ACTAS DO CONGRESO INTERGALÁCTICO

TEATRO PARA AFECCIONADOS

ACTAS

DO

CONGRESO INTERGALÁCTICO

Xosé María Gómez Vilabella

-.-

Actas do Congreso Intergaláctico

As nevadas en Vetusta son ocres

Personaxes:

Terrícolas: Médico/a, avogado/a, enxeñeiro/a, arquitecto/a, veterinario/a, poeta/poetisa; e tamén un cura. Todos con roupa de actualidade.

Do planeta Vetusta: Delegado-xefe; e ademais, tantos delegados como sexa preciso, segundo como se programe a temática.

Escenario:

Calquera tipo de salón de actos, sen bambolinas.

-.-

Óese unha voz en off, que en modo algún debe saberse de onde procede. Tanto serve de home como de muller, pero con correcta dicción, que non se note que están lendo. Isto é básico, fundamental, para que o público entenda perfectamente a temática desta obra. Empeza dicindo:

-Na Galaxia Solar - Dous, aí mesmo, de par noso, o planeta Vetusta é o de maior órbita; e tócalle pasar relativamente cerca do noso sistema cada dez anos...

Os vetustos teñen unha virtude, que para nós é excepcional, que non tiveron pecado orixinal, así que a súa morte consiste nunha especie de gasificación instantánea dos seus corpos, a unha idade equivalente aos nosos cen anos. Daquela pasan a ser espíritos puros, universais, séxase, difusos, unha especie de anxos menores con respecto aos da Corte Celestial; en canto a nós, a comparación máis aproximada sería cos nosos santos.

De presente teñen un problema gravísimo debido a que, como nunca sentiron necesidades materiais, que as plantas dábanselles ben, e alí os animais respectan ao home, os vetustos dedicáronse á enxeñería creativa, principalmente a facer roupa e xoguetes moi sofisticados, de puro recreo, maiormente informáticos, así como pratos voadores.

Esta xoguetería levounos a unha desertización galopante, entre a contaminación das súas industrias, os lumes producidos polas tracas de mil cores, e algo tamén polos gases nocivos da súa respiración ao escasearlles o osíxeno. Pois ben, para cortar a tempo esta dexeneración planetaria, este ano, que lles caemos cerca da súa parábola, acordaron darse unha volta pola Terra; e de postos a este proxecto observaron que a zona máis afín coas condicións edafolóxicas deles era a nosa Galicia, así que aterraron en Rozas, dándose seguidamente un garbeo de prospección e introducíndose nos nosos círculos de elite, para o que se fixeron pasar por estranxeiros, por turistas. Os discursos dos nosos políticos memorizáronos nas súas sortellas de sílex, que encobren uns microchips capaces de recoller e de conservar indefinidamente o equivalente a un millón de megas.

Nos cinco días que levan connosco aprenderon galego, o suficiente para entendernos á perfección; ¡para entender non só o galego senón, e tamén, aos galegos, que iso é máis difícil! Agora están interesados en celebrar coa nosa mocidade este Congreso Intergaláctico sobre migracións recíprocas.

A tal momento está no uso da palabra o Delegado-xefe dos vetustos. Escóiteno, se lles prace.

Levántase o pano

Delegado-xefe:

-Segundo veño dicindo, no caso de que non aceptedes acompañarnos, como mínimo, unha centuria, á nosa "terra", que desde hoxe tamén será vosa, Vetusta, para ensinarnos a rexenerar as condicións ecolóxicas, daquela verémonos obrigados a invadir Galicia, con tódalas molestias que iso suporá pois quedaremos incrustados nesta zona, máis ou menos ao terzo, e diso xa tedes experiencia por aquilo do foedus concedido por Roma aos suevos, vosos entregos.

Se chegamos a vir como invasión, dada a nosa superioridade cultural, ririámonos da vosa romanización, e das vosas pegadas, como pasou cos oestrimnios. Apenas quedaría rastro, Xunta incluída. ¡Teriades que reconstruí-los castros! Iso, ou emigrar, poño por caso á selva amazónica, pois, como sodes moitos, outro lugar non se me ocorre que poda acollervos. Pola nosa parte, coas vosas materias primas case inéditas, nós faríamos milagres.

Pero non queremos impoñer condicións, que aquí estamos para parlamentar; en principio, pacificamente, pero lembrade iso de que, quen avisa non é traidor.

Médico/a:

-Para empezar, está por ver se nos adaptaremos a esa incipiente desolación da vosa Vetusta. Aquí temos outra, outra Vetusta, tamén chamada Oviedo, pero a nosa é similar a esta parte da vella Gallaecia, así que non serve para unha aclimatación previa!

Toma a palabra un dos Delegados:

-Iso é certo, certo e prudente pola súa parte, pero podemos afirmarlles que os nosos estudos previos, sempre exhaustivos, indican que lles será un tanto molesto, pero posible, completamente soportable e posible. A sensu contrario, tamén nós corremos o risco de enfermar aquí por contaminacións imprevistas, como lles pasou aos conquistadores de América.

Avogado:

-Vou opinar como avogado. Se chegades a invadir Galicia, aquí inventaríamos un sindicato de elites intelectuais para opoñernos ao voso juppismo. ¡Dixen!

Outro dos Delegados:

-¡Non nos fagades rir! ¿Lograr unha unión perdurable en Galicia? ¡Antes de facer iso, emigrades, á Antártida que sexa, cun saquiño ao lombo, e ben pesado que vos resultará pola súa carga de morriña!

Avogada:

-Marido, tampouco é cousa de poñernos a preito, porque, contraria contrariis curantur! Fagamos polo tempo, que en dous días non se vai a súa escuadra de pratiños voadores, así que temos espazo para programar e para decidir. Por outra parte, a nosa dialéctica procesual, nestas cuestións científicas, ten pouco que dicir, e menos que facer!

Arquitecto:

-O que non entendo é como podedes vivir á intemperie, durmindo debaixo das vosas árbores...; ou é que non tedes arquitectos pétreos?

Un dos Delegados:

-Temos naves industriais, moitas; e daquela, como a nosa reprodución lógrase por unha simple sincronización volitiva, non nos dá vergoña durmir todos xuntos, debaixo das frondosas, en camas redondas de cinco metros de radio.

Arquitecto, que insiste:

-Daquela, ¿exactamente para que nos levades?

Outro Delegado:

-A reconversión e mailo perfeccionamento do habitat que queremos lograr ten que reproducir todo o que sexa bo, artístico e útil de canto aquí tedes, labranza, vexetación, edificios... Por se aínda non o dixemos, estaredes en Vetusta dez anos, ata que podan volver por acó as nosas naves; nese tempo, como teredes mando absoluto, farase, faremos, todo aquilo que sexades capaces de mandar facer, e poñeremos a nosa intelixencia ao voso dispor; se non hai abusos da vosa parte, nós seremos obedientes, tal que as abellas dun enxame!

Avogada:

-¡Sendo así, eu, que son xurídica, proclámome Raíña de Vetusta!

Crego:

-Líbrete Deus diso, pois aló, nese planeta da súa galaxia, ensaiaremos a vivir en comunidade igualitaria, retornando á irmandade dos primeiros cristiáns..., ¡a ver se de segundas evitamos os individualismos!

Avogada:

-¡Téñoo claro! Como ti non tes muller, tratas de que as Evas non mandemos... ¡Pois mandaremos, nótese ou non, que nos vai nos xenes!

Crego:

-Aquí un dos seus Delegados tenme dito que me levan, como sacerdote, por dous motivos: Para facer de árbitro, máis ben nas liortas conxugais, nos celos, dos terrícolas; e de paso, para que me fixe en como se vive sen pecado, pois así, á volta, poderei predicar a boa nova neste mundo terrícola, tan empecadado, por máis que o vexo difícil…, cando aquí non lle fixemos caso ao propio Fillo de Deus!

Veterinario:

-Pola nosa parte, a miña muller e mais eu, ámbolos dous, non atinamos a comprender cal será o noso papel nesoutro mundo. Ela é unha experta en bromatoloxía, e eu sono en partos. Se os animais, nesa Vetusta idílica, non atacan ao home, iso quere dicir que tamén eles están en graza de Deus, e que, por ende, non teñen enfermidades, ¡nin enfermidades, nin partos con dolor! ¿Explícome?

Un Delegado:

-Con esta revolución cultural cambiaremos, tanto vós coma nós, os nosos hábitos alimentarios; e así, niso, actuará a Bromatóloga. En canto aos animais, ¿quen nos garante que seguirán pacíficos desde que nos vexan facer certas animaladas a imitación dos terráqueos? Nese caso vai ser preciso aplicarlles inxeccións tranquilizantes, desas que poñedes nos vosos circos.

Delegado-xefe:

-Como queda pouco tempo, suxiro que cada un destes terrícolas, destes sabios, expoña o seu programa de rexeneración, para que a nosa Vetusta volva a ser o paraíso que foi. Falen todos, pero non á vez, que iso fan aquí, nos parladoiros terráqueos, e así lles vai! Os nosos secretarios, no entrementres, levantarán a correspondente Acta deste Congreso Intergaláctico.

-.-

II escena

Iníciase coa disertación da Médica:

-Partindo da nosa experiencia, o fracaso do noso paraíso non estivo naquela suposta enchente das mazás senón en que a gulosa Eva, insatisfeita polas medidas do seu Adán que, segundo é sabido, foi un ensaio prematuro do Creador, e por iso saíu algo curto, ¡en todo!, aceptoulle á serpe un servizo consolador, séxase, zoofílico, antinatural. A serpe avanzou canto lle deu de si a cova, e tan a gusto se sentiu aló dentro, no quente, que..., aovou! A consecuencia non podía ser menos que cainesca, a xeración extramatrimonial de Caín, así que aí estivo o fallo, e co fallo, o pecado. Claro está que o Xénese, para non escandalizar aos catecúmenos, disolveu un pouco esta pasaxe bíblica. ¿Entenden?

Pois ben, apelando aos meus coñecementos de xenética propoño unha interacción, un cruce racial, co cal gañaríamos todos: nós evitaríamos a morte dolorosa dos terráqueos, e vosoutros captaredes a nosa vitalidade, revoltosa e imaxinativa, dando paso a unha xeración labrega e construtiva, revitalizada, e incluso redimida.

Claro está que os axustes, sexan físicos ou intelectivos, tería que seleccionalos eu, indicando quen lle cadra a cada quen para lograr esa evolución, ese perfeccionamento xenético que pretendedes.

Salta a Avogada:

-¡Xa! E coa suxestión, co teu ascendente de organizadora dos aparellamentos, todos sometidos á túa excelencia; ti, unha raíña de facto! ¡Pois non, non señor! Aquí, ou en Vetusta, como en Grecia, mandaremos os mellores, aqueles que sexamos capaces de erixir unha polis óptima, unha nova e definitiva Xerusalén. Política é tan só a sabia reitoría da polis, sexa vetústica ou terráquea!

O Delegado de Vetusta que fai de moderador:

-A doutora segue no uso da palabra; iso si, recoñecendo que doutores non son só os médicos. En Vetusta somos, e chamámonos, doutores aqueles que obtivemos, por consenso popular, unha cualificación de sabios, como mínimo no exercicio de tres carreiras. A sabedoría, segundo nós a entendemos, non está en ter carreira, senón en exercela con prudencia e con eficacia, sempre en ben da colectividade, pois, para sabios egoístas e pícaros, chega e sobra cos da Terra!

Médica, de novo:

-Unha certa dexeneración padecémola todos, iso hai que recoñecelo, pero son precisos certos coñecementos biolóxicos para non caer en esterilidades, como lle pasou ao terráqueo cando subiu os burros ás eguas, e os cabalos ás burras. De todo isto, se teñen dúbidas, aquí hai veterinarios.

Como os veterinarios calan, prosigue a Médica:

-Este proceso hai que facelo con método e con ciencia, pero tamén con conciencia, que tamén podemos caer no extremismo daquel Hitler que, de tanto depurar a raza aria, a pouco acaba con ela. Para iniciar as conxungas que propoño chegaría con levar da Terra un cento de varóns e outro de femias, dúas centurias, que xa escollerei eu, de chegados a Vetusta, os pares axeitados, os que aló se formen. Cunha particularidade, que entendo non será preciso formular divorcios xa que esas conxungas, de pura e simple comenencia, serán meramente platónicas..., con compenetración pero sen penetración! ¿Entenden?

Arquitecto, arrimando a ascua á súa sardiña:

-Ese procedemento paréceme racional, pero hai unha fase previa: ¡Que se precisan douscentos xineceos, e só este servidor se pode ocupar de construílos con arte e con espazos e materiais axeitados! Eses xineceos estarán dotados de:

. Aire acondicionado, para que os pulmóns reciban o osíxeno pertinente nos intres álxidos das emanacións eróticas.

. Un acolchado para garantir tanto a comodidade como a insonoridade. Refírome á insonoridade exterior, que no interior haberá que coidar os decibelios da música de fondo que cadre á sensibilidade de cada parella, pois, cando nos poñamos a traballar de firme, de suados, non será cousa de durmir debaixo das árbores.

. A xardinería circundante ten que posibilitar o desenrolo estético das criaturas, pois é ben sabido que ninguén resulta sensible á beleza se foi criado nun ambiente sórdido.

. Por último, para que non haxa interferencias dos outros mortais, ese campamento cultural estará illado por unha muralla, ao xeito da de Lugo, que teña portas para recibir subministres, e garitas de garda en evitación de que o mundo exterior abafe no interior, nesa especie de incubadora experimental que estamos organizando.

Ah, que se me esquecía: a minuta cobrareina en platino, pois o ouro, con isto do tráfico somerxido, aquí na Terra está tan contaminado, tan prostituído, que me dá noxo.

Delegado de Vetusta:

-Pero nós non temos Colexio de Arquitectos...

Arquitecto:

-¡Con tal de que teñan platino, e cónstame que o teñen, que llelo vin nalgunha das pezas dos seus pratiños; o resto..., trámites!

Enxeñeiro:

-Se resulta eficaz esa procreación científica, hai que prever correntes migratorias multidireccionais, e para iso non valen os caiucos clásicos... Eu podo encargarme da construción de foguetes espaciais..., para as lúas de mel!

O Poeta:

-Volver ao paraíso é unha proposta tentadora, e logo que non teremos conflito idiomático xa que estes vetustos teñen o don das linguas, que lles vén de que son capaces de entendernos ao captar, non só a voz, senón, e tamén, o sentir do noso peito. O problema que vexo vai ser cando nos poñamos mentireiros, que daquela as neuronas non transmiten con exactitude os latexos do corazón... Eu, para acompañalos, quixera saber de antemán se teñen liras para darlles ton aos meus recitados.

Un Delegado:

-¡Señor vate, vostede, o que é de vaticinios, pouco, case nada! ¿Por que non lle pregunta ao señor Cura, ao seu teólogo, cal foi a causa de que as musas se retirasen da Terra? ¡O pecado, obviamente, é incompatible coa arte! Eses sopros que reciben os artistas, e para iso de vez en cando, son simples telegramas do seu Olimpo, que por certo xa non está en Grecia, que se foron a outro, a certo monte da nosa Galaxia! En Vetusta o lirismo é tan habitual coma a choiva en Galicia, coa particularidade de que a nosa inspiración non precisa paraugas, pois vivimos nela, e con ela, coma as troitas polo río abaixo.

O poeta das melenas cala, así que toma a palabra o Crego:

-Eu non alcanzo a comprender o seu interese en levarme con vostedes xa que, de non ter pecados, hómine sublime dédito, que significa, no galego actual, que Deus deu ao home unha cara volta, dirixida, ao Ceo. A súa nobreza, a súa dignidade, ao meu entender, seguen sendo inmaculadas, e por ende, vostedes non precisan confesión; ou si?

Delegado-xefe:

-Iso non é enteiramente certo, pois a abundancia trae desagradecemento, e nós fomos caendo, paulatina e inadvertidamente, nun certo pasotismo con respecto á veneración debida ao noso, común, Creador. Isto polo que fai á nosa comenencia, pero vostede tamén sairá beneficiado xa que en Vetusta non terá que pedirlle licenza ao seu Papa para casar, nin terá que chamarlles sobriños aos propios fillos. ¿Válelle?

Crego:

-Daquela, acepto. ¡Fiat voluntas tua! ¿Cando despegamos?

Delegado-xefe:

-Como non queremos premelos nesta toma de decisións, volveremos a reunirnos mañá..., para que vostedes consulten coa almofada, esta noite. Señoras e señores, ¡que descansen en paz!

Cae o pano

-.-

Epílogo

Que terá lugar en Vetusta, reunidos os mesmos de antes, incrementados cun número de mulleres tales que igualen o de varóns, sexan terráqueos ou vetustos, pero debaixo dunhas árbores vizosas e corpulentas. A vestimenta, espacial. As conversas serán duais, de dous en dous, un terráqueo parrafeando coa vetusta que lle asignaron, e á viceversa. Aquí na Terra verémolos en pantalla, por retransmisión vía satélite. Quere dicirse que este Acto non poderá ser en directo, senón gravado previamente nun exterior.

Parella A. O Poeta e maila súa Vetusta, collidos da man e contemplándose con arroubo:

El:
Muller, quita dos meus eses ollos esmeraldinos,
que me abrasa o teu ollar;
déixame vivir,
agora que aprendín a facelo,
agora que teño o Ceo diante de min;
agora que son capaz de amar
sen ter que rimar estrofas inventadas,
que non sentidas;
agora que non distingo a carne
do espírito,
pois teño ante min unha moza
á que non preciso tocar para sentirme feliz!

Ela:
Non te vaias polas pallas,
querido vate,
pois,
se tal fas,
é que estás soñando que llo fas
á terráquea...
Aquí non é preciso,
que máis ben é pecado,
pois nós concibimos
sen levante nin esforzo,
coa simple forza do amor,
que xa o temos feito porque nace con nós.

El:
Miña Vetusta da alma,
¿para que che vou manchar a braga
se non a levas,
que non a precisas porque ti es un espírito puro,
que concibes co simple sopro
do meu amor?

Ela:
Iso é certo, e non preciso máis flores,
que xa sinto brotar
o capuliño da miña Rosa.
O que tes que prometerme
é que a nena non será poetisa,
pois en Vetusta non é necesario crear beleza,
que a conservamos inédita
tal e como Deus nola deu;
aquí o que se precisa son enxeñeiros
que conserven a frescura
ecolóxica.
¿Prométesmo, meu amor;
prométesmo con verbas certas,
aínda que non sexan poéticas?

El:
Muller, non é preciso prometer,
pois eu,
coa calor do teu amor,
¡séntome morrer!

E morre efectivamente, instantaneamente, de amores, coma un abázcaro, nos brazos da súa Vetusta, porque un poeta terráqueo, un poeta que de verdade o sexa, non é capaz de resistir a presenza dunha muller fermosa, segundo certificou o Médico, que se presentou ao momento.

Agora enfocan á parella B, que estes son prosaicos:

O Varón:

-Grazas che dou, Señor, por esta compañeira, que non a penso tomar por serva, aínda que veño da Terra con ese atavismo! O que che pido, Señor, é un pico de ouro para que as miñas verbas a emocionen, tanto ou máis que se lle estivese regalando un Potosí. ¡Amén!

A muller:

-Bendita sexa a hora na que me cubriches coa túa sombra, pois con ela, e só con ela, ¡que nin que foses outro Espírito Santo!, duplicáronseme os latexos. ¿Non será que xa empeza a protestar a nosa criatura...?

Varón. (Nun á parte)

-O malo virá cando volvamos á Terra, que igual me acusan de bígamo, pero voulles dicir como foi a cousa, ¡só coa miña sombra! -Querida Eva, ¿a ti non che dixeron aquilo de, "Evita besos y abrazos"? Pois aquel arxentino, aquel Perón, que era moi celoso, cando estivo a súa dona en Madrid, outra artista, máis ou menos coma ti, unha tal Eva Duarte, miúdo telegrama de advertencias lle mandou ao marido! ¡Innecesario, pois daquela xa morrera Ramón Franco, aquel saltasucos das paradas terráqueas!

A muller:

-Bicos e abrazos era o que eu estaba desexando, pois aquí, en Vetusta, como todo o facíamos pola vía mental, a relación de parella tiña pouca graza.

Varón, despois de bicala respectuosamente, na meixela:

-Douchos así porque os outros, os de morro, mentres non collas confianza comigo igual che resultan noxentos!

A muller:

-¡Ti es un sol, un encanto; e logo dicíase que os terráqueos eran abusóns, machistas, dominantes, montadores...!

Varón:

-Iso veu polo cabreo que nos transmitiu Adan, decepcionado da súa Eva. Mais, se as terráqueas fosen doces coma ti..., que polas boas non hai touro que non se amanse! (Nun á parte: -¡Se as nosas se sometesen..., nós volveríamos ao Paraíso!).

Muller:

-Estoume preguntando se estas veciñas, estas vetustas, serán felices co seu apaño, tanto como son eu a tal momento con este terráqueo que me tocou en sorte. ¿Preguntámoslles?

Varón:

-¡Ca! ¡Iso nunca! Se o home é un lobo para o home, a muller é unha hiena para as conxéneres, en tódalas galaxias, así que, por pouco envexosas que sexades estas de Vetusta, é imposible que non teñades lóstregos de envexa, e daquela informaríante ao revés..., para amolarte!

Muller:

-Encanto, meu amor, nesta harmonía, se non fose porque teño a obriga de cria-los fillos, pediríalle ao Creador que me trasladase ao Ceo, pero contigo, aínda que non me dese nada, pois coa túa sombra, miúda camada!

Parella C. Empeza falando a muller, que é unha das terrícolas:

Muller:

-Meu sol, celebro a miña ventura nesta aventura pois na Terra, e iso que o intentei, nunca fun capaz de olla-lo noso sol, e aquí, que te teño de fronte, a verdade é que algo me cegas, pero síntome feliz...! O malo será iso de que me tes que cubrir coa sombra...; pero, ¿sombra? Ti non a tes, non a proxectas, que es puro luceiro. ¡Deus, agora sei o que é amor, pois aqueles brutiños da Terra só vían en min carne; iso si, unha carne quente, tentadora!

Varón:

-Non é exactamente así, pois, se eu, para ti, son o sol, ti es unha estrela cegadora, a miña estrela! Contigo é un pracer este cruce de raios, uns raios que fan de sombra..., sen por iso deixar de brillar! Ben nos dixo o noso Xefe que valía a pena un rapto de galegas..., agora que non hai sabinas!

Muller:

-Latéxame o corazón, a brincos... ¿Será un indicio de que xa se formou en min un novo ser..., de tan cerca que estamos? ¡Se se parece ao pai, chamarémoslle Adán!

Varón:

-Pola miña parte, se é femia e se parece á nai, dirémoslle, Venus. ¡Oh, si, que me encanta, e paréceme xusto! A Venus de Milo, con ou sen brazos, ao teu lado, unha miñaxoia!

Muller:

-¿Tódolos vetustos sodes así, garatuxeiros? ¡Esperaba algo, pero, tanto...!

Varón:

-Si, todos, pero na Terra tamén os había..., que iso oín!

Muller:

-Pero non quedan; acabáronse cando veu a moda dos pantalóns nas mulleres! Na miña Galicia moito chamarnos de dona, pero á hora da verdade, algún deles tira de cinto!

Varón:

-¿Como é iso pois as mulleres, ao levar pantalón, tamén tedes cinto?

Muller:

-¡Pero que inxenuos sodes estes vetustos! Na idade moderna liberámonos daquel cinto, do de castidade, e pasamos a cultivar a intriga e maila dialéctica, que isto non deixa marcas, e así non poden aplicarnos a Lei de Violencia de Xénero! ¿Somos máis listas cós homes, non si?

Varón:

-¡Que sorpresa! Pois, nese caso, a Terra para quen a traballe, que eu prefiro terte aquí, neste paraíso da inxenuidade..., mentres nos dure!

Parella D.- O Crego, falando coa súa, tamén encariñados:

Crego:

-¿E despois falaba Mahoma das hurís do Sétimo...? ¡As hurís tiñámolas nesta galaxia, concretamente en Vetusta! Miña Verónica, a tal momento, se non fose blasfemia, eu diría que son Deus, un competidor do noso Deus! Cando volva á Terra heille cantar as corenta ao sucesor de Pedro..., que nos deixou sen sogra!

Muller:

-Oín falar de que na túa Galicia os fillos de crego, chamados “sobriños”, saen excelentes; téñenme encomiado un tal Colón, que era fillo dun bispo de Mondoñedo; e logo está esa muller tan sensible, á que chamaban Rosalía, Rosalía de Castro...

Crego:

-Os meus sobriños tamén saíron estudosos, e iso que algún deles naceu setemesiño, quere dicirse, aos sete meses de morrer meu irmán, pero, como pon na Biblia que os cuñados teñen a obriga de socorre-las viúvas..., pois iso!

Muller:

-¡Ti, de tanto confesar mulleres, entenderasnos ben! O que sinto é que o noso xuntoiro sexa exclusivamente platónico, platónico e temporal, pois aquí tamén temos un adaxio que di que aquel que con boa árbore se abeira, boa sombra na cabeza. Cando volvas á verde Galicia quero que me leves, así sexa escondida debaixo da túa sotana, coma se fose un refaixo!

Crego:

-Vade retro, satana, que se chego a levarte..., nin en Roma me perdoan!

Muller:

-Con tal de que che perdoen túas cuñadas, do resto, a min, plin, pois igual que exoneraron a Galileo, a ti, por cumprir a lei natural, peor non te tratarán!

Crego:

-Polo si ou polo non, xa que desexas ir á Terra, aterrarás facendo que es a miña..., cociñeira! O malo é que aquí, en Vetusta, non hai cacao para que aprendas a bater no chocolate..., e un crego sen chocolate, non é crego nin abate!

Parella E. Outra terráquea cun vetusto:

Terráquea:

-¡Tanto gustirrinín non mo deu o meu home, e iso que se daba de machote! ¡O que son as cousas, vale máis o bo de lonxe que o malo de cerca! ¿Oes, por que non probamos ao itálico modo; quero dicir, de xeito harmónico, eu encima?

Vetusto:

-¿Non oíches iso que acaba de dicir o voso crego, o desa parella que nos precede?

Terráquea:

-¡Bastante me predicaron aló abaixo, que ata me tiñan por unha Madalena; iso si, arrepentida!

Vetusto:

-Pois diso, eu tamén..., "Vade retro satana". Non é cousa de darlle entrada a Satanás neste paraíso de Vetusta, que abondo vos amolou no voso. ¡A experiencia, en cabeza allea!

...

Nisto aparece o Patriarca de Vetusta, e fala coas parellas que ten máis cerca, precisamente con estas que acabamos de escoitar.

Patriarca:

-¿Que, que tal se vos deu? ¿Fixestes a proba da ra?

Un Vetusto:

-¡Onde van as ras, que morreron na última seca! Pero vostede, tranquilo, meu vello, pois a sementeira xa se fixo..., con bo tempo e mellor cara! O problema que terá vostede para o ano que vén será o de fabricar pelargón..., así que colla a ese enxeñeiro que trouxemos da Terra e que faga regadíos, pois sen ríos non hai leite, e sen leite non se fabrica pelargón. ¿Sabíao?

Patriarca:

-¡Ai, ho, como se nota que vas para páter familias, que empezas a ser previsor!

Vetusto:

-¡Casei cunha galega, e con iso, punto redondo!

Patriarca:

-Xa que todo vai ben, o que nos queda agora é mandar outras comisións á Terra, de cando en vez, para ensinarlles a vivir en paz, pois, desde aquilo de Caín, a súa irmandade só está nos libros, e para iso, cánsanse de ler..., antes de empezar! Cando me chame Deus para despachar, voulle dicir que lles mande outro diluvio..., pero o caso é que, de presente, non sei se terán un xusto, un Noé, que lle sirva a Deus para rexenerar ese planeta do sistema Solar. A nós chámannos Vetusta, pero a Terra aínda está peor, máis vella cá nós, achacosa de todo. ¡Deu-los ampare! ¡Amén!

Sen máis, cae o pano.

Xosé María Gómez Vilabella

-.-

O Autor non terá inconveniente en permitir que se represente calquera destas obras sempre e cando se faga co seu consentimento previo, del ou dos seus herdeiros, e, por suposto, con un mínimo de dignidade escénica. Se para entón estou reunido con San Pedro, que ninguén me interrompa; nese caso, falen cos meus herdeiros, que de seguro respectarán estas instrucións.

Xosé María Gómez Vilabella