccionadas séculos despois polo Mestre Divino...?

Os bautizados temos a obriga de corresponder á gracia divina portándonos divinamente. ¿Nosos mestres? Asumen a obriga do noso ensino os padriños do Sacramento, e con eles, os pais, e demais familiares e/ou coidadores.

No Concilio Vaticano II a constitución dogmática Lumen gentium, di así no seu II.16:

"Y la divina Providencia tampoco niega los auxilios necesarios para la salvación a quienes sin culpa no han llegado todavía a un conocimiento expreso de Dios y se esfuerzan en llevar una vida recta, no sin la gracia de Dios. Cuanto hay de bueno y verdadero entre ellos, la Iglesia lo juzga como una preparación del Evangelio [cf. Eusebio de Cesarea, Preparación para el Evangelio, I,1] y otorgado por quien ilumina a todos los hombres para que al fin tengan la vida. Pero con mucha frecuencia los hombres, engañados por el Maligno, se envilecieron con sus fantasías y trocaron la verdad de Dios en mentira, sirviendo a la criatura más bien que al Creador (cf. Rm 1,21 y 25), o, viviendo y muriendo sin Dios en este mundo, se exponen a la desesperación extrema. Por lo cual la Iglesia, acordándose del mandato del Señor, que dijo: «Predicad el Evangelio a toda criatura» (Mc 16,15), procura con gran solicitud fomentar las misiones para promover la gloria de Dios y la salvación de todos éstos”.

Un Deus, todo bondade, todo misericordia, como vai castigar a quen tivo a desgracia de non coñecer os seus Mandamentos? Todo é cuestión de moral, unha ética fraterna, pois quen as cultive se non chega ao sétimo, no purgatorio tampouco o deixarán. ¡Pero mellor estarán os aprobados, os sobresaíntes, así que non paremos de evanxelizar, que iso si que é un mandato divino inescusable!

(1)    En nuestro Derecho, ya las leyes de Partida, inspirándose en las del Digesto, partían de la base de que "son todos tenudos de guardar las leyes" (epígrafe de la Ley 16, título I, Partida 1ª), aunque admitían algunas excepciones al principio de que la ignorancia de las leyes no excusa, establecidas a favor de los militares, de los menores, de las mujeres y de los labradores; pero tales excepciones se entendieron derogadas por la Novísima Recopilación. Fue el Código Civil el que sentó el principio absoluto de que "la ignorancia de las leyes no excusa de su cumplimiento" (artigo 6.1 do Código Civil), sin dar entrada a ninguna de las excepciones del antiguo Derecho, principio éste cuya aplicación ha sido consagrado por la jurisprudencia.

Este mandato da norma civil limítease a declarar que a ignorancia xurídica dunha persoa non pode seer obstáculo para o cumprimento das leis.

Artigo 6.1 do Código Civil:

1.-La ignorancia de las leyes no excusa de su cumplimiento. El error de derecho producirá únicamente aquellos efectos que las leyes determinen.

2.-La exclusión voluntaria de la ley aplicable y la renuncia a los derechos en ella reconocidos sólo serán válidas cuando no contraríen el interés o el orden público ni perjudiquen a terceros.

3.-Los actos contrarios a las normas imperativas y a las prohibitivas son nulos de pleno derecho, salvo que en ellas se establezca un efecto distinto para el caso de contravención.

4.-Los actos realizados al amparo del texto de una norma que persigan un resultado prohibido por el ordenamiento jurídico, o contrario a él, se considerarán ejecutados en fraude de ley y no impedirán la debida aplicación de la norma que se hubiese tratado de eludir.

-.-

 

Dúas educacións simultáneas, conxuntadas.

A pouco que reflexionamos distinguiremos que nos incumben dúas educacións: a do corpo e maila da alma.

Consecuencias naturais e normais daquela soberbia, daquela tentación consentida, dos nosos avós, que se puxeron a xerar fillos despois da rebelión, transmitíndonos desde os seus corpos o lixo, hereditario, das súas almas, nacemos, e criámonos, en plena batalla, pero temos unha boa arma, ¡a oración!

¿A oración tamén vale para o corpo? ¡E logo, non nos redactou o Mestre a oración central, principal e primordial, coa petición de que “... non nos deixes caer na tentación...”? Das tentacións veñen os vicios corporais, e cos vicios as fraquezas anímicas.

Temos dúas vidas, a do corpo, e tamén a da alma, séxase, a eterna. Educando no corpo sostéñense as virtudes, a saúde da alma.

Deus mandounos un Redentor, o seu propio Fillo, ¡o Médico dos médicos!, que nolo advertiu. Recordóunolo, de parte súa, Paulo (“... escravo de Cristo Xesús, chamado para ser apóstolo, escollido para o Evanxeo de Deus”), na súa Carta aos Romanos, (6, 12-13): “Que non domine o pecado o voso corpo mortal para obedecérde-las súas cobizas. Nin ofrezáde-los vosos membros como armas da inxustiza ó servicio do pecado. Máis ben poñédevos á disposición de Deus, como mortos que volvestes á vida. E ofrecede os vosos membros como armas da xustiza ó servicio de Deus”.

A alma descansa no corpo; ¡non a ensuciemos ensuciando o corpo!

“Quando il corpo sta bene, l´anima balla”. (Cando o corpo está ben, a alma baila). Non se refire ao sufrimento físico senón ao moral. ¡Os vicios danan o corpo, pero tamén a alma!

Pola noite, xa deitados, en repouso corporal, se o facemos co corpo educado é a mellor hora para pasar á segunda clase: A de reflexionar nos feitos cotiáns, que esa é a mellor música para que a nosa alma baile..., de satisfeita; o son está no redobre dos arrepentimentos. E para arrepentirse con efectividade, xulgar con seriedade. “A madurez do home é encontrarse, de grande, coa seriedade que de cativo usaba para xulga-las cousas”. (Friedrich Nietzsch). Ou tamén: “Non son malas herbas as que afogan a boa semente senón a neglixencia do campesiño”. (Seica o dixo Confucio, pero eu experimenteino nos meus anos de labrego).

-.-

 

O Ceo ten sala de espera?

Javier Alexis Agudelo Avendaño, que o teño por un bo teólogo, predicounos isto:


¡O purgatorio, que é un estado de purificación antes de entrar no Ceo!

“... La Iglesia Católica, usando un len­guaje actual, explica la doctrina del Purgatorio en los siguientes térmi­nos: Durante nuestra vida terrena, si­guiendo la exhortación evangélica a ser perfectos como el Padre celestial (cf. Mt 5, 48), estamos llamados a crecer en el amor, para hallarnos firmes e irreprensibles en presen­cia de Dios Padre, en el momento de la venida de nuestro Señor Jesu­cristo, con todos sus santos (1 Ts 3, 12 s). Por otra parte, estamos invi­tados a purificarnos de toda mancha de la carne y del espíritu (2 Co 7, 1; 1 Jn 3, 3), porque el encuentro con Dios requiere una pureza absoluta. Hay que eliminar todo vestigio de apego al mal y corregir toda imper­fección del alma. La purificación debe ser completa, y precisamente esto es lo que enseña la doctrina de la Iglesia sobre el Purgatorio. Este término no indica un lugar, sino una condición de vida. Quienes después de la muerte viven en un estado de purificación ya están en el amor de Cristo, que los libera de los residuos de la imperfección.

Hay que precisar finalmente que el estado de purificación no es una prolongación de la situación terre­na, como si después de la muerte se diera una ulterior posibilidad de cambiar el propio destino. La ense­ñanza de la Iglesia a este propósito es inequívoca, y ha sido reafirmada por el Concilio Vaticano II, que en­seña: «Como no sabemos ni el día ni la hora, es necesario, según el conse­jo del Señor, estar continuamente en vela. Así, terminada la única carrera que es nuestra vida en la tierra (Hb 9, 27), mereceremos entrar con él en la boda y ser contados entre los santos y no nos mandarán ir, como siervos malos y perezosos al fuego eterno, a las tinieblas exteriores, donde habrá llanto y rechinar de dientes (Mt 22, 13 y 25, 30; L G, 48)”.

Pola niña parte, humildemente, coma naquel caso de Ifni: -¡Centinela, alerta! Pero o Cabo: -¡Sin novedad, mi Capitán; han matado al centinela, aquel de Castroverde…, pero vino Carmen Sevilla!


¡En España somos así de valentes…; ou é de temerarios? ¿Para que colgarnos cruces, se xa temos as do Exército!

-.-

Xosé María Gómez Vilabella

No hay comentarios: