SEMANA SANTA..., ¡SANTA!

SEMANA SANTA...,

¡SANTA!

¿Simbolismo, evocación? ¡Si, o máximo, pero sen teatralidade!

XOSÉ MARÍA GÓMEZ VILABELLA

¿Que estou morado, coa cor penitencial? ¡Xa o sei, pero non son o único que non distingue entre evocación e teatralidade! Daquela quitareime a capucha:

Os disfraces son propios do Carnaval, ¿non si? O Carnaval é unha despedida dos nosos pecados, saturarnos deles para despois aborrecelos, que por iso tapamos a cara, escondendo a vergoña, e poñemos unha careta encima das nosas, das cotiáns, das habituais; pero cunha corentena de penitencias chegamos á Semana Santa, e daquela, depurados que estaremos, ou se nos supón, quitamos a última das capuchas para dicirlle ao mundo: “Este que aquí vedes é un pecador; pecador, si, pero, arrepentido”. Para evidenciar a nosa sinceridade, para mostrarnos tal e como somos agora, tal e como nos quedaron os ollos despois das bágoas, ¡fóra careta, fóra carapucha; sinceridade, tanto interior como exterior!

A teatralidade ten a súa explicación no Carnaval; na Coresma non, en absoluto! Xesús foise ao deserto, como todo canto dixo e fixo para darnos exemplaridade; daquilo vén a nosa Coresma, para dicirlle que estamos dispostos a seguilo, a frear as nosas debilidades, a enfrontarnos a Satanás...; ¡coa axuda de Deus, claro!

Mateo 4, 10-11: “Entón replicoulle Xesús: -Arreda, Satanás, porque está escrito: “Só ó Señor, o teu Deus, adorarás, e só a El darás culto”. Deixouno Satán, e achegáronse os anxos para servilo”. ¡Incluso nisto nos deu exemplo, para que aprendésemos a vencer as tentacións, para non caer nelas, para arredar ao Satán!

Coa Coresma, na Coresma, armámonos de valor, de valor e de humildade, para enfrontarnos, por enésima vez, á soberbia. ¡Vade retro, Satana!

Crux Sacra Sit Mihi Lux

Non Draco Sit Mihi Dux

Vade Retro Satana

Numquam Suade Mihi Vana

Sunt Mala Quae Libas

Ipse Venena Bibas

Coa careta carnavalesca ía, debe quedar, o que dixen: a nosa soberbia; ¡debeu ir, debeu irse, para seguidamente entrar en penitencia, coa cara descuberta, para que o próximo nos vexa arrepentidos, e por tanto, exemplares, exemplarizantes! ¿Sen careta, pero, descalzos? Non fai falta ese requisito, esa moda, se de verdade nos quitamos os coturnos da soberbia. Os pés temos que conservalos para facer, ben feito, o camiño restante, o das restitucións, o das reparacións; en definitiva, o noso Calvario!

As Saetas si que as vexo oportunas. Estou con Antonio Machado en que son, “coplas disparadas a modo de flechazos contra el empedernido corazón de los fieles”. Toda a Coresma tiña que ser iso, unha saeta de corenta estrofas, corenta días de prédica. Comezando por min mesmo, obviamente, que non sei cantar pero podo facelo cos dedos, así, tecleando, ¡tecleándome!, oracións.

¡Ai, Deus, que desagradecidos somos, cantas levamos feito, e que pouco nos esforzamos por rexenerarnos! Tan señoritos somos que, para lavar os pés na auga salgada, collemos o auto, ¡e con iso, tira millas! Na praia ímonos manchar máis que lavar, pero, ¿volver ás augas bautismais? ¡Daquela fomos a elas porque nos levaron os padriños; que Deu-llelo pague, amén!

Pía bautismal de Montecubeiro; hoxe retirada de uso porque..., ¡porque lles pareceu pobre! ¿Pobre unha pía bautismal, da que naceron / nacemos milleiros de cristiáns?

Para predicar co exemplo temos que aprender, primeiro, a levar a cruz dos nosos pecados, que moitos Cireneos, todos, tanta xente, tanto apóstolo ao noso redor, predicándonos, axudándonos, mentres o noso Cristo Xesús só tivo un, un cireneo, e para iso porque o obrigaron aqueles romanos. Todo se nos volve botarlle a culpa á Avoa, á Eva, cando a verdade é que ela sentou un precedente, un precedente contaxioso e contaminante, pero nós, con todo estar bautizados, volvemos, caemos, recaemos..., ¡na maldita, satánica, inicial, soberbia!

Coas cruces de madeira cargamos, e iso que agora xa se lles pode poñer motor, e guialas co propio, no propio, altar, pero, ¿coas outras, con eses borróns monstruosos que nos deixaron os nosos pecados? Escandalizámonos de que os infieis, os incrédulos, os pagáns, ataquen aos cristiáns, hoxe coma daquela, ou máis, que ata queiman as nosas igrexas, pero pásanos desapercibido que a culpa é nosa, ¡toda, absolutamente! Se nestes vinte séculos fósemos verdadeiros alumnos do noso Mestre, coa nosa exemplaridade xa non quedarían ateos, ou idólatras, e con iso desaparecería o calvario actual; ¡estaríamos, viviríaos, na Gloria, todos, absolutamente todos!

-.-

Mércores de Cinsa

Esperando pola cruz no deserto da vida.

¡Que horror: de cinsa! Alédate, cristián, pois da cinsa resucítase; terribles son as brasas, esas que non acaban, esas que non rematan en cinsa, as perennes, esas do inferno satánico, e por ende, eterno!

O Mércores de Cinsa vén a ser a Xura da Cruz, a Xura da bandeira cristiá. Co Bautismo alistámonos; ou mais exactamente, ¡alístannos! Na Confirmación vestimos o uniforme, confirmamos o noso alistamento. E no Mércores penitencial xuramos bandeira, xuramos defender a Cruz, aceptala. Os pecados son as desercións, as chamadas que nos fai Satán desde as súas trincheiras, e nós, pecadores, ¡imbéciles!, facémoslle caso a sabendas de que ten a batalla perdida, tanto el como tódolos traidores, seguidores seus. ¡Imbéciles; nós máis aínda, por non escarmentar en cabeza allea!

Deus, qui humiliatióne flécteris, et satisfactióne placáris: aurem tuae pietátis inclína précibus nostris; et capítibus servórum tuórum, horum cínerum aspersióne contáctis, effúnde propítius grátiam tuae benedictiónis: ut eos et spíritu compunctiónis répleas, et quae iuste postuláverint, efficáciter tribuas; et concéssa perpétuo stabilita et intacta manére decérnas. Per Christum Dóminum Nostrum. Amén.

Ao toque de corneta, ¡ao toque da fe, cos Evanxeos por diante!, estamos convocados para sufrir con Cristo, ¿INRI, Rei dos xudeus?, ¡Rei do Ceo, e por ende, tamén da terra, noso! Convocados para morrer, ¡para morrernos a nós mesmos, e de paso, ao pecado! Tamén, por conseguinte, para renunciar ao mal dentro de nós mesmos, en nós, con nós, séxase, ao noso redor, de modo que podamos resucitar, como individuos, pero tamén como comunidade.

¿O Camiño? Está despexado, témolo libre, redimido: Só require arrepentimento, conversión, ¡Coresma! Requisitos: Obras de Caridade, Oración, Penitencia... En definitiva, deixa-la careta do Carnaval, deixa-las xoldas viciosas...; ¡pasar de fariseos a evanxelizados, a evanxelizadores! No Exército terrestre premían con cruces, ¿non si? ¡Pois no celestial premian levando con resignación as nosas, as nosas cruces, e participando na de Xesús..., que a levou por nós, para nós, en auténtica Redención. Pero hai un pero: Cristo, agónico, a quen lle prometeu, a quen respondeu, foi ao bo ladrón, ¡ao bo! “Asegúroche que hoxe estarás comigo no paraíso”. ¡Era ladrón, estaba condenado, pero o seu arrepentimento salvouno..., que o subiu o propio Cristo ao seu paraíso! ¡Señor, que precedente tan fermoso, tan esperanzador, nos deches, nos deixaches: ¡Deo gratias!

Día de preparativos.

As vésperas, todas, as de calquera cousa, as dun acontecemento calquera, sempre teñen, sempre comportan, nervios, emoción; ¡ou emocións, en plural, xa que por veces son un cóctel, un cóctel agridoce! Pois iso é este mércores: Un preámbulo, unhas vésperas.

O mércores, todos, pero en especial o da Cinsa, é un día infinito, abraiante; o máis axeitado para recoñecer a nosa fraxilidade, esa fraxilidade que nos levará ao día do transo, ao día en que comezaremos a ser, ¡e xa non sexa a non ser!, entrando na eternidade, na vida definitiva, comezo do gozo, do premio, coa amnistía na man. Terminada a carreira, ¡aprobado ou suspenso, a elixir, pois tivemos toda unha vida, esta, a térrea, para decidir a nosa opción!

Dos sermóns xesuíticos do século XVIII: “O culto na casa, santifica; na igrexa, edifica; e na rúa, exemplariza”. ¡Esas foron, e son, as nosas oportunidades! Internémonos na Coresma sen exhibicións, con recollemento; botémonos a andar polo camiño do sufrimento e da expiación, que aí está a nosa esperanza, ou máis exactamente, ¡a nosa seguranza!

Xesús preparouse no deserto para o seu Calvario; ¡para o noso, xa que por nós o padeceu! Coa súa bondade infinita decidiu tomar o lugar da humanidade, e recibir no seu propio corpo o castigo redentor, para librarnos das consecuencias dese pecado terrible que tiñamos herdado; en definitiva, para purgar por nós, por todos e por cada un de nós. ¡Que menos que agradecerllo imitándoo, sequera un pouquiño!

Sl. 56, 2.4. Miserére mei, Deus, miserére mei: quóniam in te confídit ánima mea. V/ Misit de caelo, et liberávit me: dedit in oppróbrium conculcántes me.

Xa sei, xa sabemos, que a cinsa non é un rito máxico; non suple o Sacramento da Reconciliación, pero axúdanos a entrar en humildade, axúdanos a frear esa maldita soberbia que temos herdada, axúdanos a lembrar que a Conversión é ir cara a diante no seguimento a Xesús.

Entrando na Coresma, entrando na penitencia, entramos nun tempo específico, ¡aínda que todos o son!, de pedirlle perdón a Deus, pero tamén ao próximo, por lonxe que o teñamos, por lonxe que del nos situásemos; pero tamén é tempo e ocasión perfecta de perdoar a tódolos que dalgún xeito nos teñan ofendido, insistindo, reiterando, a promesa que lle vimos facendo no Noso Pai: “...perdoa as nosas ofensas como tamén nós perdoamos a quen nos ten ofendido...”

Antífona. Mudemos de vestido, cubrámonos de cinsa e de cilicios; xaxuemos e choremos ante o Señor, pois moi misericordioso é o noso Deus xa que perdoo os nosos pecados.

Se somos agradecidos, se somos leais ao noso Exército, ao Exército da Salvación Eterna, avancemos, ¡de fronte, Ar!, pola penitencia coresmal.

-.-

Exercicios

¿Onde? Se me fose posible, se aínda estivese apto para conducir, non me retiraría a ningún deserto, ¡que xa estiven no Sáhara, e chegoume!, senón ao meu verxel, debaixo dos meus carballos, que para min, igual que seica facía Prisciliano, é o mellor sitio para adorar a Deus, e tamén para recrearse, de paso, na súa Creación.

¡Nin que fosen Adán e Eva, retorcéndose do seu pecado!

Daquela, Xosé María, colle a Biblia, e vaite para debaixo deses carballos:

¿Por onde comezamos, polos pecados de acción ou polos de omisión? Teño para min que son máis ilocalizables, menos evocables, os de omisión..., porque, se no seu momento non tivemos conciencia do alcance de certas accións, tempo adiante máis borrosas se nos presentarán; non obstante, podemos ter caído en omisións dunha transcendencia monstruosa, e non sempre reparables. ¡O exame de conciencia é algo moi serio, pero tamén esquecible!

Nos de omisión aínda podemos ter oportunidades para resarcir, para restituír, pero sen tomar conciencia deles mal, ou pouco, podemos actuar. ¿As accións humanas son todas, sempre, transcendentes? ¡Si; unhas para ben, e outras para mal! Algo así como se tiramos unha pedra nunha charca de augas mansas: instantaneamente fórmanse olas concéntricas, que avanzan todo ao redor. Xa o dixen máis veces, pero coido que non sempre o tiven presente nos meus actos, nas miñas accións, nos meus pecados de omisión. Pero non todo é culpa miña pois disto, disto das omisións culpables, predícase e fálase pouco; segundo o meu criterio, por suposto.

Pola contra, cantas persoas, directa ou indirectamente, sabéndoo ou descoñecéndoo nós, eu mesmo, me terán auxiliado, beneficiado? Daquela, ¿dinlles as gracias? ¡Por suposto que non, que esa débeda aínda está no meu debe, no Debe dos libros da miña Contabilidade Persoal! Aínda que sexa tarde: ¡Gracias, mil gracias; a todos; e que Deus volo pague!

¿A cantos terei mancado, defraudado, amargado, sen decatarme diso? ¡Seguro que outras tantas, dada a miña debilidade pecadora! ¿Para estas, que? ¡Posto de xeonllos, perdón, mil veces perdón! Non vale, de atenuante, dicir que a carne é débil; débil, si, pero Deus dotounos de libre albedrío,  (que xa o tiñan aqueles avós, pero tamén foron débiles, ¿débiles ou soberbios?). Tendo, como temos, libre albedrío, o propio é pensalas antes de facelas, que despois..., ¡desde que o burro vai no po, desde que caeu, xo burro, xo!

Gústannos os deportes de risco..., con todo ser cousa perigosa para o corpo; pero nos da alma aínda o pensamos menos. Lémolo no Xénese, predicóunolo o Crego, aconselláronnos os pais, os avós, os padriños, os veciños, os amigos..., e aínda así tirámonos de cabeza ao pozo dos vicios, sabendo, de antemán, que aló abaixo a auga non está bendita: ¡No pozo das malicias non hai auga senón augardente, lume infernal! Daquela, hai que seguir predicando...

Non houbo omisión na Virxe María; nela, non, que aceptou, de primeiras, humilde, encantada, e díxolle ao Anxo: “¡Aquí está a escrava do Señor; fágase en min segundo a túa palabra!”.

Exactamente o contrario da súa/da nosa Avoa: ¡Humildade versus soberbia! María, María Inmaculada, abríchesnos as portas do Ceo, as mesmas que nos pechara Eva, entregada á súa soberbia, ao seu desagradecemento! Pero María só se entregou a Deus; Eva..., Eva foi infiel, non só ao seu Creador, senón, e tamén, ao seu Adán, que a saber como foi aquela entrega a Satanás! (¡Ao ser plena non teño dúbida de que foi en corpo e alma!). Hai que deterse en explicar a antítese que houbo entre Eva e María, que nos paramos pouco niso.

Como di, como opina, a teóloga Carmen Camino (nada en Perú): “Eva era unha muller extraordinaria. Tíñao todo, fisicamente; tíñao todo persoalmente; e tíñao todo espiritualmente. ¡Asombroso! Pero, “téndoo todo” non lle foi, non lle era, suficiente”. Digo eu: A maldita soberbia, que brotou do seu libre albedrío. Carmen Camino, sen saírse do seu camiño, na súa lóxica, analiza e conclúe: “Pero sen aterse ás consecuencias traspasou o seu pecado (ao xerarnos, con Adán, aquela semente na que ían corpo e alma) a toda a súa descendencia”. (¿Cando subirán ao presbiterio esas teólogas que tan ben entenden, e nos explican, a Biblia?) O pecado da muller, aquela desviación da Eva, xa está redimido, que llo debemos a María, á Virxe, que esta foi pura, casta, e humilde. Daquela, de aquí en diante, recoñezamos na muller o seu maxisterio, a súa colaboración, a súa aportación redentora.

Desa hipótese de que Caín, a maldade en persoa, era fillo, xeración, de Satanás, que? ¡Trazas diso hai, pero o Xénese non está claro, nin falta que nos fai; a nosa salvación, que é o importante, está en cumprir os Evanxeos, en seguir a doutrina do Mestre, en admirar e venerar á Virxe María, en repudiar a soberbia, pois o que deserte está maldito, de sempre e para sempre!

-.-

O xaxún coresmal

Mateo 6, 16-18. “Cando xaxuedes non poñades caras tristeiras, como fan os hipócritas: desfiguran as súas caras para que a xente llelo note. Asegúrovos que xa recibiron a súa recompensa. Ti, en troques, cando xaxúes, perfuma a cabeza e lava a cara, para que non se che note ante os homes, senón ante teu Pai celestial; e teu Pai, que ve o que está escondido, hate compensar”.

-.-

Oración do primeiro domingo de Coresma.

“Oh, Deus, que tódolos anos purificas a túa Igrexa coa observancia da Coresma: Concede a esta familia que consiga, con boas obras, o que se esforza por obter de ti coa abstinencia. Polo Noso Señor Xesús Cristo, Amén”.

-.-

PACTA SUNT SERVANDA

¿Que obrigan os pactos; todos? E logo, sendo así, ¿como é que cumprimos tan mal esa pax que nos damos ao final das Misas?

Observando que as mulleres, en particular as mulleres, ¡algunhas!, me daban a paz coa punta dos dedos, eu, que son, ou me teño, por pícaro, descorrín darlles, ¡e así o fago!, as miñas mans, as dúas, ¡que nin que fosen irmás!, e así demóstrolles, ¡pretendo demostrarlles!, que me entrego a elas en corpo e alma, ¡coas dúas mans! Agora cambian, ¡pícaras elas!, que incluso me sorrín, como satisfeitas da miña promesa.

¿Por que antes de comungar? Pregunteillo a San Mateo, que nolo dixo no seu 5, 23: “Se ao presentáre-la túa ofrenda no altar te acordas de que o teu irmán ten queixas contra ti, (¡claro que as temos, todos, recíprocas!), pousa a ofrenda alí mesmo, diante do altar. Vaite primeiro reconciliar co teu irmán; e logo volve a presenta-la ofrenda”. ¡Máis claro e máis rotundo, imposible!

Pero tamén o temos claro, claro e rotundo, no seu colega Xoán, (14, 25-27), que especifica o mandato divino: “Díxenvos estas cousas mentres estaba convosco; pero o Paráclito, o Espírito Santo que meu Pai mandará no meu nome, ese havos ensinar todo, e traeravos á lembranza canto eu vos dixen. (Así se explica que os Apóstolos tivesen tan boa memoria!). Déixovo-la paz, dóuvo-la miña paz: eu non vola dou como o mundo a dá. Non vos agoniedes, nin teñades medo”.

¡Aquilo si que foi dá-la paz: O Fillo de Deus, que para perdoarnos, para redimirnos, estaba disposto a firmar connosco, coa humanidade, o pacto definitivo, e de tinta o seu propio sangue, que xa nos perdoou incluso antes da súa crucifixión; só o Deus da bondade infinita foi capaz de facer iso!

¡Que distinto sería o mundo se a carne non fose tan egoísta, se nos désemos con máis xenerosidade, con máis caridade, pois, ao vernos nesa actitude, e tamén nesa aptitude, os ateos, e con eles os pagáns, colleríannos envexa, e coa envexa admiración, decidíndose a imitarnos, a levar connosco a cruz de Cristo! Vennos inmaturos e, xa se sabe, a froita inmatura repele!

-.-

Danos, ¿só aos vivos?

Maiormente, si, pero tamén se poden aldraxar os mortos, e con iso perderlles o respecto, borrar a súa veneración, a súa exemplaridade. Facémolo os incultos, maiormente nós, pero tamén hai cultos incultos. Un caso ben cerca do meu corazón, en Montecubeiro, na miña parroquia. ¿As pas da Concentración Parcelaria? ¡As pas, miñas pobres, non; certo é que o fixeron elas, con elas, pero as responsabilidades estiveron nos enxeñeiros, aínda que tamén nos controladores parroquiais:

-Achaiaron dúas fontes, ¡ou máis!, de augas férreas, tan útiles que estaban sendo para a saúde da contorna, pois levaban a súa auga lo menos, lo menos, os dunha legua á redonda: a da Faladoira, e mailas da Serra de Ferradura. ¡Canto lles terían alargado a vida aos nosos entregos!

-Achaiaron o rego, e co rego os restos, do antiquísimo eremitorio da Valga do Santo Estevo. Nunca paso por esa estrada que non me acorde do seu significado, da relixiosidade daqueles anacoretas que elixiron o noso monte, o Monte Cubeiro, para recoñecerlle e agradecerlle ao Creador a grandeza da súa obra.

¡Menos mal que viñeron as árbores para darlles culto aos anacoretas; elas, si!

-Achaiaron o cemiterio do Zarro Novo, enterramento que foi, ata avanzado o XX, dos abortos (fosen naturais ou provocados), dos recén aínda non bautizados, dos suicidas, etc. ¿Quen di que non son anxos os fetos?

Con meu avó, rezándolles aos ausentes, ¡aqueles ausentes do cemiterio parroquial!

-Achaiaron as mámoas do Campo da Eiladrán, e  tamén as do Campo de Cobula.

-Por se fose pouco, romperon, cunha pista polo medio, o Castro da Graña, (antigo graneiro, celeiro) ¡outro panteón histórico!

E máis erros que non esquezo, pero que calo, que escondo, para simplificar.

Que a incultura faga, ocasione, danos, é doloroso, pero que os motive, ou non os evite, a cultura, ¡imperdoable!

Outro Si digo: Na estrada de Piñeiro (Corgo), mesmo fronte á igrexa parroquial, ¡un sartego na cuneta, tendo o cemiterio actual a dez metros! Isto é rirse da morte, pero tamén dos mortos.

-.-

Repasemos iso das virtudes..., para cultivalas, para non esquecernos delas.

Segundo o Catecismo da Igrexa Católica, a virtude é unha disposición habitual e firme para facer o ben. ¿Habitual e firme? Daquela é preciso te-las gravadas por duplicado: no corazón, pero tamén no cerebro, ¡por días de vida!

Esta Igrexa, a nosa, a verdadeira, non se cansa de ensinarnos que, Valores como a bondade, a responsabilidade, a fidelidade, a sinceridade, a honradez, e virtudes como a prudencia, a xustiza, a esperanza..., son, e sempre serán, obxectivos aos que o ser humano tenderá, ¡debe tender!, séxase, algo que buscará, ¡que temos que buscar!, para ser felices, e tamén, ¡tamén!, para facer felices aos demais. Tomo nota, e firmo esta promesa; aquí mesmo, neste ordenador, que por algo, e para algo, estou de Exercicios coresmais!

Hoxe en día que tanto se fala dos valores, ¡dos materiais, por suposto!, que ata inventamos esa frase tan estúpida de “poñer en valor”, ¿que sabemos, que lembramos dos valores espirituais, desas muletas que nos axudan a subir esa costa que nos leva á porta celestial? 

¿Que non sabedes a que me refiro? Repasemos: Os valores morais, que son os importantes, son eses referentes, esas pautas, que orientan o comportamento humano cara á transformación social, séxase a realización da persoa en canto apóstolo das ensinanzas do Mestre. ¿Vale? ¡Daquela, aprendelo, e non esquecelo!

En esencia: A virtude permite ao home facer perfectas as obras morais, e nese exercicio, nesa ximnasia espiritual, autoamansámonos, robustecémonos, perfeccionámonos. Segundo San Gregorio de Nisa, “O obxectivo dunha vida virtuosa consiste en chegar a ser semellante (nunca igual, que iso, ademais de imposible é unha soberbia, non si Eva, non si Adán?) a Deus”.

Sen unha familia virtuosa, de pouco vale que o sexa o entorno; sen un próximo virtuoso estaremos multiplicando, reproducindo, as Sodomas e mailas Gomorras. ¿Daquela, que facemos? ¡Predicar, por suposto; e se non conseguimos influír positivamente, fagamos a maleta, emigremos, que iso é o que fixo Lot fuxindo do país da maldade!

Nunha noite de insomnio, buscando emisoras, din cunha musulmá na que estaban dicindo, aconsellando, que, “Prefiramos infieis que sexan prudentes e comedidos a fieis que sexan imprudentes e levantiscos”. Non todo o Corán di isto, pero o seu predicador si o dixo; daquela teñamos coidado coa súa expansión, e prediquémoslles, aclarémoslles, que Xesús foi xerado e non creado, pois coa súa obstinación expansionista e machista, tan cridos que están nesas hurís, ¡sempre virxes!, do sétimo, e coa sura 215/218 sempre presente, “Os que creen, os que emigran e combaten na senda de Deus (¡na de Alá, que non do de acá!), estes poden esperar a misericordia de Deus, pois Deus é indulxente, misericordioso”, eses fornicadores islamitas, se non os freamos, están dispostos a impoñernos o seu Ramadán por todo o orbe, ¡que esa si que é Coresma!

No seu paraíso, (Corán 37, 47-48), ¡case nada!, “Terán virxes de mirada recatada, con ollos coma ovos de avestruz, semi ocultos”. ¡Caramba; que tentación máis grande para os varóns; pero non é verdade: trucos, gaioladas, de Muhammad!

Falando en serio, e volvendo ao Evanxeo, que nel si que temos a verdade xustificada, demostrada, e non esas desviacións, esas interpretacións nestorianas:

Xoán 14, 5-21: “Díxolle Tomé: Señor, se non sabemos onde vas, ¿como imos sabe-lo camiño? Xesús respondeulle: Eu son o camiño, a verdade e a vida: ninguén chega onda o Pai máis que por min. Se me coñecésedes, coñeceriades tamén a meu pai; aínda que xa desde agora o coñecedes e o tedes visto. Felipe díxolle: Señor, móstrano-lo Pai e abóndanos. Xesús replicoulle: -Pero, Felipe, ¿levo tanto tempo convosco e aínda non me coñeces? Quen me viu a min, viu o Pai. ¿Como dis entón “móstrano-lo Pai? ¿Non cres que eu estou no Pai e o Pai en min? As palabras que vos digo non as falo pola miña conta; é o Pai, que permanece en min, que fai as súas obras”.

Así os foi preparando Xesús para que logo desen testemuño da súa Paixón, Morte, e Resurrección. ¿Que máis lección queremos? ¡Pois, daquela, aprendela, aprendela e practicala; particularmente na Coresma! ¿Só practicala? ¡Practicala tamén implica predicala!

-.-

¿Que sería de nós se Deus non nos perdoase?

O Papa confesándose; ¡isto si que é dar exemplo!

Deus perdóanos na igrexa; ¡na Igrexa! Por vontade expresa de Xesús Cristo ten a Igrexa o poder e maila facultade de perdoar os pecados. “Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoéde-los pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos”. (Xoán 20, 22-23). Deste poder -pola sagrada ordenación- participan os bispos, sucesores dos apóstolos, e mailos sacerdotes. Representan a Cristo e actúan no seu Nome.

De persoa a persoa, ¡que difícil é perdoar! Pero aí temos a Deus, noso Señor, noso Creador, noso Amo, posto que nunca delegou o seu mando, o mando que ten en nós, e aló, no principio dos tempos dos humanos, inspirados naquela tentación satánica, aqueles feitizos de barro foron tan soberbios que se quixeron igualar ao seu Superior..., subleváronselle, sublevámonos, xa de entrada, nun desacato total, e con iso e con todo, que pecado meirande non cabía, aplacounos o corpo, debilitóunolo, pero con respecto a alma deulle unha oportunidade, ¡unha oportunidade de salvación eterna!, nada máis e nada menos que xerando un fillo, un Redentor, que cargou con tódolos sufrimentos imaxinables, para..., ¡para salvarnos, para abrirnos as portas do Ceo! Se unha persoa humana nos fixese, nos puidese facer, un favor parecido, seríamos escravos seus de por vida, ¿non si? ¡Daquela meditemos, que vale a pena facelo!

-.-

As obras de caridade

Díxosenos, e é certo, que San Pedro recibiu as chaves do Reino do Ceo; si, pero coido que non sobra un pequeno matiz, unha simple aclaración: ¡Pedro o que ten é a pechadura, pois as chaves son múltiples, e todas iguais, que consisten na Cruz de Cristo (Paixón, Morte e Resurrección), que nolas deu o propio Xesús, á vez que nos explicaba o seu funcionamento.

Deunos graciosamente, gracialmente, a herdanza do Reino do Ceo, en principio a partes iguais, pero detrás diso vén o uso que fagamos delas, ¡que niso están os nosos méritos, pero tamén os deméritos!

Adida esta herdanza, comezamos aquí na terra a administrala, irmandados. Daquela, xa que somos irmáns, ¿por que lles temos envexa aos que recibiron outro tanto? Se temos dúbidas, ao Evanxeo! Así:

Mateo 22, 36-40: “Mestre, ¿cal é o mandamento máis importante da Lei? El respondeulle: -“Amarás ó Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma e con todo o teu entendemento”. Este é o mandamento primeiro e máis grande. O segundo é semellante a el: “Amarás ó teu próximo como a ti mesmo”. Destes dous mandamentos dependen a Lei enteira e mailos profetas”.

Consecuencias diso; o xuízo final: (No mesmo Mateo 25, 37-46) “Entón preguntáronlle os xustos: -¿Señor, cando te vimos famento e che demos de comer; ou sedento e che demos de beber? ¿Cando te vimos forasteiro e te acollemos; ou en coiro e te vestimos? ¿Cando te vimos enfermo ou na cadea e te visitamos? O rei contestaralles: -Asegúrovos que canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos fixéstelo comigo. E diralles logo ós da súa esquerda: -Arredade de min, malditos; ide para o lume eterno preparado para Satán e para os seus anxos. Porque tiven fame e non me destes de comer; sede, e non me destes de beber; fun forasteiro e non me acollestes; estiven en coiro e non me vestistes; enfermo e na cadea e non me visitastes. Eles replicaranlle: -Señor, ¿cando te vimos famento ou sedento, forasteiro ou en coiro, enfermo ou na cadea e non acudimos? El responderalles: -Asegúrovos que canto deixastes de facerlle a un destes máis pequenos, deixastes de facermo a min. Estes irán ó castigo eterno, e os xustos á vida eterna”.

Á vida eterna, eh? ¿Está claro o uso que podemos, e debemos, facer da nosa chave? As obras de caridade ás veces non as facemos, non as cumprimos, por soberbia, pero tamén temos omisións que se deben á pereza, ao pasotismo, tan de moda neste XXI. E aínda hai outro perigo: ¡O mal exemplo que con iso lles damos aos nosos netos!

-.-

A oración

Xesús en oración, debaixo da oliveira.

O teléfono de Deus nunca está ocupado; ¡ten unha infinidade deles, e aténdeos todos, á vez! Pero máis lle gusta se rezamos en grupo, tal e como nos dixo por mediación de Mateo, no seu 18, 19-20: “Asegúrovos tamén que se dous de vós se poñen de acordo na terra para pedir calquera cousa, conseguirano do meu Pai Celestial. Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome, alí no medio estou eu”.

Fins e formas da oración: Na oración o cristián ispe ante Deus a súa alma. Glorificamos a Deus pola súa divindade, agradecemos as gracias e mailos beneficios recibidos, e de paso pedimos polas nosas necesidades e polas nosas preocupacións. Disto se derivan as cinco principais clases de oración: de glorificación, de acción de gracias, de súplica, de intercesión, e de contemplación.

¿Protocolo? ¡É máis doado falar con Deus que facelo coas persoas, que ata nos permite atualo, atrevemento que non temos nin sequera cos caciques do noso lugar! Pero hai modos e maneiras:

-Cando lle falamos, cando rezamos, non podemos, non debemos, traer á imaxinación figuras distorsionantes ou irreverentes. A entrega e maila atención teñen que ser absolutas posto, e suposto, que estamos, iso, ¡ante Deus!

-Persignámonos para que fuxa Satán, para que o noso acatamentos sexa total, de toda fidelidade.

-Nada de rutinas, que iso non vale, non o quere Deus: Cada palabra ten que ser profundada, comprendida, expresada co máximo respecto. Unha cousa é que Deus nos dea a súa confianza, e outra caer en desacato.

-Que non sempre sexa pedir; a cada gracia recibida, un Deo gratias!

Mateo 6, 5-15, e Lucas 11, 2-24: “Cando recedes, -díxonos o Mestre-, non fagades coma os hipócritas, que gustan de rezar moi ergueitos nas sinagogas e nos recantos das rúas para que os vexa a xente. Ti, pola contra, cando queiras rezar métete no teu cuarto, pecha a porta e rézalle a teu Pai que está no secreto; e teu Pai, que ve o secreto, hate recompensar. E cando vos poñades a rezar non sexades lareteiros coma os pagáns. Botan de conta que os van escoitar polo moito falar. Non sexades coma eles, porque voso Pai ben sabe o que precisades, xa antes de que llo pidades. Vós rezade así: Noso Pai, que estás no Ceo, etc., etc.”

A oración: Sincera e sinxela.

Mateo 6: 5-15; Lucas 18: 9-14

A oración sincera é a que sae dun corazón que sinte que está comunicando con seu Pai Deus. A primeira recomendación que nos fixo Xesús sobre como aprender a comunicarnos con Deus foi que a oración debe nacer do corazón, debe ser auténtica. Insisto: En realidade, o que a Deus lle interesa é a actitude do corazón e non a elocuencia das verbas xa que o único que coñece o íntimo do noso ser é Deus.

Preces á Virxe e aos Santos. ¡Coa de avogados que temos no Ceo e non imos aproveitarnos da súa mediación, da súa influencia? Falando en serio: Son tantos os medios de salvación que puxo Deus ao noso alcance que é unha temeridade non aproveitalos! Ante todo, María. Xa en vida, por unha simple necesidade gastronómica, protocolaria, fíxolle ao seu fillo a primeira das peticións que coñezamos, e con todo tratarse dunha necesidade relativa, Xesús compraceuna. Vaiamos ao capítulo 2, de Xoán:

 “Naquelas vodas de Caná..., María apúntalle ao Fillo: -Non che teñen viño... Replicoulle Xesús: -Muller, ¿que ten que ver iso comigo e contigo? Aínda non chegou a miña hora. Súa nai (segura de que ía ser atendida a súa suxestión) díxolles entón ós servidores: -Facede o que el vos diga”. ¡E fíxose o primeiro dos seus milagres: A auga converteuse en viño!

María intercedeu, aquí na terra, e fíxose o milagre; ¡que non fará desde o Ceo!

Lembremos tamén que o noso Santiago, falando sobre a intercesión, deixounos dito na súa carta (5, 16): “Así que confesádevos mutuamente os vosos pecados e rezade uns polos outros para que teñades saúde. Moito pode a oración teimosa do xusto”.

A miña dona e mais eu sacando en procesión a imaxe da Virxe Milagrosa, doada por nós á miña parroquia daquela cando tivemos o atentado dos mouros, do que non saímos ilesos pero si vivos.

Polos defuntos. Temos dous tipos de oración: “Por”, e “Para”. ¡Que si! “Por” eles rezamos e comungamos, pedíndolle a Deus que se compadeza deles, que igual que converteu a auga en viño, lles converta os seus pecados en virtudes; en definitiva, que llelos borre, que lles perdoe e lles permita entrar pola porta grande. “Para”, porque, dando por suposto que foron bos, e que mereceron unha entrada directa, sen ou con pouco purgatorio, agora terémolos na sala grande, na dos Santos, e desde alí, sexa directamente, ou pedíndollo, eles, á Virxe, á Intercesora, á Corredentora, lograrán para nós, e de paso para a nosa xente, aquilo que nós mesmos, en primeira persoa, teríamos difícil..., pola mediocridade dos nosos méritos! ¡Isto é o que vimos chamando “comuñón dos Santos”!

Nos enterros das nosas parroquias, cando os ataúdes se levaban ao lombo, ¡bendita costume aquela de deternos nos cruceiros para rezar polo defunto!

Cruceiro das Cavozas

Réquiem aetérnam  dona eis, Dómine: et lux perpétua lúceat eis.

Léctio Epístolae beáti Pauli Apóstoli ad Thessalonicénses 1ª, 4, 13-18: “Non queremos, irmáns, que esteades desinformados verbo dos mortos, para que non vos agoniedes coma os outros, os que non teñen esperanza. Porque, se cremos que Xesús morreu e que resucitou, do mesmo xeito Deus, por medio de Xesús, levará con El ós que xa morreron. Iso é o que vos dicimos apoiados na palabra do Señor: non teremos avantaxe sobre os que xa morreron, pois a un sinal de mando, á voz do arcanxo e ó son da trompeta de Deus, o Señor en persoa baixará do Ceo: entón os cristiáns defuntos resucitarán primeiro; despois, nós, os que quedemos vivos, seremos arrebatados xunto con eles nas nubes, para irnos ó encontro do Señor no aire e así estaremos sempre co Señor. Polo tanto, consoládevos uns a outros con estas palabras”.

-.-

Calvarios

Viacrucis, sinxelos pero sentidos, con tódolos asistentes ao unísono, tan abatidos coma se estivesen presenciando a paixón de Cristo Xesús, eran aqueles que andaba meu pai en Montecubeiro, tres ou catro, ¡e sempre de memoria!

Un deles, en castelán, pois o galego, daquela, era a lingua dos fogares pero non a dos actos públicos:

Por la señal de la Santa Cruz, etc.

Señor mío Jesucristo, que a todos los que queremos seguirte nos invitas a tomar cada uno la cruz que tu providencia nos destinas en esta vida, y a llevarla con ánimo y abnegación detrás de ti, oh buen Maestro, que para darnos ejemplo tomaste tú la más pesada de todas las cruces, y caminando delante de todos, nos incitaste a seguirte con nuestras cruces: danos tu luz y tu gracia al meditar en este Vía Crucis tus pasos, para saber y querer seguirte. Y vos, oh Madre de los Dolores, inspiradnos los sentimientos de amor con que acompañasteis en este camino de amargura a vuestro divino Hijo.

I estación. Jesús es condenado a muerte. Señor mío Jesucristo, que quisiste ser condenado a muerte por mis pecados, para que yo fuese perdonado de ellos: te suplico que me perdones en vida mis culpas, y en el día del juicio me absuelvas de las penas eternas.

II estación. Jesús toma la cruz. Señor mío Jesucristo, que con tanto ánimo tomaste en tus hombros la cruz de mis pecados: te suplico me concedas resignación y ánimo para llevar la merecida cruz de mis trabajos por tu amor.

III estación. Jesús cae por primera vez. Señor mío Jesucristo, cuando yo caiga desfallecido y sin ánimo para cumplir mi deber, te suplico me levantes y reanimes con tu gracia para seguir con mi cruz, cumpliendo hasta morir tu santa voluntad.

IV estación. Jesús se encuentra con su Santísima Madre. Señor mío Jesucristo, no sólo a ti, sino también a tu Madre, fui causa de dolor. En la calle de la Amargura de mi vida, envíame el consuelo de encontrar a tu Madre, pues con su presencia tendré más ánimo. Y vos, oh Virgen Dolorosa, Madre mía, perdonadme, y no os apartéis jamás de mí.

V estación. Jesús es ayudado por el Cirineo. Señor mío Jesucristo, te suplico me des la gracia de que yo sea tu Cirineo, cooperando a la salvación de los hombres; que yo sea el Cirineo de los afligidos, pobres y necesitados, aliviando sus penas, y que tu seas nuestro Cirineo, para que perseveremos hasta el fin.

VI estación. Jesús se encuentra con la Verónica. Señor mío Jesucristo, te suplico que grabes en mi corazón aquella imagen que dejaste a la Verónica en el lienzo con que enjugó tu rostro, para que, teniendo presente lo que sufriste por mí, me anime a sufrir cualquier cosa por ti.

VII estación. Jesús cae por segunda vez. Señor mío Jesucristo, te suplico que, aun cuando yo caiga segunda vez, , y muchas veces en mi camino, no me dejes, no me abandones caído. Ten paciencia conmigo; levántame, anímame, ayúdame, para que siga adelante con tu cruz, a tu lado.

VIII estación. Jesús habla a las hijas de Jerusalén. Señor mío Jesucristo, que a pesar de ser árbol florido y fructuoso, tan duramente fuiste castigado por mis culpas, dame tu santo amor, temor y humilde resignación para que, pues soy tronco árido y leño seco, acepte gustoso lo que tu providencia me envía, que es mucho menos de lo que merezco, y sin comparación menos de lo que padeciste Tú por mí.

IX estación. Jesús cae por tercer vez. Señor mío Jesucristo, yo te suplico que, si es posible, me libres de las grandes tribulaciones y cruces, como la que te hizo caer tres veces; pero si tu voluntad me las da y mis pecados las exigen, auxíliame con tu gracia, y levántame en mis desmayos con tu amor.

X estación. Jesús es despojado de sus vestidos. Señor mío Jesucristo, te suplico que me concedas gran conformidad con la pobreza, y profundo desprecio de los bienes de esta vida, de modo que, así como dejaste tus vestidos por mí, así yo me despoje de lo superfluo y lujoso por ti y por los pobres.

XI estación. Jesús es crucificado. Señor mío Jesucristo, aunque estás en la cruz humillado, ajusticiado, deshecho, eres mi Dios, mi Rey y mi Redentor. Como a mi Dios te adoro con viva fe; como a mi Rey te saludo y ofrezco cuanto tengo y poseo; como a mi Redentor te amo con toda mi alma y te consagro todo mi corazón.

XII estación. Jesús muere en la cruz. Señor mío Jesucristo, que en la cruz mueres por mí: más me amaste a mí que yo a ti, pues quisiste morir por mí. Concédeme vivir y morir por ti como tú viviste y moriste por mí. Dame una buena muerte: morir en tu gracia, morir en tu amor, morir en tu voluntad, morir en tu cruz contigo.

XIII estación. Jesús es bajado de la cruz. Señor mío Jesucristo, muerto y deshecho por mí, yo venero tu santísimo y divino cuerpo reclinado en los brazos de tu piadosísima madre, y te suplico que me concedas un vivo dolor de tanto como a ti y a tu Madre os hice padecer con mis pecados, y gracia para enmendarme de todos ellos.

XIV estación. Jesús es sepultado. Señor mío Jesucristo, te suplico me concedas la gracia de morir de tal manera, que por haber participado de tu Pasión pueda, al expirar, participar de tu gloria y, en el día del juicio, de tu resurrección. Que tu cruz gobierne mi vida, y cobije mi muerte en el sepulcro.

Oración final: Dígnate, Señor, mirar por esta familia, por la cual nuestro Señor Jesucristo no vaciló en ser entregado en manos de los malvados y sufrir el suplicio de la cruz. Por Nuestro Señor Jesucristo , que contigo vive y reina, Dios por todos los siglos de los siglos. Amén.

-.-

Nunca volvín á miña igrexa que non se me viñese á memoria aquela figura de meu pai, arrastrando unha sela, de estación en estación, para axeonllarse coa devoción dun santo, ¡e mais foi perseguido por “roxo”! Talmente parecía que levase unha cruz ao lombo, pois o seu acento piadoso, reverente, explicativo, mesmo facía estremecer á xente.

¡Aqueles Calvarios sí que eran evocativos e non esas teatralidades que facemos agora nas cidades! Encapuchámonos; ¡por algo será!

O Domingo de Ramos deixáramos sen ramas as oliveiras, os sabugueiros, os loureiros..., pero na semana seguinte aqueles ramallos tornábanse cruces..., ¡e pesaban tanto coma os nosos pecados, que para iso eran, para culmina-la nosa Corentena!

-.-

Colaboración nos cultos e coas asociacións

Un católico que se prece de tal é, ante todo, debe ser, un colaborador coa Igrexa, na igrexa; contribuír aos seus cultos, as súas expresións públicas, caritativas e divulgativas. Xesús predicou a todos e para todos, non resgardándose de ninguén. ¿Onde temos a lección? ¡No propio Mestre!

Os Terciarios franciscanos de Ifni.

Xosefina e mais eu, na primeira fila, de branco, sentados no chan.

O catolicismo pasivo non é catolicismo; é avergoñarse de selo. Só Deus sabe se co noso exemplo convertemos, daquela, algún islamita, pero do que non me cabe dúbida é de que algunha impresión positiva fixemos.

Da Comisión Permanente da Conferencia Episcopal: Los católicos en la vida pública. Madrid, 22 de abril 1986. (Que segue, e seguirá, de actualidade).

“El fenómeno asociativo:

La vida pública y democrática necesita una red de asociaciones cuya ideología y programas han de corresponder a las convicciones de sus miembros.

72.- Para actuar eficazmente en la vida pública no bastan la acción o el compromiso individuales. Una vida democrática sana cuyo verdadero protagonista sea la sociedad, tiene que contar con una amplia red de asociaciones por medio de las cuales los ciudadanos hagan valer en el conjunto de la vida pública sus propios puntos de vista y defiendan sus legítimos intereses materiales o espirituales.

73.- La incorporación a cualquier asociación supone una decisión personal, un esfuerzo de clarificación, un ejercicio de libertad y responsabilidad. También es cierto que quien se asocia se obliga a observar unas pautas de comportamiento, a sostener unas determinadas ideas o actitudes. Por eso es importante que la ideología y los programas de las asociaciones correspondan sinceramente a las convicciones profundas de sus miembros. De lo contrario, se crean situaciones violentas que destruyen la identidad interior de las personas o bloquean el dinamismo social de las propias asociaciones.

74.- En todo caso, el cristiano y el ciudadano verdaderamente libres no deben someter los imperativos de su conciencia a las imposiciones del grupo o partido en el que militen. Una claudicación semejante allana el camino a procedimientos dictatoriales, incompatibles con el respeto debido a la persona humana, que es siempre la base de cualquier proyecto auténticamente democrático”.

-.-

¡Ecce homo!

¡Eu tamén estiven alí, pois aquelas espiñas eran da miña roseira, da roseira dos meus vicios e dos meus pecados!

Da Análise feito por Santiago Santidrián, catedrático de Fisiología da Facultad de Medicina da Universidade de Navarra:

“La corona de espinas.- Posiblemente las espinas provinieran de la planta Euphorbia esplendens, también llamada “corona de Cristo”. Las espinas son hojas modificadas que dan lugar a formaciones agudas, aleznadas, a veces ramificadas, provistas de tejido vascular, rígidas por ser ricas en tejidos de sostén. Las espinas pueden tener una longitud 2 o 3 cm. Se producen múltiples heridas pequeñas punzantes (pinchazos), incisiones (cortes) e inciso-contusiones (cortes unidos a golpes o cortes producidos por instrumentos no cortantes), que abarcan la parte superior de la frente y se continúan hacia atrás por ambos lados de la cabeza, afectando a los huesos parietales, temporales y occipital. Las heridas son profundas, afectando a toda la galea capitis (cuero cabelludo), una de las regiones cutáneas con más capilares del cuerpo. Los pabellones auriculares se hallan igualmente perforados por la acción de los pinchos punzantes de la corona. No podemos olvidar que, como narran los Evangelios, la corona de espinas fue hendida, presionada, apretada sobre la cabeza con golpes de palos que los soldados romanos propinaron a Jesús (Mt 27, 30). Como consecuencia de las profusas hemorragias provocadas por las múltiples heridas, todo el cabello, en toda su longitud, se encuentra empapado de sangre húmeda o con costras originadas al secarse y coagularse la sangre. El dolor generado en las muy abundantes terminaciones nerviosas cutáneas craneales que captan estímulos dolorosos (nocirreceptores) es muy agudo. Además, la pérdida adicional de sangre, que debió resbalar por la frente, cayendo hasta los ojos (impidiendo una correcta visión), sienes y cabello pudo ser considerable. También es posible que parte de la abundante sangre que caía desde la cabeza y desde la frente pasara a la boca, fuera sorbida y contribuyera a aliviar en alguna medida la intensa sed que Jesús ya sin duda padecía, por la fuerte deshidratación (por sudoración y hemorragias) y por la pérdida de electrolitos (sal), además de la sensación de calor por la fiebre que sin duda padecía. Ya es la tercera hemorragia: sudor de sangre, flagelación, la coronación de espinas. Es probable que comenzara a instaurarse un proceso de coagulación intravascular diseminada como consecuencia de la existencia de muchas lesiones y traumas del cuerpo de Jesús. Las bacterias que aprovecharon la debilidad de Jesús durante la flagelación para infectar las heridas, empiezan a segregar toxinas que contribuyen a agravar el proceso de coagulación. Puede que la capacidad hepática de sintetizar y liberar factores de la coagulación pudiera estar tan agotada por aporte de oxígeno insuficiente al hígado, que la capacidad de mantener el equilibrio de coagulación en la sangre de Jesús podría haber estado muy comprometida.

 “Ecce Homo!.- Pilato lo presenta al pueblo con un aspecto espantosamente deplorable: “Ahí tenéis a vuestro rey” (Jn, 19, 14). Jesucristo flagelado, con la corona de espinas en la cabeza, cubierto con un mugriento y maloliente manto de burla, somnoliento, con gran debilidad, el pelo revuelto y desgreñado y con costras de sangre coagulada, encogido, doblado por la fuerte descarga nerviosa y el intenso dolor, con contusiones y hematomas en la cara por el trato brutal, y quizás temblando y tiritando por el dolor intenso, el frío y la fiebre que se produce cuando se pierde mucha sangre. Con una sed aún más intensa, saliva pastosa y espesa, la lengua seca y los labios agrietados de la propia sequedad.

 “Dolor de cabeza tensional. Le hacen llevar un trozo de palo en la mano a modo de cetro… y se le presenta como un Rey “Varón de dolores, no hay en El parecer ni hermosura, con el rostro que espanta”

“La debilidad es ya muy grande: progresa el shock por falta de sangre, posiblemente complicado con inicio de shock infeccioso. Posible comienzo de insuficiencia cardíaca, por menor retorno venoso y arritmias provocadas por el alto potasio en sangre complicadas por fuertes taquicardias a causa de la reacción de stress, por descarga nerviosa. Progresa el posible derrame pulmonar y pericárdico que comenzó en la flagelación, lo que dificulta la respiración, aún más complicada por la referida postura de flexión del tronco y la pleuritis.

“Jesús sufre una sed fortísima por la gran deshidratación, que activa fuertemente el sistema renal y los centros cerebrales reguladores de la ingesta de agua y de la sensación de sed. Se produce una retención renal –en la medida que los riñones funcionaran competentemente- de sal y agua y aumenta de la secreción de potasio gracias a una hormona: la aldosterona, en un intento para paliar algo la altísima concentración de potasio (porcitolisis muscular y de glóbulos rojos masiva).

“Cualquiera que sea el estado final de alteración de la concentración de potasio, es razonable que contribuyera a complicar la excitabilidad nerviosa, neuromuscular y cardíaca.

“Ya se ha mencionado un posible comienzo de insuficiencia renal, en el que pudieran estar actuando, al menos, tres mecanismos:

“a) Las células musculares, al ser rotas por las contusiones fortísimas de la flagelación, vierten una proteína a sangre, la mioglobina, que obstruye el sistema de filtración del riñón.

“b) Las fuertes lesiones de la flagelación en la región lumbar que pudieron contusionar  directamente los riñones

“c) La intensa vasoconstricción arteriolar aferente y eferente causada por la angiotensina-II, otra hormona hepática segregada junto a la aldosterona, deja casi sin sangre al riñón.

“Y en todo momento, Jesús permanece callado, perdonando, aceptando el sufrimiento, quizá preparándose ya para el duro camino que le espera hasta el Calvario”.

-.-

A Pascua de Resurrección

Non a merecíamos, pero Xesús déunola coa súa Resurrección. ¡Traxe novo..., cando se podía chegar a telo; e Pascua florida, que nunca faltaba na bisbarra unha corrida do galo para botarlles, tanto ao galo como á moneca (pirotécnica) da Pascua, a culpa de tódolos excesos humanos imaxinables. ¡Daquela si que crucificabamos a Barrabás nos corpos do galo e no da boneca, pois a nosa xustiza era correcta, e non a daqueles xudeus obcecados, mal aconsellados polo propio Satanás, estúpidos, ignorantes de que, crucificando inxustamente ao Fillo de Deus, estaban propiciando a Redención de toda a humanidade!

A Resurrección foi o sumun liberatorio, o testemuño máis rotundo de que Xesús era o Fillo de Deus, segunda persoa da Santísima Trindade. Para min aínda ten outra lectura que adoitamos esquecer: ¿A quen se apareceu o Resucitado, de primeiras? ¡Ás mulleres; e nin con iso as queren, as queremos, subidas no presbiterio! Mira que hai pecados de omisión, pero coido que nisto estamos en desacato co Resucitado.

-.-

¡De primeiras, ás mulleres!

¡Que pouco nos fixamos nisto, e iso que tamén está nos evanxeos! Xoán 20, 11-18: Mentres tanto, María (a de Magdala) quedara ó pé do sepulcro, na parte de fóra, chorando. Sen deixar de chorar, abaixouse a ollar no sepulcro. Viu dous anxos de branco, sentados, un á cabeceira e outro ós pés do sitio onde xacera o corpo de Xesús. Eles preguntáronlle: -Muller, ¿por que choras? Ela respondeulles: Porque colleron ó meu Señor e non sei onde o puxeron. Dito isto, virouse cara atrás e viu a Xesús alí de pé, pero sen se decatar de que era Xesús. Xesús preguntoulle: -Muller, ¿por que choras? ¿A quen buscas? Ela, coidando que era o xardineiro, díxolle: -Señor, se o levaches ti, dime onde o puxeches, que eu o collerei. Xesús díxolle: -¡María! Ela, virándose, exclamou en hebreo: -“¡Rabbuni!” (que quere dicir “Mestre”). Xesús díxolle: -Sóltame, que aínda non subín onda o Pai; máis ben, vai onda os meus irmáns (os discípulos) e dilles: “Subo onda meu Pai e voso Pai, o meu Deus e o voso Deus”. María Magdalena foilles contar ós discípulos que vira ó Señor, e que lle dixera estas cousas”.

-.-

Ascensión do Señor

Feitos dos Apóstolos 1, 8-11: “-Pero recibiréde-la forza do Espírito Santo, que virá sobre vós e seréde-las miñas testemuñas en Xerusalén, en toda a Xudea e Samaria e ata os confíns da terra. En dicindo isto, elevouse á vista deles, e unha nube quitóullelo da súa vista . Estando eles fitando para o ceo mentres el marchaba, presentáronselles dous homes con vestidos brancos, que dixeron: -Galileos, que facedes ollando para o ceo? Este Xesús, que vos foi levado de entre vós ó ceo, ha de volver do mesmo xeito que o vistes ir”.

Conclusión do Evanxeo de San Xoán: 21, 24-25. “Este é o discípulo que dá testemuño destas cousas e o que as escribiu; sabemos que o seu testemuño é verdadeiro. Hai aínda moitas máis cousas que fixo Xesús, que, se se escriben unha por unha, coido que o propio mundo non podería conte-los libros que se habían escribir”.

-.-

A Misa das muletas

Para ver xuventude nas igrexas hai que ir á Misa da Catequese; no resto, selas de rodas e calvos; ¡como moito, un negro!

¡Canto sinto ser vello pois, do que non, iríame para Herbón..., con tal de que deixasen casa-los curas, coa falta que temos deles!

E logo, a xuventude...? Entre a fatiga dos estudios, a do traballo, as durmidas tardías por culpa dos televexos, ¿os domingos, que? ¡Aos domingos non precisan espertadores, pois a xuventude esperta cando oe renxer a porta, que a abrimos os vellos ao retornar da igrexa!

O padriño do meu fillo, Pedro Sánchez Pumariño, Comandante Capelán, na guerra de Ifni, misando de cara aos mouros, nas trincheiras da primeira liña.

“Credo”..., rezou, ¡por tres veces!, aquel Mariscal, tan amigo de Portugal, Pedro Pardo de Cela Aguiar e Ribadeneira, cando aquel ¿gobernador? dos chamados Reis ¿Católicos? o mandou decapitar. Eu, tamén servidor e amigo dos portugueses, ¡máis que de Isabel!, tamén rezo o Credo, tamén, e non deixo de crer, aínda que pecador, na Santa Igrexa Católica, Apostólica e Romana, que nunca unha “bula” lle falsifiquei!

-.-

¿Como pode ser que existan, e que perduren, esas pseudo relixións tan absurdas, esas seitas pragadas de aberracións, de deformacións, en definitiva, desinformadas, ou mal formadas, cando tan clariño e tan documentado temos o noso catolicismo; será por falta de predicadores, ou simplemente por iso de que, “predícame frade, que por un oído me entra e por outro me sae?

Cada vez que o penso, estállame a cabeza, oprimido pola nosa impotencia en resolver este problema, con XX séculos que levamos de apostolado! Está claro que facemos pouco, pouco e mal feito; a semente é boa, perfecta, pero sementamos mal, desintegrándoa con malos exemplos. ¡Oh, si, os malos exemplos; os incumprimentos, que nos desacreditan!

Marcos 4, 2-9, e Lucas 8, 4-8: “Ensinoulles moitas cousas en parábolas, e instruíaos así: -Escoitade: Unha vez saíu un labrador a sementar. E resulta que, ó bota-la semente, parte dela foi caendo polo camiño adiante; viñeron os paxaros, e comérona. Outra caeu entre as pedras, onde apenas había terra; e naceu de contado, porque a terra non tiña fondura; pero non ben saíu o sol, queimouna, e, como non tiña raíz, secou. Outra parte caeu na silveira, e, ó medraren as silvas, afogárona, e non a deixaron dar froitos. Outra caeu en boa terra; naceu, creceu, e chegou a dar froitos; o trinta, o sesenta, e aínda o cento por un. Concluíu: “Quen teña oídos que escoite”.

¡Ese é o problema, que nos fallan os oídos; ou é que nos fallan, ou que os tapamos; precisaríamos audífonos apostólicos, pero, se os temos, non os usamos! (Os meus avaríanse de cando en vez). Conclusión: ¡Hai que sementar, non perder ocasión para falar ben, con coñecemento de causa, e tanto como falar, cumprir; como sempre direi: dar exemplo bo, atinado, oportuno, construtivo..., para que a semente boa, o catolicismo, medre, dea froitos!

¡Señor meu, e Deus meu: con tanta semente que levo recibida, rega a miña alma coa túa gracia para que, no sucesivo, nestes catro días que me falten, os meus feitos non sirvan de escándalo, senón de evanxelización modélica, que é o que temos a obriga de facer todos aqueles que recibimos a semente evanxélica!

-.-

Morir habemus...

“-Morir habemus. -Ya lo sabemos” Os cartuxos (San Bruno), están equivocados. Un católico, con tal de que o sexa de verdade, non morre: ¡Pasa da vida terreal, da efémera, á eterna, á gloriosa, á definitiva. Xa o dixen antes: ¡Témo-la chave; o problema está en usala con piedade, devotamente!

Morrer é un “¡Deica logo, irmáns!

O xuíz seremos nós, nós mesmos, acusándonos das nosas faltas. O defensor, Xesús, daranos a absolución, sempre e cando morramos en gracia, arrepentidos, á imaxe e semellanza do Bo Ladrón, que o invitou a pasar, desde a mesmísima cruz: “-Asegúroche que hoxe estarás comigo no Paraíso!”. (Lucas 23, 43).

Incomodidade foi a dos nados antes da Pascua, posto que pasaron, ¡séculos!, esperando pola vida de Cristo Xesús. ¿Por que tardou tanto? Reintegrados ao reino animal polo pecado orixinal, tiveron que pasar milenios para que o home se cultivase un pouco, ¡e aínda así Xesús, para facerse entender, tivo que explicar con parábolas a súa doutrina! Nós, os posteriores, se fósemos agradecidos non levantariamos os xeonllos da terra, de tanta caridade como lle debemos a Deus; tanta, que logo parece imposible o seu perdón para aquela soberbia deicida, tida e transmitida. ¡Deo gratias; ao Pai, ao Fillo, e con eles, ao seu Espírito, ao Espírito Santo!

Tárdame o reencontro coa miña xente, ¡tanta que levo coñecida! Pero a morte, séxase, o traslado espiritual, é cousa do meu Creador, así que, no entrementres, Señor, non me deixes caer nas tentacións deste século, tan materialista que xa non pode ser máis!

-.-

A Misa da Catequese Parroquial

 

Considero que é unha devoción asistir, participar nela, de cando en vez. É rexenerativa: Sérvenos para evocar a nosa crianza, a nosa formación/deformación, e de paso damos aos nenos a visión duns vellos que non perden de asistir á celebración eucarística. 

Cos nenos diante, ata os cregos son máis amenos; esfórzanse por facerlles entender a Misa, e así tamén renovan e avivan a nosa devoción.

Deixade que os nenos se acheguen a min..., ¡e vaia se se achegan, pois comungan cunha ledicia que lles fai saltar os ollos ante a presencia de Xesús-Eucaristía! Marcos 10, 13-16: “E leváronlle uns nenos para que os tocase. Pero os discípulos rifábanlles. Mais a Xesús non lle gustou aquilo e dixo: -Deixade que os nenos se acheguen a min; non llelo impidades, porque deles é o Reino do Ceo. Asegúrovos que aquel que non reciba coma un neno o Reino de Deus, non entrará nel. E abrazounos e bendíxoos e impúxolle-las mans”.

-.-

Confirmación

A do meu neto Andrés:

Se o bautismo foi o alistamento para o Exército de Xesús, a confirmación é o noso, actual, perenne, Pentecostés: A vida do Espíritu Santo, que nos titula, que nos confirma, que nos arma cabaleiros do apostolado e da milicia celeste. ¡Deo gratias!

Feitos dos Apóstolos, 2, 1-4: “Cando se cumpriron os días de Pentecostés, estaban todos xuntos no mesmo sitio. De súpeto veu do ceo un ruxido coma dun forte golpe de vento, que encheu toda a casa onde estaban; e apareceron talmente coma linguas de lume, que, repartidas, foron pousándose unha sobre cada un deles. Quedaron cheos do Espírito Santo...”

A Confirmación é o noso Pentecostés persoal. O Espírito Santo está actuando continuamente sobre a Igrexa de modo moi diverso. A Confirmación -ao descender o Espírito Santo sobre nós- é unha das formas en que El se fai presente ao pobo de Deus. ¡Deo gratias!

A partires da Confirmación convertémonos en cristiáns maduros, e podemos levar unha vida cristiá máis perfecta, máis activa. ¡Deo gratias; e felicitacións aos confirmados!

-.-

O “Que dirán”, foi un fariseísmo moderno?

Definición: “A opinión pública reflexada en murmuracións que cohiben os autos” ¿Que era farisea? ¡Si, foino, pero tamén moi útil..., ata que pasou de moda! Nas aldeíñas, onde todo o mundo se coñecía a fondo nunha legua ou dúas á redonda, o pánico que se lle tivo ao “que dirán” freou moitos vicios, moitos escándalos. Daquela o vicio, os malos comportamentos, arraigaron nas cidades, onde nin os veciños do propio edificio te coñecían...; ¡tan só de vista, e pouco máis!

¡Os freos son bos, sempre, que ata amansan os cabalos! 

-.-

Aquelas “misións” do século XX

No segundo terzo do XX volveu a Inquisición! As “misións” foron inter parroquiais, concorrendo aos campos onde se celebraron, en procesión, coas mellores imaxes de cada parroquia. Triduos, e nalgún caso, novenas.

Curas e frades habíaos a granel, pero todos, ou a maioría, cortados, preparados, adoutrinados, polo mesmo patrón: ¡terroríficos!

Comezaban e terminaban os sermóns ameazando co inferno, así que a xente, incluso os homes, de xeonllos no campo, na terra, tremían coma se fosen varas verdes. Incluso se deu algún caso de brutiños e incultos que saían da misión..., ¡blasfemando! Non se queixaban das opresións franquistas, porque iso levaba aparellada detención, seguida de prisión, pero si dun Deus que, fixesen o que fixesen, sería un milagre que os librase do lume eterno.

¿Era eficaz aquel ambiente inquisitorial? Moito me temo que foi contraproducente; o único que se libraba era aquel San Francisco do Ferrol, pois ese, pecase o que pecase, e matase a cantos máis mellor, a clerecía rendíalle un culto especial. Pero non todos, pois dicíase do bispo de Canarias, Pildain, que, para non ofrecerlle o palio cando o ¿caudillo? visitou As Palmas, para librarse do compromiso, pechou a catedral e foise cos seus cóengos para o santuario da Virxe do Pino..., ¡que alí non tiñan palio!

Nuestra Señora del Pino, en Teror.

 Tamén se contaba que o Cura de Gondel, desesperado pola incredulidade dos seus fregueses, díxolle ao sancristán: Súbete á tribuna do fondo da igrexa con un tizón, e cando eu diga o que vou dicir, ti estiras o brazo e axitas..., ¡para que caian raios! Dito e feito: “-Queridos feligreses, -en castelán, por suposto-, hoy haré un milagro para que empecéis a tener fe, que buena falta os hace. Así, cuando yo pida al Cielo que caigan rayos, rayos caerán!”. Nisto, o sancristán, deu un berro desde aló arriba: “¡Ao carajo, señor Cura, que tardou moito, e apagóuseme o tizón!”.

Conclusión: Que o noso Deus é un Deus de amor, de perdón; o deus vingativo non é Deus; o deus do lume era un tal Hefesto, daqueles romanos que tiñan un deus para cada cousa, para cada situación. ¡Bendito Concilio Vaticano II, que cortaches aqueles pánicos, aquelas atricións desmedidas, aquelas desviacións pseudoteolóxicas do clero de entón!

-.-

Martes, e trece.

¡Que casualidade: hoxe, neste capítulo, a non sei cantos anos, volve a coincidir martes e trece, tal que na data na que casei...; ¡non, na que me casaron, xa que foi á distancia de tres mil quilómetros, mediante un poder notarial! Da miña experiencia persoal tirei a certeza de que non hai, non pode haber “casamento” sen Casamento, sen Casamento Sacramental!

As Vodas de Ouro, en Montecubeiro, cos fillos, cos netos..., e catro Curas!

¿Tedes a curiosidade de saber como foi a miña voda? Non teño ningún receo en contalo: No Banco non me aceptaban o traslado para Sidi Ifni se ía casado pois aqueles días por aló había unha peste bubónica atroz, e non querían responsabilizarse dos perigos das esposas. ¿Ben feito? ¡Moito; grazas, don Manuel Arburua! Agora dubido se as gracias llas debo a Arburua ou á miña temeridade de non retirar a instancia, que así resultei elixido en lugar dos cinco compañeiros que, con máis méritos e menos audacia, retiraron as súas..., ocasionándome un ascenso de 18 anos naquel escalafón!

Agora vén o de como pasei a voda: Estivemos traballando no Banco ata as dúas, e saímos para comer no Casino de Ifni, onde invitei a toda a plantilla. Entramos por..., ¡un caldeiro de percebes, que llelos encargara ao mouro “Gallina”, un rapaciño que se colgaba dos acantilados por só 5 pesetas! Despois dun cacho de xolda, aguantándolles as bromas, “casado sen  noiva”, funme para o hotel, “Suerte Loca”, onde durmín unha sesta de 8 ou 10 horas, ¡seguidas!, a soas cos meus pensamentos; cando me entrou o apetito baixei para cear, pero..., ¡xa cerraran o comedor!

No episodio seguinte resultou que non me deixaron baixar ao avión, segundo era costume cando chegaba algún familiar: “Orden expresa del Gobernador...” Na primeira ocasión na que me vin a soas co General Tutor non dubidei en darlle a queixa: “-Por que me prohibió bajar..., y sólo a mí, cuando llegó mi mujer?”. “-Disculpa; pero lo hice a petición de aquellas señoras que estaban en la terraza, ansiosas de veros besar!”.

Do avión fomos á igrexa, onde nos esperaba o P. Santiago, para celebrar a nosa “Misa votiva pro Sponsis”. ¡Aquel día si que cenamos, ámbolos dous, no Suerte Loca: Cus cus e tarta de almendra! ¡Despois..., a funcionar, que rematara a soidade! Párate, rapaz, que tes un lapsus: ¡Volviches a ter soidade cando a guerra do 57/58; ti quedácheste defendendo o Banco, como Somatén armado, e a túa dona, co neno, saíron para Madrid, evacuados nun avión militar, daqueles que nos levaban as bombas, pero tamén algo de comida!

Casarse pola Igrexa é casarse; as outras cerimonias son..., circensis, como dicían os romanos!

-.-

Os fillos...

Os fillos, primeiro anúncianse, e despois chegan; a continuación comeza a educación, que é un traballo de xigantes..., pola atención que merecen, e tamén pola que necesitan; ¡en todo caso, benvidos sexan!

Para educar e para instruír aos fillos non hai nada como casarse cunha Mestra, cunha mestra que o sexa de maiúsculas, pero o caso é que non as hai para todos! 

Eu tiven a sorte, ¡desgracia doutros!, de que daquela abundaban, elas, porque escaseaban os mestres, depurados polo franquismo, e as rapazas tampouco tiñan moito onde escoller carreira.

Se xa éramos apóstolos fronte á humanidade, a concesión dun fillo, de cada fillo, engade unha responsabilidade, outra, e non de menor contía. Claro que, levada entre dous, responsabilidade compartida, aparentemente, pois cada un deles ten o seu papel, o seu rol, que son complementarios pero non desligables.

Tódalas especies teñen a súa reprodución, conferida e concedida polo Creador, pero na humana dáse a inmensidade de que, formando un corpo tamén formamos un alma, destinada, predestinada, a ser eterna, a salvarse ou a condenarse. ¡Case nada!

O caso é que non adoitamos pararnos nesta meditación: ¡Deus, con cada fillo, faino socios seus, danos a compartir a salvación doutro ser, doutra alma! El, da súa parte, dálle á criatura un albedrío libre, pero aos pais dálles a carga formativa, o apostolado de ensinarlle a salvarse. ¡Que mérito, que concesión, pero tamén, o dito: que responsabilidade!

¿Como se cría, e como se educa, un neno? Hai leccións, que cada vez se vai divulgando máis este tipo de coñecementos, pero cada ser é distinto, así que compre aplicar as teorías a cada caso, a cada mentalidade; nesta construción, coma en todas, cada pedra sostén á seguinte, así que temos que elixilas ben, escuadralas ben, asentalas ben!

-.-

Tras dos fillos, as noras e mailos xenros.

Se delicada é a convivencia cos fillos, fillos e fillas, non che digo nada coas noras e cos xenros: Veñen doutro mundo, doutra familia, doutra escola, doutros valores..., e daquela temos que aprender, aprender outro tipo de convivencias, e facelo con afecto e con consideración, para que a ampliación territorial sexa grata, aceptable; en definitiva, froiteira.

Ten máis mérito a reciprocidade do afecto de e con os fillos políticos que cos propios porque eses son volitivos, cultivados, graciables. O que non quero nin pensar é no drama, na responsabilidade que supón emparentar con xente doutras relixións, verlles e oírlles os seus disparates e non poder facer nada, ou pouco, por catequizalos.

Ás noras e aos xenros debémoslles os netos, que adoitan ser a nosa despedida xeracional; ¡déulle-lo pague, por máis que o fixeron sen contar con nós, sen decatarse de que nos estaban facendo un regalo, pero, aínda así, é moito de agradecer.

A chegada dos netos é un pracer insuperable, pero tamén unha preocupación: ¿criarémolos ben, como Deus manda, en puro catolicismo? ¡Hai que poñernos en garda, e aportarlles a máxima atención, o meirande dos afectos, que se demostra, que se inicia, ensinándolles a persignarse..., ¡por se os pais se esquecen de facérllelo saber! Os pais de agora, xeralmente traballando os dous, na casa e fóra dela, aínda que o desexen pouco tempo lles queda para a debida atención das criaturas; ¡pero estamos os avós, cando os hai, cando cumprimos coas obrigas do relevo xeracional!

-.-

Mestres dos netos

Non hai obra de caridade meirande, por máis que non estea recollida no Catecismo: ¡unha omisión! Sempre se deu como obrigación natural, e por tanto, ninguén o pasou á escrita.

Comuñón do primeiro dos meus netos

Se xa é obra a de criar, a de educar, aos fillos, cos netos a obriga é meirande. ¡Mostrade como? Elixida a nai dos nosos fillos, dáse por sentado de que concorda con nós, cos nosos sentimentos, coas nosas crenzas, así que a coeducación non presenta problemas meirandes; ora ben: Para a crianza dos netos entra en xogo unha nora ou un xenro que a saber que ideas trae, que tendencias aporta, así que, para que non torzan nos nenos hai que ser diplomáticos, estar atentos, actuar con oportunidade pero sen dilación. ¡En definitiva, acudir se fai falta suplir!

 

A comuñón de Pauliña

-.-

Para os bisnetos, se chegamos a coñecelos, daquela xa estaremos xubilados, e se non mortos, amortizados; séxase, no Ceo. Para os bisnetos pidamos desde o Ceo, no Ceo, pois hai obrigas que traspasan a morte.

-.-

Xosé María Gómez Vilabella